Στατιστική

[Scarllet_D]

Δεν ξέρω αν φταίει η διαθεση μου και τα βλέπω όλα μαυρα, αλλά το φορουμ αριθμεί συνολικα 5599 μέλη. Πόσοι απο αυτους τελικά α καταφεραν; Ποια ειναι τα ποσοστά επιτυχίας στην αντιμετωπιση της παχυσαρκίας; Και ποια ειμαι εγώ να νομιζω πως θα τα καταφέρω; Δεν υπάρχει έλεγχος σε αυτό το πράγμα, τουλάχιστον όχι όπως το βιώνω εγώ. Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Ξέρω πως θα δουλέψει αν το κάνω, αλλά πάντα "κάτι" υπάρχει και με κρατάει πισω. Και τελικά δεν νομιζω πως ειναι τίποτα απο αυτα τα κάτι. Είναι ένας εθισμός. Και δεν ξέρω ποια ειναι η απεξαρτηση.....στους τοξικομανεις μειώνουν τις δοσεις σταδιακά, με ιατρική παρακολουθηση σε κέντρα που δεν μπορουν να πάρουν την δοση τους ακομα κι αν θέλουν.....εγώ γιατί δεν εχω αυτή την επιλογη με το φαγητο; Προσπάθησα ακόμα και να κλειστώ στο σπίτι μου να μην κανω τιποτα άλλο μονο και μονο για να μην φάω κάτι που δεν πρέπει και τίποτα. Δεν ξερω γιατί τα λέω εδώ σε σας αυτα, μάλλον γιατι δεν υπάρχει κανείς κοντά μου που να μπορεί να καταλάβει, ή που να μπορώ εγώ να τα μοιραστώ μαζί τους..... Δεν αντέχω άλλο αλήθεια. Νιώθω πως με έχει νικήσει. Πως μια ζωή θα είμαι έτσι. Μια αποτυχια σε αυτο τον τομεα και ξαφνικα όλη μου η ζωή έχει πάει στράφι....γιατί; Απλά γιατί; Ψάχνω να κατηγορήσω κάτι ή κάποιον αλλά δεν υπάρχει τιποτα να με δικαιολογει..... δεν ξέρω τι να κάνω πια.

[indica]

ταυτιζομαι ειλικρινα!

[filipparas]

Ασε τα μέλη του φόρουμ, από τα 5600 οι περισσότεροι δε συμμετείχαν ποτέ ενεργά και από τους υπόλοιπους μια μεγάλη πλειοψηφία δεν ήταν ποτέ πραγματικά παχύσαρκοι και πολλοί ακόμα πάσχουν από άλλες διατροφικές διαταραχές. Εγώ από τη καθημερινή επαφή βλέπω οτι οι περισσότεροι από όσους το παλεύουν εδώ μέσα έχουν κάτι να επιδείξουν για τη προσπάθεια τους.

Γενικά τα στατιστικά δεν είναι ευνοϊκά για έναν παχύσαρκο(BMI >40) που προσπαθεί να χάσει βάρος, ενα 10% θα φτάσει στο κανονικό/επιθυμητό βάρος και ούτε οι μισοί από αυτούς δε θα καταφέρουν να διατηρηθούν σε αυτό. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια. Πρώτον, το αποτέλεσμα καθενός από εμάς είναι ανεξάρτητο και δεν επηρεάζεται από τις στατιστικές. Δεύτερον, οι αριθμοί αυτοί δε περιλαμβάνουν ένα πολύ μεγάλο πλήθος ατόμων που καταφέρνουν να χάσουν λίγο ή περισσότερο βάρος και το διατηρούν χωρίς να καταφέρουν ή ακόμα και να επιθυμούν να φτάσουν σε "υγιές" βάρος.

Ναι, το φαγητό είναι εξάρτηση. Ναι, πολλοί από μας έχουμε νιώσει τη ζωη μας να καθορίζεται από τη σχέση μας με το φαγητό και από το βάρος μας. Το πολύ θετικό για σένα είναι που δε βρήκες κάποιον/κατι να κατηγορήσεις. Αυτό σημαίνει οτι η προσπάθεια σου εξαρτάται από σένα, οπότε αυτό που μένει ειναι να βρεις το κατάλληλο τρόπο και χρόνο. Να είσαι αισιόδοξη, μπορείς να το κάνεις.

