Παιχνίδια μυαλού

**Ondine** · 02-11-2012, 02:00

last drive! Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν η ζωή είναι βγαλμένη από τα έργα ή τα έργα απ'τ η ζωή ή και τα δύο. Δεν έχω καταλήξει ακόμα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όπως και να ζήσεις θα πεθάνεις κάποια στιγμή και πάλι τίποτα δεν έχεις καταλάβει. Τη ζωή τη ζούμε σχεδόν πάντα μέσω αναμνήσεων και όχι τη στιγμή που ζούμε μεμονωμένα γεγονότα. Και φυσικά υπάρχουν στιγμές ευτυχίας ή δυστυχίας, έντονες πολύ, που παίρνεις πρέφα ότι όντως ζεις. Όλα τα άλλα είναι καπνός. Αναμνήσεις παρελθόντος και όνειρα μέλλοντος. Όλα στο μυαλό μας είναι. Πιστεύεις ότι αν ζω μια "φυσιολογική" ζωή, τρώγοντας κανονικά, επιλέγοντας έναν μη περιθωριακό τύπο ή οτιδήποτε άλλο, θα αλλάξει κάτι στον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος και περιστρέφεται η Γη; Ότι όταν έρθει η ώρα να πεθάνω θα πω "α, εγώ έζησα εντάξει είμαι". Έτσι κι αλλιώς όταν έρθει εκείνη η ώρα, δεν θα μπορώ να κάνω καμία σκέψη. Επιτέλους εδώ που τα λέμε. Όσον αφορά τις ουσίες του δικού μου, το έχουμε συζητήσει και δεν είναι ότι ισχυρίζεται ότι το κάνει για μένα, εγώ ήμουν το κίνητρο για να το πάρει απόφαση. Όλοι υποτίθεται ότι ξέρουμε το καλό μας. Και είτε υπήρχα εγώ, είτε όχι, πάλι θα ήξερε ποιο είναι το καλό του. Εγώ ήμουν απλά η "σπρωξιά" για να πάρει μπρος και ένα κίνητρο παραπάνω για να παίρνει δύναμη να συνεχίζει χωρίς να πέφτει στην παγίδα. Κανείς δεν αλλάζει τέτοια πράγματα για την πάρτη κανενός και το ξέρω, προφανώς τον πέτυχα σε μια στιγμή της ζωής του που όντως ήθελε να το αλλάξει αυτό το πράγμα και εν αγνοία μου βοήθησα. Όσο για το πόσο κακή παρέα έχω γίνει για τον εαυτό μου.... Οφείλω να σου πω πως είναι χάλια όντως, αλλά είναι η καλύτερη συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη. Δεν βρίσκω άκρη με τον κόσμο. Με κανέναν. Και δεν μου χρωστάει και κανένας στην τελική να με αντέχει, αλλά ούτε κι εγώ χρωστάω σε κανέναν να τον αντέχω. Μόνο ο εαυτός μου είναι υποχρεωμένος να είναι πάντα εκεί για μένα αλλά για να με αντέχει και για να τον αντέχω, ΠΡΕΠΕΙ( για μένα πάντα, το εξηγώ για να μην παρεξηγηθώ) να έχει μια συγκεκριμένη μορφή. Κοκαλιάρικη. Δεν μπορώ να ανεχτώ τον εαυτό μου με διαφορετικό τρόπο, δεν είμαι καλά αν συμβεί αυτό. Πώς να το πω πια...!!!!!!! ΔΕΝ ΜΕ ΑΝΕΧΟΜΑΙ ΑΛΛΙΩΣ. και δεν το κάνω επειδή θεωρώ ότι μόνο έτσι θα έχω πέραση ας πούμε ή ότι θα περνάω και θα πέφτουνε μασέλες. Πλέον δεν το κάνω για λόγους ομορφιάς. Ξέρω ότι ίσως και στο σημείο που είμαι να έχω πάψει να είμαι όμορφη. Δεν με ενδιαφέρει, είπα ότι δεν το κάνω για να αποκτήσω τίτλο ομορφιάς και όλα αυτά τα τρίκι τρίκι και τα τσούκου τσούκου. Το κάνω εντελώς για μένα και για κανέναν άλλον, κι ας υποφέρω. Υποφέρω για 5 ώρες και κερδίζω 19 ώρες γαλήνης γιατί δεν νιώθω βαριά, νιώθω πούπουλο, νιώθω άδεια. Χρειάζομαι να νιώθω άδεια. Για να μην με αδειάζουν. Περίεργος τρόπος, αλλά αυτόν βρήκα. Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι δεν τον επηρεάζει κανένας άλλος, ότι δεν τον νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι γι' αυτόν, ότι αν τα έχει βρει με τον εαυτό του όλα κυλάνε ρολόι. Μπορεί να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου στο φουλ και να σε γαμάνε κανονικά οι υπόλοιποι γιατί έτσι την βρίσκουν. Αυτό που κάνω εγώ είναι ουσιαστικά αποκοπή από σχεδόν οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου. Δεν θέλω πια να κοιτάω τριγύρω, δεν θέλω να ερμηνεύω τον κάθε πικραμένο που έτυχε να βρεθεί στο δρόμο μου, δεν θέλω να αναλύω, να εξηγώ, να βρίσκω λύσεις σε υποτιθέμενα προβλήματα ή @@ λύσεις σε πραγματικά προβλήματα. Βέβαια δεν την γλυτώνεις ποτέ από τη συναναστροφή με τους άλλους, ούτε είπα ότι κυκλοφορώ σαν μαστούρι και δεν ξέρω τι μέρα είναι. Κλείνομαι όμως στον κόσμο μου. Και στον κόσμο μου είμαι επιθυμητή έτσι όπως είμαι τώρα. Αν ανοιχτώ προς τα έξω, αν ανοιχτώ στο φαγητό, αν, αν, αν, αν, θα είμαι ευάλωτη σε πράξεις ΑΛΛΩΝ και όχι σε ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ. Το να παλεύω συνέχεια με το 20% του εαυτού μου που θέλει να φάει, με απασχολεί και με αποκόπτει από το τι άποψη έχει ο κάθε φ,χ,ψ,ω για μένα. Δεν με απασχολεί αν με θεωρεί όμορφη, αν με θεωρεί σνομπ, έξυπνη, ηλίθια. Δεν με ενδιαφέρει η κριτική του μπαμπά μου, δεν με ενδιαφέρει τι σκατά θα γίνει με τον γκόμενό μου τελικά αν θα με παρατήσει, αν θα τον παρατήσω και τα λοιπά. Είμαι εγώ, το στομάχι μου, η καρδιά μου και τα πόδια μου που περπατάνε. Μόνο έτσι την παλεύω εγώ προσωπικά. Η αφαγία μου είναι οι κουρτίνες που κατέβασα. Και τις χρειάζομαι όσο τίποτα.

