Παιχνίδια μυαλού
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 4 123 ... LastLast
Results 1 to 15 of 52
  1. #1
    Member
    Join Date
    Oct 2012
    Posts
    46

    Παιχνίδια μυαλού

    Και μιλάμε για άσχημα παιχνίδια. Πολύ άσχημα. Όσοι από εσάς παλεύετε κάθε μέρα με το φαγητό, ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ. Ειμαι 1,73 και δεν έχω ιδέα πόσα κιλά είμαι. Έχω να ζυγιστώ πάνω από χρόνο και δεν πρόκειται να το ξανακάνω ποτέ. Με αηδιάζει και μόνο η σκέψη της ζυγαριάς, καθώς πριν από πολύ καιρό περνούσα επιεικώς απαίσια με το να ζυγίζομαι 700 φορές τη μέρα και με το να φοβάμαι να πιω νερό μην τυχόν και φουσκώσει το στομάχι μου. Είχα φτάσει 56 κιλά. Πέταξα τη ζυγαριά και σταμάτησα αυτό το παιχνίδι. Αποτέλεσμα να παχύνω. Δεν ξέρω πόσο ακριβώς, σίγουρα πάνω από 6 κιλά, πάντως άλλαξα τα ρούχα μου. Και αργότερα, τον περασμένο χειμώνα έβαλα και άλλα. Πώς το κατάλαβα? κοιτώντας φωτογραφίες. Έδειχνα απαίσια. Χοντρή. Και τότε ξύπνησα και αποφάσισα να αδυνατίσω και πάλι. Το φετινό καλοκαίρι το πήγαινα χαλαρά, αλλά από τέλη Αυγούστου και μετά, με πήρε η μπάλα. Μετράω θερμίδες συνέχεια. Έχω να φάω κανονικό φαγητό 2 μήνες. τρέφομαι με κουλούρια, καφέδες, αγγούρια, παγωτά από το περίπτερο με συγκεκριμένες θερμίδες και φροντίζω να μην ξεπερνάω ποτέ τις 1200. Τα αποτελέσματα ήρθαν πιο άμεσα απ' όσο περίμενα. τα παντελόνια μου πέφτουν κυριολεκτικά στο πάτωμα. Πιάνω τις φούστες μου με κοκαλάκια και καρφίτσες για να μπορέσω να τις φορέσω έξω. Κοιτάζω αυτή τη στιγμή τους καρπούς μου καθώς γράφω στο πληκτρολόγιο και νιώθω άγρια χαρά γιατί είναι πολύ αδύνατοι. Βγήκα πρόσφατα φωτογραφίες και ανακουφίστηκα. Είμαι και πάλι ο παλιός εαυτός κι ας μην ξέρω πόσα ακριβώς κιλά μπορεί να είμαι. Και δεν με νοιάζει το νούμερο. Μαρέσουν οι πεταγμένες φλέβες στην κοιλιά μου, τα κόκαλα που πλέον φαίνονται στη λεκάνη μου, τα ρουφηγμένα μου μάγουλα. Όμως ΞΕΡΩ ότι αυτά που γράφω τώρα είναι αρρωστημένα. Η εικόνα μου είναι όλη η ζωή μου και δεν θα απαλλαγώ ποτέ από αυτό. Έχω πάει κατα καιρούς σε άπειρους ψυχολόγος και ψυχιάτρους, άλλοι με βοήθησαν παροδικά, άλλοι δεν κατάφεραν ποτέ τίποτα. Το μόνο που ξέρω σίγουρα από όλους αυτούς είναι ότι ανήκω στους ανθρώπους με διαταραχή άγχους. Παθαίνω πανικούς, εξάρσεις του στρες που με εμποδίζουν καμιά φορά να είμαι λειτουργική. Η σχέση μου με τον πατέρα μου ήταν πάντα περίπλοκη και παράξενη, πάντα ένιωθα υποβιβασμένη και μειωμένη. Βίωνα την κριτική του πολύ άσχημα και εξακολουθώ να την βιώνω. Νιώθω ότι με το να ελεγχω πλήρως την μορφή του σώματός μου, δίνω επιτέλους στον εαυτό μου την προσοχή που του αξίζει. Νιώθω σαν φάντασμα, σαν σκιά από την αφαγία και την ταλαιπωρία, αλλά κατά βάθος όλο αυτό με κάνει ευτυχισμένη. Νιώθω ότι με τιμωρώ για να με επιβραβεύσω. Το αγόρι μου λέει ότι αδυνάτισα πολύ πλέον, ότι δεν θέλει να χάσω άλλα, ότι ίσως πρέπει να βάλω κιόλας, αλλά δεν τον πιστεύω και σ' αυτό λέω αλήθεια. Θεωρώ πως κατά βάθος του αρέσει η τωρινή μου εικόνα περισσότερο από αυτήν που είχα όταν με γνώρισε. Σήμερα είχα φάει προφανώς τόσο λίγο που πριν άκουσα έναν δυνατό θόρυβο και αισθάνθηκα τον εγκέφαλό μου να νεκρώνει, δεν ήταν ότι τρόμαξα, αλλά ακόμα και αυτός ο θόρυβος συνδέθηκε στο κεφάλι μου με έναν παρανοϊκό τρόπο με το φαγητό. Ήταν σαν να το άκουσα αυτό επειδή πεινάω. Και έφαγα κάτι λίγο, σαν πατατάκια. Να μου ανέβει η πίεση. Και τώρα νιώθω τύψεις. Καπνίζω όλη μέρα για να μην σκέφτομαι το φαγητό. Κοιμάμαι πολλές ώρες όταν μπορώ για να μην τρώω. Υπάρχουν όμως μέρες που έχω υποχρεώσεις. Και αυτές οι μέρες είναι ο εφιάλτης μου. Φοβάμαι ότι θα χρειαστεί να φάω παραπάνω από το λίγο που τρώω για να ανταπεξέλθω μέσα στη μέρα. Και από το φόβο μου, τελικά δεν τρώω. Μασάω τσίχλες, καπνίζω και είμαι στη σχολή για παράδειγμα και ζαλίζομαι τόσο που φοβάμαι ότι αν σηκωθώ θα πέσω κάτω. Προς το παρόν τίποτα κακό δεν έχει συμβεί, αλλά για πόσο? Για πόσο θα ταλαιπωρούμαι έτσι? Έχασα τόσα κιλά μέσα σε 2 μήνες και κάτι, δεν έχω καμία διάθεση να τα πάρω πίσω για κανέναν λόγο. Έπίσης να σημειώσω, ότι έχω γίνει υπερβολικά επιθετική, κυρίως με το αγόρι μου, είμαι οξύθυμη, νευριάζω συνεχώς, μιλάω απότομα, θέλω να χτυπήσω κόσμο, θέλω να ουρλιάξω σε όλους να πάν να γαααααα@@. Έχω την ψευδαίσθηση ότι αν βάλω έστω και ένα κιλό ας πούμε, θα βιώσω αυτομάτως την απόρριψη από τους πάντες. Τρέμουν τα χέρια μου τώρα. Αγχώθηκα. Είπα πολλά. Δίνω πάσα σε κάποιον άλλον που έχει την διάθεση να απαντήσει σε μια τρελή που μάλλον δεν είναι ανορεξική αλλά σίγουρα έχει χοντρό πρόβλημα......

