Καλημερα

[irinaki pink]

Καλημερα , ειμαι μια ταλαιπωρημενη ψυχουλα που εχω τη βουλιμια απο τα 20 μου και τωρα ειμαι 35 . Δε ζω Ελλαδα ..Δεν εχω αδερφια... Μολις γεννησα ενα υγιεστατο αγορακι... Η μητερα μου με προβληματα ψυχολογικης φυσεως κ πατερα δε γνωρισα ποτε και με ειχαν εσωτερικη σε οικοτροφειο..
Εχω το μικρουλη κ ειναι δυσκολο αυτη τη στιγμη να συνεχισω το φροντιζω το ταιζω ...αυτη τη στιγμη . Σας φιλω κ σας αγαπω ολες .. Ακομα ζω με τη βουλιμια.....

[otiosa]

καλημέρα και σε σένα!
και να σου ζήσει ο γλύκας!!!!

πέρασες πολλά ειρήνη

μπράβο σου που βρήκες το θάρρος να αναγνωρίσεις το πρόβλημα και να αποδεχτείς ότι έχεις βουλιμία, αυτό είναι από μόνο του πολύ σημαντικό!
δεν ξέρω πως είναι να μην έχεις οικογένεια, αλλά πολλές φορές υπάρχουν άνθρωποι που μας νοιάζονται, που δεν είναι συγγενείς μας και ενώ δεν έχουν καμία "οικογενειακή υποχρέωση" να μας "αγαπήσουν" και να μας προσέξουν, είναι εκεί δίπλα μας
σίγουρα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι τριγύρω σου, ο αντρας σου π.χ.

άσχετο, αλλά αυτά που είπες μου θύμισαν μια φίλη μου που με βοηθάει τα τελευταία δύο χρόνια που προσπαθώ να αλλάξω τρόπο ζωής, είναι ορφανή από πατέρα και μεγάλωσε σε οικοτροφείο, δεν είναι Ελληνίδα :)

Εγώ ήμουν από την εφηβεία ως τα 20 ανορεξική και μετά έως σήμερα (30 χρονών) βουλιμική, έχω αρχίσει μια προσπάθεια τα τελευταία χρόνια να βρω το θάρρος να αναγνωρίσω και να αντιμετωπίσω τους φόβους μου και να αλλάξω τρόπο σκέψης και ζωής
Σίγουρα βοηθάει η συμπαράσταση από φίλους αλλά εάν νιώθεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν εδώ είμαστε εμείς :) , βοηθάει ένας καλός ψυχολόγος (όχι να πληρώνεται για να σε ακούει αλλά να σε βάλει να δουλέψεις με τις φοβίες, αποθυμμένα, θυμό που τυχόν έχεις, ο καθένας τρώει για διαφορετικό λόγο), βοηθάει να κάνεις μικρά δώρα στον εαυτό σου (όχι φαγητό ή σουλαρίκια, αλλά π.χ. "ρομαντικές" στιγμές με τον σύντροφο, μια βόλτα-περιπέτεια στο πάρκο ή σε γειτονική πόλη με φίλη, κι αν χαθείτε δεν πειράζει ;) παίρνεις και το παιδί μαζί να μαθαίνει από μικρός :D)

Αυτά από ψυχολογική άποψη.

Τώρα, μπορείς να περιορίσεις την πείνα (ούτως ώστε να μην αισθάνεσαι ότι λιμοκτονείς, ότι κάνεις κακό στον εαυτό σου και ότι πρέπει να φας πάση θυσία) με το να περιορίσεις την ζάχαρη και τους επεξεργασμένους υδατάνθρακες (λευκό ψωμί, λευκό ρύζι, λευκά μακαρόνια) και να τρως οπωσδήποτε κάτι κάθε 3 ώρες! Εδώ είναι το νήμα που μπορεί να σου δώσει το κίνητρο να μην ξεχαστείς και δεν φας κάτι και να δεις διαφορετικά σνακ που έχουν επιλέξει άλλοι http://www.eatingdisorders.gr/forum/...d.php?tid=3090

