150+ ΚΙΛΑ

**lineal** · 12-03-2012, 14:07

καντο οπωσδηποτε,
εγω εχω να προσεξω τον εαυτο μου 2 χρονια,ουτε μαλλι βαφω και την αποτριχωση μου που εκανα καθε μηνα,τη σταματησα εδω και 4 μηνες περιπου λογω ντροπης...
και και και

αν δε προσεχουμε και λιγο,λογικο να μας παρει απο κατω ετσι δεν ειναι;
απο τωρα σχεδιαζω τι κουρεμα θα κανω,τι χρωμα θα τα βαψω κλπ κλπ

καντο και συ,καλυτερα να σχεδιαζεις την επιβραβευση σου,παρα τι θα φας σε λιγο,ετσι φευγει και απο το μυαλο το θεμα διατροφη,διαιτα και αν κανω κουτσουκελα και να αποτυχω και και και...

**Juice** · 12-03-2012, 14:37

lipimeni Μην σε παίρνει από κάτω παιδί μου γιατί για 2 εβδομάδες χρειάστηκες, όπως το είπες ακριβώς, διακοπές. Όλοι χρειάζονται διακοπές από τους ποδοσφαιριστές μέχρι τα μοντέλα. Αυτό που θα με απασχολούσε εμένα είναι μήπως όντως κάνω κάτι τόσο κουραστικό που το σώμα και η ψυχή μου δεν το πολυαντέχουν. Μήπως πρέπει να βρεις καινούργιες μορφές άσκησης που δεν θα τις βλέπεις σαν βραχνά αλλά σαν χόμπι, και μήπως πρέπει να εμπλουτίσεις τη διατροφή σου με νέες ιδέες και πειραματισμούς. Πάντως δεν είναι το τέλος του κόσμου. Δεν είμαστε και μηχανή διαίτης. Κάπου θα ξεφύγουμε. Το θέμα είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος.

smelly_cat Θα σου πω κάτι που ίσως ακουστεί οξύμωρο? και ίσως δεν κολλά απόλυτα σε ένα τέτοιο φόρουμ. Καταρχάς οφείλεις να αγαπήσεις το σώμα σου γιατί όταν γεννήθηκες, γεννήθηκες ένα ολόκληρο πλάσμα και όχι σε κομμάτια. Θα μου πεις πώς να το αγαπήσεις με όλα αυτά τα κιλά? Εδώ κολλά το οξύμωρο: Μάθε να το αγαπάς ΚΑΙ με τα κιλά. Για να γίνει αυτό πρέπει να το αποδεχτείς. Πως γίνεται αυτό; Λέγοντας του την αλήθεια, χωρίς κακία, μετάνοια και πίκρα αλλά ούτεμε πολλές πολλές φανφάρες. Στα ίσα.
Μέχρι πριν κανένα χρόνο σου ομολογώ πως ούτε εγώ αγαπούσα το σώμα μου γιατί δεν το αποδεχόμουν. Και την προηγούμενη φορά που κατάφερα κι αδυνάτισα, πάλι δεν το αγαπούσα. Ένιωθα κάποια άλλη και ήθελα κάτι άλλο. Εδώ και κανένα εξάμηνο αποδέχτηκα αυτό που είμαι. Όχι χοντρούλα, όχι νταρντανογυναίκα, όχι με πολλά πιασίματα, πληθωρική κλπ. Είπα στον εαυτό μου είσαι πολύ παχιά. Έχεις πολλά καλά, πολλά όμορφα στοιχεία ΚΑΙ είσαι πολύ παχιά (όχι, ΑΛΛΑ είσαι πολύ παχιά). Χωρίς να έχω σκοπό ακόμα να μπω στο τριπάκι της δίαιτας, θυμάμαι μια μέρα που έψαχνα το διαδίχτυο για καταστήματα με ρούχα για μεγάλα μεγέθη. Και είχα πέσει πάνω σε μια σελίδα από Αμερική (δεν θυμάμαι καν πια) που ήταν για υπέρβαρες γυναίκες και για αποδοχή του βάρους τους (size acceptance). Εκεί γινόταν ακριβώς το αντίθετο που νιώθουμε εμείς.