  2. #2
    Member
    Join Date
    Feb 2011
    Posts
    47
    Νομίζω πως όχι μόνο είσαι, αλλά έχεις χωθεί για τα καλά στο τριπάκι της νευρικής ανορεξίας. Κάνε κάτι για να οδηγήσεις τον εαυτό σου στο φως. Σου μιλάω από την εντελώς αντίπερα όχθη, όμως διάβασα πολλά κοινά στοιχεία στην ψυχολογία και τη συμπεριφορά μας...

  3. #3
    Member
    Join Date
    Oct 2012
    Posts
    46
    θελω να βαλω ενα τελος ΤΩΡΑ. σε όλα. δεν αντεξα άλλο τοσο καιρό αφαγη και εφαγα ολοκληρο παστέλι 575 θερμίδων και 2 μικρά σάντουιτς το ενα με ντοματα και το αλλο με βρωμοκασέρι. νιώθω άθλια έβαλα στόχο να μην βαλω μπουκια στο στομα μου για το επόμενο 24ωρο για να εξαφανιστούν όλα αυτά από πάνω μου. Δεν ξέρω αν θα το αντέξω όμως εχω κουραστεί πολύ. Τόσο που κάνω περίεργες σκέψεις αυτή τη στιγμή. Να κοιμηθω για παντα, να κάνω κάτι που θα αναγκαστούν να με τρέχουν στο νοσοκομείο και να περασω εκει μερες και να μην σκεφτομαι τιποτα. ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ?? ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩΤΕΡΜΑ ΤΕΡΜΑ ΤΕΡΜΑ ΤΕΡΜΑ ΤΕΡΜΑ ΤΕΛΟΣ

  4. #4
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2012
    Posts
    15
    Πόσο σε καταλαβαίνω.Ζυγίζομαι κάθε 2 ώρες.Είμαι 1.70 και 55 κιλά,στόχος μου είναι να φτάσω τα 50.Έχει γίνει εμμονή.Κάθε φορά που τρώω αισθάνομαι άχρηστη και αδύναμη.Μισώ τον εαυτό μου στην κυριολεξία.Πριν ένα χρόνο ζύγιζα 80 κιλά.Έχασα 25 κιλά μέσα σε 3 μήνες.Και από τότε όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από θερμίδες,νηστείες,κλάμα,πό� �ο.

