Βραδινή τρέλα...

[lipimeni]

Γεια σε όλους!!Τι κάνετε??Εύχομαι να είστε όλοι καλά!
Τρεις και πέντε και ακόμα ξύπνια ακούγοντας το στομάχι μου να γουργουρίζει. Είμαι άτομο που δεν κοιμάται δυστυχώς νωρίς και ως αποτέλεσμα,το στομάχι μου να παραπονιέται τέτοιες ώρες.Πως ξεπερνάτε αυτή την πεινά,που λογικά ίσως σας συντροφεύει ώρες πιο φυσιολογικές από αυτές?Παλιά έπαιρνα κριτσίνια και τέτοια,αλλά τώρα τα αποφεύγω λιγάκι γιατί αν ξεκινήσω ένα έρχεται η καταστροφή.

Κατά τα άλλα πως τα πηγαίνετε?Ρωτάω γιατί τώρα πια δεν έχουμε και τσατ και μια κουβέντα να θες να ανταλλάξεις,πρέπει να ανοίξεις θέμα ή να απαντήσεις σε θέμα που αν το δεις κιόλας.

Και μονολογώ και μονολογώ...

Κάτι άσχετο..διάβασα πριν κάπου μία φράση, ότι το βάρος λειτουργεί σαν άμυνα και σαν προστασία,ψυχολογικού τύπου και πως όταν σου γίνει το κλικ δε θες άλλο αυτή την προστασία,δεν τη χρειάζεσαι και το ξέρεις.Το ερώτημα είναι γιατί να χρειαζόμαστε αυτή την προστασία?Εννοώ, πολλές φορές γυρνάω στα παιδικά μου χρόνια και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με έκανε να θέλω τα κιλά ως προστασία και δεν καταλήγω κάπου..εσείς έχετε καταλήξει? Δηλαδή ίσως αυτό να μην ισχύει και για όλους,δεν γνωρίζω.Μακάρι να γνώριζα..

Και κάτι τελευταίο..η nadine κάποτε μου είχε πει πως το πρώτο βήμα για '''μία ωραιότερη μέρα'' ,είναι να συγχωρέσω τον εαυτό μου.Και ξέρετε κάτι?Νομίζω πως αρχίζω και με συγχωρώ.Αλήθεια..

[Ava_ed]

Καταρχήν δεν είναι τρέλα. Είναι φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού σε ώρες πείνας.
Ως προς το πρακτικό κομμάτι, γατί δε δοκιμάζεις βαλεριάνα; Είναι φυτικό προιόν, μη εθιστικό και σε βοηθάει να κοιμηθείς.
Ως προς το υπαρξιακό, τι να σου πω, όλες με αυτά βασανιζόμαστα και απαντήσεις δε βρίσκουμε πάντα..

[lipimeni]

μπααα δεν είμαι γενικά των ηρεμιστικών προιόντων, δεν τα αναζητάω για ύπνο..Τα υπαρξιακά είναι όντως ένα θέμα αλλά είπα μπας και μαζέψω διάφορες απόψεις και βρούμε μία κοινή τροχιά..

[otiosa]

πολύ ωραία η φράση της nadine! εάν συγχωρέσουμε τον εαυτό μας θα νικήσουμε την τελειοθηρία* που μας διακατέχει

