Γιατί είναι κακό, να είσαι χοντρός???

[NADINE_ed]

Μα εξήγησα πως τ'αλλότρια στεγανά δε θα τ'απήυθυνα σ'ενα παιδί.
Με άλλες λέξεις ωστόσο θα προσπαθούσα να το εμπνεύσω ν'ακολουθήσει το δρόμο της καρδιάς
και των ολόδικων του αχρωμάτιστων κοινωνικά επιλογών.Όπου κι αν αυτός τον βγάλει,θα είναι καλά!

[MerryMaker_Misery]

Τι να σας πω κοριτσια, εγω παντως, οταν αρχισα να παχαινω και δε το χαμπαριαζα, θα προτιμουσα ο αντρας μου να μου'χε πεταξει το σουβλακι απο τα χερια και να μου πει "ρεγουλα!" παρα που με χαιδευε και μου'λεγε οτι μ'αγαπαει οπως και να'μαι.
Γιατι κατελληξα να μη μ'αγαπαω εγω, ασχετα ποσο μ'αγαπαγε αυτος και το καθε οικογενιακο μελος.

Σαφως θα τσινιζα, θα γκρινιαζα, θα στεναχωριομουν, μπορει και να μη τα εχανα τα κιλα που πηρα, αλλα το τι περασα στα +70κιλα παραπανω, δεν συγκρινεται με +10κιλα.

Αν γινεται να προλαβει κανεις τη αρχη του κακου, καλο ειναι.

Οταν μιλαμε για πιτσιρικι, εφοσον ο,τι και να πεις, ΔΕΝ θα καταλαβει το παιδι τι εννοεις, εγω θα προτινα να μην ειπωθει τιποτα, και να γραφτει το παιδι σε καποια αθληση η να το παροτρυνουν να παιξει εξω μπαλα/κυνηγητο με τους φιλους του, καθημερινα, και να ρεγουλαρουν τις μεριδες, οι μαγειροι του σπιτιου.



Κακα τα ψεμματα, ειναι κακο να'σαι χοντρος, αλλα κακο στη υγεια. Παν απ'ολα, υγεια.

[filipparas]

Δεν είναι κακό, είναι ανθυγιεινό και, όταν φτάσουμε σε extreme καταστάσεις, περιοριστικό.

[giorgosdelta]

Originally posted by MerryMaker_Misery
οταν αρχισα να παχαινω και δε το χαμπαριαζα, θα προτιμουσα ο αντρας μου να μου'χε πεταξει το σουβλακι απο τα χερια και να μου πει "ρεγουλα!" παρα που με χαιδευε και μου'λεγε οτι μ'αγαπαει οπως και να'μαι.

Όποτε πάω να υπενθυμίσω στη γυναίκα μου ότι πάχυνε, κοντεύω να αρπάξω το σουβλάκι στο κεφάλι μαζί και μια καρπαζιά. Μια ματιά φτάνει να το καταλάβεις. Πολύ δύσκολο να το λες σε δικούς σου ανθρώπους. Θα φας ξύλο, ψυχολογικό εννοείται.

[MerryMaker_Misery]

Σαφως και ειναι δυσκολο να το πεις, διοτι ειναι ταμπου.

Οταν ο αντρας μου αρχισε να ξαναπαιρνει κιλα (εχασε 30, πηρε 5 κιλα και τα ξαναχασε), του ειπα καθετα "προσεχε λιγο στη δουλεια, μη παραγγελνεις με τους αλλους, παρε φαι απ'το σπιτι" και το ειδε και αυτος και το ελεγξε.

Πλεον εχω τη αποψη, αν βλεπω καποιο αγαπημενο μου προσωπο να οδευει σε επικυνδινα νερα, ταμπου η οχι, θα απευθυνθω στο προβλημα και δεν θα ντραπω. Χειροτερη ντροπη ηταν οταν χρειαστηκε να ζητησω βοηθεια να βαλω τις καλτσες μου γιατι δεν εφτανα, και δεν θελω καποιος αλλος για τον οποιον νοιαζομαι να φτασει σε τετοιο σημειο.

Δυστυχως, εχουμε τετοια φυση ολοι μας, που αν δε παθουμε, δε θα μαθουμε.

[otiosa]

Originally posted by giorgosdelta

Originally posted by MerryMaker_Misery
οταν αρχισα να παχαινω και δε το χαμπαριαζα, θα προτιμουσα ο αντρας μου να μου'χε πεταξει το σουβλακι απο τα χερια και να μου πει "ρεγουλα!" παρα που με χαιδευε και μου'λεγε οτι μ'αγαπαει οπως και να'μαι.

Όποτε πάω να υπενθυμίσω στη γυναίκα μου ότι πάχυνε, κοντεύω να αρπάξω το σουβλάκι στο κεφάλι μαζί και μια καρπαζιά. Μια ματιά φτάνει να το καταλάβεις. Πολύ δύσκολο να το λες σε δικούς σου ανθρώπους. Θα φας ξύλο, ψυχολογικό εννοείται.

Μην παρεξηγηθείς, αλλά και εκείνη πιθανόν να βλέπει ως ψυχολογικό ξύλο το σχόλιο σου
ʼλλο το "σου συμβαίνει κάτι?" ή χωρίς να μιλήσετε επικοινωνία σε νοητικό επίπεδο, ΌΧΙ κατά τη διάρκεια του φαγητού και άλλο "πάχυνες!" την ώρα που τρώει ο άλλος
Το πρόβλημα είναι η αιτία και όχι το σύμπτωμα (βουλιμία, ανορεξία, παχυσαρκία)
Ας κάνουμε φόκους

Originally posted by MerryMaker_Misery
Σαφως και ειναι δυσκολο να το πεις, διοτι ειναι ταμπου.

Οταν ο αντρας μου αρχισε να ξαναπαιρνει κιλα (εχασε 30, πηρε 5 κιλα και τα ξαναχασε), του ειπα καθετα "προσεχε λιγο στη δουλεια, μη παραγγελνεις με τους αλλους, παρε φαι απ'το σπιτι" και το ειδε και αυτος και το ελεγξε.

Πλεον εχω τη αποψη, αν βλεπω καποιο αγαπημενο μου προσωπο να οδευει σε επικυνδινα νερα, ταμπου η οχι, θα απευθυνθω στο προβλημα και δεν θα ντραπω. Χειροτερη ντροπη ηταν οταν χρειαστηκε να ζητησω βοηθεια να βαλω τις καλτσες μου γιατι δεν εφτανα, και δεν θελω καποιος αλλος για τον οποιον νοιαζομαι να φτασει σε τετοιο σημειο.

Δυστυχως, εχουμε τετοια φυση ολοι μας, που αν δε παθουμε, δε θα μαθουμε.

είναι διαφορετικά όταν έχεις δει τι εστί βερύκοκο και έχεις υπάρξει μέσα στο χορό και διαφορετικά άτομα που πραγματικά δεν είχαν ποτέ πρόβλημα να έρχονται να σου κάνουν συστάσεις, σίγουρα έχουμε όλοι γνωρίσει τέτοιους...

[MerryMaker_Misery]

ακριβως, για αυτο ειπα, αν δε παθουμε δε θα μαθουμε.

Ειναι μεγαλο ταμπου να μιλησεις σε καποιον για το παραπανισιο βαρος (ενω φαινεται να'ναι φυσιολογικο και ανεκτο να σχολιασεις καποιον αδυνατο).

Για πιτσιρικια ειναι πιο ευκολο παντως, ειδικα αν ειναι στον οικογενιακο κυκλο, μπορεις να μιλησεις με αυτον/αυτη υπευθυνο για το φαγητο, η αν εισαι εσυ αυτο το ατομο, να κανεις τις επιλογες του φαγητου εσυ. Ο,τι δωσεις, οσο δωσεις στο παιδι, θα το φαει.