201

[Medousa_ed]

Ναι έτσι είναι Μαντζουράνα ... το ξέρω.
Μαρουλένια με συγκίνησε βαθύτατα αυτό που γραψες. Σ' ευχαριστώ.

[baklavas]

Τα χρόνια που πέρασαν, πέρασαν και φύγαν. Καλά, κακά, όπως κι αν τα ζήσαμε το μόνο που μετράει είναι αν μας έκαναν σοφότερους ή όχι. Αυτά που έρχονται έχουν σημασία.

[NADINE_ed]

Δεν ξέρω ούτε έναν που να μην κοιτάζει πίσω τη μέχρι τώρα ζωή του και να μην πιστεύει πως κάτι θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερα.
Όταν καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις,όχι μόνο για τα σημαντικά αλλά και για όσα εκείνη τη στιγμή,που αγνοούμε τις συνέπειές τους,
υπολογίζουμε ως ασήμαντα,κάθε πράξη ή παράλειψή μας βασίζεται στο ποιοί είμασταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή,πώς επεξεργαζόταν
ο εγκέφαλος μας τις πληροφορίες,ποιές λογίζαμε ως ανάγκες μας σε προτεραιότητα. Οι προσλαμβάνουσες,τα συγκριτικά μεγέθη,όλα είναι
πολύ διαφορετικά σήμερα,όπως ακριβώς και τα σημερινά θα διαφέρουν από εκείνα των επόμενων δεκαετιών,αν αξιωθούμε να τις ζήσουμε.
Όλα γίνονται για κάποιον λόγο,ακόμη κι αν δε μας είναι συνειδητός τη στιγμή που τα ζούμε και μόνο όταν πάρουμε χρονική και συναισθηματική
απόσταση μπορούμε να διακρίνουμε όλες τις αποχρώσεις τους καθαρότερα.

Πολλά θα είχα κάνει κι εγώ διαφορετικά κυρίως ως προς το θέμα του βάρους μου,αλλά δε μετανιώνω για τίποτα -όσο κι αν ακόμη μου κοστίζουν-
καθώς είναι κομμάτι μου αναπόσπαστο,που καθορίζει και το ποιά είμαι σήμερα. Να πάρω όλη τη σοφία της μέχρι τώρα εμπειρίας και να την αξιοποιήσω
στο έπακρο,είναι κάτι όχι απλά θεμιτό,αλλά νιώθω πως τουλάχιστον αυτό για όσα πέρασα μου το οφείλω. Το ξέρω πως κάποια πράγματα έχουν χαθεί
ανεπιστρεπτί...όχι μόνο ευκαιρίες που δε θα ξαναπροκύψουν,αλλά και όνειρά μου που θάμπωσαν και πια δε μου γυαλίζουν τη λαχτάρα. Κι όσα είναι
από τα παλιά να πραγματοποιηθούν,πάλι δε θα είναι το ίδιο στο νέο χρονικό πλαίσιο,που ενδεχομένως πραγματωθούν. Θέλει δύναμη να τ' αποδεχτείς
όλα αυτά και με αισιοδοξία και λαχτάρα για όσα έρχονται να προχωρήσεις,χωρίς να γυρνάς το βλέμμα σου πίσω,ρισκάροντας να πετρώσει το παρόν σου.
Ασφαλώς και θα έρθουν και μεγαγχολικές στιγμές και στενάχωρες σκέψεις,αλλά μέχρι εκεί. Προς Θεού,όχι ενοχές ούτε μεταμέλεια! Αυτό που λειτουργεί
σε μένα τουλάχιστον βοηθητικά είναι η γνώση του γιατί συνέβη ό,τι συνέβη,η οποία εν μέρει εξηγεί και όσες φορές ο απόηχος του παρελθόντος σκιάζει
και το σήμερα. Όλοι κάτι καλούνται να διαχειριστούν στη ζωή τους. Σ'εμάς είναι αυτό και καλώς μας ήρθε,όχι μόνο γιατί θα μπορούσε να ήταν κάτι
πολύ σοβαρότερο,κάτι που δε θα ήταν στο χέρι μας να αλλάξουμε,αλλά και γιατί μέσα από αυτό διδαχτήκαμε πάρα πολλά,έστω με οδυνηρό τρόπο.
Κι ό,τι χαράκτηκε με αίμα μέσα σου,είναι αυτό που μένει ανεξίτηλο και πραγματικά κατέχεις τη γνώση του.