* http://www.eatingdisorders.gr/forum/...d.php?tid=6014

εγώ τρώω γιατί πρέπει να με κάνω άσχημη, γιατί πρέπει να είμαι μη-ερωτική, γιατί εάν ξαναγίνω θύμα σεξουαλικής κακοποίησης θα έχω φταίξει κι εγώ ως ένα σημείο.
Είδα ένα σλόγκαν σε ένα φυλλάδιο που έλεγε ότι διδάσκουμε τις γυναίκες να μην είναι προκλητικές και όχι τους άντρες να μην βιάζουν...
Τόσα χρόνια ζω με τον φοβο που σιγά σιγά τον ξέχασα! Ξέχασα τι αντιπροσωπεύει. Πρώτα ανορεξία, μετά βουλιμία, έγινα τόσο παχιά που ήμουν ασφαλής και ξέχασα γιατί φοβάμαι στο τέλος. Τα βράδια επιστρέφω στο σπίτι και καμιά φορά επιλέγω το στενό μη φωτισμένο δρομάκι και δεν φοβάμαι μην μου επιτεθούν. Τί χειρότερο έχω να πάθω? Σαν ανοσία ένα πράγμα.
Τώρα που αδυνατίζω ναι μεν έχω ποιότητα ζωής αλλά έχω και μια ανησυχία, δεν ξέρω εάν φοβάμαι ότι μπορεί να μου ξανασυμβεί κάτι κακό ή εάν φοβάμαι ότι θα ξαναέρθει ο τρόμος και ο πανικός που με καταδυνάστευσαν για πολλά χρόνια και γιγαντώθηκαν όταν έχασα έναν δικό μου άνθρωπο και αποφάσισα ότι πρέπει να παχύνω όσο περισσότερο μπορώ γιατί το πετσί-και-κόκαλο δεν με προστάτευε αρκετά.

Μην παρεξηγήσετε οι άντρες το φόρουμ. Φυσικά και υπάρχει κακοποίηση και από τις γυναίκες προς άντρες και συνήθως δεν είναι φυσική βία αλλά ύπουλη λεκτική βία. Επίσης η θυματοποίηση κάνει τον άλλον να φαίνεται ο κακός της υπόθεσης, συνήθης τακτική πολλών.

Χθες όταν επέστρεψα από την έξοδο ήθελα απεγνωσμένα να με μπουκώσω κι ας μην πεινούσα. Όλοι είχαν προσέξει ότι έχω χάσει βάρος και μάλιστα μια φίλη μου μου είπε ότι εμφανισιακά είμαι στα κιλά της, μου έδειχνε το στομάχι της για να με πείσει. Τρόμαξα. Έγινα ελκυστική?!
Επανέλαβα πολλές φορές στον εαυτό μου ότι κανείς δεν μου επιτέθηκε και ότι τώρα και λόγω ηλικίας είμαι πιο υποψιασμένη, και κοιμήθηκα. Όχι πολύ ήρεμα, αλλά κοιμήθηκα χωρίς βουλιμικό.

Το έγραψα όταν πρωτομπήκα στο φόρουμ, όλοι έχουμε διαφορετικό λόγο που τρώμε ή λιμοκτονούμε. Πρέπει να ψάξουμε την αιτία για να το χτυπήσουμε.
Μια φίλη μου τρώει για να μπορέσει να εμφανίσει τον εαυτό της σαν θύμα. Από μικρή την είχαν σαν "αποπαίδι" οι γονείς της και δεν της έδιναν μεγάλες μερίδες φαγητού. Τώρα που είναι μπρος από 140 κιλά και δεν μπορεί να κουνηθεί, εάν κάνουμε έμμεσο σχόλιο για το γιατί τρώει τοσο, γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό της, μπαίνει κατευθείαν στην επίθεση "τί θέλετε να λιμάξω?" "να πεινάω θέλετε?"
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Πολλές φορές έχουμε την αρετή (και ας μην μας το αναγνωρίζουμε) αλλά θέλουμε και την τόλμη για να δεχτούμε να μπούμε σε άλλους "ρόλους" της ζωής μας και να μην ζούμε ξανά και ξανά τους ίδιους, του θύματος, του κακοποιημένου, του παραγκωνισμένου.
Φαντάσου ότι για να μην μπεις πάλι στον ίδιο "ρόλο", πρέπει να πάρεις αποφάσεις που θα σου φέρουν κάτι καινούριο, δεν ξέρουμε εξ αρχής την έκβαση, οπότε ο ρόλος του θύματος μας έρχεται κουτί, δοκιμασμένος και ασφαλής (αφού ξέρουμε τι συναισθήματα θα βιώσουμε εκεί)

[lipimeni]

είναι συγκλονιστικά αυτά που γράφεις..Πρέπει όντως να βρούμε τι είναι αυτό που κρατάει τον κάθε ένα μας πίσω και δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε.Καμιά φορά φοβάμαι γιατί δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι με κρατάει και λέω να δεις που θα επιστρέψω στα παλιά κιλά μου.Σαν σκέψη πάντα..Πάντως να ξέρεις χωρίς να έχω κάποια εμπειρία και γνώσεις πάνω σε κάποια θέματα,από αυτά που γράφεις νιώθω πως πιστεύεις πως έφταιγες εσύ για ότι συνέβει..Δεν έφταιγες όμως.Τώρα εύχομαι να μη παρεξηγηθείς που το γράφω,απλά νιώθω πως έχεις τύψεις για κάτι που δεν έφταιξες εσύ..σε ευχαριστώ που απάντησες γιατί για μένα όλο αυτό είναι σαν ομαδική ψυχοθεραπεία.

