H "υποκίνηση στην ανορεξία" θα τιμωρείται με πρόστιμο 10.000 ευρώ

[baklavas]

O baklavas συμφωνεί απολύτως με μαντάμ... Όταν μιλάμε για πάρα πολλά ή ελάχιστα κιλά το θέμα είναι καθαρά ψυχολογικό και το να είσαι 200 κιλά δεν έχει καμία διαφορά (για μένα) από το να είσαι 40. Σε ακραίες καταστάσεις ο πάσχων καταλαβαίνει ότι έχει πρόβλημα αλλά συνυπάρχουν και άλλα ψυχολογικά θέματα (κυρίως εμμονές και πάντα ένας μεγάλος βαθμό κατάθλιψης).
Το σημαντικό είναι να αποδεχτεί κανείς ότι το πρόβλημά του είναι ψυχογενές και απλά το εκτονώνει με υπερβολές σε φαγητό, δίαιτα, αλκοόλ, ουσίες, τζόγο, γυμναστική, κάπνισμα, διάβασμα, παιχνίδι κλπ κλπ. Οι άνθρωποι έχουμε μια τάση να μην βλέπουμε την αλήθεια όταν αυτή δεν μας συμφέρει/βολεύει. Είναι πολύ γλυκό να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και πολύ δύσκολο να δούμε ότι έχει χαθεί το μέτρο αν αυτό χαθεί.

[Μαντάμ σου σου]

είδα μια ταινία για την ανορεξία-βουλιμία ,έγραψα τον τίτλο αλλά τον αφαίρεσα γιατί ποτέ δν ξέρεις τι μπορεί να επηρεάσει κ ποιον.

στην ταινία δείχνει ότι όντως υπάρχουν κακόβουλα σάιτς κ γκρουπς που ενθαρρύνουν ανορεκτικούς , όπως κ τις ευθύνες που έχει η οικογένεια κ κυρίως η μητέρα. επίσης, πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπιστεί κ να ξεπεραστεί μια τέτοια διατροφική διαταραχή.

[eleni1986]

Επίσης το κάθε μυαλό, η κάθε προσωπικότητα αντιδρά διαφορετικά.. Στο λύκειο, έκανα παρέα με μια κοπέλα, παχουλή και εκείνη όπως κ εγώ, γύρω στα 100 κιλά τότε, μπορεί και παραπάνω.. Συζητούσαμε για το θέμα αυτό, και για το γεγονός ότι οι μητέρες μας συνέχεια μας έκαναν κήρυγμα προκειμένου να αδυνατίσουμε.. Ε, εγώ όσο γινόταν αυτό αντιδρούσα και έτρωγα περισσότερο, ενώ εκείνη μέσα σε ένα καλοκαίρι έπαθε νευρική ανορεξία, έφτασε 36 κιλά με φοβερά προβλήματα, σήμερα έχει κάπως βελτιωθεί η κατάστασή της.. Θέλω να πω ότι φταίμε κ εμείς στο πως θα αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση..

[Μαντάμ σου σου]

τι σχέση έχει αυτό ,"το φταίξιμο"; μιλάμε για διαταραχή άρα αρρώστια. δν λες στον άρρωστο "αφού δν έβαλες το μπουφανάκι σου κ την άρπαξες καλά να πάθεις".
κ αυτά τα σάιτ που δρουν ανεξέλεγκτα πρέπει κάποιος να τα περιορίσει ,ειδικά όταν τα βλέπουν κ ανήλικα, και οι μάνες έχουν μεγάλη ευθύνη όταν το ανήλικό τους αρχίζει κ τα βγάζει ή δν τρώει. πρέπει να ενημερώνονται κ να μην είναι άλλο το θέμα ταμπού όπως είναι για σένα κ πολύ πολύ κόσμο που δν αντιλαμβάνεται οτι μια διατροφική διαταραχή είναι αρρώστια κ ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από τον πάσχοντα , από τους δικούς του ανθρώπους ,αν έχει κ αν τον νοιάζονται, και από την κοινωνία

κ ως αρρώστια πρέπει να υπάρχει πρόληψη ώστε να προλαμβάνεται κ όχι "πρόληψη" κ ταμπού ώστε να κρύβεται κάτω από το χαλάκι κ να θεωρείται κάποιος με δδ κατώτερη προσωπικότητα.

[eleni1986]

Πιστεύω ότι όταν ένα μυαλό πάσχει, ό,τι και να του πεις, δεν βοηθά.. Πρέπει να καταλαβαίνει ο πάσχων το πρόβλημα.. Κ εγώ ό,τι και να μου έλεγαν, τελείωσα το λύκειο στα 113 κιλά, δεν μπορούσα να δω.. Παντού με πήγαν, διατροφολόγους κλπ., με απέραντη αγάπη μεγάλωσα.. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα, αλλά είχα ένα πρόβλημα, το ανέλεγκτο φαγητό. Πρέπει ο καθένας να θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του. Δεν ξέρω, πιστεύω πολύ και στην προσωπική ευθύνη πέρα από την κοινωνική ή οποιαδήποτε άλλη.