δεν αντεχω αλλο...

[marina592]

Πραγματικα αν υπαρχει καποιος εδω μεσα ας μου μιλησει γιατι νομιζω οτι θα τρελαθω..εδω και μερικους μηνες πασχω απο ψυχογενη βουλιμια..δηλαδη τρωω ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΕΣ ποσοτητες φαγητου σε ελαχιστο χρονο και μετα κανω εμετο απο τις τυψεις..μπορει μεσα σε μια μερα να φαω οτιδηποτε υπαρχει στο σπιτι ακομα κ φαγητα που δεν ετρωγα πριν κ πολυ..αισθανομαι σαν αρρωστη γιατι δεν μπορω να το ελεγξω πια κ νομιζω οτι καποια στιγμη θα φτασω 100 κιλα..να σημειωθει οτι ειμαι 1.58 υψος κ 62 κιλα,κανονικη δλδ..εχω απευθυνθει σε ειδικο κεντρο, συγκεκριμενα στο ΑΝΑΣΑ αλλα περιμενω απαντηση κ ως τοτε δεν μπορω να περιμενω..εχω φτασει σε απελπιστικη κατασταση!μπορει να εχω παρει μεχρι κ 2 κιλα σε μιαμιση εβδομαδα..τοσο πολυ τρωω..τοσο αρρωστημενα!!!πειτε μου μια λυση, καποιο κολπο να μν καταφευγω στο φαγητο, αν υπαρχει καποιος ομοιοπαθης κ ξερει!γυμνασηριο παω, αλλα δν με σταματαει παντα απο την κρεπαλη..βοηθεια :sniff:

[ShadowWave]

...Αγαπητό μου Μαρινάκι...ομοιοπαθής! ΗeRE i AM! Πόσο χρονών είσαι αλήθεια;

Λοιπόν...η λύση βρίσκεται λίγο μακρυά και ο δρόμος είναι τραχύς και δύσκολος, οφείλω να σε προειδοποιήσω. Εντούτοις, η εμπειρία θα σε δυναμώσει, θα σε γαλουχήσει και θα δεις έναν ολοκαίνουριο υπέροχο εαυτό! Δε θα πιστεύεις αυτό που θα αντικρίζεις...αλλά θα είσαι εσύ, στην καλύτερη εκδοσή σου!

Το κλειδί της αλλαγής είναι η αλλαγή νοοτροπίας σου... πάψε να σκέφτεσαι με αριθμούς(θερμίδες, κιλά, πόντους), σκέψου με την καρδιά σου. ʼκουσε το σώμα σου, συμπεριφέρσου του όπως θα συμπεριφερόσουν σε αυτόν που αγαπάς περισσότερο. Κάθε φόρα που νοσηρές σκέψεις έρχονται στο μυαλό σου παίξε με αυτό και άλλαξε θέμα... κάνε πράγματα που αγαπάς, ο,τι και να είναι αυτό... άρχισε να απαλλάσσεις τον εαυτό σού από σκέψεις όπως: θέλω να χάσω κιλά..θα παχύνω... Δυστυχώς η βουλιμία δύναται να προξενήσει σοβαρά προβλήματα υγείας. Έτσι προσπάθησε να μειώσεις σταδιακά τους εμετούς, μόλις το καταφέρεις αυτό θα μπορέσεις να σταματήσεις, επίσης σταδιακά τα υπερφαγικά...

Ας το γνωρίζεις αυτό: φως δε θα δεις από τη μια μέρα στην άλλη..μακάρι να μπορούσα να είμαι στη θέση να σου πω ότι θα το ξεπεράσεις άμεσα...όχι θέλει υπομονή και προσπάθεια. Εδώ θα είμαστε να τα λέμε...:blush:

Και αυτό για να ταξιδέψεις σήμερα το μυαλό σου:

http://www.youtube.com/watch?v=FyEHzlgdkIA

[marina592]

