Νομιζω πως χρειαζομαι βοηθεια

[daffy_ed]

Γεια σας και απο μενα!διαβαζω εδω και καιρο το forum αλλα πριν λιγες μερες βρηκα το κουραγιο να γραφτω!Γενικα ημουν παντα χοντρο κοριτσακι μεχρι που καποια μερα σαν φοιτητρια καταφερα να αδυνατισω!Τωρα ειμαι 60 κιλα με υψος 1.68 και 23 χρονων.Ξερω πως ειναι φυσιολογικο το νουμερο αλλα δυσκολευομαι πολυ να το κρατησω και τον τελευταιο ενα χρονο τα υπερφαγικα εχουν φτασει στα 1-2 τη βδομαδα... σε σημειο που φοβαμαι για το που θα φτασει αυτη η κατασταση.Μετα απο καθε επεισοδιο νιωθω απιστευτες τυψεις και μισος για τον εαυτο μου.Γραφω εδω μηπως βρω καποια βοηθεια και στηριξη.Ευχαριστω

[Μαντζουράνα_ed]

Καλησπέρα daffy και καλώς ήρθες!

Συγχαρητήρια που κατάφερες να χάσεις τα κιλά που σε ταλαιπωρούσαν!

Originally posted by daffy
Μετα απο καθε επεισοδιο νιωθω απιστευτες τυψεις και μισος για τον εαυτο μου.

Μην νιώθεις τύψεις!
Το έχω πει άπειρες φορές στο φόρουμ, αλλά δεν θα βαρεθώ να το λέω...
τύψεις = υπερφαγικά επεισόδια.
Τόσο απλά.
Οι τύψεις είναι καταστροφικότατο συναίσθημα!

Επίσης το μίσος που νιώθεις για τον εαυτό σου, είναι αυτό που σου προκαλεί τα υπερφαγικά!
Άλλωστε το υπερφαγικό τί είναι; Μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Μια τιμωρία του εαυτού σου.
Όσο λοιπόν τον μισείς, τόσο θα έχεις την ανάγκη να τον τιμωρήσεις, και τόσο θα κάνεις υπερφαγικά.

Όλα ξεκινάνε από τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου!

Χρειάζεται να τον αντιμετωπίσεις με αγάπη και φροντίδα!
Και αν το καταφέρεις αυτό πραγματικά, τότε θα σταματήσουν και τα υπερφαγικά, και θα βελτιωθεί η ζωή σου γενικότερα!

Σου εύχομαι καλή επιτυχία! :thumbup:

[daffy_ed]

Ευχαριστω πολυ μαντζουρανα και εχεις παρα πολυ δικιο!Καθε φορα σαν να τιμωρω τον εαυτο μου νιωθω σε σημειο να αναγουλιαζω...ευτυχως δεν φτανω στο σημειο να τα αποβαλλω μετα με οποιοδηποτε τροπο!Θα προσπαθησω μεσα απο το forum μερα με τη μερα να τα ξεπερναω,να γινονται ολο πιο σπανια και εγω ολο και πιο σιγουρη για τον εαυτο μου

[Μαντάμ σου σου]

καλώς ήρθες daffy. μην πανικοβάλλεσαι! προσπάθησε να χαλαρώσεις κ να κάνεις φόκους κάπου αλλού. όλα αυτά που γράφει η μαντζουράνα 100% σωστά κατά την γνώμη μου.

κεγώ είμαι σε πολύ περίεργη ανάλογη φάση, μετά από καιρό κ πολύ πίεση στον εαυτό μου κατάφερα χθες να μην γυρίζω από καναπέ σε καναπέ, να τρώω κ να κλαψουρίζω αλλά να σηκωθώ κ να αδειάσω όλα μου τα συρτάρια που ήταν ακατάστατα και να τα βάλω σε μια τάξη, να φτιάξω μια κυδωνόπιτα(σκέτη αποτυχία) και παρόλο που δεν βγήκα έξω από το σπίτι (πέρσι τέτοιο καιρό το ξενύχτι πήγαινε σύννεφο αργίες) πέρασε η ώρα μου χωρίς υπερφαγικό.

προσπάθησε να χαλαρώσεις κ να αδιαφορήσεις. αν δεν μπορέσεις να αναζητήσεις καταφύγιο στην παρέα φίλων,(το να βγεις για καφέ με φίλο για μένα είναι η καλύτερη απομάκρυνση από τον καναπέ=υπερφαγικά=τύψεις=κ� �ναπές=υπερφαγικά=τύψεις να προσθέσω κάτι στην εξίσωση της μάντζι), μπορείς να μας γράφεις εδώ, μπορείς να πάρεις κάποιον τηλέφωνο, να πας για τρέξιμο να δεις λίγο κόσμο κ γενικά αναζήτησε την ανθρώπινη επαφή

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by Μαντάμ σου σου
κεγώ είμαι σε πολύ περίεργη ανάλογη φάση, μετά από καιρό κ πολύ πίεση στον εαυτό μου κατάφερα χθες να μην γυρίζω από καναπέ σε καναπέ, να τρώω κ να κλαψουρίζω αλλά να σηκωθώ κ να αδειάσω όλα μου τα συρτάρια που ήταν ακατάστατα και να τα βάλω σε μια τάξη, να φτιάξω μια κυδωνόπιτα(σκέτη αποτυχία) και παρόλο που δεν βγήκα έξω από το σπίτι (πέρσι τέτοιο καιρό το ξενύχτι πήγαινε σύννεφο αργίες) πέρασε η ώρα μου χωρίς υπερφαγικό.

Μπράβο Μαντάμ σου σου!! :thumbup:

Originally posted by Μαντάμ σου σου
προσπάθησε να χαλαρώσεις κ να αδιαφορήσεις. αν δεν μπορέσεις να αναζητήσεις καταφύγιο στην παρέα φίλων,(το να βγεις για καφέ με φίλο για μένα είναι η καλύτερη απομάκρυνση από τον καναπέ=υπερφαγικά=τύψεις=κ� �ναπές=υπερφαγικά=τύψεις να προσθέσω κάτι στην εξίσωση της μάντζι), μπορείς να μας γράφεις εδώ, μπορείς να πάρεις κάποιον τηλέφωνο, να πας για τρέξιμο να δεις λίγο κόσμο κ γενικά αναζήτησε την ανθρώπινη επαφή

Έχεις απόλυτο δίκιο!!
Είναι πολύ σημαντικό να γεμίσουμε την ημέρα μας με δραστηριότητες.
Γιατί η βαρεμάρα οδηγεί και αυτή σε υπερφαγικά!

[baklavas]

Δεν ξέρω τι κάνεις αλλά αν κάνεις όντως υπερφαγικά (και υπερφαγικό δεν είναι να φας μισή πίτσα, ένα σακουλάκι πατατάκια και ένα προφιτερόλ, αυτό είναι "μου 'ρθε μια λιγούρα") και διατηρείσαι στα 60kgr μάλλον το αντισταθμίζεις με μεγάλες περιόδους αφαγίας ή ολιγοφαγίας. Αυτό είναι το λάθος. Να φροντίζεις να τρως αυτά που πρέπει. Το σωστό φαγητό είναι φάρμακο!!! Πέντε γεύματα την μέρα ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ! Αυτό θα σου μειώσει κατά πολύ την τάση για σαβούρες. Μάθε να τρως προϊόντα ολικής άλεσης (κατά προτίμηση 100% ολικής) και μείωσε όσο μπορείς την ζάχαρη (ελάχιστα γλυκά και αναψυκτικά).

[daffy_ed]

Baklava εχεις δικιο...αυτο το εκανα πιο παλια(τις περιοδους αφαγιας) και το μονο αποτελεσμα που ειχε ηταν να καταληγω να κανω παλι υπερφαγικα.Τωρα το εχω πλεον διορθωσει και μετα απο καθε επεισοδιο προσπαθω να τα ξεπερνω και να συνεχιζω στους κανονικους ρυθμους ελπιζοντας πως ηταν η τελευταια φορα. Με τον ορο υπερφαγικα εννοω οταν τρωω ενω μπορει μολις να εχω φαει μεχρι να σκασω χωρις να καταλαβαινω καν γευση σε πολυ μεγαλυτερη ταχυτητα σε σχεση με τον κανονικο μου ρυθμο και προσεχοντας μην τυχον με δει κανενας.Οταν τελειωνω απλα νομιζω πως το στομαχι μου θα εκραγει.Οταν ειναι λιγουρα ειναι διαφορετικα γιατι τοτε απλως καθομαι και απολαμβανω μια νορμαλ ποσοτητα χωρις τραγικες τυψεις μετα.

[Lida1984]

daffy καλησπέρα κι από μένα.. Μην νιώθεις τύψεις είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις.. Σκέψου αν με τα υπερφαγικά επεισόδια προσπαθείς να καλύψεις κάποια άλλη ανάγκη σου.. Αυτό μόνο εσύ μπορείς να το βρεις, αφού συζητήσεις διεξοδικά με τον εαυτό σου.. Συνήθως βρίσκουμε καταφύγιο στο φαγητό όταν βιώνουμε άγχος, στρες, στεναχώρια, θυμό, μοναξιά ή και πολύ απλά βαρεμάρα.. Την δύσκολη εκείνη ώρα απασχόλησε τον εαυτό σου με κάτι άλλο.. Ασχολήσου με την περιποίηση του εαυτού σου, διάβασε ένα βιβλίο, ξεκίνα ένα άθλημα, χορό, γυμναστήριο, γράψου σε ένα χόμπι που να σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, πάρε τους φίλους σου και βγείτε για καφέ ή ακόμα καλύτερα πάρτε καφέ στο χέρι και περπατήστε.. Η ζωή είναι πολύ ωραία για να την περνάμε βουτηγμένοι στις τύψεις.. Το φαγητό είναι αναμφίβολά μια πολύ μεγάλη απόλαυση αλλά δεν είναι η μοναδική... Εγώ με αυτούς τους τρόπους νίκησα την υπερφαγία.. Εύχομαι να βοήθησα..

[marulenia]

Καλώς όρισες κορίτσι!!

Originally posted by Lida1984
Συνήθως βρίσκουμε καταφύγιο στο φαγητό όταν βιώνουμε άγχος, στρες, στεναχώρια, θυμό, μοναξιά ή και πολύ απλά βαρεμάρα..

Εκτός από τα ωραία που πρότεινη η Λήδα, η Μαντζουράνα λέει ένα ωραίο που αρχισε να με βοηθάει κι εμένα. Διαχωρισμός της συναισθηματικής πείνας από την κανονική... Ε Μάντζι;

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by marulenia
Εκτός από τα ωραία που πρότεινη η Λήδα, η Μαντζουράνα λέει ένα ωραίο που αρχισε να με βοηθάει κι εμένα. Διαχωρισμός της συναισθηματικής πείνας από την κανονική... Ε Μάντζι;

Έτσι, έτσι! :thumbup:
:wink1:

[Lida1984]

Ένα κολπάκι που έμαθα εγώ και το οποίο φυσικά μπορεί να έχει ήδη αναφερθεί πιο πάνω είναι το εξής.. Η βιολογική πείνα ξεκινάει σιγά σιγά και όσο περνάει η ώρα κορυφώνεται, ενώ η συναισθηματική προκύπτει μετά από κάποιο αρνητικό κυρίως συναίσθημα και πάντα πάει κατευθείαν στο απόγειό της.. Εμένα αυτό με βοήθησε πάρα πολύ..

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by Lida1984
Ένα κολπάκι που έμαθα εγώ και το οποίο φυσικά μπορεί να έχει ήδη αναφερθεί πιο πάνω είναι το εξής.. Η βιολογική πείνα ξεκινάει σιγά σιγά και όσο περνάει η ώρα κορυφώνεται, ενώ η συναισθηματική προκύπτει μετά από κάποιο αρνητικό κυρίως συναίσθημα και πάντα πάει κατευθείαν στο απόγειό της.. Εμένα αυτό με βοήθησε πάρα πολύ..

Πολύ σωστά!! :thumbup: