η δικη μου ιστορία

[Silk]

Ματζουράνα μου εγώ τα είπα στους ίδιους, δεν ξέρω πως, ούτε περίμενα την κατάλληλη στιγμή, ούτε το είχα σκεφτεί από πριν, απλά άνοιξα το στόμα και έλεγα αυτά που με πονούσαν χρόνια. κάποιες φορές μου βγήκε με παραπάνω θυμό από όσο θα ήθελα.
Αλλά τουλάχιστον τώρα ξέρουν και παρόλο που δεν αντέδρασαν όπως στις ταινίες αγκαλιές - φιλιά κλπ (η αδερφή μου με έβγαλε έξω από το σπίτι της και η μάνα μου με κατηγόρησε ότι αν η αδερφή μου κάνει κάτι κακό στον εαυτό της θα έχω ευθύνες), δεν έκανα πίσω, δεν είχα ενοχές ότι τους στεναχώρησα.
Φυσικά δεν μεταμορφώθηκα στην αδιάλλακτη σκύλα που χέστηκε για τους άλλους. Έκανα και κάνω υποχωρήσεις. Πλέον όμως δεν ντρέπομαι να πω κάτι όταν με πληγώνουν, όταν με μειώνουν (από αυτά τα υπονοούμενα που σκέφτεσαι άσε να μην προξενήσω σκηνή, κάνε ότι δεν κατάλαβες, χιούμορ χιούμορ αλλά κανείς δεν γελάει) ή όταν βλέπω ότι κάτι είναι άδικο, διεκδικώ για εμένα. Πιάνω το εαυτό μου να λέει πράγματα που 1 χρόνο πριν απλά θα έκανα το κορόιδο, ή δεν θα τα έλεγα μήπως με παρεξηγήσουν ή με πουν κακιά ή μήπως σχηματίσουν κακή ιδέα για εμένα, αυτοί που με παρεξήγησαν ήταν και αυτοί που με ένοιαξε το λιγότερο, οι υπόλοιποι που είχαν και την μεγαλύτερη σημασία για εμένα, έμειναν. Το καλύτερο είναι ότι ο θυμός υποχώρησε, αυτή η μαζεμένη πίκρα μέσα μου δεν θα έλεγα ότι άδειασε τελείως αλλά είμαι ήρεμη. Τα ξεσπάσματα θυμού που είχα (ποτέ για τους σωστούς λόγους) έχουν μειωθεί πάρα πάρα πολύ, δεν είμαι θυμωμένη με την αδελφή μου, δεν είμαι θυμωμένη με την μητέρα μου, είμαι ακόμα λίγο θυμωμένη με εμένα αλλά οκ το δουλεύω. Συνεχίζω να βοηθάω την αδελφή μου όσο μπορώ, όπως και όποιον άλλον άνθρωπο μπορώ και αυτήν την φορά το κάνω γιατί θέλω, όχι γιατί πρέπει, εάν παρεκτραπεί η κατάσταση βάζω όρια.
Ξέρεις λένε λένε οι ψυχολόγοι "βάλε όρια κλπ" και εσύ ακούς αλλά σκατά, όταν έρχεται η ώρα που σε πιέζουν, προσπαθείς να το κάνεις, και συνεχίζουν να σε πιέζουν, και προσπαθείς, αλλά η πίεση συνεχίζει οπότε τελικά σπας και υποχωρείς και μετά κατηγορείς τον εαυτό σου. Οι ψυχολόγοι θα έπρεπε ακόμα να σου λένε ότι αυτοί που τους έχουμε μάθει ότι είμαστε η πατερίτσα τους, ότι θα πιέζουν όσο μπορούν, και όταν βάλεις τα όρια θα ξεσπάσει όλη η κόλαση που φοβόσουν. Αλλά τελικά δεν έχεις φόβο και θα περάσει και εσύ θα είσαι καλά, και αυτοί θα είναι καλά, αλλά ακόμα και όσοι δεν είναι, δεν φταίς εσύ, έχουν δικά τους θέματα που πρέπει να λύσουν.

[Μαντζουράνα_ed]

Silk, έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα αυτά που γράφεις!!

Χαίρομαι που έχεις κάνει τόσο μεγάλη πρόοδο και κατάφερες να βάλεις όρια. Αυτό είναι το ζητούμενο για μένα.
Όλο λέω ότι θα βάλω όρια και όλο δεν βάζω.

Και το πρόβλημα εγώ δεν το έχω τόσο με τους κοντινούς μου ανθρώπους. Γιατί μ' αυτούς έχω οικειότητα και πιο εύκολα μπορώ να πω "φτανει".

Το πρόβλημα κυρίως το έχω με τους άλλους. Μ' αυτούς που δεν έχω τόση οικειότητα.

Να σου περιγράψω ένα περιστατικό. Είχα πάει με ένα ζευγάρι 70ρηδων (οικογενειακοί φίλοι) σε μια εκδήλωση. Όλο μου λένε ότι με αγαπάνε και ότι θέλουν να με δουν αδύνατη κλπ.
Στο τέλος της εκδήλωσης, υπήρχε ένας μπουφές που είχε διάφορα γλυκάκια για τους παρεβρισκόμενους.

Η γυναίκα (απ το ζευγάρι) μου λέει: "Α, κοίτα! Έχουν σοκολατάκια! Θα πάρω. Θες και εσύ ένα;"

Πριν προλάβω να απαντήσω, ο άντρας (απ' το ζευγάρι) πετάγεται και λέει κοφτά "Όχι. Δεν θέλει.", με τόνο σαν να μου λέει "μην τολμήσεις να πεις ναι, εσύ δεν είσαι για να τρως σοκολατάκια μ' αυτά τα κιλά".΄

Και εγώ τί είπα; Το βούλωσα. Απάντησα μόνο στη γυναίκα ευγενικά ότι δεν θέλω.

Και πριν χρόνια ήμουν στο σπίτι της γιαγιάς μου και είχε περισσέψει τούρτα από κάποια γενέθλια. Μου λέει η γιαγιά μου "Έχουμε τούρτα από χθες, πολύ νόστιμη, κάτσε να σου βάλω ένα κομμάτι". Και απαντάει μια βλάχα θεία μου "όχι μην της βάλεις! Έχει ανάγκη αυτή από τούρτες;". Και πάλι το βούλωσα.

Κάθε προσβολή που καταπίνουμε μεταφράζεται σε υπερφαγικά.
Δεν θα φτάσω εγώ 500 κιλά για τον κάθε μ@λ@κα. Θ' αρχίσω ν' απαντάω όπως τους αξίζει. Γαιδούρι ο άλλος; Διπλή γαιδούρα εγώ!