Shadowave σ'ευχαριστω παρα πολυ για τα ενθαρρυντικα σου σχολια!ειμαι 19 χρονων κ δευτεροετης φοιτητρια..πραγματικα δεν αντεχω αλλο, αισθανομαι σαν να εχω καποια αρρωστια..ευτυχως αναγνωρισα το προβλημα μου εγω η ιδια, κ δεν βρισκομαι χαμενη κ αβοηθητη..απλα ειμαι πολυ ευαισθητη κ με το παραμικρο καταφευγω στο φαγητο, που για μενα ειναι ''ο απο μηχανης θεος''.. η βουλιμια εχει χαλασει την ενεργεια μου κ προπαντως την διαθεση μου..ειδικα τον τελευταιο καιρο τα πραγματα εχουν επιδεινωθει, επειδη μενω κ μονη μ κ μπορω να τρωω οπως κ οποτε θελω! στο σπιτι μου δεν παιρνω τιποτα που να ειναι παχυντικο, ισα ισα.. απλα οταν με πιανει το βουλιμικο μου τρωω οτιδηποτε υπαρχει μπροστα μου, με αποτελεσμα να αδειαζει συνεχεια το σπιτι μου κ να χαλαω πολλα λεφτα σε σουπερ μαρκετ..εσυ ειχες το ιδιο προβλημα?αν το ξεπερασες, πες μου σε παρακαλω πως? σ'ευχαριστω κ για το τραγουδακι :tumble:

[ShadowWave]

Μακάρι να το ξεπερνούσα τόσο εύκολα..η δικιά μου ιστορία ξεκινά στα 17, στην τρίτη λυκείου. Ως το 2ο έτος ζούσα μαζί με το πρόβλημα μου, σαν σκιά με επισκεπτόταν φορές που ήμουν μόνη και έρημη...και λέω μόνη και έρημη, γιατί άλλο η μοναχικότητα και άλλο η μοναξιά...συναισθηματικό ξέσπασμα ήταν το φαγητό, όπως και στη δικιά σου περίπτωση(η συνειδητοποίηση των αιτιών ξεκλειδώνει σιγά-σιγά τις πόρτες που οδηγούν στη λύση)

Βέβαια με τον καιρό το πρόβλημα άρχισε να γίνεται ανυπόφορο, δεν περνούσε μέρα χωρίς υπερφαγικό και οι εμετοί έφταναν ακόμα και τους 5/ημέρα.. μάστιγα που γκρέμιζε την καθημερινότητα, τη ζωή μου και τότε ήταν που αποφάσισα να αναζητήσω βοήθεια. Μίλησα στους γονείς μου, στους καλούς μου φίλους, επισκέφτηκα ψυχολόγο..

Σήμερα στα 23 ακόμα παλεύω, έχω μάθει πολλά, αναμφισβήτητα έχω ωριμάσει και τουλάχιστον προσπαθώ να δω από μια άλλη οπτική γωνία τη ζωή... τα επεισόδια έχουν μειωθεί αρκετά αλλά δεν έχουν εξαλειφθεί...βήμα-βήμα..θέλει υπομονή και πίστη, όπως και απαλλαγή από την τελειοθηρία που κατατρέχει εμάς τους βουλιμικούς.

Είσαι η Μαρίνα και είσαι ένα υπέροχο όλον! Δεν είσαι μόνο οι σωματικές σου διαστάσεις..είσαι ο χαρακτήρας σου, η συμπεριφορά σου, τα χόμπυ σου, η σχολή σου, οι φίλοι σου, η οικογένεια σου. Προσπάθησε να ισορροπήσεις ανάμεσα σε αυτά... Δώσε βάρους σε αυτούς τους τομείς που σίγουρα λόγω της συνεχής ενασχόλησης σου με το φαγητό, έχεις παραμελήσει... η σωστή διατροφή και η απαλλαγή από κάθε είδους στερητική δίαιτα είναι το 2ο -αλλά εξίσου απαραίτητο-βήμα.

Ελπίζω-έστω και στο ελάχιστο- να σε βοήθησα... και ο,τι θελήσεις μπορείς να ρωτήσεις ελεύθερα...:bisou:

[marina592]

Αυτο ακριβως εγινε κ με εμενα..ξεκινησε τριτη λυκειου, αλλα δεν ηταν τιποτα το ιδιαιτερο..τους τελευταιους μηνες ομως εχουν γινει ασχημα τα πραγματα,.. δεν μπορω να κοψω τα βουλιμικα, εχω παχυνει κ επειδη δν νιωθω ανετα, καθομαι μεσα στο σπιτι.. νομιζα οτι ηταν ενα ξεσπασμα που θα κρατουσε λιγο, αλλα απ'ο,τι διαβαζω εδω μεσα ειναι αρρωστια κ θελει χρονια για να το ξεπερασεις.. τωρα απογοητευτηκα ακομα περισσοτερο :no:
ευχαριστω για την υποστηριξη shadowWave, αλλα εχω γινει κομματια...

