η δικη μου ιστορία

[fat capricorn]

Καλησπέρα και καλώς σας βρήκα.Διαβάζω το forum εδώ και αρκετά χρόνια, προσπαθούσα να εγγραφώ αλλά μάλλον όλο κάτι έκανα λάθος και δεν τα κατάφερνα.Σήμερα μάλλον είναι η τυχερή μου μέρα.Είμαι ένας άνθρωπος πολύ ευαίσθητος δυστυχώς που όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά στη ζωή μου βουλιάζω στην κατάθλιψη και καταπίνω τόνους φαγητό, αρκετό από αυτό καταφέρνω να το βγάλω.Ξέρω ότι είμαι βουλιμική, ξέρω πως πρέπει να ζητήσω βοήθεια
αλλά δεν θέλω άλλα φάρμακα.Λόγω οικονομικών προβλημάτων αναγκαστηκα για φέτος να αφήσω κάτι που έκανα για εμένα και το αγαπώ πολύ.Τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στη ζωή μου.Εχω πολλούς γνωστούς που νομίζουν ότι είναι φίλοι μου επειδή στις κοινωνικές μου συναναστροφές όπως και στη δουλειά μου είμαι ένας πολύ γελαστός άνθρωπος που κάνει συνεχεια πλάκα.Μέσα μου όμως νοιώθω πολύ πόνο και απογοήτευση από τον εαυτό μου.Πέρισυ έχασα 30 κιλά και φέτος έχω πάρει τα 15.Κάθε πρωί αρχίζω δίαιτα το απόγευμα που γυρνάω σπίτι από την δουλειά τρώω ότι βρω μπροστά μου.
Ζήτησα για πρώτη φορά βοήθεια από τους γονείς μου (δανεικά) αλλά δεν μου έδωσαν αν και ξέρουν ότι είμαι υπεύθυνο άτομο.Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα όλες οι άσχημες απωθημένες στο υποσυνείδητο μνήμες βγήκαν στην επιφάνεια και με έχουν διαλύσει.Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου θέλω συνέχεια να κλαίω και νοιώθω πόνο πραγματικό μέσα μου.Συγγνώμη για το μακροσκελές ποστ μου αλλά αυτά που γράφω δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θέλω να πω.Θα ήθελα να παρακαλέσω την NADINE που την έχω αγαπήσει από αυτά που γράφει αν θέλει να επικοινωνήσουμε.

[Mak]

καλημέρα αιγοκεράκι και καλώς ήρθες! Η Nadine αυτή τη στιγμή δεν βρίσκεται κάπου που να μπορεί να διαβάσει το φόρουμ, όμως θα της μεταφέρω ό,τι είπες και είμαι σίγουρη ότι θα σου απαντήσει μόλις μπορέσει.
Να γράφεις όσο μεγάλα ποστ θέλεις και να μην αισθάνεσαι αμηχανία γι'αυτό αλλά και για τίποτα άλλο. Εδώ μέσα έχουν κατατεθεί κατά καιρούς πολύ μύχιες μας σκέψεις, συναισθήματα και βιώματα και πολλές φορές αυτή η "κατάθεση" από μόνη της μας έκανε καλό, άσε που κάποιες κουβέντες ανθρώπων που είχαν να μας πουν κάτι από καρδιάς μας πήγε ένα βήμα πιο κοντά στην επίγνωση και την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Ξέρω από πρώτο χέρι τι σημαίνει αυτό που γραφεις "βουλιάζω στην κατάθλιψη και καταπίνω τόνους φαγητό", ακόμη και τωρα που πάω πια καλά, απαλλαγμένη σε μεγάλο βαθμό από τον παλιό εφιάλτη, ζω με την επαγρύπνηση μη και ξαναξυπνήσει ο δράκος...
Κουράγιο, χαμόγελο και πράξη, όχι αδράνεια...

[fat capricorn]

ευχαριστώ πολύ Mak τα λόγια σου μου έδωσαν κουράγιο.Ηδη αισθάνομαι καλύτερα από εχτές, πιθανόν επειδή έβγαλα κάποια πράγματα από μέσα μου.Το πραγματικό πρόβλημα μου είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να μπορώ να μιλήσω ελεύθερα.Η κόρη μου με καταλαβαίνει αλλά δεν θέλω να την φορτώνω με τα δικά μου.Ο άντρας μου προσπαθεί αλλά με προτιμάει χαρούμενη και γελαστή και είναι δύσκολο να εκφράζομαι ελευθερα γιατί στενοχωριέται και μερικές φορές αντιδράει αρνητικά με αποτέλεσμα να αισθάνομαι χειρότερα.Οι φίλοι πάλι είναι άλλη ιστορία...δεν νοιώθω να έχω κάποιον που μπορώ να του ανοιχτώ.Η γονική οικογένεια πάντοτε απούσα.Εκεί είναι που ξεκινά όλο το πρόβλημα και απλά προτιμώ να είμαι μακριά για να μην πληγώνομαι.Έκανα μια εγχείρηση πρόσφατα και δεν το έμαθε κανείς από τους γονείς μου και τα αδέλφια μου.Καταλαβαίνεις για τι επικοινωνία μιλάμε...Σε αντίστοιχες δικές τους περιπτώσεις ήμουν πάντα δίπλα τους.Πάλι μακρυγορώ συγγνώμη αλλά κάπου πρέπει να τα πω...Νοιώθω απίστευτη πίκρα.Εχτές για να ηρεμήσω πήρα ζαναξ, ευτυχώς με ηρέμησε και κατάφερα να κοιμηθώ.Σήμερα δεν έκανα υπερφαγικό γενικά η διατροφή μου ήταν φυσιολογική.Θα δούμε...