Προσπαθούσαν να σταματήσουν αυτό το ρατσισμό εναντίον των υπέρβαρων γυναικών και ήταν πολύ χαλαρές με το σώμα του και πραγματικά υπήρχαν ορισμένες γυναίκες που θα με έκαναν ίσως να μοιάζω με συλφίδα.. Έβγαζαν φωτογραφίες του σώματος τους με μπικίνι, και φορούσαν ρούχα εφαρμοστά, κοντές φούστες ? όλα αυτά που ο μέσος άνθρωπος αν τα δει στο δρόμο θα πει ?μπλιαχ? (κι εγώ κι εσύ μαζί τους). Δεν σου το κρύβω όμως ότι χάρηκα. Από τη μια δεν ήμουν η μόνη με τέτοιο σώμα (ξέρουμε πολύ καλά για την πλύση εγκεφάλου που γίνεται από τα περιοδικά μόδας, άρα ήταν φυσικό για μένα να νιώθω ότι έχω ένα παραμορφωμένο κορμί). Δεν ήμουν η μόνη που είχε δίπλες στα μπράτσα και που η κοιλιά της ακουμπούσε στα μπούτια της. Από την άλλη, το λέω ειλικρινά, υπήρχαν κοπέλες που και με όλα αυτά τα κιλά ήταν πολύ όμορφες και σεξουαλικές. Και το φλερτ από άνδρες που γουστάρουν παχουλές άφθονο.

Θα μου πεις αφού τις θαύμασα τόσο γιατί δεν ακολούθησα το δρόμο τους? Γιατί δεν είναι όλοι προορισμένοι για τον ίδιο δρόμο. Όμως βλέποντας εκείνες τις εικόνες και συνειδητοποιώντας τι παίζει γενικότερα, κατάφερα και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και παραδέχτηκα ότι είμαι μια από αυτές, δεν είμαι διαφορετική. Και πως και εγώ θα μπορούσα να θεωρούμαι σέξι και ελκυστική σε μια άλλη κοινωνία. Έτσι δεν ξανάκρυψα τη γύμνια μου από τον εαυτό μου. Βγαίνοντας από το μπάνιο παλιά έτρεχα να ντυθώ μήπως και με δω (μόνη μου ήμουν δεν θα με έβλεπε κανένας αλλά πάλι δεν ήθελα να με δω και έτρεχα να ντυθώ). Από τότε κάθομαι και βάζω την κρεμούλα μου σε όλο μου το σώμα και δεν φοβάμαι να κοιτάξω τα μπράτσα μου ή την κοιλιά μου ή τα μπούτια μου. Εγώ θέλω να αδυνατίσω γιατί θέλω να μπορώ να περπατώ με τις ώρες χωρίς να κουράζομαι, θέλω να μπορώ να ανεβαίνω σκάλες χωρίς να νιώθω ότι τα πόδια μου κλωτσάνε την κοιλιά μου σε κάθε μου βήμα, γιατί θέλω να χορεύω όταν βγαίνω έξω. Θέλω να αδυνατίσω γιατί βαριέμαι κάθε φορά που θα βγω να ψάχνω καρέκλα να με χωρά και γιατί θέλω να ταξιδεύω.

Το ζήτημα εμφάνισης είναι για πρώτη φορά δευτερεύον, και όχι επειδή ξαφνικά παρουσιάστηκαν άλλα προβλήματα αλλά επειδή κατάλαβα ότι δεν είναι η εμφάνιση μου το πρόβλημα, ενδεχομένως να μην είναι και τα κιλά μου το πρόβλημα (μιλάμε για την ψυχολογία όχι για την υγεία). Το πρόβλημα μου είναι ότι στην κοινωνία που επέλεξα να ζω, απλά δεν κολλώ και δεν χωρώ.

**eadi** · 12-03-2012, 15:29

ευχομαι να τα καταφέρουμε όλοι!!!το αξίζουμε!!!!!

**smelly_cat** · 12-03-2012, 22:02

Originally posted by Juice
lipimeni Μην σε παίρνει από κάτω παιδί μου γιατί για 2 εβδομάδες χρειάστηκες, όπως το είπες ακριβώς, διακοπές. Όλοι χρειάζονται διακοπές από τους ποδοσφαιριστές μέχρι τα μοντέλα. Αυτό που θα με απασχολούσε εμένα είναι μήπως όντως κάνω κάτι τόσο κουραστικό που το σώμα και η ψυχή μου δεν το πολυαντέχουν. Μήπως πρέπει να βρεις καινούργιες μορφές άσκησης που δεν θα τις βλέπεις σαν βραχνά αλλά σαν χόμπι, και μήπως πρέπει να εμπλουτίσεις τη διατροφή σου με νέες ιδέες και πειραματισμούς. Πάντως δεν είναι το τέλος του κόσμου. Δεν είμαστε και μηχανή διαίτης. Κάπου θα ξεφύγουμε. Το θέμα είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος.