[christina_ed]

Γειά σου scarllet! εχω πολυ καιρο να συμμετεχω στο φορουμ αλλα αυτα που εγραψες με εκαναν να περασω απο την παθητικη αναγνωση στη δραση. Αρχικα, πραγματικα δεν ξερω ποσοι απο τους σχεδον 5600 εγγεγραμενους τα καταφεραν να φτασουν στον τελικο τους στόχο, αλλα μονο και μονο οτι μπηκαν στην διαδικασια να ανακαλυψουν αυτο το σαιτ σημαινει οτι ειχαν βαλει στο μυαλό τους πως κατι επρεπε να αλλαξει στην ζωη τους.

Για να μην μακρυγορω, πανω κατω θα σου πω πραγματα που εμαθα και εγω στα τοσα χρονια που ειμαι μελος απο αλλα μελη που το ειχαν φιλοσοφησει περισσοτερο απο μενα και εβλεπαν πιο καθαρα, που ειχαν παει ενα βημα παραπερα.

1ον) Το φαγητό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ!!! Ο νούμερο ενα εχθρος ειναι η σκεψη μας. Οταν θες να ξεκινησεις μια προσπαθεια απωλειας βαρους πρεπει να αλλαξεις τροπο σκεψης. Να σε εκτιμησεις και να σε αγαπησεις και να πεις "ναι αξιζω να αλλαξω προς αυτο που εγω θεωρω καλυτερο για μενα". Το φαγητο ειναι ο ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΣΟΥ σε ολη αυτη την πορεια, αν θες στον αγωνα που θα ξεκινησεις. Γιατι τρωγωντας σωστα θα αποκτησεις το σωμα που εσυ θεωρεις οτι σε κανει να νιωθεις τελεια.

2ον) Δεν μπορει να συνδεεις την ζωη σου ολη με το ποσα κιλα εισαι! Αυτο δεν το λεω εγω , αλλα η λογικη. Και εγω καθε μερα το παλευω. Δεν ειναι ευκολο αλλα για μια στιγμη σκεψου: πως ειναι δυνατον να λες οτι ολη σου η ζωη πηγε στραφι εξαιτιας των κιλων? Μην διαγραφεις ετσι πραγματα που εχεις ζησεις και εχεις μαθει σε αυτην την ζωη.

3ον)Μην κατηγορεις κανενα. Ουτε εσενα. Τωρα συνεβη και εχεις αυτα τα κιλα. Ξεκινα απο το μηδεν και κανε την προσπαθεια σου. Θα ξεκινησεις , θα κανεις παύσεις , θα χασεις θα παρεις. Μην νομιζεις οτι εισαι μονο εσυ. Ολοι μας τα ιδια περναμε αλλοι σε μεγαλυτερο και αλλοι σε μικροτερο βαθμο. Το θεμα ειναι να μην σταματησεις να κανεις κατι που θα σε κανει να νιωθεις καλυτερα.

extra συμβουλη: ενα βημα την φορα. Πάρε την καθε μερα χωριστα.

[dora_th]