[ShadowWave]

Όχι καλή μου, το αντίθετο θα έπρεπε! Ο κάθε άνθρωπος είνα διαφορετικός και λειτουργεί διαφορετικά...δε σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένη να υποφέρεις!
Το διάστημα που είσαι βουλιμική είναι μόλις 6 μήνες(εν αντιθέσει με τα δικά μου 2 χρόνια πριν ζητήσω βοήθεια). Θέλω να πω ότι είναι πολύ πιο εύκολο για 'σενα να ανακάμψεις... :)

Απλώς έχε υπ' όψιν σου ότι η ενασχόληση με το φαγητό, τις δίαιτες κτλ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου...παράλληλα με όλο αυτό υποκρύπτονται ποικίλοι εσωτερικοί λόγοι... εκεί θα ήθελα να εστιάσεις.. τι είναι όντως αυτό που έχεις μεγαλύτερη ανάγκη; Ένα αδύνατο αλλά άρρωστο σώμα ή μια αγκαλιά, ένα χάδι; Μήπως διακατέχεσαι από έλλειψη δημιουργικότητας; Μήπως αισθάνεσαι ότι έχεις χάσει τον έλεγχο σε κάποιον από τους τομείς της ζωής σου και στρέφεσαι στο φαγητό; Τα συναισθήματα δύνανται να μας υψώσουν στα ουράνια αλλά και να μας γκρεμίσουν στα τάρταρα αν αδυνατούμε να τα χειριστούμε έξυπνα...

Τώρα αναφορικά με το ζήτημα της διατροφής αυτό έχω εμπεδώσει όσα χρόνια ταλαιπωρούμαι.. η "δίαιτα" θρέφει το φαύλο κύκλο της βουλιμίας... Δεν είμαστε προγραμματισμένες μηχανές αλλά ΑΝΘΡΩΠΟΙ.. και οι άνθρωποι κάνουν λάθη αλλά ακόμα και τότε οφείλουμε να μάθουμε να συγχωρούμε τους εαυτούς μας γι' αυτά και να προχωρούμε μπρόστα...


ΥΓ: Το ότι κάθεσαι μέσα στο σπίτι... το έχω περάσει. Όταν ήμουν 75 κιλά δεν ήθελα να βγω από το σπίτι μέχρι να αδυνατίσω! Η καλοπροαίρετη αλλά και κακοπροαίρετη κριτική γίνεται από παντού..κλείσε τα αυτιά σου, εσύ ξέρεις πολύ καλύτερα τον εαυτό σου από όλους αυτούς που από "ψηλά" κρίνουν... αν και αντικειμενικά τα κιλά σου σύμφωνα με το ύψος σου είναι φυσιολογικότατα όποτε δεν τίθεται τέτοιο θέμα... άντε λοιπόν... έχει άλλη μια υπέροχη μέρα σήμερα! Καλημέρα:bouncy:

[marina592]

Σημερα το πρωι παρατηρησα οτι η βουλιμια εχει να κανει με την ψυχολογια σε μεγαλο βαθμο.. αυτες τις μερες ειχα ξεμεινει απο λεφτα, τα συναισθηματικα μου δεν πηγαιναν κ τοσο καλα κ εκανα συνεχεια βουλιμικα.. σημερα ομως η μαμα μου μου εβαλε λεφτα κ αισθανηκα μια ανακουφιση,μια ασφαλεια κ ξαφνικα μου εφτιαξε η διαθεση..δηλαδη, σαν να μην ηθελα να πεσω με τα μουτρα στο φαγητο.. μα τοσο πολυ επηρεαζει η ψυχολογια πια??παντως σ'ευχαριστω πολυ ShadowWave.. Μου αρεσουν οι συμβουλες σου!!αμα θελεις πες μου ποσο χρονων εισαι, ετσι να εχω μια ιδεα με ποιον μιλαω :bouncy:

[free]

marina592 απο την ηλικια των 16-20,21 επασχα απο διατροφικες διαταραχες..16-17 ανοιρεξια και απο κει και επειτα βουλιμια! οι ΔΔ εχουν να κανουν ΜΟΝΟ με την ψυχολογια! οσο σε πιο κακη ψυχολογικη κατασταση εισαι, τοσο πυροδοτουνται και επανατροφοδοτουνται! περασαν 3-4 χρονια ουσα βουλιμικη και εμαθα πολλα απο αυτο! ηταν μαρτυρικα χρονια...φαντασου οτι εγω επαιρνα 7 κιλα την εβδομαδα στο τελευταιο σταδιο(λιγο πριν παρω την αποφαση να παραιτηθω απο αυτη την αδικη ζωη και διαβιωση) πραγμα που για τον εξω κοσμο φανταζει αδυνατο...και ομως συνεβαινε! διωχνω μακρια αυτες τις μερες και εκεινη την ζωη που τιποτα δεν εχε αξια αν δεν μεταφραζοταν σε θερμιδες, φαγητο, κιλα, καθαρτικα, γυμναστικη κτλ! ..... η διαιτα ειναι ο εχθρος για την καταπολεμηση της βουλιμιας,,,οσο καποιος κανει διαιτα σε αυτη την φαση, τοσο πιο πολλα βουλιμικα θα εχει!... το να σταματησω τα βουλιμικα ηταν αποφαση ζωης και την πηρα μονη μου.ειχα διπλα μου μονο τους δικους μου ανθρωπους...ουτε ψυχιατρους, ουτε διατροφολογους ουτε τιποτα! ειμαι πλεον 24 και δεν εχω κανενα προβλημα τετοιου ειδους! οταν τα σταματησα πηρα καποια κιλα αλλα τα εχασα με σωστη διατροφη και ασκηση....χωρις καμια υστερια! και ναι πλεον μετα απο 3-4 χρονια "καθαρη" (και λεω "καθαρη" γιατι η αναγκη και η ταση μας να κανουμε βουλιμικα πιστευω πως ειναι ιδια με καποιον ναρκωμανη που ζηταει την δοση του), δεν εχω κανενα προβλημα! το μονο που χει μεινει ειναι η ταση μου, η αυτοποιημενη πια ταση μου να μετραω τις θερμιδες των φαγητων χωρις να το θελω....απλα μερικες κακες συνηθεις δεν κοβονται!..σιγα σιγα θα φυγει και αυτο! ηδη εχει αρχισει να ξεθυμαινει!
δεν εχει σημασια , καμια σημασια να εισαι αδυνατος και χωρις ζωη...το να υπαρχεις αλλα χωρις να ζεις ειναι το χειροτερο πραγμα...! και στην τελικη υπηρξα 54 κιλα με 1.70 υψος αλλα και τοτε που υποτιθεται πως ειχα κατακτησει το ονειρο ζωης, ημουν πιο δυστυχισμενη απο ποτε! τι να το κανω???
εγω σταματησα να σκεφτομαι σαν βουλιμικη εν μια νυκτι! οταν καταλαβα πως η αληθινη ζωη ειναι εκει εξω, με παρεες, με φιλους, με γονεις, με καποιο συντροφο...η ζωη μας εχει δοθει χαριστικα και αντι να πουμε ενα μεγαλο ευχαριστω που υπαρχουμε καθομαστε και αναλωνομαστε σε πραγματα που υπαρχουν στο κεφαλι μας και μονο! απλα για να σου πω την αληθεια δεν ηθελα να φτασω 50 χρονων και να ζηταω πισω τα χρονια που εγω η ιδια στερηθηκα! δεν αξιζει σε κανεναν αυτο...σε κανεναν!

[ShadowWave]

