Συμπαράσταση

**katerina78** · 17-08-2008, 02:27

Γεια σας παιδιά. Είμαι η Κατερίνα και πάσχω από διπολική διαταραχή. Ο φίλος μου πριν από λίγο καιρό έχασε μέσα σε 1 μήνα και τους 2 γονείς από καρκίνο. Δεν έχει αδέρφια. Του έχει στοιχίσει ψυχολογικά. Έχει νεύρα και άσχημα ξεσπάσματα. Το θέμα είναι ότι μου στοίχισε κι εμένα που αύξησα πολύ τα φάρμακά μου. Δεν ξέρω τι να κάνω

**Θεοφανία** · 17-08-2008, 13:09

Κατερίνάκι μου.......πραγματικα βρίσκεσαι σε πολύ δύσκολη θέση.
Θεωρείς ότι η στάση του είναι αδικαολόγητη? Εγώ θα έλεγα ακριβώς το αντίθετο. Μου φαίνεται πολύ σκληρό να χάνει κανείς του γονείς του και μάλιστα την ίδια εποχή από την ίδια αρώστια.
Ρώτησες το γιατρό σου για να αυξήσεις τα φάρμακα; Μήπως θα ήθελες να μας πεις περισσότερα πράγματα για τη σχέση σας;

**katerina78** · 17-08-2008, 18:47

Το ξέρω ότι είναι δικαιολογημένος απλά κι εγώ έχω τα ψυχολογικά μου και δεν μπορώ να αντέξω πολλά. Ο γιατρός μου αύξησε τα φάρμακα και δε λέω να συνέλθω

**anwnimi** · 22-08-2008, 17:48

Κατερίνα μου σίγουρα αυτό που περνά ο φίλος σου είναι ότι πιο δύσκολο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο...
Μα και για σένα δεν είναι καθόλου εύκολο κορίτσι μου...Ειδικά αν κι εσέναη ψυχική ισορροπία λόγω της διαταραχής είναι ευαίσθητη...

Πρώτα πρώτα οχυρώσου εσύ...Αν δεν είσαι εσύ καλά πως θα μπορέσεις να στηρίξεις τον φίλο σου; Τώρα θα μου πεις...εύκολο να το λες αλλά δύσκολο να το κάνεις...και πως; Σε ευτό μπορείς να ζητήσεις τη βοήθεια ενός ψυχολόγου. Κι εσύ η ίδια...να βλέπεις μέχρι που αντέχεις και αν βλέπεις ότι χτυπά μέσα σου συναγερμός δεν είναι κακό να κρατήσεις μια απόσταση ζητώντας του λίγο χρόνο...άλλωστε ξέρει κι εκείνος την εύθραστη ψυχολογία σου.

Ως προς το πως θα τον βοηθήσεις για μένα δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να είσαι εκεί και να τον ακούς...δε χρειάζεται να βρεις βαθυστόχαστες κουβέντες καλή μου. Μόνο να τον ακούς, να ξέρει ότι μπορεί να μιλήσει σε κάποιον και να βγάζει από μέσα του τον πόνο του, να δείχνεις καταννόηση και αγάπη...και να προσφέρεις μια μεγάλη αγκαλιά...