Σκέφτομαι πως θα είχα μια εντελώς διαφορετική ζωή αν δεν είχα επιπλέον βάρος.Θα είχα μεγάλα παιδιά,θα είχα πιο δραστήρια επαγγελματική
και προσωπική ζωή,θα είχα άλλον σύντροφο,ίσως να ζούσα αλλού,θα σχετιζόμουν (και) με άλλους ανθρώπους,θα είχαν γίνει άλλες ζυμώσεις μέσα μου...
Θα ήμουν όμως ευτυχισμένη; Υποθέτω πως θα ήταν ίσως καλύτερο αυτό το σενάριο από αυτό που ζω με τους σωματικούς και ψυχικούς του πόνους,
αλλά ξέρω πραγματικά αν όλα αυτά θα εξασφάλιζαν την αυτοπραγμάτωση και την ευτυχία,που δείχνουν να υπόσχονται; Δε θα το μάθω ποτέ πραγματικά,
αλλά οι πιθανότητες λένε πως και τότε κάτι θα μου έλειπε,κάτι θα με πίεζε,κάτι θα ήταν λιγότερο φανταχτερό στην καθημερινότητά του απ'ό,τι είναι
στην ονειροπόλησή μου. Είναι η φύση μου αχάριστη κι ανικανοποίητη; Πρόκειται για κανόνες στο παιχνίδι της εξέλιξης και της βελτίωσης πέρα από μένα;
Μπορώ ν'αναρρωτιέμαι αιώνες και πάλι άκρη να μη βγάζω. Το μόνο που μπορώ να κάνω και περνά από το χέρι μου είναι να διαχειριστώ με τον καλύτερο
δυνατό τρόπο (που και πάλι) σήμερα μπορώ τα δεδομένα που έχω,στοχεύοντας όσα επιθυμώ να κατακτήσω. Αυτή που σήμερα είμαι,κουβαλόντας μέσα μου
αυτήν που υπήρξα ώστε μαζί να συναντήσουμε αυτή που νιώθουμε πως προοριστήκαμε να γίνουμε. Αυτό. Συνεχίζουμε δυνατά με κάθε μας νέα ανάσα!

[baklavas]

Originally posted by NADINE
Το ξέρω πως κάποια πράγματα έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί... όχι μόνο ευκαιρίες που δε θα ξαναπροκύψουν, αλλά και όνειρά μου που θάμπωσαν και πια δε μου γυαλίζουν τη λαχτάρα. Κι όσα είναι από τα παλιά να πραγματοποιηθούν, πάλι δε θα είναι το ίδιο στο νέο χρονικό πλαίσιο, που ενδεχομένως πραγματωθούν. Θέλει δύναμη να τ' αποδεχτείς όλα αυτά και με αισιοδοξία και λαχτάρα για όσα έρχονται να προχωρήσεις, χωρίς να γυρνάς το βλέμμα σου πίσω, ρισκάροντας να πετρώσει το παρόν σου.

Εγώ αυτό έχω πάθει. Έχω πετρώσει...
Σήμερα για πρώτη ίσως φορά στην ενήλικη ζωή μου είδα μια ζυγαριά (όσο λάθος κι αν ήταν η μέτρησή της) να με δείχνει 80,0kgr. Έφτασα στον στόχο μου;! Και είπα "Ε και;"

[Medousa_ed]

Νομίζω πως αν ήμασταν μηχανές, θα ταν απλά τα πράγματα αλλά κι ανούσια. Ποιο το ενδιαφέρον να ζεις μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει χωρίς να σκοντάψεις, να γελάσεις, να θυμώσεις και ούτω καθεξής;
Και βέβαια είναι πολύ σημαντικό και δύσκολο ν΄αρνηθώ να με στοιχειώσει ένα παρελθόν (που εξυπακούεται πως θα είναι μες στα λάθη ) κι ακόμη περισσότερο να το ενσωματώσω σε ένα παρόν με άλλη χροιά. Να μην είναι η στιγμή που πέρασε και χάθηκε τόσο σημαντικότερη απ' αυτή που κέρδισα και είμαι σήμερα ανάμεσά σας. Κι όταν πετρώνω... (αν και ως Μέδουσα οι άλλοι είθισται να πετρώνουν στο βλέμμα μου) να ξέρω πως είναι κι αυτό μέρος της διαδικασίας. Κι ας είναι ανούσιο να μαι 78 κιλά ως προς κάποια κομμάτια ονείρου που έφυγαν ανεπιστρεπτί με το πέρασμα των δεκαετιών. Είναι ουσιαστικό που είμαι εδώ.Όπως πολύ εύγλωττα ειπώθηκε:
¨...Ό,τι και αν σε πληγώνει...ό,τι και αν σε ρίχνει και σε βγάζει απ το δρόμο σου βρες τη δύναμη να το παλέψεις...και αν νομίζεις ότι δεν έχεις το κουράγιο..ότι δεν το αντέχεις...ότι δεν είσαι τόσο δυνατός...τότε προσπάθησε ακόμα περισσότερο..πίστεψέ το..φώναξε δυνατά ότι μπορείς, ότι θα τα καταφέρεις..και τότε μια λάμψη θα διακρίνεις στα μάτια σου..και αυτό είναι το μόνο που χρειάζεσαι...¨
Σας ευχαριστώ για την όμορφη παρέα εδώ, τα ωραία σας μυαλά και τις ακόμη ομορφότερες ψυχούλες σας.
Και αφιερώνω... Σήμερα...

http://youtu.be/rRtgUyuGcD4?list=RDrRtgUyuGcD4

[NADINE_ed]

Originally posted by baklavas

Σήμερα για πρώτη ίσως φορά στην ενήλικη ζωή μου είδα μια ζυγαριά
(όσο λάθος κι αν ήταν η μέτρησή της) να με δείχνει 80,0kgr.
Έφτασα στον στόχο μου;! Και είπα "Ε και;"

Τι σηματοδοτεί για σένα αυτός ο αριθμός;
Τι πίστευες πως θα τον συνόδευε,που δείχνει να σε απογοήτευσε;

[baklavas]

Δεν πίστευα ότι θα τον συνόδευε κάτι...
Το γεγονός ότι κατάφερα να τιθασεύσω την λαιμαργία μου για 2,5 χρόνια είναι αρκετά σημαντικό για μένα. Δεν έχασα όλα τα παραπανίσια κιλά μου με σωστή διατροφή αλλά σίγουρα το μεγαλύτερο κομμάτι έγινε με σταθερότητα και προσήλωση στον στόχο, μια παιγνιώδη διάθεση και ένα πείσμα παιδιάστικο αν θες.
Η απώλεια βάρους ήταν, όπως αποδείχτηκε, για μένα ένα -σχετικά- εύκολο κομμάτι γιατί στηρίχτηκε κυρίως στην "απαγόρευση" και όχι στην "δράση". Έμαθα πολλά από αυτό το ταξίδι που ξέρω πως δε θα τελειώσει ποτέ. Απέκτησα γνώσεις αλλά και την σιγουριά πως μπορώ να κάνω κάτι ακόμα που φαινόταν πολύ δύσκολο. Έχω όμως και άλλα πολλά και πιο βαριά φορτία που κουβαλάω στην πλάτη μου. Μόνο που αυτά δεν αλαφραίνουν με στερήσεις δυστυχώς.

[Mak]

Αυτό το ταξίδι για το οποίο έγραψε από πάνω ο φίλος/η φίλη (sorry δεν ξέρω) baklavas είναι όντως χωρίς τέλος.

Γιατί το να χάσουμε βάρος, είναι κομμάτι μόνο της πρόκλησης που δεχόμαστε να αντιμετωπίσουμε. Οι εφιάλτες, οι νευρώσεις μας, η εμμονική μας προσκόλληση σε συνήθειες που μας τραυματίζουν, είναι τα υπόλοιπα που θα πρέπει να επουλώσουμε. Και όσα από αυτά προηγήθηκαν της αύξησης του βάρους και όσα μας επισκέφτηκαν εξαιτίας αυτής της αύξησης.

Είμαι και εγώ από εκείνους τους "ρομαντικούς" (aka αφελείς μάλλον σε δεδομένη στιγμή) ανθρώπους που κάποτε θεώρησα ότι με την απώλεια θα έρθω στα ίσα μου, θα απαλύνω τον πόνο της αυτο-απόρριψης, θα μαλακώσω τη φουρτούνα μου, θα βάλω στο mute την εσωτερική μου κραυγή για όσα μου έλειπαν. Όμως το ουρλιαχτό συνέχιζε να κουφαίνει το άδειο μου σπίτι και μετά την απώλεια, τα όνειρα για τις ακάνθινές μου σχέσεις συνέχιζαν να μου στοιχειώνουν τα βράδια, και ένα γιγαντιαίων διαστάσεων παράπονο φόρτωνε την ψυχή μου: γιατί δεν είναι τα πράγματα αλλιώς τώρα που εγώ είμαι αλλιώς.

Μόνο με χρόνο και με δουλειά που έκανα στις σκέψεις και τις πεποιθήσεις μου για τον μακόκοσμό, κατάφερα να αναρρώσω. Να με επαναπροσδιορίσω. Να με "θυμηθώ". Να μου δώσω αυτά που μου έλειπαν πριν μου τα δώσουν και οι άλλοι.
Και τη χαρά για το προσωπικό μας σύμπαν κατά βάση τη δίνουμε εμείς στους εαυτούς μας. Και είναι η βάση μας. Το κέντρο μας είναι αυτή η χαρά και εμείς οι απόλυτοι παραλήπτες. Αν το κέντρο μας είναι οι άλλοι, πια κατανοώ πως αυτόματα εμείς γινόμαστε παρατηρητές και "περαστικοί" από τις ουσιαστικές χαρές.

Όσο εμείς έχουμε αυτο-απέχθεια, δεν νιώθουμε ερωτεύσιμοι και η εικόνα μας ταυτίζεται με ατέλειες, όσο μας υποτιμάμε, μας υπονομεύουμε, δεν ετοιμάζουμε και το σώμα και την ψυχή μας να δεχτεί το καλό που ίσως είναι στο δρόμο να μας βρει.

Πολλή δουλειά, παιδιά. Και κουραστική. Αλλά αναπόδραστη και ζωτική, αν επιθυμούμε να χαρούμε τη ζωή μας.

[pink_90]

Originally posted by Mak
Είμαι και εγώ από εκείνους τους "ρομαντικούς" (aka αφελείς μάλλον σε δεδομένη στιγμή) ανθρώπους που κάποτε θεώρησα ότι με την απώλεια θα έρθω στα ίσα μου, θα απαλύνω τον πόνο της αυτο-απόρριψης, θα μαλακώσω τη φουρτούνα μου, θα βάλω στο mute την εσωτερική μου κραυγή για όσα μου έλειπαν. Όμως το ουρλιαχτό συνέχιζε να κουφαίνει το άδειο μου σπίτι και μετά την απώλεια, τα όνειρα για τις ακάνθινές μου σχέσεις συνέχιζαν να μου στοιχειώνουν τα βράδια, και ένα γιγαντιαίων διαστάσεων παράπονο φόρτωνε την ψυχή μου: γιατί δεν είναι τα πράγματα αλλιώς τώρα που εγώ είμαι αλλιώς.


Όσο εμείς έχουμε αυτο-απέχθεια, δεν νιώθουμε ερωτεύσιμοι και η εικόνα μας ταυτίζεται με ατέλειες, όσο μας υποτιμάμε, μας υπονομεύουμε, δεν ετοιμάζουμε και το σώμα και την ψυχή μας να δεχτεί το καλό που ίσως είναι στο δρόμο να μας βρει.

Πολλή δουλειά, παιδιά. Και κουραστική. Αλλά αναπόδραστη και ζωτική, αν επιθυμούμε να χαρούμε τη ζωή μας.

Μακ με εκφράζουν τόσο πολύ αυτά που τόσο όμορφα περιγράφεις. Τα συγκεκριμένα κομμάτια ειδικά είναι λες και είσαι στο μυαλό μου. Τίποτα δε λύνεται με την απώλεια βάρους. Εκτός από κάποια πρακτικά προβλήματα, όπως το να βρίσκεις ρούχα πιο εύκολα. Αλλάζουμε εξωτερικά πολύ, πολλές φορές σε σημείο που δεν μας αναγνωρίζουμε κιόλας... Πρέπει όμως να αλλάξει κ το μυαλό μας... Για κάποιο λόγο ακόμα και σε καινούρια άτομα που συναντάω αναφέρω το γεγονός ότι κάποτε είχα πολλά παραπάνω κιλα, δε ξέρω γιατί νιώθω ότι οφείλω να το αναφέρω. Ισως σαν μια εξήγηση για την ανασφάλεια μου, ίσως γιατί νιώθω ότι τώρα δεν είμαι ο εαυτός μου αν δεν αναφερθώ στο παρελθόν.... Το θέμα είναι πως το ταξίδι είναι μεγάλο και πως στο τέλος την Ιθάκη μπορεί να τη βρούμε φτωχική, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε λοιπόν και να κατανοήσουμε τι εστί "Ιθάκη" για τον καθένα, για να μη νιώσουμε ξεγελασμένοι!!

[baklavas]

Originally posted by pink_90
Τίποτα δε λύνεται με την απώλεια βάρους. Εκτός από κάποια πρακτικά προβλήματα, όπως το να βρίσκεις ρούχα πιο εύκολα.

Λύνονται και άλλα πολλά πρακτικά προβλήματα... Εγώ μπορώ να δέσω τα κορδόνια μου χωρίς να πιέζω την κοιλιά μου προσπαθώντας να την τακτοποιήσω ανάμεσα από τα πόδια μου, μπορώ και ανεβαίνω 2 ορόφους σφαίρα και έχω ανέβει μέχρι και 6 όταν βρέθηκα με χαλασμένο ασανσέρ σε ένα σπίτι, τρέχω 100 μέτρα αν με πιάσει η βροχή, δεν ακούω πια το ροχαλητό μου την ώρα που με παίρνει ο ύπνος ή ξυπνάω και πολλά άλλα ακόμα όπως ότι έριξα τα τριγλυκερίδια μου σε φυσιολογικά επίπεδα.

Originally posted by pink_90
Για κάποιο λόγο ακόμα και σε καινούρια άτομα που συναντάω αναφέρω το γεγονός ότι κάποτε είχα πολλά παραπάνω κιλα, δε ξέρω γιατί νιώθω ότι οφείλω να το αναφέρω.

Είναι και κάτι για το οποίο αισθάνεσαι υπερήφανη και θέλεις να το προβάλλεις. Δεν είναι λογικό; Ειδικά σε καινούριες γνωριμίες είναι ανθρώπινο να θέλουμε να παρουσιάσουμε τον καλό μας εαυτό, να είμαστε ευχάριστοι, να γίνουμε αρεστοί, να μας θαυμάσουν κλπ

[Μαντζουράνα_ed]

Παιδιά, μόλις διάβασα αυτά που γράψατε σ' αυτήν εδώ την σελίδα!
Πραγματικά νιώθω σαν να έκανα πολλές ώρες ψυχοθεραπεία!
Με βοηθήσατε πολύ! Όλοι!
Σας ευχαριστώ!

[pink_90]

Μπακλαβά ναι αυτό εννοούσα ότι λύνονται κάποια πρακτικά προβλήματα. Απλά εγώ δεν αντιμετώπισα αυτά που αναφέρεις καθώς είμαι 24 χρονών οπότε τα κιλά με επηρέαζαν πιο πολύ ψυχολογικά και όχι τόσο οργανικά. Ναι είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανη αλλά δε πιστεύω πως θα θελα να το προβάλλω σαν κατόρθωμα. Δε πιστεύω πως κάποια κοπελίτσα θέλει να την σκέφτονται ως η "χοντρή". Απλά το προβάλλω μάλλον από ανασφάλεια, για να δικαιολογήσω την "χαλάρωσή μου" ή ότι έχω ακόμα κάποια παραπάνω κιλά. Δεν έχω διευκρινίσει το λόγο, ακόμη το ψάχνω...

[Medousa_ed]

Το φαινόμενο γιο-γιο είναι ακριβώς αυτό που έχω βιώσει απ τα δεκαπέντε μου και μετά. Οι αποκλίσεις στην αρχή ήταν μικρές, στα πέντε κιλά. Με ύψος ένα κι ογδονταβάλε και με την απόσταση και την πείρα των χρόνων αντιλαμβάνομαι πως μόνο το ίδιο μου το σώμα δεν έφταιγε για όσα βίωνα και του έβαζα να υπόκειται. Νηστείες με μηδέν θερμίδες, να ζαλίζομαι και να λιποθυμώ, αλλά εκεί. Είχα με κάποιο τρόπο αποκτήσει τον έλεγχο του σώματός μου. Και έτσι νόμιζα πως αποκτούσα και έλεγχο της ζωής μου. Όσο μεγάλωνα, ένιωθα κι ένα κενό να μεγαλώνει μέσα μου. Χάνοντας τη γιαγιά μου στα 17 μου, έχασα τη γη απ΄τα πόδια μου. Η μαμά μου ανήλικη και προσκολλημένη στον μπαμπά μου, ακόμη και σήμερα εναλλάσσεται μεταξύ του ρόλου της μεγάλης και της μικρής μου αδερφής. Έχω και μια αδερφή μικρότερή μου... Αλλά ο μπαμπάς μου σχεδόν απών στην εφηβεία μου ή κάποιες φορές ήταν ο μεγάλος εχθρός. Έχω 'χρησιμοποιήσει΄τα κιλά μου ως ένα κάλυμμα απ' τους επίδοξους έρωτες που δε θα με καταλάβαιναν... αλλά πιο πολύ φοβόμουν μην καταλάβουν πραγματικά ποια είμαι. Γτ ποια ήμουν; Ένα σκουπιδάκι που λαχταρούσε να πάρει αποδοχή, επιβεβαίωση και μια ζεστή αγκαλιά. Αλλά γτ να το αξίζω εγώ; Κι ενώ στα επαγγελματικά μου πάντα είχα τον τρόπο μου και ήμουν καλά, στην προσωπική μου ζωή μόνο με φίλους και συγγενείς είχα στενές κι βαθιές σχέσεις.
Σήμερα, μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας, αφήνω πίσω μου κάποιες σχέσεις με άντρες που αγάπησα, έδειξα τον εαυτό μου και ακόμη και αν σήμερα δεν είμαστε μαζί, νιώθω μόνο όμορφα γι αυτούς.
Με ξέρω στα κανονικά μου κιλά και στα υπέρβαρά μου. Το έχω γράψει και πιο πάνω. Κάθε φορά που μπαίνω στη διαδικασία της συλλογής κιλών είναι σα να είμαι ναρκωμένη. Για μένα αυτό είναι το μεγάλο θηρίο που έχω να παλέψω, μετά τον έλεγχο των υπερφαγικών μου επεισοδίων ( 40 μέρες σήμερα κι ούτε ένα! φτου να μην αυτοματιαστώ!). Δε με νοιάζει αν είμαι η πιο χοντρή, η πιο ψηλή, η πιο κουτή ή η πιο παράταιρη κάπου. Με νοιάζει να νιώθω πως ταιριάζω με το μέσα μου. Πως δε χάνω την επαφή με την πραγματικότητα για να χτίσω τείχη προστασίας απ΄τους ΄κακούς΄άλλους. Με καίει το να ζήσω όσο περισσότερο μπορώ, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Το τέρας μέσα μου, η σκιά μου ξέρω πως μεγαλώνει όσο δυναμώνει και το φως. Τι δρόμο ακόμη έχω για να το αγκαλιάσω κι αυτό όπως του αρμόζει;

[baklavas]

Τι ύψος έχεις Μέδουσα; 1,86;

Θα ήθελα σε παρακαλώ να αλλάξεις τον στόχο σου. Το να πέσεις από τα 201 στα 78 είναι υπερβολικό. Είναι σαν να ξεκινήσει κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ του με γυμναστική και να βάλει στόχο να τρέξει μαραθώνιο.
Είναι πολύ πιο ρεαλιστικό να βάλεις σαν στόχο να πάψεις να είσαι νοσογόνα παχύσαρκη (ΒΜΙ>40). Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι πολύ δύσκολο αλλά και εύκολο ταυτόχρονα. Είναι σίγουρα πιο εύκολο για σένα να χάσεις το25% του βάρους σου από ότι είναι για μένα (επειδή είμαι πιο κοντά στα "κανονικά" μου κιλά). Αν το καταφέρεις θα πάρεις δύναμη, πίστεψέ με. Δε θέλω να σου λέω λόγια που σίγουρα έχεις ακούσει χιλιάδες φορές γι αυτό και σταματάω εδώ το "κήρυγμα" χεχεχε

[Medousa_ed]

[quote]Originally posted by baklavas
Τι ύψος έχεις Μέδουσα; 1,86;

Θα ήθελα σε παρακαλώ να αλλάξεις τον στόχο σου.