  5. #5
    Member
    Join Date
    Oct 2012
    Posts
    46
    Τι θα κάνουμε γλυκό μου Poison? Αναρωτιέμαι τι σημαίνει όλο αυτό για μας.... Κάτι μας έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα και πιστεύω ότι θέλουμε να τιμωρούμε και να βασανίζουμε τον εαυτό μας πριν προλάβει να το κάνει κάποιος άλλος για μας. Εγώ αυτό καταλαβαίνω. Με "τραυματίζω" για να μην μπορεί να με τραυματίσει τίποτα άλλο, τίποτα που να είναι έξω από τον έλεγχό μου. Γιατί ακόμα και αν προσπαθήσει κάποιος, είμαι ήδη στον πάτο δεν έχει πιο κάτω.....Και ας με κράξει όλο το σύμπαν, αλλά θέλω να σου πω μπράβο που έχασες τόσα κιλά. Κι εγώ κάποτε με ύψος 1,73 ζύγιζα κοντά 90 κιλά/ Έτσι ξεκίνησαν όλα κάάάάάποτε. Έτσι έπεσα στα 56 και έτσι τώρα υποθέτω πως είμαι κάπου εκεί τριγύρω. Θέλει δύναμη για να χάσεις, θέλει δύναμη για να κρατήσεις. Θέλει δύναμη να μπορείς να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Και θέλει ακόμα περισσότερη δύναμη να πεις στον εαυτό σου ότι όλο αυτό είναι μια φούσκα. ΦΟΥΣΚΑ. Σκάει μπροστά στα μάτια μας αλλά εμείς βλέπουμε ακόμα το φάντασμά της, με φαντάσματα ζούμε. Φαντάσματα είμαστε. Το λέω και το παραδέχομαι όμως, φάντασμα θέλω να παραμείνω αν αυτό είναι που χρειάζεται για να μην νιώθω απόρριψη. Πάντα την βίωνα όταν είχα κιλά και είναι κάτι που δεν θα το ανεχτώ ποτέ ξανά στη ζωή μου. ΠΟΤΕ. Και είναι τραγικό που όλοι λένε σημασία έχει το πώς νιώθεις μέσα σου. @@. Εγώ κάποτε ένιωθα καλά στα 90 κιλά μου, δεν με ενοιαζε να χάσω ούτε γραμμάριο. Ήμουν γλυκιά, ευγενική, συμπαθητική, είχα χιούμορ και ήμουν έτοιμη να δώσω αγάπη, φιλία, έρωτα. Όμως όχι. Το πώς φαινόταν η κοιλιά μου είχε τελικά σημασία. Ο πατέρας μου με κορόιδευε που είχα κιλά. Οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν που ήμουν παχουλή και που ενώ ήμουν έτσι είχα το ΘΡΑΣΟΣ να γουστάρω ένα παιδί το οποίο έλεγε πως πρέπει να πάω να βρω έναν στα κυβικά μου. Θράσος το θεωρούσαν. Είναι θράσος για την κοινωνία μας να ζητάς κάτι αν σαρέσει να τρως. Πρέπει να σου φτάνει μόνο το φαϊ σου. Και είμαι εναντίον αυτού. Όμως ρωτάω τον έξυπνο τον εαυτό μου: εσύ η πλέον αδύνατη και όμορφη κοπέλα θα γύρναγε τώρα να κοιτάξει κάποιον χοντρούλη? Ε? ΘΑ ΓΥΡΝΑΓΕ? Εγώ που κράζω όλους αυτούς που κοιτάνε την εξωτερική εμφάνιση, μπορώ από μόνη μου να δείξω ότι εμένα δε με νοιάζει, όταν το πρώτο πράγμα που κοιτάω είναι το πώς ειναι ο άλλος? Είναι εύκολο να το παίζεις μάγκας. Δύσκολο να είσαι πραγματικά όμως. Τι κι αν τώρα από την αφαγία δεν είμαι γλυκιά, ούτε συμπαθητική? Τι κι αν είμαι απότομη και δύστροπη με όλους? Οι άλλοι τρέχουν πίσω σου για κοκαλιάρικα πόδια και ρουφηγμένα μάγουλα. Θα ήταν μαζί μου αυτός που έχουμε σχέση υποτίθεται, αν ήμουν αλλιώς? Απαντάω όχι, με μια επιφύλαξη περί του 1%. Είναι ο τύπος που στο σχολείο θα με κορόιδευε για τα κιλά μου. Κι ας λέει τώρα ότι με αγαπάει και ότι θα με αγαπάει όπως και να γίνω. Η εξωτερική μου εμφάνιση του έδωσε την ευκαιρία να με γνωρίσει για να τα λέει αυτά. Αλλιώς μηδέν. Τίποτα. Ούτε τη σκιά μου να περνάει δεν θα πρόσεχε. Όποιος έχει τα κότσια να είναι όπως γουστάρει επειδή του ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ όμως, ακόμα και 200 κιλά, μετά χαράς να του πω και μπράβο και ό,τι θέλει. Να έχει τα κότσια να το υποστηρίζει και να μην κλαίγεται. Εγώ όμως δεν μπορώ και το παραδέχομαι. Δεν