**Empneustns** · 23-08-2008, 02:38

μερικες φορες αναρωτιεμαι ποσο σκληρη μπορει να ειναι αυτη η ζωη?Σκεφτομαι το παλικαρι.Μεσα σε ενα μηνα εχασε τα 2 πιο αγαπημενα του προσωπα,ισως τα μοναδικα στηριγματα του σε αυτη τη ζωη.Χωρις να ειμαι μεσα στη σχεση σου,το πιθανοτερο ειναι πως ακομα και αν προσπαθεις να προσφερεις κατι καλο,ισως γινεσαι πιεστικη αθελα σου.Η τουλαχιστον ετσι το ερμηνευει το αγορι σου.Πρεπει να του δωσεις καποιο χρονο και να κανεις υπομονη μαζι του.Το σιγουρο ειναι πως πιθανοτοτα το αγορι σου δεν θα ξαναγινει οπως ηταν πριν,μπορει να γινει καλυτερος,μπορει χειροτερος αλλα σε καμια περιπτωση οπως ηταν.Και σιγουρα δεν χρειαζεται ενα ατομο διπλα του που να του ζητα και αυτο περιποιηση και δυναμη.Αυτα για να βλεπουμε και την κατασταση του αγοριου.Το ασχημο ειναι πως αυτη τη στιγμη ουτε εσυ εισαι σε κατασταση να συνεισφερεις ουσιαστικα.Πρεπει να κοιταξεις τον εαυτο σου γιατι αν δεν εισαι καλα δεν μπορεις να προσφερεις κατι θετικο.Αυτο που θελω να σε ρωτησω ειναι αν τον αγαπας και εχεις σκοπο να θυσιασεις πραγματα απο την δικη σου ζωη για αυτον.Αν οχι η λυση ειναι προφανης και ισως να την εχεις σκεφτει αρκετες φορες.Αν τον αγαπας τοτε κανε λιγο υπομονη,και πολυ πολυ συζητηση,με ηρεμο τροπο με το αγορι σου,να δεις τι νοιωθει,ποια ειναι η αιτια των νευρων του,αν μπορει να το ξεπερασει και σε ποσο χρονο.Μην ξεχναμε πως πλεον ολα εξαρτουνται απο αυτον και δεν εχει να στραφει πουθενα για βοηθεια,οικονομικη η συναισθηματικη εκτος απο σενα.Ευχομαι ολα να παν καλα ....

**Θεοφανία** · 23-08-2008, 14:36

Originally posted by Empneustns

μερικες φορες αναρωτιεμαι ποσο σκληρη μπορει να ειναι αυτη η ζωη?Σκεφτομαι το παλικαρι.Μεσα σε ενα μηνα εχασε τα 2 πιο αγαπημενα του προσωπα,ισως τα μοναδικα στηριγματα του σε αυτη τη ζωη.Χωρις να ειμαι μεσα στη σχεση σου,το πιθανοτερο ειναι πως ακομα και αν προσπαθεις να προσφερεις κατι καλο,ισως γινεσαι πιεστικη αθελα σου.Η τουλαχιστον ετσι το ερμηνευει το αγορι σου.Πρεπει να του δωσεις καποιο χρονο και να κανεις υπομονη μαζι του.Το σιγουρο ειναι πως πιθανοτοτα το αγορι σου δεν θα ξαναγινει οπως ηταν πριν,μπορει να γινει καλυτερος,μπορει χειροτερος αλλα σε καμια περιπτωση οπως ηταν.Και σιγουρα δεν χρειαζεται ενα ατομο διπλα του που να του ζητα και αυτο περιποιηση και δυναμη.Αυτα για να βλεπουμε και την κατασταση του αγοριου.Το ασχημο ειναι πως αυτη τη στιγμη ουτε εσυ εισαι σε κατασταση να συνεισφερεις ουσιαστικα.Πρεπει να κοιταξεις τον εαυτο σου γιατι αν δεν εισαι καλα δεν μπορεις να προσφερεις κατι θετικο.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου..

Κατερινάκι σκέψου πως όσο σοβαρή και να είναι η κατάσταση με τα ψυχολογικά σου, είναι σιγουρα απίστευτα δύσκολο έως και αδύνατο να το δει εκείνος αυτή τη στιγμή.
Αυτό που του συνέβη δεν μπαίνει σε καμία ζυγαριά. Αποφάσισε ή να του συμπαρασταθείς και να βάλεις στην άκρη τον εαυτό σου ή να φύγεις. Δεν υπάρχει μέση λύση.
Και όταν μιλώ για συμπαράσταση εννοώ απλά να είσαι εκεί χωρίς να του ανοίγεις κουβέντες και να κάνεις λάθος κινήσεις.
Άσε τον να λειτουργήσει όπως θέλει και όπως μπορεί να νιώσει έστω και για λίγο γαλήνη....