Originally posted by free
marina592 απο την ηλικια των 16-20,21 επασχα απο διατροφικες διαταραχες..16-17 ανοιρεξια και απο κει και επειτα βουλιμια! οι ΔΔ εχουν να κανουν ΜΟΝΟ με την ψυχολογια! οσο σε πιο κακη ψυχολογικη κατασταση εισαι, τοσο πυροδοτουνται και επανατροφοδοτουνται! περασαν 3-4 χρονια ουσα βουλιμικη και εμαθα πολλα απο αυτο! ηταν μαρτυρικα χρονια...φαντασου οτι εγω επαιρνα 7 κιλα την εβδομαδα στο τελευταιο σταδιο(λιγο πριν παρω την αποφαση να παραιτηθω απο αυτη την αδικη ζωη και διαβιωση) πραγμα που για τον εξω κοσμο φανταζει αδυνατο...και ομως συνεβαινε! διωχνω μακρια αυτες τις μερες και εκεινη την ζωη που τιποτα δεν εχε αξια αν δεν μεταφραζοταν σε θερμιδες, φαγητο, κιλα, καθαρτικα, γυμναστικη κτλ! ..... η διαιτα ειναι ο εχθρος για την καταπολεμηση της βουλιμιας,,,οσο καποιος κανει διαιτα σε αυτη την φαση, τοσο πιο πολλα βουλιμικα θα εχει!... το να σταματησω τα βουλιμικα ηταν αποφαση ζωης και την πηρα μονη μου.ειχα διπλα μου μονο τους δικους μου ανθρωπους...ουτε ψυχιατρους, ουτε διατροφολογους ουτε τιποτα! ειμαι πλεον 24 και δεν εχω κανενα προβλημα τετοιου ειδους! οταν τα σταματησα πηρα καποια κιλα αλλα τα εχασα με σωστη διατροφη και ασκηση....χωρις καμια υστερια! και ναι πλεον μετα απο 3-4 χρονια "καθαρη" (και λεω "καθαρη" γιατι η αναγκη και η ταση μας να κανουμε βουλιμικα πιστευω πως ειναι ιδια με καποιον ναρκωμανη που ζηταει την δοση του), δεν εχω κανενα προβλημα! το μονο που χει μεινει ειναι η ταση μου, η αυτοποιημενη πια ταση μου να μετραω τις θερμιδες των φαγητων χωρις να το θελω....απλα μερικες κακες συνηθεις δεν κοβονται!..σιγα σιγα θα φυγει και αυτο! ηδη εχει αρχισει να ξεθυμαινει!
δεν εχει σημασια , καμια σημασια να εισαι αδυνατος και χωρις ζωη...το να υπαρχεις αλλα χωρις να ζεις ειναι το χειροτερο πραγμα...! και στην τελικη υπηρξα 54 κιλα με 1.70 υψος αλλα και τοτε που υποτιθεται πως ειχα κατακτησει το ονειρο ζωης, ημουν πιο δυστυχισμενη απο ποτε! τι να το κανω???
εγω σταματησα να σκεφτομαι σαν βουλιμικη εν μια νυκτι! οταν καταλαβα πως η αληθινη ζωη ειναι εκει εξω, με παρεες, με φιλους, με γονεις, με καποιο συντροφο...η ζωη μας εχει δοθει χαριστικα και αντι να πουμε ενα μεγαλο ευχαριστω που υπαρχουμε καθομαστε και αναλωνομαστε σε πραγματα που υπαρχουν στο κεφαλι μας και μονο! απλα για να σου πω την αληθεια δεν ηθελα να φτασω 50 χρονων και να ζηταω πισω τα χρονια που εγω η ιδια στερηθηκα! δεν αξιζει σε κανεναν αυτο...σε κανεναν!

Μπράβο! Χίλια μπράβο Free μου! :tumble:
Είναι απίστευτα εποικοδομητικό και ευεργετικό να ακούγονται τέτοιες απόψεις, είναι ακριβώς αυτό που προείπα: αλλαγή νοοτροπίας! Και είναι κάτι που εσύ το έχεις πετύχει και είσαι άξια συγχαρητήριων...προσωπικά το θεωρώ επίτευγμα να αντιστρέψεις έναν τόσο νοσηρό τρόπο σκέψης...

Θεωρούμε εσφαλμένα ότι η ευτυχία θα έρθει με το αδυνάτισμα, κυνηγούμε το τέλειο, πότε δεν νιώθουμε ικανοποιημένες..και το μόνο που καταφέρνουμε είναι την αυτοκαταστροφή μας, με αργούς αλλά βάναυσους ρυθμούς... Έχω δει τη ζυγαριά να με δείχνει από 50-75 κιλά...και στις δύο περιπτώσεις δεν ένιωσα ποτέ πραγματικά ευτυχισμένη... γιατί αντιλήφθηκα ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται από το πόσο ζυγίζουμε...είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και ξεχωριστό για τον καθένα μας!

Μαρινάκι μου στο έγραψα και σε προηγούμενο ποστ είμαι 23 ετών. Θα σου επισημάνω κάτι που προφανώς από μόνη σου παρατήρησες: η (οικονομική) σου ανασφάλεια σε οδήγησε σε βουλιμικά επεισόδια.. το φαγητό αποτέλεσε το καταφύγιο σου.. και παρ' όλα αυτά κρίνοντας εκ του αποτελέσματος όχι μόνο δε βοήθησε αλλά σε ζημίωσε κιόλας... Μην προσπαθείς να λύσεις ένα πρόβλημα δημιουργώντας ένα καινούριο...