**last drive** · 02-11-2012, 09:01

"Πιστευεις οτι αν ζω μια φυσιολογικη ζωη,τρωγοντας κανονικα,,επιλεγοντας εναν μη περιθωριακο τυπο,θ΄αλλαξει κατο στον τροπο που λειτουργει ο κοσμος και περιστρεφεται η γη;"τωρα τι σχεση εχει το εναμε τοαλλο ρε ondine?γιατι κανοντας αυτα που κανεις αλλαζει κατι στον υπολοιπο κοσμο η εχεις αξιωση εσυ να αλλαξει;πως βρισκεις συσχετισμο εσυ σ΄αυτα τα δυο δεν καταλαβαινω..τι με νοιαζει εμενα αν η γη ειναι επιπεδη,αν ο κοσμος περπαταει με τα χερια αναποδα,αν κυκλοφορουν ζομπι γυρω μου,τη στιγμη που εγω περναω μια χαρα,και βλεπω τον ηλιο,κανω το ενα και το αλλο που γουσταρω να κανω εγω;οσο για τηνζωη που λες κανεις μεγαλο λαθος.Τη ζωη δεν τη ζουμε με τον τροπο που λες.Αυτο ειναι ετεροχρονισμος.Κι αυτο ειναι κατι που οταν ωριμασεις θα το καταλαβεις.Εσυ διαλεγεις να ζεις τη ζωη σου αφου γινει αναμνηση,η να ονειρευεσαι πριν ζησεις..Δεν συμβαινει αυτο ομως στους περισσοτερους.Οσο για το ..εργα,αυτο που ειπα ειναι απο τον τροπο που γραφεις για τη ζωη σου,δινεις την εντυπωση οτι νομιζεις οτι παιζεις σε εργο.Ρε συ πραγματικα δεν εχω καταλαβει,περνας καλα ετσι;ζητας βοηθεια;δηλωνεις οτι δεν χρειαζεσαι βοηθεια;δεν εχω καταλαβει..ελπιζω να αισθανεσαι καλυτερα σημερα και αν εχεις φαει κατι!!!!

**last drive** · 02-11-2012, 11:23

..να εχεις φαει κατι ηθελα να πω..

**Ondine** · 02-11-2012, 13:52

έχω φάει ναι. και με ενοχλεί το στομάχι μου τώρα. Τέλος πάντων. Εντάξει, θα το δεχτώ ότι αυτά που λέω ακούγονται περίεργα. Προφανώς και το ξέρω αλλιώς δεν θα έγραφα κάπου που κανείς δεν ξέρει το όνομά μου και με καλύπτει αυτή η ανωνυμία. Δεν βγαίνω έξω να τα φωνάζω αυτά τα πράγματα΄. Δεν νομίζω ότι παίζω σε έργο, από πού προκύπτει αυτό, θες να μου εξηγήσεις? Αν το πίστευα αυτό, πολύ θα γούσταρα γιατί θα ήμουν τρελή. Ο τρελός είναι ευτυχισμένος στον κόσμο του. Εγώ δεν ζω σε άλλο κόσμο. Σ' αυτόν που ζεις και αναπνέεις κι εσύ, βρίσκομαι. "Αυτο ειναι ετεροχρονισμος.Κι αυτο ειναι κατι που οταν ωριμασεις θα το καταλαβεις.Εσυ διαλεγεις να ζεις τη ζωη σου αφου γινει αναμνηση,η να ονειρευεσαι πριν ζησεις..Δεν συμβαινει αυτο ομως στους περισσοτερους". το έχω αναφέρει πολλές φορές πιο πάνω ότι έχω αγχωτική διαταραχή και ψυχαναγκαστικές σκέψεις. Όποιον σοβαρό γιατρό κι αν ρωτήσεις θα σου πει ότι αυτός που το παθαίνει δεν φταίει για αυτό που κάνει στον εαυτό του. Ο εγκέφαλος αυτών των ανθρώπων, η χημεία του εγκεφάλου για να το πω καλύτερα εκκρίνει μια ουσία που την έχουν όλοι και έχει να κάνει και με την αδρεναλίνη, αλλά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ. Εσένα για παράδειγμα θα εκκρινόταν αυτή η ουσία σε τόσο μεγάλο ποσοστό αν βρισκόσουν μόνος και άοπλος στη ζούγκλα και σε κυνήγαγε μια τίγρης. ΜΕ ΛΟΓΟ δηλαδή/ Εμένα εκκρίνεται όταν κάθομαι ήσυχα κι ωραία και ρουφάω τον καφέ μου ή είμαι στο λεωφορείο και κοιτάω απ' το παράθυρο. Άνευ λόγου και αιτίας. Πώς μπορώ να ζω εγώ τη ζωή μου και να την νιώθω κάθε ώρα και στιγμή όταν με νεκρώνει κάθε λίγο και λιγάκι το συναίσθημα του πανικου? Και ναι είναι σπάνιο. Ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού στο σύνολο το παθαίνει τόσο πολύ και με τόσο μεγάλη συχνότητα. Ανήκω σ' αυτό το ποσοστο και μπορώ να πω ότι έχω φτάσει σε σημείο να μπορώ να το ελέγξω. Αλλά φαντάσου την πίεση που βιώνω και φαντάσου τον εαυτό σου να γλίτωνε ας πούμε από την τίγρη αλλά να είχε τρέξει 5 χιλιόμετρα μέσα σε κατάσταση έξαλλου πανικού, πώς θα ήταν μετά. Και άντε, ας βγάλουμε το ψυχολογικό κομμάτι. Ακόμα και σωματικά θα ήσουν κομμάτια. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μετά από επεισόδιο πανικού νιώθω σαν σφουγγάρι που το στράγγιξαν, το στράγγιξαν, το στράγγιξαν και το ξαναστράγγιξαν και μετά το πέταξαν στον τοίχο. Κουρέλι.