[otiosa]

όχι ρε τι να παρεξηγηθώ, έχεις δίκιο έχω λίγες τύψεις, παλιά ήταν χειρότερα, ήμουν πολύ μικρή όταν συνέβηκε, σίγουρα δεν το προκάλεσα, αλλά μου έχει μεινει το σημάδι

με βοήθησε πολύ το ότι πήγα σε καλό ψυχολόγο, μακάρι όλοι όσοι βασανίζονται να επισκεφθουν και να κάνουν έστω μία καλή προσπάθεια να βρουν γιατί το κάνουν

αυτή εδώ είναι μια ωραία τεχνική για να εκφράσουμε, να εκτονώσουμε και να καταλάβουμε τον πόνο που αισθανόμαστε καμιά φορά http://onbulimia.blogs.com/journeys/on_pain/

τώρα το ειδα, το ίδιο μπλογκ έχει για όταν υποτροπιάζουμε και επιστρέφουμε με το να θυμόμαστε και να ξαναβιώνουμε αρνητικά συναισθήματα και καταστάσεις:

What is relapse??

Relapse simply means you have encountered a new situation that is scary or uncomfortable for you. It means that you are suddenly out of your comfort zone. Perhaps youʼre faced with change, loss, stress or worry, or maybe youʼre feeling some regret over bad decisions, as just a few examples.
...
Relapse happens when you find yourself unable to cope well with your new circumstances AND you do NOT take conscious, dedicated action to work through it in a rational, realistic, and optimistic way.

http://onbulimia.blogs.com/journeys/on_relapses/
Και εδώ λέει για το πως θα αγκαλιάσουμε την ανασφάλεια και την έλλειψη σιγουριάς http://onbulimia.blogs.com/journeys/...sdom_of_i.html

είναι πολύ καλό να βοηθάμε ο ένας τον άλλον εδώ μέσα
έχω αρκετά άτομα που εμπιστεύομαι και πολλές παρέες αλλά είναι διαφορετικά όταν ο άλλος είναι έξω από τον χορό
τα μέλη του φόρουμ σίγουρα έχουν χορέψει λίγο ως πολύ

[lipimeni]

έχεις απόλυτο δίκιο..τώρα θα κάτσω να διαβάσω αυτά που έδωσες..φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα..και όσον αφορά το χορό,νομίζω πως τον χορεύουμε-χορέψαμε καλά!

[Ninap]

Lipimeni εγώ όταν έχω αργά το βραδυ τέτοιες πείνες συνήθως τρώω ψιλοαγουρα νεκταρίνια