smelly_cat Θα σου πω κάτι που ίσως ακουστεί οξύμωρο? και ίσως δεν κολλά απόλυτα σε ένα τέτοιο φόρουμ. Καταρχάς οφείλεις να αγαπήσεις το σώμα σου γιατί όταν γεννήθηκες, γεννήθηκες ένα ολόκληρο πλάσμα και όχι σε κομμάτια. Θα μου πεις πώς να το αγαπήσεις με όλα αυτά τα κιλά? Εδώ κολλά το οξύμωρο: Μάθε να το αγαπάς ΚΑΙ με τα κιλά. Για να γίνει αυτό πρέπει να το αποδεχτείς. Πως γίνεται αυτό; Λέγοντας του την αλήθεια, χωρίς κακία, μετάνοια και πίκρα αλλά ούτεμε πολλές πολλές φανφάρες. Στα ίσα.
Μέχρι πριν κανένα χρόνο σου ομολογώ πως ούτε εγώ αγαπούσα το σώμα μου γιατί δεν το αποδεχόμουν. Και την προηγούμενη φορά που κατάφερα κι αδυνάτισα, πάλι δεν το αγαπούσα. Ένιωθα κάποια άλλη και ήθελα κάτι άλλο. Εδώ και κανένα εξάμηνο αποδέχτηκα αυτό που είμαι. Όχι χοντρούλα, όχι νταρντανογυναίκα, όχι με πολλά πιασίματα, πληθωρική κλπ. Είπα στον εαυτό μου είσαι πολύ παχιά. Έχεις πολλά καλά, πολλά όμορφα στοιχεία ΚΑΙ είσαι πολύ παχιά (όχι, ΑΛΛΑ είσαι πολύ παχιά). Χωρίς να έχω σκοπό ακόμα να μπω στο τριπάκι της δίαιτας, θυμάμαι μια μέρα που έψαχνα το διαδίχτυο για καταστήματα με ρούχα για μεγάλα μεγέθη. Και είχα πέσει πάνω σε μια σελίδα από Αμερική (δεν θυμάμαι καν πια) που ήταν για υπέρβαρες γυναίκες και για αποδοχή του βάρους τους (size acceptance). Εκεί γινόταν ακριβώς το αντίθετο που νιώθουμε εμείς.

Προσπαθούσαν να σταματήσουν αυτό το ρατσισμό εναντίον των υπέρβαρων γυναικών και ήταν πολύ χαλαρές με το σώμα του και πραγματικά υπήρχαν ορισμένες γυναίκες που θα με έκαναν ίσως να μοιάζω με συλφίδα.. Έβγαζαν φωτογραφίες του σώματος τους με μπικίνι, και φορούσαν ρούχα εφαρμοστά, κοντές φούστες ? όλα αυτά που ο μέσος άνθρωπος αν τα δει στο δρόμο θα πει ?μπλιαχ? (κι εγώ κι εσύ μαζί τους). Δεν σου το κρύβω όμως ότι χάρηκα. Από τη μια δεν ήμουν η μόνη με τέτοιο σώμα (ξέρουμε πολύ καλά για την πλύση εγκεφάλου που γίνεται από τα περιοδικά μόδας, άρα ήταν φυσικό για μένα να νιώθω ότι έχω ένα παραμορφωμένο κορμί). Δεν ήμουν η μόνη που είχε δίπλες στα μπράτσα και που η κοιλιά της ακουμπούσε στα μπούτια της. Από την άλλη, το λέω ειλικρινά, υπήρχαν κοπέλες που και με όλα αυτά τα κιλά ήταν πολύ όμορφες και σεξουαλικές. Και το φλερτ από άνδρες που γουστάρουν παχουλές άφθονο.

Θα μου πεις αφού τις θαύμασα τόσο γιατί δεν ακολούθησα το δρόμο τους? Γιατί δεν είναι όλοι προορισμένοι για τον ίδιο δρόμο. Όμως βλέποντας εκείνες τις εικόνες και συνειδητοποιώντας τι παίζει γενικότερα, κατάφερα και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και παραδέχτηκα ότι είμαι μια από αυτές, δεν είμαι διαφορετική. Και πως και εγώ θα μπορούσα να θεωρούμαι σέξι και ελκυστική σε μια άλλη κοινωνία. Έτσι δεν ξανάκρυψα τη γύμνια μου από τον εαυτό μου. Βγαίνοντας από το μπάνιο παλιά έτρεχα να ντυθώ μήπως και με δω (μόνη μου ήμουν δεν θα με έβλεπε κανένας αλλά πάλι δεν ήθελα να με δω και έτρεχα να ντυθώ). Από τότε κάθομαι και βάζω την κρεμούλα μου σε όλο μου το σώμα και δεν φοβάμαι να κοιτάξω τα μπράτσα μου ή την κοιλιά μου ή τα μπούτια μου. Εγώ θέλω να αδυνατίσω γιατί θέλω να μπορώ να περπατώ με τις ώρες χωρίς να κουράζομαι, θέλω να μπορώ να ανεβαίνω σκάλες χωρίς να νιώθω ότι τα πόδια μου κλωτσάνε την κοιλιά μου σε κάθε μου βήμα, γιατί θέλω να χορεύω όταν βγαίνω έξω. Θέλω να αδυνατίσω γιατί βαριέμαι κάθε φορά που θα βγω να ψάχνω καρέκλα να με χωρά και γιατί θέλω να ταξιδεύω.