**last drive** · 02-11-2012, 14:25

Ο τροπος που μιλας για τη ζωη σου και τη σχεση σου δειχνει οτι βλεπεις τον εαυτο σου σα να ειναι ρολος και σε φτιαχνει αυτο.Δεν λες οτι σου συμβαινει αυτο και αυτο,προσπαθεις με την περιγραφη σου να τερψεις τον θεατη(εν προκειμενω τους αναγνωστες)και να γοητευσεις με την καταραμενη σου φυση και τη ζωη σου την αδικη.Ξερω οτι δεν μιλαω πολυ ευγενικα,αλλα δεν εισαι μονο εσυ ετσι,εχω γνωρισει λογω δουλειας πολλους σαν εσενα γι ΄αυτο πιανω αμεσως κατι που εσυ δεν καταλαβαινεις οτι φαινεται πισω απ΄αυτα που λες.Και ξαναλεω,διαβαζοντας το πρωτο μηνυμα σου,ημουν ετοιμη να σε συμπονεσω και να σου πω αλλα πραγματα,ο τροπος ομως που επιμενεις να απαντας υπερασπιζομενη τα βασανα σου και ο τροπος που αντιμετωπιζεις τα πραγματα με υποψιαζει για κατι αλλο.Μια χαρα περνας που πονας και που πεινας.Επειδη δεν ζητας βοηθεια.Δεν ζητας βοηθεια.Περιγραφεις τη ζωη σου απλα.Δεν θελεις να βοηθηθεις.Ξερω πολυ καλα τι ειναι οι κρισεις πανικου,δεν χρειαζεται να ρωτησω κανεναν,και ξερω οτι αυτος που το παθαινει δεν φταιει γι αυτο που κανει στον εαυτο του.Μπλεκεις πολλα πραγματα μαζι ondine.Πας να πεις το ενα και σου βγαινει το αλλο.Και δεν μου απαντησες ακομα,περνας καλα ετσι;θες να βοηθηθεις;θες να τρως και να μην παχαινεις;γιατι και αυτο γινεται.Θες να μην τρως και να γινεσαι το επικεντρο ουσα μη φυσιολογικη;αρχικα οποτε μπορεις πες αν ζητας βοηθεια για γινεις αυτο που πραγματικα εχεις προδιαγραφες να γινεις(κατι πολυ ωραιο και ξεχωριστο μου δινεις την εντυπωση) η αν απλα υποδυεσαι κατι μοιραιο και πονεμενο γιατι εχεις τρομερη αναγκη για ζεστασια και αγκαλιες και αποκλειστικη προσοχη(πραγμα το οποιο μπορεις να το κερδισεις και αλλιως..)