έχω τα κότσια να τρώω πλέον. Δεν έχω κότσια να τρώω απορρίψεις. Έχω ψεύτικα κότσια να αρνούμαι να ζω μια φυσιολογική ζωή για να κερδίσω μια διάφανη οντότητα, με αηδιάζει και το γουστάρω ταυτόχρονα να νιώθω διάφανη, άφαγη, αέρας κοπανιστός. Κανείς δεν μπορεί να με πειράξει έτσι. Μόνο ο εαυτός μου. Οι ειδικοί που "κανονικά" πρέπει να επισκεφτώ δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να με κάνουν "καλά". Προφανώς ποτέ δεν ήμουν, ρε αδερφέ. Πόσα λεφτά έχω σκάσει σε γιατρούς και φάρμακα μόνο εγώ ξέρω. Έχω αποφασίσει να ζω τη ζωή μου με κανόνες αλλά όχι με τους κανόνες της ψυχολογίας, της ψυχιατρικής και τους συμβατικούς κανόνες όλων μας. Δικοί μου κανόνες. Εγώ ζω τη ζωή μου, κανένας άλλος. Φάω, δεν φάω, γίνω χοντρή, δεν γίνω δεν θα επηρεάσει κανέναν άλλον παρά μόνο εμένα. Αν εγώ ξυπνήσω ένα πρωί και δεν μπαίνω στα ρούχα μου, η γη θα συνεχίσει να γυρίζει αλλά όχι για μένα. Για μένα όλα θα κυλάνε μόνο εάν κυλάω κι εγώ μαζί τους, αλλά με τον τρόπο που θέλω. Δεν έχει νόημα τίποτα για μένα, πέρα από το να νιώθω ότι είμαι αδύνατη. Καφρίλα σκέτη θα πει κάποιος. Εγωιστικό, ανώμαλο, άρρωστο. Αλλά βλέπω ότι όλοι μα όλοι είναι άρρωστοι στην τελική. Τουλάχιστον εγώ προσβάλλω τον εαυτό μου. Ποτέ δεν ενόχλησα και δεν πρόσβαλλα πραγματικά κανέναν. Το κάνανε ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε μένα όμως και ήταν σαν να μου δείχνουν ότι δεν είμαι αποδεκτή. Τώρα? Τώρα με κυνηγάνε. Δεν τους αφήνω να με πιάσουν όμως. Κρύβομαι στο σκοτάδι μου και τους φτύνω. Θέλω να φτύσω τους πάντες μέσα στα μούτρα τους. Θέλω να φτύσω τον πατέρα μου που μου το παίζει ανήσυχος και νευριασμένος που δεν τρώω όταν κάποτε μου έλεγε πόσο χοντρή είμαι μέσα στα μούτρα μου με τον πιο απαίσιο τρόπο και φούσκωνε τα μάγουλά του ειρωνικά. Να φτύσω όλα τα ηλίθια αγοράκια που μου την έλεγαν για το βάρος μου και τώρα τους τρέχουν τα σάλια. Ο πρώην μου πριν χρόνια με είχε απορρίψει λόγω κιλών. Μετά αποφάσισε ότι με θέλει όταν με είδε -25 κιλά. Βγαίναμε μαζί και έβλεπε καμιά παχουλούλα πάνω σε μηχανή και γέλαγε και έλεγε θα μπαντάρει το όχημα κι εγώ γινόμουν πυρ και μανία και δεν καταλάβαινε ο ηλίθιος. Τον καψούρεψα με την πάρτη μου και τον παράτησα. Ακόμα κλαίει και καλά να πάθει. Ακόμα κι αυτόν που έχω τώρα, θέλω να τον εκδικηθώ. Και εκδικούμαι καθημερινά τους άντρες με τον δικό μου παράξενο τρόπο χωρίς ποτέ μα ποτέ να προσβάλλω κανέναν, γιατί ξέρω πώς είναι να σε κάνουν να νιώθεις χώμα. Ένα τίποτα. Όλα έχουν πάρει σχήμα, άρωμα, γεύση εκδίκησης. Προς τον εαυτό μου και προς τους άλλους. Ελπίζω να βρω κάποτε έναν άνθρωπο που θα καταλάβω ότι βλέπει πέρα από το πετσί μου και το μέγεθος των μπράτσων μου. Τότε ναι, αυτός θα μείνει για πάντα δίπλα μου αν το θέλει. Άντρας, γυναίκα, ό,τι θέλει ας είναι. Δεν με νοιάζει αν θα είναι έρωτας ή φιλία. Αρκεί να είμαστε μαζί και να μην μας ενδιαφέρει τίποτα. Τϊποτα γήινο και πραγματικό. Τότε ίσως φτάσω την ευτυχία. Προς το παρόν θα είμαι βουτηγμένη στα σκατά που άλλοι στρώσανε κάτω για μένα κι εγώ γλίστρησα. Κακώς, αλλά το έκανα. Δεν υπάρχει γυρισμός. Ώρες, ώρες προσεύχομαι σε όποια ανώτερη δύναμη υπάρχει, να σταματήσω να υπάρχω. Τόσος πόνος για τη θερμίδα....Που τελικά δεν είναι μάχη με τη θερμίδα. Είναι μάχη με το αίμα μου που κάνει την καρδιά μου να συνεχίζει να χτυπάει, με την ίδια μου τη ζωή.