όσο για την ιστορία σου Otiosa είναι πράγματι συγκλονιστική...
εγώ να δεν ξέρω γιατί άρχισα να τρώω..ήμουν ένα πολύ αδύνατο παιδάκι καχεκτικό σχεδόν όμως πολύ χαρούμενο. μέχρι τα 7 μου χρονια αυτό.μετά αλλάξαμε σπίτι και "γειτονινα"...από την Κάτω Τούμπα φύγαμε για Ωραιόκαστρο...συνετρίβη..όλ� �ς μου οι ξαδέρφες ήταν μακριά ..η αγαπημένη μου θεία ..ήταν μακριά...το σπίτι μεγάλο και ωραίο δεν είχε όμως καλοριφέρ είχαμε για πρώτη φορα σόμπα..το σχόλιο μου ήταν μακριά και περπατούσα πολύ σε ανηφόρες μεγάλες και κατηφόρες μεγάλες..δεν ήμουν στο ίδιο σχόλιο με την μεσαία μου την αδερφή..πολλές αλλαγές έγιναν..και νομίζω αυτό ήταν και η αρχή του τέλους για μένα σε ηλικία 8 χρόνον (μέσα σε ένα χρόνο που μετακομίσαμε εκεί) είχα βάλει 10 κιλά..από 15 που ήμουν έγινα 25..αυτό ήταν ok και "φουσικολικο" ήμουν φυσιολογική..φύγαμε από το Ωραιόκαστρο και πήγαμε Ηλιούπολη και μετά πάλι τούμπα αλλα το κακό είχε γίνει...είχα πάψει να είμαι τόσο χαρούμενη όσο παλιά, δεν το έδειχνα βεβαια και σε όλα μου τα χρονια όλοι έλεγαν "η nina δεν έχει προβήματα πάντα γελάει"...ποσο μακριά ήταν από την αλήθεια...δεν μπόρεσα ποτε να χάσω τα κιλά αυτά τα λίγα..έβαζα έβαζα έβαζα..έκανα 100000 δίαιτες όπως όλοι ..αλλα τα πράγματα είχαν ξεφύγει και δεν είχα την υπομονή να κάνω δίαιτα για 2 και 3 και 4 χρονια να χαθούν όλα αυτά τα κιλά...πες το και αδυναμία χαρακτήρος..είμαι δυνατή σε πολλά πράγματα αλλα όχι σε αυτό...και όσο με λέγαν μην "τρος" τόσο ποιο πολύ έτρωγα..αντίδραση..
τώρα ελπίζω αν και αργά αφού έχω χάσει μεγάλο μέρος τις ζωής που θα έπρεπε να έχω (είμαι 41) ελπίζω με την επέμβαση να χαθούν όλα αυτά τα κιλά και να μπορέσω να ζήσω λίγο και να γίνω μανούλα...ακόμα το τηλεφώνημα περιμένω και όσο αργεί (γιατί έπρεπε ήδη να μας έχουν ειδοποίηση) τόσο απελπίζομαι...

[otiosa]

εάν πάχυνες νωρίς νινάπ, στα 41 με την εγχείρηση θα ξανανιώσεις

θα ήταν ωραίο εάν αυτο το νήμα είχε πολλές απαντήσεις
να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε για να αντιμετωπίσουμε την βουλιμια στην ρίζα
το "ένιωσα χάλια και άρχισα να τρώω" αναγνωρίζει το αποτέλεσμα μια σειράς πράξεων. Η αρχή πώς έγινε? τί το πυροδότησε?

το έχω βάλει σε αυτό το νήμα http://www.eatingdisorders.gr/forum/...d.php?tid=3280 είναι αποσπάσματα από συνέντευξη συγγραφέως βιβλιου για καταπολέμηση της βουλιμίας
Το "μην χτυπάς τον εαυτό σου και συμπεριφέρσου του σαν να είναι ένα μικρο παιδί" είναι ωραίο σαν ιδέα. Άντε να βρεις το γιατί είσαι τσαντισμένη, απογοητευμένη, απελπισμένη με τον εαυτό σου για να περάσεις στο επόμενο στάδιο που του συμπεριφέρεσαι με στοργή και προδέρμ.
Βέβαια μπορείς να μην μπεις στην διαδικασία να ανιχνεύσεις το γιατί τον μισείς/ είσαι απογοητευμένη μαζί του και να τον καλοπιάσεις αλλά σε αυτή την περίπτωση το "στοργή και προδέρμ" θα μοιάζει με την μαμά που έρχεται με ένα ψεύτικο χαμόγελο να πει μια ευγενική κουβέντα στο παιδί γιατί είναι μπροστά άλλοι και από μέσα της σκέφτεται "δεν θα σε πετύχω άλλη φορά μόνο σου ρε μ@_____" :saint2: :bigsmile:

[Ninap]

λοιπόν η ώρα έφτασε. η επέμβαση μου είναι για τις 29 αυτού του μηνα

ξέρω γιατί άρχισα να παχαίνω κορίτσια..
στην προηγουμενη μου ζωή ήμουν πολύ όμορφη πολύ αδύνατη με τέλειο σώμα και πολύ κακια ..μάλλον πληρώνω τις αμαρτίες μου σε αυτή τι ζωή xaxaxaxa