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by Tassos67i
Μάλλον αυτό το ξεχασμένο θέμα αναβιώνει μέσα από το παρόν θέμα

Καμιά φορά από ένα μικρό έναυσμα, γίνεται κλικ μέσα μας και αρχίζουμε και βγάζουμε τα σώψυχά μας. Έτσι έγινε και μ' αυτό το θέμα. Όταν πάτησα το reply για να απαντήσω στο θέμα της fat capricorn, δεν φανταζόμουν ότι θα έλεγα αυτά που με βασάνισαν κι εμένα. Κι όμως το χέρι πληκτρολογούσε αυθόρμητα..

[Silk]

Μαντζουράνα μου καταλαβαίνω τι εννοείς.

Δεν είναι γαιδουριά να τον ρωτήσεις πχ. τον κάθε άνθρωπο όταν λέει μια μαλακία "πως είπατε?", "δεν σας άκουσα", μπορεί να δεις ότι θα σε κοιτάνε με απορία ή θα νοιώσουν άσχημα γιατί πρέπει να σκεφτεί τι είπε και για να ρωτάς μάλλον είπε κάτι που δεν έπρεπε, οι περισσότεροι καταλαβαίνουν και στην αρχή μπορεί να απολογηθούν και ίσως να νοιώσεις άσχημα που τους έφερες σε αυτή την θέση αλλά πόσα συναισθήματα πρέπει να καταπιούμε πια.

Το να κρύψουμε την δυσαρέσκεια μας δεν υπάρχει λόγος, ναι κάποιες φορές μου βγαίνει άσχημα δηλαδή να απαντήσω με κακία στην κακία, και μπορεί να νιώσω ότι πρέπει να ζητήσω συγνώμη και ζητάω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο άλλος δεν είναι κόπανος, ούτε νιώθω ότι έγινα κατώτερος άνθρωπος επειδή είπα μια κακία. Όπως μπορώ το αντιμετωπίζω, και μαθαίνουμε από τα λάθη μας και συνεχίζουμε να αλληλεπιδρούμε με τους άλλους.

Σήμερα είναι τα κιλά, αύριο θα είναι κάτι άλλο, τα ρούχα σου, η δουλειά σου, ο σύντροφός σου, οι επιλογές σου.

[Silk]

Originally posted by Tassos67i
Μάλλον > αυτό < το ξεχασμένο θέμα αναβιώνει μέσα από το παρόν θέμα

τώρα κατάλαβα ότι το ποστ είχε λίνκ... τζάμι, και αναρωτιόμουν γιατί δεν δουλεύω στην NASA. :smirk:

[fat capricorn]

καλησπέρα.Διάβασα τις ιστορίες σας Ματζουράνα και silk και ταυτίστηκα σε αρκετά σημεία.Τελικά όλα μας τα προβλήματα ξεκινούν από την γονική οικογένεια,Εγώ ξεκίνησα ένα γεμάτο εφηβάκι και κατέληξα όταν τελείωσα το σχολείο μια υπέρβαρη νεαρή λόγω της μαμάς μου.Από 16 ετών το κύριο μέλλημα της ήταν να γίνω αδύνατη κι όμορφη σαν την μικρότερη αδελφή μου η οποία στην εφηβεία της ήταν 43 κιλά, άγγιζε τα όρια της ανορεξίας.Οταν με έβλεπε να τρώω κάτι πέρα της δίαιτας πείνας που μου επέβαλλε έκανε άρχιζε τα κλάματα και τις υστερίες.Δεν μπορώ να τα ξεχάσω αυτά με τίποτα!Κάποτε είχα αποφασίσει σοβαρά να αυτοκτονήσω αλλά με κράτησε η σκέψη της μικρής μου αδελφής που ήταν μωρό και την λάτρευα.Η μητέρα μου δεν ήταν καμία γυναίκα λεπτή η περιποιημένη απλά σαν γυναίκα σε χωριό πίστευε ότι θα της έμενα στο ράφι γιατί μια χοντρή δεν μπορείς να την παντρέψεις εύκολα.Κι εγώ απλά αντί να αδυνατίζω ετρωγα κρυφά και αυξανόμουν.Ηθελα να συνεχίσω τις σπουδές μου αλλά είχαμε άλλες προτεραιότητες.Μόνο περιορισμοί και υποχρεώσεις.Η μάνα μου είχε και έχει μια πολύ δύσκολη σχέση με τον πατέρα μου.Έπρεπε σαν μεγάλη κόρη να της συμπαραστέκομαι και να την βοηθάω σε όλα.Ήμουν μια μικρή μαμά για τα αδέλφια μου, τα οποία ιδιαίτερα τα αγόρια μεγάλωσαν νοιώθοντας ότι είναι ξεχωριστοί γιατί είναι απλά άντρες.Οι κόρες υπηρετούσαν τους λατρεμένους γιους, μάλλον η κόρη εγώ, γιατί η μία η όμορφη ήταν πάντα μικρή για την μάνα μου και η άλλη ήταν μωρό.Σε όλες τις εξόδους έπαιρναν την αδύνατη-όμορφη μαζί, έπρεπε να δείχνουν στον κόσμο το καλύτερο περιτύλιγμα.Το μόνο μου επίτευγμα ήταν οι καλοί βαθμοί και οι ικανότητες στην μαγειρική που γεννήθηκαν από την ανάγκη μου να ταίζω τα αδέλφια μου τις πολλές φορές που γυρίζαμε σπίτι και έλειπαν και δεν βρίσκαμε φαγητό.
Πάλι παρασύρθηκα και γράφω πράγματα που δεν θέλω να θυμάμαι.Με την μάνα μου έχουμε να μιλησουμε καιρό την είδα εχτές με το μεγάλο της καμάρι που αφού τα εχει κάνει στην ζωή του σκατά λόγω του υπέρμετρου εγωισμού του γύρισε όπως κι ο μικρότερος στην μαμά του.Κι αυτή εκεί υπηρετεί αγόγγυστα στα 70+ δύο αχρηστους ενήλικες,Εκανα πως δεν τους είδα ευτυχώς δεν με είδαν κι αυτοί δεν γούσταρα να τους μιλήσω.Έχω αποφασίσει πλέον να μιλάω και να βλέπω αυτούς που γουστάρω εγώ και να μην καταπιέζω άλλο τον εαυτό μου. Μου φτάνει η καταπιεση που νοιώθω αρκετές φορές στη δουλειά αλλά εκεί αναγκάζεσαι να συνυπάρχεις με άτομα που μπορεί στην προσωπική σου ζωή να μη τους έλεγες ούτε καλημέρα.
Εχτές μίλησα με τη μικρή μου αδελφή, είχαμε καιρό να μιλήσουμε η συναισθηματική μου κατάσταση με έκανε να νοιώθω αποσασιοποιημένη γενικά αλλά εχτές είχαμε μία πιο ζεστή και πιο ειλικρινή προσέγγιση.Έχει κι εκείνη τα ίδια συναισθήματα για την μητέρα μας αλλά έχοντας μεγαλώσει 1 δεκαετία+ μετά από εμένα εκέινη δεν δέχτηκε πολλά μη.Σπουδασε προχώρησε στην ζωή της και θυμάμαι ότι σαν παιδί αυτή είχε προβλήματα με το στομάχι της λόγω άγχους και στενοχώριας.Τελικά το σαράκι της αγάπης που δν παίρνεις από την μάνα σου σε ακολουθεί όσο χρονών και να είσαι.Ζηλεύω την συνάδελφο που μιλάει κάθε μέρα με τη μαμά της και έχει αυτή την τρυφερή έκφραση στο πρόσωπο, ζηλεύω που η μαμά της τη στηρίζει και είναι δίπλα της ουσιαστικά.Τελικά έχω συνειδητοποιήσει ότι η μάνα μου είναι το πρόβλημα μου.Αλλά πλέον δεν θέλω να το λύσω γιατί η σχέση μου μαζί της είναι φαύλος κύκλος.Συγγνώμη που σας ζάλισα δεν ξέρω καν αν βγάζουν νόημα αυτά που γράφω.Σας ευχαριστώ που είστε εδώ και ακούτε και συμπαραστέκεστε.