[Mak]

Πόσο καταπιεστικό είναι να ζεις με το χαμόγελο , το γέλιο ή την πλάκα για τους άλλους όταν εσύ μέσα σου θέλεις να ουρλιάξεις από απόγνωση για όσα σε τρώνε...Πόσο απογοητευτικό να σου απαρνηθούν τη βοήθεια οι πιο κοντινοί σου.. Πόσο ασφυκτικό να πρέπει να φαίνεσαι "καλά" στον άντρα σου και το παιδί σου...
Αιγοκεράκι, πολύ μεγάλο φορτίο έχεις στους ώμους σου και δεν είναι να απορείς πόσο όλη αυτή η καταπίεση που εν μέρει και εσύ έχεις επιβάλει στον εαυτό σου και τη ζωή σου, οικογενειακή και κοινωνική, σε οδηγεί στην υπερφαγία και τη βουλιμία.. Δεν είσαι "προβληματική", είσαι απλά άνθρωπος , με αδυναμίες και ανάγκες που προφανώς δεν ικανοποιούνται. Μπορεί να φαίνεται αδιέξοδο, όμως , εγω αν ήμουν εσύ, το πρώτο που θα προσπαθούσα να αποκαταστησω είναι οι σχέσεις ειλικρίνειας με τον άντρα και το παιδί μου. Αυτό που κάνεις, δηλαδή να τους αφήνεις έξω από το πρόβλημα που βιώνεις, είναι καταστροφικό. Μίλησέ τους, ανοίξου, κάποια στιγμή που δεν θα είσαι πολύ "φορτωμένη" συναισθηματικά ώστε να εξηγήσεις με ψυχραιμία τι νιώθεις, και άσε τους εκείνους να διαχειριστούν τα συναισθήματα που θα νιώσουν. Είναι δική τους αποκλειστικά ευθύνη.
Νομίζεις ότι τους προστατεύεις αλλά στην ουσία μπλοκάρεις την έξοδο σου από το πρόβλημα, αν δεν ξερουν οι άμεσοι αγαπημένοι τι σου συμβαίνει και είναι πάντα στην κοσμάρα τους, βάζεις ένα λιθαράκι στο να πας χειρότερα. Και έτσι αυτό, νομοτελειακά, θα τους επηρεάσει αρνητικά στο μέλλον καθώς εσύ θα γίνεσαι όλο και χειρότερα και κάποια στιγμη θα κλατάρεις και δε θα μπορείς να προσφέρεις τίποτα , ούτε στον εαυτό σου ούτε σε εκείνους.
Χρειάζεσαι τους ανθρώπους σου, δώρο θα τους κάνεις αν γνωρίζουν πως δεν είσαι καλά, αν με κάποιον τρόπο καταλάβουν πως οφείλουν να σε στηρίξουν, δώρο που τη σημασία του ίσως τη δουν λίγο αργότερα, όταν εσύ, με τη βοήθειά τους, μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου.
Μην τα παρατάς, μη χάνεις την πίστη σου.

[fat capricorn]

Γνωρίζουν απλά ο καθένας τους προσπαθεί να βοηθήσει όπως καταλαβαίνει και όπως μπορεί.:saint2:Τα προβλήματα μου έχουν βαθύτερες ρίζες και πρέπει να αποφασίσω να κάνω κάτι για αυτό.Σε ευχαριστώ και πάλι για την συμπαρασταση νοιώθω ήδη ότι έχω μια καινούρια φίλη που μπορεί να με καταλάβει και αυτό από μόνο του είναι ανακουφιστικό.

[Natasa2013]

Αγαπημένη,

όσο μπαίνουμε εδώ έχουμε κατά κάποιον τρόπο βρεθεί στην ίδια θέση με εσένα. Οι κοντινοί μας άνθρωποι συνήθως προσπαθούν να βοηθήσουμε με λάθος τρόπους και αυτό μας κάνει ακόμα χειρότερα. Με περισσότερη βουλίμια. Μόνο όσοι το έχουμε περάσει μπορούμε να σε καταλάβουμε. Να γράφεις όσο μεγάλα ποστ χρειάζεται και μακάρι να μπορούμε μέσα από τις εμπειρίες μας και την πάλη που έχουμε δώσει όλα αυτά τα χρόνια να σε βοηθήσουμε.
φιλιά

[Ava_ed]

Συμφωνώ με όλα τα λεγόμενα της φίλης μου Mak και θα ήθελα να προσθέσω κάτι, που προσωπικά με βοήθησε πολύ.
Είχα την τύχη να συναντήσω ένα γιατρό, κορυφή στον τομέα της υγείας γενικότερα, μα και της ψυχολογίας πιο ειδικά. Του μιλούσε εκείνη τη δεδομένη στιγμή μία ηλικιωμένη κυρία και του είπε, δε με νοιάζει για τον εαυτό μου, το μόνο που θέλω είναι να είναι η κόρη μου καλά. Τι απάντησε; Αυτό είναι το πιο εγωιστικό πράγμα που θα μπορούσες να πεις! Το παιδί σου δεν θα είναι ποτέ καλά, αν δεν είσαι πρώτα εσύ. Άρα, ανασκευάζεις και λες: Πρώτα θα είμαι εγώ καλά και μετά οι υπόλοιποι. Τα παιδιά μου, η οικογένεια, ο περίγυρος, οι φίλοι, οι λοιποί.

Το έκανα οδηγό και, όσο και αν σου φαίνεται δύσκολο, πίστεψέ με, είναι πέρα για πέρα αληθινό.

[fat capricorn]

Καλησπέρα σε όλους.Όλες αυτές τις ημέρες που περάσανε προσπαθώ να μπω σε μια σειρά διατροφικά και ψυχολογικά πάνω από όλα.Ψυχολογικά μπορώ να πω ότι είμαι λίγο καλύτερα,έχω ηρεμήσει αρκετά, ίσως ήταν και η επέμβαση που έκανα που με να έριξε...Σίγουρα όμως το θέμα με τους γονείς μου παραμένει ανοιχτό.Σαν γνήσιος Αιγόκερως όμως προτιμώ να αποστασιοποιούμαι γιατί αλλιώς η πληγή αιμοραγεί...και δυστυχώς είναι μια πληγή που δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ.Πάντα όταν πληγώνομαι από ανθρώπους που είναι σημαντικοί για μένα, κλείνω πόρτες και διαγράφω. Εξαιρείται το παιδί μου κι ο άντρας μου.Αυτοί είναι ο κλειστός κύκλος αγάπης που όσο και να έχει δοκιμαστεί αντέχει.Όταν πρόκειται για φίλους διαγράφω για στενούς συγγενεις (αδέλφια και γονείς) απομακρύνομαι χωρίς να
κόβω τελειως γέφυρες.Απλά ποτέ δεν νοιώθω την ανάγκη να τους πω σε όλους αυτούς που με έχουν πληγώσει τα παράπονα μου,Νοιώθω τόσο πόνο και απογοήτευση που πιστεύω ότι δεν αξίζει τον κόπο.Ισως αν τολμούσα κάποια φορά να το κάνω να μη με έτρωγε αυτός ο θυμός και η απογοήτευση που νοιώθω για ορισμένους ανθρώπους στη ζωή μου.Μερικές φορές θέλω να ουρλιάξω τόσο δυνατά που να πονέσουν τα σωθικά μου,αλλά και πάλι δεν το κάνω.Μάλλον ο θυμός που νοιώθω είναι περισσότερο για μένα που δεν μιλάω και ο θυμός με τρώει και εγώ τρώω ότι βρω να νοιώσω καλύτερα και μετά νοιώθω χειρότερα...
Πάλι σας ζάλισα το ξέρω ...για την διατροφη μπήκα να πω και για τα ψυχολογικά μου μιλάω:spin: Όσον αφορά την διατροφή :smirk:είναι σαν το γιοφύρι της άρτας, ότι καταφέρνω έως το απόγευμα, το βράδυ το γκρεμίζω...Αλλά νοιώθω ότι θα καταφέρω να μπω σε μια σειρά σιγά-σιγά γιατι όλο και μακραίνει το χρονικό διάστημα που κρατάω χαρακτήρα.Βουλιμικό βαρβάτο δεν έχω κάνει ακόμα,μόνο κάτι ψιλοπράγματα μια μέρα που έφαγα παγωτό και σοκολάτα και ένοιωσα τύψεις:sniff:

[NADINE_ed]

Καλώς σε βρίσκουμε,κοπελιά!
Πρέπει να μου βρεις ένα όνομα να σε αποκαλώ (εκτός αν θέλεις να το αφήσουμε στην τρελή μου φαντασία)
γιατί ο,τιδήποτε με αρνητική χροιά,πόσο μάλλον σχετική με παχυσαρκία,αρνούμαι κατηγορηματικά να το προφέρω.
Εγώ είμαι η Ναταλία,αλλά λογικά θα το ξέρεις αυτό καθώς λες πως μας διάβαζες για καιρό...Κάτι τα ταξιδάκια μου,
κάτι μια ολιγοήμερη εισαγωγή στο Ρίο και χθες μόλις επέστρεψα στη βάση μου και είμαι σε θέση να επικοινωνήσω μαζί σου.
Τώρα είμαστε στη θάλασσα,στο εξοχικό μας,τον Σεπτέμβρη πάλι θα είμαι στη γύρα στη Νότια Ελλάδα,αλλά από πρώτη Οκτώβρη,
που θα επιστρέψω Θεσσαλονίκη μπορούμε να τα λέμε και τηλεφωνικά,αν θέλεις πιο άνετα...Όσο για τα....μακροσκελή σου ποστάκια...
δουλευόμαστε; Αυτά είναι τηλεγραφήματα,απλά χωρίς τη λέξη "στοπ" κάθε τρις και λίγο! Εκφράσου ελεύθερα,παιδί μου! Βγάλ'τα από μέσα σου!

Στο δια ταύτα τώρα από τα ελάχιστα από σένα που διάβασα...Αρχικά εγώ δεν πιστεύω σε ζώδια-όχι πως δε μοιραζόμαστε κάποια κοινά χαρακτηριστικά-
κυρίως γιατί δε νομίζω πως αν έχουμε μια πρακτική συμπεριφοράς που δείχνει να μη λειτουργεί για μας βοηθητικά και τυγχάνει να αποδίδεται στο ζώδιό μας,
πως είναι καλό για μας να επαναπαυτούμε εκεί και να την επαναλαμβάνουμε αντί να τη δούμε ως κάτι που είναι προσωπικό μας χαρακτηριστικό,που χρήζει
βελτίωσης. Με άλλα λόγια θέλω να πω πως το να κλείνεται κανείς στον εαυτό του,να μην επικοινωνεί ανοιχτά με τους στενούς του ανθρώπους και να επιλέγει
να θάβει το όποιο πρόβλημα κάτω από το χαλί και να χαμογελά σα να είναι όλα μια χαρά,δεν είναι κάτι που του δίδαξαν οι αστρικές μοίρες την ώρα που γεννήθηκε,
αλλά συνήθως οι γονείς του με την αντίστοιχη δική τους συμπεριφορά ως πρότυπο μίμησης. Όπως και να'χει,απ'όπου κι αν προέρχεται,το ότι εσύ σήμερα δε νιώθεις
να είσαι καλα,το ότι βρήκες το αποκούμπι της βουλιμίας(η οποία καθόλου τυχαία επιλογή δε βρίσκω πως είναι καθώς συνήθως τα άτομα που ταλαιπωρούνται από αυτήν
δείχνουν μια χαρά ως προς το βάρος τους στους έξω,αλλά μόνο εκείνα γνωρίζουν τι συμβαίνει στην κουζίνα και στην τουαλέτα τους-βλέπεις,φαντάζομαι,τον παραλληλισμό
με τις κοινωνικές σου σχέσεις),το ότι νιώθεις θυμό και δυσκολία να επικοινωνήσεις με τους σημαντικούς σου,το ότι είσαι αποκομμένη από την οικογένεια προέλευσης κλπ.
είναι καμπανάκια που σου φωνάζουν πως κάτι κάνεις λάθος και πρέπει να αλλάξεις συμπεριφορά. Οι σχέσεις είναι αλληλεπίδραση,όχι φυσικά με την μπακαλίστικη έννοια
του ό,τι κι όσο δίνεις παίρνεις,αλλά του κοινού μοιράσματος και της αμοιβαίας διάθεσης πάνω απ' όλα για να πηγαίνουν και να διατηρούνται τα πράγματα μεταξύ μας καλά.
Αν ο ένας δε μιλήσει,ο άλλος πώς θ'ακούσει; Αν ο ένας δεν εκφράσει αυτό που χρειάζεται,αυτό που τον ενοχλεί, ο άλλος,που λογικά πλένει τα χέρια του,ποιά δάχτυλα να μυρίσει;
Αν δε σε γνωρίζουν ακριβώς ποιά είσαι οι άλλοι και τι έχεις ανάγκη,αν τους παραπλανείς με χαμόγελα και τους επιβεβαιώνεις πως όλα είναι μια χαρά,γιατί να μη σε πιστέψουν;
Θα μου πεις υπάρχει κι η γλώσσα του σώματος,η μη λεκτική επικοινωνία κι εκεί δεν είναι δυνατόν να αποκρυπτούν τα πάντα. Έχεις δίκιο,αλλά δεν είναι όλοι ικανοί ούτε σαφώς
υποχρεωμένοι να έχουν υψηλή ενσυναίσθηση και να πιάνουν τις λεπτές αποχρώσες ενδείξεις του τι πραγματικά σου συμβαίνει. Εδώ μερικές φορές ξοδεύουμε εκατοντάδες λέξεις
κι επαναλαμβανόμαστε και χτυπιόμαστε και πάλι αδυνατούν να μας κατανοήσουν οι άλλοι! Με αυτά που αναφέρω δε θέλω να σου αποδώσω όλες τις ευθύνες της παρούσας
κατάστασης,απλά να σου επισημάνω κάτι που ως τρίτο πρόσωπο βλέπω κι ενδεχομένως εσύ που είσαι πολύ κοντά στα γεγονότα και μέσα στην πίκρα σου το προσπερνάς.
Και καθώς μόνο για τη δική μας συμπεριφορά είμαστε υπεύθυνοι και σε θέση κάτι ν'αλλάξουμε και όχι την αντίστοιχη των άλλων,εκεί πάντα εστιάζουμε αφού εμείς είμαστε
που ταλαιπωρούμαστε και επιθυμούμε να βγούμε από τον κύκλο διαιώνισης δυσλειτουργικών καταστάσεων,επιβεβαιωμένω� � μάλιστα από χρόνια. Οι γονείς μεγαλώνουν
και γίνονται σα μωρά και πάλι,τα παιδιά είναι παιδιά,εμείς η ενδιάμεση γενιά έχουμε τη μεγαλύτερη ευθύνη αλλά και δυνατότητα να φέρουμε τις μεταξύ μας σχέσεις πιο κοντά
στο επιθυμητό. Όχι πως δε χρειαζόμαστε κι εμείς μια αγκαλιά να χαλαρώσουμε,κάπου να μας νιώσουν χωρίς πολλά πολλά και ν'αφεθούμε...συνήθως τον ρόλο αυτόν
τον αναλαμβάνουν οι σύντροφοι κι οι στενοί καρδιακοί φίλοι...Όπως και να'χει,εμείς είμαστε εδώ για σένα όποτε τυχόν νιώσεις να το χρειάζεσαι! Σε φιλώ!

[NADINE_ed]

Originally posted by fat capricorn

Γνωρίζουν απλά ο καθένας τους προσπαθεί να βοηθήσει όπως καταλαβαίνει και όπως μπορεί.:saint2:
Τα προβλήματα μου έχουν βαθύτερες ρίζες και πρέπει να αποφασίσω να κάνω κάτι για αυτό.

Δεν μπορεί μια μηλιά να σου δώσει πορτοκάλια όσο κι αν λαχταράς να πιείς έναν φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι.
Ο καθένας θα σου δώσει αυτό που έχει και μπορεί...Και το σημαντικότερο όλων είναι πως αφήνεις να διαφανεί
πως διάθεση ως προς αυτό από την πλευρά των δικών σου υπάρχει! Το " όπως καταλαβαίνει" είναι κατά μεγάλο βαθμό
και στο δικό σου χέρι. Το "όπως μπορεί" σε προσκαλεί να συμφιλιωθείς εσύ με τις υπάρχουσες δυνατότητες.

Χαίρομαι που βλέπεις τις βαθύτερες ρίζες και ξέρεις καλά πως αν δε σπάσεις αυγά,ομελέτα δε γίνεται!
Εύχομαι ν'αποφασίσεις να κάνεις,όπως λες,κάτι γι'αυτό το συντομότερο μάλιστα δυνατό και να μη φοβάσαι.
Ακόμη κι αν στην αρχή έρθει ανακατωσούρα και τρικυμία στα υπάρχοντα φαινομενικά γαλήνια ωστόσο ελώδη νερά,
μόνο με τη συνδρομή τους θα καθαρίσει ο βυθός και θα γίνουν και πάλι καταγάλανα,όπως τα αγαπάς και σας αξίζουν!
Όσοι μας αγαπούν πραγματικά ποτέ δε μας γυρνούν την πλάτη ακόμη κι αν παροδικά γίνουμε δυσάρεστοι κι όχι και τόσο βολικοί.

Κι ένα τελευταίο,που σου προανέφεραν κι οι αγαπημένες μου,Μακ και Άβα...Αναφορικά με το αν δεν είσαι εσύ πρώτα καλά,
δε θα είναι ούτε και το παιδί σου κι αυτό όσο κι αν ακούγεται εγωιστικό,δεν είναι. Φαντάζομαι έχεις ταξιδέψει με αεροπλάνο.
Θυμάσαι τι λένε οι οδηγίες των αεροσυνοδών στους γονείς για τη μάσκα οξυγόνου σε περίπτωση κινδύνου; Να φορέσει πρώτα
ο γονιός τη δική του μάσκα και αμέσως μετά να τοποθετήσει και την αντίστοιχη του παιδιού του. Αν του λείψει το οξυγόνο
και λιποθυμήσει όσο προσπαθεί να βάλει πρώτα τη μάσκα στο παιδί του,πόσο χρήσιμος μπορεί πραγματικά να του σταθεί;

[NADINE_ed]

Τελευταίο σχόλιο,σου το ορκίζομαι! ( cross my heart and hope to die!!!! )
Μόλις διάβασα που έγραψες στο "τι έφαγα σήμερα" δηλώνοντας πως προσπαθείς να βάλεις μια τάξη στη διατροφή σου.
Kατά τη γνώμη μου η όποια διατροφική διαταραχή είναι το σύμπτωμα κι όχι το βαθύτερο αρχικό μας πρόβλημα,χωρίς ασφαλώς
να υποτιμώ τα πολυάριθμα δικά της νέα προβλήματα,που μας δημιουργεί. Όσο όμως γίνεται εκείνη πρωταρχικό μας μέλημα,
όσο κλέβει τα φώτα της προσοχής μας,όσο επιπρόσθετα μας εγκλωβίζει στη ματαιότητα της επανάληψης της και μας απομυζεί,
πού μυαλό,χρόνος κι ενέργεια ν'ασχοληθούμε με τα σοβαρότερά μας ζητήματα; Όχι πως δε λειτουργεί αυτό βολικά για ν'αναβάλουμε
να ζοριστούμε ν'ασχοληθούμε με τα τέρατα που κρύβουμε στη ντουλάπα για χρόνια...Αλλιώς σιγά μην είμαστε τόσο μαζόχες
να προσθέτουμε νέα βάσανα στο καζανιασμένο ήδη κεφάλι μας. Εξυπηρετούν βραχυπρόθεσμα όλα αυτά και πολύ μάλιστα,δε λέω.
Αλλά μακροπρόθεσμα τι πραγματικά κερδίζουμε; Πρόσεξε τη διατροφή σου,οκ,εξασφαλίζει άλλωστε την υγεία του σώματος σου.
Αλλά την τάξη προσπάθησε να τη βάλεις εκεί που πραγματικά χρειάζεται να μπει. Ξέρεις καλά πως όσο δεν το κάνεις,δεν ηρεμείς.
Ούτε και πρόκειται να έρθει ο από μηχανής Θεός ποτέ να τα διορθώσει όλα μαγικά. Αφιέρωσε τον εαυτό σου λοιπόν εκεί που του πρέπει.

[fat capricorn]

Νadine σε ευχαριστώ που μέσα σε όλα αυτά που περνάς βρήκες χρόνο να ασχοληθείς μαζί μου.Σου εύχομαι να έχεις γρήγορη ανάρρωση και αυτή η επεμβαση να σε βοηθήσει να φτάσεις στον στόχο σου.Διαβάζοντας αυτά που μου έγραψες συνειδητοποίησα ότι φέρομαι ακριβώς σαν την μητέρα μου!!!Κρύβω το πρόβλημα κάτω από το χαλί και προσποιούμαι ότι όλα πάνε καλά.Έχω συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα μου ξεκινάει από την οικογένεια μου.Μεγάλωσα σε μια πολυμελή οικογένεια και αναγκάστηκα να παίξω ρόλους που δεν ταίριαζαν στην ηλικία μου.Δεν έζησα ξένοιαστη παιδική ηλικία,έχω ελάχιστες καλές αναμνήσεις.Το μόνο που θυμάμαι είναι φωνές, καυγάδες και ατέλειωτες δουλειές.
Το κυριότερο πρόβλημα όμως που ένοιωθα πάντα ήταν ότι δεν με αγαπούν.Είναι πολύ άσχημο να το νοιώθει ένα παιδί αυτό.Στην οικογένεια μου και για την μάνα μου και για τον πατέρα μου αξία είχαν και έχουν μόνο τα αγόρια.Έχουν δημιουργήσει δύο αποτυχημένους σε όλα τα επίπεδα ενήλικες που ακόμα και τώρα είναι δίπλα τους και τους στηρίζουν πρωτίστως οικονομικά.Η μητέρα μου τον μικρό και ο πατέρας τον μεγάλο γιο.
Δεν είναι πως δεν αγαπώ τα αδέλφια μου αλλά αν μου μιλούσες 20 χρόνια πριν για αυτά θα σου έλεγα ότι θα έδινα και τη ζωή μου.Αλλά πλέον νοιώθω ψυχικά αποστασιοποιημένη και από αυτούς και από τους γονείς.Και αυτό δεν συνέβη ξαφνικά αλλά σιγά σιγά, ένοιωθα πάντα ότι έδινα πολλά σε όλους και έπαιρνα λίγα.Δεν εννοώ υλικά αγαθά, την μόνη φορά που ζήτησα κάτι ήταν πριν λίγο καιρό που είχα πραγματική ανάγκη, κι αυτά όχι δανεικά κι αγύριστα.Όταν αρρώσταιναν οι γονείς πάντα εγώ έτρεχα, οι άλλοι είχαν πάντα κάτι να κάνουν.Εγώ πήγαινα την μητέρα όπου χρειαζόταν. Εγώ όμως ήμουν αυτή που ξεχνούσε να καλέσει η μάνα μου όταν τους μάζευε όλους στο σπίτι.Όποτε της έχω κάνει παράπονα για την συμπεριφορά της μου λέει ότι είμαι η αδυναμία της και δεν έχω δίκιο.Τώρα τι σόι αδυναμία είμαι 40 χρόνια τώρα δεν το έχω νοιώσει ούτε μία φορά.
Έχω δει αρχικά νευρολόγο και ψυχίατρο στο παρελθόν λόγω έντονων κρίσεων άγχους.Ο ψυχίατρος με βοήθησε πολύ και έχω συζητήσει πολύ μαζί του, απλά λόγω λίγο στενάχωρων οικονομικών δεν μπορώ να τον εντάξω πλέον στον προυπολογισμό.
Ξέρω πως δεν πρέπει να παραπονιέμαι άλλοι δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν να φάνε κι εγώ γκρινιάζω που ζορίζομαι προσωρινά, αλλά θέλω να κάνω τόσα πράγματα και νοιώθω να μου κόβουν τα φτερά.Εχτές η κόρη μου με προκάλεσε να ανοιχτώ, με κατηγόρησε ότι δεν μιλάω και δεν μπορεί να ξέρει ακριβώς πως νοιώθω για να με βοηθήσει. Επιμένει να δω ψυχολόγο να κάνω cbt λέει πως μόνο αν βγάλω όλα αυτά που νοιώθω τα αρνητικά από μέσα μου θα νοιώσω καλά.Μου πρότεινε και έναν άλλο τρόπο όλα αυτά που θέλω να πω στον καθένα που νοιώθω ότι με πλήγωσε με την συμπεριφορά του να του τα γράψω για να βγουν από μέσα μου και μετά αφου το διαβάσω να το σκίσω.
Ναταλία θα χαρώ να επικοινωνήσουμε και τηλεφωνικά να σε ζαλίσω πιο αναλυτικά, όταν όμως αισθανθείς τελειως καλά.