**Ondine** · 02-11-2012, 19:25

Ο τρόπος που μιλάω για τη ζωή μου είναι πολύ συνοπτικός. Αν έπρεπε να μιλήσω για το τι ακριβώς ζω, δεν θα μου έφταναν ούτε 2 μήνες να κάθομαι να γράφω ασταμάτητα. Αυτή η συνοπτικότητα ίσως με κάνει να τα κάνω όλα ένα, να πετάγομαι από την ανορεξία στην κρίση πανικού, από τον πανικό στον μπαμπά μου και από τον μπαμπά μου στον γκόμενο. Αν μιλούσα αντί να γράφω, θα έλεγες κόφτην λογοδιάρροια και ηρέμησε. Οκ. Θα προσπαθήσω να λοιπόν να αναφέρομαι σε ένα πράγμα κάθε φορά. Με θίγει ελαφρώς το γεγονός ότι επιμένεις να λες ότι θεωρώ ότι υποδύομαι κάποιον ρόλο και ότι ζω τις μέρες μου με έναν τρόπο σαν να παίζω σε ταινία. Δεν προσπαθώ να τέρψω κανέναν. Ποιον να γοητεύσω και γιατί να το κάνω? Κερδίζω κάτι? Θα με δεις ποτέ ή θα σε δω εγώ? Θα μου δώσει βραβείο το φόρουμ για τον τρόπο που περιγράφω την αμαρτωλή ζωούλα μου? Δεν γράφω καλύτερα κανένα μυθιστόρημα να χεστώ και στο τάλιρο άμα λάχει? Δεν έχω όρεξη και κανένα κίνητρο να γοητεύσω κάποιον. Απλά μιλάω για μένα. Τι είμαι, τι κάνω. Και για να απαντήσω στην ερώτησή σου, δεν ξέρω ακόμα αν ζητάω βοήθεια και τι είδους βοήθεια ζητάω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι με κάποιο τρόπο με χαλαρώνει το να γράφω εδώ τι μου συμβαίνει, γιατί κάποιοι απαντάνε. Όπως εσύ, όπως και μερικοί άλλοι και αυτό βοηθάει γιατί παύεις για λίγο να πιστεύεις ότι είσαι μόνος σου. Απλά δεν είμαι τόσο μόνη όσο γράφω εδώ. Και για να αντιστρέψω κάπως αυτό που λες: εσύ διαβάζοντας αυτά που γράφω σου ήρθε στο μυαλό σκηνή από μπούρδα ταινία? Είναι η πραγματικότητά μου. Όταν λέω ότι δεν τρώω και νιώθω ελαφριά, μη με φαντάζεσαι μοιραία και ωραία να με φυσάει ο άνεμος και να φουντώνει η πλάση ή ότι θέλω ΕΓΩ να με φαντάζεστε έτσι. Φαντάσου με με τις πιτζάμες, με την κάλτσα μου την μπλε να κρέμεται στο πόδι, με τα νύχια φαγωμένα, να βλέπω στις 1 το βράδυ ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα, το ψυγείο μου να κάνει γουρ γουρ και να μου σπάει τα νεύρα, τα τασάκια βρώμικα από δω κι από κει, αναμαλλιασμένη. ¨Οπως πραγματικά είναι δηλαδή. Όταν λέω ότι είμαστε κι εγώ κι ο δικός μου ο καθένας στην κοσμάρα του ο ένας ζαλισμένος, ο άλλος τεντωμένος, δεν το λέω για να φανταστείς δυο πρωταγωνιστές ωραίους και μοιραίους. Άνθρωποι είμαστε, κανονικοί με την διαφορά ότι είμαστε στον πάτο και οι δύο. Αλλά αυτό δεν μας κάνει φαντασμογορικούς για κανέναν λόγο. Αν μας έβλεπες στο δρόμο δεν θα σου λέγαμε κάτι, δεν θα ήταν σαν να προσγειωθήκαμε από κάπου αλλού. Δυο νέους θα έβλεπες αρχικά και ακόμα και να μας μιλούσες, φυσιολογικά θα φερόμασταν όπως ο καθένας. Το τι κρύβει ο καθένας μέσα του και τι κουβαλάει, δεν το δείχνει παρά μόνο εκεί που τον παίρνει, εκεί που θέλει, εκεί που πρέπει. Όταν μένουμε μόνοι μας, εγώ κι αυτός, βγαίνει όλη η παράνοια, αλλά και πάλι δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό. Εξωπραγματική μπορεί να ΦΑΙΝΕΤΑΙ όλη η φάση αυτή, το πώς ζω εγώ, το πώς ζει αυτός, τι κάνουμε στη ζωή μας, κυρίως επειδή είμαστε και οι δύο όπως είμαστε. Γιατί λέει κάποιος: καλά κι αυτή όλα στη ζωή της παράξενα τα έχει? Κάτι φυσιολογικό δεν υπάρχει? Όλα περίεργα και ψυχεδελικά? Ναι, όλα όσα έχω πει έτσι είναι αλλά αυτό δεν με καθιστά ηθοποιό ούτε μυθιστοριογράφο για "τέρψω" όποιον με διαβάζει. Η κατάσταση είναι έτσι. Και από την άλλη πλευρά είμαι ακριβώς όπως όλοι οι άνθρωποι. Ξύνω τη μύτη μου, φτύνω το πρωί στο νεροχύτη την οδοντόκρεμα, τρώω τα νύχια μου, μιλάω στο τηλέφωνο, πάω για καφέ, στο περίπτερο, κάθομαι μπροστά στην ντουλάπα να δω τι θα βάλω όπως κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της (:P :P), βλέπω γλυκές αλχημείες και μου τρέχουν τα σάλια, ακούω μητροπάνο και με πιάνουν τα σεκλέτια μου, πάω να πληρώσω τη ΔΕΗ, βρίζω τον φορτηγατζή που βγαίνει χωρίς φλας, μαζεύω αποδείξεις, πάω στο σούπερ μάρκετ, ανάβω τον θερμοσίφωνα, με τον φίλο μου χθες πήγα σινεμά, ποτέ δεν έχω αναπτήρα όταν θέλω να καπνίσω και αγοράζω καινούριους συνέχεια, λέω βλακείες με τις φίλες μου, πάω στη σχολή, στο κυλικείο, στο βιβλιοπωλείο.....!! Επίσης πάω τουαλέτα κι εγώ σαν παιδί και τραβάω και το καζανάκι . Άνθρωπος είμαι καλέ, κάνω ό,τι κάνουν όλοι και δεν πουλάω ιστορία. Αλλά ο λόγος που μπήκα εδώ είναι για να μιλήσω για την όσο να πεις παρανοϊκή πλευρά της ζωής μου που έχει αντίκτυπο στον τρόπο που τρέφομαι. Θέλω να βλέπω ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που θα απαντήσουν όπως κάνεις εσύ και όπως κάνουν και άλλοι, του να διαβάσω ακόμα και εγώ η ίδια ξανά και ξανά τι γράφω, να τα κοιτάξω σαν να τα λέει κάποιος άλλος και τι απαντήσεις παίρνει. Περιγράφω τη χειρότερη πλευρά της ζωής μου γιατί αυτή είναι που με απασχολεί. Χαλαρώνω με το να γράφω ό, τι με σκοτώνει, με θυμώνει, με εξαγριώνει. Έστω και λίγο, ηρεμώ. Και υπάρχουν πολλές στιγμές που νιώθω σαν καταραμένο και το γράφω εδώ, όχι για να με θαυμάσεις. Γιατί να με θαυμάσεις? Δεν νομίζω!. Αφού έτσι αισθάνομαι.. Και όταν το λέω αυτό, δεν επιδιώκω να με σκέφτεσαι σαν κατεστραμμένο, πονεμένο και ταινιίστικο παιδαρέλι. Όταν το λέω θέλω να δώσω μια νότα του απόλυτου χάους που επικρατεί στο κεφάλι μου. Σαν να με χτυπάει κεραυνός στο κούτελο. ΜΠΑΜ! Και τώρα κατεστραμμένο νιώθω αλλά θα σου πω ακριβώς σε τι φάση είμαι για να μην πάει πάλι το μυαλό σου ότι με βάζω σε κάποιο ρόλο. Στο δωμάτιο, με το Pc, κάθομαι και κοιτάω το κινητό αν απάντησε στο μήνυμα ο άλλος (αλλά πούύ), πίνω cola zero και μου καίει τον ουρανίσκο και τη βρίσκω, σκέφτομαι ότι έχω να κάνω και κάτι εργασίες και μου γυρνάνε τα μυαλά, προσπαθώ να μην σκέφτομαι ότι πεινάω αν και έφαγα σήμερα πιο φυσιολογικά και τα λοιπά και τα λοιπά. BINGO! είμαι αυτή που είμαι, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

