Ψυχοδυναμικη με αντιθετα αποτελεσματα

[Wintertimes]

Originally posted by anwnimi
Wintertimes πως θα αλλάξει κάτι αν εσύ δεν κάνεις αλλαγές;
Ξέρω ότι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο μιας και εγώ καλούμαι να κάνω πολύ δραστικές αλλαγές που δεν τολμώ προς το παρόν...
Όμως, αν μείνουμε μόνο στις αιτίες χωρίς να κάνουμε κάτι για αυτές πως θα ξεφύγουμε από το φαύλο κύκλο των πανικών;

Η ψυχολογος δεν μου προτεινε να κανω κατι λεγοντας με πως ειναι επικινδυνο στην κατασταση μου κι οτι αρκουσε η συνεδρια για να γινω καλα χωρις να πιεσω τον εαυτο μου γιατι αυτο θα ηταν χειροτερο.

Ανακαλυψα πως δεχτηκα αρκετη πιεση και μετα απ αυτο αρχισα να φοβαμαι τις εγνατιες οδους. Η σκεψη οτι δεν υπηρχε διεξοδος (κομβος) οποιαδηποτε στιγμη ηθελα μ εκανε να χανω τα λογικα μου και να βρισκομαι σε κατασταση πανικου λες κι ημουν αλυσοδεμενη στο αυτοκινητο. Απο τοτε δεν εχω ξαναταξιδεψει, δεν πηγα διακοπες κι οταν το τολμησα κατερρευσα και γυρισα πισω λεγοντας το πατερ ημων μ ενα υπογλωσσιο και σε κατασταση σοκ. Αυτα δεν τα ειχα ποτε πριν για να καταλαβεις..

[Wintertimes]

Originally posted by PETRAN
Μου κάνει εντύπωση πάντος που είχες μήνει χωρίς την διαταραχή για χρόνια (?) και ξαφνικά γύρισε. Εννοείς ότι αυτά τα χρόνια δεν είχες κρίσεις πανικού λόγο των φαρμάκων η τα είχες καταφέρει μόνη σου? Αν τα είχες καταφέρει μόνη σου δεν θυμάσαι τον τρόπο που το είχες κάνει?

Αφου ξεκινησα την φαρμακευτικη θεραπεια σε ψυχιατρο εγινα καλα, δεν χρειαζομουν τπτ αλλο. Ταξιδεψα μ αεροπλανο, εκανα νεροτσουλιθρα, πηγα διακοπες και εβγαινα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ακομη κι αν δεν ειχα ορεξη, ετσι για το γαμ**ο. Χωρισα απο τον πρωην χωρις να ριξω ενα δακρυ και ξεκινησα να δουλευω. Ειχα βεβαια καμια φορα μικρα πεσιματα τα οποια δεν μ εμποδιζαν στο να ζησω καλα. Θα παιρνα 0,25 xanax μια δυο φορες το χρονο. Ειχα τυψεις και ανησυχιες στο να μην συνηθισω τα φαρμακα κι ετσι αποφασισα να τ αυξομειωνω μονη μεχρι να τα διακοψω. Καποια στιγμη ειπα να τα κοψω με τη βοηθεια ενος ψυχολογου για να γινουν ολα σωστα. Κι εφτασα εδω που ειμαι...

[Sofia]

Wintertimes,

καταρχην να σου πώ ποσο μ αρεσει το νικ σου κ κατα δεύτερον οτι οσα εγραψες τα βρηκα πολυ ομορφα, με την εννοια οτι φαινεται να το πολεμας κ να μην το βάζεις κάτω.Κ μπραβο γι αυτο!

Τωρα σε οτι αφορα καποια πραγματα που εμενα τουλαχιστον μου εκαναν ενα κλικ κ θελω να πω δυο κουβέντες...: Τα χαπια, η δουλεια με τον ψυχιατρο μπορει να ελυναν μερος του προβληματος κ οχι ολοκληρο το προβλημα.Ισως δλδ να χτυπουσαν τα συμπτωματα, τις κρισεις πανικου. Με την ψυχοθεραπεια ισως να βρηκες τα αιτια. Ομως στ αληθεια, εχοντας κ εγω την εμπειρια της ψυχοθεραπειας σχεδον 2 χρονια εχω να πω το εξης: για την αντιμετωπιση του προβληματος δεν πιστεύω οτι φτάνει να βρεις τα αιτια κ να τα αναγνωρισεις.

