ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ

[Mak]

Προσπάθησα να σκεφτώ ένα τίτλο για το topic που ανοίγω, χαρακτηριστικό του που βρίσκομαι τελευταία. Είπα να πω Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Μετά, σκέφτηκα καλύτερα να το τιτλοφορήσω: Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΖΥΓΑΡΙΑΣ, ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ? Αλλά, κατέληξα στο ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ γιατί πραγματικά έτσι νιώθω. Μη βιαστείτε να σκεφτείτε κάτι αρνητικό.
Αυτοί οι τίτλοι τέλους για τους οποίους μιλώ δεν έχουν να κάνουν με απογοήτευση, αίσθηση απώλειας ή κάτι άλλο τέτοιο.

Ας μιλήσω όμως. Αρκετά με την εισαγωγή. Όπως ξέρετε όσοι με διαβάζετε κατά καιρούς σε αυτό το φόρουμ, είμαι χειρουργημένη (sleeve gastrectomy) εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου. Ήρθε τώρα ο καιρός να επιβεβαιώσω προσωπικά όσα είχα ως γνώση από την πρώτη στιγμή που έκανα την επέμβαση. Η εύκολη περίοδος απώλειας διαρκεί συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, η επέμβαση - όπως πολύ σωστά λένε οι γιατροί μας και επαναλαμβάνουμε κατά καιρούς όλοι όσοι έχουμε καταλάβει περί τίνος πρόκειται- είναι ένα εργαλείο δουλειάς και εμείς οι χειριστές του εργαλείου. Δεν είναι η sleeve το μαγικό ραβδί που ξαφνικά θα μας κάνει να έχουμε ανοσία σε θερμίδες από λίπη, ζάχαρη κτλ. Από 118 κιλά έφτασα 59. Ποτέ μου στόχος δεν ήταν να πάω τόσο χαμηλά αλλά έγινε. Δεν είχα όρεξη λόγω της μη έκκρισης της γρελίνης στο κομμένο στομάχι, είχα κορεσμό στο άψε σβήσε με το ελάχιστο στομαχάκι που μου άφησε ο εξαιρετικός γιατρός μου που πάντα θα ευχαριστώ από καρδιάς. Κυρίως όμως πάλεψα με το βασικό μου πρόβλημα, την παροξυσμική υπερφαγία, και τα κατάφερα. Είμαι "καθαρή" από επεισόδια τέτοιου τύπου από τότε που αποφάσισα να αλλάξει η καθημερινότητα και η ψυχολογία μου. Όμως, τους τελευταίους έξι μήνες έχω πάρει 6-7 κιλά, επειδή εντελώς επιπόλαια και χωρίς σοβαρότητα αφέθηκα να απολαμβάνω με έλλειψη μέτρου διάφορες σκουπιδοτροφές όπως τσιπς, σοκολάτες και τα παρόμοια. Ξέρετε οι παλιοί και σίγουρα θα ανακαλύψετε γρήγορα οι καινούριοι, μπορεί η sleeve να αποτρέπει μεγάλη κατανάλωση τροφής αλλά επιτρέπει με χαρακτηριστική ευκολία την κατανάλωση ζάχαρης, υδατανθράκων κτλ. Αυτό για εμένα δεν αποτελούσε πρόβλημα καθώς ήμουν σε επιφυλακή-με εξαίρεση το τελευταίο εξάμηνο που όπως σας προανέφερα, υπήρξα πλημμελής στην προσοχή.

Οπότε, το bottom line, τα πρώτα χρόνια είναι πιο εύκολα και ευεργετικά για να χαθεί το πλεονάζον βάρος. Τα πραγματικά δύσκολα έρχονται όταν πρέπει-μετά από κάποια χρόνια- να αποδείξεις ότι έχοντας πλέον την ικανότητα να φας σκουπίδια και περιττά, εσύ είσαι σε θέση να μην φας ασύστολα και να διατηρήσεις το καλό αποτέλεσμα που κατέκτησες.
Είμαι αρκετά έκπληκτη με τον εαυτό μου. Όχι ότι δεν με θεωρούσα υποψήφια να κάνω τη στραβή, απλά -όσο περνούσε από το χέρι μου- είχα κάνει ό,τι μπορούσα για να απομακρύνω την πιθανότητα. Προσπάθησα να είμαι συνεπής με την απόφασή μου να έχω ευεξία και κέφι στην καθημερινότητά μου. Να μην κάνω δίαιτα. Να μη σκέφτομαι την τροφή ως κάτι άλλο παρά μέσο επιβίωσης και απόλαυσης. Δούλεψα πάνω σε αυτά. Έκανα στροφή 180 μοιρών. Έβγαλα την υπερφαγία από τη ζωή μου. Έβαλα την ισορροπία και το μέτρο.

Τα 66 μου κιλά αυτή τη στιγμή είναι ωραιότατα από άποψη εμφάνισης. Δεν προβληματίζομαι επʼαυτού. Αυτό που με ιντριγκάρει είναι αυτή η επιπολαιότητα για την οποία μίλησα. Δεν μπορώ να κατηγορήσω την άσχημη ψυχολογία μου γιατί απλά δεν έχω-κατά βάση- άσχημη ψυχολογία. Περνάω την πιο μεστή , γεμάτη συγκινήσεις περίοδο της μέχρι τώρα ζωής μου. Γεύομαι τον απίστευτα γλυκό καρπό των κόπων μου να είμαι καλά και έτοιμη για τα ωραία της ζωής. Οπότε, ναι, νιώθω μια έκπληξη που δεν με πρόσεξα τόσο ώστε να τρώω άμετρα βλακειούλες. Το βλέπω σαν πρόκληση, όμως, αυτό που συμβαίνει και σαν αναμέτρηση. Με μένα. Με το ποια είμαι τώρα.

Και πάντα θα έχω στο μυαλό μου ποια ήμουν πριν πάρω απόφαση να πλοηγήσω το καράβι μου προς άλλο λιμάνι, και όχι αυτό της εμμονής, της νεύρωσης και των ψυχαναγκαστικών διατροφικών επιλογών.
I take the challenge, comrades!
Τίτλοι τέλους, λοιπόν, για τα «εύκολα» του χειρουργείου, βουρ για τα δύσκολα! Δε μασάω όμως πια!

[eleni1986]

Μακ συγχαρητήρια για την απώλεια αυτή!! Το ότι πήρες λίγα κιλά το ξέρεις και η ίδια δε σημαίνει κάτι.. Αλλά από εδώ και πέρα, αφού βλέπεις πως ανεβαίνει η ζυγαριά, πρόσεξε.. Δυστυχώς τα κιλα δε φεύγουν με τίποτα.. Εύχομαι τα καλύτερα!!

[Mak]

Originally posted by Tassos67i
Άραγε είναι αυτό που λέει ο Στέλιος...η πενταετία (και βλέπουμε και για δεκαετία) ;

Όλοι όσοι έχουν πλήρως κατανοήσει τι κάνουν οι επεμβάσεις, ξέρουν πως τα πρώτα χρόνια είναι καθοριστικά καθώς χάνεται σχεδόν όλο το πλεονάζον βάρος. Όμως αν δεν δουλεύεις ταυτόχρονα και τα θέματα που σε οδήγησαν στη νοσογόνο παχυσαρκία, δεν μπορεις να κατηγορήσεις καμία επέμβαση ότι δεν σου έφερε εντέλει τα αναμενόμενα αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Το βάθος χρόνου είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη κα όχι του χειρουργείου. Τώρα, αν κάποιος έιναι λιχούδης και δεν αντιστέκεται στις αδυναμίες του, αν κάποιος είχε διατροφική διαταραχή, αν, αν, χίλια αν ανάλογα με τον καθενός το πρόβλημα, και δεν πήρε τα μέτρα του ώστε να αλλάξει το ρου της ζωής του, τότε ποια πενταετία, πολύ γρηγορότερα θα δει τη ζυγαριά να παίρνει την ανιούσα....
Εμένα η sleeve με ωφέλησε τα μέγιστα και μου ταίριαξε γάντι, κυρίως γιατί δεν είμαι τόσο του γλυκού ώστε να έχω cravings να παλέψω. Η κατανάλωση ζάχαρης είναι μάλλον σε καλά επίπεδα. Τα αλμυρά είναι μια άλλη ιστορία..Ο καθένας με την ανηφόρα του...

[marulenia]

Originally posted by Mak
Ο καθένας με την ανηφόρα του...

Αυτό ξαναπές το

[Mak]

Ο χειμώνας πεισματικά δεν παραδίδει την ψυχή του.
Κάνω περιήγηση σε όσα έγραφα και σκεφτόμουν για τον εαυτό μου τέσσερα χρόνια πριν, όταν γράφτηκα στο φόρουμ.

Απρίλιος 2011.
"Η αλήθεια είναι ότι δοκίμασα και τον ψυχολόγο αλλά ακόμα και τον ψυχίατρο(για ένα διάστημα 6 μηνών πήρα αγωγή αντικαταθλιπτικών). Δεν είμαι σίγουρη αν βοηθήθηκα στο συγκεκριμένο ζήτημα. Προφανώς όχι αφού συνεχίζω να τρώω ακάθεκτη βλέποντας την υπερφαγία σαν τη μόνη μου ευχαρίστηση και παρηγοριά. Αν υπήρχε επέμβαση που να μου ξερίζωνε από τον εγκέφαλο τους συνειρμούς που κάνω για το φαγητό, αυτή θα έκανα! Βαρέθηκα τον εαυτό μου. Θα ήθελα ως δια μαγείας να παρουσιαζόταν το τζίνι και να μου ικανοποιούσε την επιθυμία μου να ξαναγίνω κανονική στο βάρος μου λέγοντας μου πως "αυτό είναι ένα δωράκι για σένα που έχεις κοπιάσει τρελά για όλα τα υπόλοιπα στη ζωή σου, ήρθε η ώρα να επιβραβευτείς! Σου δωρίζεται κάτι χωρίς να μοχθήσεις για αυτό!"
Και εδω τελειώνει η φαντασίωση και αρχίζει η πραγματικότητα... Αν ήταν τόσο εύκολο να κοπεί ο εθισμός για το φαγητό, δεν θα είμασταν τόσοι παχύσαρκοι εκεί έξω."

"Η θλίψη που μου προκαλεί ο εαυτός μου πια, ο αδύναμος εαυτός μου που αρνείται να συνεργαστεί και να προσπαθήσει σοβαρά να αδυνατίσει, είναι η μοναδική μου σκέψη σχεδόν. Ζω σε μια πνευματική νέκρωση, δεν με ενδιαφέρουν τα παλιά μου χόμπι, αδιαφορώ και τα μικροπραγματακια που μου έδιναν τόση χαρά, να διαβάσω ένα βιβλίο, να απολαύσω μια θεατρική παράσταση, να χορέψω.. Τώρα το μόνο μου ενδιαφερον είναι ο συνδυασμός αλμυρών και γλυκών σκουπιδοφαγητών που θα μπουκώσουν κάθε βραδυ τη μοναξιά μου για να μην ουρλιάζει μέσα στο άδειο μου σπίτι.. Το χρειάζομαι το χειρουργείο. Είμαι πολύ κουρασμένη ψυχικά για να περιμένω πότε θα βάλω μυαλό , να γίνω το "σωστό" κορίτσι που ξέρει να αυτοπειθαρχεί και να υπακούει στους κανόνες της κοινής λογικής. Χρειάζομαι κάτι τόσο δραστικό όσο είναι το νυστερι που θα περιορίσει το στομάχι μου στο 20% και θα με αναγκάσει να πειθαρχήσω. Χρειάζομαι τον μπαμπούλα μου, χρειάζομαι το δάσκαλο με τη βέργα, χρειάζομαι το μπάτσο μου, χρειάζομαι ΚΑΠΟΙΟΝ ή ΚΑΤΙ που θα ανακόψει αυτήν την πορεία... Και μετά πιστεύω θα ξαναδώ που είναι αυτός ο δρόμος της αρετής.. Καμία επέμβαση δεν μειώνει την ψυχαναγκαστική επιθυμία για σκουπιδοξεφαντώματα αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσω. Το χρειάζομαι αυτό το σπρώξιμο , όσο βίαιο κι αν είναι. Είμαι 37 και κουρασμένη από δίαιτες, από "πρέπει", από κρίσεις, από συμβουλές, από μαγικές και έξυπνες συνταγές πως πρέπει να ζούμε τη ζωή, εγώ δεν ξέρω πως ζείται η ζωή. Ξέρω μόνο να αισθάνομαι στο πετσί μου τις επιπτώσεις της όταν η ζωή μου αποφασίζει να με πληγώσει.. Τότε χρειάζομαι τοπική αναισθησία για τον πόνο και αυτή έρχεται με μια μεγάλη συσκευασία Doritos, μισό κιλό ηλιοσπορους, δυο παγωτά και 2 zantac φυσικά για να ηρεμήσω το έρμο το στομάχι μου..
Διαβάζω εδώ και μερικές εβδομάδες τα γραφόμενα όσων έχουν παρόμοιες εμπειρίες, ελπίζω η ημερομηνία του χειρουργείου μου να μην αργήσει και να είναι η προσωπική μου δεύτερη ευκαιρία... "


Απρίλιος(σε λίγο) 2015.
Δεν χρειάζομαι πια τοπική αναισθησία για τον πόνο των ματαιώσεων και συναισθηματικών κενών μου.
Χρειάζομαι προσοχή και φροντίδα. Και επαγρύπνηση.
Ακούω ένα καμπανάκι και δεν θέλω να ακούσω την καμπάνα. Γι'αυτό γράφω. Μετά από πολύ καιρό για μένα.

[Μαντζουράνα_ed]

Μακ μου γλυκειά,
χαίρομαι γιατί έχεις φτάσει σε μεγάλα επίπεδα συνειδητοποίησης.

Όσο για τις βλακειούλες τις διατροφικές,
δεν πιστεύω ότι είναι απλά "επιπολαιότητα" και απροσεξία το ότι άρχισες να τις τρως.
Υπάρχει λόγος που έχεις την ανάγκη να καταναλώνεις αυτές τις τροφές.
Μπορεί ψυχολογικά να αισθάνεσαι υπέροχα,
μήπως όμως έχεις βαθιά μέσα σου κάποια ανασφάλεια;
Μήπως κατά βάθος φοβάσαι ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει η όμορφη περίοδος που περνάς τώρα;

Υπάρχει λόγος που σε οδηγεί στις άχρηστες τροφές. Χρειάζεται να τον ανακαλύψεις και να τον αντιμετωπίσεις!

[baklavas]

Α ρε μαντζουράνα... άμα ήταν να γίνουμε τίποτα πεφωτισμένα όντα, τύπου Δαλάι Λάμα χωρίς φόβους και ανασφάλειες, για να χάσουμε/διατηρήσουμε τα κιλά μας... όλοι βούδες θα είμαστε!

Δεν υπάρχει κανένας υποσυνείδητος λόγος που μας οδηγεί στις "άχρηστες" τροφές. Η ανθρώπινη φύση μας οδηγεί σε αυτές γιατί είναι πιο γευστικές (λίπος, αλάτι, ζάχαρη).

[Mak]

Ρανάκι, το ότι πάλεψα με τη διατροφική διαταραχή πρώτον, και είμαι σε πολύ καλή φάση της ζωής μου δεύτερον, δεν απομακρύνει εξ ολοκλήρου την πιθανότητα να ξανακυλήσω . Γι'αυτό και είμαι σε επαγρύπνηση. Με παρατηρώ. Ευτυχως όσες φορές πιέστηκα από καταστάσεις τα τελευταία τέσσερα χρόνια, στεναχωρήθηκα, έπεσα, θύμωσα, κτλ δεν στράφηκα στα σκουπίδια για παρηγοριά. Αυτό είναι ευοίωνο. Δείχνει ότι έχει γίνει καλή δουλειά. Και ότι δεν μεταφράζω τις πιέσεις, ή τα αρνητικά συναισθήματα ή τις πληγές μου σε πατατάκια και πίτσες. Ανασφάλειες έχω, φόβους έχω, αγωνίες έχω αλλά αφήνω να τα νιώσω και να χτυπηθώ. Δεν τα μουδιάζω τρώγοντας και τρώγοντας και τρώγοντας μέχρι να μην ακούω το ουρλιαχτό τους στο κεφάλι μου, όπως έκανα παλιά.
Η σημερινή μου κατάσταση είναι ανησυχητική γιατί, όπως λέει ο baklavas, έχω επιτρέψει να με καλομάθω στις θελκτικές γεύσεις για μένα. Θέλω να τα τρώω γιατί απλά μου αρέσουν πολύ! Και εκεί έρχεται η τωρινή μου δουλειά! Όχι να διαχειρίζομαι συναισθήματα αλλά να διαχειρίζομαι τάσεις, ορμές, ένστικτα, παρορμήσεις!
Στον αγώνα , λοιπόν!

[Μαντζουράνα_ed]

Μακ, θα στο ξαναπώ: έχεις φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα συνειδητοποίησης και μπράβο σου γι' αυτό!
Είναι πολύ σημαντικό που δεν στρέφεσαι στο φαγητό στις δυσκολίες σου.
Όμως πιστεύω ότι αυτό το "απλά μου αρέσουν γευστικά" κρύβει από πίσω κάποια εσωτερική ανασφάλεια, κάτι που μπορεί να μην το έχεις καν συνειδητοποιήσει.

Μπακλαβά, δεν λέω να σταματήσουμε να έχουμε φόβους ή ανασφάλειες, απλά όταν έρχονται, να τους αναγνωρίζουμε και να τους αντιμετωπίζουμε! Και να μην τους "ναρκώνουμε" με άχρηστες και επιβλαβείς τροφές!

Αυτό που νιώθω εγώ, ότι δηλαδή έχω αποστροφή απέναντι σε άχρηστες τροφές, δεν μπορώ να πω ότι "θα έπρεπε να το νιώθουν όλοι", γιατί ο καθένας είναι διαφορετικός οργανισμός. Πάντως εμένα με γοήτευαν οι άχρηστες τροφές μόνο όσο τις χρησιμοποιούσα σαν ναρκωτικό. Όταν σταμάτησαν να παίζουν αυτόν τον ρόλο, αμέσως πήραν τη θέση που τους αξίζει μέσα μου: σαν κάτι το άχρηστο.

Όπως και να 'χει, θεωρώ ότι η καταπίεση, η στέρηση και ο αυστηρός "αυτο-έλεγχος" έχει πάντα μα πάντα αρνητικά αποτελέσματα.

[Mak]

Και αφού έπεσαν οι τίτλοι τέλους για την περίοδο χάριτος της σληβ, ήρθε η ώρα να κάνει ταμείο η ταινία.
Σήμερα μάζευα τα μπαγκάζια μας για να μεταφερθούμε στον τόπο που περνάμε τα Πάσχα μας. Μπροστά από την ντουλάπα μου, με τα ωραία ρουχαλάκια των τεσσάρων τελευταίων ετών να με κοιτάζουν, να τα κοιτάζω, να με κοιτάζουν, να τα ξανακοιτάζω. Ώσπου, ουφ, την παίρνω την απόφαση, θα δοκιμάσω να πάρω μαζί μου παντελόνια. Κανένα δε μου κάνει! Πάμε παρακάτω, ας είναι καλά οι φόρμες και τα φουστανάκια. Και πάντα στο παρελθόν αναρωτιόμουν, μα τι στο καλό "αυτές οι αδύνατες", πως τολμούν να παραπονιούνται πως πήραν τρία κιλά και δεν τις χωράνε τα παντελόνια τους?...Εγώ και δεκαπέντε που παίρνω, μια χαρά με χωράνε όλα (που είναι εκείνα τα ρούχα που χωρούσαν όλες μου τις αμαρτίες..)
Χτες το βράδυ, στην ομάδα Σωματικής Έκφρασης που πηγαίνω, η άσκηση είχε θέμα "Μακριά-Κοντά". Όταν χρειάστηκε να συνδεθώ με τα μέρη του σώματός μου που είμαι κοντά και/ή μακριά, έγινε το big bang. Κοντά με το στομάχι μου που μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Μακριά από την κοιλιά μου και το περιεχόμενο της που μου αφαίρεσε δυνατότητες. Και τότε,κάνει ξαφνικά την επίσκεψη του ο πανικός. Και η ταραχή. Και ο απόλυτος φόβος. Πως όλα είναι εδώ και με ζώνουν από παντού.
Καλησπέρα.

[Μαντζουράνα_ed]

Αγαπημένη Μακ...
είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι πηγαίνεις σε ομάδα σωματικής έκφρασης!
Μπράβο σου γι' αυτό!

Μην σε πιάνει πανικός και κυρίως μην σκέφτεσαι αρνητικά για τον εαυτό σου!
Δες τα λίγα κιλά που έχεις πάρει σαν μια υπέροχη ευκαιρία για να δεις μέσα σου,
να βρεις την βαθύτερη αιτία που σε οδηγεί στην παρηγοριά των άχρηστων τροφών και να την αντιμετωπίσεις!

[Mak]

Originally posted by Μαντζουράνα
Δες τα λίγα κιλά που έχεις πάρει σαν μια υπέροχη ευκαιρία για να δεις μέσα σου

Ρανάκι, που με την καλή και θετική κουβέντα είσαι πάντα, σε ευχαριστώ κοριτσάκι για το ενδιαφέρον! Ναι, είναι ευκαιρία, και την αδράττω, και με ανησυχία και με προσμονή για τα αποτελέσματα της έρευνας για το .. αεροπορικό ατύχημα! Είχαμε μια καλή πτήση ως τώρα, θα καταλάβω- πιστεύω- τι πταίει και πάμε παρακάτω! Προς το παρόν, με παρατηρώ... Συμπεριφορές. Αντιδράσεις. Τάσεις.
Με παίρνω αγκαζέ και περιδιαβαίνω τις γειτονιές του εαυτού μου που μου αρέσουν περισσότερο, μου θυμίζω πως αξίζω μέχρι το μεδούλι όσα όμορφα ήρθαν, τα κοιτάζω αυτά τα όμορφα και προσπαθώ να τα περιφρουρίσω. Θα δούμε.

[Μαντζουράνα_ed]

Μακ μου γλυκειά,
μέσα από αυτό το υπέροχο μήνυμα βλέπω μια πολύ υγιή αντιμετώπιση της κατάστασης και σε συγχαίρω γι' αυτό!
Είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά γιατί σε αγαπάς!

[Naranja_ed]

πολύ ωραίο μήνυμα και μπράβο σου που τα κατάφερες, αλλά τι είναι μία ομάδα σωματικής έκφρασης?

:bigsmile:

[Mak]

Γεια σου Naranja, η Σωματική Έκφραση (Expression Corporal) είναι κάτι πολύ συνηθισμένο σε άλλες χώρες, όσο συνηθισμένο πια είναι στην Ελλάδα το pilates ή η yoga. Στη χώρα μας δεν υπάρχουν πολλές τέτοιες ομάδες αφού δεν υπάρχουν και εκπαιδευμένοι δάσκαλοι, συντονιστές, instructors.

Χρησιμοποιώντας τα λόγια άλλων θα σου πω πως αυτό που κάνω είναι κάτι σαν και αυτό:
"βιωματικές συναντήσεις στΙς οποίες η σωματική έκφραση αποτελεί μια πρόταση για να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας μέσα από το σώμα μας. Με το σώμα μας κινούμαστε, γνωρίζουμε και σχετιζόμαστε με τους γύρω μας. Η σωματική έκφραση είναι η «γλώσσα του σώματος» μέσα από την οποία μας αποκαλύπτονται τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας και μας δίνει τη δυνατότητα να επιτύχουμε αρμονική ισορροπία του εσωτερικού μας κόσμου (σκέψη, συναίσθημα ) με τον εξωτερικό μας κόσμο (κίνηση, έκφραση)".

Συγκεκριμένα, εγώ είμαι σε ομάδα Danza Vital, λίγα λόγια και για αυτό (όχι δικά μου) :
"Στη ζωή όλα έχουν ρυθμό.
Ό,τι αναπνέει, ό,τι κινείται,
ό,τι βλέπουμε, ό,τι ακούμε, ό,τι νιώθουμε.
Όλα έχουν ρυθμό.
Έτσι έχουμε κι εμείς.
Μπορεί να μην έχουμε υπομονή να ακούμε.
Μπορεί επίσης να μην πιστεύουμε ότι μπορούμε να χορεύουμε.
Καρδιά όμως έχουμε σίγουρα και εκεί είναι ο ρυθμός μας.
Στο Danza Vital ο στόχος δεν είναι να μάθουμε βήματα αλλά να δουλέψουμε το σώμα μας με προσανατολισμό το χορό.
Όταν ένα σώμα είναι ξύπνιο και η ψυχή παρούσα εδώ και τώρα…
Όταν αυτό το σώμα επικοινωνεί με τη μουσική που ακούει…
Τότε χορεύει…
Με συνείδηση και ευαισθησία, με υπομονή και πίστη, με τη συμμετοχή της ψυχής στο σώμα μας, μπορούν τα βήματα, να γίνουν βιώματα!
Με άλλα λόγια, ένα «μπρος – πίσω», «δεξιά – αριστερά» και «πάνω – κάτω» που μπορεί να έχει κάποιο μηχανικό βήμα, εδώ μεταμορφώνεται σε μία προσωπική κίνηση και το σπουδαιότερο...μας ανήκει."