Σε φιλώ και εύχομαι τα καλύτερα...

ΥΓ: Και ξεφορτώσου από πάνω σου το φορτίο της "δίαιτας"... Μάθε να συγχωρείς τον εαυτό σου...:yes:

[justme_ed]

καλησπερα παιδια....εχει καιρο να γραψω κατι εδω....ολα εχουν να κανουν με την ψυχολογια και με τα θελω μας..εγω ειμαι βουλιμικη 8 χρονια. πριν κατι μηνες ήμουν οτι νανε οτι ετρωγα το εκανα εμετο...τωρα το ελεγχο περιπου το περισσοτερο μπορει να κανω 3 φορεσ την ημερα μονο..αλλα μπορει σημερα να κανο βουλιμικα επεισοδια και αυριο να μην φας σχεδον τιποτε.....μπορει και καθολου. το θεμα ειναι ολα γυρω απο την ψυχολογια αρκει αν το δουμε καπως θετικα...

[wintertime]

..καλησπερα.. μπορει να ακουστει λιγο ασχημο αυτο, ομως χαιρομαι που υπαρχει κοσμος που βιωνει το ιδιο ακριβως με μενα, γιατι τους νιωθω αδερφια.. ζω αυτην την δραματικη κατασταση ενα εξαμηνο περιπου..κ ο λογος που ξεκινησε(μαλλον, η αφορμη) ηταν οτι τ καλοκαιρι που περασε ειδα τη ζυγαρια μου να ανεβαινει χωρις κανεναν προφανη λογο(ισως λογω αγχους, λογω καποιου φουσκωματος κτλ ) και απο τη στιγμη εκεινη κ μετα θεωρησα τον εαυτο μου εντελως αχρηστο κ αποτυχημενο.. και απο εκει που ετρωγα με στρατιωτικη πειθαρχια για να μην παρω γραμμαριο, εφτασα στο σημειο να αγοραζω πατατακια και μπισκοτα και να τα εξαφανιζω μεσα σε λιγα λεπτα..νιωθω οτι αν δεν επιστρεψω στα κιλα μου δε θ μπορεσω να συνεχισω τη ζωη μου..αλλα το θεμα ειναι οτι ειναι τοση η απογοητευση μου που δεν μπορω να θεσω περιορισμους στον εαυτο μου κ να κανω διαιτα.. θελω να πιστευω οτι υπαρχει ελπιδα..οτι θ ερθει η μερα που θα ξεχναω το φαγητο, και δε θα ελεγχει αυτο το μυαλο μου..θελω να πιστευω οτι θα γινω καλα.. ευχομαι τ ιδιο και για σας..

[ShadowWave]

Originally posted by justme
καλησπερα παιδια....εχει καιρο να γραψω κατι εδω....ολα εχουν να κανουν με την ψυχολογια και με τα θελω μας..εγω ειμαι βουλιμικη 8 χρονια. πριν κατι μηνες ήμουν οτι νανε οτι ετρωγα το εκανα εμετο...τωρα το ελεγχο περιπου το περισσοτερο μπορει να κανω 3 φορεσ την ημερα μονο..αλλα μπορει σημερα να κανο βουλιμικα επεισοδια και αυριο να μην φας σχεδον τιποτε.....μπορει και καθολου. το θεμα ειναι ολα γυρω απο την ψυχολογια αρκει αν το δουμε καπως θετικα...

Kαλή μου, φιλικά να σου πω ότι πραγματοποιώντας βουλιμικό επεισόδιο και την επομένη να τρως ελάχιστα(ως καθόλου) απλώς επιβαρύνει την κατάσταση. Νομίζω ότι ο στόχος ΔΕΝ είναι να χάσουμε κιλά άλλα να εξισορροπήσουμε τις διατροφικές μας συνήθειες, να απαλλαχτούμε από τα υπερφαγικά-βουλιμικά και τείνω να σου πω ότι με αυτό τον τρόπο άθελα σου συντηρείς την κατάσταση. Φάε κανονικότατα την επόμενη μέρα, ίσως περιόρισε κάπως τους υδατάνθρακες χωρίς να υπερβάλλεις.Βέβαια δεν ξέρω τις διατροφικές σου συνήθεις όποτε μιλώ κάπως αόριστα... αλλά σίγουρα η απεργία πείνας δεν αποτελεί λύση...