Το ζήτημα εμφάνισης είναι για πρώτη φορά δευτερεύον, και όχι επειδή ξαφνικά παρουσιάστηκαν άλλα προβλήματα αλλά επειδή κατάλαβα ότι δεν είναι η εμφάνιση μου το πρόβλημα, ενδεχομένως να μην είναι και τα κιλά μου το πρόβλημα (μιλάμε για την ψυχολογία όχι για την υγεία). Το πρόβλημα μου είναι ότι στην κοινωνία που επέλεξα να ζω, απλά δεν κολλώ και δεν χωρώ.

Έτσι είναι στην Αμερική και σε πολλά ακόμα κράτη.Υπάρχει ρατσισμός και εκεί αλλά όχι στο σημείο που είναι εδώ.Στην Αμερική εργάζονται κοπέλες στα κυβικά μας σαν σερβιτόρες σε εστιατόρια,σε καταστήματα ρούχων,σουπερ μάρκετ.Παντού!Και εγώ εδώ ψάχνω για δουλειά και πάωγια δουλειά γραφείου και μόλις με βλέπου μου λένε η θέση έχει κλείσει.Τι φοβούνται μη τους φάω τους συνδετήρες;ʼμα πια!
Και όλο αυτό με πάει ακόμα παρακάτω να έχω αρνητική εικόνα με μένα.
Και εγώ όσο μπορώ φροντίζω το σώμα μου.Να βάζω κρέμες κτλ και νιώθω τόσο όμορφα όταν το κάνω αλλά......Καμιά φορά σκέφτομαι αν ήταν άλλος άνθρωπος θα του φερόμουνα έτσι;Θα τον πρόσεχα,θα έψαχνα τα αληθινά θετικά του να του κάνω κοπλιμέντο,δε θα τον μείωνα ποτέ πως μειώνω και παραιτούμαι από μένα.Όύτε για μένα είναι η εμφάνηση το πρωτεύων.Είναι αυτό που λες.Να μπορώ να τρέξω,να ανέβω σε ένα βουνό να δω τη θέα,να βουτήξω από καραβάκι χωρίς να με νοιάζει πως θα ανεβω μετά πάλι χωρίς να αναποδογυρίσει η βάρκα.Και χιλιάδες άλλα τέτοια μικρά που στερούμαι.Φυσικά και η εμφάνηση.
Ψυχή και μυαλό σε μάχη.Αντίπαλοι.Ελπίζω να καταφέρω να τα φέρω στο ίδιο στρατόπεδο.

**lipimeni** · 13-03-2012, 01:51

τελικά τα κατάφερα!.κανονικά γυμναστήριο και τίποτα παραπάνω σε σχέση με τα απαγορευμένα...για να δούμε πως θα κυλήσει το αύριο..δεν πρέπει να το σκέφτομαι!καλό βράδυ σε όλους και καλή δύναμη!

**break** · 13-03-2012, 01:55

lipimeni πως κατάφερες να χάσεις 30 κιλά?

**lipimeni** · 13-03-2012, 02:38

γεια σου break!Τα κιλά τα πήρα σε διάστημα περίπου 6 ετών..πάντα ήμουν ζουμπουρλού αλλά τα τελευταία 6 χρόνια του έδωσα και κατάλαβε.Ως φοιτήτρια τρεφόμουν με πατατάκια, σακουλάρες και delivery! Έτσι όταν πήρα πτυχίο επέστρεψα και με τη βοήθεια της μαμάς, γιατί σε διαιτολόγο ΔΕΝ ξαναπήγαινα(έχω πάει περίπου 8 φορές),τα έχασα..αλλά έχω μέλλον.Τι έκανα?καλή ερώτηση.Σταμάτησα τις αηδίες,δεν τρώω πια τηγανιτά, και απλά την εβδομάδα τρώω μία φορά ψάρι, μία φορά όσπρια-΄ισως και 2, μία φορά κοτόπουλο, μία φορά μοσχάρι και λίγο πολύ προσέχω το λάδι..δυστυχώς ενδιάμεσα γεύματα δεν κάνω,πράγμα που ίσως είναι λάθος...Να ξέρεις πως αυτά τα κιλά χάθηκαν σε διάστημα περίπου ενάμιση χρόνου..το θεωρώ πολύ το διάστημα.Ίσως αν ήμουν τόσο προσεχτική, όσο θα ήθελα ,θα είχα χάσει πολλά παραπάνω..αλλά λοξοδρομώ αρκετά συχνά...τώρα παλεύω να κατέβω κάτω από τα 100, αλλά ο παλιοχαρακτήρας μου δε με βοηθά καθόλου αυτό τον καιρό.Είναι σα να με πολεμάει.Απλά θέλω τόσο πολύ να φύγω από αυτό το νούμερο,που στην τελική δεν τα καταφέρνω.

