Μνήμες του νερού...

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by eleni1986
Μαντζουράνα, πως τα κατάφερες μόνη σου?! Χίλια μπράβο, απίστευτη αντοχή... Είχες πολλά κιλά, και δεν κατέφυγες στη λύση του χειρουργείου..

Καλησπέρα Ελένη!

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!

Όταν ήμουν 140 κιλά είχαν πέσει όλοι οι συγγενείς πάνω μου και μου έλεγαν συνέχεια να κάνω χειρουργείο... Είχε κάνει και η μητέρα μου (τότε δεν είχε αρχίσει ακόμα να παίρνει τα κιλά πίσω) και είχα ζωντανό παράδειγμα στο σπίτι μου. Μου έλεγαν ότι θα πεθάνω αν δεν κάνω άμεσα χειρουργείο και θύμωναν μαζί μου που δεν ήθελα. Πραγματικά δεν ήθελα με τίποτα!

Από τη μία φοβόμουν πολύ τα χειρουργεία και δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα να μου αφαιρέσουν κάποιο τμήμα εσωτερικού μου οργάνου που ήταν υγιές.
Από την άλλη, (και αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος που δεν ήθελα), εκείνο τον καιρό έκανα συμβουλευτική ψυχοθεραπεία και η ψυχολόγος μου είχε πει για το χειρουργείο: "Δεν θα σου πω να κάνεις ή να μην κάνεις χειρουργείο. Αυτό είναι δική σου απόφαση. Αυτό που θα σου πω όμως, είναι ότι χρειάζεται σε κάθε περίπτωση να διαχειριστούμε τους λόγους που σε οδηγούν στο πολύ φαγητό. Γιατί εσύ αυτή την στιγμή έχεις μάθει το στρες και την στεναχώρια σου να τις "ανακουφίζεις" με το πολύ φαγητό. Αν με κάποιο βίαιο τρόπο (χειρουργείο) χάσεις απότομα την διέξοδο αυτή χωρίς να έχεις διαχειριστεί την πηγή του προβλήματος, μπορεί ν' αποκτήσεις άλλα προβλήματα, στην προσπάθειά σου ν' ανακουφιστείς." Και μου είπε μετά για τις στατιστικές ανθρώπων που μετά το χειρουργείο έπαθαν κατάθλιψη ή έπεσαν σε άλλης μορφής εθισμούς (πχ τσιγάρο, αλκοόλ, τζόγο, κλπ).
Άρα, την διαχείριση της συναισθηματικής υπερφαγίας (που είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στην όλη υπόθεση) δεν το γλίτωνα!
(Να 'ναι καλά όπου κι αν είναι αυτή η ψυχολόγος... μπορεί να μην με βοήθησε στους άλλους τομείς της ζωή μου, όμως συνέβαλε σημαντικά στο να κατανοήσω τί στο καλό είναι η συναισθηματική υπερφαγία!)

Έτσι αποφάσισα να μην κάνω χειρουργείο.

Όσο για το "κλικ" που έγινε μέσα μου πέρυσι τέτοιον καιρό, πολλοί παράγοντες συνέβαλαν σ' αυτό. Με βοήθησαν κυρίως κάποια βιβλία ψυχολογίας που μιλούσαν για αλλαγή οπτικής γωνίας και τη σημασία της θετικής σκέψης, αλλά και οι έρευνες ορισμένων γιατρών και ψυχολόγων που διάβασα, στις οποίες αποδεικνύεται η άμεση σχέση που έχουν τα στρες που βιώνουμε στην ζωή μας με τις ασθένειες του οργανισμού μας.

Νιώθω πολύ ευγνώμων που κατάφερα και άλλαξα οπτική γωνία με πολύ θετικά αποτελέσματα στη ζωή και την υγεία μου, όμως δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να πω σε κάποιον "κάνε αυτό και το άλλο και θα κάνεις κι εσύ το κλικ", γιατί αυτό είναι κάτι που ο καθένας το ανακαλύπτει μόνος του.

Και σήμερα έρχονται οι ίδιοι συγγενείς που με πίεζαν τότε, και μου ζητάνε συγνώμη και μου λένε ότι τους διέψευσα με τον καλύτερο τρόπο!
Η αλήθεια βέβαια είναι, ότι δεν είχαν τελείως άδικο... αν δεν είχα καταφέρει ν' αλλάξω οπτική γωνία, πιθανότατα τώρα να ήμουν πολλά παραπάνω κιλά από τα 140 και ένα χειρουργείο να με είχε σώσει (προσωρινά πάντα) από πολλά προβλήματα υγείας που μπορεί να μου παρουσιάζονταν.

Το "ωραίο" (σε εισαγωγικά) τώρα είναι, ότι η μητέρα μου, (που ήταν από αυτούς που με πίεζαν τότε να κάνω χειρουργείο), έχοντας κάνει χειρουργείο πριν λίγα χρονια και έχοντας πάρει πια πολλά κιλά πίσω, (λογικό, αφού ποτέ δεν έκατσε ν' αναλύσει και ν' αντιμετωπίσει την συναισθηματική της υπερφαγία), έρχεται και μου λέει: "Θέλω να με βάλεις σε πρόγραμμα! Να μου πεις τί να κάνω για να χάσω τα κιλά που έχω πάρει.".

Το χειρουργείο είναι ένα πολύ καλό εργαλείο να σου δώσει μια αρχική ώθηση και να σε γλιτώσει από κάποιες ασθένειες που απειλούν άμεσα έναν παχύσαρκο. Όμως για να απαλλαγούμε για πάντα από τα προβλήματα με το βάρος μας και ν' αποκτήσουμε υγιή σχέση με το φαγητό, χρειάζεται οπωσδήποτε να συνειδητοποιήσουμε και ν' αντιμετωπίσουμε την συναισθηματική υπερφαγία! Και αυτό είναι το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο όμορφο κομμάτι στην πορεία μας ν' ανακαλύψουμε και να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας! Και είναι απολύτως εφικτό για τον καθένα μας, αρκεί να ΘΕΛΟΥΜΕ να το δούμε και να το αντιμετωπίσουμε!

Αυτά τα ολίγα!
Έκθεση έγραψα πάλι!
Απλά παθιάζομαι με το θέμα, γιατί ενώ το πρόβλημα βρίσκεται στην συναισθηματική υπερφαγία, ρίχνουμε όλη μας την ενέργεια στο με ποιόν τρόπο θα "χάσουμε κιλά", που είναι δευτερεύουσας σημασίας και δεν λύνει το ουσιαστικό πρόβλημα.
Γιατί τα πολλά κιλά είναι το σύμπτωμα, όχι το πρόβλημα.

[eleni1986]

Ποσο δικιο εχεις.. Οι πιο πολλοί υπέρβαροι κ παχύσαρκοι θεωρούμε οτι το φαγητό μας δίνει κάποια ευχαρίστηση. Τρώμε χωρίς να πεινάμε κ αυτό είναι καταστροφικό. Δεν ξέρω, τελευταία αναρωτιέμαι, η συναισθηματική υπερφαγικά θεωρείται διατροφική διαταραχή η όχι; Δεν βρήκα απάντηση.. Η είναι παιχνίδι του μυαλού;; Μαντζουράνα, με την απώλεια έχεις χαλάρωση στο σώμα ή όχι;

[Sora]

αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, τα κιλά δεν χάνονται. και ακόμη και αν χαθούν, οι πιθανότητες είναι να τα ξαναπάρουμε πίσω. δυστυχώς been there, done that.

αν κάποιος έχει κιλά που τον κατατάσσουν στο bmr παχύσαρκο, σίγουρα θέλει βοήθεια για να τα χάσει. είτε προσπαθήσει με τον συντηρητικό τρόπο (διατροφή + γυμναστική) είτε με χειρουργείο.

για την δεύτερη περίπτωση δεν ξέρω πολλά οπότε προτιμώ να σιωπώ, χωρίς να παρεξηγηθώ πως το θεωρώ ταμπού, απλά δεν είμαι η πλέον κατάλληλη να μιλήσει για αυτό.

