Γονείς - Εμείς. Ζητάω απελπισμένα βοήθεια.

[keepliving]

Γεια σας. Συγγνώμη προκαταβολικά για το μέγεθος του κειμένου, αλλά θέλω πραγματικά βοήθεια. Είμαι 22 χρονών και μόλις τώρα παίρνω το πτυχίο μου. Είμαι με ένα παιδί περίπου 7 χρόνια τώρα και περάσαμε πολλά όλα αυτά τα χρόνια, γιατί μια πήγαινα σχολείο και δεν με άφηναν να βγαίνω, μετά σπούδασα, ήμασταν μακριά κλπ. Όμως κράτησε και είμαστε πολύ καλά. Τον αγαπάω και είμαι αποφασισμένη γι' αυτόν, όπως κι αυτός για μένα. Όλα αυτά τα χρόνια όμως, επειδή ήμουν και μικρή όταν τα φτιάξαμε δεν είχα τόσο θάρρος να συζητάω με τους γονείς μου οτιδήποτε συνέβαινε ανάμεσα σε μένα και το αγόρι μου, με αποτέλεσμα οι σχέσεις να είναι παγωμένες, σε σημείο που έχουν πει 5 γεια, τι κάνετε..... Το ξέρω ότι δεν είναι μόνο λάθος των γονιών μου, αλλά και δικό μου. Πάντα λέγαμε λοιπόν με το αγόρι μου, όταν με το καλό τελειώσω τις σπουδές μου να βρούμε ένα σπιτάκι να μείνουμε μαζί χωρίς τα άγχη των γονιών μας. Ε λοιπόν βρήκαμε ένα σπίτι και ετοιμαζόμαστε να το νοικιάσουμε κι εγώ ακόμα δεν μίλησα στους δικούς μου. Είπα στη μαμά απ' έξω-απ'έξω ότι θα νοικιάσει ο δικός μου σπίτι και ότι θα μένω κι εγώ καμιά φορά, αλλά δεν είναι η πραγματική αλήθεια. Πως θα τους το πω? Λέω να τους μαζέψω μια μέρα απ' αυτές και να τους μιλήσω ξάστερα, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ποτέ δεν το 'χω κάνει αυτό. Παρόλα αυτά είμαι ένα σοβαρό άτομο, όπως και το αγόρι μου, και απλά θέλουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Δεν θέλω ούτε φασαρίες, ούτε μπερδέματα. Αλλά θα το δεχτούν? Κι αν δεν το δεχτούν τι? Ρίχνω μαύρη πέτρα και φεύγω? Είμαι απελπισμένη. Να κάνω αυτό που θέλω χωρίς να με νοιάζει τι θα πούν? ΘΕΛΩ να συγκατοικήσω με το αγόρι μου. Δεν πάει άλλο η κατάσταση. 7 χρόνια δεν έχουμε κάνει ποτέ κάτι που να θέλουμε χωρίς να πάρω την άδεια.. Το ξέρω ότι φταίω, γιατί ντρεπόμουν τους γονείς μου.. Τώρα όμως τι κάνω? Να σημειώσω ότι τα λεφτά για το νοίκι είναι λίγα και θα τα βγάζουμε πέρα, χωρίς να επιβαρύνω τους δικούς μου οικονομικά. Δεν είμαι επιπόλαιη. Πείτε μου σας παρακαλώ.. Να τους μαζέψω να τους τα πω έξω απ' τα δόντια, για πρώτη φορά? Δεν θέλω να τους στεναχωρήσω. Έτσι κι αλλιώς, όπως είπα και πριν, το φταίξιμο για την κατάσταση το ρίχνω όλο πάνω μου. Θέλω όμως να αλλάξει.....

[kerasi]

Γεια σου κιπ. Δεν εχω καταλαβει, οι γονεις σου ειναι αντιθετοι με τη σχεση σου?
Κανε refresh στον φυλλομετρητη μετα απο καθε βημα γτ εχει προβλημα το σαιτ.

[Gothly]

Γεια σας. Συγγνώμη προκαταβολικά για το μέγεθος του κειμένου, αλλά θέλω πραγματικά βοήθεια. Είμαι 22 χρονών και μόλις τώρα παίρνω το πτυχίο μου. Είμαι με ένα παιδί περίπου 7 χρόνια τώρα και περάσαμε πολλά όλα αυτά τα χρόνια, γιατί μια πήγαινα σχολείο και δεν με άφηναν να βγαίνω, μετά σπούδασα, ήμασταν μακριά κλπ. Όμως κράτησε και είμαστε πολύ καλά. Τον αγαπάω και είμαι αποφασισμένη γι' αυτόν, όπως κι αυτός για μένα. Όλα αυτά τα χρόνια όμως, επειδή ήμουν και μικρή όταν τα φτιάξαμε δεν είχα τόσο θάρρος να συζητάω με τους γονείς μου οτιδήποτε συνέβαινε ανάμεσα σε μένα και το αγόρι μου, με αποτέλεσμα οι σχέσεις να είναι παγωμένες, σε σημείο που έχουν πει 5 γεια, τι κάνετε..... Το ξέρω ότι δεν είναι μόνο λάθος των γονιών μου, αλλά και δικό μου. Πάντα λέγαμε λοιπόν με το αγόρι μου, όταν με το καλό τελειώσω τις σπουδές μου να βρούμε ένα σπιτάκι να μείνουμε μαζί χωρίς τα άγχη των γονιών μας. Ε λοιπόν βρήκαμε ένα σπίτι και ετοιμαζόμαστε να το νοικιάσουμε κι εγώ ακόμα δεν μίλησα στους δικούς μου. Είπα στη μαμά απ' έξω-απ'έξω ότι θα νοικιάσει ο δικός μου σπίτι και ότι θα μένω κι εγώ καμιά φορά, αλλά δεν είναι η πραγματική αλήθεια. Πως θα τους το πω? Λέω να τους μαζέψω μια μέρα απ' αυτές και να τους μιλήσω ξάστερα, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ποτέ δεν το 'χω κάνει αυτό. Παρόλα αυτά είμαι ένα σοβαρό άτομο, όπως και το αγόρι μου, και απλά θέλουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Δεν θέλω ούτε φασαρίες, ούτε μπερδέματα. Αλλά θα το δεχτούν? Κι αν δεν το δεχτούν τι? Ρίχνω μαύρη πέτρα και φεύγω? Είμαι απελπισμένη. Να κάνω αυτό που θέλω χωρίς να με νοιάζει τι θα πούν? ΘΕΛΩ να συγκατοικήσω με το αγόρι μου. Δεν πάει άλλο η κατάσταση. 7 χρόνια δεν έχουμε κάνει ποτέ κάτι που να θέλουμε χωρίς να πάρω την άδεια.. Το ξέρω ότι φταίω, γιατί ντρεπόμουν τους γονείς μου.. Τώρα όμως τι κάνω? Να σημειώσω ότι τα λεφτά για το νοίκι είναι λίγα και θα τα βγάζουμε πέρα, χωρίς να επιβαρύνω τους δικούς μου οικονομικά. Δεν είμαι επιπόλαιη. Πείτε μου σας παρακαλώ.. Να τους μαζέψω να τους τα πω έξω απ' τα δόντια, για πρώτη φορά? Δεν θέλω να τους στεναχωρήσω. Έτσι κι αλλιώς, όπως είπα και πριν, το φταίξιμο για την κατάσταση το ρίχνω όλο πάνω μου. Θέλω όμως να αλλάξει.....

Δε χρειάζεται να ζητήσεις καμια άδεια. Είσαι ενήλικη. Τωρα αν οι γονεις σ δε το'χουν καταλαβει πρόβλημά τους. Βεβαια αυτο με το οικονομικό δε το κτλβα. Θα δουλευεις ή θα σ δινουν οι δικοι σου? Αλλα τεσπα κ χρηματα να μη σ δινουν αν εχεις απο καπου αλλου χρήματα δε τους πεφτει λόγος!
Και δε χρειάζεται να είσαι επιπόλαιη για να θες να μείνεις με το αγόρι σου μετά απο 7 χρ σχεσης.
Το σπίτι ναι να το νοικιασετε και μη κανεις πίσω ΟΤΙ κι αν σου πουν οι γονεις σου. Μη τη πατήσει και τους κάνεις τα χατήρια λες και εισαι 15χρονο.
Ανακοινωσέ τους ΑΠΛΑ οτι νοικιασες ενα σπιτι με το αγορι σου και θα πας να μεινεις εκει. ΜΗ ζητησεις την αδειά τους! Αν ζητας ακομη την αδεια ειναι σα να νιωθεις κι εσύ 15χρ. και θες την αδειά τους. Δε τη χρειάζεσαι πλεον.
Αυτη ειναι η δική μου ταπεινή άποψη περι τετοιων θεματων μιας και μέχρι τα 24 έτρωγα στη μαπα πολλες τετοιες απαγορευσεις των γονιων μου. Ευτυχως που καταφερα και ξυπνησα με διαφορους τροπους και εφυγα γιατι αν εμενα θα εμενα μεχρι τα γεραματα.

[keepliving]

Όχι, οι δικοί μου δεν έχουν πρόβλημα.. Τον έχουν δεχτεί, αν και δεν τον γνώρισαν ουσιαστικά. Λένε μόνο ένα γεια, αλλά εγώ το προκάλεσα.. Εγώ τους ντρεπόμουν πάντα και δεν τους ανακάτευα.. Τον συμπαθούν όσο τον ξέρουν και απ' όσα ακούν από μένα. Το θέμα είναι ότι με την ντροπή μου δεν τους έχω μιλήσει για την συγκατοίκηση, ενώ το συζητάω ένα χρόνο τώρα με το αγόρι μου. Και τώρα βρήκαμε σπίτι και σκέφτομαι πως θα τους το φέρω. Δεν θέλω να στεναχωρηθούν ή να θυμώσουν και να έχω φασαρίες και προβλήματα.. Θέλω απλά να ξεκινήσω τη ζωή μου με τον άνθρωπο που αγαπάω και να χαίρονται που είμαι ευτυχισμένη. Πώς θα το κάνω? Ζητώ απεγνωσμένα βοήθεια.....

[keepliving]

Gothly έχεις απόλυτο δίκιο σ' αυτά που λες. Φαντάζομαι ότι και να θυμώσουν θα τους περάσει κάποτε. Πρέπει να ξεκινήσω τη ζωή μου. Δεν είναι κακοί.. Εγώ είμαι ανασφαλής και το προκάλεσα.. Δικό μου όλο το φταίξιμο.. Απλά προκάλεσα πολλά και στο αγόρι μου και θέλω να το αλλάξω.. Να βάλω αυτόν προτεραιότητα. Εμάς. Οι γονείς μου θα αντιδράσουν σίγουρα.. Πρέπει να βρω τη δύναμη να αντισταθώ και να προχωρήσω σ' αυτό που θέλω.. Έτσι κι αλλιώς δεν θα με χάσουν.. Στην ίδια πόλη θα 'μαστε.. Τα ξέρω όλα αυτά.. Πρέπει όμως να βρω τη δύναμη και τα κατάλληλα λόγια να μην τους πέσει βαρύ....

[kerasi]

Μα αφου δεν εχουν προβλημα να εχεις σχεση ουτε και με το συγκεκριμενο ατομο, γιατι αγχωνεσαι τοσο πολυ? Γιατι πιστευεις οτι θα χουν προβλημα με τη συγκατοικηση? Καποια στιγμη θα γινοτανε κι αυτο, τοσα χρονια εισαστε μαζι.

[αλεξανδρος_77]

Συγγνώμη προκαταβολικά για το μέγεθος του κειμένου

οπιος θελει δε διαβαζει δεν εξαναγκασες κανενα να διαβασει υπο την απειλη ρωπαλου:)

Είμαι με ένα παιδί περίπου 7 χρόνια τώρα και περάσαμε πολλά όλα αυτά τα χρόνια, γιατί μια πήγαινα σχολείο και δεν με άφηναν να βγαίνω, μετά σπούδασα, ήμασταν μακριά κλπ. Όμως κράτησε και είμαστε πολύ καλά.

ωραια καλο ειναι αυτο εκανες σχεση σε βαθος για αυτο κ κρατησε στο χρονο..

Τον αγαπάω και είμαι αποφασισμένη γι' αυτόν, όπως κι αυτός για μένα.

ωραια αυτο εχει τη μεγαλυτερη συμασια το τι θες εσυ ολα τα υπολυπα ειναι δευτερευουσας σημασιας

Όλα αυτά τα χρόνια όμως, επειδή ήμουν και μικρή όταν τα φτιάξαμε δεν είχα τόσο θάρρος να συζητάω με τους γονείς μου οτιδήποτε συνέβαινε ανάμεσα σε μένα και το αγόρι μου,

μη μπερδευεις το τοτε με το σημερα τωρα δεν εισαι μικρη εισαι 22 χρονων οπως λες ξεκαθαριζεις τι θελεις εξ αρχης...

Πάντα λέγαμε λοιπόν με το αγόρι μου, όταν με το καλό τελειώσω τις σπουδές μου να βρούμε ένα σπιτάκι να μείνουμε μαζί χωρίς τα άγχη των γονιών μας.

αυτο σημαινει οτι γνωριζεις τι θες να κανεις αρα ειναι απλα αφου το θες καντο! βρες κ μια δουλεια στη πορεια κ αυτο........

Δεν θέλω ούτε φασαρίες, ούτε μπερδέματα. Αλλά θα το δεχτούν?

μπορεις να τους το πεις κ τηλεφωνικα αν υποθετεις οτι μπορει να γινει φασαρια γιατι δε γινετε να ζησεις μια ζωη με τη μαμα σου γιατι απλα οπως λες αγαπησες κ εχεις σχεδια για τον εαυτο σου.

Πείτε μου σας παρακαλώ.. Να τους μαζέψω να τους τα πω έξω απ' τα δόντια, για πρώτη φορά?

οπος εσυ πιστευεις καλυτερα εφοσον το εχεις αποφασισει

πως είπα και πριν, το φταίξιμο για την κατάσταση το ρίχνω όλο πάνω μου.

να μη ριχνεις κανενα φταιξιμο πανω σου κ να μην εχεις ενοχες για τιποτα το παρελθον δεν αλαζει κ οταν σκεφτεσαι το παρελθον επειρεαζεσε αρνιτικα στο μελλον.

[keepliving]

Δεν ξέρω πως θα το πάρουν που θα τους το πω τελευταία στιγμή.. Τόσα χρόνια δεν τους έλεγα τίποτα απολύτως, δεν τους ανακάτευα ότι και να γινόταν γιατί δεν ένιωθα άνετη.. Κι αυτό με έκανε ακόμα και τώρα στα 22 να νιώθω ανασφαλής. Πώς θα πάω και θα τους πω ξαφνικά σήμερα "Ξέρετε τι? Αύριο φεύγω και μένω αλλού." ? Πώς??

[kerasi]

Αυριο θα πας να μεινετε μαζι?

[keepliving]

(Δεν εμφανίζονται οι απαντήσεις μου.. Γι' αυτό τα ξαναγράφω.. Ελπίζω να μην εμφανιστούν διπλά.) Έλεγα ότι τόσα χρόνια δεν μιλούσα άνετα με τους δικούς μου για ότι αφορούσε τη σχέση μου.. Αυτό μου δημιούργησε ανασφάλεια και η απόσταση διαρκεί μέχρι και τώρα, στα 22 μου. Δεν τους ανέφερα ποτέ τίποτα. Πώς θα πάω ξαφνικά σήμερα και θα τους πω "Ξέρετε τι? Αύριο φεύγω και μένω αλλού."? Πώς? Θα πληγωθούν.. Θα αντιδράσουν. Πώς θα βρω το κουράγιο να φύγω και να τους αφήσω? Είμαι υπερβολική? Να φύγω και θα το ξεχάσουν με τον καιρό? Θέλω να χαίρονται για μένα.. Θα χαίρονται ή θα είναι μέσα στα μούτρα όποτε τους βλέπω? Πώς θα το αντιμετωπίσω αυτό αν συμβεί?

[keepliving]

κερασι Την Τρίτη είναι να πάρουμε τα κλειδιά από το σπίτι.....

[kerasi]

Θα κανεις ανανεωση της σελιδας καθε φορα για να φαινονται. Κοιτα μπορει να παει ο φιλος σου για αρχη και να τον επισκεπτεσαι. Μην πας αμεσως να κοιμασαι εκει και ξεκινα αυριο να πεις οτι με το φιλο μου λεμε να μεινουμε μαζι και ψαχνει για σπιτι. Αφου ξερουν οτι εισαστε μαζι ολα αυτα τα χρονια, καποια στιγμη θα γινοτανε κι αυτο, ποτε θα γινει? στα 40 σου?

[αλεξανδρος_77]

(Δεν εμφανίζονται οι απαντήσεις μου.. Γι' αυτό τα ξαναγράφω.. Ελπίζω να μην εμφανιστούν διπλά.) Έλεγα ότι τόσα χρόνια δεν μιλούσα άνετα με τους δικούς μου για ότι αφορούσε τη σχέση μου.. Αυτό μου δημιούργησε ανασφάλεια και η απόσταση διαρκεί μέχρι και τώρα, στα 22 μου. Δεν τους ανέφερα ποτέ τίποτα. Πώς θα πάω ξαφνικά σήμερα και θα τους πω "Ξέρετε τι? Αύριο φεύγω και μένω αλλού."? Πώς? Θα πληγωθούν.. Θα αντιδράσουν. Πώς θα βρω το κουράγιο να φύγω και να τους αφήσω? Είμαι υπερβολική? Να φύγω και θα το ξεχάσουν με τον καιρό? Θέλω να χαίρονται για μένα.. Θα χαίρονται ή θα είναι μέσα στα μούτρα όποτε τους βλέπω? Πώς θα το αντιμετωπίσω αυτό αν συμβεί?

εισαι υπερβολικη κατα τη γνωμη μου δε μπορεις να καθεσε να το ψαχνεις για το πως θα το παρει η μαμα σου μια ζωη γιατι μπορεις να ζησεις με τη μαμα σου μια ζωη? δε γινετε αρα ολα αυτα ειναι αναγκαιο κακο αν θες να το παρεις κ ετσι

[keepliving]

Έχετε δίκιο.. Πραγματικά μερικές φορές, ακόμα κι αν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, θέλεις και τις γνώμες τρίτων. Γενικά είμαι δυναμικός άνθρωπος και διεκδικώ πράγματα που θέλω.. Με τους γονείς μου δεν ξέρω.. Είναι ο σεβασμός? Ότι στεναχωριέμαι μήπως λυπηθούν που δεν θα μ' έχουν? Αλλά δεν θα σταματήσω ούτε να τους βλέπω, ούτε να τους αγαπάω.. Τα λέω όλα αυτά για να "τ' ακούω" εγώ πιό πολύ. Όντως είναι κάτι σαν αναγκαίο κακό. Και πρέπει να γίνει, γιατί αν δεν γίνει τώρα τα πράγματα θα συνεχίσουν έτσι και δεν θέλω. Ευχαριστώ πολύ πάντως που αφιερώσατε χρόνο να το διαβάσετε και να μου απαντήσετε.. Με βοηθάνε πολύ τα λόγια σας.

[kerasi]

Αμα ηταν οι γονεις σου ιδιοτροποι ή αρνητικοι, τοσα χρονια θα σου πεταγανε καμμια σποντα. Τι αλλο μπορεις να κανεις δηλαδη? Να μενεις με τους γονεις σου μεχρι να πεθανουνε και μετα να βρεις αντρα? Αυτος ειναι ο προορισμος του ανθρωπου, δε μπορεις να περιμενεις να κατσεις με τους γονεις αιωνιως. Ο σεβασμος που λες δεν εχει να κανει κατι με την υποθεση. Δηλαδη οι γονεις σου ειναι υπερ να κατσεις μαζι τους μεχρι να πεθανουνε και μετα να βρεις αντρα να παντρευτεις? Εμενα μου φαινονται πολιτισμενοι ανθρωποι και οτι θελουν το καλο σου.