η παχυσαρκη ...ανορεξικη

[omorfia]

Πολύ δρατατική ιστορία όπου τα λάθη των γονέων ακολουθούν τα παιδιά τους για μια ζωή. Μακάρι να βρεις κάποιον τρόπο να ελέγξεις το βάρος σου και να έχεις μια φυσιολογική ζωή

[bouliana]

misinh truth καλό θα ήταν να απευθυνθείς σε έναν γιατρό για να του πεις τι έχεις και να σου δώσει εξετάσεις να κάνεις.

επίσης σε έναν διατροφολόγο ο οποίος θα σου δώσει διατροφή την οποία να μπορεί να αντέξει το στομάχι σου.

το πρώτο βήμα έγινε γενικά οπότε νομίζω οτι πρέπει να συνεχίσεις να λειτουργείς έτσι.

πάντως πρέπει να μάθεις να κάθεσαι να χωνεύεις.
είναι βασικό .
προσπάθησε να αποσπάς την προσοχή σου την ώρα της χώνεψης.

[izampella]

γεια σας..δυστιχως βιονω την απολυτι ανορεξια εδω και 15 μερες παροτι ειμαι παχια και μεχρι το προσφατο παρελθον με περιεγραφες βουλιμηκι ...μετα απο υπερκοποση που με καθηλοσε στο κρεβατι για 10 μερες σταματισα να τροω οτιδηποτε..βασικα προσπαθω να πιεζω τον εαυτο μου να φαει εστω κατι και οταν το κανω νιοθω ασχημα.εχω την εντυπωση πως ειναι ψυχολογικο νιωθο πιεσμενη λογο του βαρους που κουβαλαω αγανακτησμενη με τα κιλα μου και που αφεθηκα να φτασω στο βαρος που εχω..ειμαι θυμωμενη με το φαγητο και το βλεπω πλεον ος κατι που απλα δεν θελω να μπαινει στον οργανισμο μου,συγχρονος ομως φοβαμαι κιολας..εχω 4 παιδακια και ανισιχω μηπως μου κανω κακο ολη ααυτη η κατασταση,ειναι η φωνη τις λογικης προφανως αλλα δεν ξερω..δεν θελω να ξεκινισω να τρωω ξανα απλα δεν θελω.

[sweetOctober]

αχ έχεις 4 παιδάκια, κι αν εκείνα δεν ήθελαν να φάνε για 10 μέρες? Τί θα τους έλεγες? Θα τα άφηνες να ακολουθήσουν το δρόμο σου? Είσαι το πρότυπο τους. Και μόνο για αυτά οφείλεις να σηκωθείς, όχι από το κρεβάτι, μπορείς να είσαι εξίσου καλή μάνα από το κρεβάτι. Η διάθεση σου όμως και ο τρόπος που σκέφτεσαι δεν είναι ΟΚ, πρέπει να ανοιχτείς σε κάποιον, τον άντρα σου για παράδειγμα, και να κάνεις κάτι άμεσα. Εύχομαι να βρείς την υποστήριξη όλου του κόσμου εδώ και να ορθοποδήσεις σύντομα!:thumbup:

[izampella]

σε ευχαριστω για τα λογια σου sweet..μιλησα με εναν φιλο μου που ειναι γυμναστης μου εδωσε καποιεσ συμβουλες με τρομαξε πολυ με βοηθισε να καταλαβω τι συμβαινει στον οργανισμο με την αρνιση μου για φαγιτο..μιλησε με τον αντρα μου και τωρα ανα καποιεσ ωρες εστω και λιγο σαν τα μωρα τρωο..το πρωι μια μπανανα το μεσημερι λιγο μαρουλι με μια κουταλια τονο το βραδυ το ιδιο η ενα γιαουρτι η ενα ριζογαλο..εξακολουθω να νιωθο τοσο πιεσμενη οσο πριν αλλα οχι απελπισμενη..η αληθεια ειναι οτι το μεγαλο μου παιδι που ειναι 11 καταλαβε τι μου συμβαινει και ειρθε το πρωι και μου ειπε μαμα εισαι πολυ ομορφη οσα κιλα και αν εισαι, εισαι η μαμα μου και σαγαπαω...με συγκινισε ο σκατουλης..παντως το προβλημα παραμενει..ισως επισκευτω καποιον ψυχολογο ..