πάντως να πω την αλήθεια μου ήμουν στην εφηβεία παχουλούλα απλά τότε δεν υπήρχαν πολλά παχουλά παιδάκια όπως σήμερα. και μπορεί τα αγόρια τις ηλικίας μου να μην τα τραβούσα τραβούσα όμως τα μεγαλύτερα αγοράκια μακάρι να είχαν κάνει κάτι τότε οι γονείς μου να χάσω τα κιλά εκείνα που ήταν 10/15 πάνω από το φυσιολογικό. ξέφυγα τελείως περίπου στα 20 μέχρι τα 22 που έφτασα 130 κιλά. μετά με δίαιτα έφτασα στα 95 και από τα 22 μου μέχρι σήμερα παλεύω με δίαιτες για να μείνω γύρο στα 100 πάντα δηλαδή όλα αυτά τα χρονια ήμουν 95 με 105 και πάντα με δίαιτα. e! μετά την "χαζοινσουλινι" έβαλα 30 κιλά και έτσι με την βοήθεια τις γιατρούς μου πήρα την βεβαίωση για την επέμβαση

θέλω να βάλω mini φούστα..δεν έβαλα ποτε μου...θέλω να βάλω σορτσάκι ..έχω να βάλω από τα 11 μου χρονια...!!!!!!!!!!!

[lipimeni]

Κορίτσι μου!!!!Σου εύχομαι τα καλύτερα!!!Με το καλό να γίνει η επέμβαση και να πάνε όλα καλά!Η ματιά σου για τη ζωή θα αλλάξει απίστευτα!!!Τα θέλω μας είναι ίδια!!Θέλω και εγώ να βάλω μίνι!!!!!θέλω και εγώ να βάλω σορτσάκι!!!θέλω να κυκλοφορώ χωρίς να ρουφάω την κοιλιά μου για να δείξω λίγο πιο αδύνατη!!!και θέλω να μη φοράω ΑΛΛΑ ΜΑΥΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!φιλιά!!!

[otiosa]

νιναπ να προσθέσω

1. το να μπορείς να σταυρώνεις τα πόδια και να μην ακουμπάει ο αστράγαλος του ενός ποδιού πάνω στο γόνατο του άλλου λες και έχεις @ρ_____ ανάμεσα στα πόδια σου :bouncing:

πόσο χαίρομαι που δεν κάθομαι πια σαν τον νταλικέρη :love:

2. να ανεβαίνεις σκάλες και το πόδι σου να μην σηκώνει τμήμα της κοιλιάς
3. όχι άλλα ελαστικά υφάσματα (που λόγω του ελαστικού βράζεις!) και όχι πια ο φόβος ότι θα ανοίξουν οι ραφές ενώ κάθεσαι

[Ninap]

axaxaxax ποσο δίκιο έχεις Otiosa mou, πράγματι να ανεβείς σκαλιά χωρίς το πόδι σου να ανεβάζει και την κοιλια σου ..ποσο μα ποσο αληθές. εννοείτε πως περιμένω πως και πως να γίνει η επέμβαση και για άλλο λόγο. θέλω να ξεκινήσω γυμναστήριο πάλι. στα 95 κιλά, που πάλι ήμουν παχιά, περνούσα μεγάλο μέρος τις μέρας μου στο γυμναστήριο επειδή προ πάντων μου άρεσε. μέχρι που ο γυμναστής μου είπε : Nina κορίτσι μου είσαι 4 ώρες κάθε μέρα στο γυμναστήριο δεν είναι καλο αυτό. και τότε μου έβγαλε συγκεκριμένο πρόγραμμα, για την αρθρίτιδα μου, και μου εκμυστηρεύτηκε πως περίμενε πως θα τα παρατήσω στον μηνα. μάλλον πηγαίνουν πολλοί με κιλά και τα παρατάνε.