[Μαντζουράνα_ed]

fat capricorn, σε καταλαβαίνω.
Καλά κάνεις και τα βγάζεις από μέσα σου.

Το νούμερο 1 θέμα σε όλους τους θεραπευόμενους (σε ψυχολόγους) είναι οι γονείς και κυρίως η μητέρα.

Έχεις δίκιο να έχεις πικρία μέσα σου.
Όμως δεν είσαι πια ανήλικη και ανήμπορη σε όλο αυτό.
Είσαι ενήλικας, ώριμη στη σκέψη και με υπέροχο χαρακτήρα (από το λίγο που σε διαβάζω). Επίσης είσαι ευλογημένη με ένα σύζυγο και ένα παιδί. Έχεις τον δικό σου οικογενειακό πυρήνα πια.

Άσ' τους εκείνους που σε πλήγωσαν παλιά. Όπως πολλές φορές το λέμε, μέχρι εκεί έκοβε (και κόβει) ο νους τους.
Εσύ είσαι πολύ πιο πάνω απ' αυτούς.

Και το θέμα δεν είναι εκείνοι. Το θέμα είναι να λύσεις μέσα σου την πικρία και τη στεναχώρια που νιώθεις γι' αυτούς.
Πρέπει να τους συγχωρήσεις για να προχωρήσεις.
και όταν λέω να τους συγχωρήσεις, εννοώ μέσα σου. Χωρίς καν να τους το πεις. Χωρίς καν να τους ξαναμιλήσεις ποτέ.
Συγχώρησέ τους να ελευθερωθείς.

Διάβασα ένα βιβλίο πριν αρκετό καιρό που με έκανε να δω τα πράγματα αλλιώς. Λέει ότι για να είμαστε υγιείς και να προχωρήσουμε στη ζωή μας γεμάτοι, πρέπει να συγχωρήσουμε αυτούς που μας πλήγωσαν. Και ειδικά αυτούς που πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε ποτέ, ειδικά αυτούς πρέπει πρώτα να συγχωρήσουμε. Μέσα μας.
Φαντάσου ότι άνθρωποι που είχαν άλυτα θέματα με τους γονείς τους ενώ εκείνοι είχαν πεθάνει, με παρακίνηση από τον ψυχολόγο τους πήγαιναν στα μνήματα και εξέφραζαν τα συναισθήματά τους. Δεν έχει σημασία αν εκείνοι τα άκουσαν ή όχι. Σημασία έχει να τα βγάλουμε εμείς από μέσα μας.

Και τα λέω όλα αυτά κυρίως για να τ' ακούω εγώ, γιατί ούτε εγώ έχω καταφέρει να συγχωρήσω αυτούς που με έχουν πληγώσει στο παρελθόν.

Αλλά αυτό είναι η λύση. Αυτό είναι η λύτρωση.
Αλλιώς τα άσχημα συναισθήματά μας θα μένουν μέσα μας και θα μας τρώνε σαν σαράκι.

Θα σου στείλω u2u να σου προτείνω ένα βιβλίο αν θες, το οποίο το 'χω ολόκληρο σε λινκ χωρίς να χρειαστεί να τ' αγοράσεις. Πιστεύω θα σου δώσει να καταλάβεις αυτά που πολύ περιληπτικά σου είπα εδώ.

[fat capricorn]

Σε ευχαριστώ Ματζουράνα.Το θέμα δεν είναι να συγχωρέσεις τους άλλους αλλά να συγχωρέσεις τον εαυτό σου.Πιο πολύ θυμωμένη είμαι με τον εαυτό μου που επηρεάζεται αρνητικά.Στενοχωρήθηκα για κάτι ή εγώ ή κάποιος άνθρωπος που αγαπώ, τρώω.Δεν είναι λύση αυτή είναι κατάρα.Στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να εκφράσω σε αυτούς που με έχουν πληγώσει αυτά που αισθάνομαι.Θα ήθελα να μπορούσα να πάρω την μάνα μου και να της πω όλα όσα αισθάνομαι αλλά θα βάλει τα κλάματα και θα μου πεί πάλι ότι είμαι η αδυναμία της και ότι θυσιάστηκε για εμάς κλπ.Εγώ ξέρω γιατί δεν με συμπαθεί η μάνα μου, μοιάζω εμφανισιακά του πατέρα μου και της αδελφής του που την μισούσε. Πάντα ακόμα και τώρα ότι έχει σχέση με το σόι του πατέρα μου που εγώ αγαπώ ιδιαίτερα προσπαθέι να το διαβάλλει.Εχω υπέροχες αναμνήσεις από τον πολυαγαπημένο μου παππού τον πατέρα του πατέρα μου και από την θεία μου την αδελφή του που την λάτρευα αλλά εκείνη μονίμως προσπαθεί να τις αμαυρώσει.Κάποια στιγμή της είπα ως εδώ δεν θα ξαναπείς άσχημη κουβέντα για αυτούς τους δύο ανθρώπους όσο κι αν εσένα μπορεί να μη σου φέρθηκαν καλά εγώ τους αγαπάω και με ενοχλεί να μιλάς άσχημα για αυτούς.Και το σταμάτησε όχι αδιαμαρτύρητα βέβαια.
Είχα πάντα αδυναμία στον πατέρα μου αλλά με αυτόν δεν μπορείς να έχεις φυσιολογική σχέση, είναι πολύ εγωκεντρικός και αυταρχικός.Πλέον δεν έχω σχέση με κανέναν τους και έχει ηρεμήσει το κεφάλι μου :yes:
Ξέρεις τι θα ήθελα;Θα ήθελα να πάρω την παιδική μου φίλη τηλέφωνο που δεν κάνουμε πια παρέα και να της πω τους λόγους που δεν της είπα τότε.Αυτό που απομακρύνομαι χωρίς εξηγήσεις είναι το χειρότερο γιατί με τρώει το σαράκι μέσα μου για αυτά που δεν είπα.Θα ήθελα τις προάλλες που με πήρε ο μεγάλος μου αδελφός και παρουσίαζε τον εαυτό του σαν οσιομάρτυρα για να δικαιολογήσει τις πράξεις του (που δεν με αφορούσαν, αφορούσαν τις αποφάσεις που πήρε για την προσωπική του ζωή ), να του πω σκάσε φέρθηκες σαν μαλάκας (συγγνώμη για την έκφραση)αλλά δεν του το είπα.Θα ήθελα όταν έρχεται η ηλίθια συνάδελφος που μου το παίζει φίλη ενώ ξέρω τι έχει κάνει και τι έχει πει εναντίον μου να τη κράξω αλλά αντί για αυτό το παίζω ευγενική και συνεργάζομαι μαζί της.Στον μόνο άνθρωπο που εκφράζω τα πραγματικά μου συναισθήματα είναι ο άντρας μου αλλά εκεί νοώθω τη σιγουριά της αγάπης και ακόμα κι αν τσακωθούμε ποτε μα ποτέ στα 20+ χρόνια που είμαστε μαζί δεν έχουμε κοιμηθεί τσακωμένοι.Οι καβγάδες μας είναι σαν την καλοκαιρινή βροχή κρατάνε λίγο γιατί ούτε εγώ ούτε αυτός μπορούμε να κρατήσουμε μούτρα.
Στην προσπάθεια μου να λύσω τα θέματα μου έχω επισκεφτεί νευρολόγο και ψυχίατρο-ψυχαναλυτή.Ο δεύτερος με βοήθησε πολύ.Σε κάποια άλλη φάση της ζωής μου είχα στραφεί στην θρησκεία.Είχα πνευματικό, έναν υπέροχο άνθρωπο που με βοήθησε πολύ, είχα ηρεμήσει ένοιωθα γαλήνη και πραγματικά δεν με ενοχλούσε τίποτα.Αλλά όλος ο στενός μου κύκλος με κατέκρινε ακόμα κι ο άντρας μου αντιδρούσε δεν του άρεσε αυτό στο οποίο μεταμορφωνόμουν.Μετά τον θάνατο του πνευματικού μου έληξε κι αυτή η φάση που κράτησε σχεδόν 4 χρόνια.Μερικές φορές μεταξύ αστείου και σοβαρού ο σύζυγος και η κόρη μου, μου λένε να επιστρέψω στην εκκλησία γιατί ήμουν πιο ήρεμη:smilegrin:
Το σίγουρο είναι ότι όσο καλή σχέση και να έχεις με την άμμεση οικογένεια που έχεις δημιουργήσει πάντα υπάρχει ένα κενό που δεν γεμίζει με τίποτα.Πάντα ήθελα να μαζευόμαστε όλα τα αδέλφια με τις οικογένειες τους να υπάρχει αυτή η εστία των γονιών που θα μας μαζεύει. Σε εμάς δεν υπάρχει αυτό,όποτε έχουμε μαζευτεί πάντα κάποιος με κάποιον θα τσακωθεί, συνήθως ο πατέρας μου με κάποιον από όλους ή με όλους.Δεν υπάρχει δέσιμο ούτε ζεστασιά μεταξύ μας και αυτό ξεκινάει και τελειώνει στους δύο ανθρώπους που μας έφεραν στην ζωή.
Δεν έκανα πολλά παιδιά από επιλογή,μισούσα τις πολυμελείς οικογένειες, θεωρούσα ότι τα παιδια δεν μεγαλώνουν ανέμελα.Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα γνωρίζοντας πολυμελλείς οικογένειες ότι το Α και το Ω για την οικογενειακή ευτυχία των παιδιών είναι η αγάπη των γονιών.Οταν έχεις αγάπη δεν σε νοιάζει αν δεν έχεις δεύτερο ζευγάρι παπούτσια ή αν φοράς τα αποφόρια της μεγάλης σου αδελφής.Αυτό είναι το βασικό συστατικό της ευτυχίας ενός παιδιού η αγάπη των γονιών και αν σου λείψει σαν παιδί η έλειψη του σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή και στις επιλογές σου.

[Silk]

Capricorn δεν ζαλίζεις κανέναν, και εγώ για πολύ καιρό δεν ήθελα να θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά όσο μεγαλώνουμε τα βρίσκουμε μπροστά μας, και έχω ανα καιρούς σε άσχετες στιγμές κάτι flash back, πράγματα που δεν θυμόμουν.
Και εγώ από χωριό είμαι, οι γονείς μου έκαναν κόρες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο περίγυρος (συγγενείς κυρίως) δεν έβαζαν τα αγόρια σε άλλη θέση (ξαδέρφια), και εγώ άκουγα ότι τους άντρες τους "υπηρετούμε".
Όπως είχε πει η click πριν από καιρό, δεν νομίζω ότι υπάρχει μάνα που να δίδαξε αυτοπεποίθηση στα παιδιά της.
Εγώ ήμουν το αδύνατο και η αδερφή μου η "χοντρή" μεγαλώνοντας, μήπως άλλαξε κάτι, όχι, η αδερφή μου μπορεί να ήταν η χοντρούλα αλλά είχε πιο ωραίο πρόσωπο και άμα έχανε λίγα κιλά θα "φυσούσε" μπροστά μου (λόγια της μητέρας μου :regan: μπροστά σε δύο τότε έφηβες), άσε που εννοείται δεν ξέχναγε να μου πει ότι "έκανες κοιλίτσα, έκανες ψωμάκια, έχεις κυτταρίτιδα". Συμπέρασμα ... πούτ#@ς μπλε, όλοι στο ίδιο καράβι πλέουμε.
Η αδελφή μου ως άμυνα δεν ξέχναγε και δεν ξεχνάει δυστυχώς να μου "χτυπάει-υπενθυμίζει" ότι "ελάττωμα" έχω, σωματικό ή μη. Δεν μου δάνειζε ρούχα διότι έχω μεγάλο στήθος και θα τα ξεχειλώσω, φόραγα έφηβη κανά πιο στενό φόρεμα και άκουγα "πετάνε τα ψωμάκια σου" στα 48-49 κιλά, που πας έτσι σαν την αγελάδα.

Καλά τώρα που έχω παχύνει χέστο καλύτερα, δεν θέλω να τους πω ότι κάνω δίαιτα διότι ανησυχώ το τι θα ακούσω (υποψιάζομαι κάτι σε "επιτέλους σαν φάλαινα έχεις γίνει", "καιρός ήταν να κόψεις την μάσα", κ.α.) με αποτέλεσμα να διαολοστείλω κανέναν ξανά. Τόσο καιρό βλέπεις είχαμε άλλα οικογενειακά θέματα και κανείς δεν ασχολήθηκε έντονα με το βάρος μου (όχι ότι δεν είπαν, είπαν, αλλά δεν έγινε τεράστιο θέμα).

