Τι παίζει;

[voulimia065]

Ρε παιδιά.... τι παίζει στην τελική; Βαρέθηκα..

Θυμάμαι μια ζωή να βασανίζομαι για να μη τρώω όσο θέλω, να υποφέρω..
Και θυμάμαι τη λυτρωτική μου λύση όταν κατέφυγα στη βουλιμία.

Από τότε, θολούρα. Δουλεύω σα το σκυλί για λεφτά που μου ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ, τα οποία ξοδεύω σε άχρηστη τροφή που αποβάλλω από τον οργανισμό μου σε λίγα λεπτά. Αβιταμίνωση, αδυναμία, πρησμένο πρόσωπο. Έλεος πια. Είναι τόσο αποθαρρυντικό σε οτιδήποτε κάνω στη ζωή μου, το ότι έχω μια τόσο μεγάλη αδυναμία, το ότι δεν είμαι κυρίαρχη του εαυτού μου.

Κάνω εμετό ίσως και 4-5 φορές τη μέρα, μιλάμε για τέτοιο βαθμό.. καιρό τώρα.. και δεν το κάνω καν θέμα, ετσι? συνεχίζω απτόητη τη ΄ζωή' μου.

Και μετά βγάζω λόγους για το πόσο σιχαίνομαι τους image makers και τον σημερινό επιφανειακό τρόπο αντιμετώπισης των ανθρωπίνων σχέσεων..

Δάσκαλε που δίδασκες......

[ria_ed]

λυτρωτικη λυση η βουλιμία? :wow:

μια λυτρωση που φερνει θολουρα? :wow:

εμετο 4-5 φορές την ημέρα? :wow:

τι παιζει?

μηπως να αρχισεις να το κανεις θέμα?

μηπως αυτη η σταση ''συνεχιζω τη ζωη μου χωρις να το κανω θέμα'' ΕΠΙΒΑΛΕΤΑΙ να αλλάξει?

ζητα βοηθεια κοπελια!

[voulimia065]

λυτρωτική λύση μου φάνηκε στην αρχή.
μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι δεν το ελέγχω... τώρα που μιλάμε έχω μια τεράστια πίτσα μπροστά μου, προφιτερόλ, κοκ, μιλφέι... βλέπω ταινίες και τρώω σαν ζώον. σε μία ώρα αυτό θα χει τελειώσει και θα βγω κυρία για το καφεδάκι, το ποτάκι μου.

Αυτή είναι η ζωή μου πια. Μέχρι και σχέση δυσκολεύομαι να κάνω εξαιτίας αυτού. δεν μπορώ να περάσω πολύ χρόνο με άτομο.
Ναι, είναι ανάγκη τα προβλήματα να γίνονται θέμα... αλλά όσο ανάγκη είναι να βρούμε πρώτα εμείς οι ίδιοι τη δύναμη που χρειαζόμαστε. Κανείς τρίτος δεν μπορεί να βοηθήσει κάποιον που δεν θέλει να βοηθηθεί...

[otiosa]

Originally posted by voulimia065
Και μετά βγάζω λόγους για το πόσο σιχαίνομαι τους image makers και τον σημερινό επιφανειακό τρόπο αντιμετώπισης των ανθρωπίνων σχέσεων..

Δάσκαλε που δίδασκες......

Πιθανόν να μην κάνεις εμετούς για να ταιριάξεις με αυτό που θα ήθελε ένας image maker. Οι περισσότερες γι'αυτό το κάνουν αλλά ίσως εσύ να το κάνεις για άλλον λόγο που δεν έχεις εντοπίσει ακόμα.

Εδώ έχει ανοιχτεί ένα νήμα, δεν ξέρω εάν θα βρεις κάτι χρήσιμο http://www.eatingdisorders.gr/forum/...d.php?tid=5950

Πρέπει να πω ότι σοκαρίστηκα από την ειλικρίνεια σου.
Τα καλά νέα είναι ότι σχεδόν όλοι σε αυτό το φόρουμ έχουμε νιώσει το "με σιχάθηκα", "δεν με αντέχω άλλο", "έχω ξεφύγει", "δεν έχει λογική αυτό που κάνω", οπότε σίγουρα καταλαβαίνουμε πως νιώθεις, από την άλλη ο καθένας τιμωρεί τον εαυτό του για διαφορετικό λόγο, οπότε δώσε λίγο χρόνο να διαβάσεις άλλα νήματα και μηνύματα στο φόρουμ, όλο και κάτι θα σου φανεί χρήσιμο.