[ShadowWave]

Originally posted by wintertime
..καλησπερα.. μπορει να ακουστει λιγο ασχημο αυτο, ομως χαιρομαι που υπαρχει κοσμος που βιωνει το ιδιο ακριβως με μενα, γιατι τους νιωθω αδερφια.. ζω αυτην την δραματικη κατασταση ενα εξαμηνο περιπου..κ ο λογος που ξεκινησε(μαλλον, η αφορμη) ηταν οτι τ καλοκαιρι που περασε ειδα τη ζυγαρια μου να ανεβαινει χωρις κανεναν προφανη λογο(ισως λογω αγχους, λογω καποιου φουσκωματος κτλ ) και απο τη στιγμη εκεινη κ μετα θεωρησα τον εαυτο μου εντελως αχρηστο κ αποτυχημενο.. και απο εκει που ετρωγα με στρατιωτικη πειθαρχια για να μην παρω γραμμαριο, εφτασα στο σημειο να αγοραζω πατατακια και μπισκοτα και να τα εξαφανιζω μεσα σε λιγα λεπτα..νιωθω οτι αν δεν επιστρεψω στα κιλα μου δε θ μπορεσω να συνεχισω τη ζωη μου..αλλα το θεμα ειναι οτι ειναι τοση η απογοητευση μου που δεν μπορω να θεσω περιορισμους στον εαυτο μου κ να κανω διαιτα.. θελω να πιστευω οτι υπαρχει ελπιδα..οτι θ ερθει η μερα που θα ξεχναω το φαγητο, και δε θα ελεγχει αυτο το μυαλο μου..θελω να πιστευω οτι θα γινω καλα.. ευχομαι τ ιδιο και για σας..

Διάβαζοντας και μόνο περί "στρατιωτικής πειθαρχίας" συνοφρυώνομαι.Ο εξαντλητικός αυτοπεριορισμός συντελεί στην εμφάνιση βουλιμικών συμπτωμάτων. Μακάρι κάποιος όταν και για 'μενα ξεκινούσε αυτός ο γολγοθάς να με χτυπούσε στην πλάτη και να μου έλεγε: εεπ σταμάτα τις δίαιτες πείνας..άκουσε το σώμα του...συμπεριφέρσου του όπως σε κάποιον που αγαπάς πολύ..συγχώρεσε τον. Η ζωή δεν εξαρτάται από το πόσα κιλά είμαστε.. Και αν κάποιος μας κρίνει μόνο από την εξωτερική μας εμφάνιση, λυπάμαι αλλά αυτός ο κάποιος δεν αξίζει καν να υπάρχει στη ζωή μας. Είναι τόσα πολλά στη ζωή εκτός των κιλών... Αχ γιατί το ξεχνάμε;; :sniff:

[marina592]

Αχ βρε κοριτσια...απο τη μια χαιρομαι που μιλαμε, αλλα απο την αλλη στενοχωριεμαι που ειμαστε νεαρες κοπελες κ συζηταμε κατι τετοιο.. εχω να δηλωσω οτι εδω κ 3 μερες δεν ειχα κανει βουλιμικο, αλλα σημερα δεν αντεξα..2 ωρες παλευα με τον εαυτο μου <<θα φαω, δε θα φαω>> κ τελικα δεν αντεξα..ομως δεν μπορεσα να κανω ουτε εμετο γιατι δεν ημουν μονη στο σπιτι.. αλλα απο αυριο συνεχιζεται η προσπαθεια..3 μερες σωστης διατροφης δεν νομιζω να χαλανε απο ενα μονο βουλιμικο, ε??τι λετε?εχει ξεπερασει καποια απο εσας μονη της τη βουλιμια ή εχει ακουσει αν καποιος αλλος το εχει κανει χωρις ψυχολογικη υποατηριξη?θελω να δω αν εχω ελπιδες να το ξεπερασω κ μονη μου!

[justme_ed]

καλημερα!!!! μα το θεμα οτι ποτε δεν ήμουν υπερβαρη..ποτε δεν ειχα προβλημα με τα κιλα μου αντιθετα πρεπει να βαλω 1-2. το θεμα ειναι οτι παντα εχω μανια με τα κιλα και την εμφανιση ..και λογω του οτι ειμαι αθλητρια και πρεπει να ειμαι σε συγκεκριμενα κιλα αυτο μου εχει γινει εμμονη αλλα ποτε δεν ειχα προβληαμ βαρους