**last drive** · 02-11-2012, 20:14

Αντε μπραβο!Τωρα συστηθηκαμε:cool2:!!Ναι,το φανταστηκα οτι θα σε θιξει αυτο που εγραψα και δεν μ΄αρεσει που σε εκανα να νιωσεις ασχημα.Επισης,δεν ειχα την εντυπωση οτι ησουν κατι αλλο απ΄αυτα που γραφεις παραπανω.Και συνεχισε να γραφεις γιατι μαλλον σε βοηθαει και σε κραταει αυτο.Και ζυγισου μια φορα δεν εγινε και τιποτα.Ζυγισου και αρχισε να βαζεις στη διατροφη σου πραγματα σιγα σιγα και θα βλεπεις τι συντηρει τις διαστασεις σου και τι οχι.Ενταξει,μπορει να μην εισαι εντελως ετοιμη να το κανεις αυτο,αλλα ας πουμε οτι μπορει καποια στιγμη να γινει,δεν μπορει;.Και θα στειλει κι αλλος..σιγα μη σ΄αφησει ετσι;)

**Ondine** · 02-11-2012, 22:26

χαχααχχαχαχαχχαχααχαχαχχα χαχααχχαχαχαχα ας φάμε μια ντομάτα τώρα :bouncy::bouncy:

**last drive** · 02-11-2012, 22:38

σκετη;

**Ondine** · 02-11-2012, 23:59

με αλατάκι :cool:

**last drive** · 03-11-2012, 00:07

Οχι αλατι ρε συ..θα πρηστεις.Και ποιος σ'ακουει μετα.