Ο τίτλος του νήματος παίρνει βραβείο ακριβείας!!! το "τι παίζει" ψάχνουμε κι εμείς http://www.eatingdisorders.gr/forum/...d.php?tid=6058

μην σε τρομάξει εάν δεις ότι θέλει χρονο και κόπο να μαθεις να ελέγχεις τις διατροφικές συνήθειες, είναι σαν να είσαι ενήλικας και να προσπαθείς να μάθεις να διαβάζεις και να μάθεις πότε να χρησιμοποιείς τα διαφορετικά ι,η,ει,υ,οι !!! Και όταν μάθεις να τα αναγνωρίζεις, πρέπει να μάθεις να διαβάζεις όλο και πιο γρήγορα, με λιγότερα λάθη και χωρίς να κομπιάζεις, και μετά πρέπει να μάθεις να γράφεις χωρίς να κάνεις ορθογραφικά. Είναι πολλά τα βήματα αλλά εάν κάνεις το πρώτο, το ένα θα φέρει το άλλο αφού θα αρχίσεις να αισθάνεσαι καλύτερα. Στην αρχή τα έχεις χαμένα, από που να ξεκινήσεις και τι να πρωτοδιορθώσεις αλλά πιάνεις μία άκρη και σιγά σιγά όλα γίνονται ;)

Οι "ζηλευτοί" με φυσιολογικό βάρος και χωρίς eating disorder, έχουν 1) μάθει πως να τρώνε, τους χρειαστήκανε χρόνια για να βρουν τι τους κάνει καλό και τι κακό, π.χ. από τα παιδικά τους χρόνια, και 2) δεν έχουν σοβαρό ψυχικό τραύμα (όχι ψυχασθένεια!! αλλά ένα παράπονο, θυμό, στεναχώρια, απογοήτευση) και 3) δεν έχουν μπει στον φαύλο κύκλο "ξεκινάω προσπάθεια -> κάνω ατασθαλία -> είμαι ο ορισμός της αποτυχίας", δεν πέφτουν ψυχολογικά, δεν τους παίρνει από κάτω εάν για λίγο χρονικό διάστημα το ρίξουν λίγο στο φαί, δεν το παίρνουν προσωπικά, δεν επιτίθενται στον εαυτό τους και στην εικόνα που έχουν για αυτόν. Θα φάνε θα παχύνουν αλλά δεν θα έχουν τις ενοχές που καταστρέφουν την ζωή μας και τον σεβασμό που έχουμε για τον εαυτό μας.

Ένα πολύ ωραίο ρητό που διάβασα εδώ στο φόρουμ πρόσφατα είναι ότι η αλλαγή ξεκινά όταν μάθουμε να συχωρούμε τον εαυτό μας. Όχι μόνο για αυτά που δεν καταφέραμε, αλλά και για αυτά που τρέμουμε ότι δεν θα καταφέρουμε.

Και κάτι που με είχε μάθει ο ψυχολόγος μου: Παίρνεις μια κόλλα και χαρτί και γράφεις με την ίδια ειλικρίνεια που έγραψες εδώ, τι είχες ή έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου να κάνεις/φέρεις/πάρεις/καταφέρεις και μετα προσπάθησε να αριθμήσεις πιο σε τρομοκρατεί περισσότερο ότι πιθανόν να μην κάνεις/φέρεις/πάρεις/καταφέρεις. Προσπάθησε να κοιτάξεις τον φόβο στα μάτια, θα χάσει ;)
Επίσης θα σε βοηθήσει εάν απαντήσεις σε κάθε ένα από αυτά που σε φοβίζουν το "γιατί?", π.χ. με φοβίζει ότι δεν θα έχω φίλους - γιατί? - διότι οι φίλοι μου με στηρίζουν -> άρα ο φόβος είναι ότι θα χάσεις το στήριγμα και όχι απαραίτητα συγκεκριμένους φίλους που ίσως να μην περνάς καλά μαζί τους. Παράδειγμα ήταν αυτό, μπορείς να το συνεχίσεις και να ρωτήσεις πάλι γιατί, και θα δεις εσύ η ίδια πως αντιλαμβάνεσαι τι στήριγμα, π.χ. στήριγμα = ένας φίλος στα δύσκολα, ή μια παρέα για κλαμπάκι, ή πάμε μαζί διακοπές και περνάμε καλά, ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Αλλά προσπάθησε να βρεις ποιες ψυχικές ανάγκες έχεις και εάν τις καλύπτεις, τώρα που τις χρειάζεσαι περισσότερο.
Στο παρελθόν νόμιζα ότι είχα best friend for ever και τελικά με έγραψε κανονικότητα και άλλη φίλη μου μου συμπαραστάθηκε όταν έτρωγα 6-7 μεγάλα γεύματα την ημέρα και μετά έπαιρνα χάπια για το στομάχι. Είχα κάνει focus στο να έχω μια πολύ καλή φίλη που να μοιραζόμαστε τα πάντα νομίζοντας ότι κάποτε θα έχω στήριγμα αλλά τελικά αυτό που ήθελα πραγματικά ήταν το στήριγμα και δεν θα το έπαιρνα απαραίτητα από την "επένδυση" αλλά από ανθρώπους που με νοιαζονταν κι ας μην λέγαμε ότι είμαστε best friends for ever. Γενικά προσπάθησε να σκεφτείς ειλικρινά τι θέλεις και άσε το περιτύλιγμα που πιθανόν να σε δυσκολέψει στο να δεις τι θέλεις και να το καλύψεις.
Αυτό το έκανα σαν άσκηση στην ψυχοθεραπεία, εάν βρεις θεραπευτή με τον οποίον επικοινωνείτε και καταλαβαίνεστε αξίζουν μερικές επισκέψεις

Επίσης υπάρχει ένα κέντρο στην Αθήνα για άτομα με ανορεξία, εάν το ξέρει κάποιος ας δώσει το τηλέφωνο και το όνομα γιατί δεν το θυμάμαι καθόλου.

Αυτές τις πληροφορίες βρήκα στο ίντερνετ
Εδώ http://web4health.info/en/answers/ed-other-vomiting.htm λέει ότι και πάλι απορροφάται ένα μεγάλο ποσοστό των θερμίδων που έχουν καταναλωθεί μετά από εμετό
Δώρον άδωρον. Μόνο που αυτή η φράση είναι εντελώς άκυρη, αφού ούτε ο εμετός ειναι δώρο αλλά ούτε και το τέλεια κιλά φέρνουν κάθε ευτυχία

Actually, a patient vomiting after a high caloric binge assimilates, despite vomiting, caloric quantities equivalent to a big meal. Vomit has effects, however, that are very harmful to patients' food behaviour. We have noticed that when eating disorder patients begin to provoke vomiting the binge number starts increasing in a staggering way, because the patients believe they have found a magic wand that allows them to eat what they want without risking gaining weight. Vomiting seems to have a tranquillizing effect that strengthens their abuse. The habit of provoking vomiting is not free from complications for the health of people that use it.

Εδώ http://web4health.info/en/answers/ed...p-vomiting.htm για το τι μπορείς να περιμένεις εάν αποφασίσεις να τους σταματήσεις.
Το ένα είναι καλό, θα μειώσεις την πείνα, αφού ο οργανισμός θα αρχίσει να παίρνει πάλι θρεπτικά συστατικά :thumbup:

Avoiding vomiting is an important step in recovering from an eating disorder. Vomiting causes the body to respond with intense hunger, which leads to compulsive eating, and the patient, who may be in despair after eating so much, feels compelled to throw up again. The aim of all treatment of eating disorders is to help patients experience real hunger and satisfaction so that they can control their eating themselves just as healthy people and animals do. Another aim is to recognize and understand all these feelings which they have tried to suppress by means of compulsive eating or starvation. In the beginning, those patients who give up compulsive eating and vomiting don't feel well and many unpleasant sensations intrude on their minds. These must be taken up, expressed and subsequently dealt with.