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2012
    Posts
    144
    Ondine δεν ειναι καλο που κρυβεις τοσο πονο μεσα σου..πραγματικα τα διαβασα ολα και δακρυσα..μπορει και επειδη μερικα σημεια μου θυμιζαν ''εμενα''..Δεν ειμαι αρμοδια να σε συμβουλευσω γιατι και εγω τα εχω κανει εντελως σκατα...αλλα κατι πρεπει να κανεις για τον εαυτο σου,για να νιωσεις εσυ καλα για να αποκτησεις τελικα αυτο που σου στερησε η ζωη την ''ευτυχια''..Γο καλο σου σταματα την αφαγια μπορει να θεσει σε κινδυνο την υγεια σου και αυτο ειναι το σημαντικοτερο..και σε συμβουλευω κατι αλλο,πεταξε τον θυμο απο πανω σου.Ο θυμος και η οργη δεν θα σε οδηγησουν πουθενα.Μονο αν συγχωρεσεισς,θα απελευθερωθεις και θα προχωρησεις.Μου υποσχεσαι οτι θα κανεις μια προσπαθεια?

  7. #7
    Member
    Join Date
    Oct 2012
    Posts
    46
    hope μ'αρέσει το όνομά σου. Μ' αρέσει και ο τρόπος που μου μιλάς, ειλικρινά. Τρέφω τον θυμό και τρέφομαι από αυτόν. Έχουμε μια πολύ καλή σχέση, πολύ με γουστάρει και πολύ τον γουστάρω όπως φαίνεται. Σκέφτομαι αν είχα ποτέ την ευκαιρία να τον πετάξω από πάνω μου και ίσως να την είχα, αλλά δεν το έκανα γιατί φοβήθηκα. Φοβήθηκα πως θα χάσω την πανοπλία μου. Θα μείνω αδύναμη και γυμνή μπροστά σε όλους. Γιατί δεν γεννήθηκα θυμωμένη. Με εξαγρίωσαν στην πορεία. Μια κοπέλα του περιβάλλοντός μου, μια μέρα μου είπε κάτι που δεν περίμενα να το ακούσω. Όταν θυμώνω λέει, την τρομάζω πολύ. Δεν έχω παρατηρήσει ποτέ το πρόσωπό μου όταν θυμώνω. Αλλά από τότε που μου το είπε άρχισα να παρατηρώ αλλιώς τους ανθρώπους γύρω μου και είδα πραγματικά τρομαγμένες αντιδράσεις όταν μου γυρίζουν τα μυαλά. Ακόμα και τους γονείς μου τρομοκρατώ. Είναι μια τρελή εξουσία. Δεν υποψιάζονται Ότι στην ουσία τρέμω μέσα μου και είμαι πιο αδύναμη και από φτερό ενάντια στον Βαρδάρη. Κάποια στιγμή, πριν δυο τρία χρόνια, νόμιζα πως είχα συγχωρέσει πολλά πράγματα. Πράγματα και καταστάσεις όμως, επαναλαμβάνονται καθημερινά. Μετά δεν νιώθεις καλός άνθρωπος, νιώθεις μαλ**ας. Και ακόμα και αν πεις ας γίνει κι έτσι, τουλάχιστον εγώ θα προχωρήσω, φοβάσαι. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα βρεις μπροστά σου. Εγώ προσωπικά φοβάμαι πολύ. Μπορεί όλα να γίνουν χειρότερα. Θέλω να απελευθερωθώ, όσο δεν φαντάζεσαι. Μια αμνησία μου χρειάζεται όμως. Γιατί όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω, που είναι πράγματα που με πλήγωσαν πολύ, δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλες εμπειρίες που έχω ακόμα και μικρό παιδάκι που ήμουν αλλά και πολύ αργότερα...πράγματα που δεν θέλω καν να θυμάμαι. Ο πατέρας μου μέσα σε όλα, και αλκοολικός. Η μάνα μου γενικά αδύναμη μπροστά του, να βάζει τα κλάματα στην κρεβατοκάμαρα κι εγώ 8χρονο μπιζέλι να της λέω μαμά, μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ κι αυτή να κρατιέται από πάνω μου. Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα, η μάνα μου έκανε πάμπολλες φορές το λάθος να αντιστρέψει τους ρόλους και να κάνει τον εαυτό της παιδί κι εμένα γονέα. Έζησα έτσι όλα τα χρόνια του σχολείου κι αυτό είχε επιπτώσεις. ήρθε η στιγμή της έκρηξης. Διαταραχή άγχους, πανικός, μιλάμε για τρελές καταστάσεις, αλλού πατούσα, αλλού βρισκόμουν. Εφιάλτες, κλάματα, αίσθηση επικείμενης τρέλας, ψυχολόγοι, ψυχίατροι, χάπια, ηρεμιστικά. Ήμουν μόλις 15. Πληγώθηκα ανεπανόρθωτα. Σαν να με μούτζωνε η ζωή. Έβλεπα τις όμορφες και αδύνατες φίλες μου να κανονίζουν τους καφέδες τους και το χρώμα της μικροσκοπικής τους φούστας, κι εγώ, πάντα μόνη μου, με τα παραπανίσια κιλά μου, τη συνεχή απόρριψή τους, πήγαινα με το λεωφορείο στην ψυχολόγο μου και μετά γυρνούσα κατευθείαν σπίτι. Το πιο απίστευτο ήταν που η μάνα μου με έβλεπε έτσι και δεν μπορούσε να κρατήσει τον εαυτό της για χάρη μου και έκλαιγε μπροστά μου και έκανε ΕΜΕΝΑ που ήμουν τόσο σκατά να την παρηγορώ επειδή κλαίει που ΕΓΩ είμαι χάλια. Έχετε ξανακούσει κάτι πιο τραγικό? Να πηγαίνεις σχολείο χαπακωμένος, ξέροντας ότι δεν έχεις κάποιον να μιλήσεις, να σου λένε κάθε μέρα οι συμμαθητές σου να κάνεις δίαιτα, να γυρνάς σπίτι με έναν πιθανότατα πιωμένο πατέρα ή έναν νηφάλιο παατέρα που συνεχώς κριτικάρει κάθε σου κίνηση.. Κάτι φίλες της πλάκας που σου έτριβαν στα μούτρα πόσοι τις γουστάρουν, πόσοι τους ζήτησαν το κινητό τους και άλλα μπαρμ******λα της εφηβείας. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω τον έλεγχο σε κάτι. Δεν είναι το πιο έξυπνο, αλλα είναι ΚΑΤΙ. Τι άλλο να κάνω; Πόσο πια θα με πατάνε όλοι για το τίποτα, επειδή δεν είμαι αυτό που περιμένουν? Προσπαθώ να διαφυλάξω κάτι, μια θέση κάπου μέσα σε όλους. Είναι ο μόνος τρόπος που αποδείχθηκε πως έχει αποτέλεσμα. Ασχολούνται μαζί μου, επιτέλους, για ΜΙΑ φορά. Δεν έχω την απαίτηση να υποκλιθεί όλη η υφήλιος επειδή έγινα συλφίδα. Έχω το δικαίωμα όμως να ζητάω επιτέλους λίγη προσοχή, ακόμα και αν είναι ψεύτικη. Γιατί η προσοχή που παίρνω τώρα , προφανώς και είναι ψεύτικη. Δεν πρόκειται να με αγαπήσει κανένας πραγματικά επειδή δεν ζυγίζω πάνω από τόσα κιλά. Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Δεν έγινα πιο ευτυχισμένη. Δυστυχισμένη παραμένω. Τουλάχιστον ας με υπολογίζουν όμως. Όλα ήταν και είναι θέατρο. Πριν οι θέσεις ήταν άδειες. Τώρα είναι γεμάτες και στέκονται και όρθιοι. Κι ας έχω γυρισμένη πλάτη λόγω θυμού. Όσο γράφω, καταλαβαίνω κάτι για μένα. Είμαι δειλή. Κι έχω το λιγοστό θάρρος που χρειάζεται για να το παραδεχτώ.