**ASTEROSKONI_ed** · 13-03-2012, 02:50

Λυπημένη, που ίσως πρέπει να αλλάξεις και όνομα γιατί η χαρούμενη διάθεση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, κι εγώ αυτό ακριβώς κάνω... Δεν άντεχα να ξαναπάω για χιλιοστή φορά σε διαιτολόγο...Δεν μπορώ να ζυγίζω, να τρώω στάνταρ ώρες, να πηγαίνω εβδομαδιαία να με ζυγίζει, να σκέφτομαι αν μπορώ να φάω έξω και αν θα έχουν το φαγητό που έχει το μενού μου... Φτάνοντας τα 94 κιλά τώρα που είμαι έξω και κάνω το μεταπτυχιακό μου, σοκαρίστηκα...Ήμουν πάντα από 77-85... Αποφάσισα να κόψω τα τηγανιτά, τα κακά γλυκά (βούτυρα, κρέμες, σοκολάτες), να περιορίσω τις ποσότητες και να τρώω υγιεινότερα. Κομμένα και τα αναψυκτικά αλλά προς Θεού δεν έκοψα τις βόλτες και το φαγητό 1 ή 2 φορές την εβδομάδα έξω. Έτσι από τις 10 Φεβρουαρίου στα 94, σήμερα έφτασα τα 65, παράλληλα με λίγη άσκηση ( 15-20' ελλειπτικό 4 φορές την εβδομάδα). Αύξησα τα φρούτα, έχω πάντα σαλάτα, τρώω χουρμάδες, δαμάσκηνα αντί για γλυκό, και περιέργως νιώθω να έχω περισσότερη ενέργεια παρά ποτέ. Τρώω πολύ ψάρι, σολωμό, φιλέτο τόνου, γαρίδες, πάντα στο αντικολλητικό...Κοτόπουλο και ψητά μπιφτέκια...Φασολάκια νερόβραστα και άλλα τέτοια τα οποία ευτυχώς γευστικά μου είναι ΟΚ. Ανακάλυψα και το σούσι το οποίο είναι μία καλή επιλογή και όποτε θέλω να γουρουνιάσω τρώω σπιτικό ποπ κορν με ελάχιστο λάδι, το οποίο είναι και αρκετά θρεπτικό. Ελπίζω να μπορέσουμε όλες να φτάσουμε το στόχο μας αλλά για εμ΄να το βασικό είναι τι είδους στόχο έχουμε ορίσει. Εγώ αποφάσισα όχι να αλλάξω το σώμα μου αλλά να βελτιώσω τη διατροφή μου. Να ζήσω καλύτερα και να κάνω όλα όσα ονειρεύομαι, παιδί, σπορ, χωρίς ανασφάλεια ή πρακτικές δυσκολίες. Η πίστη είναι κάπου μέσα μας... Και φυσικά τα σκαμπανεβάσματα είναι κι αυτά μέσα στο παιχνίδι.

**ASTEROSKONI_ed** · 13-03-2012, 02:52

καλέ τα 85 έφτασα ήθελα να πω.....Μάλλον θέλω πολύ να δω το 65 και γράφω βλακείες!!!!

**Juice** · 13-03-2012, 09:00

Originally posted by ASTEROSKONI
Δεν μπορώ να ζυγίζω, να τρώω στάνταρ ώρες, να πηγαίνω εβδομαδιαία να με ζυγίζει, να σκέφτομαι αν μπορώ να φάω έξω και αν θα έχουν το φαγητό που έχει το μενού μου...

πωπω ούτε εγώ τα μπορώ αυτά. Δεν έχω ώρα για τέτοια πράγματα και ούτε μπορώ μακροπρόθεσμα να κρατήσω κάτι τέτοιο. Όσες φορές πήγα σε τέτοιους διαιτολόγους κι έχασα ήταν επειδή ντρεπόμουν να πάω για ζύγισμα και να με δείξει η ζυγαριά πάνω. Με το ζόρι δηλαδή.

Originally posted by ASTEROSKONI
καλέ τα 85 έφτασα ήθελα να πω.....Μάλλον θέλω πολύ να δω το 65 και γράφω βλακείες!!!!

Αχ Αχ Αστεροσκονίτσα θα έρθει και το 65 αν το θες τόσο πολύ. Υπομονή. Για να κάνουμε και λίγο χιούμορ να σκέφτεσαι ότι υπάρχουν ορισμένες (σφυρίζω ανέμελα για ποια κτυπά η καμπάνα άραγε) που κουβαλάνε 2 Αστερόσκονες και κάτι μαζί σε ένα σώμα.
Πω πω φαντάζεστε παιδιά έτσι και καταφέρω να χάσω το μισό μου βάρος τι μποντιμπιλντερού έχει να ξεπροβάλει από κάτω; Εμ...Τόσα χρόνια βάρη τύφλα να χει ο Πύρρος!

**polivia1** · 13-03-2012, 09:39

χυμώδης Juicy καλημέρα,

είμαστε πολύ εδω έξω που ήμαστε 150+. δυστυχώς δεν είναι πολύ δύσκολο να βρεθείς σε αυτή την κατάσταση και είναι πολύ πολύ διαφορετικό από το 100 η και το 120 ακόμα.
κουράγιο "Απού πεθάνει με πολλούς θάνατο δεν φοβάται" που σημαίνει ότι όταν έχεις παρέα οι δυσκολίες ξεπερνιούνται πιο εύκολα. Αυτο που με βοήθησε κατά περιόδους ήταν ότι οι στόχοι μου ήταν βαθμιαίοι και μικροί. Να χάσω τα πρώτα 15 και μετά τα 10 και μετά ....
Από μόνο του είναι αγχοτικό να κοιτάς μπροστά και να λες πρέπει να χάσω 90 κιλά πχ.
Τέλώς πάντων δεν έχω βρεί ακόμα την μαγική λύση μάλλον γιατί δεν υπάρχει.

μετά από χρόνια σκέψεων και αμφιβολιών έκανα σλιβ πριν από 45 ημέρες.
καλά πάει αλλά αν δεν περάσουν 2+ χρόνια δεν λέω τίποτα

καλή συνέχεια

**Juice** · 13-03-2012, 10:23

Originally posted by polivia1

μετά από χρόνια σκέψεων και αμφιβολιών έκανα σλιβ πριν από 45 ημέρες.
καλά πάει αλλά αν δεν περάσουν 2+ χρόνια δεν λέω τίποτα

καλή συνέχεια

Αχ Polivaki έτσι είναι όπως τα λες. Αν και στο τικεράκι έβαλα στόχο τα 90 κιλά, πίστεψε με δεν κοιτάω καν προς τα εκεί. Για μένα ο πρώτος στόχος είναι να πιάσω τα 150 και επειδή χάνω και δύσκολα πιστεύω αυτό θα μου πάρει αρκετούς μήνες (να μη σου πω χρόνο?) Μετά δεύτερος στόχος θα είναι τα 120 και από κει κι έπειτα ο Θεός βοηθός. Θυμάμαι τη ζωή μου στα 120 και ήταν μια χαρά. Δεν γνώρισα τι θα πει αδύνατο και δεν έχω μέτρο σύγκρισης. Και όπως πολλούς παχύσαρκους που από παιδιά είχαν πρόβλημα κιλών, το αδύνατο με φοβίζει και με ξενίζει. Για μένα εκείνο το σημείο των 110-120 κιλών είναι καλό. Αλλά θα ήταν όνειρο να βρεθώ κάτω από τα 100.

Ξέρω πως ο δρόμος που διάλεξα (διατροφή) δεν είναι ο πιο εύκολος. Σίγουρα δεν είναι ο πιο γρήγορος και οι πιθανότητες είναι εναντίον μου. Πολλές φορές ζήλεψα τα άτομα που έχουν το θάρρος να καταφύγουν στο χειρουργείο. Εγώ μόνο στη σκέψη παγώνω. Και στο βάρος που έφτασα ανησυχώ ότι δεν είμαι σε καλή φυσική κατάσταση για ένα χειρουργείο. Φοβάμαι επίσης ότι στα προεγχειρητικά θα βγουν πολλά προβλήματα και μόνο από αυτό τρελαίνομαι? Για σκέψου να πάρω την απόφαση και να μου πουν δεν μπορείς να κάνεις την επέμβαση γιατί πχ από το λίπος έχεις κλειστές αρτηρίες; Η γλύκα θα μου μείνει? το ξέρω χαζό αλλά ψέματα να πω; Όλο κάτι τέτοια παρανοικά σκέφτομαι.

Ακόμα και το σοκ που θα πάθει ο γιατρός όταν με ζυγίζει ακόμα κι αυτό το φοβάμαι (όχι είναι για να μη με λέτε τολμηρή που πήγα γυμναστήριο, μια μεγάλη φοβητσιάρα είμαι). Τη μόνη επέμβαση που θα μπορούσα να κάνω αυτή τη στιγμή χωρίς να μου προκαλεί τεράστιο δέος είναι το μπαλονάκι, κι αυτό ως μέρος της διατροφής μου, απλά για να μου δώσει ώθηση να χάσω λίγα κιλά γρήγορα και μετά να συνεχίσω κανονικά μόνη μου. Όμως ούτε αυτό το έψαξα? ʼσε που δεν με παίρνει να λείψω από τη δουλειά και φοβάμαι (πάλι φοβάμαι) ότι δεν θα τα καταφέρω με τους εμετούς και τις ζαλάδες. Εγώ δεν είμαι από τους ανθρώπους (ξέρω πολλούς τέτοιους) που κατακρίνουν το χειρουργείο ως λύση για την παχυσαρκία. Εγώ είμαι από τους άλλους, που θαυμάζουν τα άτομα που είχαν τα κότσια να καταφύγουν σε αυτό.

**polinaki1983** · 13-03-2012, 10:39

Juice μου να σε καλώς ορίσω και εγώ με την σειρά μου στην παρέα μας.

Δεν θα σου πω πως ξέρω από πρώτο χέρι το πως είναι να είσαι στα κιλά σου, γιατί στα πιο ψιλά μου ήμουνα στα 150 (όχι και πολύ μακριά δηλαδή, αλλά τότε ήμουνα 20 και είχα δύναμη και ενέργεια αρκετή για τα κιλά μου). Αυτό όμως που θα ήθελα να σου ευχυθώ είναι αυτή την δύναμη που δείχνει να έχεις τώρα, να την κρατήσεις μέχρι το τέλος και να καταφέρεις να έχεις μία πιο υγιή ζωή, κατακτόντας έτσι τους στόχους σου.

Εμείς εδώ είμαστε για ότι χρειαστείς.

**polivia1** · 13-03-2012, 10:51

Jucie αυτά που μου λες ότι σε αγχώνουν ήταν ακριβώς αυτά που με φόβιζαν και εμένα. Η υγεία είχε ήδη κλωνιστει με το που πάτησα τα 40 έβγαλα χολιστερίνη, ουρικό, πίεση. λέω πώς θα μπώ έτσι στο χειρουργείο!!!
το σκεφτόμουν ήδη 5 χρόνια. ο άντρας μου επέμενε, φίλοι γιατροί με παρότρυναν αλλά εγώ τίποτα. ήταν και όλα αυτά τα δημοσιέυματα με αποτυχημένες περιπτώσεις.
Μέχρι που με έπιασε η μέση μου...
6 μήνες στο κρεββάτι και αφόρητοι πόνοι. και πάλι δεν ήθελα...
έχασα 25 κιλά σηκώθηκα σιγά σιγά. πήρα αυτά και άλλα 10 μέσα σε 7 μήνες.
τότε κατάλαβα ότι δεν έιχα άλλο περιθώριο. Και πάλι δεν το έκανα με ελαφρία καρδιά. Βλέπω ανθρώπους εδώ που ανυπομονουν να το κάνουν και ζηλεύω - λέω είναι δυνατοί. εγώ έκανα ότι μπορούσα για να το αναβάλω.
μέσα μου πίστευα ότι αφού δεν τα κατάφερα μέχρι τώρα - είχα χάσει 3 φορές 40 κιλά και τα ξαναπήρα!!!- τι θα άλαζε με το χειρουργείο? βασικά πήγα σπρωκτή από ένα φίλο γιατρό που τα ανέλαβε όλα αυτός- ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΌΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ακομα και τώρα δεν ξέρω αν θα τελειώσει αυτό το θέμα. ξέρω όμως ότι δεν είχα άλλα περιθώρια. αν με ξανάπιανε η μέση μου θα είχα μετά δουλειά? οι καιροί είναι δύσκολοι!!
δεν τα λέω αυτά για να πώ ΄κάνε χειρουργείο η μην κάνεις γιατί δεν ξέρω, αλήθεια, δεν ξέρω.

όσο για τα κιλά χάνονται με διατροφή, λίγα λίγα άλλά χάνονται. αργούν πολλοί να φανούν στους άλλους, αλλά πάνω στον σκελετό μας που αλαφρώνει φαίνονται και ανακουφίζεται όλο το σώμα μας. για μας τους 150+ το ζητούμενο δεν είναι να βάλουμε μπικίνι -δεν το κατηγορώ κάθε άλλο-αλλά να μπορέσουμε να περπατήσουμε 50 μέτρα, να κόψουμε τα νύχια των ποδιών μας να καθαρίσουμε το σπίτι μας χωρίς να κρεββατοθούμε. αυτά αλλάζουν ακόμα και με τα 10 κιλά.
Κάνω λάθος?

