201

[Άκης_ed]

Παιδιά δεν είμαι κράχτης επεμβάσεων, απελθέτω απ'εμού. Δίνω μόνο την δική μου οπτική, η οποία τυγχάνει στο συγκεκριμένο θέμα να είναι εντελώς διαφορετική από τη δική σας, διότι η κατρακύλα εάν δεν έχει συμβεί ακόμη, είναι ζήτημα ωρών ή ημερών. Υπό αυτήν την έννοια και μόνο μίλησα. Και είναι κρίμα, διότι και το πένθος της θα καταστεί περιπεπλεγμένο και πολύπλοκο, και η ματαίωση θα είναι αθροιστική μετά από μια τέτοια απώλεια αλλά και μετά από παλινδρόμηση. Αυτό και μόνο για να γίνει κατανοητή η θέση μου. Θέλω απλά να το επισημάνω για να μη φανεί ότι είμαι επεμβασιολάγνος...

[Mak]

Άκη, έχεις αφήσει τα δείγματα γραφής σου στο φόρουμ, δεν νομίζω να έχει μείνει κανείς με την εντύπωση πως είσαι αυτό που λες. Και η besbab και εσύ, και εγώ και η Ναταλία και όσοι άλλοι γράφουμε εδώ από αλληλεγγύη και ανθρώπινη έγνοια καταθέτουμε τις σκέψεις μας...

[Μαντάμ σου σου]

απλά νομίζω οτι ο Άκης θέλει να πει με ευγενικό τρόπο οτι σε μια περίπτωση τέτοια,υγείας,πρέπει κάποιος να κάνει τα πάντα να βρει το ανάλογο τρόπο η χρηματικό ποσό και να το βάλει νούμερο 1 προτεραιότητα για να διορθωθεί η κατάσταση άμεσα.. κ να μην την παγώσει.ας με διορθώσει αν το λέω λάθος.

συμφωνώ εν μέρει αν κ απέξω είναι πιο εύκολο. η μαθηματική λογική όμως λέει οτι η απώλεια της Λωξάνδρας είναι κάτι που δν αλλάζει απλά συνηθίζεται και πάντα θα είναι μεγάλο συναισθηματικό βάρος όσος καιρός κ να περάσει. αλλά η κατάσταση της Μέδουσας μπορεί κ πρέπει να αλλάξει
Μέδουσά μου θα ήθελα να σου πω οτι αναφέρομαι γενικά για την κάθε Μέδουσα που βρίσκεται στην ανάλογη θέση. αλλά σε νιώθω τόσο κοντά που νομίζω οτι τελικά αυτό θα ήθελα να σου συμβεί εσένα προσωπικά. κουβαλώντας κ την απώλεια της μαμάς σου να μπορέσεις να επιταχύνεις την χελώνα ή κ έστω να συνεχίσει να προχωράει. να μην κολλήσεις ή επιστρέψεις σε προηγούμενη κατάσταση

[NADINE_ed]

Εμένα το τελευταίο βαριατρικό μου ήταν το πέμπτο μου χειρουργείο.
Στα τέσσερα που προηγήθηκαν συνοδός στο προσκεφάλι μου ήταν φυσικά η μαμά μου.
Όταν έφυγε πριν τρία χρόνια κι ενώ από νωρίτερα είχε φανεί πως δε θα το γλύτωνα το Ρίο,
δεν μπορούσα ούτε καν να σκεφτώ πώς θα πάω και θα το κάνω χωρίς εκείνη.
Και τώρα που το γράφω κλαίω,πόσο μάλλον τότε που προσπαθούσα να το αποφασίσω.
Ειδικά αυτό το συγκεκριμένο που 11 χρόνια προσπαθούσα να αποφύγω κι ενείχε σημαντικά
ποσοστά κινδύνου είτε θνητότητας είτε σοβαρών επιπλοκών (ενδεχόμενο εντατικής θεραπείας κλπ).
Όταν το έκανα είχαν περάσει 2,5 χρόνια από τότε που έφυγε κι αν δεν είχα τον Τήρη διαρκώς στο πλευρό μου
δε θα μπορούσα να το κάνω. Πάλι μου έλειπε εκείνη,αλλά κάπως μπορούσα πλέον να το διαχειριστώ.
Βέβαια με κάποιον δικό της τρόπο νιώθω πως ήταν εκεί και μου έστειλε και σημάδι μέσα στο χειρουργείο
πριν χάσω τις αισθήσεις μου.Ο πρώτος άνθρωπος που είδα στην χειρουργική αίθουσα ήταν μια γυναίκα
που θα με ετοίμαζε,η οποία φορούσε χειρουργικό σκουφάκι με τον Πύργο του Άιφελ (η μαμά μου ήταν
καθηγήτρια γαλλικών και το Παρίσι ήταν η αδυναμία μας και το τελευταίο μας κοινό ταξίδι).Φαντάζεστε κλάμα!

Ο χρόνος είναι πολύτιμος,αλλά είναι και σημαντικό να είναι ο κατάλληλος,να του είμαστε έτοιμοι δηλαδή.
Από έναν χωρισμό σε μια σχέση δυσλειτουργική μέχρι ένα χειρουργείο,αν είναι να εκβιάσουμε καταστάσεις,
αν είναι να πιεστούμε υπέρμετρα,μη λαμβάνοντας υπόψιν τις επικείμενες σημαντικές μας ανάγκες,για μένα
καλύτερα να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να ωριμάσει η ιδέα μέσα του,ώστε όταν προβεί στην πραγμάτωσή της
να κυλήσουν τα πράγματα πιο απλά και φυσικά. Ο,τιδήποτε εκβιάζουμε φοβάμαι πως αφήνει κατάλοιπα,που αυξάνουν
τη λίστα των δύσκολων πραγμάτων που καλούμαστε να διαχειριστούμε κι είναι χειρότερο να το κάνουμε οι ίδιοι
στον εαυτό μας,καθότι έχουμε επιλογή σε αντίθεση πάντα με τους εξωγενείς παράγοντες,που μας αιφνιδιάζουν.

Κι αφού είπα όλα αυτά,έρχομαι στον Άκη :Έλα τώρα,Άκη,μεταξύ μας είμαστε...Παραδέξου πως είσαι λάγνος! :spin:

[Μαντάμ σου σου]

Nadine γιατι εκανες τοσα χειρουργεια κ τι εγινε μετα κ το τελευταιο?συγγνωμη αν γινομαι περιεργη η σε ρωταω κατι που θαχεις ξαναπει εδω μεσα

[NADINE_ed]

Γιατί είμαι επεμβασιολάγνα κατά Άκη! :starhit:

Το ένα ήταν γυναικολογικής φύσης. Τέσσερα ήταν τα βαριατρικά.
Η παράκαμψη που έκανα τώρα ήταν κάτι που πάντα με έβρισκε αρνητική.
Ήδη μου ήταν δύσκολο να αποφασίσω να επέμβει ανθρώπου χέρι στη φύση των οργάνων μέσα μου,
οπότε ήθελα να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο παρεμβατική. Τότε η λέξη "αναστρέψιμη" βάρυνε πολύ μέσα μου.
Μετά ακολούθησε ο δεύτερος δακτύλιος για να διορθώσει τα βάσανα του πρώτου. Μετά έπαθε κροκίδωση
(αχρηστεύτηκε δηλ) κι έπρεπε να βγει. Τότε είχε γίνει γνωστή η sleeve,η οποία έδειχνε να είναι η μόνη εναλλακτική
αφού και πάλι δεν ήμουν έτοιμη για παράκαμψη,η οποία όμως δε λειτούργησε γιατί όπως διαπίστωσα αργότερα,
ο γιατρός έβγαλε τον δακτύλιο αλλά δε μου μίκρυνε όπως έπρεπε το στομάχι. Κι έτσι ήρθε το αναπόφευκτο,
που ωστόσο πάλι δε δείχνει να πηγαίνει όσο καλά πηγαίνει στους άλλους και δεν ξέρω αν θα ζήσω αρκετά
για να εφεύρουν το επόμενό μου χειρουργείο (πλάκα κάνω φυσικά!). Ένας λόγος που ήθελα τη μικρότερη δυνατή
παρέμβαση είναι οι επιπλοκές. Επειδή συνήθως συμβαίνουν όλα τα κουλά σε μένα δεν ήθελα να ρισκάρω υπέρμετρα.
Για παράδειγμα δεν ξέρω άλλον χειρουργημένο που πονάει όταν τρώει και πίνει και είναι κάτι που ποτέ κανένας γιατρός
δε μου εξήγησε γιατί συμβαίνει. Ούτε που πνίγομαι στον εμετό λίγο μετά που ξαπλώνω,κάτι που είχα στον πρώτο δακτύλιο
και επανήλθε 7 μήνες τώρα με το που έκανα την παράκαμψη,μου έχει πει κάτι σχετικά κανείς. Αυτά,μαντάμ παπαντάμ!

[Άκης_ed]

Λαγνεία μήτηρ πάσης (ανεξι)κακίας...Χαχαχαχα...Να ταλία...επτά αναστάσιμοθανάσιμα αμαρτήματα...Κι εγώ πέρασα πραγματικά δια πυρός και σιδήρου μέχρι να αποφασίσω για την επέμβαση, ομολογώ όμως με πλήρη ειλικρίνεια ότι ο χρόνος και όλο αυτό που ονομάζουμε "προετοιμασία" δεν έπαιξε κανέναν ρόλο ή μάλλον επέλεξα να μην τον βάλω καθόλου στο παιχνίδι γιατί στη νοσογόνο κακοήθη παχυσαρκία όπως την δική μου και της Μέδουσας "χρόνος" σημαίνει αδράνεια, κίνδυνος για τη ζωή και κιλά...πολλά επιπλέον κιλά και κάθε άλλο παρά ψυχοσκάλισμα και δηθενοκαταστάσεις εσωτερισμού και διάφορα άλλα φαιδρά που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δήθεν εξελισσόμαστε ενώ αυτοκοροϊδευόμαστε παρέα με χιλιάδες θερμίδες να χορεύουν γύρω μας. Επομένως, τώρα, μετά την επέμβαση, με το θέμα της ενοχής και του πανικού λυμένο, με ένα σώμα που κάθε μέρα απελευθερώνεται, ναι, διαχειρίζομαι το χρόνο ξανά για να μεταβολίσω ακόμη καλύτερα την απόφασή μου αφού πλέον είναι μη αναστρέψιμη. Τώρα ναι, θα το κάνω. Δεν το έκανα πριν την επέμβαση γιατί θεωρούσα κοροϊδία να παριστάνω ότι το διαχειρίζομαι, ενώ ερχόταν και αθροιζόταν στρεσογόνα γεγονότα και εγώ κατάπινα αμάσητα ό,τι υπήρχε μπροστά μου...γιατί προετοιμαζόμουν....Ευτυχώς όχι. Έδρασα εδώ και τώρα. Και σαφώς αυτό αφορά εμένα. Και την δική μου παχυσαρκία των 212 κιλών. Δεν είναι ο κανόνας. Δεν είναι πρόταση δράσης για άλλους. Είναι απλά η πλήρης ειλικρινής και "λάγνα" κατά Ναταλία περιγραφή της όλης ιστορίας. Μέδουσα θα κάνεις ό,τι εσύ αποφασίσεις. Απλά ήθελα να σου πω την πλήρη δική μου ιστορία. Και για την ιστορία, ούτε εγώ είχα χρήματα, τα χρωστάω ακόμη στις Θείες μου και στις Αδελφές μου. Είχα όμως αποφασίσει να σώσω τη ζωή μου και αυτό μέτρησε.

[Μαντάμ σου σου]

Δν μου φαινεται διολου περιεργο να μην παιρνεις μια λογικη εξηγηση απτους χασαπηδες.
Δηλαδη εκτος του οτι υποφερεις δν εχεις κ τις απωλειες που θα πρεπε να εχεις αν καταλαβα καλα? Ευχομαι να βρεις εναν σωστο επιστημονα να σου δωσει μια εξηγηση κ μια λυση.

[Μαντζουράνα_ed]

Nadine μου, να ξέρεις η σκέψη μου είναι μαζί σου...
Πραγματικά εύχομαι να τελειώσει σύντομα αυτό το μαρτύριο.
Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι δεν θα πονάς για πολύ ακόμα. Θα φύγει ο πόνος και όλα θα γίνουν πάλι φυσιολογικά!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό πιστεύω για σένα.
Χωρίς να είμαι ειδικός, έχω την αίσθηση ότι η δυσκολία σου αυτή σχετίζεται με κάποιο ψυχολογικό τραύμα,
ή ίσως ακόμα και από αυτήν την έντονη άρνηση που είχες πριν κάνεις το χειρουργείο.
Και όταν λυθεί αυτό, όλα θα φτιάξουν και πάλι!
Είμαι πολύ αισιόδοξη για σένα, γιατί, όπως και η Μέδουσα, έχεις απίστευτη δύναμη μέσα σου!

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by Άκης
Κι εγώ πέρασα πραγματικά δια πυρός και σιδήρου μέχρι να αποφασίσω για την επέμβαση, ομολογώ όμως με πλήρη ειλικρίνεια ότι ο χρόνος και όλο αυτό που ονομάζουμε "προετοιμασία" δεν έπαιξε κανέναν ρόλο ή μάλλον επέλεξα να μην τον βάλω καθόλου στο παιχνίδι γιατί στη νοσογόνο κακοήθη παχυσαρκία όπως την δική μου και της Μέδουσας "χρόνος" σημαίνει αδράνεια, κίνδυνος για τη ζωή και κιλά...πολλά επιπλέον κιλά και κάθε άλλο παρά ψυχοσκάλισμα και δηθενοκαταστάσεις εσωτερισμού και διάφορα άλλα φαιδρά που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δήθεν εξελισσόμαστε ενώ αυτοκοροϊδευόμαστε παρέα με χιλιάδες θερμίδες να χορεύουν γύρω μας.

Άκη καλησπέρα.
Έχω θαυμάσει αρκετές φορές τα γραφόμενά σου και ειδικά την μεγάλη αλλαγή που έχεις πετύχει στην ζωή σου.

Επέτρεψέ μου όμως να διαφωνήσω λίγο με αυτό που γράφεις.
"...δηθενοκαταστάσεις εσωτερισμού και διάφορα άλλα φαιδρά..."
Αυτά είναι πολύ σκληρά λόγια και μου έκανε εντύπωση που τα χρησιμοποίησες.

Θα μιλήσω για την δική μου περίπτωση.
Όντως δεν έχω φτάσει 212 κιλά, όμως δεν είμαι και από τα άτομα που το ανώτερό τους ήταν τα 80 (μην παρεξηγηθώ, δεν υποτιμώ το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων).
Πριν 2-3 χρόνια ήμουν 140 κιλά (και πριν 6 μήνες 135) και μπορώ να καταλάβω πώς είναι η κακοήθης και νοσογόνος παχυσαρκία.
Πριν 2-3 χρόνια λοιπόν, είχαν πέσει όλοι πάνω μου και μου έλεγαν ότι πρέπει να κάνω βαριατρική επέμβαση. Εγώ δεν ήθελα με τίποτα. Φοβόμουν. Όλοι επιμέναν, αλλά ευτυχώς ήμουν ενήλικη και δεν μπορούσαν να με υποχρεώσουν να κάνω κάτι που δεν ήθελα.
Μου έλεγαν ότι θα πεθάνω, ότι δεν μπορώ να τα χάσω αλλιώς, ότι σε 5 χρόνια θα έχω ζάχαρο και άλλα αισιόδοξα.
(Δεν τους κατηγορώ, από αγάπη τα έλεγαν.)
Βεβιασμένα τότε έκανα δίαιτες (χωρίς να είμαι έτοιμη ψυχολογικά) οι οποίες οδηγούσαν στο να ξαναπαίρνω πίσω τα κιλά.

Πριν 1 χρόνο (όντας σ' αυτό το φόρουμ) κατάφερα να φτάσω 116 κιλά, χωρίς όμως να είμαι συνειδητοποιημένη. Πέρυσι τον Ιανουάριο άρχισα να τα ξαναπαίρνω πίσω και μέχρι τον Μάρτιο αν θυμάμαι καλά, τα πήρα όλα πίσω.
Προσπαθούσα να ξαναρχίσω προσπάθειες οι οποίες δεν κατάφερναν να επιβιώσουν για πάνω από 48 ώρες.
Όλοι πάλι μου έλεγαν για χειρουργείο, εγώ δεν ήθελα.

Κάθισα και σκέφτηκα "δεν είμαι ακόμα έτοιμη να χάσω τα κιλά. θα χαλαρώσω και όποτε είμαι έτοιμη θα ξεκινήσω."
Και έτσι έγινε.
Όλους τους μήνες που ακολούθησαν, ενώ φαινομενικά εγώ πήγαινα πίσω (με υπερφαγικά φουλ), στην πραγματικότητα η ιδέα ωρίμαζε μέσα μου χωρίς να το συνειδητοποιώ.
Και ξαφνικά, τέλη Ιουλίου είπα "δεν πάει άλλο, θα ξεκινήσω. και θα τα καταφέρω". Και 1η Αυγούστου ξεκίνησα!

Και σε 1 βδομάδα από σήμερα θα κλείσω ακριβώς 6 μήνες ποιοτικής διατροφής και ριζικής αλλαγής στην οπτική μου γωνία!
Με αποτέλεσμα που φαίνεται στο τικεράκι μου. (αν και για μένα δεν έχει τόσο σημασία η απώλεια των κιλών, όσο η αλλαγή οπτικής γωνίας και ο διαχωρισμός φαγητού και συναισθηματικής πείνας)

Θα μπορούσα να κάνω χειρουργείο βεβιασμένα. Σίγουρα τώρα θα ήμουν 60 κιλά και όχι 99. Όμως πιστεύω ότι δεν θα μου έβγαινε σε καλό, ακριβώς επειδή θα γινόταν χωρίς να το θέλω.

Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν δαιμονοποιώ το χειρουργείο! Κάθε άλλο! Είναι ένα υπέροχο εργαλείο για να σου δώσει την ώθηση που χρειάζεσαι, όμως πάντα με την προυπόθεση να το θέλεις!

Τα λέω όλα αυτά για να δείξω ότι για μερικούς ανθρώπους, το διάστημα που φαινομενικά μένουν στάσιμοι ή πηγαίνουν προς τα πίσω, ουσιαστικά είναι ένα απολύτως δημιουργικό και χρήσιμο διάστημα που επεξεργάζεσαι μέσα σου την λύση του προβλήματος και αποκτάς την ώθηση που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις και να θεραπευτείς!

Δεν πρέπει να κάνουμε ποτέ πράγματα χωρίς την θέλησή μας, βεβιασμένα ή με καταπίεση!

[Άκης_ed]

Αγαπητή μου Μαντζουράνα, Σε Ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Δυστυχώς η τραγική εικοσιπενταετία στην παχυσαρκία και ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ μου γνώμη είναι ότι το πολύ ψυχοσκάλισμα και το πολύ μπλά-μπλά είναι άλλα πιάτα ν'αγαπιόμαστε...Στη νοσογόνο κακοήθη παχυσαρκία δεν χωράνε φαιδρότητες. Είμαστε σοβαρά άρρωστοι, και επείγει η επέμβαση. Αυτό είναι χρυσός κανόνας. Από εκεί και μετά, ο καθένας, μέσα στα πλαίσια της αυτοδιάθεσης παριστάνει ό,τι ο ίδιος επιθυμεί. Και σου το λέει αυτό κάποιος που επί δεκαετίες παρίστανε ότι προετοιμαζόταν, έχασα δύο φορές τα κιλά μου, την πρώτη έχασα 60 και τα ξανάβαλα την δεύτερη έχασα 78 τα ξανάβαλα και μάλιστα πήρα και άλα 30 από πάνω. Επομένως μιλάμε επί διαφορετικής βάσεως, μιλάμε για ΚΑΚΟΗΘΗ ΝΟΣΟΓΟΝΟ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ. Υπό αυτό το πρίσμα, η ΜΟΝΗ προετοιμασία που πρέπει να γίνει είναι η αποδοχή της αρρώστειας και η παραδοχή της αδυναμίας να τη χειριστούμε που θα οδηγήσει στο χειρουργείο. Επισημαίνω, ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΣΕΒΑΣΜΟ σε όλους και όλους, ότι αυτό αφορά ΕΜΕΝΑ και μόνο, ότι αυτό με δίδαξε ο πόλεμος με το σώμα μου και ότι αυτό βιώνω έχοντας δοκιμάσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Από ψυχοσκαλίσματα, αγγίγματα αγάπης, περιόδους προετοιμασίας, απώλειες με δίαιτες, παλινδρομήσεις και φυσικά τη βασίλισσα όλων το Χειρουργείο. Μην παρεξηγήσεις λοιπόν τα όσα γράφω, αφορούν ΜΟΝΟ εμένα και την δική μου εμπειρία. Και ναι, οι δηθενοκαταστάσεις εσωτερισμου, προετοιμασίας και όλα αυτά τα φαιδρά πρόσθεσαν ΜΟΝΟ ΚΙΛΑ και τίποτε παραπάνω. Λυπάμαι που η δική μου αλήθεια είναι τόσο ωμή ή σκληρή αλλά αυτή είναι αγαπητή Μανζουράνα.

[Medousa_ed]

Ξεκίνησα να γράφω μια μακροσκελή απάντηση μετά την έκπληξη με τόσα ποστ στο νήμα, νιώθοντας πως έλειψα πολύ αυτές τις μέρες και πού ήμουν; Κι ενώ έγραψα δις το κατεβατό μου κατά λάθος το έσβησα. Και τις δυο φορές. Το πήρα λίγο σα σημάδι και θα πω λίγα μόνο:
Τα 40 της Λωξάντρας μου σήμερα. Πόνος.

[Μαντάμ σου σου]

συλλυπητήρια. καλή δύναμη Μέδουσά μου. όπως είδες μας έχεις στο πλευρό σου και σε σκεφτόμαστε.

[Besbab]

Μέδουσάκι κουράγιο! Ζόρικα τα 40 ούτε να τα θυμάμαι δε θέλω! Σε σκεφτόμαστε πολύ και πολλοί όπως θα έχεις δει από τα ποστ! Μας φτάνει να ξέρουμε ότι τα διαβάζεις και αισθάνεσαι λιγότερο μόνη στον αγώνα σου!

[NADINE_ed]

Καλημέρα,Μεδουσάκι μας!
Και το σκεφτόμουν πως κάπου τώρα θα ήταν...Δύσκολη μέρα πραγματικά.
Όσο τραγουδούσα στην κηδεία τόσο έκλαιγα στα 40. Κι αν σας πω ποιός έφταιγε γι'αυτό...η Εκκλησία!
Που μου είπαν πως 40 μέρες οι ψυχές εκείνων που μας έφυγαν είναι κοντά μας και μετά ελευθερώνονται από τα εγκόσμια...
Σε νιώθω και σε σκέφτομαι...Να έχεις πάντα στο νου πως το 50% των κυττάρων σου γεννήθηκαν από τα δικά της κύτταρα
καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του ποιά γαλουχήθηκες να είσαι. Δεν είναι ασφαλώς το ίδιο,αλλά συνεχίζει να ζει μέσα από σένα!
Κι επίσης πως η αγάπη δε χάνεται. Συνεχίζει να μας τυλίγει μέσα από τη νέα της μορφή. Εσύ είσαι η Λωξανδροσυνέχεια,εσύ!