Τώρα το "να λύσεις ένα πρόβλημα σχέσης" δεν είναι αυτό που φανταζόμουν, ότι ξέρεις, η μάνα μου θα παραδεχθεί τα λάθη της, που και που στην κουβέντα το κάνει, αλλά μετά ξεκινάνε οι δικαιολογίες και καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος αυτός είναι πάρα πολύ δύσκολο να αλλάξει μυαλά και συμπεριφορά.
Γενικά δεν μπορώ να πω ότι οι σχέσεις μας πλέον στην οικογένεια είναι οι ιδανικές, η αδελφή μου συνεχίζει αρκετά να λέει μαλακίες και να κατηγορεί, αλλά πλέον δεν το ανέχομαι και απαντάω με αρκετό θράσος ή μάλλον δεν είναι θράσος, είναι η αλήθεια (που πονάει πάρα πολύ κάποιες φορές), όχι κακίες και μικρόψυχα πράγματα, απλά αλήθειες.
Π.χ. ήρθε πριν 2 εβδομάδες να μείνει για μια ημέρα γιατί είχε δουλειές εδώ που μένω, εγώ δεν ήξερα ούτε ότι θα έρθει ούτε ότι θα μείνει σπίτι μου. Με πήρε τηλ. η μάνα μου να μου πει ότι έρχεται και εγώ είμαι στην δουλειά. Πρώτη φάση μου ανέβηκε η πίεση, το ξεπέρασα, ηρέμησα, λέω οκ, δεν έχω μαγειρέψει, το σπίτι είναι σχετικά καθαρό (η αδερφή μου είναι ελαφρώς υποχόνδρια), πέρνω τηλ τον σύντροφο μου του το λέω, του λέω δεν πειράζει, άστα όπως είναι, κάνε ότι κάνεις, δεν είναι πρόβλημα. Φτάνει και μου λέει θέλω να έρθεις μαζί μου γιατί δεν ξέρω πως να πάω εκεί που θέλω και θέλω παρέα, της λέω οκ θα έρθω αλλά αυτό δεν θα επαναληφθεί, μόλις γύρισα από την δουλειά και εσύ με ενημερώνεις τελευταία στιγμή. Πάμε εκεί που είναι να πάμε, και στο μεσοδιάστημα να μου λέει ότι οικονομικά δεν είναι καλά, και τις προάλλες δεν είχε αρκετά λεφτά να πάρει του παιδιού της παγωτό και μέτραγε τα ψιλά στο πορτοφόλι. Τώρα που το ακούτε αυτό σκέφτεστε, προφανώς η κοπέλα έχει μεγάλο οικονομικό πρόβλημα. Αμ δε, οικονομικά είναι αρκετά καλά και δεδομένης της οικονομικής κατάστασης, πάρα πολύ καλά, ο πρώην άντρας της δίνει την διατροφή κανονικά κάθε μήνα, έχει 2 ενοίκια, παίρνει μισθό και δεν έχει έξοδα διατροφής γιατί πολύ απλά το γενικό σουπερμάρκετ το κάνει η μάνα μου που μένει από πάνω, η οποία μαγειρεύει και βάζει πλυντήρια και σιδερώνει στο δικό της σπίτι, άρα έσοδα 2,000 ευρώ +, έξοδα οι λογαριασμοί και προσωπικά έξοδα για αυτήν, το παιδί και το αυτοκίνητο. Τα ψιλά που μέτραγε ήταν γιατί δεν είχε πάει να τραβήξει χρήματα από την τράπεζα. Δεν ήθελα να πω τίποτα, γιατί την αλήθεια δεν με νοιάζει ξέρω ότι είναι καλά. Έλα μου ντε που αυτά ξεκινάει και τα λέει και σε άλλον άνθρωπο που συναντήσαμε στον δρόμο και στο καπάκι 3 λεπτά μετά ενώ είναι ώρα να γυρίσουμε σπίτι μου λέει ενώ προχωράμε να μπούμε σε ένα κατάστημα με ρούχα μη ευκαταφρόνητης τιμής. Μου γύρισε το μάτι, την τράβηξα πιο πέρα και της είπα την αλήθεια, ότι είναι κοροϊδία και προσβολή να λέει ψέμματα και σε εμένα και σε άλλους με δακρύβρεχτες ιστορίες ότι δεν έχει να πάρει του παιδιού της παγωτό και ότι έχει οικονομικά προβλήματα την στιγμή που κάποιοι παλεύουν να βάλουν φαγητό στο τραπέζι τους. Ότι είναι υποκρισία 3 λεπτά πριν να προκαλεί με ψέματα την συμπάθεια του κόσμου και την προσοχή και 3 λεπτά μετά να θέλει να ψωνίσει ρούχα ενώ στην ντουλάπα της έχει μια στοίβα ρούχα, τα μισά αφόρετα, και αν θέλει να μπει εγώ φεύγω και ας έρθει σπίτι μόνη της. Πρώτη αντίδραση να είναι έτοιμη να μου βάλει τα κλάματα, δεν "μασάω", το γυρνάει ότι ξέρεις παλιότερα είχε συνηθίσει σε έναν Α΄τρόπο ζωής και τώρα δεν μπορεί να τον έχει, έχουν αλλάξει τα πράγματα, συνεχίζω να μην αντιδρώ γιατί πολύ απλά αυτά που μου έλεγε δεν σημαίνει ότι αυτό που έκανε είναι κακό. Της λέω αν θες, πάμε να κάτσουμε να πιούμε έναν καφέ να μου πεις τι έχεις. Πάμε καθόμαστε, μούγγα, τίποτα, θες να μου πεις της λέω τι έχεις, ξεκινάει τις ίδιες μαλακίες ξανά με μια δόση κακίας, ότι ξέρεις εσύ μπορεί να μην προσέχεις τον εαυτό σου αλλά εγώ είμαι μια μάνα με ένα παιδί, χωρισμένη και πρέπει να προσέχω γιατί πως θα γυρίσει να με κοιτάξει κάποιος. Δεν της απαντάω γιατί συνέχιζε να μου λέει "πίπες", πάμε της λέω, όντως φεύγουμε ερχόμαστε σπίτι. Ξεκινάει το τροπάριο, "μυρίζει σκυλίλα", "δεν έχεις ξεσκονίσει", "τι θα φάμε, πεινάω" ε κάπου εκεί της λέω, απέναντι έχει ξενοδοχείο, θα πάρω να σου κλείσω ένα δωμάτιο. Με κοιτάζει ξανά με το ύφος της λυπημένης, δεν ανταποκρίνομαι, οκ μου λέει μια κουβέντα είπα. Πάω αλλάζω και είχε σηκωθεί και έπλενε πιάτα στον δικό μου νεροχύτη ( :shocked2: :shocked2: ).

Τελικά έκατσε 1 εβδομάδα χωρίς να το έχει κανονίσει, συζητήσαμε αρκετά και δεν την ένιωσα ως βάρος.