**Mak** · 13-03-2012, 10:57

Originally posted by Juice

Ξέρω πως ο δρόμος που διάλεξα (διατροφή) δεν είναι ο πιο εύκολος. Σίγουρα δεν είναι ο πιο γρήγορος και οι πιθανότητες είναι εναντίον μου. Πολλές φορές ζήλεψα τα άτομα που έχουν το θάρρος να καταφύγουν στο χειρουργείο. Εγώ μόνο στη σκέψη παγώνω. Και στο βάρος που έφτασα ανησυχώ ότι δεν είμαι σε καλή φυσική κατάσταση για ένα χειρουργείο. Φοβάμαι επίσης ότι στα προεγχειρητικά θα βγουν πολλά προβλήματα και μόνο από αυτό τρελαίνομαι? Για σκέψου να πάρω την απόφαση και να μου πουν δεν μπορείς να κάνεις την επέμβαση γιατί πχ από το λίπος έχεις κλειστές αρτηρίες; Η γλύκα θα μου μείνει? το ξέρω χαζό αλλά ψέματα να πω; Όλο κάτι τέτοια παρανοικά σκέφτομαι.
Εγώ δεν είμαι από τους ανθρώπους (ξέρω πολλούς τέτοιους) που κατακρίνουν το χειρουργείο ως λύση για την παχυσαρκία. Εγώ είμαι από τους άλλους, που θαυμάζουν τα άτομα που είχαν τα κότσια να καταφύγουν σε αυτό.

juice καλημέρα! Να σου πω ότι δεν είναι καθόλου παρανοϊκοί οι φόβοι σου, εννοείται πως το χειρουργείο έχει το ρίσκο του , ειδικά αν κουβαλάμε έξτρα βάρος, όμως ο προ-εγχειρητικός έλεγχος είναι εκεί για να καθορίσει αν είμαστε έτοιμοι για τέτοια δραστική λύση ή όχι. Φυσικά και είναι μεγάλη ψυχολογική ματαίωση να το έχεις πάρει απόφαση και μετά οι γιατροί να σου πουν ότι συντρέχουν λόγοι να μην το κάνεις. Μια φίλη που είναι στα 160 κιλά και θέλει να μείνει έγκυος, αποφάσισε να χειρουργηθεί, κάνοντας όμως τον προ-εχγειρητικό, οι εξετάσεις έδειξαν ότι έχει πολύ λίπος γύρω από τους πνεύμονες και -λόγω αυτου- αυξάνεται το ρίκσο και η πιθανότητα θνησιμότητας κατά 30% , όχι μόνο για τα βαριατρικά χειρουργεία αλλά για όλα, και τα πιο απλά, όπως μια χολή ή μια σκωληκοειδίτιδα. Της συνέστησαν να χάσει 40 κιλά και μετά να ξανακάνει εξετάσεις για να δει αν ειναι ολα οκ να χειρουργηθεί.
Πρέπει να σου ομολογήσω ότι με σόκαρε όταν το άκουσα αυτό, δλδ. μου φάνηκε αδιανόητο πως εξαιτίας του βάρους μας και του λίπους που συσσωρεύουμε μπορούμε να χάσουμε τη ζωή μας σε ένα χειρουργείο ρουτίνας όπως η χολή κτλ. Η περίπτωση αυτής της φίλης με έβγαλε από το λήθαργό μου, και έχοντας φτάσει τα 116 κιλά και βλέποντας ότι τρώω επί χρόνια σαν μανιακή και δεν μπορώ να το σταματήσω μόνη μου, κατέφυγα στη σληβ, ούσα -σημειωτέον- από τις πιο μεγάλες "κότες" όσον αφορά χειρουργεία,πόνο, ταλαιπωρία. Ο μεγαλύτερος φόβος με έκανε να ξεπεράσω παλιότερους φόβους.
Όμως δεν συνιστώ σε κανέναν να χειρουργηθεί αν δεν νιώσει 1000% σίγουρος ότι δεν έχει άλλα περιθώρια να το παλέψει μόνος του. Αν νιώθεις ότι έχεις δυνάμεις, αγωνίσου να τα διώξεις με διατροφή και άσκηση. Η επεμβατική χειρουργική για μένα είναι η τελευταία λύση, δεν είναι πόσα κιλά κουβαλάς, αν ςίναι 116 όπως ήταν τα δικά μου ή 180 όπως είναι τα δικά σου, αλλά έχει σημασία αν διαθέτεις ψυχική δύναμη (που εγώ δεν διέθετα δυστυχώς)...