Όχι καθρέφτη παρακαλώ..

[Μέλ77]

Καλησπέρα σε όλους! Είμαι καινούριο μέλος, και βασικά, μόλις έκανα εγγραφή και έκατσα να σας γράψω.
Είμαι 21 χρονων και το πρόβλημά μου ειναι πως νιώθω πάρα πολύ άσχημα για την εμφάνισή μου, χωρίς αντικειμενικά κάποιον σοβαρό λόγο.
Δεν έχω άλλου είδους προβλήματα που να αφορούν γενικά την αυτοπεποίθηση. Είμαι ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο, με πολλές διαφορετικες παρέες, ωστόσο υπάρχουν κι αυτοί οι δύο πολύ κοντινοί άνθρωποι, οι πιο στενοί φιλοι, με τους οποίους διατηρούμε υπέροχη σχέση.
Σπουδάζω, το αντικείμενό μου είναι σχετικό με την τέχνη, έχω συμμετάσχει πρόθυμα σε παραστάσεις, βγαίνω, μου αρέσουν τα χόμπυ και το περπάτημα,το διάβασμα,έχω διαφορετικές δραστηριότητες κ.λ.π.
Δεν θα ντραπώ να διαπραγματευτώ με έναν ανώτερο μου στη δουλειά αν αισθανθώ αδικημένη, ούτε θα διστάσω να αυτοσαρκαστώ σε μια παρέα.

Γενικά έχω μια καλή εικόνα κι αίσθηση όσον αφορά τη προσωπικότητά και την καλλιέργεια της κουλτούρας μου. Το κόμπλεξ μου έχει να κάνει καθαρά με την εμφάνιση, πάντοτε το είχα, αλλά το τελευταίο διάστημα, 4-5 μηνών περίπου,έχει φτάσει σε σημείο να επηρεάζει την καθημερινότητά μου.

Δεν θα θέλω να πάω στη σχολή, θα αποφεύγω τις βόλτες στην πόλη, που τόσο λάτρευα, θα λέω στους φίλους μου να έρθουν σπίτι να κάτσουμε για έναν καφέ ή μια ταινία, προκειμένου να μην βγω έξω.
Τις προάλλες περπάταγα στο μετρό και εντελώς αυθόρμητα, χωρίς να σκέφτομαι αυτό προηγουμένως, είπα από μέσα μου: "Θεέ μου, έχει τόσα πολλά φώτα εδώ και φαίνομαι." ...τρελό έτσι; Ενώ το καταλαβαίνω πως γίνομαι υπερβολική, όλα αυτά μου έρχονται αυθόρμητα. Και φυσικά γνωρίζω πως δεν είμαι το επίκεντρο, για να ασχοληθεί ο κάθε περαστικός, του ενός λεπτού , μαζί μου. Ομως έτσι λειτουργώ. Εχω προσπαθήσει να το ελέγξω, χωρίς πολύ επιτυχία.
Ερχεται το καλοκαίρι και υποφέρω στη σκέψη των λιτών ρούχων και της παραλίας.
Για τα γραφικά, να αναφέρω ότι έχω ύψος 1,55-είμαι αρκετά κοντούλα, όμως παραδόξως δεν είναι αυτό που με τυρραννάει.
Είμαι 55 κιλά, με κάπως αγύμναστο, μαλακό σώμα.
Δεν το έχω συζητήσει πολύ με τις φίλες μου γιατί ντρέπομαι, όμως στα λίγα που έχουμε πει, προσπαθούν να με πείσουν ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να σκέφτομαι έτσι, στην αρχή δεν με πίστευαν κιόλας, ίσως νόμισαν ότι τα έλεγα έτσι επιπόλαια,χάριν κλασσικών γυναικείων παραπόνων λίγο πριν το καλοκαίρι.

Καμία σχέση όμως, πραγματικά. Ακόμα και 100 ατομα να μου πουν ότι τους αρέσω, δεν αρέσω εγώ σ εμένα και αυτό είναι πρόβλημα.

Εχω υπ'όψιν μου και μερικούς λόγους για τους οποίους βγήκε όλο αυτό, όμως το θέμα είναι να μου φύγει. Δν θέλω να αισθάνομαι άλλο έτσι και να στερώ απ'τον εαυτό μου στιγμές.
Εχω κλείσει ραντεβού μ έναν ψυχολόγο-το πρώτο μου- το οποίο θα γίνει σ ένα 15ήμερο. Μέχρι τότε.. τί θα με συμβουλεύατε εσείς;

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας!

[Μαντζουράνα_ed]

Μελ καλώς ήρθες στην παρέα μας!

Αυτό που έχεις, και που το έχουμε όλοι μας δυστυχώς,
ονομάζεται αυτο-απόρριψη.
Απορρίπτουμε τον εαυτό μας.
Είναι ένα άκρως καταστροφικό συναίσθημα που μας καταδυναστεύει, και θα συνεχίσει να το κάνει αν δεν κάνουμε κάτι για να το αντιμετωπίσουμε.

Αν έχεις λίγο χρόνο θα σου πρότεινα να δεις αυτό το βίντεο με το ποίημα του Χόρχε Μπουκάι, την "Αυτο-απόρριψη."...
https://www.youtube.com/watch?v=5Td6Yh0Gwss

Θα σου πρότεινα να κάνεις μια άσκηση...
να πας σε έναν καθρέφτη (παρόλο που δεν τους θες!),
να σε κοιτάξεις στα μάτια και να πεις:
"Μελ, (ή όποιο είναι το πραγματικό σου όνομα) σ' αγαπάω και σε αποδέχομαι ακριβώς όπως είσαι".
Παρατήρησε τί συναισθήματα έχεις κάνοντάς το αυτό.

[larou]

[Filomena _ed]

Μαντζουράνα, πολύ καλή η συμβουλή σου, θα τη δοκιμάσω κι εγώ, γιατί κάποιες περιόδους περνάω τις φάσεις που αναφέρει η μελ πιο πανω.