**Ondine** · 03-11-2012, 00:49

θα πιω μετά νερό να πρηστώ κι άλλο :eureka:

**last drive** · 03-11-2012, 00:54

΄νταξει.Ο καθενας με τα βιτσια του.:P

**Ondine** · 24-11-2012, 14:58

νιώθω τόσο μόνη μου πάλι....νιώθω τόσο χάλια.....όσο καιρό "λείπω" από το forum, συνεχίζω να παλεύω με το να μην τρώω και με τα συναισθήματά μου όόόόταν τρώω. χθες αγόρασα ένα φουστανάκι κολλητό για βράδυ που λένε. Με κοίταξα στον καθρέφτη του δοκιμαστήριου και είδα πόσο έχω αδυνατίσει και με πλημμύρισε άγρια χαρά. Αν δεν είχα χάσει τόσα κιλά, αποκλείεται να μου έμπαινε. Στις 6 σήμερα το πρωί όμως πεινούσα ρε παιδιά, σαν λύκος. Και έφαγα 2,5 φέτες ψωμί με μια ντομάτα και κάτι πράγματα που έφτιαξε η μαμά μου που έμοιαζαν με πατημένους κεφτέδες αλλά πρέπει να ήταν γλυκιά κολοκύθα. Και έφαγα 7 τέτοια κεφτεδάκια. Τώρα νιώθω χοντρή, κάθομαι και κοιτάω συνέχεια τι έτρωγα τις προηγούμενες μέρες (γιατί κρατάω σημειώσεις καθημερινά). Δεν μπορώ να βγάλω άκρη, μέχρι και τα καρότα μετράω, μέχρι και τις τσίχλες. Εννοείται ότι το έχω πάρει απόφαση ότι σήμερα δεν ξανατρώω. 2, 5 φέτες ψωμί, 1 ντομάτα και τα 7 "κεφτεδάκια" είναι για μένα ημερήσια πρόσληψη τροφής και επειδή δεν ξέρω και πόσες θερμίδες μπορεί να είχαν αυτά, δεν το διακινδυνεύω να ξεπεράσω τις 1200. Ο αδερφός μου δεν είναι εδώ, η μάνα μου λείπει, με τον πατέρα μου δεν θέλω πάρε δώσε ως γνωστόν. τις προάλλες με έβαλε κάτω και μου μίλαγε για το βάρος μου και το τσιγάρο και κόντευε να κλάψει, πρώτη φορά τον είδα έτσι. για να τον ηρεμήσω και καλά ότι τρώω, έκοψα λάχανο και το έφαγα. Αλλά σήμερα επανήλθε ο καθένας, έγινε ο παλιός καλός του εαυτός, ο μπαμπάς μου μονόχνοτος και αμίλητος κι εγώ στην κοσμάρα μου, κλεισμένη στο δωμάτιο να πίνω καφέ και να καπνίζω. Με τον φίλο μου τίποτα δεν πάει καλά, νιώθω κι από κει άδεια, ψάχνω εδώ και ώρα φίλες μου για να βγω λίγο από το σπίτι και δεν βρίσκω καμία, δεν το σηκώνει καμία. Λες και με μουτζώσανε σήμερα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Ο φίλος μου θα πάει για καφέ εδώ στα μέρη μας, με άτομα που ξέρω ως επί το πλείστον και του έχω πει ότι θέλω να γνωρίσω και άλλους φίλους του και μου έχει πει ότι και αυτοί του το λένε, αλλά δεν μου λέει να πάω. Ενώ με ρώτησε τι θα κάνω και λέω δεν ξέρω,, δεν μου πρότεινε καν να πάω μαζί τους. Νιώθω αποκομμένη, ότι με βγάζει απ' τη ζωή του, ότι είμαι ένα ξεχωριστό κομμάτι γι' αυτόν αλλά υποτίθεται ότι στις σχέσεις, βάζεις τον άλλον στην καθημερινότητά σου, ξέρεις τους φίλους του. Δεν λέω όπου πάει να με σέρνει κι εμένα μαζί του, αλλά 5 μήνες τώρα δεν έχουμε βρεθεί μαζί με άλλους, να περνάμε καλά, να μιλάμε, να γελάμε, να νιώθω ότι είμαι πραγματικά η κοπέλα του. Όλο οι δυο μας, οι δυο μας, οι δυο μας. Και πάντα μετά από κανά 2ωρο, 3ωρο μαζί, θα είναι ο πρώτος που θα πει ¨πάμε σιγά, σιγά?". δεν θυμάμαι ποτέ να το είπα εγώ.... :( :( Τι τέλεια που περνάω!! νιώθω χοντρή, άθλια, αγχωμένη, πιάνω τα κόκαλά μου να δω αν είναι στη θέση τους και τι να λέμε τώρα, έχετε γεια βρυσούλες. Θα κατέβω στο κέντρο και θα δω βιτρίνες μόνη μου και θα συγκινούμαι με τα πρόωρα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια στα μαγαζιά. Μετά θα πάω να πιω μόνη μου γαλλικό και θα ρίχνω ζαχαρίνες στο κουπάκι μου.

**ΣοΦιΑ:)** · 16-01-2013, 21:39

Γεια σου ondine! Kαλή χρονιά σε εσένα και σε όλα τα παιδιά του φόρουμ!
Κατ' αρχάς, θα σου πω πόσο υπέροχα γράφεις.. Διαβάζω κατά καιρούς τι ανεβάζουν στο φόρουμ, αλλά συνήθως δεν απαντάω.. Κυρίως γιατί τις περισσότερες φορές δεν ξέρω τι να πω. Αλλά ακόμα και όπως ανέφερες, ο σκοπός σου δεν ήταν να "τέρψεις" ,οφείλω να σου πω ότι ακούσια το κάνεις. Μαγεύεις. Η ζωή σου, και όλα αυτά που έχεις περάσει, είναι τόσο ενδιαφέρον (όσο και αν δεν το βλέπεις), που μιλάς κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη.. Μην σταματάς να γράφεις. Κάνει καλό και σε εσένα, αλλά και σε εμάς που αντιλαμβανόμαστε ποσό ιδιαίτερη είσαι. Ένα πληγωμένο πλάσμα είσαι, που όπως είπες αναζητάς έμμεσα την εκδίκηση.. Μην βασανίζεσαι κοριτσάκι μου, μόνο κακό στον εαυτό σου κάνεις. Μην σβήσεις ΕΣΥ για όλους τους μαλάκες που βρέθηκαν στην ζωή σου, μην καταστραφείς. Ο κόσμος χρειάζεται άτομα σαν εσένα! Δειξ τους, ότι σε έσπρωξαν και ΟΧΙ μόνο δεν έπεσες, αλλά είσαι πιο δυνατή και πιο άξια από αυτούς (αναφέρομαι στους γονείς σου και στους συμμαθητές σου, όσο σκληρό και αν ακούγεται). Όσον αφορά τον φίλο σου, θα σε συμβούλευα να του πεις την σκέψη σου. Από τα λεγόμενά σου, καταλαβαίνω ότι όντως σε αγαπάει, οπότε θα σε καταλάβει, όταν του εκφράσεις αυτό σου το παράπονο. Νομίζω, ότι κ εγώ αν σας έβλεπα, θα θεωρούσα ότι ταιριάζετε.. Ζητάτε αγάπη και φροντίδα ο ένας από τον άλλον.. Είναι η δύναμή σου, κ εσύ με την σειρά σου η δική του :)
Τέλος, για την διατροφή σου, δεν θα σου πω να ξεκινήσεις ξαφνικά να τρως κανονικά, και ως δια μαγείας θα γίνεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του πλανήτη. Αυτό είναι το τελευταίο σκαλοπάτι στην σκάλα που θέλουμε όλοι εμείς να ανέβεις, γιατί ακόμα και αν δεν σε ξέρουμε, νιώθω ότι σε "ξέρουμε" πιο πολύ από τον καθένα, και σου μιλάω ειλικρινά ΑΞΙΖΕΙΣ ΠΟΛΛΑ! Μην αφήσεις κανέναν να σε πατήσει.. Και κυρίως, μην αφήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό να το κάνει αυτό. Ξεκίνα από μικρά βήματα κάθε φορά.. Μια μπουκιά σήμερα, μια συζήτηση με τον φίλο σου για τ παράπονό σου αύριο, ένα τηλέφωνο στις φίλες σου για καφέ μεθαύριο, και όλα σιγά-σιγά θα γίνουν όπως πραγματικά πρέπει να είναι. Είναι δύσκολος ο δρόμος της επιστροφής, αλλά είμαι σίγουρη ότι μπορείς να το κάνεις.. Θα χαρώ πολύ αν μου απαντήσεις. Φιλάκιαα! :)