Τα δύο τελευταία (κόψιμο της ζάχαρης/φρουκτόζης/dextrose και έλεγχος των υδατανθρακών + το να τρώω κάτι κάθε 3 ώρες ακόμα κι αν δεν πεινάω πολύ) με βοήθησε να ελαττώσω τα βουλιμικά σε 1-2 την εβδομάδα και αυτά με σαλατικά!!!!
Τώρα πια ξεχωρίζω πότε τρώω λόγω ψυχολογικής ανάγκης και πότε γιατί αυτό που έφαγα πριν από 1-2 ώρες (π.χ. κάτι με ζάχαρη) έκανε υπερέκκριση ινσουλίνης που με κάνει να λιμοκτονώ μετά από λίγο (δεν είναι πραγματική πείνα-ανάγκη του οργανισμού μας, αλλά μια διατάραξη των ορμονών που μπλοκάρει την λεπτίνη και πεινάμε συνέχεια, δες αυτό http://www.youtube.com/watch?v=Yo3TRbkIrow )

Η βουλιμία σε εμένα προκαλείται από ψυχολογικούς λόγους και λόγω λάθος διατροφής (στο παρελθόν)

Εάν δεν ξέρεις το γιατί κάνεις βουλιμικά, μην ανησυχείς, είναι φυσιολογικό, εγώ χρόνια τώρα κρατώ ημερολόγιο για το τι και ποιες καταστάσεις ή αναμνήσεις με "σπρώχνουν" προς τα εκεί (μου το έμαθε ο ψυχολόγος). Σιγά σιγά ανακαλύπτουμε τους δαίμονες μας και σιγά σιγά βρίσκουμε πως θα τους νικήσουμε :thumbup:
Θέλει κόπο, χρόνο και αγάπη (από σένα για σένα)

[irinaki pink]

Τι καλες συμβουλες θα τα ξαναδιαβασω τα μηνυματα σας.. Εγω ειμαι ελληνιδα κ τα τελευταια τρια χρονια ζω Λονδινο .. Ο αντρας μου ειναι ελληνας.. Σημερα βγηκε η μαμα μου απο τη ψυχιατρικη κλινικη της Λερου. Ειναι καλα ζει Ροδο .. Μια ειναι καλα μια οχι .. Α ρε κοριτσακια ειμαι βαθεια πληγωμενη..σας αγαπω .. Θα τα πουμε παλι..

[Fwtino_Asteraki]

καλησπερα και μενα!!Να χαιρεσαι το μικρουλινι σου!!! :-) :-) :-)

κοιτα ολοι εδω ειμαστε πληγωμενοι με το δικο μου τροπο...ολους κατι μας οδηγησε εδω που ειμαστε...αλλα ο ενας βοηθαει τον αλλο εδω...ισως να ειμαστε κατα μια εννοια μια διευριμενη εννοια μιας οικογενειας...ολοι προσπαθουμε να κανουμε δηλα δηλα τα βηματακια μας...

Δες τον μικρο μερα με την μερα μεγαλωνει..ειναι κατι δικο σου κομματι σου δεν θα κανες να παντα για κεινον??!! κοιτα τον στα ματια δες το χαμογελακι μου...αγκαλισε και τον αντρα σου καντε πραγματα μαζι και σιγα σιγα θα δεις οτι παιρνεις δυναμη απ κει...
Το βλεπω και στον εαυτο μου αυτο οσο ειμαι με το αγορι μου ολα ειναι πιο ευκολα
Και μην ξεχνας ειμαστε και μεις εδω,ισως δεν μπορουμε να σου δωσουμε ολες τις απαντησεις που ψαχνεις αλλα θα ειμαστε εδω για να σε ακουσουμε!

Διατροφικα νομιζω υποθηκαν παραπανω τα περισσοτερα.. :-)