[voulimia065]

σευχαριστώ πάρα πολύ που μπήκες σε όλη αυτή τη διαδικασία. θα τσεκάρω ό, τι μου έστειλες...
Η πλάκα είναι ότι είμαι τόσο αποστασιοποιημένη συναισθηματικά που διαβάζοντας όλα αυτά δεν νιώθω το παραμικρό, σαν να μη μιλάμε καν για μένα.
Και αυτό γιατί όπως λες ότι βρίσκεις ειλικρινές το κείμενο μου και σευχαριστώ, έτσι έχω μάθει να είμαι σχεδόν σε όλους τους τομείς στη ζωή μου. Δεν έχω ανθρώπους υποκατάστατα σε αυτή, κρατάω μόνο αυτόυς στους οποίους πιστεύω πραγματικά. Επίσης ξέρω σε μεγάλο βαθμό τις ανάγκες μου.. είναι η ανάγκη για φιλία, για συντροφικότητα, για στήριξη, για εξέλιξη, για αυτοέλεγχο...
Απλά αυτό που με πληγώνει, πέραν των ανθρώπων γύρω μου που με απογοητεύουν συχνά(αυτό συμβαίνει σε όλους, δε θα πεθάνουμε κιόλας), είναι το ότι νιώθω ότι από τότε που έχω το πρόβλημα, όχι απλά σταμάτησα να εξελίσσομαι, αλλά οπισθοδρομώ....

Όταν ξαφνικά είσαι ανίκανος να κάνεις πράγματα που κάποτε μπορούσες, δεν είναι δυνατόν να νιώθεις περήφανος.
Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι θυμάμαι σαν τώρα πόσο δύσκολο μου ήταν να τρώω νορμάλ ποσότητες και πόσο υπέφερα.. και αυτό το κάνει ακόμη δυσκολότερο να θέλω να γυρίσω σε εκείνο το στάδιο.

Τέσπα, φλυαρώ πάλι χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Πήρα απόφαση από σεπτέμβρη να μιλήσω σε έναν άνθρωπό μου..οχι best friend for ever που λες και συ, αλλά κάποιον που ξέρω ότι με αγαπά, με νοιάζεται και όσο μπορεί θα με στηρίξει. ίσως αν δω ότι κάποιος μαγαπάει όπως είμαι από μέσα μέχρι έξω, ακόμη και κάθε σάπιο μου σημείο, πάρω τη δύναμη που χρειάζομαι.

[otiosa]

Originally posted by voulimia065
σευχαριστώ πάρα πολύ που μπήκες σε όλη αυτή τη διαδικασία. θα τσεκάρω ό, τι μου έστειλες...
Η πλάκα είναι ότι είμαι τόσο αποστασιοποιημένη συναισθηματικά που διαβάζοντας όλα αυτά δεν νιώθω το παραμικρό, σαν να μη μιλάμε καν για μένα.
Και αυτό γιατί όπως λες ότι βρίσκεις ειλικρινές το κείμενο μου και σευχαριστώ, έτσι έχω μάθει να είμαι σχεδόν σε όλους τους τομείς στη ζωή μου. Δεν έχω ανθρώπους υποκατάστατα σε αυτή, κρατάω μόνο αυτόυς στους οποίους πιστεύω πραγματικά. Επίσης ξέρω σε μεγάλο βαθμό τις ανάγκες μου.. είναι η ανάγκη για φιλία, για συντροφικότητα, για στήριξη, για εξέλιξη, για αυτοέλεγχο...
Απλά αυτό που με πληγώνει, πέραν των ανθρώπων γύρω μου που με απογοητεύουν συχνά(αυτό συμβαίνει σε όλους, δε θα πεθάνουμε κιόλας), είναι το ότι νιώθω ότι από τότε που έχω το πρόβλημα, όχι απλά σταμάτησα να εξελίσσομαι, αλλά οπισθοδρομώ....