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2012
    Posts
    144
    Κοιτα ondine και εμενα τα παιδικα μου χρονια δεν ηταν τα καλυτερα,το ιδιο και η μετεπειτα ζωη μου.Εχω ζησει πραγματα που με πληγωσαν,με πονανε και δεν εχω την δυναμη να τα μοιραστω.Ξερω πως ειναι η αντιστροφη ρολων γονεα-παιδιου και ξερω παρα πολυ καλα τις καταστροφικες επιπτωσεις του.Σιγουρα θα εχεις νιωσει και εσυ οτι κανεις δεν σε ξερει ακομα και αυτοι που σε γεννησαν..ολοι σε θεωρουν δυνατη και ανεξαρτητη αλλα εσυ κρυβεις ενα 8 χρονο παιδι εκεινο που αναζητουσε και αναζητα μια αληθινη αγκαλια,καποιος να του πει ''ολα θα πανε καλα'',''εγω ειμαι εδω'',σ'αγαπαω''.
    Ειναι λογικο να κουβαλας θυμο με αυτα που εχεις περασει..αλλα αυτος ο θυμος σε αρρωστησε και μπορει να σου στερησει και την ζωη σου.Το μονο που καταφερνεις ειναι να ξεσπας αυτον τον γ@@@@νο θυμο πανω σου..Στην ουσια τιμωρεις τον εαυτο σου,υποβαλοντας τον σε ασιτια..Αξιζει αυτο για 10 μ@@@@ες που βρεθηκαν στην ζωη σου?οσο για τους γονεις,αυτοι ειναι και πρεπει να το αποδεχθεις(ειναι δυσκολο,το ξερω,αλλα συμβιβασου,τουλαχιστον προσπαθησε).Αυτο το τριπακι στο οποιο μπηκες μπορει να σου στερησει την ιδια σου την ζωη..Σκεψου το!!!
    Και σκεψου κατι τελευταιο..ολοι αυτοι σου π@@@@ν την ζωη σου μεχρι τωρα...θα τους αφησεις να σε καταστρεψουν εντελως??Ε οχι..Βαλε μυαλο,αρχισε να βλεπεις την ζωη με αλλο ματι,πετα οτι σε ποναει,κυνηγησε την ευτυχια σου.Ψαξε για την λυτρωση σου.

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2009
    Posts
    4,829
    Ομολογώ ότι μιλάμε για καταιγισμό συναισθημάτων, τόσα πολλά που ίσως δε μπορώ να αφομοιώσω με τη μία. Σε πρώτη εκτίμηση θα πω ότι είσαι ιδιαίτερα έξυπνο άτομο. Πάρα πολύ, ίσως περισσότερο από όσο θα έπρεπε..
    Λυπάμαι πολύ για όσα βίωσες και συνεχίζεις να βιώνεις, αλλά σίγουρα δε βρίσκεσαι εδώ γι' αυτό το λόγο.
    Νιώθω λίγο μπερδεμένη μαζί σου. Συνήθως οι άνθρωποι εδώ λένε ξεκάθαρα τι θέλουν. Μάλλον ακόμα κι εσύ η ίδια δεν ξέρεις τι ακριβώς ζητάς. Ίσως μια φωνή από μακρυά, ίσως κάποιον να ακούσει το παράπονό σου, σίγουρα όχι επικριτές, ούτε άτομα να σε λυπηθούν.
    Εγώ θα σου μιλήσω για την ομορφιά της καθημερινότητας. Για την ευτυχία του να είσαι ζωντανός, όπου κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι. Η ζωή μου δεν είναι ιδανική. Χαντακωμένη θα την έλεγε κάποιος τρίτος.. Βρίσκομαι αναγκαστικά κάπου που δε θέλω, κάνω αυτό που δε θέλω, ζω όπως δε θέλω, ανάμεσα σε ανθρώπους που απορρίπτω. Προκειμένου να μη τρελαθώ, άρχισα να εκτιμώ τα μικροπράγματα. Αγαπώ τον καθαρό αέρα του χωριού που αναγκάζομαι να ζω, τη φύση, αγαπώ τη μυρωδιά του καφέ το πρωί, γουστάρω το τσιγάρο μου, όλα τα ρουφάω σα να μην υπάρχει αύριο. Βρήκα αυτή την πανάκεια και προσπαθώ να ξορκίσω τη δυστυχία μου. Γνωρίζω πως δεν υπάρχει πατέντα σε αυτό, αλλά θα σου έλεγα να προσπαθήσεις να σταθείς στα λίγα, στα μικρά, στα ασήμαντα, που μπορεί να αποδειχτούν τόσο σημαντικά, όσο και σωτήρια.

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Nov 2009
    Posts
    4,829
    Και κάτι ακόμα.. Δεν ξέρω την ηλικία σου, αλλά είμαι βέβαιη πως είμαι κατά πολύ μεγαλύτερή σου.
    Την ευτυχία δε θα τη βρεις μέσα από το μίσος και την εκδίκηση, αλλά μέσα από την αγάπη και την αποδοχή.
    Μπορεί τώρα να νομίσεις ότι σε συμβουλεύει μία θείτσα και με το δίκιο σου, αλλά πέρασα και περνώ δια πυρός και σιδήρου και στο λέω αυτό μέσα από την καρδιά μου και από την εμπειρία μου.
    Όταν σκέφτεσαι θετικά ξαφνικά όλα αλλάζουν προς το καλύτερο..

  11. #11
    Member
    Join Date
    Oct 2012
    Posts
    46
    έχω φτάσει σε σημείο να μου λέει ο άλλος (το αγόρι μου) "σ' αγαπώ" και να μην τον πιστεύω. ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΩ. απλά. τόσο απλά. λιτά κι απέριττα. Δεν διεκδικώ πρωτοτυπία στη σκληρή πλευρά της ζωής. ΄Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει περάσει δύσκολα. Απλώς μου έτυχε να τα σηκώνω όλα μόνη μου. Νιώθω ισοπεδωμένη. Πίτσα napolitana. Hope, σκέφτομαι τόσο καιρό αυτό που λες, να κυνηγησω την ευτυχία μου και ψαχνω να βρω τα όνειρά μου. Δεν ξέρω καν όμως τι θέλω να κάνω. Έχω χαθεί. Είμαι σε μια σχολή που ούτε καν ξέρω γιατί είμαι, πέρασα απλά στην πρώτη μου επιλογή, δεν έχω καμία πρόθεση να γίνω καθηγήτρια και απλά πηγαίνω κι έρχομαι σαν ρομπότ. Επειδή πρέπει. Επειδή έπρεπε να σπουδάσω. Επειδή έτσι κάνουν όλοι, ξέρω γω? Δεν νιώθω καμία ευτυχία όμως...Και όντως με έχει αρρωστήσει ο θυμός μου. Ava, μου έγραψες κάτι που με έκανε να χαμογελάσω (και είχα μέρες) που λες ότι σου φάνηκα ιδιαίτερα έξυπνη. Και χαμογέλασα επειδή θυμήθηκα κάτι που μου είπε ένας ψυχίατρος και δεν θα το ξεχάσω. Είχε πει επί λέξη: είσαι καταραμένα έξυπνη. Με το δίκιο σου νιώθεις μπερδεμένη μαζί μου. Είναι σαν να μπήκα εδώ για να γράψω έκθεση. Δεν λέω τι θέλω ή τι ζητάω από όλους τους υπόλοιπους εδώ. Αυτό που κάνω ουσιαστικά είναι ότι εκμεταλλεύομαι την ανωνυμία, την αίσθηση ότι μιλάω σε ανθρώπους εξίσου ταλαιπωρημένους με μένα, ότι ίσως περιμένω να συμβεί επιτέλους κάτι και να κάνω ένα βήμα μπροστά με το να πω κάποια πράγματα εδώ. Γιατί όλα αυτά που έχω γράψει εδώ μέσα, δεν τα ξέρει κανένας. Μερικοί ξέρουν κάποια από αυτά. Όλα όμως κανείς και μάλιστα με την ένταση που τα περιγράφω. Είναι θέματα λεπτά, πόσο μάλλον για ένα άτομο ιδιαίτερα κλειστό και εσωστρεφές όπως εγώ. Μπορεί να τα γράφω για να τα διαβάσω και η ίδια ξανά και ξανά και να δω πιο καθαρά σε τι σκατοκατάσταση βρίσκομαι. Δεν ξέρω καν. Κάθομαι τώρα και αναρωτιέμαι: έχω ανορεξία; έχω κατάθλιψη; έχω υπέρμετρο άγχος που πάει πάλι να αυξηθεί κατακόρυφα? Τα έχω όλα μαζί; Πάντως σίγουρα κάτι έχω και τα νεύρα μου δεν είναι καθόλου καλά. Πριν λίγη ώρα καθόμουν στο κρεβάτι, έπιανα το κεφάλι μου λόγω ζαλάδας και είχα κλειστά μάτια. Ξαφνικά τα ανοίγω και για λίγα δευτερόλεπτα τα έβλεπα όλα κόκκινα. Τώρα που είμαι πάλι μπροστά στον υπολογιστή, νιώθω ίλιγγο. Δεν κοιμάμαι καθόλου καλά τελευταία και ποτέ πριν τις 3 το πρωί. Πρέπει να είμαι πολύ κομμάτια για να γίνει αυτό. Καπνίζω υπερβολικά πολύ. Πω ρε φίλεεεεεεεεεεεεεεε, είμαι εντελώς καμένη. Αϋπνίες, τσιγάρα, φαγητό όποτε νιώσω ότι πεθαίνω. Τα νεύρα μου, μάγκες. Τα νεύρα μου. Νομίζω θα πάω να αγοράσω ηρεμιστικά αύριο, τουλάχιστον να κοιμάμαι.