τώρα επειδή δεν θα μπορώ να κάνω όργανα γιατί αυτά μου αρέσουν λέω να αρχίσω yoga να γίνω και ευκίνητη πάλι ρε παιδί..να κάνουμε κανένα kama sutra

[pagratios2]

Originally posted by otiosa
πολύ ωραία η φράση της nadine! εάν συγχωρέσουμε τον εαυτό μας θα νικήσουμε την τελειοθηρία* που μας διακατέχει



Το έγραψα όταν πρωτομπήκα στο φόρουμ, όλοι έχουμε διαφορετικό λόγο που τρώμε ή λιμοκτονούμε. Πρέπει να ψάξουμε την αιτία για να το χτυπήσουμε.
Μια φίλη μου τρώει για να μπορέσει να εμφανίσει τον εαυτό της σαν θύμα. Από μικρή την είχαν σαν "αποπαίδι" οι γονείς της και δεν της έδιναν μεγάλες μερίδες φαγητού. Τώρα που είναι μπρος από 140 κιλά και δεν μπορεί να κουνηθεί, εάν κάνουμε έμμεσο σχόλιο για το γιατί τρώει τοσο, γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό της, μπαίνει κατευθείαν στην επίθεση "τί θέλετε να λιμάξω?" "να πεινάω θέλετε?"
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Πολλές φορές έχουμε την αρετή (και ας μην μας το αναγνωρίζουμε) αλλά θέλουμε και την τόλμη για να δεχτούμε να μπούμε σε άλλους "ρόλους" της ζωής μας και να μην ζούμε ξανά και ξανά τους ίδιους, του θύματος, του κακοποιημένου, του παραγκωνισμένου.
Φαντάσου ότι για να μην μπεις πάλι στον ίδιο "ρόλο", πρέπει να πάρεις αποφάσεις που θα σου φέρουν κάτι καινούριο, δεν ξέρουμε εξ αρχής την έκβαση, οπότε ο ρόλος του θύματος μας έρχεται κουτί, δοκιμασμένος και ασφαλής (αφού ξέρουμε τι συναισθήματα θα βιώσουμε εκεί)

δουλέυοντας στο σωματικό κομμάτι της δίαιτας - άσκησης όπως θέλετε πέστε το ... έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να βρει ψυχολογικές αιτίες για τον λόγω που έτρωγα περισσότερο όταν μπηκα στη εφηβεια ... όταν ήμου 8 χρονών ήμουν πολύ αδύνατος , τόσο που όταν ήρθαν στην 3η δημοτικού κλιμάκιο από το υπ. υγείας για να κάνουν πτυχομέτρηση είπαν ότι θα πεθάνω , τωρα όχι μόνο είμαι ζωντανός αλλά έχω και 2 πολύ όμορφους γιους. Τέλος πάντων διβάζοντας από το φόρουμ , μαθαινω πραγματα , μαθαινω για τον εαυτό μου , βλέπω τις επιλογές που κάνουν άλλοι και τις επιλογές που έκανα εγώ ... πόσο μοιάζουμε ... ένα ςαπό τους λόγους που ετρωγα πολύ ήταν διότι είχα συνδέσει το φαγητό με το να είσαι δυνατός και υγιής , ήταν το ερωτικό μου υποκατάστατο , ήταν πολλά πράγματα στην συσκευασία το ενός. Ήταν άμυνα , καταφυγιο, φίλος αλλά και ο χειρότερος εχθρός , ήταν αρρώστια , τώρα ξαναθυμάμαι πως είναι να αντιμετωπίζω αυτήν την αρρώστια ... προσπαθώ πάλι να ονειρευτώ , μια καλύτερη ζωή , να κάνω πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω πριν , όπως ιππασία που είναι το αγαπημένο μου χόμπυ, 108 κιλά που είχα φτάσει πως να τα αντέξει το αλογάκι ....χεχε... Μαθαίνω πράγματα , μαθαινω αιτίες που με οδήγησαν σε αυτό το καθεστώς , μόνο έτσι μπορώ να χτυπήσω το πρόβλημα στην ρίζα του , διαβάζοντας ποστς του φόρουμ καταλαβαίνω πόσα κοινά προβλήματα, φόβους , εμπειρίες έχουμε και αυτό είναι το θέμα , να βοηθήσει ο ένας τον άλλο .

καλές διακοπές σε αυτούς που θα φύγουν , καλό κουράγιο σε αυτούς που επιστρέφουν.