Όταν ξαφνικά είσαι ανίκανος να κάνεις πράγματα που κάποτε μπορούσες, δεν είναι δυνατόν να νιώθεις περήφανος.
Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι θυμάμαι σαν τώρα πόσο δύσκολο μου ήταν να τρώω νορμάλ ποσότητες και πόσο υπέφερα.. και αυτό το κάνει ακόμη δυσκολότερο να θέλω να γυρίσω σε εκείνο το στάδιο.

Τέσπα, φλυαρώ πάλι χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Πήρα απόφαση από σεπτέμβρη να μιλήσω σε έναν άνθρωπό μου..οχι best friend for ever που λες και συ, αλλά κάποιον που ξέρω ότι με αγαπά, με νοιάζεται και όσο μπορεί θα με στηρίξει. ίσως αν δω ότι κάποιος μαγαπάει όπως είμαι από μέσα μέχρι έξω, ακόμη και κάθε σάπιο μου σημείο, πάρω τη δύναμη που χρειάζομαι.

λες και ακούω εμένα 10 χρόνια πριν.
Όταν πήγα στον ψυχολόγο είχα βάλει 50 κιλά και ένιωθα ένα υπόκωφο πόνο που δεν σταματούσε, το οποίον ξεγελούσα για λίγο με το φαγητό και τις άλλες ώρες δεν ένιωθα τίποτα. λες και δεν ήμουν στο σώμα μου. Στην πρώτη επίσκεψη του λέω δεν είμαι σίγουρη εάν έχω ψυχολογικό πρόβλημα αλλά δεν νιώθω πια και δεν θυμάμαι ποια είμαι.
Τελικά ο πόνος ήταν πολύ μεγάλος και πέρασε καιρός με θεραπεία και ασκήσεις (σαν αυτό που σου είπα που γράφεις) για να αφεθώ, να τον νιώσω, να μάθω να τον διαχειρίζομαι και στο τέλος να αρχίζω να νιώθω χαρά! Έπαιρνα τηλέφωνο την μητέρα μου και τις φίλες μου και με έκπληξη τους έλεγα ότι σήμερα "ένιωσα χαρά", όχι μόνο "ένιωσα" αλλά είναι και "χαρά"!
Στην αρχή νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να το αντέξω να βγω ζωντανή εάν αντιμετώπιζα τον πόνο, αλλά τελικά αργά και σταθερά τα κατάφερα. Έχε υπόψιν σου ότι αυτό που αισθάνεσαι δεν είναι μόνο ψυχικό αλλά και σωματικό, οι χημικές ουσίες στον εγκέφαλο μας είναι διαφορετικές όταν είμαστε στα down μας και διαφορετικές όταν είμαστε στα χάι μας. Μου είχε πει ο ψυχολόγος μου ότι θα μου έκανε καλό εάν περπατούσα 20 λεπτά το πρωί και 20 το απόγευμα, αργό περπάτημα, τίποτα το ιδιαίτερο, μόνη μου και περπάτημα και όντως βοηθάει να παραχθουν ενδορφίνες και αρχίζεις να νιώθεις χαρά από εκεί που δεν το περιμένεις :smirk:

Για ό,τι έχω κάνει μπολντ
Σε αυτό το νήμα http://www.eatingdisorders.gr/forum/...d.php?tid=6014 έμαθα την λέξη "τελειοθηρία". Λέξι-κλειδί, πάει χεράκι χεράκι με την απογοήτευση και με το "ένα-με-το-πάτωμα"
Το ίδιο έκανα κι εγώ. Ο ψυχολόγος μου μου το είπε ότι σηκώνω πολύ ψηλά τον πήχη και τελικά νιώθω συνέχεια αποτυχία.
Είναι σαν να ζητάς από τον εαυτό σου να κάνει άλμα στα 4 μέτρα (Ολυμπιακοί αγώνες βλέπεις) και εάν δεν το κάνει (που είναι ανθρωπίνως αδύνατο) τον τιμωρείς. Τί φταίει ο καψερός? Είναι φυσιολογικό να αισθάνεσαι απογοήτευση και θυμό για το ότι σε πήρε από κάτω, για το ότι "την έχασες την μπάλα". Όχι "φυσιολογικό" = "συνέχισε έτσι", αλλά "φυσιολογικό" = "να ψάξω να βρω πώς έκανα τον εαυτό μου να νιώσει έτσι, γιατί νιώθει πόνο, τελικά είναι πιο ευαίσθητος απ'όσο νόμιζα, ίσως να ελαττώσω αυτό που τον πληγώνει για να δούμε τι θα γίνει" και πίστεψε με υπάρχει η αντιπέρα όχθη. Αρχικά θα νιώσεις τον πόνο και τον θυμό που κρατούσες αλλά μετά θα νιώσεις αυτό http://www.youtube.com/watch?v=h8tuTSi6Sck
μετά θα αρχίσεις να "βλέπεις μέλλον", θα αρχίσεις να κάνεις όνειρα και πάλι, να προγραμματίζεις και να κάνεις πράξεις που να κάνουν το μέλλον πράξη. Αλλά για να φτάσεις να ξαναρχίσεις να κάνεις όνειρα για το μέλλον πρέπει να αφεθείς να το νιώσεις στο πετσί σου το τώρα, προς το παρόν χρησιμοποιείς κάτι για να το ξεγελάς το πόνο σου και να ξεχνιέσαι.
Παρεπιπτόντως, εγώ δεν έβλεπα μέλλον, καθόλου, σαν να μην υπήρχε ζωή να ζήσω, τίποτα που να αξίζει να κάνω, είχα καταστρέψει το παρόν και δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ξεφύγω από την μία κατάσταση για να φανταστώ και μέλλον, πόσο μάλλον να χτίσω μέλλον. Ξεκινάς με μικρά βηματάκια να χτυπάμε "την ρίζα του κακού", όχι την βουλιμία, αλλά το τι μας ενοχλεί, τι χρειαζόμαστε (για να μας το δώσουν) και ότι μας δηλητηριάζει και δεν μπορούμε να το συγχωρήσουμε (φίλες-φίδια, εργασιακά λάθη, το χρώμα του τοίχου! οτιδήποτε) δεν το κρατάμε άλλο.
Άσχετο, στην αρχή δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι το χ άτομο με πληγώνει και πρεπει να ξεκόψω ή να παραδεχτώ τα λάθη μου γιατί μέσα στην όλη δυστυχία και αποχαύνωση που φέρνει η βουλιμία πρέπει να παραδεχτείς ότι έκανες λάθος επιλογές σε ανθρώπους (και επέμεινες σε αυτές για χρόνια) αλλά και λάθος επιλογές για το τι "σου αρέσει". Στην τελική δεν σου έδωσες αυτό που ήθελες. Άυτό κι αν είναι επώδυνο να το παραδεχτούμε και να αρχίσουμε να αλλάζουμε, όχι εμείς!! να αλλάζουμε τα πραγματάκια τριγύρω μας που μας ενοχλούν και μας πληγώνουν.

Ποτέ δεν φλυαρούμε χωρίς νόημα! Πάντα κάτι εκφράζουμε έστω μικρό.

Υπάρχουν ρητά του τύπου "αγάπα τον εαυτό σου" "άτομα με βουλιμία έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση" , για μένα είναι κούφια. Άρχισε να τον γνωρίζεις (τι τον πληγώνει, τι του αρέσει, ναι, αυτού του ατόμου που συγκατοικεί μαζί σου μέσα στο σώμα σου και έχει πληγωθεί) και να τον περιποιείσαι. Το "πρέπει να σταματήσω τους εμετούς και εάν δεν το κάνω είμαι αποτυχημένη, δεν μπορώ" είναι ένας πήχης! είναι ένα ψηλό εμπόδιο και δεν είναι καν η αιτία του προβλήματος, είναι το σύμπτωμα! Το eating disorder είναι το σύμπτωμα. Δεν σου λέω συνέχισε να κάνεις εμετούς, αλλά "μην κρίνεις το πρόβλημα από το σύμπτωμα (εμετοί)" αλλά από το τι το δημιουργεί (ο πήχης, είτε στα συναισθηματικά, στα εργασιακά, στο "dream image" της τέλειας ευτυχίας που θα ήθελες να έρθει και δεν ήρθε ή στο "dream" με αυτά που θα ήθελες να έχεις, τα απεκτησες και δεν ήρθε η ευτυχία).

Εκφράσου, είτε σε εσένα με τη μορφή ημερολογίου, είτε σε φίλους, είτε εδώ, είτε σε ειδικό, θα πάρεις ανάσα. Όταν θέλω να γράψω κάτι στο ημερολόγιο μου που ακόμα κι εγώ ντρέπομαι να ομολογήσω στον εαυτό μου, ακούω αυτό πρώτα και παίρνω κουράγιο http://www.youtube.com/watch?v=9ckv6-yhnIY νομίζω ότι μιλάει στον "καλό" της εαυτό και όχι σε άλλο άτομο

Μην με ευχαριστείς, θα χαρώ πολύ να νιώσεις καλύτερα, και θα λέω στον εαυτό μου "έκανα τα χίλια μύρια στο σώμα μου αλλά στο τέλος έμεινε κάτι θετικό απ'όλο αυτό και βοήθησα κάποιον" :)

[voulimia065]

το πιστεύω ότι όντως έχω κάπου μέσα μου συσσωρευμένο πολύ πόνο, αλλά είναι ακριβώς αυτό που λες, δεν μπορώ να τον βγάλω στην επιφάνεια.. μόνο όταν βλέπω ταινίες μόνη μου στο σπίτι λειτουργούν λυτρωτικά και πεθαίνω στο κλάμα. έπειτα, στην καθημερινότητα μου, είμαι νορμάλ. απείρως κυκλοθυμική βέβαια, αλλά δύσκολα φαίνομαι να με παίρνει από κάτω. όλοι με χαρακτηρίζουν πολύ δυναμική, ανεξάρτητη, διεκδικητική.... και γω από μέσα νιώθω ότι όλο αυτό είναι απλά ένας εξωσκελετός, και από μέσα είμαι πιο μαλακή και απ τα μαλάκια... απλά πρέπει να προσπαθήσω να ρθω σε επαφή και με αυτό μου το κομμάτι.

όσο για τους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας, επειδή ορθά έδωσες μεγάλη έμφαση, να πω πως δεν νομίζω να φταίνε οι άνθρωποι που έχω σε κάτι.. γιατί παρόλο που είμαι κοινωνική και γνωρίζω πολύ κόσμο, επιτρέπω σε ελάχιστα άτομα να γίνουν μέρος της ζωής μου, και αυτά τα θεωρώ έμπιστα μέχρι αποδείξεως του εναντίου. είμαι της άποψης ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να επιτρέπουμε(και) σε τρίτους να μας την κάνουν δυσκολότερη.

Νομίζω λοιπόν πως η απογοήτευση και η στενοχώρια μου πηγάζει κυρίως από τα άτομα που ΔΕΝ έχω στη ζωή μου...
Είναι λες και έχω μια ουτοπική, μια εξιδανικευμένη εικόνα για το τι άνθρωποι θα μπορούσαν να υπάρχουν μεσα σε αυτή, που όσο περισσότερα άτομα που με απογοητεύουν γνωρίζω, τόσο την βλέπω να απομακρύνεται και τόσο πληγώνομαι πιστεύοντας πως δεν θα έχω ποτέ αυτό που νομίζω ότι με ολοκληρώνει και που πιστεύω ότι μου αξίζει.

Όταν έννοιες όπως η συντροφικότητα, η ανιδιοτέλεια, η πραγματική φιλία τείνουν να εξαλειφθούν.. όταν δεν μπορώ να κάνω μια ποιοτική συζήτηση πίνοντας τον καφέ μου και είμαι αναγκασμένη να ακούω χίλια δυο κουτσομπολιά και δίχως νόημα φλυαρίες... κάθε φορα ρε συ, κάθε φορά... κάτι πεθαίνει μέσα μου. Γιατί απλά δε μου αρέσει ο κόσμος στον οποίο ζω...

Και πες μου εσύ τώρα, πως αλλάζεις αυτό που σε στενοχωρεί, όταν δεν εξαρτάται από σένα ?

[voulimia065]

btw κομματάρες μου στειλες ;)