Ας γράψω και εγώ την ιστορία μου

[kokkinoskoufitsa_ed]

Originally posted by baklavas

Originally posted by Μαντάμ σου σου
χρειάζεται timing , να έχεις διάθεση, κέφι, αντοχές, θέληση, πείσμα κτλ κτλ για να φτάσεις στο σημείο να πεις θα κάνω αυτό και να το κάνεις.

ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ

Αν περιμένεις την ώρα που θα έχεις "διάθεση, κέφι, αντοχές, θέληση, πείσμα κτλ κτλ" για να ανοίξεις το βιβλίο και να διαβάσεις... ΔΕ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΟΥΤΕ ΜΙΣΗ ΣΕΛΙΔΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΧΡΟΝΙΑ...

ιφ γιου γκετ μαι πόιντ... :thumbup:

Πάνω απ'όλα θέληση πιστεύω εγώ ότι χρειάζεται... Αντοχές και κέφι για κάτι δύσκολο, κοπιαστικό, ξεβολευτικό, δε νομίζω ότι έχει ποτέ κανείς...
Αν λες ''δεν είναι καλό να πιεζόμαστε, όταν έχω πραγματικά διάθεση , θα αδυνατίσω'' νομίζω ότι απλά βολεύεσαι και επαναπαύεσαι.

Το έχω δει πάνω μου και στην περίπτωση του αδυνατίσματος, και στην περίπτωση του διαβάσματος που αναφέρει ο μπακλαβάς...
Ούτε στο γυμναστήριο πηγα την 1η μέρα/εβδομάδα/μήνα ενθουσιασμένη και κεφάτη, ούτε χαιρόμουν όταν άνοιγα τα βιβλία με το ζόρι και ξενύχταγα αγκαλιά με τις εγκυκλοπαίδειες όταν οι άλλοι ήταν για clubing ...
Απλά κάνοντάς τα, άρχισε σιγά σιγά να μού'ρχεται η όρεξη, καλύτερη διάθεση, κλπ.

[Μαντάμ σου σου]

χωρίς στρατηγική συμμάχους θάρρος όπλα δν πας να πάρεις την πόλη γιατί δν θα φτάσεις ούτε στα τείχοι. και δν φτάνει ένα απλό μάνιουαλ.

αυτό εννοώ

[marulenia]

Εγώ πάλι το στόχο μου τον ξέρω ξεκάθαρα και δεν περνά μέρα που να μη βρίσκεται κάτι μπροστά μου να μου τον υπενθυμίζει, παρ' όλα αυτά κάτι συμβαίνει και δεν τον πετυχαίνω κι αυτό το κάτι μου λέει πως ο στόχος μόνο δεν αρκεί...

Σίγουρα ναι βοηθάει στη στρατηγική αλλά από μόνος του είναι σαν άπιαστο όνειρο (ντεζαβου το ποστ της σουσους κάνω)

Ίσως πάλι να υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που να μπορεί να λειτουργήσει έτσι. Να θέτει στόχους κι απλά να βρίσκει τον τρόπο να φτάσει σε αυτόν..

[Sora]

προσωπικά επαναπαυόμουν και δεν με ενδιέφερε, ούτε καν κοιτούσα πως είχα γίνει και ούτε το καταλάβαινα. έκανα περιστασιακές προσπάθειες, αλλά όλες τζούφιες.