  12. #12
    Junior Member
    Join Date
    Oct 2012
    Posts
    15
    Ondine σου έστειλα μήνυμα..

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2009
    Posts
    291
    ondine καλημερα!!!!!!!!!!!

    Γουσταρω φοβεραααααααααα τον τροπο που γραφεις!!! τρελαινομαι!!! Νιωθω να με δονει μεχρι και η τελευταια λεξουλα . Δεν θα σου πω κανε αυτο η μην κανεις το αλλο η ψαξε την ακρη η μη την ψαχνεις!!! Θελεις να εκφρασεις πραγματα σε ανθρωπους εξισου πονεμενους και το κανεις. εγω οπως σου ειπα γουσταρω τρελα!!!!!Σου δινω τιπς για το τι σκεφτομαι που ισως σου αρεσουν Αν οχι δεν με πειραζει ουτε σταλα.
    Λοιπον :
    Δινεις σε μενα υπεροχη αισθηση! το κατι βαθυτερο το κατι αληθινο. Αναζητωντας το κατι αληθινο γινεσαι τοσο αληθινη στα ματια μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Ακομη: Με τετοιο λογο μπορεις να κανεις πολλα. Να γραψεις ενα βιβλιο για την συναισθηματικη σωματικη κατασταση που βιωνεις ωστε να βοηθησεις και αλλους ανθρωπους. Να γινεις μια καλη θεραπευτρια !!!! Γιατι οχι!!! εχοντας περασει απο τετοιο λουκι και με τετοια εξυπναδα που εχεις!!!!!!!
    Και η σχολη σου ειναι ενα τελειο σκαλοπατι για αυτο!!! Σε εξοπλιζει με εργαλειο! την γνωση τον λογο που αναπτυσεις. Τις σχεσεις που σε βαζει να κανεις! ως ενηλικη πλεον.Και!!!! Μην υποτιμας καθολου το γεγονος οτι εισαι ενηλικο παιδι αλκοολικου. Στο εξωτερικο υπαρχουν παμπολες ομαδες ανωνυμων ενηλικων παιδιων αλκοολικων γονεων.!!!! Και αυτο ειναι ενα κομματι σου! Φοβερα σημαντικο για μενα. Δεν ειναι ομως το μονο τραυματισμενο και τραυματικοΠαιδι μιας συνεξαρτωμενης μητερας !!!! Και αλλα πολλα! αυτα ειναι πολυ χοντρα τραυματα που δεν τα εκανες εσυ σε σενα για να τα βαζεις με τον εαυτο σου!!!εννοειται οτι θες να φτυσεις!!!! Να φτυσεις στα μουτρα τους ολο αυτο το δηλητηριο της επικρισης και της υποτιμησης που εχεις υποστει!!! Και ποιος δε θα ηθελε!!!! αυτα για τωρα!!!! ΚΑλημερααααααααααααααααα

  14. #14
    Member
    Join Date
    Oct 2012
    Posts
    46
    καλημέρα maroulaki!! μου έδωσες μια δύναμη μπορώ να πω...μια δύναμη που μου λέει ότι ακόμα κι αν δεν καταφέρω να φτύσω κανέναν, τουλάχιστον το σάλιο μου δεν θα με πνίξει :thumbup::thumbup:

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2009
    Posts
    291
    Originally posted by Ondine
    καλημέρα maroulaki!! μου έδωσες μια δύναμη μπορώ να πω...μια δύναμη που μου λέει ότι ακόμα κι αν δεν καταφέρω να φτύσω κανέναν, τουλάχιστον το σάλιο μου δεν θα με πνίξει :thumbup::thumbup:
    Χαιρομαι . τουλαχιστον αν οντως στην πραξη δεν φτυσεις οσους εχεις να φτυσεις ,να μην πνιγεις εσυ στο σαλιο που εχεις μαζεψει so far for so long . αποφυγαμε πνιγμο!!! χαχαχαχαχα! ωραια.

Page 1 of 4 123 ... LastLast

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •