καινουρια εδω!

[amaryllis_ed]

ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ!

Γεια σε ολους!:smilegrin:
Αμαρυλλις με λενε, ειμαι 16 και τα τελευταια δυο χρονια παλευω με προβληματα διατροφικα και ψυχολογικα.. Αισθανθηκα μεγαλη ανακουφιση μολις ανακαλυψα το foroum γιατι εχω αναγκη απο καποιον που να καταλαβαινει τι περναω και δεν ειχα ιδεα οτι υπαρχει ενα τετοιο site και μαλιστα ελληνικο! Ολες μου οι φιλες αδυνατουν να καταλαβουν τι τους περιγραφω επειδη το σωμα μου φαινεται τις περισσοτερες φορες φυσιολογικο προς αδυνατο, δεν φαινεται οτι πασχω απο διατροφικη διαταραχη λοιπον! Θα ηθελα να πω λιγο την ιστορια μου γιατι ο λογος που γραφω εδω ειναι γιατι θελω τη βοηθεια σας καθως ειμαι πολυ απογοητευμενη απο τη ζωη μου και νιωθω οτι δεν αντεχω αλλο αυτην την κατασταση, θελω να γινω ξανα φυσιολογικη κοπελα και να μπορω να σκεφτομαι κι αλλα πραγματα εκτος απο το απαισιο σωμα μου και το τι θα φαω αν δηλαδη φαω..

Μεχρι το καλοκαιρι προς 3η γυμνασιου (14χρονων) ειχα ενα φυσιολογικο για το υψος μου βαρος και αρκετα αθλητικο σωμα επειδη εκανα ενοργανη απο μικρη. Δεν νιαζομουν για το σωμα μου σχεδον καθολου αν και δεν ηταν και αυτο που θα ηθελα ναχω. Ετσι ετρωγα ο,τι ηθελα οποτε το ηθελα. Μετα απο τις διακοπες αρχισα να τρωω μια φορα την ημερα, αρχικα επειδη δεν προλαβαινα και δεν πειναγα αφου περνουσα πολυ καλα γιατι ολη μερα ημουν με τις φιλες μου, και μετα καθως εβλεπα το σωμα μου να αδυνατιζει και να μου αρεσει ολο και περισσοτερο, το εκανα σκοπιμα! Αυτο συνεχιστηκε για 2 μηνες ωσπου ξαφνικα ολα αλλαξαν γιατι ενα ψυχοπαθες ατομο προσπαθησε να μου μαυρισει κυριολεκτικα τη ζωη λογω φθονου! Απο τη στεναχωρια μου και τον πονο που ενιωθα εβρισκα ευχαριστηση στο φαγητο και σταματησα τη <<διαιτα>> και αρχισα παλι να τρωω ο,τι θελω..Σιγα σιγα τα ψυχολογικα προβληματα μεγαλωναν ωσπου επεσα σε καταθλιψη και ετσι αρχισα να τρωω πολυ χωρις ομως να νιωθω τυψεις τοτε.. Πηρα μεχρι την ανοιξη 13 κιλα (68 κιλα εφτασα) οταν επαθα χονδροπαθεια επιγονατιδος εξαιτιας των πολλων ωρων προπονησης στο πατιναζ και επειδη τα γονατα μου δεν <<αντεχαν>> το βαρος μου!Ενιωθα πολυ ασχημα για την εμφανιση μου.. Τοτε αποφασισα να αρχισω διαιτα και να γινω οπως παλια! Ξεκινησα υγιεινη διατροφη με τη βοηθεια των γονιων μου, γραφτηκα γυμναστηριο και εφτασα 60 κιλα (απο 68). Το οτι εχασα κιλα μου εδινε μεγαλη χαρα αλλα ταυτοχρονα με ενθαρυννε να συνεχισω την προσπαθεια! Ηρθε το καλοκαιρι (15χρονων τοτε) και τοτε ηταν που αρχισα να προσεχω υπερβολικα το τι ετρωγα και να παραλειπω γευματα, σιγα σιγα ηρθαν και οι τυψεις αφου εβαζα κατι στο στομα μου.. Επειδη ηθελα να βλεπω την κοιλια μου επιπεδη και να την νιωθω αδεια αρχισα να ζρησιμοποιω υποθετα γλυκερινης μολις ετρωγα πραγμα το οποιο για τον επομενο χρονο θα μου γινοταν εμμονη

Με ολα αυτα καταφερα να φτασω στα 56 κιλα τον σεπτεμβρη οποτε ετρωγα μονο μια φρουτοσαλατα για μεσημεριανο και τιποτα αλλο! Μετα χρησιμοποιουσα τα υποθετα για να <<αδειαζει>> η κοιλια μου.. Επισης συνεχιζα το γυμναστηριο και πηγαινα και για ποδηλατο. Ολοι στο σχολειο λατρευαν το σωμα μου, ειχα μεχρι και προτασεις για φωτογραφισεις.. Ολα αυτα μου εδιναν περισσοτερο κουραγιο να προσπαθησω να χασω κιαλλα κιλα! Ομως η ζυγαρια κολλησε στα 53 κιλα (υψος 1,64) τον οκτωβρη.. Μεχρι τοτε καπου-καπου ετρωγα λιγο παραπανω, ισως και λιγο φαγητο ή γιαουρτι εκτος απο τα φρουτα, ενιωθα τυψεις κι εκλεγα, απομονωνομουν..Οταν αρχισαν παλι οι καταθλιπτικες μου σκεψεις να με βασανιζουν και η αυτοεκτιμιση μου να πιανει πατο, γυρνουσα απο το σχολειο κι εδιωχνα τους γονεις μου απο το σαλονι, οι οποιοι προβληματιζονταν ολο και περισσοτερο απο τη συμπεριφορα μου και πονουσαν πολυ που με εβλεπαν ετσι αλλα οι προσπαθειες τους να με λογικεψουν ματαιες, καθομουν στο τραπεζι και ξεκινουσα να τρωω με μανια για ωρες.. μερικες φορες απο τις 2 το μεσημερι μεχρι τις 6 το απογευμα.. Ετρωγα φρουτα με γιαουρτι, μετα γαλα με δημητριακα, τυρι με ψωμι, λιγο φαγητο μαγειρεμενο και στο τελος παλι γαλα με κατι γλυκο. Αλλα ολα αυτα σε μεγαλες ποσοτητες! Σταματουσα μονο οταν ενιωθα οτι δεν θα αντεξει αλλο το στομαχι μου και θα εκκραγει!Τοτε εκλαιγα κιενιωθα τοοοσο ασχημα.. Για να ηρεμισει η κοιλια μου απο τον πονο εκανα κλυσμα ή χρησιμοποιουσα υποθετο. Το στομαχι μου ξεκουραζοταν για λιγο και μετα πηγαινα στο γυμναστηριο οπου ξεθεωνομουν για 2 3 ωρες! Αλλα πολυ σκληρη γυμναστικη. Εφτασα την ανοιξη τα 60 κιλα (απο 53 το φθινοπωρο) και μεχρι τοτε υπηρχαν στιγμες που ηθελα να αυτοκτονησω, κλεινομουν στο σπιτι,εχασα σχεδον ολους τους φιλους μου και εκανα πολλες απουσιες στο σχολειο στο οποιο παντα ξεχωριζα για τους βαθμους μου και τη σεβαστικη μου συμπεριφορα.. <<Η απουσιολογος με την κορμαρα>> με φωναζαν οι συμμαθητες μου.. Μου ελειπε αυτο.. Τοτε ηταν που ειπα τελος!Δεν παει αλλο η κατασταση πρεπει να αδυνατισω ξανα! και ακομη περισσοτερο.. Να δειξω σε ολους πως μπορω να τα καταφερω! Ηθελα να κανω τους αλλους να με θαυμαζουν και να με ζηλευουν και παλι! Ετσι, το πασα εφυγα με τη γιαγια μου στο νησι μου οπου θα ειχα πολυ χρονο να ασχοληθω με τις <<νηστειες>> μου και την πολυωρη γυμναστικη μου στη θαλασσα! ετρωγα καθημερινα 1 γιαουρτακι 0% και 1 ή 2 φρουτακια.. Το σωμα μου εγινε πολυ γρηγορα οπως το ηθελα! Απο 60 πηγα 52 κιλα και δεν πεινουσα καθολου! Εκοψα και τη χρηση καθαρτικων γιατι ειδα τυχαια ενα βιντεο με το τι επαθε μια γυναικα εθισμενη σε αυτα και φοβηθηκα πολυ! Ημουν πολυ ικανοποιημενη με τον εαυτο μου και μια μερα δεν εφαγα τιποτα κιας ειχα κανει 3 ωρες κολυμπι! Ομως την επομενη, εκτος απτο οτι ειχα πολλα νευρα εξαιτιας της γιαγιας μου που μου φωναζε και εβγαζε συνεχως φαγητα πανω στο τραπεζι για να τα λιγουρευτω και να τα φαω, δεν αντεξα και εφαγα 1 γιαουρτι.. απο την απογοητευση μου εφαγα και δευτερο και λιγο κουλουρι κλπ κλπ κλπ.. Στο τελος ημουν τοσο χαλια και με εβλεπα τοσο παχια στον καθρευτη που ηθελα να παρω ολα τα χαπια της γιαγιας μου για να πεθανω! Αποφασισα ομως να <<ξανακερδισω>> το χθεσινο μου σωμα και πηγα για κολυμπι και ας εβρεχε! Γυρισα ανανεωμενη στην Αθην και ετοιμη να συνεχισω τη <<νηστεια>>.

Ομως, δεν καταφερνα να μεινω νηστικη πανω απο 2 μερες.. Οι γονεις μου καταλαβαιναν οτι τους ελεγα ψεματα οτι ειχα φαει και πεινουσα και παρα πολυ.. Ημουνα 1,66 και 52 κιλα οταν αρχισα να εχω παλι υπερφαγικα επεισοδια. Δεν ετρωγα οσο τον χειμωνα αλλα μολις ετρωγα ενιωθα τοσες τυψεις, εκλαιγα, ειχα νευρα, κλεινομουν στον εαυτο μου και καθως τα μπουτια μου χοντραιναν τα τραβουσα και τα γρατζουνουσα με τα νυχια μου! Αυτο γινοταν για 4-5 μερες ωσπου κοιταζομουν στον καθρεφτη και ξαναεκοβα το φαγητο για να ξαναχασω το παχος. Εχανα κι επαιρνα 2-3 κιλα καθε βδομαδα μεχρι και τον ιουλιο. Κατα τη διαρκεια τον εξετασεων δεν μπορουσα να συγκεντρωθω με τιποτα στο διαβασμα και αυτο με απογοητευε ακομα περισσοτερο γιατι ειμαι τελειομανης ειδικα ο,τι αφορα τους βαθμους μου! Εκλαιγα ή εκανα γυμναστικη ολη τη νυχτα μεχρι τις 4 το πρωι καποιες φορες και δεν μπορουσα ουτε να αγγιξω τα βιβλια μου! Στις εξετασεις δεν τα πηγα και πολυ καλα.. Εβγαλα Γ.Μ.Ο 18, πραγμα το οποιο με απογοητευσε και με εκανε να εχω παρα πολλες τυψεις.. Οι δικοι μου με καθυσηχαζαν γιατι ηξεραν οτι εκανα ο,τι μπορουσα, εφοσον καποιες φορες ξεσπουσα και τους <<ανοιγα την καρδια μου>> και ελεγα ο,τι με βασανιζε.. Εκεινοι δυστυχως νομιζαν, και ακομα δηλαδη, οτι για τα συναισθηματα και τη συμπεριφορα μου φταιει η εφηβεια. Μου προτειναν να παμε σε ψυχολογο αλλα δεν ηθελα και ολο το απεφευγα. Ελεγα οτι οι 4-5 μερες που ημουν τοσο καταθλιπτικη αξιζαν τον κοπο γιατι τις επομενες ξαναειχα δυναμη και εχανα παλι τα κιλα.

Το φετινο καλοκαιρι πηγα παλι στο νησι μου και αρχισα ο,τι εκανα το πασχα. Ομως μετα απο 2 βδομαδες παλι ετρωγα παρα πολυ και για 1 βδομαδα δεν ξεμυτιζα απο το σπιτι! Μερικες μερες κοιμομουν και για παραπανω απο 14 ωρες επειδη αισθανομουν τοσο λυπημενη για να ανοιξω τα ματια μου.. Ολη μου η μερα εξαρτιοταν απο το αν θα ξυπνησω πιο αδυνατη απο την προηγουμενη! Τοτε θα ημουν πολυ χαρουμενη και θα ελειπα ολη μερα απτο σπιτι για να βγω με φιλους και για να παω για κολυμπι! Αν οχι θα ετρωγα μολις σηκωνομουν, οχι κατι φοβερο.. γαλα με δημητριακα, φρουτα, κανα γιαουρτι αν
ειχαμε ή φρυγανιες με τυρι ή αυγα βραστα. Το κακο ηταν οτι μολις εβλεπα παλι την κοιλια μου να φουσκωνει και να πρηζεται μετα εκλαιγα και ξαναπηγαινα να φαω! Τον αυγουστο καταφερα να μεινω για 3,5 μερες νηστικη! Αλλα επειδη πηγαινα και για τρεξιμο και περπατουσα και 14 χμ καθημερινα ενιωθα εξουθενωμενη και ειχα ζαλαδες και πονους στα κοκαλα που τα ενιωθα να μου <<τρυπανε>> το δερμα γυρισα Αθηνα και ειμαι τοσο στεναχωρημενη γιατι ειναι πιο ευκολο να παχαινω εδω γιατι οταν ετρωγα στο νησι, ετρεχα και περπατουσα 14 χμ κιεκανα κολυμπι για κανα 2ωρο. Ετσι, μετα ενιωθα τελεια και παλι! Εδω δεν μπορω να τα κανω ολα αυτα και οταν τρωω ντρεπομαι πολυ να βγω εξω γιατι νιωθω χαλια,ασχημη και χοντρη:'( Τωρα, ενω πριν 3 μερες ημουν οπως ηθελα γιατι δεν ετρωγα και πηγαινα για τρεξιμο και φαινονταν και τα κοκαλακια μου, εχω παρει παλι 1 κιλο και νιωθω σαν βαρελι!! Χτες προσπαθησα να κανω εμετο επειδη εφαγα 3 γιαουρτακια,2 κουλουρια,2 ακτινιδια και μισο πιατο ζυμαρικα με ντοματα:'( Μου ειπε μια φιλη μου πώς να το κανω αλλα δεν τα καταφερα.. Σημερα ξαναπροσπαθησα πριν λιγο γιατι εφαγα κατι ενω ειχα πει οτι δεν θα ετρωγα τιποτα.. Δεν μπορεσα να κανω εμετο και επισης τωρα ποναει η γλωσσα μου, δεν ξερω γιατι, νιωθω σαν να μου γυρναει προς τον φαρυγγα:/ Νιωθω τοσο απογοητευμενη απο τον εαυτο μου.. Να σημειωσω οτι το σωμα μου δεν φαινεται ανορεξικο γιατι ειμαι αρκετα γυμνασμενη. Κοιλια δεν εχω σχεδον καθολου, αλλα εχω χοντρα μπουτια..

Τα εγραψα ολα αυτα γιατι δεν ξερω καν τι ακριβως εχω και δεν νομιζω πως ειμαι ανορεξικη.. Βουλιμικη ημουν πιστευω οταν χρησιμοποιουσα τα καθαρτικα, αλλα τωρα? τι μου συμβαινει? Υπαρχει καποιο κεντρο στο οποιο μπορω να τηλεφωνησω? χρειαζομαι βοηθεια, δεν τα καταφερνω αλλο μονη μου και ξερω πως η αυτοκτονια δεν ειναι λυση Οι δικοι μου δεν ξερουν τι μου συμβαινει και ποσο ποναω οταν τρωω και νιωθω τις θερμιδες να κυλανε στις φλεβες μου! Ειχαν πει οτι θα με πανε σε ψυχολογο και διατροφολογο αλλα δεν το κανουν.. Και ντρεπομαι να τους μιλησω, ντρεπομαι πολυ για ο,τι μου συμβαινει..Εχει κανεις καμια ιδεα του τι πρεπει να κανω?

Ευχαριστω πολυ εκ των προταιρων και συγγνωμη που σας κουρασα με ολα αυτα που εγραψα.

[Scarllet_D]

Κατ'αρχας καλως ήρθες και ηρέμησε :-) Απο την στιγμη που πλέον θέλεις βοηθεία, και οι γονείς σου παλαιότερα είχαν προσφερθει να πατε σε ειδικο κι είχες αρνηθει, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους πεις πως άλλαξες γνωμη και τελικά θες να πας

[baklavadaki]

amarylis, ήδη είναι πολύ σημαντικό το ότι έχεις συνηδητοποιήσει την κατάσταση σου και σε ένα βαθμό έχεις καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά.. επίσης είναι σημαντικό ότι έχεις ήδη πει κάποια πράγματα στους γονείς σου και αυτοί είναι πρόθυμοι να βοηθησουν. θα συμφωνήσω και εγώ με τους παραπάνω.. νομίζω το καλύτερο είναι να μιλησεις με τους γονείς σου και να βρείτε ένα καλό ψυχολόγο για διατροφικές διαταρραχές..

όπως θα έχεις καταλάβει και εσύ το θέμα σου δεν είναι τα κιλά.. όπως έιπες και στην αρχή, πάντα έτρωγες ότι ήθελες , γυμναζόσουν και είχες πολύ ωραίο σώμα..και έτσι είναι το σώμα των εφήβων. Τα προβλήματα άρχισαν όταν αρχισες να κάνεις παράξενα πράγματα με τη διατροφή σου, να τρως μια φορά τη μέρα πχ.. ή και καθόλου.. αυτό πρέπει να πολεμήσεις αλλά εκεί ο ειδικός μπορεί να σε βοηθήσει καλύτερα!


καλή επιτυχία εύχομαι στο να πολεμήσεις αυτό που σε ταλαιπωρεί και να γίνεις ξέγνιαστη ξανά!!

[ζηλιαρομπομπίκα]

κλασσικά όλα τα κορίτσια που πάσχουν από ανορεξία πάντα θεωρούν οτι πάσχουν από βουλιμία.
ο μόνος λόγος που σε πιάνουν εξάρσεις και θες να τα φας όλα είναι γιατί βάζεις τον εαυτό σου να στερηθεί.

τέσπα το να βάζουμε ταμπέλες δεν έχει κανένα νόημα απλά νομίζω οτι βασικό γνώριμα της ανορεξίας αλλά κ λόγος που ο παθών δν έχει θέληση να θεραπευτεί είναι να μην μπορεί να αναγνωρίζει την κατάστασή του.

μίλα στους γονείς σου και πες τους τι περνάς. μετά πάνε σε κάποιο διατροφολόγο κ σίγουρα σε ψυχίατρο.

όλα θα ξεπεραστούν αρκεί να έχεις θέληση κ να αφήσεις τον εαυτό σου λίγο να χαλαρώσει,να νιώσει άνθρωπος φυσιολογικός με ατέλειες.

προσπάθησε να δεις την ζωή λίγο πιο χαλαρά, κ να δεχτείς την βοήθεια που θα σε δώσει το περιβάλλον σου. ζήτα την όμως,μη διστάζεις.

[Scarllet_D]

ΨΥχολόγο καλέ όχι ψυχίατρο!!! Δεν είναι σχοζοφρενής η κοπέλα :-P

[ζηλιαρομπομπίκα]

θεωρώ οτι πρέπει να πάει κάποιος που σκέφτεται να αυτοκτονήσει,σε ψυχίατρο.

[ζηλιαρομπομπίκα]

αυτά που πρότεινε ο φιλιππάρας,το ανάσα κ το γεννηματά,θα βοηθήσουν κ θα σου πουν τι να κάνεις

[Scarllet_D]

Γι αυτό υπάρχει κι η κλινική ψυχολογία :-) Η ψυχιατρική όμως είναι πιο "γερό" πράγμα. Κι ασχολείται με παθήσεις που χρειάζονται φάρμακα κλπ. Οι διατροφικές διαταραχές εμπίπτουν σε διαχείρηση με ψυχολόγο, όχι ψυχίατρο. Στην ιατρικη δεν σου μαθαίνει κανείς πως να φερθεις σε ένα ατομο και πως να το βοηθήσεις μέσω της συζήτησης να βρει και αν δεχτει τονε αυτό του. Σου μαθαίνουν πως να του δώσεις φάρμακα για να τον καλμάρεις :-P Γι αυτο κι εκεί πάνε συνηθως ατομα που πλέον ο ψυχολόγος δεν μπορεί να βοηθήσει! Αντιθέτως, στην ψυχολογια υπάρχουν ολόκληρα μαθήματα που ασχολούνται με τις ΔΠΤ!

[ζηλιαρομπομπίκα]

μάλλον θα ξες καλύτερα μιας κ το σπουδάζεις. πάντως απότι έχω διαβάσει εδώ κ από διάφορες συζητήσεις, πολλές κοπέλες πήγαν τελικά σε ψυχίατρο.


φυσικά κ πιστεύω οτι δν χρειάζεται να αντιμετωπιστεί με φάρμακα,αλλά ίσως χρειαστεί νοσηλία σε νοσοκομείο αν αρνείται ο ασθενής να φάει κτλ κτλ.

τέσπα μην την τρομάζω την κοπέλα.

[Scarllet_D]

Ε καλά σίγουρα!! Αλλά η νοσηλεία συνδυάζεται με παρακολουθηση απο ψυχολόγο σπανίως με ψυχίατρο, μονο αν υπάρχουν ενδείξεις πως υπάρχει σοβαρό θέμα

[ζηλιαρομπομπίκα]

άσχετο αλλά σε περιπτώσεις πολύ βαριές είναι καλό να συνεργάζεται ψυχολόγος με ψυχίατρο?

[Scarllet_D]

Ναι! γενικά σε ψυχιατρικά κέντρα υπάρχουν και κλινικοί ψυχολόγοι πάντα :-) Επίσης πολλές φορές συνεργάζονται όταν ένα άτομο π.χ έχει διπολική διαταραχή. Που ναι μεν χρειαζεται απαραιτήτως φάρμακα, αλλά χωρίς τον ψυχολόγο συνεχίζει και νιώθει σκατά. Γενικά ο διαχωρισμος είναι κάπως έτσι: Ψυχιατρος είναι ο γιατρός σου. Αυτος που θα σου δωσει την θεραπεία, που θα παρακολουθει ΙΑΤΡΙΚΑ την πορεία σου. Ο ψυχολόγος κάνει τα υπόλοιπα. Δεν μπορει να σου δωσει φάρμακα, αλλά μπορει, και είναι ο μόνος που θα το κάνει, να σε βοηθήσει να καταλάβεις το πρόβλημα και να το λύσεις! Στις βαριές περιπτώσεις το ιδανικό είναι ο συνδυασμός, γιατι χρειάζονται και τα φάρμακα αλλά και η ψυχανάλυση

[anaisia_1989]

amaryllis, κοριτσάκι μου, άκου με προσεκτικά. Το πρώτο βήμα της "αυτοϊασης" σου το ήδη έχεις πετύχει. Το γεγονός ότι έχεις δει και έχει καταγράψει στο μυαλό σου αναλυτικά τα λάθη που έκανες τον προηγούμενο καιρό, σημαίνει πως έχεις την δύναμη και την γνώση πως κάτι δεν πάει καλά. Πίστεψε με, αυτό από μόνο του είναι η μισή δουλειά. Η άλλη μισή τώρα είναι το να βρεις τον κατάλληλο τρόπο για να ηρεμήσεις. Από το μήνυμα σου βλέπω ένα κορίτσι, σε μια αρκετά ευαίσθητη ηλικία, το οποίο δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε όλα αυτά τα θέματα που την βομβαρδίζουν καθημερινά και ξεσπά πάνω στο μοναδικό "σύμμαχο" της, το σώμα της. Αν έχω καταλάβει καλά, τα προβλήματα ξεκίνησαν απ'όταν σταμάτησες την ενόργανη. Να σου πω, το ότι πήρες βάρος μετά από αυτό, είναι απολύτως φυσιολογικό. Σταμάτησες την εντατική προπόνηση που έκανες, αλλά η μερίδες του φαγητού σου παρέμειναν υπερβολικές (γιατί το σώμα σου πριν τις είχε ανάγκη όλες αυτές τις θερμίδες). Τα σκαμπανεβάσματα του βάρους που αναφέρεις καθώς και οι εξαντλητική δίαιτα που κάνεις κάθε άλλο παρά καλό σου κάνουν. Ίσα ίσα που θα σου χαλάσουν ακόμα περισσότερο τον μεταβολισμό σου. Η άδεια κοιλίτσα δεν σημαίνει και απαραίτητα λεπτά μπουτάκια.

Αυτό λοιπόν που πρέπει να κάνεις πρώτα απ' όλα είναι να απευθυνθείς στους γονείς σου και να τους εξομολογηθείς όλα αυτά που σε πνίγουν, όλα αυτά που σε καταπιέζουν αλλά και όλα τα συναισθήματα που έχεις μέσα σου. Μετά, μαζί, θα πρέπει να κοιτάξετε να βρείτε ένα καλό ψυχολόγο και έναν καλό διατροφολόγο οι οποίοι θα σε βοηθήσουν να βρεις την ισορροπία και στην διατροφή σου αλλά και μέσα σου (επισκέψου κάποιο από τα παραπάνω κέντρα, είναι πιο εξειδικευμένοι σε τέτοιες περιπτώσεις). Τέλος, διάλεξε και μια μορφή άσκησης η οποία να είναι και χαλαρωτική παράλληλα. Γενικά, απέφυγε τις εντάσεις και δώσε λίγο χρόνο στο σώμα σου να ηρεμήσει. Έχεις "δύσκολο" δρόμο μπροστά σου αλλά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

[macqueen 95]

κοριτσακι μου γιατι εχεις παθει τετοια εμμονη με τις θερμιδες και τα κιλα?και προπαντων με το πως βλεπουν οι αλλοι το σωμα σου??Δεν ειμαι ειδικη επι του θεματος αλλα περασα και εγω με παρομοια φαση στο γυμνασιο και λιγο στο λυκειο,νομιζα οτι για ολα φταινε τα 3-4 παραπανω κιλα μου,ολο εκανα διαιτες και ξερεις τι πετυχα?Ακομα και σε αυτους που αρεσα,τους αλλαζα τη γνωμη γιατι μιλουσα συνεχεια για το πισινο μου.και χαλασα και τη διατροφη μου απο το χασε-βαλε και εκανα και ραγαδες στα μπουτια.και το κυριοτερο?Οταν εμεινα εγκυος και "ελευθερωθηκα" πηρα 30και βαλε κιλα.Το παν ειναι η αυτοπεποιθηση.Εχω φιλη που εχει προβλημα ανορεξιας-βουλιμιας και ειναι 36ετων με παιδι.Εχει χασει το στηθος της,το προσωπο της ειναι οστεωμενο,τα μαλλια της πεφτουν και τα νευρα της σε οξυμενη κατασταση.Δεν τρωει τιποτα ολη μερα και το βραδι πλακωνεται στα κρουασν και στις σοκολατες μεχρι να σκασει-ετσι μου λεει-κρυφα να μη τη βλεπει το παιδι της.Σταματησε το αυτο που κανεις,σιγουρα το προβλημα δεν ειναι τα κιλα.Αν ακολουθεις μια σωστη διατροφη δεν προκειται να παχυνεις,ισα ισα θα εχεις ενα ωραιο σωμα και αν εχεις και αυτοπεποιθηση τοτε ειναι που θα σε ζηλευουν ολες.

[amaryllis_ed]

Originally posted by Scarllet_D
Κατ'αρχας καλως ήρθες και ηρέμησε :-) Απο την στιγμη που πλέον θέλεις βοηθεία, και οι γονείς σου παλαιότερα είχαν προσφερθει να πατε σε ειδικο κι είχες αρνηθει, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους πεις πως άλλαξες γνωμη και τελικά θες να πας

Eυχαριστω Το εκανα αυτο πριν καμια βδομαδα αλλα η μητερα μου, επειδη παλιοτερα εχασε ενα αλλο παιδι, αρνειται να εχει ξανα <<παρε-δωσε>> με γιατρους.. Επισης, το οτι μετα απο 4 μερες με βλεπει να ξανατρωω κατι, επαναπαυεται και λεει οτι ειμαι μια χαρα! Ο μπαμπας μου θελει, αλλα και γω θελω να παω μονο οταν νιωθω οτι παχυνα παλι, ενω οταν δεν τρωω τιποτα για μερες και μ'αρεσει το σωμα μου, ουτε που να το σκεφτομαι!