Εγκλωβισμένη στο σώμα μου

[elena_88]

Καλησπέρα σε όλους. Γνωρίζω το φόρουμ εδώ και χρόνια ωστόσο είναι η πρώτη φορά που αποφάσισα να γράψω. Χρειάζομαι τη στήριξη και τις συμβουλές σας. Είμαι 26 ετών, ύψος 1,58 και βάρος 70 κιλά. Το βάρος μου και γενικότερα η εικόνα του σώματός μου αποτελούσαν πάντοτε πρόβλημα για μένα καθώς από μικρό παιδί ήμουν υπέρβαρη. Μέχρι και 2 χρόνια πριν διατηρούσα τον έλεγχο κατά κάποιον τρόπο αφού δεν είχα υπερβεί τα 62-63 κιλά με κάποια σκαμπανεβάσματα βέβαια. Δυστυχώς όμως πλέον δεν το ελέγχω και με τον ρυθμό που έχω το βάρος μου είναι θέμα χρόνου να αυξηθεί κι άλλο.

Δεν αντέχω άλλο. Νιώθω εγκλωβισμένη σε αυτό το σώμα. Με έχει καταβάλλει τόσο πολύ όλο αυτό που πλέον δεν έχω διάθεση για τίποτα. Δυσκολεύομαι όχι μόνο να βγω από το σπίτι μου, αλλά και το πιο απλό όπως να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Το θέμα του βάρους μου, μου έχει γίνει έμμονη ιδέα και κατακλύζει το μυαλό μου συνεχώς επηρεάζοντας κάθε έκφανση της ζωής μου.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ξεκινώ διατροφή είτε με τη βοήθεια ειδικού είτε και μόνη μου, ωστόσο μετά από τα 2-3 πρώτα κιλά τα παρατάω λες και δεν έχω την ενέργεια και την ψυχική δύναμη να παλέψω για να φτάσω στο στόχο μου που είναι τα 52 κιλά. Λες και νιώθω ότι είμαι ανίκανη να αγγίξω το όνειρο μου. Ναι, για μένα είναι ένα όνειρο που περνώντας ο καιρός, απομακρύνομαι ολοένα και πιο πολύ από την υλοποίησή του

Θέλω να με βοηθήσετε, να μου μιλήσετε για τις εμπειρίες σας, τι βοηθά εσάς αλλά και ο,τι άλλο πιστεύετε ότι θα με ενθαρρύνει στην προσπάθεια που ξεκινώ για άλλη μια φορά.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[stellou1989_ed]

Γεια σου Έλενα!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα και σίγουρα δεν είμαι η μόνη εδώ μέσα. Μάλιστα, έχω πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα βάρους απ' ότι εσύ. Είμαι 113 κιλά αυτή τη στιγμή με ύψος 1,76 και έχω μπει αρκετές φορές στη διαδικασία να χάσω και να ξαναπάρω κιλά. Την πρώτη φορά που έχασα πολλά κιλά είχα χάσει 20 και απο 122 είχα φτάσει 102. Μετά τα πήρα πάλι και έφτασα στα 128. Μετά έχασα 27 και έφτασα να παίζω για πολύ λίγο στα 101 με 102. Μετά πάλι ανέβηκα και είμαι στα σημερινά μου. Δεν δέχομαι όμως σε καμία περίπτωση να φτάσω να είμαι πάλι στα προηγούμενα κιλά μου οπότε να μαι πάλι στον αγώνα

Και για μένα τα κιλά ήταν πρόβλημα , κυρίως απ το γυμνάσιο και μετά. Ειδικά στο λύκειο όπου ήμουν και αρκετά υπέρβαρη για την ηλικία μου τράβηξα τα πάνδεινα από "καλοθελητές" συμμαθητές μου. Η αυτοπεποίθησή μου, τότε τουλάχιστον, ήταν στα τάρταρα. Μετά έφυγα απ' το σχολείο ήμουν σε μια σχολή, η λογική των ανθρώπων γύρω μου τελείως διαφορετική, επιτέλους ανέπνευσα! Ήρθε και η πρώτη σχέση, ανέβηκε η αυτοπεποίθηση. Μετά ήρθε η επόμενη και η επόμενη. Γενικώς οι σχέσεις μου , με εξαίρεση την τελευταία που ήταν και η πιο μακροχρόνια (3,5 χρονια) δεν μου φέρθηκαν καλά στο θέμα των κιλών μου. Πάντοτε υπήρχαν σχόλια "για το καλό μου" και πάντοτε "είσαι τέλεια αλλά αν έχανες κάποια κιλά θα ήσουν ακόμα καλύτερη". Δεν τους κατηγορώ απαραίτητα, είναι αρκετά θεμιτό κάποιος να θέλει δίπλα του μια όμορφη, καλλίγραμμη γυναίκα. Το πρόβλημα σε αυτό κατα τη γνώμη μου είναι οτι αυτά τα σχόλια προκύπτουν επειδή τα πρότυπα που προβάλλονται μας ωθούν (και 'μενα δηλαδή , δεν με βγάζω απ'έξω) να κρίνουμε αν θα έχουμε ανθρώπους δίπλα μας σύμφωνα με το βάρος τους. Οπότε σε πολλές περιπτώσεις δεν πρόκειται για αμιγώς προσωπική γνώμη του καθενός αλλά για μια άποψη που "επιβάλλεται" από την βιομηχανία της μόδας κλπ κλπ.

Μένεις μόνη η με γονείς; Είναι δική σου αρμοδιότητα να μαγειρέψεις ή μαγειρεύει κάποιος άλλος για σένα ; Αν όχι , υπάρχει δυνατότητα να μαγειρεύεις εσύ τα γεύματα σου; Σε ρωτάω γιατί εμένα αυτό με έχει βοηθήσει σε πολλές περιπτώσεις. Είμαι φοιτήτρια μακριά απ' το σπίτι και η λέσχη του πανεπιστημίου δεν είναι τσάμπα οπότε μαγειρεύω κάθε μέρα σπίτι και ορίζω εγώ τι τρόφιμα θα μπουν στο σπιτι και πραγματικά η διατροφική μου συμπεριφορά έχει αλλάξει πάρα πολύ. Στα ψώνια μου πολλές φορές χρησιμοποιώ λίστα ώστε να ψωνίσω μόνο αυτά που χρειάζομαι. Δεν λέω οτι βοηθάει πάντα αλλά έχω δει σαφή βελτίωση στην τάση μου να πάρω τα πάντα όλα. Επίσης συνήθως με βοηθάει αρκετά να μπαίνω εδώ και να γράφω κάθε μέρα συγκεντρωτικά τι έφαγα (στο ανάλογο θέμα) και πόσο νερό ήπια και τι γυμναστική έκανα. Το άλλο που με βοηθάει αρκετά είναι όταν είμαι σε σχέση. Όταν έχω σε γενικές γραμμές ως κίνητρο το να αρέσω σε κάποιον συγκεκριμένο. Τότε ειδικά πεισμώνω πολύ! Και κυρίως στα πλαίσια της τελευταίας μου σχέσης παρ' ότι αυτός δεν μου είπε ποτέ τίποτα κακό για το βάρος η την εμφάνισή μου (αντίθετα με ανέβαζε πάρα πολύ) παρ' όλα αυτά ο ίδιος αποτελούσε κίνητρο για μένα και έχασα εκείνα τα 27 κιλά που λέω πιο πάνω. Αν και σε γενικές γραμμές ίσως είναι λάθος λογική αυτή καθ' ότι όταν το κάνεις αυτό πρέπει να το κάνεις για τον εαυτό σου και για κανέναν άλλον. Αλλά το αποτέλεσμα μετράει.

Γυμναστική κάνεις; Σου αρέσει το γυμναστήριο; Κάποιου είδους άσκηση τέλος πάντων; Τα τελευταία 3-4 χρόνια πάω γυμναστήριο. Άλλοτε χαλαρά και άλλοτε πιο εντατικά. Ακολουθώ λίγο τις διαθέσεις μου σε αυτό γιατί ξέρω ότι αν πιεστώ υπέρ του δέοντος παίζει να τα παρατήσω όλα. Το γυμναστήριο σαν χώρος και σαν λογική δεν μ'αρέσει απαραίτητα. Μου αρέσει όμως η αίσθηση όταν τελειώνω την προπόνηση της μέρας. Νιώθω ωραία με την πάρτη μου. Νιώθω οτι κάνω καλό σε 'μένα. Νιώθω οτι "ουφ, πάει και για σήμερα και το φερα σε πέρας χωρίς υπεκφυγές και μειώσεις στο χρόνο η στην ένταση. Αύριο πάλι. Μπράβο μου." Αλλά πολλές φορές εκτός του γυμναστηρίου επιλέγω το περπάτημα. Να βγω έξω επι τούτου για να περπατήσω για καμια ώρα. Η για να κάνω ποδήλατο . Και γενικότερα οταν είναι καλός ο καιρός μετακινούμαι αρκετά με το ποδήλατό μου. Δεν είναι πανάκεια δηλαδή ότι για να κάνεις γυμναστική πρέπει να κλειστείς σε ένα γυμναστήριο αν δεν θες. Απλώς στο γυμναστήριο πιθανότατα θα κάνεις την προπόνησή σου πιο συγκεντρωμένα και με πιο σταθερή ένταση και σε γενικές γραμμές θα χεις καλύτερα αποτελέσματα.

Νερό : προσπαθώ να πίνω ακόμη και αν δεν διψάω! Τουλάχιστον όταν κάνω οργανωμένα δίαιτα έτσι, γιατί τον άλλο καιρό μπορεί να μείνω χωρίς νερό μια μέρα άνετα... το ξεχνάω... μια καλή λογική είναι να πίνεις ένα ποτήρι νερό πριν φύγεις για τον οποιονδήποτε λόγο απ το σπίτι ή μόλις γυρίζεις στο σπίτι. 1 πριν αρχίσεις να κάνεις κάτι και 1 αφού το τελειώσεις. Η απλώς να χεις πάντα δίπλα σου ένα μπουκάλι και μόλις αδειάζει να το γεμίζεις. Προσωπικά αυτή η λογική με βοηθάει αρκετά και στο να νιώθω μόνιμα "φουσκωμένη" (σε εισαγωγικά γιατί το φούσκωμα απ' το νερό είναι αρκετά παροδικό) και αποφεύγω κάπως να τσιμπολογάω και να μασουλάω γενικώς συνέχεια.

Σίγουρα πάντως το πρόβλημα με τα κιλά είναι πολύ ψυχοφθόρο. Και κάποιος που είναι "έξω απ' τον χορό" δεν μπορεί να καταλάβει εύκολα. Η μάλλον δεν μπορεί να καταλάβει καθόλου. Προσωπικά εκτός από το ίδιο το θέμα των κιλών μου που με ρίχνει ψυχολογικά με ρίχνει και η αντιμετώπιση πολλών ανθρώπων που θεωρούν ΤΟΣΟ εύκολο και απλό το να χάσει κανείς κιλά... που απορούν οτι "μα πως έχασε τόσα πολλά κιλά και μετά αφέθηκε να τα ξαναπάρει πίσω !;!;!;!" σα να λένε "μα τέτοιο ζώον είναι;; τόση αδυναμία πια;;;" και λες και στην τελική θα έπρεπε κανείς να ντρέπεται για κάτι τέτοιο. Ή επίσης εκνευρίζομαι όταν αντιμετωπίζουν άτομα που έχουν κάνει επέμβαση (εγώ δεν έχω κάνει) σαν να είναι ανάξιοι γιατί "πήραν τον εύκολο δρόμο". Που να 'ξεραν μόνο! Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μόνο που τα σκεύτομαι όλα αυτά ... πόσες φορές δεν έχω νιώσει μόνη σε όλο αυτό , λόγω του ότι ο περίγυρος μου δεν καταλαβαίνει ... πόσες φορές έχει τύχει να μου σχολιάσει κάποιος υποτιμητικά κάποιο άλλο πρόσωπο σε φάση "ιιιιιιιιιιουυυυυυυ πόσο πάχυνε αυτός/ή !" και ας μου φαίνεται εμένα ως ένα άτομο σε νορμαλ/ άντε +5 κιλά. Και σκεύτομαι τότε "για μένα τι θα λένε δηλαδή;;;" . Πόσες φορές έχω δει τη συμπεριφορά ανθρώπων να αλλάζει άρδην απέναντί μου επειδή αδυνατίζω ! Ξαφνικά κόσμος που δεν γύριζε να με κοιτάξει με λατρεύει ... αααααααχχχχχ .... πόσες φορές ....

[Μαντζουράνα_ed]

Συμφωνώ απόλυτα με την Στελλού!!

Έλενα καλώς ήρθες στην παρέα μας!

Όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας.
Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, πίστεψέ με, και 50 κιλά να φτάσεις, και γυμνασμένη να είσαι, πάλι κάτι θα βρεις που δεν θα σου αρέσει πάνω σου και που θα σε καταθλίβει.
Δεν έχει σημασία πώς είμαστε, αλλά πώς βλέπουμε τον εαυτό μας!
Η συμβουλή μου είναι ν' αρχίσεις ν' αγαπάς τον εαυτό σου, γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερό σου πρόβλημα: απορρίπτεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Η ζωή είναι μικρή και πολύτιμη! Αν περιμένεις να ζήσεις αφού φτάσεις 52 κιλά και μόνο τότε... το έχασες το παιχνίδι!
Αγάπησε τον εαυτό σου όπως είναι σήμερα και ζήσε!
(Και αν τον αγαπήσεις πραγματικά, από μόνη σου θα θες να του δίνεις καλής ποιότητας τροφές που θα σε οδηγήσουν στο φυσιολογικό σου βάρος.)

Να θυμάσαι: δίαιτες = περισσότερα κιλά !
Το ζήτημα είναι να τα βρούμε με τον εαυτό μας και να κάνουμε μια διατροφή που θα είναι απόλυτα προσαρμοσμένη στις ανάγκες μας και που θα κρατήσει για πάντα!

Ό,τι απορία έχεις, ευχαρίστως να βοηθήσουμε!
Καλή επιτυχία! :thumbup:

[mpumpuki]

Γεια σου Έλενα! Είμαστε κοντά σε ηλικία, ύψος, κιλά.. και κατά καιρούς και σε ψυχολογία. Από αυτήν εξαρτώνται όλα.. η δύναμη είναι μέσα στο μυαλό μας.. κάτσε και σκέψου ποιος είναι ο λόγος που πριν 2 χρόνια την έχασες, τι είναι αυτό που σε κάνει να τρως και αν θα το αφήσεις να έχει πάνω σου μεγαλύτερη επιρροή από τα θέλω σου και την αγάπη σου προς τον εαυτό σου.
Δε χρειάζεται να κάνεις εξαντλητικές δίαιτες, ούτε ατέλειωτη γυμναστική αν δεν σ'αρέσει. Γράψε μια λίστα με όλα όσα σου αρέσει να τρως και βρες την αντίστοιχη υγιεινή επιλογή για να το αντικαταστήσεις. Έτσι θα κάνεις ένα βήμα προς το να τρέφεσαι σωστότερα, χωρίς να στερείσαι όσα σ'αρέσουν. Και αν σου αρέσει κάποιο είδος άσκησης ή κίνησης βάλε 10 λεπτά από αυτό στην καθημερινότητα σου. Μικρά μικρά βηματάκια, που είναι η αρχή μια μεγάλης επιτυχίας :yes: :thumbup:

[elena_88]

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας.

Stellou, σχεδόν σε όλα όσα είπες βλέπω τον εαυτό μου και τα συναισθήματά μου. Μένω με τον αρραβωνιαστικό μου ο οποίος γενικά και γυμνάζεται και προσέχει, ωστόσο το θέμα δεν είναι τόσο η ποιότητα του φαγητού όσο η ποσότητα. Μπορεί να φάω π.χ. γιαούρτι με ρύζι αλλά η μερίδα θα είναι μερίδα τριών ατόμων. Επίσης, τρώω άτσαλα, τσιμπολογάω εν ολίγοις όλη μέρα. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο όταν πρέπει να κάνεις δίαιτα.

Όσον αφορά σε γυμναστική τώρα, δυστυχώς δεν το έχω… Κάνω πολύ καθιστική ζωή αν και ξέρω πόσο ωφέλιμη είναι η άσκηση.. Φαντάσου πως έχω συνδρομή στο γυμναστήριο για 1 μήνα και πήγα 3 φορές.. Και η συνδρομή τελειώνει την άλλη βδομάδα. Είμαι απλά απαράδεκτη..

Μαντζουράνα, έχεις πολύ δίκιο. Απλά αυτό το να αγαπήσω τον εαυτό μου πραγματικά μου φαίνεται πολύ δύσκολο…

Και πάλι σας ευχαριστώ για τον κόπο σας να μου γράψετε. Είναι πολύτιμα τα λόγια σας σʼ αυτή τη φάση.

[elena_88]

Mpumpuki σʼ ευχαριστώ για την απάντηση και τις συμβουλές. Είναι όλα θέμα μυαλού και ψυχολογίας, συμφωνώ απόλυτα. Και όντως όταν ξεκίνησα να παίρνω τα πολλά κιλά ήμουν πιεσμένη στη δουλειά μου και είχα και κάποια θέματα στη σχέση μου. Εκ τότε έχω διαρκώς σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία μου και καταφεύγω στο φαγητό που ανέκαθεν ήταν η εύκολη διέξοδος...

[stellou1989_ed]

Η σχέση σου τι λέει για αυτή τη φάση; Σε αποδέχεται , σου λέει να χάσεις κιλά επειδή νοιάζεται για σενα την υγεία και την ψυχολογία σου , σου λέει να χάσεις κιλά γιατί θα του αρέσεις πιο πολύ; Ποια είναι η στάση του;

[mpumpuki]

Originally posted by elena_88
Mpumpuki σʼ ευχαριστώ για την απάντηση και τις συμβουλές. Είναι όλα θέμα μυαλού και ψυχολογίας, συμφωνώ απόλυτα. Και όντως όταν ξεκίνησα να παίρνω τα πολλά κιλά ήμουν πιεσμένη στη δουλειά μου και είχα και κάποια θέματα στη σχέση μου. Εκ τότε έχω διαρκώς σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία μου και καταφεύγω στο φαγητό που ανέκαθεν ήταν η εύκολη διέξοδος...

Νομίζω αυτό το forum θα σε βοηθήσει να την ανακτήσεις αν το θες πραγματικά.. όλοι εδώ μέσα έχουμε περάσει ψυχολογικά σκαμπαναβάσματα και φάσεις που μισούσαμε τον εαυτό μας, αλλά το ότι φτάσαμε εδώ μέσα είναι σημάδι πως θέλουμε να κερδίσουμε αυτήν τη μάχη και τον αυτοσεβασμό μας ξανά.. είμαστε δίπλα σου για ό,τι και αν χρειαστείς

[elena_88]

Stellou, ο συντροφος μου δεν μου λεει κατι γιατι γενικα ξερει οτι αν μου κανει καποιο σχολιο θα προσβληθω. (Στο παρελθον το εκανε και τα αποτελεσμματα ηταν αρνητικα). Αντιλαμβανομαι βεβαια πως θα με ηθελε πιο αδυνατη γιατι γενικως κ εκεινος προσεχει τον εαυτο του κ το σωμα του κ του αρεσει το "αδυνατο-κανονικο" στη γυναικα,λογικο ειναι. Αλλωστε κατανοω πως αφου δεν αρεσω εγω σε μενα κ ειμαι γεματη ανασφαλειες,πως ειναι δυνατον να αρεσω σε εκεινον... Παντως εχει αρχισει να ανησυχει γενικα που ειμαι τοσο πεσμενη ειδικα τους τελευταιους μηνες που το προβλημα εχει ενταθει αλλα εκεινος δεν μπορει να κανει κ πολλα.. Εγω πρεπει να λαβω δραση...

Mpumpuki σε ευχαριστω για τη θετικη ενεργεια. Κ εγω νιωθω καλυτερα που πλεον αισθανομαι πως εχω μια στηριξη απο ατομα που βιωνουν παρομοιες καταστασεις με μενα. Κ ειναι οντως βημα το οτι ξεκινησα να γραφω εδω... Τουλαχιστον δεν ειμαι μονη..

Σας ευχαριστω!

[stellou1989_ed]

χμ. Κοίτα να δεις , ο σύντροφος σου για να είναι ακόμη μαζί σου προφανώς σε γουστάρει και θέλει να το προσπαθήσει. Το γεγόνος ότι σου έχει εκφράσει παλιότερα ότι θέλει να αδυνατισεις (απολυτα θεμιτό και ειλικρινές απ την πλευρά του αν δεν έγινε με προσβλητική διάθεση ) προφανώς σε πρόσβαλε και σου δημιουργεί ανασφάλεια μάλλον ακόμη και σήμερα. Ωστόσο είναι πολύ θετικό το γεγόνος ότι σεβάστηκε ότι προσβληθηκες και δεν το έθιξε ξανά . Σημαίνει ότι σε σέβεται. Η τουλάχιστον έτσι δείχνει σε εμένα που είμαι στην απέξω . Το να αρεσεις περισσότερο σε αυτόν δεν θα μπορούσε να αποτελεί αρκετά ισχυρό κίνητρο για σένα ; Για παράδειγμα αυτή η λογική συνήθως σε μένα λειτουργεί άψογα ... όταν είμαι σε σχέση χανω κιλά εύκολα ...

[mpumpuki]

όταν είμαι σε σχέση χανω κιλά εύκολα ...

και εγώ αυτό ακριβώς... όταν είμαι ερωτευμένη, γεμάτη και χαρούμενη ούτε που με περνάει το φαγητό από το μυαλό.. όταν πάλι είμαι down πέφτω με τα μούτρα σε αυτό.. γιατί να μην μπορούσε να μου περνάει shopping therapy? καλύτερα άδειο πορτοφόλι, παρά γεμάτη σιλουέτα :P

[elena_88]

Μμμμ... 8 χρονια ειμαστε μαζι... ε οσο να ναι δεν εχω κ τοσο εντονο το κινητρο του να ειμαι αδυνατη για να του αρεσω... Η σχεση καλως η κακως εχει περασει σε αλλη φαση... Σιγουρα δεν πρεπει να αφηνομαστε οταν ειμαστε σε μια μακροχρονια σχεση αλλα καμια φορα συμβαινει... Μακαρι ο ερωτας να κρατουσε για παντα κ να μας κοβοταν η ορεξη... Αλλα...

Χαχα μπουμπουκι!!!Σωστη :-)

[NADINE_ed]

Καλώς σε βρίσκουμε,κοπελιά,στην παρέα μας!
Διαβάζω κι εγώ "εγκλωβισμένη στο σώμα μου" και λέω έχουμε θέμα ταυτότητας φύλου!
Αυτό πραγματικά είναι κάτι που ούτε μπορώ να φανταστώ πώς καλείται να το διαχειριστεί κανείς!

Χωρίς να υποτιμώ αυτό που νιώθεις ούτε ασφαλώς τις συμβουλές,που προηγήθηκαν,
θέλω να σου πω πως κατά τη γνώμη μου καλό θα ήταν να εστιάσεις στην ετικέτα της "ανίκανης",
στις καταστροφολογικές μελλοντολογικές σκέψεις τύπου τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο,
στη χαμηλή σου αυτοεκτίμηση κι αγάπη για τον εαυτό σου. Τα κιλά είναι ένας αντιπερισπασμός
που σου τραβά την προσοχή από τα υψίστης σημασίας ζητήματα,που σε απομακρύνουν
εντωμεταξύ όλο και περισσότερο από το να είσαι σε θέση ν'απολαμβάνεις τη ζωή σου.
Είσαι σε υπέροχα κιλά και ηλικία κι είναι κρίμα να χαλιέσαι με δίαιτες,που αντί να μειώνουν
το βάρος σου,μειώνουν την πίστη σου σε σένα! Ξεκίνα χορό,κάποια δραστηριότητα ευχάριστη
και χωρίς στερήσεις και χρονικές πιέσεις θα φύγει το σύμπτωμα των κιλών μόλις πάψεις
να του δίνεις σημασία. Την ευτυχία δεν τη φέρνει μια ζυγαριά,ένας άντρας,ένα πτυχίο,οι μάρκες...
Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος άλλωστε...Εμείς είμαστε οι έχοντες και κατέχοντες
και τις περισσότερες φορές είμαστε τυφλοί και ψάχνουμε σε λάθος μέρη! Άκου τον εαυτό σου,
τις πραγματικές σου ανάγκες κι εκείνος θα συνεργαστεί μαζί σου σε ό,τι λαχταράς!

Για να γίνω ίσως λίγο πιο σαφής τι εννοώ...Μπορεί κάποιος να έχει συνδέσει το αδύνατο σώμα
με την επιθυμία του να γίνει αποδεκτός,με την πεποίθησή του πως τότε μόνο θα αξίζει αγάπη
τόσο από τους άλλους όσο κι από τον ίδιο,επειδή θα έχει αποδείξει τη δύναμη αυτοελέγχου του.
Αυτό είναι όρος αξίας και ποτέ δε βοήθησε κανέναν...Βλέπεις λοιπόν πως το πραγματικό του θέμα
δεν είναι το πόσο ζυγίζει στη ζυγαριά του,αλλά μέσα του όλη αυτή η διαστρεβλωμένη οπτική.
Γιατί το κάνει; Το πιθανότερο είναι πως έτσι του έμαθαν από μικρό παιδί κι αυτό αναπαράγει. Σκέφτεται:

Δεν αξίζω να μ'αγαπούν - για να μ'αγαπήσουν πρέπει να αδυνατίσω - για να αδυνατίσω πρέπει να με αγαπήσω
για να με φροντίσω,αλλά αφού δε νιώθω να αξίζω αγάπη σαν πώς να μάθω να με αγαπήσω; - κι αν ισχύει
αυτό που λένε πως πρέπει πρώτα να αγαπήσω τον εαυτό μου και μετά θα με αγαπήσουν οι άλλοι,τη βάψαμε!

Τι του προτείνεις; Να ξεπατωθεί στη δίαιτα ή να ξεπατώσει από μέσα του την προβληματική αυτή συλλογιστική;

[elena_88]

Αχ βρε nadine μου τα λες τοσο ωραια και ακουγονται πραγματι σωστα. Σιγουρα εχω εμπλακει σε μια διαδικασια φαυλου κυκλου που δεν οδηγει πουθενα. Ξερω πως το προβλημα ειναι βαθυτερο αλλα δυσκολευομαι να βρω την αρχη του νηματος. Ισως υπεραναλυω το καθετι κ οπως λες δεν ακουω τις πραγματικες αναγκες-επιθυμιες του εαυτου μου. Εχω σκεφτει να επισκεφτω ψυχολογο γιατι η κατασταση δεν αλλαζει απο μονη της κ ο καιρος περναει...

[baklavas]

Originally posted by elena_88
Δεν αντέχω άλλο. Νιώθω εγκλωβισμένη σε αυτό το σώμα. Με έχει καταβάλλει τόσο πολύ όλο αυτό που πλέον δεν έχω διάθεση για τίποτα. Δυσκολεύομαι όχι μόνο να βγω από το σπίτι μου, αλλά και το πιο απλό όπως να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Το θέμα του βάρους μου, μου έχει γίνει έμμονη ιδέα και κατακλύζει το μυαλό μου συνεχώς επηρεάζοντας κάθε έκφανση της ζωής μου.

Με ΒΜΙ 28; Όλα αυτά;
Λοιπόν! Το μόνο που χρειάζεσαι εσύ είναι να πέσεις στα 62 ώστε να είσαι και ιατρικώς στα όρια του κανονικού και αυτό για να σου φύγει απλά η ιδέα... Προς το παρόν είσαι απλά 8 κιλά υπέρβαρη (όχι παχύσαρκη).
Αυτά τα κιλά θα τα χάσεις πανεύκολα με ελαφρά εγκράτεια (μην καθαρίζεις μια πίτσα στην καθισιά σου) και περισσότερη δραστηριότητα (ότι είδους γυμναστική σου αρέσει και αν δεν σου αρέσει καμία κάνεις το γνωστό περπάτημα, όσο μπορείς αλλά σχεδόν καθημερινά). Νερό πολύ έστω και με το ζόρι και σαλάτα κάθε μέρα με το ζόρι κι αυτή. Τίποτα άλλο. Ούτε "δίαιτες" ούτε τίποτα!