201

[Μαντάμ σου σου]

έφυγε η Λωξάνδρα? αχ Μέδουσά μου συλλυπητήρια κορίτσι μου. εύχομαι να κάνεις ευχάριστες σκέψεις, να την βλέπεις στα όνειρά σου πάντα χαρούμενη. καλή δύναμη σε όλους σας!

[Medousa_ed]

... να την βλέπεις στα όνειρά σου πάντα χαρούμενη! [/quote]




Πολύ εύστοχη η ευχή σου κορίτσι... Σ΄ευχαριστώ!

[NADINE_ed]

Originally posted by Medousa

... Κι εύχομαι να μαλακώσει λίγο αυτό το καρφί που νιώθω να με τρυπάει
αλλά έχω μια ανυπομονησία, λες και κάτι θ αλλάξει.
Παιχνίδια του μυαλού; Θα δείξει...

Κάτι άλλαξε ήδη,Μέδουσα μου,κάτι πάρα πολύ σημαντικό κι όσο περνά ο καιρός και γίνεται όλο και πιο συνειδητό
τόσο θα είναι πιο αισθητή και η απουσία της και όσα αυτή επηρεάζει...Είναι σα να κόβεται ένα νήμα που μας κρατούσε,
που όσο κι αν απομακρυνόμασταν από το σταθερό του σημείο,πάντα είχαμε σημείο αναφοράς να επιστρέψουμε.
Σαν τους αστροναύτες ένα πράγμα που επιχειρούν διαστημικές βολτούλες με την ασφάλεια του λώρου με το σκάφος.
Εγώ από καιρό πια νιώθω μετέωρη,σκόρπια κάπως,ίσως και λίγο να κινούμαι ανούσια αφού ό,τι κάνω περνά απαρατήρητο
στα μάτια της. Πάντα είχα ανάγκη από την επιβράβευσή της,τη φωτεινή οπτική της για τους ανθρώπους και τα πράγματα,
την απέραντη αγάπη που με έκανε να νιώθω το πιο ξεχωριστό πλάσμα του κόσμου τούτου,ευλογία στη ζωή της και ζωή της.

Τώρα έχω ένα σπίτι,που ποτέ δεν έχεις δει
τώρα έχω ένα αμάξι,που ποτέ δεν έχεις μπει
και μια λύπη, αχ! μια λύπη,που δεν έχεις φανταστεί

Γιατί όλα προχωρούν χωρίς εσένα
κι αυτό τώρα λέγεται ζωή...

Κι ούτε γίνεται να σταματήσει η γη στο σημείο που εκείνη κατέβηκε τρία χρόνια σαν αύριο πρωί κι ούτε και το θέλω τελικά.
Χθες στο μνημόσυνο,εκεί που άναβα τα κεριά μας κολλημένα σαν ένα,δεν ήξερα τι να ζητήσω,τι να ευχηθώ...
Να είναι καλά εκεί που είναι οκ,αλλά από κει και πέρα για μένα,δε μου αρεσε τίποτα...

Για ποιό ταξίδι κίνησες να πας;
Να με θυμάσαι και να μ'αγαπάς...

Να με θυμάται;Πώς να γίνει αυτό αφού δε λειτουργεί ο εγκέφαλος κι η μνημονική ικανότητα...
Να μ'αγαπά;Πάλι...όλες οι διεργασίες που οδηγούν στο συναίσθημα αυτό,έχουν εξαφανιστεί...
Να με νιώθει με τον μεταφυσικό τρόπο,που μπορεί; Κι αν νιώσει που μου λείπει και ζορίζομαι και στεναχωρεθεί;
Αλλά πώς να στεναχωρεθεί αφού και πάλι όσα ήταν με τις σκέψεις,τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά της δεν υπάρχει...
Πάλι στο ίδιο αδιέξοδο σημείο...Τελικά δεν ευχήθηκα κάτι για μένα,μόνο για κείνη να είναι ελεύθερη κι ευτυχισμένη
μέσα από τον τελευταίο τρόπο,που έχει να υπάρχει. Τα είπαμε και με τον Παντοκράτορα εκεί στο θόλο της εκκλησίας,
του μήνυσα να μου την προσέχει,Εκείνος που πάντα ήταν άλλωστε ο αγαπημένος της κι είναι τυχερός που την έχει κοντά του...
Είχα και τον Τήρη να μου φιλά τα μαλλιά όσο έκλαιγα στην εκκλησία,να με κρατά και σκεφτόμουν πως μάλλον εκείνη
μου τον έστειλε για να αντέχω...ήταν και σχεδόν όλοι οι δικοί μου κι είναι σπουδαίο πράγμα η οικογένεια κι είμαι ευγνώμων
για την αγκαλιά τους στη ζωή μου,αλλά ομολογώ πως το κενό δεν καλύπτεται. Κάθε άνθρωπος στη ζωή μας είναι αναντικατάστατος,
πόσο μάλλον εκείνος που μας έφερε και μας κρτάτησε στη ζωή! Προχωράμε λοιπόν όπως μπορεί ο καθένας καλύτερα,χωρίς ωστόσο
την αυταπάτη πως κάποτε όλα θα γίνουν πάλι όπως παλιά...Επιφυλάσσει κι άλλες ομορφιές το αλλιώς,αλλά είναι αλλιώς κι όλο κι απομακρύνεται
από το κάποτε και θολώνει την ανάμνηση και τη ζέση της αίσθησής του...Και μεγαλώνουμε κι η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει πάντα κλπ. κλπ.

[Besbab]

Ναντιν αχ Ναντίν το τραγούδι αυτό τα λέει όλα! Τώρα έχω ένα σπίτι, ένα αμάξι κι ένα καρφί που δύσκολα ξεριζώνεται! Σπάνια να το ακούςω χωρίς να με πάρουν τα κλάματα! Εγώ βίωσα την απώλεια αυτή σε νεαρή ηλικία στα 19. Τότε πίστευα ότι δεν θα υπάρξει ξανά μέρα που θα νιώθω ευτυχισμένη, πλήρης. Τα πρώτα τρία χρόνια βούλιαζα κάθε μέρα όλο και περισσότερο, τα δυο επόμενα κάπως καλύτερα ..έχουν περάσει έκτοτε 25 χρόνια και το αδιανόητο συμβαίνει...με το ζόρι πια να θυμάμαι τη μορφή ή τη φωνή της! Όντως ο χρόνος όλα τα σβήνει στο μυαλό... ευτυχώς όχι και στην ψυχή! Ναντίν και Μέδουσα να ζήσετε να τις θυμάστε τις αγαπημένες σας! Είμαι βέβαιη ότι έφυγαν ευτυχισμένες και υπερήφανες για τα υπέροχα παιδιά τους και την κατάλληλη στιγμή που η φυσική τους παρουσία διπλα σας δεν θα ήταν τόσο σημαντική για την επιβίωση σας!

[Medousa_ed]

Μία φίλη αγαπημένη μου λεγε πως τα καλύτερα μνημόσυνα είναι αυτά που κάνουμε όταν κουβεντιάζουμε με αγάπη για αυτούς που έχουν φύγει. Στα ανίψια μου είπα πως η γιαγιά τους προτίμησε να γίνει άγγελος για να τα προστατεύει όπου κι αν είναι. Η πίστη μου (λίγο αυτοσχέδια ομολογώ), πιο πολύ είναι μάλλον πεποίθηση, λέει πως έχει φύγει για έναν κόσμο καλύτερο. Παρέα με τους αγαπημένους της στην άλλη πλευρά. Με θυμώνει πολύ όμως αυτή η αίσθηση της εγκατάλειψης απ΄τη μια και απ΄την άλλη που δεν προλάβαμε να κάνουμε ... πόσα... θέλαμε να κάνουμε ακόμη μαζί! Βιάστηκε. Όλα τα κανε νωρίς.
Ναντίν, πόσο πλούσιες και τυχερές νιώθω πως είμαστε. Αγαπημένες. Κι ο πόνος, ένα κομμάτι που μας κάνει λίγο κάτι πιο ανθρώπινους νομίζω. Ελπίζω σε νέες αφίξεις στη ζωή μου. Δε χάνουμε μόνο αναντικατάστατους αγαπημένους.
Έτσι, λίγο σκόρπια και ανακατεμένα όσα γράφω. Ακριβώς όπως νιώθω.

[Medousa_ed]

Besbab, κάπως έτσι νιώθω για τη γιαγιά μου που την έχασα στα 17 μου. Αλλά η μάνα... όπως το λες. Καρφί!
Πόσο μάλλον σε τρυφερότερες ηλικίες.
Σήμερα έχει ήλιο πάντως εδώ στη Σαλονίκη. Ας μπει και λίγος στις καρδιές μας,
Καλή συνέχεια..

[katerina_b]

Μέδουσα
μόλις τώρα διάβασα γι'αυτό που σου συνέβη. Λυπάμαι πολύ. Εύχομαι ο πόνος να καταλαγιάσει σύντομα και να μείνουν μόνο οι γλυκές αναμνήσεις

[Besbab]

Μέδουσα μου δεν ξέρω αν είναι χειρότερο ή καλύτερο να φεύγουν οι γονείς όταν είσαι μικρός! Εγώ τους έχασα και τους δυο πολύ νωρίς τον πατέρα στα εννιά την μητέρα στα 19. Καλώς ή κακώς δεν προλάβαινα να συνειδητοποιήσω την απώλεια στο μεγαλείο της σε συναισθηματικό επίπεδο γιατί η επιτακτική ανάγκη επιβίωσης σε πρακτικό καθαρά επίπεδο ήταν πολύ ισχυρότερη προφανώς από το να αφήσω να με βουλιάξει ο ψυχικός πόνος. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο που να με ωρίμσσε περισσότερο και να καθόρισε επίσης την προσωπικότητα μου περισσότερο! Έπεσα να κοιμηθώ παιδί και ξύπνησα ενήλικας σε ένα μόνο βράδυ! Ίσως η πιο βίαιη μεταμόρφωση στην ζωή μου! Γι αυτό τις ...άλλες μεταμορφώσεις προσπαθώ να τις πάω πια λάου λάου! Πόσα σοκ να αντέξει ένας άνθρωπος!! Ωραία που μένεις Θεσσαλονίκη! Την αγαπώ την πόλη σου κι ας είμαι από Αθήνα! Καλή συνέχεια και σε σένα κι όποτε νοιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις εδώ είμεθα!!

[Medousa_ed]

Σαν τη χελώνα... πολύ αργά... Τα κιλά, το πένθος...
Και όλα μέσα μου σα να νεκρώνουν...


Διάβασα κάτι που με ταρακούνησε λιγάκι... του Αναγνωστάκη. Δεν είμαι η μόνη που πονάει σ΄αυτό τον κόσμο, αλλά κάποιες φορές κι ο πόνος δεν αντέχεται!


Θέλω να κοιμηθώ σα μήλο της μηλιάς
να ξεμακρύνω από την τύρβη των κοιμητηριών,
θέλω να κοιμηθώ τον ύπνο εκείνου του παιδιού
που ήθελε να κόψει την καρδιά του στις πλατιές θάλασσες.
Δε θέλω να μου ξαναπούν πως οι νεκροί δε χάνουν αίμα,
πως το σάπιο στόμα ζητάει ολοένα νερό.
Δε θέλω να μάθω για τα μαρτύρια της χλόης,
μήτε για το φεγγάρι που έχει στόμα σερπετού
και δουλεύει πριν έρθει η αυγή.
Θέλω να κοιμηθώ λιγάκι,
λιγάκι, ένα λεπτό, έναν αιώνα,
αλλά να μάθουν όλοι πως δεν πέθανα
πως κούπα χρυσαφιού στα χείλια μου έχω
πως είμαι ο μικρός φίλος του Δυτικού ανέμου
πως είμαι των δακρύων μου η απέραντη σκιά.
Σκέπασέ μʼ ένα τούλι την αυτή
γιατί θα μου πετάξει χούφτες τα μερμύγκια ο θάνατος
και τα ποδήματά μου θα μουσκέψει με σκληρό νερό
για να γλιστράνε οι δαγκάνες του σκορπιού του.
Γιατί θέλω να κοιμηθώ των μήλων τον ύπνο,
για να μάθω κάποιο θρήνο που θα με καθάρει από το χώμα
γιατί θέλω να ζήσω μ΄εκείνο το παιδί το σκοτεινό
που ήθελε στ΄ανοιχτά νερά να κόψει την καρδιά του...

[Άκης_ed]

Με ιδιαίτερη ευαισθησία και με απόλυτο σεβασμό σε όσα περνάς θα ήθελα να σου προτείνω να συμβουλευτείς πλέον κάποιον χειρούργο. Δεν είμαι αισιόδοξος για την πορεία σου και σύμφωνα με όσα γράφεις (και επειδή έχω χάσει κι εγώ 2 γονείς με τραγικές δεκάδες κιλών σε παλινδρόμηση) θα ήθελα να σε προστατεύσω όσο είναι ακόμη νωρίς. Ξεκίνα σιγά σιγά για βαριατρικό γιατί δεν βλέπω φως και οφείλω να σου το πω. Γιατί ωραία τα λόγια, ωραία και τα τραγούδια αλλά με μπλα μπλα και φλα φλα από τα φαγιά η κατάσταση της νοσογόνου κακοήθους παχυσαρκίας δεν θα αλλάξει.Και πάλι με πλήρη σεβασμό τόσο στο πρόσωπό σου όσο και σε όλους τους φίλους που γράφουν και σε στηρίζουν. Είναι η γνώμη μου και ήθελα να την πω. Ζητώ και πάλι Συγνώμη.

[Scarllet_D]

Η αλήθεια είναι πως και μενα η σκέψη μου αρχικα σε τέτοιο βάρος ήταν αυτή... όμως βλέποντας πόσο καλά τα πάει μόνη της εγω θα της πω μονάχα ένα μπράβο για όσα έχει καταφέρει και πραγματικά πιστεύω πως μπορει να κανει την αλλαγή!!

Το χειρουργειο καλώς ή κακώς είναι "εύκολη" λύση, και αφου βαδίζει κατηφορικα γιατι να μπει σε διαδικασία χειρουργείου;

Όπως και να έχει απο εμένα μόνο πολλά μπράβο!!!! Σε ότι και αν απφασίσει....

[Μαντζουράνα_ed]

Μέδουσά μου, υπέροχο το ποίημα του Αναγνωστάκη!

Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να νιώσει τον πόνο όσο πιο πολύ μπορεί, γιατί μόνο έτσι θα έρθει κάποια στιγμή και η γαλήνη...

Όσο για τα κιλά, μην κοιτάς την ζυγαριά. Αυτό που είναι καλό να κοιτάς είναι τα συναισθήματά σου.
Προσπάθησε να συνειδητοποιείς τί αισθάνεσαι, να σκέφτεσαι τα συναισθήματά σου και να τ' αποδέχεσαι όποια κι αν είναι αυτά.
Και έτσι πιστεύω ότι θα μειωθούν πολύ οι πιθανότητες υπερφαγικού.
Η αλήθεια είναι ότι όταν χάνουμε κάποιο πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο, νιώθουμε ανασφάλεια. Η ανασφάλεια είναι ο βασικότερος παράγοντας που οδηγεί σε υπερφαγικά. Όμως αν καταφέρεις να συνειδητοποιείς το τί νιώθεις, θα φύγει το μυαλό σου από την εξάρτηση (φαγητό) και θα πάει στο πραγματικό πρόβλημα: το πώς μπορείς ν' αντιμετωπίσεις την απώλεια της μητέρας σου.
Αντί για χειρουργεία λοιπόν (κάτι που απαιτεί καλή ψυχολογία για την επιτυχία του και βασικά απ' ό,τι μας έχεις πει δεν θέλεις να κάνεις),
θα έλεγα να στραφείς σε κάποιον καλό ψυχολόγο ή σε κάτι τέλος πάντων με το οποίο να μπορέσεις να εξωτερικεύσεις τα συναισθήματά σου, να συνειδητοποιήσεις το τί έχει συμβεί, και τελικά να προχωρήσεις γαληνεμένη την ζωή σου.

Σου εύχομαι καλή επιτυχία στον αγώνα που έχεις μπροστά σου, αν και είναι δεδομένη, γιατί πιστεύω ότι έχεις πολλή δύναμη μέσα σου!

[Besbab]

Ματζουράνα μου ωραία τοποθετήθηκες για την Μέδουσα μας! Πιστεύω κι εγώ ότι αυτό που χρειάζεται τώρα είναι να ζήσει αυτό που της συμβαίνει και να βιώσει όλη τη γκάμα των συναισθημάτων που σου ξυπνά αυτή η τεράστια απώλεια...το θυμό, την εγκατάλειψη, την λύπη για όσα δεν θα μοιραστείς από δω και πέρα μαζί με την αγαπημένη σου. Πάνω απ΄όλα χρειάζεσαι χρόνο Μέδουσα μου κι όχι σπασμωδικές αποφάσεις. Τώρα που έχεις το μαχαίρι στην καρδιά είμαι βέβαιη ότι το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι ακόμη ένα μαχαίρι οπουδήποτε αλλού. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να καταλαγιάσει λίγο το τσουνάμι και μετά θα τα βάλεις κάτω και θα πάρεις όποια απόφαση σου ταιριάζει καλύτερα.

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by Besbab
Τώρα που έχεις το μαχαίρι στην καρδιά είμαι βέβαιη ότι το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι ακόμη ένα μαχαίρι οπουδήποτε αλλού.

Πόσο συμφωνώ και πόσο ποιητικά το έγραψες Besbab!

[NADINE_ed]

Μεδουσάκι,σε σκέφτομαι...