Στο γραφείο τώρα, έχω μια συνάδελφο που είναι η αδελφή του αφεντικού, καταλαβαίνεις λοιπόν ότι προσπαθεί να το παίξει 2ο αφεντικό παρόλο που ο αδερφός της έχει ξεκαθαρίσει πολλές φορές σε αυτήν, ότι και οι 3 που δουλεύουμε εκεί μέσα είμαστε ίσοι. Την αλήθεια αποφάσισα να αλλάξω δουλειά γιατί η ιστορία τραβάει τώρα 2 χρόνια, και ότι και να κάνει, αυτή δεν αλλάζει διότι καταλαβαίνει ότι παρόλο το κυριολεκτικά βρήσιμο που τρώει για τις μαλακίες που κάνει, δεν θα την διώξει γιατί είναι αδελφή του. Του ανέφερα λοιπόν ότι αποφάσισα σε λίγο καιρό να φύγω. Πιάσαμε την κουβέντα και του ανέφερα κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και καιρό και το παράτησα γιατί τα χρήματα ήταν πολλά για να το ξεκινήσω. Μην τα πολυλογώ, από το πουθενά τελείως μου είπε ότι του αρέσει ως ιδέα και υπάρχει και κάποιος άλλος που έχει μια αποθήκη χρημάτων και ενδιαφέρεται. Η συζήτηση προχωράει κ.λ.π. εδώ και κανά 2 μήνες γνώρισα και τον άλλον άνθρωπο, τώρα αν τελικά θα πάνε όλα καλά δεν το ξέρω, κρατάω μικρό καλάθι. Ακόμα και αν δεν καταλήξει, και παρόλο που ο σύντροφος μου είναι άνεργος, εγώ θα φύγω να ανοίξω δικό μου γραφείο στο χωριό μου που τα πράγματα εκεί είναι αρκετά καλύτερα. Έχω κάποια χρήματα στην άκρη για τις δύσκολες ώρες, ώρα να πιάσουν τόπο. Αν αποτύχει το plan B το plan C όπως το αποκαλώ είναι να φύγουμε για Καναδά.

[Μαντζουράνα_ed]

fat capricorn, καταλαβαίνω πως νιώθεις.
Ειδικά στο κομμάτι της μητέρας που κατηγορεί τον πατέρα και το σόι του, πραγματικά σε καταλαβαίνω πλήρως από τα δικά μου βιώματα!

Σίγουρα θα ήθελες να έχεις μια πατρική οικογένεια με κατανόηση και αλληλεγγύη, όπως όλοι θα θέλαμε να έχουμε ιδανικές οικογένειες και συνθήκες ζωής. Κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό δυστυχώς. Καλό είναι να επικεντρωνόμαστε σ' αυτά που έχουμε και εσύ αν το σκεφτείς, έχεις γύρω σου ανθρώπους (όπως ο άντρας σου και το παιδί σου) που είναι πολύτιμοι και σ' αγαπάνε. Αυτό είναι ζητούμενο για τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μας. Και εσύ το έχεις! :wink1:
Κάνουμε focus στα θετικά που έχουμε στη ζωή και προχωράμε μπροστά! :thumbup:



Silk, πραγματικά σου βγάζω το καπέλο για το πώς χειρίστηκες την αδερφή σου! Την έβαλες στη θέση της! Μπράβο σου που είπες ακριβώς ό,τι αισθανόσουν και σκεφτόσουν!

Σου εύχομαι ειλικρινά να πάει πάρα πολύ καλά ό,τι και αν κάνεις! Καλή επιτυχία!

[Silk]

Originally posted by fat capricorn
Σε ευχαριστώ Ματζουράνα.Το θέμα δεν είναι να συγχωρέσεις τους άλλους αλλά να συγχωρέσεις τον εαυτό σου.Πιο πολύ θυμωμένη είμαι με τον εαυτό μου που επηρεάζεται αρνητικά.Στενοχωρήθηκα για κάτι ή εγώ ή κάποιος άνθρωπος που αγαπώ, τρώω.Δεν είναι λύση αυτή είναι κατάρα.Στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να εκφράσω σε αυτούς που με έχουν πληγώσει αυτά που αισθάνομαι.Θα ήθελα να μπορούσα να πάρω την μάνα μου και να της πω όλα όσα αισθάνομαι αλλά θα βάλει τα κλάματα και θα μου πεί πάλι ότι είμαι η αδυναμία της και ότι θυσιάστηκε για εμάς κλπ.Εγώ ξέρω γιατί δεν με συμπαθεί η μάνα μου, μοιάζω εμφανισιακά του πατέρα μου και της αδελφής του που την μισούσε. Πάντα ακόμα και τώρα ότι έχει σχέση με το σόι του πατέρα μου που εγώ αγαπώ ιδιαίτερα προσπαθέι να το διαβάλλει.Εχω υπέροχες αναμνήσεις από τον πολυαγαπημένο μου παππού τον πατέρα του πατέρα μου και από την θεία μου την αδελφή του που την λάτρευα αλλά εκείνη μονίμως προσπαθεί να τις αμαυρώσει.Κάποια στιγμή της είπα ως εδώ δεν θα ξαναπείς άσχημη κουβέντα για αυτούς τους δύο ανθρώπους όσο κι αν εσένα μπορεί να μη σου φέρθηκαν καλά εγώ τους αγαπάω και με ενοχλεί να μιλάς άσχημα για αυτούς.Και το σταμάτησε όχι αδιαμαρτύρητα βέβαια.
Είχα πάντα αδυναμία στον πατέρα μου αλλά με αυτόν δεν μπορείς να έχεις φυσιολογική σχέση, είναι πολύ εγωκεντρικός και αυταρχικός.Πλέον δεν έχω σχέση με κανέναν τους και έχει ηρεμήσει το κεφάλι μου :yes:
Ξέρεις τι θα ήθελα;Θα ήθελα να πάρω την παιδική μου φίλη τηλέφωνο που δεν κάνουμε πια παρέα και να της πω τους λόγους που δεν της είπα τότε.Αυτό που απομακρύνομαι χωρίς εξηγήσεις είναι το χειρότερο γιατί με τρώει το σαράκι μέσα μου για αυτά που δεν είπα.Θα ήθελα τις προάλλες που με πήρε ο μεγάλος μου αδελφός και παρουσίαζε τον εαυτό του σαν οσιομάρτυρα για να δικαιολογήσει τις πράξεις του (που δεν με αφορούσαν, αφορούσαν τις αποφάσεις που πήρε για την προσωπική του ζωή ), να του πω σκάσε φέρθηκες σαν μαλάκας (συγγνώμη για την έκφραση)αλλά δεν του το είπα.Θα ήθελα όταν έρχεται η ηλίθια συνάδελφος που μου το παίζει φίλη ενώ ξέρω τι έχει κάνει και τι έχει πει εναντίον μου να τη κράξω αλλά αντί για αυτό το παίζω ευγενική και συνεργάζομαι μαζί της.Στον μόνο άνθρωπο που εκφράζω τα πραγματικά μου συναισθήματα είναι ο άντρας μου αλλά εκεί νοώθω τη σιγουριά της αγάπης και ακόμα κι αν τσακωθούμε ποτε μα ποτέ στα 20+ χρόνια που είμαστε μαζί δεν έχουμε κοιμηθεί τσακωμένοι.Οι καβγάδες μας είναι σαν την καλοκαιρινή βροχή κρατάνε λίγο γιατί ούτε εγώ ούτε αυτός μπορούμε να κρατήσουμε μούτρα.
Στην προσπάθεια μου να λύσω τα θέματα μου έχω επισκεφτεί νευρολόγο και ψυχίατρο-ψυχαναλυτή.Ο δεύτερος με βοήθησε πολύ.Σε κάποια άλλη φάση της ζωής μου είχα στραφεί στην θρησκεία.Είχα πνευματικό, έναν υπέροχο άνθρωπο που με βοήθησε πολύ, είχα ηρεμήσει ένοιωθα γαλήνη και πραγματικά δεν με ενοχλούσε τίποτα.Αλλά όλος ο στενός μου κύκλος με κατέκρινε ακόμα κι ο άντρας μου αντιδρούσε δεν του άρεσε αυτό στο οποίο μεταμορφωνόμουν.Μετά τον θάνατο του πνευματικού μου έληξε κι αυτή η φάση που κράτησε σχεδόν 4 χρόνια.Μερικές φορές μεταξύ αστείου και σοβαρού ο σύζυγος και η κόρη μου, μου λένε να επιστρέψω στην εκκλησία γιατί ήμουν πιο ήρεμη:smilegrin:
Το σίγουρο είναι ότι όσο καλή σχέση και να έχεις με την άμμεση οικογένεια που έχεις δημιουργήσει πάντα υπάρχει ένα κενό που δεν γεμίζει με τίποτα.Πάντα ήθελα να μαζευόμαστε όλα τα αδέλφια με τις οικογένειες τους να υπάρχει αυτή η εστία των γονιών που θα μας μαζεύει. Σε εμάς δεν υπάρχει αυτό,όποτε έχουμε μαζευτεί πάντα κάποιος με κάποιον θα τσακωθεί, συνήθως ο πατέρας μου με κάποιον από όλους ή με όλους.Δεν υπάρχει δέσιμο ούτε ζεστασιά μεταξύ μας και αυτό ξεκινάει και τελειώνει στους δύο ανθρώπους που μας έφεραν στην ζωή.
Δεν έκανα πολλά παιδιά από επιλογή,μισούσα τις πολυμελείς οικογένειες, θεωρούσα ότι τα παιδια δεν μεγαλώνουν ανέμελα.Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα γνωρίζοντας πολυμελλείς οικογένειες ότι το Α και το Ω για την οικογενειακή ευτυχία των παιδιών είναι η αγάπη των γονιών.Οταν έχεις αγάπη δεν σε νοιάζει αν δεν έχεις δεύτερο ζευγάρι παπούτσια ή αν φοράς τα αποφόρια της μεγάλης σου αδελφής.Αυτό είναι το βασικό συστατικό της ευτυχίας ενός παιδιού η αγάπη των γονιών και αν σου λείψει σαν παιδί η έλειψη του σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή και στις επιλογές σου.

Άργησα να ποστάρω (πόση ώρα γράφω ... :shocked2: ). Τι να σου πω, ότι και εγώ μία από τα ίδια, απομακρύνομουν από όλους όταν με πλήγωναν, παλιούς συντρόφους, φίλους γιατί από την οικογένεια δεν μπορούμε να ξεκόψουμε τελείως, χωρίς να πω ποτέ τι με πείραξε.
Έχω μια φίλη - κουμπάρα που έχω παντρέψει και είπα να κάνω την κίνηση. Η απογοήτευση σε όλο της το μεγαλείο. Κάναμε ξανά παρέα για λίγο, να ζεσταθούν τα πράγματα, ε την 1η φορά που είπα κάτι όταν με έφερε σε δύσκολη θέση αυτό ήταν (Ήρθαν σπίτι μονοήμερο παρόλο που είχα ενημερώσει ότι εκείνη την ημέρα, Κυριακή, είχα πάρει δουλειά για το σπίτι και να το αλλάζαμε, συμφωνήσαμε ότι θα πάνε για μπάνιο κ.λ.π. και δεν θα είναι πρόβλημα, σκατά, ήρθαν και ξεκίνησε ο άντρας της, έλα για μπάνιο, άσε την δουλειά αργότερα, δεν γίνεται να του λέω, φεύγουν πάνε για μπάνιο, έρχονται καθόμαστε για φαγητό και ξεκινάνε οι μπηχτές, "δεν με είδαν καθόλου, άμα ήξεραν ότι θα ήταν έτσι δεν θα ερχόντουσαν, και έχω να τους δω τόσο καιρό και κάθομαι σπίτι, και έκαναν τόσα χιλιόμετρα να μας δούν", ένιωσα άβολα αλλά δεν πτοήθηκα και απάντησα ότι ενημέρωσα ότι έχω δουλειά και πως θα είναι τα πράγματα, λυπάμαι που αισθάνονται έτσι οπότε την επόμενη φορά να το κανονίσουμε καλύτερα). Έχουμε να μιλήσουμε 3 μήνες, την πήρα ξανά τηλ αλλά πολύ κρύα τα πράγματα.

Όσο για την μάνα σου, δεν θέλω να δίνω συμβουλές γιατί δεν σε ξέρω και δεν θέλω να πω καμιά κοτσάνα. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι οι άνθρωποι ξέρουν πως να χειρίζονται τους άλλους, κάποιοι με βία, κάποιοι με ψυχολογική βία, γενικά με ότι τους αφήνουμε να την γλυτώνουν. Και τα κλάματα μπορεί να είναι ένας τρόπος.

[Silk]

Originally posted by Μαντζουράνα
fat capricorn, καταλαβαίνω πως νιώθεις.
Ειδικά στο κομμάτι της μητέρας που κατηγορεί τον πατέρα και το σόι του, πραγματικά σε καταλαβαίνω πλήρως από τα δικά μου βιώματα!

Σίγουρα θα ήθελες να έχεις μια πατρική οικογένεια με κατανόηση και αλληλεγγύη, όπως όλοι θα θέλαμε να έχουμε ιδανικές οικογένειες και συνθήκες ζωής. Κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό δυστυχώς. Καλό είναι να επικεντρωνόμαστε σ' αυτά που έχουμε και εσύ αν το σκεφτείς, έχεις γύρω σου ανθρώπους (όπως ο άντρας σου και το παιδί σου) που είναι πολύτιμοι και σ' αγαπάνε. Αυτό είναι ζητούμενο για τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μας. Και εσύ το έχεις! :wink1:
Κάνουμε focus στα θετικά που έχουμε στη ζωή και προχωράμε μπροστά! :thumbup:



Silk, πραγματικά σου βγάζω το καπέλο για το πώς χειρίστηκες την αδερφή σου! Την έβαλες στη θέση της! Μπράβο σου που είπες ακριβώς ό,τι αισθανόσουν και σκεφτόσουν!