Τωρα με τα χαπια που αναφέρεις οτι εκανες τοσο ταξιδια, οτι χωρισες χωρις να ριξεις ενα δάκρυ μου φαινονται σαν μια εξτρα πιεση που άσκησες εσύ στον εαυτο σου. Ισως για να αποδειξεις κατι.....

Κάποιες σκεψεις.

[Wintertimes]

Κοιτα ετσι ειναι. Ξερω οτι τα χαπια απλα φυλακιζουν τα συναισθηματα. Εβγαλα τα οσα περασα στις συνεδριες. Δυστυχως δεν βοηθησε αυτο στα προβληματα μου. Το θεμα ειναι γιατι. Κατι μου λεει μεσα μου οτι δεν ειναι στο χερι μου, δλδ στη λυση της ψυχοδυναμικης κι αυτο γιατι δεν πιστευω πως οι αντιδρασεις μου οφειλονται μονο σε βιωματα.

Πριν 5 χρονια φαινοταν να εχω κοινωνικη φοβια, κρισεις πανικου, κλειστοφοβια, καταθλιψη. Τωρα μπερδευτηκα με γενικευμενη αγχωδης διαταραχη, μετατραυματικο στρες, καταθλιψη, αγοραφοβια, ακομη και αποπροσωποποιηση!!! Ψαχνουμε ψαχνουμε και το μονο που κανουμε ειναι να βρισκουμε ενα σωρο κουσουρια τα οποια μεγαλωνουν μετα την αναγνωριση τους!

[Wintertimes]

Originally posted by Sofia
Τωρα με τα χαπια που αναφέρεις οτι εκανες τοσο ταξιδια, οτι χωρισες χωρις να ριξεις ενα δάκρυ μου φαινονται σαν μια εξτρα πιεση που άσκησες εσύ στον εαυτο σου. Ισως για να αποδειξεις κατι.....

Να σου απαντησω και σ αυτο. Οχι δεν ηταν για ν αποδειξω κατι. Απλα υπεμενα σε μια σχεση λογω χαμηλης αυτοεκτιμισης λογω της καταστασης μου. Απελευθερωθηκα και τα χαπια μου δωσαν τη δυνατοτητα να κανω οσα στερηθηκα τα τελευταια χρονια.

[anwnimi]

Originally posted by Wintertimes
Εμαθα να μην πιεζω τον εαυτο μου γιατι του κανω κακο ετσι και κατεληξα να μην προσπαθω για τιποτα και συνεπως να μου φαινονται ολα πια βουνο και ακατορθωτα.

Ανακαλυψα πως δεχτηκα αρκετη πιεση και μετα απ αυτο αρχισα να φοβαμαι τις εγνατιες οδους. Η σκεψη οτι δεν υπηρχε διεξοδος (κομβος) οποιαδηποτε στιγμη ηθελα μ εκανε να χανω τα λογικα μου και να βρισκομαι σε κατασταση πανικου λες κι ημουν αλυσοδεμενη στο αυτοκινητο.

Χωρισα απο τον πρωην χωρις να ριξω ενα δακρυ και ξεκινησα να δουλευω.

Για το πρώτο κι εγώ έτσι νόμιζα ότι ήταν η κατεύθυνση της ψυχολόγου μου που μου είπε δεν πρέπει να πιέζεσαι... Κι όταν μετά από λίγο καιρό την ξαναρώτησα μου είπε ότι δεν πρέπει να φτάνω ούτε στο ένα άκρο (της συνεχούς έκθεσης που είχα φτάσει μόνη μου) ούτε και στο άλλο (της πλήρους αποφυγής).

Γεγονός είναι Wintertimes ότι κι εγώ τότε που χωρίς ψυχοθεραπεία τολμούσα και αντιδρούσα σε αυτό που συνέβαινε είχα πολύ περισσότερο θάρρος από τώρα που δεν τολμώ σχεδόν τα μισά...
Όσο για τις εγνατίες το έχω κι εγώ αυτό σε αρκετό βαθμό, μες στο μυαλό μου είσαι.