δεν ξέρω. ο καθένας είναι διαφορετικός, λειτουργεί διαφορετικά και κουβαλάει διαφορετικές εμπειρίες.
εγώ πχ έτρωγα από φυγοπονιά, επειδή μου άρεσε και τα λοιπά. βιβλία σχετικά με το θέμα δεν έχω διαβάσει.
απλά ήρθε μια μέρα που είπα φθάνει, ως εδώ. σταμάτησα να τρώω γλυκά, τηγανητά κτλ. ουσιαστικά σταμάτησα να σκέφτομαι ότι φαγητό=ευχαρίστηση.
και δεν λέω, υπάρχουν φάσεις που ζηλεύω την πίτσα που παραγγέλνει η οικογένεια μου, και το παγωτό κτλ.
αλλά προσπαθώ να το ελέγχω. είναι πολύ δύσκολο. ειδικά τον τελευταίο καιρό μετά από 4 σχεδόν μήνες.
προχθές πήραν πίτσα πχ. ε νταξ. μου είχε λείψει. και πήρα ένα κομμάτι για δεκατιανό την επόμενη μέρα που είχε μείνει. ούτε τύψεις είχα έτσι, ούτε με τα μούτρα έπεσα όπως άλλες φορές. έκατσα και το απόλαυσα. σιγά σιγά. μεγάλη σημασία παίζει η ταχύτητα που τρώμε. και η ποσότητα. μια άλλη μέρα αντί για δεκατιανό προτίμησα 25γρ σοκολάτα υγείας, από την οποία κιόλας άφησα και 2 μπάρες! ποιος? εγώ? άφησα γλυκό.

δεν έχω γράψει κανέναν στόχο. απλά ξέρω ότι πρέπει και θέλω να αδυνατίσω. για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξω εγώ πρώτα. να αλλάξω συνήθειες και οπτική γωνία ως προς το φαγητό και γενικότερα να αλλάξω. και να έχω υπομονή και επιμονή και προσήλωση.

αν δεν επιμείνω δεν πρόκειται να δω αλλαγή. ούτε στο σώμα μου ούτε στον χαρακτήρα μου. τώρα πως έγινε το κλικ και αποφάσισα όλα αυτα, δεν έχω ιδέα. έτυχε.

αλλά αυτή η διαδικασία δεν είναι εύκολη για κανέναν. αυτό είναι σίγουρο. όλοι έχουν προβλήματα, και δικαιολογίες του τύπου "δεν ξέρεις τι προβλήματα έχει ο άλλος" είναι απλά δικαιολογίες.

ο άνθρωπος είναι ον ανικανοποίητο και εγωιστικό. αδιαφορεί για τα προβλήματα του άλλου, και στο μυαλουδάκι του κυριαρχεί η σκέψη ότι αυτός περνάει τα περισσότερα ζόρια, οπότε είναι οκ αν δεν καταφέρει τον κάθε στόχο του.δικαιολογείται και επαναπαύεται.

ε δεν το πιστεύω αυτό. όσο διαφορετικοί και αν είμαστε, όλοι έχουμε προβλήματα, και κανενός τα προβλήματα δεν λύνονται ως δια μαγείας. αν δεν λύσουμε τα προβλήματα μας μόνοι μας, κανένας δεν θα το κάνει για εμάς.

ναι νταξ, ίσως ακούγεται προκλητικό αυτό που λέω, αλλά έτσι το βλέπω πλέον σε μένα.
μια ζωή δικαιολογίες ήμουν. ε σταμάτησαν αυτές. τέλος. τις σταμάτησα. βρήκα την δύναμη και τη θέληση και το έκανα. όσο κλισέ και αν ακούγεται "δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω". και τότε ήθελα να αδυνατήσω, και τώρα θέλω. ποια η διαφορά??? μπορώ η δεν μπορώ να το κάνω?? ε αν δεν δείξω προσήλωση και αποφασιστικότητα δεν θα το μάθω ποτέ. αν βρίσκω δικαιολογίες δεν θα το μάθω ποτέ. πλέον σκέφτομαι πως ότι εμπόδιο/δικαιολογία μου πεταχτεί θα το ξεπεράσω. δεν θα το αφήσω να με κρατήσει πίσω, και βοήθεια θα ζητήσω και ότι χρειαστεί θα το κάνω. αρκεί να μην τα παρατήσω. και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. έχω πολλά προβλήματα, όπως όλοι μας άλλωστε φαντάζομαι. αλλά κομμένες οι δικαιολογίες και η φυγοπονιά.

αγαθά κόποις κτώνται άλλωστε.

[nickosk]

Originally posted by Μαρία.

Originally posted by Bookie
Βασικά δεν γράφω αυτά που λέει ο συγγραφέας δεν έχω σκοπό να γράψω 400 σελίδες εδώ, γράφω τα σημεία που με βοήθησαν να πετύχω το στόχο μου. Καταστάσεις και καταστάσεις αντιμετωπίζει η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού και όχι μόνο οι παχύσαρκοι. Η καθημερινότητα τους θα ήταν πολύ καλύτερη αν αντί να κάθονται σε ένα καναπέ και να τσακώνονται με το ψυγείο τους έβγαιναν έξω και περπατούσαν, δεν λέω να πάνε γυμναστήριο, λέω να βγούνε να περπατήσουν μία ώρα την ημέρα. Αν περπατούσαν μία ώρα τότε δεν θα πηγαίνανε στο ψυγείο γιατί θα σκεφτόντουσαν το περπάτημα που έριξαν. Άρα το ότι επιφέρει η καθημερινότητα μας στη ζωή μας το επιλέγουμε εμείς με ότι αυτό συνεπάγεται...

Εννοείτε πως γράφεις τα κύρια σημεία του βιβλίου. Αλλά τα βιβλία, αν βοηθήσουν κάποιους θα είναι η εξαίρεση στον κανόνα!
Όμως περί του καναπέ -αυτή η τσίχλα πια!- θα διαφωνήσω. Το να βγει κάποιος να περπατήσει για λίγο και να το κάνει καθημερινά δεν λύνει το πρόβλημα. Εγώ ένα φεγγάρι πήγαινα σταθερά γυμναστήριο καθημερινά, αλλά υπήρξαν συχνά στιγμές που έμπαινα σε ζαχαροπλαστείο κι αγόραζα μια μικρή τούρτα και την τσάκιζα στο σπίτι. Πήγαινα στο γυμναστήριο για να αλλάξω παραστάσεις, να γνωρίσω νέο κόσμο, να χάσω σιγά σιγά τα κιλά μου... αλλά όταν επέστρεφα στο σπίτι πολλές φορές ήταν σαν να μην είχα πάει. Και γενικά όσες φορές σηκωνόμουν με την δικαιολογία να περπατήσω και να βελτιώσω την φυσική μου κατάσταση, πάλι κατέληγα με μια τσάντα απ'το πρώτο ψιλικατζίδικο που συναντούσα στην επιστροφή.

Εσύ υπήρξες μια φορά στην ζωή σου παχύσαρκος και μάλιστα ενήλικος. Εγώ όμως γεννήθηκα έτσι. Και ξέρεις, το να γεννιέσαι υπέρβαρο μωρό κι ο γονιός δεν φροντίζει όσο είναι καιρός να δώσει τις σωστές ποσότητες και τροφές στο παιδί, η παχυσαρκία θα το ακολουθεί σε όλη του τη ζωή με όλο το ρατσισμό μαζί που βγαίνει από παντού. Είμαι 47 χρονών κι όλα μου τα χρόνια έδινα μάχη με την παχυσαρκία μου. Μια φορά κατάφερα κι αδυνάτισα με υγιεινή διατροφή και γυμναστική κι αυτό που είδα στον κόσμο έξω, με τρόμαξε! Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Η παχυσαρκία μου έδινε την προστασία και ήξερα ποιοι δεν με ήθελαν κι όταν αυτή έφυγε -έστω και για λίγο- βγήκε στην επιφάνεια το ψέμα και η κοροϊδία. Κι άρχισαν να εμπλέκονται κι άλλοι παράγοντες και έχανα καθημερινά έδαφος. Μου ήρθαν τα πάνω κάτω. Χωρίς να το καταλάβω έβαλα τα κιλά μου και ποτέ δεν τα ξανάχασα.
Γι'αυτό σου λέω, άλλο να σε βρίσκει η παχυσαρκία σε κάποια χρονική στιγμή στην ενήλικη ζωή σου και βρίσκεις τρόπο να επανέλθεις κι άλλο να είσαι παχύσαρκος εφόρου ζωής.

Μαρία, επειδή κι εγώ είμαι παχύσαρκος σαν και εσένα και ειδικότερα από τρίτη Δημοτικού και πέρασα όλη μου την εφηβεία και έως τώρα στα 25 μου να είμαι παχύσαρκος πιστεύω ότι βρίσκεσαι σε άρνηση και δικαιολογείς τον εαυτό σου! Για εμένα το να υποφέρεις από την νόσο της παχυσαρκείας (διότι περί νόσου πρόκειται) είναι ότι χειρότερο από ψυχολογικής και παθολογικής άποψης μπορεί να έχει κάποιος στην ζωή του! (εξαιρώ θανατηφόρες ασθένειες κτλ) Κι εγώ μια ζωή παχύσαρκος ήμουνα, από παιδάκι..! Και ξέρεις τί έχω χάσει? Όλη τη ζωή! Την πραγματική ζωή και τις εμπειρίες που μαζεύεις με τα χρόνια! Μπορεί ο χαρακτήρας μου να είναι αρκετά κοινωνικός και για το λόγω αυτό έχω παρέες και περνάω αρκετά καλά καθημερινά μαζί τους αλλά είμαι απών από πολλά πράγματα! Και όλα αυτά γιατί? Για μία από τις τόσες πολλές απολαύσεις της ζωής! το φαγητό! Βλέπουμε και ζούμε μόνο για το φαγητό και την απόλαυση-ασφάλεια που μας προσφέρει! Αυτή είναι η αλήθεια! Χάνεις το sex, το φλερτ, την αυτοπεποίθηση, τα μπάνια σε κεντρικές παραλίες, τα beach bar, την άνεση να τρως κάπου δημόσια χωρίς να σε νοιάζει αν σε βλέπουν και πολλά ακόμα! Πόσοι από εμάς δεν αισθάνονται το ίδιο? Η παχυσαρκία σε πάει πίσω σε πολλά πράγματα και δραστηριότητες.! Σε περιορίζει ακόμα και στα επαγγελματικά σου! Είναι ένα πρόβλημα που είτε το έχεις από τη γέννα όπως εγώ και εσύ και πάρα πολλοί άλλοι προσπαθείς να το πολεμήσεις ή το πολύ πολύ να το μετριάσεις! ακριβώς τα ίδια με εσένα έλεγα πριν λίγο καιρό και τώρα που άλλαξα τρόπο σκέψης βλέπω τα πράγματα διαφορετικά! Μπορεί ο κόσμος όπως λες να είναι κάπως διαφορετικός μετά, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι! Απλά βλέπεις εσύ τον πραγματικό του εαυτό! Μπορεί παλιότερα να μην σου έδιναν σημασία και τώρα που κατάφερες κάτι να σε πρόσεξαν για πρώτη φορά... δεν ξέρω ακριβώς τι αντιμετόπισες από τον κόσμο... υποθέσεις κάνω!
Αυτό που θέλω να πώ είναι ότι πρέπει να παλεύεις αυτό που σε πάει πίσω ότι και να είναι..!
Μια ζωή δεν το είχα πάρει απόφαση διότι άκουγα αυτό ακριβώς που είπες και εσύ από φίλους και γνωστούς.! Εσύ γεννήθηκες έτσι..! ΈΤΣΙ ΕΊΝΑΙ Ο ΣΩΜΑΤΟΤΥΠΟΣ ΣΟΥ! Βλακείες! Απλά το ότι γεννήθηκα έτσι το κάνει πιο δύσκολο στο να πετύχω το στόχο μου!
Φιλικά πάντα! Μου θύμισες τον εαυτό μου και είναι σαν να μιλάω σε εμένα!