[NADINE_ed]

Καλέ,πότε την έκανες την κόρη,αν είσαι εσύ 40 κι εκείνη σου μιλά για cbt και τόσο σοφά;!
Να το χαίρεσαι το καμάρι σου και να μην ξεχνάς πως ό,τι υπέροχο είναι,ένα μεγάλο του μέρος αποδίδεται και σε σένα!
Έχω πίστη σε σένα πως θα καταφέρεις να βρεις τον τρόπο να σπάσεις την οικογενειακή παράδοση του χαλιού.
Ήδη έχεις την κορούλα σου να σου το σηκώνει και να σε προσκαλεί να καθαρίσετε μαζί.Δεν είναι λίγο αυτό!
Κι ακόμη κι αν δεν μπορείς πλέον να υποστηρίξεις οικονομικά τις συνεδρίες,εφόσον έχεις κάνει στο παρελθόν
δουλειά και συνειδητοποιείς πού αποδίδεται τι και τι χρειάζεται να γίνει,έχεις μια ιδέα πώς να κινηθείς.
Δε βγαίνουν εύκολα από μέσα μας πράγματα που συνέβησαν και μας πλήγωσαν,είδικά τα προερχόμενα
από εκείνους που υποτίθεται θα μας προστάτευαν από κάθε σκιά,αλλά η ζωή προχωρά κι είναι προς όφελός μας
να απεκδυθούμε το βαρύ τους φορτίο για να μη δηλητηριάζουμε άλλο το παρόν και το μέλλον μας
ούτε να επηρεάζουμε κι ίσως και πληγώνουμε εκείνους που με τη σειρά μας θέλουμε μόνο καλό να τους κάνουμε.
Θα χαρώ να τα πούμε και μεταξύ μας πιο άνετα...Σ'ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου!Και μη χανόμαστε,ε;

[Silk]

Ήμουν και είμαι σε λιγότερο πλέον στην ίδια φάση.
Δεν αμφέβαλλα ότι οι γονείς μου με αγαπάνε αλλά δεν είναι αρκετό όταν σε μαθαίνουν ότι "δεν δικαιούσαι να έχεις ανάγκη βοήθειας και πρέπει να είσαι παρούσα όποτε προκύπτει κάτι".
Είχα και έχω σε πολύ πολύ λιγότερο βαθμό ξεσπάσματα θυμού, το φαγητό βοηθούσε επίσης.

Καταλαβαίνω το να "πρέπει" να είσαι καλά, να "πρέπει" να καταπίνεις συναισθήματα, να "πρέπει" να συμπαραστέκεσαι στην οικογένεια σου αλλιώς όλα θα διαλυθούν και να νιώθεις ενοχές εάν αρνηθείς.
Πριν ένα χρόνο χώρισε η αδερφή μου μέχρι εκείνη την στιγμή η διαπροσωπική επαφή μαζί της ήταν ότι όταν "με είχε ανάγκη" έπρεπε να ήμουν εκεί, το απαιτούσε και με φόρτωνε με ενοχές.
Όταν ήταν καλά, εγώ ήμουν στην απέξω. Όσες φορές μοιράστηκα προβλήματα μαζί της, έπαιρνα πίσω "εσύ φταίς", κριτική για το τι έκανα, πως το διαχειρίστικα, και όποτε μου θύμωνε μου χτυπούσε προσωπικά πράγματα που της είχα πει. Από κριτική δεν έχω παράπονο, το σπίτι μου δεν ήταν αρκετά καλό ή καθαρό, ο σύντροφός μου ήταν "βλάχος, αμόρφωτος". Η πραγματικότητα καμία σχέση, ούτε έμενα σε βρώμικη καλύβα και ο σύντροφός μου δεν είναι του "πανεπιστημίου".
Από πίσω η μάνα μου να την δικαιολογεί "είναι πιο ευαίσθητη από εσένα, ανησυχώ, δες τι κάνει, την ξέρεις λέει καμιά κουβέντα παραπάνω, μην με στεναχωρείς, άστη δεν πειράζει κ.α.".
Πριν τον χωρισμό ανακαίνιζε σπίτι, εγώ είμαι μηχανικός, δεν της έκρυψα ότι εγώ μπορώ να βοηθήσω έως ένα βαθμό αλλά ήθελε να γλιτώσει λεφτά. Εν το μεταξύ έκλεισε η εταιρεία που δούλευε ο σύντροφος μου και έμεινε άνεργος, οπότε το σταθερό εισόδημα ήταν και είναι το δικό μου. Το τι πέρασα δεν το χωράει ανθρώπινος νους, τηλέφωνα, παράπονα, να έχω γίνει μπαλάκι μεταξύ των δύο πόλεων, τραγικές απαιτήσεις που ακόμα και να με πλήρωνε κάποιος θα τα είχα παρατήσει. Τι να εξηγώ ότι οικονομικά δεν αντέχω να πηγαινοέρχομαι πάνω από 1-2 φορές τον μήνα, μάταια. Πέρσι το καλοκαίρι τελείωσε το σπίτι, αλλά οι απαιτήσεις δεν σταματήσαν. Ήθελε να κανονίσω την άδεια μου έτσι ώστε να μπορέσουμε να την βοηθήσουμε με την μετακόμιση. Η μετακόμιση συνέπεσε με τον χωρισμό. Μετά ήρθε ξανά η κριτική, φταίω που σαν αδελφή δεν είδα ότι δεν ήταν καλά (το τεράστιο ψέμα), φταίω που δεν πήρα παραπάνω άδεια να μείνω μαζί της μετά τον χωρισμό, αυτό που δεν μου είπε είναι "φταίς γιατί δεν παράτησες την ζωή σου να μου συμπαρασταθείς ενώ εγώ χώρισα". Από πίσω και η μάνα μου να με φορτώνει τύψεις με τον τρόπο της.
"έσπασα", τσακώθηκα με όλους για χαζομάρες, γιατί το να συνειδητοποιήσουμε τι μας φταίει θέλει λίγο καιρό. Μύγα πέταγε και εγώ διαλούσα το σπίτι. Με έπαιρνε η μάνα μου να ρωτήσει τι κάνω και μόνο που δεν την διαολόστελνα πριν της κλείσω το τηλέφωνο, και μετά τύψεις. Με την αδελφή μου, ή είχα ξεσπάσματα αγάπης, ή έφτανα να σκεφτώ ότι αν πέθαινε μπορεί και η ζωή μου να ήταν καλύτερη.
Σιγά σιγά με θεραπεία, κατάλαβα τι μου φταίει. Αγαπούσα (και ακόμη συμβαίνει εώς έναν βαθμό, δεν το ξεπέρασα επειδή το κατάλαβα) τον εαυτό μου μόνο όταν με αγαπούσαν οι άλλοι. Έβαζα τον εαυτό μου στην διαδικασία να πρέπει να είμαι αρεστή, γιατί αλλιώς δεν αξίζω κάτι. Δεν ήμουν αρκετά όμορφη, δεν ήμουν αρκετά έξυπνη, δεν ήμουν καλή σύντροφος, δεν ήμουν καλή κόρη, δεν ήμουν καλή αδελφή, δεν είχα καταφέρει κάτι στην ζωή μου, είχα αξία μόνο εάν μου την απέδιδαν οι άλλοι. Αυτό εκτός της οικογένειας, το ένιωθα σε όλες τις πλευρές της ζωής μου, φίλους, δουλειά κ.λ.π.
Με την κατανόηση ήρθε για αρχή η λύτρωση των τύψεων και ενοχών. Ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να συμφωνεί σε μαλακίες τόσα χρόνια συμπεριφοράς δεν γυρνάνε σε 1 χρόνο. Δεν νοιώθω ενοχές όμως να εκφράσω απογοήτευση, λύπη, θυμό, ζήλια, χαρά όταν ο άλλος δεν είναι καλά, και όλα τα κακά ή καλά συναισθήματα που μας κάνουν ανθρώπους. Είμαι άνθρωπος και έχω ελαττώματα, οι άλλοι αν θέλουν θα με αγαπήσουν για αυτό που είμαι και με τα στραβά μου μαζί, δεν χρειάζεται να συμφωνούμε πάντα για να με αγαπάνε. Αισθάνομαι κάποιες φορές ενοχές αλλά ο καθένας αποφασίζει για την ζωή του. Κάποιες φορές μου θυμώνει η μάνα μου, αλλά βλέπω φως ακόμα και με την αδελφή μου, κάτι αλλάζει, όταν με ζορίζει και βάζω όρια, παίρνει πρωτοβουλίες, δεν πέθανε γιατί εγώ σταμάτησα να την βοηθάω, ίσα ίσα που τώρα νομίζω ότι την βοηθάω καλύτερα από πριν. Κάποιοι άνθρωποι έφυγαν από την ζωή μου, δεν πειράζει η ζωή μου συνεχίζεται.
Όπως όμως είπε και η Nadine, δεν περιμένω από μια μηλιά να μου δώσει πορτοκάλια, δεν μπορώ να ελέγξω το τι συμβαίνει και το πως αντιδρά κάποιος το μόνο που μπορώ να ελέγξω είναι πως το αντιμετωπίζω εγώ.

[Μαντζουράνα_ed]

Καλησπέρα κορίτσια!

Ομολογώ δεν είχε πάρει το μάτι μου την ανάρτησή σου fat capricorn!

Κορίτσια, η οικογένεια παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωσή μας και στην διατροφική μας συμπεριφορά.
Είναι πολύ συνηθισμένο να έχουμε θυμό ή πικρία σε μικρό ή μεγάλο βαθμό απ' τους γονείς μας. Η συμπεριφορά τους μπορεί να είναι αντικειμενικά απαράδεκτη, σκληρή, εξοργιστική.
Όμως οι γονείς μας είναι αυτοί που είναι.
Δεν πρόκειται ν' αλλάξουν.

Όπως σωστά είπε η Silk, το μόνο που μπορούμε ν' αλλάξουμε είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα.

Αυτό είναι κάτι που το παλεύω και εγώ μέσα μου. Θέλω πολύ ν' αλλάξω τη μαμά μου, αλλά δεν μπορώ. Κάποια χαρακτηριστικά της είναι ανυπόφορα και δεν μπορώ να τα αποδεχτώ καθόλου. Όμως αρχίζω (σιγά σιγά) να συνειδητοποιώ ότι η μαμά μου δεν θ' αλλάξει. Πρέπει να την αποδεχτώ.

Πάντα ήμουν παχουλή, όμως το ανώτερο που έφτανα ήταν τα 105 κιλά. Πριν 3-4 χρόνια εκτοξεύθηκε το βάρος μου στο νούμερο 140! Ναι, σίγουρα συνέβαλε και το γεγονός ότι είχα καταπιέσει τον εαυτό μου με τη δίαιτα άτκινς, όμως δεν ήταν αυτός ο κύριος λόγος της εκτόξευσης.

Οι γονείς μου χώρισαν. Δεν είχαν ποτέ καυγάδες, τα πάντα ήταν ήρεμα στο σπίτι, γι' αυτό και ο χωρισμός τους ήταν σαν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν απόφαση του πατέρα μου. Και εγώ είχα ν' αντιμετωπίσω αφ' ενός το ότι έφυγε ο πατέρας μου απ' το σπίτι (που του είχα μεγάλη αδυναμία) και αφετέρου τη μητέρα μου η οποία ήταν έτοιμη να καταρρεύσει.

Στην αρχή την στήριξα με μεγάλη προθυμία. Όμως μετά από κάποιο διάστημα δεν άντεχα να κρατώ όλο αυτό το βάρος το ψυχολογικό πάνω μου. Της πρότεινα να πάει σε κάποιο ψυχολόγο να βοηθηθεί. Ήταν ανένδοτη. Θεωρούσε (και θεωρεί) την ψυχοθεραπεία πεταμένα λεφτά και ότι οι ψυχολόγοι το μόνο που καταφέρνουν είναι να σε κάνουν εγωιστή. Προσπάθησα όσο δεν φαντάζεστε να της αλλάξω γνώμη, αλλά δεν τα κατάφερα.

Το αποτέλεσμα; Κατέληξα να είμαι εγώ ο ψυχολόγος της. Έβγαζε σε μένα όλα τα σκουπίδια της. Κατηγορούσε τον πατέρα μου συνέχεια. Εγώ απλά άκουγα. Και κατάπινα.
Ήταν και είναι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και πάντα ήθελε και θέλει στη ζωή της ένα στήριγμα. Αυτό το στήριγμα ήταν για χρόνια ο πατέρας μου. Και όταν έφυγε αυτός, πήρα εγώ αυτόν τον ρόλο.

Απίστευτο βάρος στους ώμους μου, που μετατράπηκε σε απίστευτο βάρος στο σώμα μου.

Κάποια στιγμή της είπα φτάνει! Δεν σπούδασα ψυχολόγος και δεν ήρθα στη ζωή για να είμαι το στήριγμά σου.
Σταμάτησα να βάζω κιλά και σκέφτηκα να κάνω κάτι για να χάσω βάρος.

Έχει βρει άλλα στηρίγματα. Έχουμε καλύτερη σχέση τώρα. Μπορεί να έχει κάποια εξοργιστικά χαρακτηριστικά, αλλά έχει και πολλά καλά και την αγαπώ. Προσπαθώ να την αποδεχτώ, όπως και εκείνη προσπαθεί ν' αποδεχτεί εμένα.

Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε το στήριγμα όλων των άλλων. Εμάς ποιός θα μας στηρίξει;

Και εγώ κάνω τον κλόουν και χαμογελώ σε παρέες. Κουνώ συγκαταβατικά το κεφάλι σε πράγματα που μου λένε, ενώ θα ήθελα να τους φωνάξω "τί λες ρε! ταρακούνα την κεφάλα σου.". Μου λένε να βγούμε σε μέρη που απεχθάνομαι και τις περισσότερες φορές πηγαίνω και πάντα χαμογελαστή.

Είμαι το καλό παιδί. Πάντα ήμουν. Ποτέ δεν ήθελα να στεναχωρήσω κανέναν. Γιατί είχα αυτό που λέει και η Silk: έπαιρνα αξία μόνο όταν οι άλλοι μου έδιναν αξία. Τί τραγικό λάθος αυτό! Τί αδικία για τον εαυτό μας!

Πρέπει να βγάλουμε από μέσα μας όσα μας βασανίζουν! Πρέπει να βγάλουμε όλο μας τον θυμό, την πικρία, τη στεναχώρια, τις ενοχές. Όλα αυτά, αργά ή γρήγορα θα μετατραπούν σε ασθένειες, αφού δεν θα αντέξει ο οργανισμός μας να τα έχει μέσα του για πάντα. Όλοι οι καρκίνοι, οι καρδιοπάθειες, τα εγκεφαλικά, κλπ... μέχρι και η ίδια η παχυσαρκία και οι διαταραχές πρόσληψης τροφής οφείλονται σε άσχημα συναισθήματα που έχουμε θαμμένα μέσα μας.

Και έχεις δίκιο fat capricorn, πώς να πάμε σε ψυχολόγο όταν όλοι ζητάνε 50 ευρώ την ώρα; Σε τέτοια κρίση! Που εγώ για να βγάλω 50 ευρώ πρέπει να δουλέψω 20 ώρες! (2,5 ευρώ την ώρα πληρωνόμουν όταν δούλευα, μέχρι τον Ιούνη που απολύθηκα).

Πήρα κάποια βιβλία αυτοβοήθειας, με βοήθησαν αρκετά, όμως αυτό που χρειάζομαι τώρα είναι να βγάλω από μέσα μου τα άσχημα συναισθήματα που έχω θαμμένα καιρό. Αυτό για να γίνει όμως χρειάζεται και κάποιον ειδικό. Είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρεις μόνος. Όχι ακατόρθωτο, αλλά πολύ δύσκολο.


Ζητώ συγνώμη για το τεραστίων διαστάσεων post (και μετά λες εσύ το δικό σου μεγάλο fat capricorn!), αλλά αυτά που έγραψα μου βγήκαν αυθόρμητα και δεν σταματούσα να γράφω...