Μάλλον, λέω μάλλον, θα πρέπει να κάνουμε ένα συνδυασμό. Της δικής μας προσπάθειας, όσο κι αν φοβόμαστε να μην το βάζουμε κάτω με τους πανικούς (δεν είπαμε και αύριο να πάμε με αεροπλάνο αλλά με σταθερα και μικρά βήματα μακάρι να το καταφέρουμε κάποια στιγμή) και της θεραπείας με τον ψυχολόγο ώστε όχι μόνο να βρούμε τα αίτια αλλά να χτίσουμε την αυτοεκτίμησή μας, την εμπιστοσύνη της αποφάσεις μας, την αυτοαποδοχή μας. Νομίζω ότι αυτό θα βοηθήσει πολύ στους πανικούς...

Για το χωρισμό που λες αυτό ήταν μια σημαντική αλλαγή στη ζωή σου - άλλωστε αυτό σε ρώτησα αν έκανες αλλαγές προς το καλύτερο. Σίγουρα τα φάρμακα σε διευκόλυναν στο να το χειριστείς πιο εύκολα. Και μπράβο σου που έκανες την προσπάθεια να απαλλαγείς από αυτά. Μπορείς να δοκιμάσεις και τη συμπεριφορική που λεει ο PETRAN

[anwnimi]

Originally posted by PETRAN
\'Ερευνες έχουν δήξει ότι απαλλάσει από τα συμπτώματα για τουλάχιστον 2 χρόνια μετά το τέλος της θεραπείας. Την θεραπεία δεν την προτείνω εγώ, αλλά η επίσημη ψυχοπαθολογική βιβλιογραφία σαν την ισχυρότερη αντιμετώπιση.

Αυτό είναι σίγουρα καλύτερο απο την ψυχοφαρμακολογική που σταματάει τα συμπτώματα μόνο κατα την διάρκεια λήψης του φαρμάκου η απο την ψυχοδυναμική που δεν έχει καμία απόδειξη ότι σταματάει τα συμπτώματα.

Να προσθέσω ότι μαθαίνοντας πράγματα για τον εαυτό μας δεν πολυ-βοηθάει στην αντιμετώπιση του πανικού. Ποιο καλά είναι να επικεντρωθεί ο θεραπευτής στον πανικό τον ίδιο όπως και στις συγκεκριμένες σκέψεις που τον πυροδοτούνε. Μαθαίνοντας πράγματα για τον εαυτό μας μπορέι να σχετίζεται με τις σκέψεις του πανικού αλλα δεν είναι το ίδιο.


Μου κάνει εντύπωση πάντος που είχες μήνει χωρίς την διαταραχή για χρόνια (?) και ξαφνικά γύρισε. Εννοείς ότι αυτά τα χρόνια δεν είχες κρίσεις πανικού λόγο των φαρμάκων η τα είχες καταφέρει μόνη σου? Αν τα είχες καταφέρει μόνη σου δεν θυμάσαι τον τρόπο που το είχες κάνει?

Κι εγώ ως πασχουσα έχω διαβάσει ότι αυτή η θεραπεία ενδείκνυται. Σίγουρα δεν αμφισβητώ τα επιχειρήματά σου μιας και είσαι ειδικός. Το θέμα είναι ότι και εσείς οι ειδικοί μεταξύ σας διαφωνείτε δηλαδή έχω διαβάσει περι της μη μακροχρόνιας αποτελεσματικότητας της συμπεριφορικής γιαί χτυπάει το σύμπτωμα και όχι τη ρίζα. Σίγουρα και η εξάλειψη του συμπτώματος είναι πολύ βασική μιας και στους πανικούς ο φόβος του πανικού επανατροφοδοτεί τη διαταραχή. Όμως, ακόμα κι αν εξαλειφθεί, τα αίτια δεν παραμένουν;

Πχ. να σου πω για μένα. Χωρίς να είχα γνώση από γνωστικές-συμπεριφορικές μεθόδους έκανα ότι μου έλεγε το ένστικτο: κόντρα στοπυς πανικούς και στο φόβο μου αλλιώς θα μείνω για παντα μέσα. Και παθαινα συνεχως και είχα φτάσει να κάνω και πολλες αυτοκτονικές σκέψεις. Αλλά προσπαθούσα και είδα ότι κάτι γίνεται με τον καιρό. Έφτασα να ταξιδέψω και με πλοίο για αρκετές ώρες και έφτασα να μην έχω πανικό για χρόνια (πάντα είχα μια ανησυχία σε ταξίδι με πλοίο αλλά πανικό όχι). Μέχρι που ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου και εκεί με ξαναχτύπησε...Μόνο που τώρα νιώθω πιο ευάλωτη και αποφάσισα να το αντιμετωπίσω χτίζοντας εμένα από μέσα και όχι μόνο το να σκέφτομαι θετικά εκείνη τη στιγμή...

Ούτε κι εγω είμαι σίγουρη που πατώ και που βρίσκομαι να σου πω ώρες ώρες. Δεν ξέρω όλο αυτό που θα βγάλει και αν με χειροτερεύει (όπως προς το παρόν δείχνει) και τα παρατήσω όλα μια μέρα και κλειστώ στο σπίτι μου! Αλλα που να πάρει τι άλλες επιλογές έχω; Είμαι εντελώς μόνη και πρέπει να κάνω κάτι για μένα γιατί κανένας άλλος δε θα το κάνει. Ούτε ο ίδιος ο ψυχολόγος!

[PETRAN]

Originally posted by anwnimi

Originally posted by PETRAN
\'Ερευνες έχουν δήξει ότι απαλλάσει από τα συμπτώματα για τουλάχιστον 2 χρόνια μετά το τέλος της θεραπείας. Την θεραπεία δεν την προτείνω εγώ, αλλά η επίσημη ψυχοπαθολογική βιβλιογραφία σαν την ισχυρότερη αντιμετώπιση.

Αυτό είναι σίγουρα καλύτερο απο την ψυχοφαρμακολογική που σταματάει τα συμπτώματα μόνο κατα την διάρκεια λήψης του φαρμάκου η απο την ψυχοδυναμική που δεν έχει καμία απόδειξη ότι σταματάει τα συμπτώματα.

Να προσθέσω ότι μαθαίνοντας πράγματα για τον εαυτό μας δεν πολυ-βοηθάει στην αντιμετώπιση του πανικού. Ποιο καλά είναι να επικεντρωθεί ο θεραπευτής στον πανικό τον ίδιο όπως και στις συγκεκριμένες σκέψεις που τον πυροδοτούνε. Μαθαίνοντας πράγματα για τον εαυτό μας μπορέι να σχετίζεται με τις σκέψεις του πανικού αλλα δεν είναι το ίδιο.


Μου κάνει εντύπωση πάντος που είχες μήνει χωρίς την διαταραχή για χρόνια (?) και ξαφνικά γύρισε. Εννοείς ότι αυτά τα χρόνια δεν είχες κρίσεις πανικού λόγο των φαρμάκων η τα είχες καταφέρει μόνη σου? Αν τα είχες καταφέρει μόνη σου δεν θυμάσαι τον τρόπο που το είχες κάνει?

Κι εγώ ως πασχουσα έχω διαβάσει ότι αυτή η θεραπεία ενδείκνυται. Σίγουρα δεν αμφισβητώ τα επιχειρήματά σου μιας και είσαι ειδικός. Το θέμα είναι ότι και εσείς οι ειδικοί μεταξύ σας διαφωνείτε δηλαδή έχω διαβάσει περι της μη μακροχρόνιας αποτελεσματικότητας της συμπεριφορικής γιαί χτυπάει το σύμπτωμα και όχι τη ρίζα. Σίγουρα και η εξάλειψη του συμπτώματος είναι πολύ βασική μιας και στους πανικούς ο φόβος του πανικού επανατροφοδοτεί τη διαταραχή. Όμως, ακόμα κι αν εξαλειφθεί, τα αίτια δεν παραμένουν;

Πχ. να σου πω για μένα. Χωρίς να είχα γνώση από γνωστικές-συμπεριφορικές μεθόδους έκανα ότι μου έλεγε το ένστικτο: κόντρα στοπυς πανικούς και στο φόβο μου αλλιώς θα μείνω για παντα μέσα. Και παθαινα συνεχως και είχα φτάσει να κάνω και πολλες αυτοκτονικές σκέψεις. Αλλά προσπαθούσα και είδα ότι κάτι γίνεται με τον καιρό. Έφτασα να ταξιδέψω και με πλοίο για αρκετές ώρες και έφτασα να μην έχω πανικό για χρόνια (πάντα είχα μια ανησυχία σε ταξίδι με πλοίο αλλά πανικό όχι). Μέχρι που ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου και εκεί με ξαναχτύπησε...Μόνο που τώρα νιώθω πιο ευάλωτη και αποφάσισα να το αντιμετωπίσω χτίζοντας εμένα από μέσα και όχι μόνο το να σκέφτομαι θετικά εκείνη τη στιγμή...

Ούτε κι εγω είμαι σίγουρη που πατώ και που βρίσκομαι να σου πω ώρες ώρες. Δεν ξέρω όλο αυτό που θα βγάλει και αν με χειροτερεύει (όπως προς το παρόν δείχνει) και τα παρατήσω όλα μια μέρα και κλειστώ στο σπίτι μου! Αλλα που να πάρει τι άλλες επιλογές έχω; Είμαι εντελώς μόνη και πρέπει να κάνω κάτι για μένα γιατί κανένας άλλος δε θα το κάνει. Ούτε ο ίδιος ο ψυχολόγος!

Καταρχάς θα ήθελα να σου πω ότι μ\'αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι και πιστεύω ότι μια μέρα, με λίγη ακόμη προσπάθεια, θα απαλαγείς εντελώς απο το πρόβλημα σου. Αυτό που λες με το αποτέλεσμα μάλλον θα συμφωνήσω, όμως να ξέρεις ότι δεν υπάρχει καμιά θεραπεία που να χτυπάει το \"αίτιο\" και όποια ισχυρίζεται κάτι τέτιο λέει ψέματα, γιατι τα αίτια στις ποιο πολλές διαταραχές είναι \"λίγο από όλα\"-βιολογικά (π.χ. μια εγγενής ευαισθησία στο άγχος), ψυχολογικά (π.χ. συγκεκριμένες σκέψεις) και κοινωνικά (π.χ. ο τόπος που μεγάλωσα) και όλα συμβάλουν λίγο-πολύ με πολύπλοκούς τρόπους στην ανάπτυξη ψυχοπαθολογίας.


Η ψυχοδυναμική υποτίθεται ότι σου \"αποκαλύπτει τρομερά ασυνείδητα και υποσυνείδητα πράγματα για τον εαυτό\" που άμεσα βοηθάνε στην ίαση, όμως πραγματικά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να το υποστηρίζει αυτό. Αυτό που μπορεί να γίνει ρεαλιστικά είναι στην καλύτερη ίσως κάποια γνώση για τον εαυτο, στην χειρότερη κάποια λανθασμένη διεξαγωγή συμπερασμάτων για τον εαυτό από στοιχεία που φαινομενικά δείχνουν να συνδέονται (αλλά που μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την παρούσα κατάσταση). \"Ο πατέρας ήταν πολύ εριστικός και επικριτικός μαζί μου και για αυτό υιοθέτησα τον Χ τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς\" ίσως και να ισχύει, ίσως όμως και να είναι ένα συμπέρασμα που βγήκε εκείνη την στιγμή \"on-the-go\" στο γραφείο του ψυχολόγου/ψυχιάτρου επειδη ήταν φαινομενικά λογικό (στην λογίκη και στην στατιστική όπου υπάρχει συσχέτιση δεν υπάρχει απαραίτητα και αιτιότητα). Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος αντικειμενικός τρόπος για να διαχωρήσει κάποιος τα αληθή απο τα ψευδή συμπεράσματα και αυτός είναι ο λόγος που πολλές φορές ο θεραπευόμενος βγαίνει ποιο πολύ μπερδεμένος από ότι όταν μπαίνει, χωρίς να έχει κάνει καμία πρόοδο. Ίσως η ψυχοδυναμική να είνα καλύτερη στα πλαίσια διαταραχών προσωπικότητας αφού αυτά δείχνουν να σχετίζονται ποιο πολύ με το παρελθόν του ατόμου, αλλά και στον τομέα της \"συμβουλευτικής ψυχολογίας\" (και όχι της κλινικής) όπου με κάποιο τρόπο ίσως το άτομο νιώσει ποιο ολοκληρωμένο με τον εαυτό του.

[keep_walking]

Χωρις να ειμαι σε καμμια περιπτωση ειδικος συμφωνω απολυτα με το Petran,τα συμπερασματα φταιει το ταδε και το ταδε ειναι σαν να ψαχνεις βελονα στα αχυρα και ακομα χειροτερα γιατι την βελονα οταν την βρισκεις,ξερεις οτι την βρηκες.

[deleted-member141015]

Κι εγώ θα συμφωνήσω με τον PETRAN, δουλεύοντας χρόνια τώρα συμβουλευτικά και θεραπευτικά έχω δει πολλούς ανθρώπους να ταλαιπωρούνται ακολουθώντας ψυχοδυναμικές θεραπείες. Και λέω να ταλαιπωρούνται γιατί ναι μεν \'ανακαλύπτουν\' το πώς αναπτύχθηκαν συμπεριφορές και πώς διαμορφώθηκαν πτυχές της προσωπικότητάς τους, αλλά σε επίπεδο λειτουργικότητας και ικανοποίησης από την καθημερινή ζωή δεν φαίνονται να αλλάζουν και πολύ τα πράγματα.

Πράγματι στις αγχώδεις διαταραχές ενδείκνυται η γνωσιακή-συμπεριφοριστική, αν και στην κλινική πράξη σπάνια ο έμπειρος θεραπευτής θα χρησιμοποιήσει αμιγώς αυτή την προσέγγιση. Το όλο θέμα είναι τελικά η εξατομικευμένη αντιμετώπιση του κάθε θεραπευόμενου με στόχο και τη μείωση των συμπτωμάτων και την ενίσχυση της αυτογνωσίας-αυτοεκτίμησης, που θα λειτουργήσει προστατευτικά στην αντιμετώπιση μελλοντικών στρεσογόνων παραγόντων.

[Wintertimes]

Thank you guys. Εγω παντως θα το δω θετικα: Κοιταξα το παρελθον, θα χτυπησω και μια γνωσιακη και θα μαι κομπλε.

[deleted-member141015]

Και μετά τη γνωσιακή, ξανακοιτάς και το παρελθόν αν νιώθεις ότι αυτό είναι το κομάτι που σου λείπει!
Το βασικό είναι να απολαμβάνεις το παρόν.

[Wintertimes]

Ασχολιαστο............

[Yiotoulaki!]

ρε παιδιά...εχω αρχισει να νιωθω πολλες ενοχες...μα την αληθεια.
Κανοντας κυκλους εδω και 10 χρονια στις κρισεις πανικου, στις εμμονες και το αγχος, εχοντας περασει μηνες χωρις καμια απολυτως κριση και χρονια ολοκληρα που ειχα καποιες μικρες κρισεις, χωρις να επηρεαζουν τη ζωη μου και τη λειοτουργικοτητα μου, εχοντας ακολουθησει τη γνωσιακη θεραπεια, τη ψυχοδυναμικη -ψυχναλυση και επισκεπτομενη ολα αυτα τα χροναι σε τακτα χρονικα διαστηματα ψυχιατρους, διαπιστωσα μερικα πραγματακια. Η γνωσιακή θεραπεια μου εδωσε κατευθυνσεις για το πως να σκεφτομαι και να αντιμετωπιζω την κατασταση, πως να μαθω να το παλευω για να μην εγκλωβισω τη ζωη μου στο φοβο. Η αναμοχλευση του παρελθοντος δεν ειναι τελειως αχρηστη , ισα ισα που σε βοηθαει να γνωρισεις τον ευατο σου καλυτερα, κι ακομη κι αν δεν σχετιζεται αμεσα με τη θεραπεια του πανικου, δεν παυει να ειναι ενα πολυ χρησιμο μαθημα ζωης. Ομως οταν τα πραγματα ειναι πολυ σκατα , το αγχος διακατεχει ολο σου το ειναι και οι κρισεις σφυροκοπανε τον εγκεφαλο σου, ουτε ο γιατρος, ουτε οι αναπνοες , ουτε η εκθεση με βοηθησε. Απλα αυξαναμε τη φαρμακευτικη αγωγη!! και τσακ ! back to life, back to reality!!
Το εχω ξαναγραψει. Ηθελα να κοψω τα σεροξατ που λαμβανω τα τελευταια 9 χρονια. Επαιρνα μισο τη μερα, πριν κατρακυλησω και παλι. Ο γιατρος- που με ειδε για πρωτη φορα μετα απο τοσα χρονια σε κατασταση φυτου απο το αγχος -μου αυξησε τα σεροξατ και μου εδωσε για πρωτη φορα ζαναξ. Τα παιρνω γαι πανω απο εξι μηνες. Απο τρια των 0.5, κατεβηκα μονη μου στα δυο , και τωρα παιρνω μισο το πρωι και μισο το βραδυ των 0.25. Ολο μιλατε για εξαρτηση και τα προβληματα που δημιουργουν τα φαρμακα. Ρε παιδια εγω μετα απο ενα μηνα ξαναρχισα να ζω .. Δλδ, πρεπει να νιωθω τζανκι που τα παιρνω;; Ειναι τοσο κακο να θελει καποιος να ζει φυσιολογικα; Κι οταν βλεπεις οτι δεν φτανει η ψυχοθεραπεια και η προσπαθεια, να απαρνηθεις την ανακουφιση το φαρμακων απο το φοβο μην εξαρτηθεις; Δεν ξερω, απο τη μια νιωθω ενοχες και τυψεις και απο την αλλη μου τη δινει ολη αυτη η μανια κατα των φαρμακων. Αφου γνωριζουμε ολοι οσοι εχουμε ασχοληθει με το προβλημα μας , ότι ο εγκεφαλος μας δεν λειτουργει φυσιολογικα. Το αυτονομο νευρικο συστημα υπερλειτουργει. Η σεροτονινη μας ειναι ο,τι να ναι. Να μη βοηθας στην εξισορροπηση;; Αν ειχαμε διαβητη δε θα παιρναμε ινσουλινη μονο για να μην \"εξαρτηθουμε;;\" με φαρμακα τοσα χρονια αλλα δε στερηθηκα διακοπες, δε στερηθηκα εξοδους, δε στερηθηκα χαρα . Τους φοβους μου προσπαθω να τοςυ κοντρολαρω. Δεν κανω βεβαια ακομη υπεραντλατικα ταξιδια, κι οταν ειμαι στα πολυ χαλια μου αποφευγω την υπερεκθεση, αλλα οχι και την εκθεση.
Νομιζω οτι το τριπτυχο για την αντιμετωπιση της καταστασης ειναι αλληλενδετο : Ατομικη προσπαθεια, ψυχοθεραπεια και φαρμακα.
Αν εισαι αποφασισμενος μπορεις να ζησεις πολυ ικανοποιητικα ..
(υ.γ. το πολυ πολυ να χρειαστει να μπω μετα απο λιγο καιρο σε κανα ιδρυμα απεξαρτησης απο τα ζαναξ. ε, ειναι και της μοδας τωρα το rehab, που λεεi και η φιλη μας η amy winehouse, τι να κανουμε;; )

[weird]

Για μενα το βαρος πεφτει περισσοτερο στη σχεση με τον θεραπευτη. Δουλευει? Αλληλεπιρδαμε σωστα?
Δεν θα στιγματισω εκ των προτερων θεραπειες,αν και απο τις λιγες γνωσεις πουεχω, οι γνωστικες βραχειες θεραπειες εχουν και βραχυβιο αποτελεσμα, μενουν στα ρηχα.
Μετα ειναι και η θεληση του ασθενους να αξιοποιησει το εργαλειο της θεραπειας. Υπαρχει? Εκδηλωνεται? Ακομα κι ο καλυτερος θαραπευτης δεν μπορει να κανει πολλα χωρις ΘΕΛΗΣΗ του θεραπευόμενου καιόρεξη για εσωτερική δουλειά.
Τέλος, ωραία η κατανόηση κι η επεξεργασία αιτιών και συμπτωμάτων αλλά...αρκει?
Δεν το πιστευω.
Παιχνιδια τουμυαλου ειναι κι οι φοβιες,και συχνα ενος εξυπνου μυαλου.
Τι κανουμε λοιπόν? Τροφοδοτούμε κι αλλο τη σκέψη? Την εγκεφαλικη παγίδαστην οποία πέσαμε?
Την αναλυση της αναλυσης?
Εν μερει μονο.
Το βαθεμα της ψυχης και των συναισθηματων, αντισταθμίζει την υπερμετρη νοητικη διθεργασία. Οδηγεί σε βαθύτερη συνειδητοποίηση και ΝΙΩΣΙΜΟ.
Το θεραπευτικό βίωμα ΘΡΕΦΕΙ την ψυχή. Η ψυχικήεπικοινωνία και ανταλλαγή, ο γερός συναισθηματικός δεσμός ανάμεσα σ εσενα και τον θεραπευτή.
Θέλει ικανότητα εκ μερους του.
Με λίγο καλο πότισμα, θαύματα, συμβαίνουν.