Σου εύχομαι ειλικρινά να πάει πάρα πολύ καλά ό,τι και αν κάνεις! Καλή επιτυχία!

Ματζουράνα σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

Το ξέρω όπως τα γράφω εδώ ακούγονται πολύ cool, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι όταν μιλάω, κάποιες φορές ζορίζω τις λέξεις να βγούν, γιατί το να το βουλώσω και να μην πω τίποτα είναι αυτό που τις περισσότερες φορές μου περνάει κατευθείαν από το μυαλό. Και όχι μόνο να το βουλώσω αλλά να χαμογελάσω κιόλας όταν οι μαλακίες προέρχονται από άτομα που δεν ξέρω πολύ καλά. Γιατί να θέλω να χαμογελάσω....??
Και όταν τα λέω κάποιες φορές νιώθω άβολα, γιατί δεν ξέρω, γιατί να νιώθω άβολα, γιατί να νιώθω άβολα που τα λέω, να χέσω το μυαλό μου μέσα.

Πόσο πλύση εγκεφάλου έχω φάει τόσα χρόνια....

[fat capricorn]

Originally posted by Silk

Originally posted by Μαντζουράνα
fat capricorn, καταλαβαίνω πως νιώθεις.
Ειδικά στο κομμάτι της μητέρας που κατηγορεί τον πατέρα και το σόι του, πραγματικά σε καταλαβαίνω πλήρως από τα δικά μου βιώματα!

Σίγουρα θα ήθελες να έχεις μια πατρική οικογένεια με κατανόηση και αλληλεγγύη, όπως όλοι θα θέλαμε να έχουμε ιδανικές οικογένειες και συνθήκες ζωής. Κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό δυστυχώς. Καλό είναι να επικεντρωνόμαστε σ' αυτά που έχουμε και εσύ αν το σκεφτείς, έχεις γύρω σου ανθρώπους (όπως ο άντρας σου και το παιδί σου) που είναι πολύτιμοι και σ' αγαπάνε. Αυτό είναι ζητούμενο για τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μας. Και εσύ το έχεις! :wink1:
Κάνουμε focus στα θετικά που έχουμε στη ζωή και προχωράμε μπροστά! :thumbup:



Silk, πραγματικά σου βγάζω το καπέλο για το πώς χειρίστηκες την αδερφή σου! Την έβαλες στη θέση της! Μπράβο σου που είπες ακριβώς ό,τι αισθανόσουν και σκεφτόσουν!

Σου εύχομαι ειλικρινά να πάει πάρα πολύ καλά ό,τι και αν κάνεις! Καλή επιτυχία!

Ματζουράνα σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

Το ξέρω όπως τα γράφω εδώ ακούγονται πολύ cool, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι όταν μιλάω, κάποιες φορές ζορίζω τις λέξεις να βγούν, γιατί το να το βουλώσω και να μην πω τίποτα είναι αυτό που τις περισσότερες φορές μου περνάει κατευθείαν από το μυαλό. Και όχι μόνο να το βουλώσω αλλά να χαμογελάσω κιόλας όταν οι μαλακίες προέρχονται από άτομα που δεν ξέρω πολύ καλά. Γιατί να θέλω να χαμογελάσω....??
Και όταν τα λέω κάποιες φορές νιώθω άβολα, γιατί δεν ξέρω, γιατί να νιώθω άβολα, γιατί να νιώθω άβολα που τα λέω, να χέσω το μυαλό μου μέσα.

Πόσο πλύση εγκεφάλου έχω φάει τόσα χρόνια....

Έτσι ακριβώς είναι...ακούς τις χοντράδες του καθενός κι αντί να τον κράξεις κάθεσαι και χαμογελάς σαν ηλίθια.Σήμερα μου έτυχε πάλι από την ωραία της δουλειάς...ότι και να φορέσω ότι και να κάνω και καλά στο φιλικό, με ξεσκίζει.Εγώ το ρίχνω στο αστείο αλλά από μέσα μου καίγομαι.Ειλικρινά θα ήθελα να τη λούσω με όσες βρισιές μου έρχονται στο νου εκείνη την ώρα αλλά το βουλώνω και κάνω και καλά πλακίτσα.Μετά αισθανόμουν όλη την ημέρα χάλια όχι γιατί δεν της είπα τίποτα αλλά γιατι ενώ το πρωί μου άρεσα μετά με έκανε να αισθάνομαι απαίσια...αλλά πάλι χαμογελούσα, δεν θέλουν και πολύ αν σε δουν μια στιγμή κακοδιάθετη αρχίζουν τα, τι συμβαίνει τι έχεις γιατί δεν γελάς;Μου έρχεται να τους πω γιατί δεν γουστάρω τις φάτσες σας που αναγκαστικά τρώω στη μάπα κάθε πρωί αλλά μέσα σε αυτους τους 2-3 που δεν γουστάρω είναι και άλλοι 4-5 που ξέρω ότι το ενδιαφέρον είναι αληθινό.Δυστυχώς είμαι σε μία δουλειά που πρέπει να έρχομαι καθημερινά σε επαφή με όλους τους συναδέλφους και το κοινό και έτσι δεν έχω περιθώρια για κακή διάθεση και να έχω την κρύβω.Αλλά είναι και μερικές ημέρες που πραγματικά κάνω υπερπροσπάθεια και μετά γυρνάω στο σπίτι και καταρρέω, νοιώθω σαν να δούλευα σε καταναγκαστικά έργα.
Απλά όλα αυτά τα λέω για να καταλήξω ότι δεν μπορείς πάντα λόγω συνθηκών να βάλεις τον άλλο στη θέση του.Σε χαίρομαι silk που το έχεις καταφέρει.Εγώ πάντως αν έπαιρνα ποτέ την φίλη μου τηλ θα την έπαιρνα για να της σούρω τα εξ αμάξης όσα δεν της είπα ποτέ και της μάζευα χρόνια μέχρι να μου δώσει την αφορμή να την διαγράψω.Να βγουν από μέσα μου να μη με δηλητηριάζουν.
Ματζουράνα το ξέρω ότι πρέπει να αισθάνομαι ευγνώμων για την οικογένεια που έχω.Εχουμε καταφέρει τουλάχιστον εμείς οι τρείς να είμαστε πολύ σφιχτοδεμένη ομάδα και αγαπιόμαστε πολύ. Οντως πρέπει να προχωρήσω μπροστά γιατί κάνω κακό σε μένα και σε αυτούς τους δύο, το παλεύω πάντως,ελπίζω να καταφέρω να νοιώσω καλύτερα αν χάσω μερικά κιλά γιατί σιγουρα θα αλλάξει η ψυχολογία μου.

[Silk]

Αιγοκεράκι τι κάνεις? :bouncing::bouncing::bouncing:

[Μαντζουράνα_ed]

Μας την έσκασε η κυρία!!

Πού είσαι;;;