για την πρώτη περίπτωση όμως ξέρω. ξέρω πόσο δύσκολο είναι να προσπαθείς από τα 12 να αδυνατήσεις με διάφορες δίαιτες. να επισκέπτεσαι διάφορους διαιτολόγους, να χάνεις κάποια λίγα κιλά, και μετά να τα παίρνεις πίσω και διπλάσια ακόμα.
ξέρω επίσης, πως η σχέση που έχουμε με το φαί, δεν είναι φυσιολογική όπως της υπόλοιπης πλειοψηφίας ακα των αδύνατων.
στην δική μου περίπτωση ήταν σχέση φυγοπονιάς και άντληση ευχαρίστησης. μέχρι που έγινε και σε μένα αυτό το κλικ, πρι από σχεδόν 4-5 μήνες, όπως στην μαντζουράνα.
το δικό μου κλικ δεν είχε ως στόχο να χάσω κιλά, είχε ως στόχο να αλλάξω η ίδια, μέσα-έξω. δεν είχα ούτε έχω στόχο να χάνω 4 κιλά τον μήνα. έχω σαν στόχους να μην εξαρτιέμαι από το φαί και να μην αντλώ ευχαρίστηση από αυτό, να τρώω όσο το δυνατόν πιο υγιεινά, αλλά αν δεν το καταφέρω μια μέρα για διάφορους λόγους, έχω σαν στόχο να μην υπερβώ τις ημερήσιες θερμίδες μου. και τέλος έχω σαν στόχο να γυμνάζομαι. και όλα αυτά, να τα κρατήσω και αφού χάσω κιλά. ουσιαστικά έχω σαν στόχο να γίνω "φυσιολογική", να γιατρέψω τις διατροφικές διαταραχές μου, να ακολουθώ για πάντα έναν υγιεινό τρόπο ζωής. και αποτέλεσμα αυτών θα είναι και η πολυπόθητη απώλεια κιλών. όσο χρόνο και αν πάρει, είναι η πρώτη φορά που δεν βιάζομαι. και αυτό με βοηθάει στο να είμαι χαλαρή, να μην έχω τύψεις για τυχόν ατασθαλείες, και να εχω κουράγιο για την συνέχεια.

βέβαια ξεκίνησα λέγοντας ότι χρειαζόμαστε βοήθεια. εγώ την βοήθεια την βρήκα στην ενδοκρινολόγο μου, στην διατροφολόγο μου, και στο γυμναστήριο που πηγαίνω.
η πρώτη, μου βρήκε πολυκιστικό σύνδρομο με ινσουλίνη στα ύψη. μου έδωσε χάπια και προχωρώ.
η δεύτερη, λόγω τους ευρείμματος της πρώτης XD, μου δίνει διατροφή προσαρμοσμένη στο πρόβλημα μου. επίσης, δεν έχω εγώ το άγχος του τι να κάνω. αυτή μου προτείνει κάθε φορά διάφορα, εγώ τα ακολουθώ, και κάθε 15 μέρες κοιτάμε τι αποτέλεσμα είχαν. και είτε τα διαφοροποιούμε, είτε συνεχίζουμε. είναι μεγάλη βοήθεια, και απο την στιγμή που το έχω πάρει τόσο χαλαρά, και δεν με νοιάζει να χάσω γρήγορα κιλά, είμαι χαλαρή, με αντοχές στα ύψη, χωρίς στερήσεις, και δύναμη να συνεχίσω. παρόλο που και εγώ παλέυω 14 χρόνια με δίαιτες κτλ.
και το γυμναστήριο με βοηθάει και στην απώλεια, αλλά και ψυχολογικά. κάθε φορά που φεύγω νιώθω άλλος άνθρωπος.
είναι η πρώτη φορά που προσπαθώ να χάσω βάρος, και ταυτόχρονα ΄κάνω όλα τα παραπάνω. πάντα έκανα μισές προσπάθειες, και τα σταματούσα όταν δεν έπεφτα μέσα στα χρονοδιαγράμματα.
θέλω να πιστεύω ότι αυτή τη φορά δεν θα τα παρατήσω. ότι ούσα συνειδητοποιημένη, θα προσπαθήσω για το σωστό, δλδ τον υγιεινό τρόπο ζωής, και όχι την απώλεια κιλών.

και ποιος να το περίμενε, ήμουν η νούμερο ένα γλυκατζού που έψαχνε συνέχεια δικαιολογίες για να φάει γλυκά, και πλέον δεν τα επιζητώ καθόλου, ούτε λιγουρεύομαι όταν βλέπω άλλους να τρώνε ούτε τίποτα. αν το κατάφερα εγώ αυτό, μπορεί ο καθένας.

επιμονή, υπομονή, προσήλωση και βοήθεια ιατρική, διατροφολογική και άθληση. αυτά κάνω, και προς το παρόν μου πάνε καλά. ούτε στέρηση νιώθω, ούτε τίποτα. συνεχίζω σαν να ξεκίνησα χθες, με τις ίδιες αντοχές. οι ακρότητες δεν χρειάζονται.