Scarlett , ναι τα στατιστικα αυτο λενε . Μια και μιλησες για στατιστική , θα σου απαντησω κι εγω με στατιστικη και πιθανοτητες . Αν παρουμε το συνολο των παχυσαρκων , το ενδεχομενο ν αδυνατισει ενας απ αυτους ειναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ απ το ενδεχομενο ν αδυνατισει ενας αλλος κι απ το συνολο αυτων που αδυνατισαν , το ενδεχομενο να παραμεινει αδυνατος ειναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ απ το ενδεχομενο καποιος αλλος να παραμεινει αδυνατος . Ειναι ακριβως το ιδιο οπως αν ριξεις ενα ζαρι ας πουμε 20 φορες . Τα στατιστικα λενε οτι είναι πολυ απίθανο να φέρεις 20 φορες συνεχεια εξάρες . Επειδή ομως κάθε ζαρια ειναι εντελως ανεξαρτητη απ την προηγουμενη τίποτε δεν το αποκλεει .
Αρα λοιπον στατιστικα παντα μιλωντας τίποτε δεν αποκλεει απ το σύνολο των παχύσαρκων ΕΣΥ να είσαι αυτή που θα χάσεις το βάρος σου και θα το διατηρησεις .
Σκεψου αλήθεια τι είναι αυτο που θα σε διαχωρήσει απ τους υπόλοιπους ? Τι είναι αυτο που κανει σωστα το πολύ μικρο - είναι γεγονος - ποσοστο αυτων που τα καταφερνουν και τι ενωνει το πολυ μεγαλο - ναι - ποσοστο αυτων που δεν τα καταφερνουν .
Μερικες σκεψεις μου γιατι κι εγω ακομη το ψαχνω :
Μήπως αρχισαν να βλεπουν και βλεπουν πλεον το φαγητο πλεον σαν βιολογικη αναγκη κι οχι για καλυψη αλλων αναγκων
Μήπως τρωνε οταν πεινανε και οσο πεινανε κι οχι γιατι υπαρχει φαγητο , ή ακομη χειροτερα λες και δεν θα υπαρχει κι αυριο
Λεμε καμμια φορά εφαγα σαν ζωο .
Και θα σας πω μακαρι να τρωγαμε σαν ζωα , παρατηρω καμμια φορα το σκυλι μου , οσο και να της βαλω , θα φαει μεχρι να χορτασει κι οταν χορτασει θα σταματησει . Εγω δηλαδη γιατι ενω εχω χορτασει συνεχιζω ?
Λες οτι ξερεις τι πρεπει να κανεις κι οτι αν το κανεις θα δουλεψει . Σκεφτεσαι αληθεια γιατι δεν το κανεις ? Λες οτι είναι ενας εθισμος , εχεις και δικιο και άδικο . Είναι ενας εθισμος και δυσκολος να σπασει γιατι ολα αυτα είναι απαγορευμενα , απαγορευμενα απο μας για μας , και ταυτοχρονα τοσο προσιτα ολα πλεον .
Σκεφτεσαι αλήθεια ομως μήπως ολ αυτα τα παραπανω που τρως και που νομιζεις οτι δεν μπορεις ν αντισταθεις και νομιζεις οτι τα ζηταει το μυαλό σου και αυτοκατηγορεισαι και αυτομαστιγωνεσαι γιατι νοιωθεις αδυναμη να τους αντισταθεις , μήπως οντως τα ζηταει το όχι τοσο το μυαλό σου αλλα το σωμα σου ? Και σκεφτεσαι μήπως τα ζηταει γιατί οντως πειναει ? Μήπως ενω το σωμα σου ζηταει ενεργεια να κινηθει , ζηταει πετρελαιο , εσυ του δινεις οινοπνευμα ?
Αληθεια για σκεψου οσοι φτασαμε σε πολλα κιλα , και δεν μιλαω για 5-10 κιλα παραπανω , φτασαμε τρωγοντας πολλες σαλατες ? πολλα φρουτα ? πολλά λαχανικά ? πολύ ψαρι ? πολυ κρεας καθαρό ? πολλους καθαρους υδατανθρακες ? Ή μήπως τρώγοντας άπειρη ζαχαρη και άπειρο λίπος ?
Μήπως η λύση είναι μπροστα μας και δεν τη βλέπουμε ?
Ναι φίλοι μου , τρωμε πολυ παραπανω οι παχυσαρκοι , πολυ παραπανω απ οσο πρεπει , τρωμε παραπανω γιατι αφηνουμε το σωμα μας να λιμοκτονει κι αντι να του δωσουμε ΤΡΟΦΗ , υπεργεμιζουμε το στομαχι με οτι σκουπιδι υπαρχει , το οποιο μόλις λιγο χωνεψει και μικρυνει ο ογκος του παλι ξαναπειναμε γιατι ουτε το μυαλο χωρτασε , ουτε το σωμα .

Sorry για την πολυλογια

[Scarllet_D]

Εμένα, ως άτομο που πάντα ηταν σε κανονικα βάρος και ξαφνικά πάχυνε άπειρα για τους χ, ψ λόγους, ποτε δεν μου ήταν τοσο θέμα το να περιορισω την ποσότητα, όσο το να περιορίσω το σκουπίδι όπως είπες κι εσυ πιο πάνω. Και γι αυτο και μιλησα για εθισμό. Απευθυνομαι στην ποιότητα και όχι στην ποσοτητα. Η μαλακία ειναι πως πραγματικα ΛΑΤΡΕΥΩ τα φρουτα και τα λαχανικά. Τα τρώω με ευχαριστηση και με χορταίνουν. Αλλά μετά απλά νιώθω σαν τζάνκι που θελει την δοση του και κατεβαζω κι ότι σαβουρα βρω χωρις να ξερω καν το γιατι.

Σημερα έγινε μια μικρη αναφορα στην τάξη για τις ΔΠΤ (σπουδάζω ψυχολογία, πρώτο έτος) και πραγματικά ήθελα να ανοιξει η γη να με καταπιεί..... εχω καταντήσε να ντρέπομαι και να πονάω μόνο και μόνο όταν με κοιτάει κάποιος για να μου πει ένα "γεια".....τέτοια κατάντια.