Συμφωνω απολυτα.
Το μαζι, θελει δυο, δυστυχως ή ευτυχως.
Ειναι μια απωλεια :Η συνειδητοποιηση του επιπεδου της σχεσης που μπορεις να εχεις με τον γονιο σου.
Το να βλεπεις, μεχρι που, τι και πως να το περιμενεις.Και τι ΔΕΝ μπορεις, και δεν θα λαβεις ποτε.
Το να ξερεις, οτι καποιες φορες θα πρεπει να υψωσεις κι εσυ το δικο σου τειχος για τη δικη σου προστασια.
Ποναει, γιατι ειναι εκεινα τα λογια, τα απλα, το σ αγαπω, σε νοιαζομαι, που τοσο δυσκολο ειναι καμια φορα να ανταλλαχθουν αναμεσα στους δυο.
Ειμαι μαζι σου, διπλα σου, οσο με αφηνεις.
Σε θαυμαζω, που δεν υποχωρησες και σεβομαι τον πονο της απωλειας.
Ασε το ανθος να βγαλει το εντονο αρωμα του, και με τον καιρο θα μαραθει και θα λαβει μια ορισμενη θεση μεσα σου.
Ο δικος μου ο πατερας, λιγα λεπτα αφου εγραψα για την σχεση μας εδω μεσα, με πηρε τηλεφωνο κλαιγοντας.
Ζητωντας συγνωμη , ουτε κι ο ιδιος ηξερε γιατι.
Και τοτε καταλαβα, πως με τοσα πυρα, τοσα τειχη που εχουμε ορθωσει, τοσα ανταριασμενα συναισθηματα μεσα μας, το πολυ κοντα , ειναι ουτοπια.
Το συνειδητοποιημενα και συντροφικα μακρια, ειναι ισως η μονη προοπτικη της σχεσης μας.
Συνεχισε ετσι,
κουραγιο.