η συνειδητοποίηση του ότι πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι για πάντα, και όχι για λίγο. αυτό νομίζω πως παίζει καθοριστικό ρόλο.

υγ.σας κουράζω να γράφω τα ίδια και τα ίδια συνέχεια i know XD.

[Μαρία._ed]

Originally posted by Μαντζουράνα

.... . Αν με κάποιο βίαιο τρόπο (χειρουργείο) χάσεις απότομα την διέξοδο αυτή χωρίς να έχεις διαχειριστεί την πηγή του προβλήματος, μπορεί ν' αποκτήσεις άλλα προβλήματα, στην προσπάθειά σου ν' ανακουφιστείς." Και μου είπε μετά για τις στατιστικές ανθρώπων που μετά το χειρουργείο έπαθαν κατάθλιψη ή έπεσαν σε άλλης μορφής εθισμούς (πχ τσιγάρο, αλκοόλ, τζόγο, κλπ).
....

Η ψυχολόγος έχει κάνει μελέτες με νοσηρά παχύσαρκους χειρουργημένους εδώ στην Ελλάδα κι έβγαλε τέτοια ασφαλή συμπεράσματα ή βασίζεται σε ξενόφερτες μελέτες;

[Nefeli-]

Καλησπέρα σας , ελπίζω να περασατε όλες ένα ομορφο σ/κ.

Το να πάρει κανείς αποφάσεις για να αντιμετωπίσει την όποια διαταραχή πιθανόν εχει, είναι το πιο σοβαρό βήμα που μπορεί να κάνει για τον εαυτό του. Το να ζητήσεις βοήθεια από επιστήμονες ή ομάδα επιστημόνων και πάλι το θεωρώ πολύτιμο και θα το ευχόμουν για όλους. Υπάρχει μόνο ένα θέμα το οποίο στην πορεία ειναι εξαιρετικά κρίσιμο... από ποιους ζητάμε βοήθεια; είναι καταλληλοι; πολύ πρόσφατα αντιμετωπίζοντας ένα ζόρικο συμβάν παράλληλα με όλα τα υπόλοιπα, κατάλαβα ότι βοήθεια από βοήθεια διαφέρει... επίσης έτσι και μπεις στην διαδικασία να σκαλίσεις, να θυμηθείς, να ανακατέψεις τα σώψυχα σου και τελικά ο επιστημονικός σου σύμμαχος δεν μπορεί να διαχειριστει αυτό που πιθανόν προκύψει, η ζημιά είναι τεράστια και πολλές φορές οριακά στο να κινδυνέψεις και σωματικά... ειστε τυχερές όσες βρήκατε αληθινούς συμμάχους

[eleni1986]

Νεφέλη, διάβασα αυτά που έγραψες, και σκέφτομαι κ εγώ με τη σειρά μου το εξής, οι άνθρωποι οι οποίοι καπνίζουν πολύ, βγαίνουν και πίνουν κ δε μπορούν να συγκρατηθούν, ή αγοράζουν ένα μπωλ παγωτό κ μπορεί να το φάνε όλο (όπως είμαι εγώ)... Πάσχουν από κάποια διαταραχή ή δεν μπορούν να επιβληθούν στις αδυναμίες και κατ' επέκταση στον εαυτό τους? Προσωπικά, επειδή, τελευταία διάβασα περισσότερα για τις διαταραχές πρόσληψης τροφής, δυσκολεύομαι να πείσω τον εαυτό μου ότι έχω κ εγώ μια διαταραχή, προτιμώ να πιστεύω ότι δεν έχω αυτοσυγκράτηση ανά διαστήματα...
Δεν ξέρω, οι υπόλοιποι τι σκέφτεστε? Επίσης, ένα μεγάλο μειονέκτημα, που έχω είναι η έλλειψη υπομονής, είμαι γενικά έτσι, θέλω τα πάντα να γίνονται στο άψε σβήσε... Κ τα παρατάω!!! Μήπως, και η συμβουλή ενός ειδικού, κάποιες φορές περιττεύει? Και πρέπει οι ίδιοι να πάρουμε δραστικές αποφάσεις για την ζωή μας, και κυρίως για την καθημερινότητά μας?

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by eleni1986
Ποσο δικιο εχεις.. Οι πιο πολλοί υπέρβαροι κ παχύσαρκοι θεωρούμε οτι το φαγητό μας δίνει κάποια ευχαρίστηση. Τρώμε χωρίς να πεινάμε κ αυτό είναι καταστροφικό. Δεν ξέρω, τελευταία αναρωτιέμαι, η συναισθηματική υπερφαγικά θεωρείται διατροφική διαταραχή η όχι; Δεν βρήκα απάντηση.. Η είναι παιχνίδι του μυαλού;; Μαντζουράνα, με την απώλεια έχεις χαλάρωση στο σώμα ή όχι;

Η συναισθηματική υπερφαγία είναι διατροφική διαταραχή. Χρησιμοποιούμε το φαγητό για να "ανακουφίσουμε" κάποια αρνητικά συναισθήματα που νιώθουμε. Όπως ο αλκοολικός χρησιμοποιεί το ποτό, ο ναρκομανής τα ναρκωτικά, κλπ.

Αυτό το "τρώω για ευχαρίστηση" είναι απλά η επιφάνεια. Έτσι νομίζουμε, ότι τρώμε απλά γιατί μας αρέσει περισσότερο το φαγητό από ό,τι στους άλλους ανθρώπους. Δεν είναι έτσι. Κάτω από την επιφάνεια κρύβονται πολλά αρνητικά συναισθήματα τα οποία λανθασμένα προσπαθούμε να διώξουμε με το φαγητό. Και τελικά δεν καταφέρνουμε τίποτα, αφού και τα προβλήματα της ζωής μας μένουν άλυτα, αλλά και δημιουργούμε στον εαυτό μας και ένα καινούριο: την παχυσαρκία.

Όσο για την ερώτησή σου περί χαλάρωσης...
Πιστεύεις ότι έχοντας χάσει 53 κιλά (μέχρι στιγμής), που είναι σαν να έχασα έναν κανονικό άνθρωπο από πάνω μου, θα έμενε το δέρμα μου σφιχτό και αψεγάδιαστο;
Φυσικά και έχω χαλάρωση, όμως δεν με πτοεί καθόλου αυτό!
Είμαι στην διαδικασία αποδοχής, αγάπης και εκτίμησης του εαυτού μου ακριβώς όπως είναι! Και τα καταφέρνω πολύ καλά πια σ' αυτό το κομμάτι!

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by Sora
η συνειδητοποίηση του ότι πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι για πάντα, και όχι για λίγο. αυτό νομίζω πως παίζει καθοριστικό ρόλο.

Έχεις απόλυτο δίκιο σ' αυτά που γράφεις Sora, και ειδικά στο παραπάνω!!

Πραγματικά μπράβο σου για την πορεία σου και την εις βάθος συνειδητοποίηση της κατάστασης! Αντιμετωπίζεις το πρόβλημα με τον πιο υγιή τρόπο!

Είμαι σίγουρη ότι αυτή η φορά θα είναι η μία και καλή! Συνέχισε έτσι! :thumbup:

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by Μαρία.
Η ψυχολόγος έχει κάνει μελέτες με νοσηρά παχύσαρκους χειρουργημένους εδώ στην Ελλάδα κι έβγαλε τέτοια ασφαλή συμπεράσματα ή βασίζεται σε ξενόφερτες μελέτες;

Να σου πω την αλήθεια, δεν την ρώτησα λεπτομέρειες σχετικά με αυτές τις έρευνες. Ήταν ειδικευμένη στις διατροφικές διαταραχές, οπότε πίστεψα τα λεγόμενά της.
Δεν ξέρω την ακρίβεια των στατιστικών, πάντως αυτό που είπε για την ανάγκη αντιμετώπισης της συναισθηματικής υπερφαγίας με χειρουργείο ή χωρίς, ήταν απολύτως σωστό.

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by Nefeli-
επίσης έτσι και μπεις στην διαδικασία να σκαλίσεις, να θυμηθείς, να ανακατέψεις τα σώψυχα σου και τελικά ο επιστημονικός σου σύμμαχος δεν μπορεί να διαχειριστει αυτό που πιθανόν προκύψει, η ζημιά είναι τεράστια και πολλές φορές οριακά στο να κινδυνέψεις και σωματικά... ειστε τυχερές όσες βρήκατε αληθινούς συμμάχους

Δυστυχώς έχεις απόλυτο δίκιο...
Θέλει μεγάλη προσοχή στην επιλογή του επιστήμονα με τον οποίο θα κάνουμε μια τόσο σοβαρή δουλειά.

[eleni1986]

Originally posted by Μαντζουράνα

Originally posted by eleni1986
Ποσο δικιο εχεις.. Οι πιο πολλοί υπέρβαροι κ παχύσαρκοι θεωρούμε οτι το φαγητό μας δίνει κάποια ευχαρίστηση. Τρώμε χωρίς να πεινάμε κ αυτό είναι καταστροφικό. Δεν ξέρω, τελευταία αναρωτιέμαι, η συναισθηματική υπερφαγικά θεωρείται διατροφική διαταραχή η όχι; Δεν βρήκα απάντηση.. Η είναι παιχνίδι του μυαλού;; Μαντζουράνα, με την απώλεια έχεις χαλάρωση στο σώμα ή όχι;

Η συναισθηματική υπερφαγία είναι διατροφική διαταραχή. Χρησιμοποιούμε το φαγητό για να "ανακουφίσουμε" κάποια αρνητικά συναισθήματα που νιώθουμε. Όπως ο αλκοολικός χρησιμοποιεί το ποτό, ο ναρκομανής τα ναρκωτικά, κλπ.

Αυτό το "τρώω για ευχαρίστηση" είναι απλά η επιφάνεια. Έτσι νομίζουμε, ότι τρώμε απλά γιατί μας αρέσει περισσότερο το φαγητό από ό,τι στους άλλους ανθρώπους. Δεν είναι έτσι. Κάτω από την επιφάνεια κρύβονται πολλά αρνητικά συναισθήματα τα οποία λανθασμένα προσπαθούμε να διώξουμε με το φαγητό. Και τελικά δεν καταφέρνουμε τίποτα, αφού και τα προβλήματα της ζωής μας μένουν άλυτα, αλλά και δημιουργούμε στον εαυτό μας και ένα καινούριο: την παχυσαρκία.

Όσο για την ερώτησή σου περί χαλάρωσης...
Πιστεύεις ότι έχοντας χάσει 53 κιλά (μέχρι στιγμής), που είναι σαν να έχασα έναν κανονικό άνθρωπο από πάνω μου, θα έμενε το δέρμα μου σφιχτό και αψεγάδιαστο;
Φυσικά και έχω χαλάρωση, όμως δεν με πτοεί καθόλου αυτό!
Είμαι στην διαδικασία αποδοχής, αγάπης και εκτίμησης του εαυτού μου ακριβώς όπως είναι! Και τα καταφέρνω πολύ καλά πια σ' αυτό το κομμάτι!

Ουτε εμενα με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η χαλάρωση, σκεφτομουν μηπως κανεις καποια άσκηση η χρησιμοποιείς καποια κρέμα, επειδη βλεπω οτι γενικά γνωρίζεις αρκετα πραγματα επι του θέματος!! Ελπιζω να τα καταφέρω κ εγω.. Βαρέθηκα να ειμαι μονίμως σε αυτην την κατασταση.. Μισο χρονο διαιτα και τον αλλο μισο ο,τι χανω να το παιρνω πισω...

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by eleni1986
Ουτε εμενα με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η χαλάρωση, σκεφτομουν μηπως κανεις καποια άσκηση η χρησιμοποιείς καποια κρέμα, επειδη βλεπω οτι γενικά γνωρίζεις αρκετα πραγματα επι του θέματος!! Ελπιζω να τα καταφέρω κ εγω.. Βαρέθηκα να ειμαι μονίμως σε αυτην την κατασταση.. Μισο χρονο διαιτα και τον αλλο μισο ο,τι χανω να το παιρνω πισω...

Καλημέρα Ελένη!
Όταν ένας άνθρωπος χάνει δεκάδες κιλά από πάνω του, σε όσο χρονικό διάστημα και αν το κάνει, η χαλάρωση του δέρματος είναι αναπόφευκτη!
Η κρέμα βοηθά μόνο στην ενυδάτωση του δέρματος και όχι στην χαλάρωση.
Η άσκηση βοηθά στην ενδυνάμωση των μυών και όχι στην χαλάρωση του δέρματος.
Κρέμα δεν βάζω γιατί βαριέμαι για να είμαι ειλικρινής. :-p
Η άσκηση που κάνω από την πρώτη μέρα της προσπάθειας είναι αρκετό περπάτημα, λίγο χορό, για 2-3 μήνες έκανα βαράκια για τα χέρια (τώρα τα σταμάτησα) και τον τελευταίο μήνα κάνω κολύμπι.
Στην αρχή μ' ενοχλούσε πολύ η χαλάρωση, δεν μπορούσα να την αποδεχτώ.
Τώρα πια όμως, τολμώ να πω ότι την έχω αγαπήσει! Είναι το σημάδι του μεγάλου κατορθώματός μου! Και την βρίσκω και αρκετά χαριτωμένη! Επίσης, την αγαπώ, γιατί πλέον αγαπώ καθετί που είναι στο σώμα μου!

Καταλαβαίνω απόλυτα την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.
Το φαινόμενο γιο-γιο το έχω βιώσει για τα καλά και για πολλά χρόνια.
Δεν οφελεί σε τίποτα να προσπαθείς αν δεν είσαι έτοιμη ν' αλλάξεις για πάντα την διατροφή σου. Θα είναι τελείως άδικος κόπος.
Δες μέσα σου... προσπάθησε να βρείς τί σε οδηγεί στο πολύ φαγητό και αντιμετώπισέ το. Αντιμετώπισε τις βαθύτερες ανασφάλειες που μπορεί να νιώθεις. Και αγάπησε τον εαυτό σου! Να του φέρεσαι με ευγένεια, σεβασμό, φροντίδα και αγάπη!
Σκέψου θετικά και αισιόδοξα και έχε πίστη ότι θα τα καταφέρεις!
Έστω και εξαναγκαστικά στην αρχή! Επέβαλε στον εαυτό σου την θετική σκέψη και την πίστη ότι όλα θα πάνε καλά!

Αυτά τουλάχιστον βοήθησαν εμένα!
Να είσαι καλά!
:-)

[Μαρία._ed]

Originally posted by Μαντζουράνα
Να σου πω την αλήθεια, δεν την ρώτησα λεπτομέρειες σχετικά με αυτές τις έρευνες. Ήταν ειδικευμένη στις διατροφικές διαταραχές, οπότε πίστεψα τα λεγόμενά της.
Δεν ξέρω την ακρίβεια των στατιστικών, πάντως αυτό που είπε για την ανάγκη αντιμετώπισης της συναισθηματικής υπερφαγίας με χειρουργείο ή χωρίς, ήταν απολύτως σωστό.

Καλημέρα κατ'αρχήν.
Συνεπώς η ψυχολόγος αυτή δεν ασχολήθηκε με το κομμάτι αυτό των χειρουργείων παχυσαρκίας. Κατά την γνώμη μου η αποψή της είναι απλά μια υπόθεση. Επιστήμονας λοιπόν που δεν έχει ασχοληθεί με την ψυχολογία ενός νοσηρά παχύσαρκου χειρουργημένου μελετώντας την σε βάθος χρόνου, τότε τα συμπεράσματα του είναι απλά υποθέσεις. Και επειδή τρέχω γενικά με τους γιατρούς, έχω διαπιστώσει πως το 99,9% είναι άσχετοι με τα χειρουργεία παχυσαρκίας και δίνουν λάθος διαγνώσεις και θεραπείες...
Θεωρώ πως όταν κάποιος θέλει να πάρει συμβουλές για κάποιο χειρουργείο παχυσαρκίας προτιμότερο είναι να επισκεφθεί τον ψυχολόγο ή ψυχίατρο μιας ομάδας ενός ιατρείου παχυσαρκίας πριν λάβει την απόφαση.

Προσωπικά 5,5 μήνες χειρουργημένη, νιώθω άλλος άνθρωπος. Όχι ότι δεν ζω τις ίδιες καταστάσεις με αυτές που ζούσα και πριν το χειρουργείο, αλλά έχω κερδίσει τις χαμένες δυνάμεις μου, την αυτοπεποίθηση μου, την αισιοδοξία μου, αλλά δεν άρχισα το κάπνισμα (δεν υπάρχει λόγος να το κάνω) κι αν νιώθω καμιά φορά πεσμένη θα πάω επίσκεψη σε φίλη. Βρίσκω τον τρόπο να διαχειριστώ τις συναισθηματικές μου μεταπτώσεις αν κι όποτε υπάρξουν, χωρίς να καταφεύγω στο φαγητό (δεν υπάρχει άλλωστε τέτοια επιθυμία).
Κι αισθάνομαι τυχερή για το δικό μου χειρουργείο, γιατί απλά μέχρι τώρα δεν με αφήνει να ξεφύγω αφού λιπαρά και γλυκά, μπορούν να μου φέρουν dumping. Και κάτι τέτοιο σε ξυπνάει και δεν αφήνεσαι.
Όπως εσύ έχεις την μητέρα σου με ένα αποτυχημένο χειρουργείο, έχω κι εγώ γνωστούς στον περίγυρο που επίσης το μανίκι αποδείχθηκε αποτυχία. Ίσως επειδή ο γιατρός δεν έκανε τον κόπο να ενημερώσει σωστά για όλα τα είδη χειρουργείου να πει πια είναι τα θετικά και πια τα αρνητικά.
Συμπερασματικά κι ενώ διατροφικά είμαι σε φάση που τρώω σχεδόν απ'όλα, συνεχίζω ακόμη και τώρα να τρώω τις ίδιες μερίδες με πριν. Δεν έχουν μεγαλώσει κι όταν νιώθω πείνα καλύπτω τις ανάγκες μου με φρούτα ή ξηρούς καρπούς. Έχω μπει σε έναν τρόπο διατροφής όπως ο δικός σου πλέον, που πριν το χειρουργείο -όντας κουρασμένη ψυχολογικά και σωματικά να χάσω κιλά με διατροφή- δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω. Η συναισθηματική υπερφαγία μου με υπερνικούσε και δεν μπορούσα να την ελέγξω. Τώρα δεν υπάρχει. Την έδιωξα από επάνω μου με το νυστέρι του γιατρού μου.
Γι'αυτό και για μένα ήταν η καλύτερη απόφαση που έλαβα για την ζωή μου την ίδια.
Πιστεύω πως και η Nefeli βρίσκεται στην ίδια φάση με μένα προ χειρουργείου. Άλλωστε μαζί αρκετές φορές εδώ στο φόρουμ αρχίζαμε και σταματούσαμε μια δίαιτα και πάντα με προσωρινά αποτελέσματα.
Εσύ είσαι από εκείνες τις εξαιρέσεις που βρήκες την δύναμη και το διαχειρίστηκες το πρόβλημα σου αλλάζοντας τον τρόπο διατροφής, η πλειοψηφία του κόσμου όμως -με πρόβλημα παχυσαρκίας- δεν μπορεί να την βρει αυτή την δύναμη. Και μπράβο σου!

Ο καθένας λοιπόν προσπαθεί να βρει λύση στο πρόβλημα της παχυσαρκίας του ανάλογα. Εγώ την βρήκα με το χειρουργείο -όπως κι άλλος κόσμος- και χαίρομαι για την επιλογή μου!

[Μαντζουράνα_ed]

Μαρία καλησπέρα!

Στην απάντησή σου υπερασπίζεσαι την επιλογή του χειρουργείου.
Δεν είπα πουθενά ότι το χειρουργείο είναι άχρηστο!
Ίσα-ίσα! Πάντα το χαρακτηρίζω σαν ένα πολύ καλό εργαλείο!

Απλά ανέλυσα τους λόγους για τους οποίους δεν το επέλεξα!
Δεν σημαίνει ότι η επιλογή μου είναι "η σωστή".
Η επιλογή μου είναι η σωστή για μένα.
Ο καθένας κάνει την επιλογή που είναι η καλύτερη για τον ίδιο!

Χαίρομαι πολύ που σε βοήθησε το χειρουργείο, διαχειρίστηκες με επιτυχία την συναισθηματική σου υπερφαγία και απέκτησες υγιή σχέση με το φαγητό!
Αυτό είναι το ζητούμενο όλων μας, είτε επιλέξουμε το χειρουργείο, είτε όχι!

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by Tassos67i
Ο δικος μου φοβος, στην φαση της απωλειας, ηταν η "επομενη μερα". Οταν η λεπτη μου σιλουετα θα ειχε γινει μακροχρονια καθημερινοτητα. Η απιστευτα ανεβασμενη διαθεση λογω του συνεχους επιτυχημενου αδυνατισματος θα ξεφουσκωνε κι ολες οι αιτιες της συναισθηματικης μου υπερφαγιας θα φωναζαν παρον με βροντερη φωνη. Οπως κι εγινε.

Καλησπέρα Τάσο!
Δηλαδή αυτήν την περίοδο νιώθεις ότι πεινάς όπως παλιά;
Κάνεις υπερφαγικά επεισόδια ή συγκρατείσαι νιώθοντας καταπίεση;