ΠΑΛΙΟ ΜΕΛΟΣ, ΝΕΑ ΑΡΧΗ, ΞΑΝΑ

[MKEH78]

ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ
posted on: 26/1/10

Originally posted by MKEH78
Λοιπόν επειδή δεν έχω συστηθεί ακόμα επίσημα, να σας πω ότι είμαι η Μαρία,
32 ετών, παντρεμένη τα τελευταία 5 χρόνια με τον αντρούλη μου και έχουμε και
ένα παιδάκι 2,5 χρονών, σχεδιάστρια στο επάγγελμα.
Αυτό που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι το πρόβλημα που θεωρώ ότι έχω,
Και που με έκανε να βρω και αυτόν εδώ το χώρο.
(το κείμενο με τα κόκκινα γράμματα αν θέλετε παραβλέψτε το γιατί είναι πολύ μεγάλο)

Έτσι ξεκινά η ιστορία μου:
Από μικρή ήμουν πολύ αδύνατη, έτρωγα πολύ αλλά σαν παιδάκι πάνω στην ανάπτυξη και με πολλές δραστηριότητες φυσικά δεν πάχαινα. (ενόργανη, μπαλέτο, παγοδρόμιο, τένις, και αργότερα στίβο μέχρι και παραδοσιακούς χορούς) Η μητέρα μου, με έτρεχε παντού, ήθελε λέει να βρω την κλίση μου. Και η αλήθεια είναι ότι την βρήκα. 12 χρονών, ότι μου είχε έρθει και η περίοδος και άλλαζε το σώμα μου, περνάω στο αθλητικό γυμνάσιο στην ενόργανη. Εκεί για πρώτη φορά ένοιωσα άσχημα για το σώμα μου Μας ζύγιζαν κάθε εβδομάδα και τα υπόλοιπα κορίτσια με κορόιδευαν για τα παραπανίσια κιλά μου, τις τετράγωνες γάμπες και τις μεγάλες πλάτες. Τότε ήμουν ~ 45 κιλά ενώ τα άλλα κοριτσάκια γύρο στα 42 με 43 κιλά.
Από τότε και για όσο θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να χάσω βάρος δηλ. τα τελευταία 20 χρόνια.
Από μικρή πίστευα ότι θα περάσω γυμναστική ακαδημία και ότι το μέλλον μου θα ήταν εξασφαλισμένο ως γυμνάστρια?.πόσο λάθος είχα???. Την επόμενη χρονιά κόβουν τον κλάδο μου από το σχολείο που ήμουν γιατί ήμασταν μόνο 6 κορίτσια. Ο μόνος ανοιχτός κλάδος ήταν το βόλεϊ, αλλά δεν με έπαιρναν λόγο ύψους 1.56μ. Έτσι άλλαξα σχολείο, μαζί με όσα συνεπάγονται καθηγητές, συμμαθητές, κτλ. Μετά απ αυτό άλλαξε η ζωή μου. Δεν ήμουν και πολλή καλή στα μαθήματα. Δεν το είχα ψάξει και ποτέ? όλο κλεισμένη στο σπίτι να προσπαθώ και να μην τα καταφέρνω. Σε τίποτα δεν ήμουν καλή και δεν έκανα και παρέες. Τα χρόνια της εφηβείας μου πέρασαν λίγο δύσκολα δεν θέλω να τα θυμάμαι κιόλας. Τελειώνοντας το λύκειο απαριθμούσα 1 καλή φίλη (την οποία πλέον έκανα νύφη) 3 σχέσεις από3 ? 9 μέρες και 55 κιλά Τα οποία τότε μου φαίνονταν βουνό ήθελα να πάω στα 49, θεωρούσα ότι ήμουν πολλή χοντρή και απαίσια ντρεπόμουν για το σώμα μου και φυσικά είχα αρχίσει να το κρύβω, μόνο φαρδιά και το καλοκαίρι ολόσωμο?.. Σε αυτό το χρονικό διάστημα πάει και ο αδερφούλης μου φαντάρος και χάνω και το παρεάκι μου. Γυρνώντας από το στρατό με βρίσκει 63κιλά και ψυχολογικό ράκος. Μαζί, με πολλές βολτούλες και γυμναστική πάω πάλι στα 55. που φυσικά και δεν με ικανοποιούσαν. Μετά έφτιαξαν λίγο τα πράγματα, παρέμεινα βέβαια σε αυτά τα κιλά αλλά σπούδασα (σε ΙΕΚ) και άρχισα να έχω μια κάποια κοινωνική ζωή.
Στα 22 μου χρόνια γνωρίζω τον αντρούλη μου. Εγώ τότε πάλι στα 55κ Γίνομαι για πρώτη φορά γυναίκα, ήταν καλοκαίρι κάθε μέρα 3 φορές για μπάνιο και μετά καφέ και κλαμπάκια μέχρι το πρωί. Έχασα 5 κιλά ο άντρας μου ήταν ενθουσιασμένος. Αλλά μέχρι εκεί, από τους επόμενους μήνες ξεκίνησε ο ανήφορος, πάνω στο εξάμηνο συγκατοικήσαμε και εκεί άρχισαν τα προβλήματα Περίπου στα 65κ και βάλτε τώρα, λίγο η δουλειά, λίγο το να φτιάξουμε το σπίτι, λίγο το να κάνουμε το γάμο, λίγο η πεθερούλα μου που μας καλοταΐζει, βάλτε και τη γέννα. Μετράω 10 χρόνια άγχους, 10 χρόνια ρουτίνας, και 10 χρόνια που προσπαθώ να χάσω κιλά, με γυμναστήρια, διαιτολόγους, και ινστιτούτα αδυνατίσματος.
Παίρνω και χάνω τα τελευταία χρόνια ~ 10 με 15κ. τα 81κ. που γέννησα είναι τα περισσότερα που έχω πάει ποτέ, τώρα όμως τα πλησιάζω πάλι, έφτασα τα 77κ.
Έχω περάσει φάσεις και με εμετούς. Ελάχιστες φορές θα έλεγα ~20με25
Αλλά σε κάποιο επεισόδιο έβγαλα και αίμα. Ίσως ήμουν τυχερή γιατί τότε τρόμαξα και
το εκμυστηρεύτηκα στον αδερφό μου, ο οποίος μου είπε για την βουλιμία και
Ότι <<από αυτό πεθαίνουν οι άνθρωποι>> αυτή ήταν η ατάκα που με συγκλόνισε. έτσι αυτά κόπηκαν μαχαίρι όμως δεν έχω ηρεμίσει, κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο να μαγειρεύω ή να αγοράζω φαγητά με σκοπό να τα μασάω και μετά να τα φτύνω έτσι ώστε να μην προκαλώ εμετούς, αλλά να μπορώ να γεύομαι, όσα μου προκαλούν αυτήν την λίγη ηδονή, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να το περιγράψω αυτό το συναίσθημα.
Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη απόλαυση στον άνθρωπο μετά το sex είναι το φαγητό
Το φαγητό έρχεται μεν δεύτερο αλλά μπορώ να το έχω σαν παρηγοριά παντού και συνέχεια. Ενώ όμορφες ρομαντικές στιγμές με τον άνθρωπο μου 1 φ την εβδομάδα για ~30 λεπτά και αυτό αν ήμαστε τυχεροί.(Και φυσικά δεν μιλάμε για ρομαντισμό αλλά για ανάγκη. Πού χρόνος για ρομαντισμό.)
Ο άντρας μου ακόμα δεν έχει προσέξει κάτι. Του έχω κρύψει βέβαια και αυτές της κακές μου συνήθειες όντας σίγουρη ότι θα με σιχαθεί.
Τέσπα τα είπα και ησύχασα.
Είμαι εδώ για να βρω λύσης και φίλους.
Συγνώμη για το κατεβατό αλλά και 20 χρόνια μέσα σε μια σελίδα είναι λίγο δύσκολο να χωρέσουν.

Ευχαριστώ για την υπομονή σας

Subject: Πάλι εδώ
posted on 26/10/14

Originally posted by MKEH78
Γεια σας.
Έχω κάποια χρόνια να μπω αλλά τα προβλήματα
με το φαγητό ακόμα υπάρχουν...
Μπήκα σήμερα και ξαναδιάβασα τις απαντήσεις
των τότε μελών της ομάδας και χάρηκα τόσο πολύ
με τα συναισθήματα που ξύπνησαν μέσα μου.
Δεν ξέρω ποιες από τις κοπέλες είναι ακόμα εδώ
αλλά θα χαρώ πολύ να κάνω και νέες φίλες.
Τώρα είμαι ~ 78 κιλά και απογοητευμένη από τον εαυτό μου.
Με τη βοήθεια των κοριτσιών εδώ στο φόρουμ είχα καταφέρει
να χάσω τα κιλά που ήθελα και μπήκα σε νέα εγκυμοσύνη
τον Σεπτέμβριο του 2011.
Γέννησα την κορούλα μου όντας 80 κ (πήρα 15κ )
Το επόμενο καλοκαίρι στη βάφτιση της είχα χάσει αρκετά κιλά
και ήμουν 67κ με στόχο τα 63κ ....
Τα πήρα πίσω πάρα πολύ γρήγορα μετά τη βάφτιση
και φέτος το καλοκαίρι έκανα άλλη μία προσπάθεια
κατάφερα να πάω γυμναστήριο
(κάτι το οποίο ήθελα πολλά χρόνια αλλά δεν μπορούσα να κάνω)
και από τα 78 μέσα σε 3 μήνες κατέβηκα στα 72
από το Μάιο μέχρι και τον Ιούλιο.
Σταματώντας το γυμναστήριο άρχισα και πάλι, το πολύ φαγητό σε άσχετες ώρες.
Οπότε είμαι πάλι μάλλον στα ~78κ αλλά επειδή φοβάμαι να ανέβω στη ζυγαριά
δεν μπορώ να το πω και με σιγουριά έχω να ζυγιστώ πάνω από 1 μήνα…
Το αποτέλεσμα είναι να μην αντέχω πλέον τον εαυτό μου
όχι σαν εξωτερική εμφάνιση μόνο αλλά και σαν χαρακτήρα.

Έχω αυτήν την αρρωστημένη σχέση με το φαγητό τόσα χρόνια
και ακόμα προσπαθώ αλλά νοιώθω πάντα ότι με νικάει.....
Πάντα μα πάντα πρέπει να κάνω νέα ξεκινήματα στη ζωή μου
και πάντα με τον ίδιο στόχο, την συνεχή πάλη με τον ίδιο μου τον εαυτό
πού κάθε φορά τον νικάω και μετά μου ρίχνει δέκα απανωτές μπουνιές
τον συγχωρώ αφήνομαι στο ψέμα μου και μετά με αποτελειώνει…
και πάλι από την αρχή… ένα ψυχολογικό ράκος…
Είμαι παχύσαρκη αυτό θα επηρεάσει σίγουρα και την υγεία μου…
Και όλα αυτά τα χρόνια με τα τόσα σκαμπανεβάσματα
κάνω χειρότερα τα πράγματα.
Το ξέρω και προσπαθώ όμως γιατί δεν τα καταφέρνω????????
Δεν ζητάω πολλά θέλω να μπορώ να τρώω κανονικά
και να μπορέσω να παραμείνω για κάποια χρόνια στα ίδια κιλά
~ 65 που για το ύψος μου.. 1,57
είναι ούτος ή άλλως πολλά… αλλά ικανοποιητικά….
Αυτά….
Αυτά είχα να καταθέσω…… και ελπίζω στην συμπαράσταση σας
Ευχαριστώ για την κατανόηση Ως προς το μεγάλο ποστ, εκ των προτέρων….

Έχω πάψει να ελπίζω.
Δεν είμαι καλά
Όλα οδηγούν στον εχθρό
Γιατί να είναι πιο σημαντικό το φαγητό, από τα πάντα γύρω μου, γιατί??????

[MKEH78]

Βοήθεια
σας έχω ανάγκη
πρέπει να παλέψω, για ακόμα μία φορά.....

[Μαρία._ed]

Καλησπέρα Μαρία και χρόνια πολλά.
Θα πρέπει να κάνεις βήματα μικρά την φορά ώστε να φτάσεις στα φυσιολογικά σου κιλά. Πρώτα να εντοπίσεις τους λόγους που το ρίχνεις στο φαγητό. Βάση όσων έχεις γράψει, ζεις μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή. Τρως από χαρά, τρως από λύπη, τρως μήπως λυθεί κάποιο πρόβλημα που σε ταλαιπωρεί χρόνια κι αποφεύγεις να το αντιμετωπίσεις κατάματα; Εντόπισε την αιτία που τρως ώστε να την διαχωρίσεις απʼ την διατροφή σου και να τρως μόνο όταν το στομάχι σου καλεί.
Σε λίγες μέρες μπαίνουμε σε άλλη χρονιά. Θέσε μικρούς κι εφικτούς στόχους μέσα σε αυτήν. Δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου να χαθούν τα κιλά με τέτοιο τρόπο ώστε να μην καταλάβεις τίποτε. Προσπάθησε επίσης, να τρως προγραμματισμένα και σε λογικές ποσότητες. Τρώγε με μέτρο όσο μπορείς και μην ζεις για να τρως, αλλά τρώγε για να ζεις!

[MKEH78]

Καλησπέρα και σε σένα συνονόματη. Τις ευχές μου.
Δεν έχω κάποιο σοβαρό πρόβλημα…όλα καλά. Δεν έχω δικαιολογία.

Δεν ξέρω πόσα κιλά είμαι, μάλλον έχω ξεφύγει λίγο.
Τα περισσότερα που έχω δει είναι τα 83, το Πάσχα που μας πέρασε.
Πριν από 2 μήνες ζύγιζα 78.
Τώρα φοβάμαι να κοιτάξω, μάλλον πέρασα τα 83, δεν ξέρω……
Το πρόβλημά μου είναι τα υπερφαγικά.
Το καλοκαιράκι με τις βόλτες και το περπάτημα έχασα κάτι.
Τώρα όμως με τα κρύα και το κλείσιμο στο σπίτι με το που έρχομαι στο σπίτι
τρώω πολύ γρήγορα το πρώτο πιάτο φαγητό στα όρθια από τη λαιμαργία μου
και μετά κάθομαι και βάζω και δεύτερο ή και τρίτο και πάω και στο ψυγείο
και τρώω ότι βρω μπροστά μου για ~ 60 με 90 λεπτά μετά πέφτω σε λήθαργο για κάνα δίωρο
και μόλις ξυπνήσω η πρώτη μου δουλειά είναι να πάω πάλι στο ψυγείο για τσιμπολόγημα.

Όταν ξυπνάω και σηκώνομαι όρθια με πονάνε η πατούσες μου και τα γόνατα μου
Μετά από λίγο δεν το καταλαβαίνω βέβαια.
Πονάει επίσης η μέση μου
Νιώθω συνεχεία ένα πρήξιμο – φούσκωμα
(όμως αυτό δεν με εμποδίζει από το να φάω κι άλλο)
Και νιώθω την κοιλιά μου να με τραβάει προς τα κάτω. Γι αυτό και φοράω κορσέ.
Όταν κάθομαι η κοιλιά μου είναι λίγο πιο έξω από το στήθος μου
Και με δυσκολία δένω τα κορδόνια μου ή σκύβω να μαζέψω κάτι από το πάτωμα
Συνήθως λέω στον γιο μου να με βοηθήσει με τα πράγματα και τα παιχνίδια
που πετάνε τα παιδιά μου (8και 3 χρονών)
γιατί εγώ κοκκινίζω όταν σκύβω και δεν μπορώ να αναπνεύσω καλά.
Επίσης ντρέπομαι πολύ και στο κρεβάτι
να ξαπλώνω και να πρέπει να με δει ο άντρας μου γυμνή.
Μέχρι τώρα δεν έχω κόψει το sex γι αυτό το λόγο, αλλά δεν νιώθω πλέον καλά
Έχω αρκετή χαλάρωση από τα πολλά σκαμπανεβάσματα τόσα χρόνια.
Και φυσικά δεν μου κάνουν πάλι τα ρούχα μου.
Ωχχχχχχχχ αυτά τα κιλά……μόνο αυτά είναι το πρόβλημα μου.
Σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι πάχαιναν από τις άλλες εξαρτίσεις αντί για το φαγητό εγώ θα ήμουν αδύνατη
Αλλά όχι έπρεπε η δική μας εξάρτηση να φαίνετε πάνω στο ίδιο μας το σώμα, Να είμαστε στιγματισμένοι.
Γιατί εξάρτηση είναι αυτό που έχω, δεν υπάρχει αμφιβολία πλέον………..
Έχω ακούσει για τους ανώνυμους υπερφάγους αλλά δεν έχω την δυνατότητα να πηγαίνω…..
Γιαυτό θα τα λέω και πάλι εδώ
Θέλω βοήθεια….. αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
Δεν έχω την οικονομική άνεση να ζητήσω βοήθεια από κάποιον ιδικό.
Έχω δει από πέρυσι το καλοκαίρι ότι υπάρχει κάποια διαιτολόγος
στην περιοχή μου που ειδικεύεται στις διατροφικές διαταραχές,
αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να την επισκεφτώ.
φιλιά πολλά...

[tomorrow]

Χρονια πολλα Μαρια. Δεν με ξερεις με λενε Ηρω, ειμαι Αθηναια που ζω στην Αθηνα αλλα ειμαι 1,63 με 92 κιλα και 60 ετων. Θελω να πω δεν ειμαι νεα κι ελπιζω με υπομονη να φτασεις λογικα κιλα που να μπορεις να τα διατηρησεις. Σου γραφω γιατι αυτα τα πονακια και το να μην μπορω να δεσω τα παπουτσια μου τα εχω κι εγω. Τι θα γινει καθως θα μεγαλωνεις; Σκεψου την υγεια σου και τα παιδια σου, ποσα μπορεις να κανεις μαζι τους και να εισαι ετοιμη οταν και αν σε χρειαστουν, χωρις ομως να αγχωνεσαι. Επισης αυτο το μισαωρο με τον συζυγο, (συγγνωμη ξερω την πιεση της καθημερινοτητας) δεν νομιζω οτι ειναι ευτυχια. Λιγο περισσοτερο χρονο μαζι, εστω για μια ταινια στην TV, εστω μια καλη συζητηση, ενα φιλι, μιλα του. Ειναι σπουδαιο, να εχεις καλο συντροφο. Κι εγω μπηκα εδω για βοηθεια και γραφω στο << τι εφαγα σημερα >>, βρηκα σπουδαια υποστηριξη και προχωρω αργα αλλα σταθερα. Μεινε λοιπον κι εσυ. Ισως τα καταφερεις. Καλη χρονια.

[katerinaki1982_ed]

Καλησπέρα Μαράκι ,
εγώ δεν είμαι συνονόματη αλλά συμπάσχουσα !!!Βλέπω από το 2010 ότι κάνεις την προσπάθεια σου , ετσι και εγώ από 83 καταφερα να παω 97.8 σχεδόν 100 δηλαδή . Τώρα που διαβασα τη δημοσιευση σου μπορώ ν απω ότι και εγώ κάνω υπερφαγικά επεισόδια ( μεχρι τώρα έλεγα απλά ότι είμαι λιχούδα κάθε φορά που σταματούσα μια δίαιτα ) αλλά πάντα στην υπερφαγία με οδηγεί το άγχος ή κάτι που με πλήγωσε . Εχω φτάσει και εγώ στα όρια μου .Ψυχολογικά δεν είμαι καθόλου καλά και προς το παρόν αντι να ξεκινήσω μια διαιτα είμαι στην αναζήτηση μιας και τα έχω κάνει όλα ( ότι διαιτα υπάρχει - εδώ η ειδικός ) και επίσης λόγω προφανως κακης ψυχολογίας τα έχω βάλει με τα μαλλιά μου ..... τα σκουρένω - τα ξανθένω - τα κοκκινίζω και δωστου πάλι .....αλλά δε φταίει το μαλλί ??Τέλος πάντον είπα και εγώ το πόνο μου , σου ευχομαι καλή επιτυχία και στις δυο μας δηλαδή . Πίστεψε με σε καταλαβαίνω απόλυτα , Εϊναι όμως μια αρχή πιστεύω ότι έχουμε συνηδητοποιησει το πρόβλημα και ψάχνουμε μια λύση .....καλή επιτυχία και πάλι

[thalia75]

Geia Maria kai kali xronia
eimai i thalia 40 etwn. Exw kapoia kila parapanw logw atsalis kai kakiw diatrofis oxi toso poiotika oso wrariwn kai uperfagias. Otan ksekinisa ena programma diatrofis teleutaia to prwto pragma pou mou eipe i giatros einai oti prepei na trww arga , na metraw mesa mou kathe fora pou masaw . me auto ton troppo kai den prospernaw to stadio ths masisis opote i pepsi ksekinaei apo to prowto stadio kai aisthanomai xortati kai den mporw na faw pleon!!!!prospathise oso mporeis na trws arga, akoma kai na trws polles fores tha katafereis kai na meivseis thn posostita kai na kaneis kaluteri pespi wste na leitourgei kalutera o metabolismo sou.
Maria apo oti mas les den exeis poroblimata pou na se anagkazoun na katafugeiw sto fagito...mipws einai mia sunitheia? mipws apla to exeis sas programma kai xwris na to skeftese trexeis sto psugeio?ena pragma pou mporeis na kaneis einai ta wraria pou ksereis oti katageugeis sto fagito prospathise na apasxoliseis ton eauto sou me kati to endiaferon...

[Mak]

Γεια σου Θάλεια και καλώς ήρθες στο φόρουμ! Καλή επιτυχία στους στόχους σου και δύναμη :thumbup:
Είναι όρος του φόρουμ και διευκολύνει την ανάγνωση των κειμένων σου να γράφεις στα Ελληνικά, όχι Greeklish, ευχαριστώ!

[Aphelia_ed]

Μα τι άγχος είναι αυτό!!! Γράφτηκα επίτηδες σε αυτό το φόρουμ για να σου απαντήσω, γιατί στενοχωρήθηκα που είδα πόσο αγχωμένη είσαι για τα κιλά σου. Η αλήθεια είναι ότι περίπου έτσι ήμουν εγώ τον Αύγουστο, μετά από 20 χρόνια παχυσαρκίας και αδιάλειπτης προσπάθειας να χάσω κιλά, που γίνονταν περισσότερα αντί για λιγότερα.
Αυτό που έκανα όμως είναι να σκεφτώ "Πρέπει να βρω τι θα δουλέψει για μένα", δοκίμασα διάφορα και βρήκα αυτά που μου ταιριάζουν.
Κι εγώ έκανα συχνά υπερφαγία, τόσο που πόναγε μόνιμα η κοιλιά μου. Από το Αύγουστο όμως νομίζω έχω κάνει μόνο 2-3 φορές.
Αυτό που κατάλαβα για μένα είναι ότι δεν τρώω γιατί είμαι στενοχωρημένη ή ότι μου λείπει τίποτα, αλλά ο οργανισμός μου δίνει εντολή στο μυαλό μου ότι πρέπει να φάει πολύ γιατί νιώθει αδυναμία, λες και θα πεθάνω αν δε φάω. Συνειδητοποίησα ότι έχω αυτό που αναφέρεται ως υπερινσουλίνωση λόγω κακής διατροφής, δηλαδή το σώμα μου παράγει περισσότερο ινσουλίνη και μετά πέφτει απότομα η ποσότητα και χρειάζεται να φάω άμεσα και σε ποσότητες όλες τις "αμαρτωλές" τροφές που λαχταρώ.
Το καταλαβαίνω ότι είναι για αυτό το λόγο γιατί αν αποφύγω τη ζάχαρη και τις τροφές που προκαλούν μεγάλες αυξομειώσεις ινσουλίνης/γλυκόζης στο αίμα τότε η υπερφαγία σταματάει. Π.χ. αν κάνω Άτκινς, πίστεψέ με, δε μπορώ με τίποτα να φάω πολύ κρέας.
Αλλά δεν μπορώ να κάνω Άτκινς πάνω από ένα μήνα, και με κουράζει ψυχολογικά και έχω διαπιστώσει ότι κάποιες τιμές στα νεφρά μου αλλάζουν επικίνδυνα, οπότε αυτή η διατροφή δε μου ταιριάζει.
Οπότε κάθησα και έψαξα να δω τι μπορώ να φάω για να διατηρούνται τα επίπεδα ινσουλίνης/γλυκόζης σταθερά και βρήκα λύσεις.
Πρώτα απ'όλα έκοψα τα γλυκά αλλά εξάλλου δεν έχω πια καμιά όρεξη για αυτά έτσι κι αλλιώς. Αυτά που τρώω με καλύπτουν.
Το βασικό μου όπλο είναι το πρωϊνό μου. Φτιάχνω πόριτζ με νιφάδες κριθαριού και γάλα, δηλαδή βράζω τις νιφάδες μέσα στο γάλα, μετά το αφήνω να κρυώσει λίγο και γίνεται σαν ρυζόγαλο, προσθέτω 1-2 κουταλιές κανέλα Κευλάνης, σκόνη ανεπεξέργαστου κακάο, goji berries και φρούτα (συνήθως μπανάνα, πράσινο μήλο και μανταρίνια στο τέλος). Από αυτά, τα δύο στοιχεία που διατηρούν την ινσουλίνη/γλυκόζη σταθερή στο αίμα είναι το κριθάρι και η κανέλα. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να βρεις κανείς νιφάδες κριθαριού, το ξέρω, η εναλλακτική είναι οι νιφάδες βρώμης αλλά είναι κατά τουλάχιστον 50% λιγότερο απότελεσματικές. Η κανέλα αναφέρω να είναι Κευλάνης γιατί τα υπόλοιπα είδη μπορούν να προκαλέσουν πρόβλημα στο συκώτι σε αυτές τις ποσότητες καθημερινά.
Τα υπόλοιπα στοιχεία του πρωινού τα προσθέτω για άλλους λόγους: το κακάο για την ενέργεια, τα αντιοξειδωτικά και το ότι με κάνει να μην έχω ανάγκη να φάω σοκολάτα την υπόλοιπη μέρα, τα goji berries γιατί χαρίζουν απίστευτη ενέργεια, ενώ τα φρούτα είναι για τις βιταμίνες και τα ιχνοστοιχεία. Σημαντικό είναι να αναφέρω ότι οι νιφάδες πρέπει είτε να έχουν βραστεί είτε να τους έχει προστεθεί νερό για μερικές ώρες ώστε να φουσκώσουν (σε αυτή την περίπτωση μπορούν να καταναλωθούν με γιαούρτι και να μην ζεστάνουμε πρωϊνό). Αυτό το πρωϊνό, πέρα του ότι με κρατάει για ώρες χωρίς να πεινάω, μου δίνει πολύ σταθερή λειτουργία εντέρου, και πιστεύω ότι με κάνει να μην θέλω να φάω υπερβολικά όταν είναι η ώρα να φάω.
Το άλλο είναι ότι στο κυρίως γεύμα πια θα φάω απαραίτητα σαλάτα, η οποία σε χορταίνει. Αν έχω ανάγκη να φάω κάτι πια ενδιάμεσα θα προτιμήσω προτεϊνες, π.χ. 1-2 φέτες ζαμπόν ή ένα σφικτό αυγό. Αν θέλω να φάω κάτι γλυκό θα φάω φρούτα.
Όταν δεν πάει κάτι καλά με τη διατροφή μας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι χρειάζεται να την αλλάξουμε, αλλά οι αλλαγές δε χρειάζεται να είναι δραματικές, ενημερωνόμαστε τι μπορεί να μας κανει καλό, δοκιμάζουμε και υιοθετούμε αν μας ταιριάζουν.

Έκανα και άλλες αλλαγές από τον Αύγουστο στη διατροφή μου, π.χ. σκέφτηκα ότι τόσα χρόνια δε δουλεύει για μένα να κάνω δίαιτες μόνη μου, ίσως πρέπει να ζητήσω βοήθεια πια, για αυτό γράφτηκα στο Slimming World (ζω Αγγλία) και ήταν ότι καλύτερο έχω κάνει. Νιώθω φοβερή σιγουριά πια και ασφάλεια, ότι έχω μία ομάδα ανθρώπωμ να με στηρίζουν, ότι θα τα καταφέρω αυτή τη φορά και θα μπορέσω και να τα διατηρήσω.
Το σημαντικό όμως που θέλω να σου μεταδώσω είναι ότι το να αυτομαστιγωνόμαστε μόνο κακό μας κάνει στην ψυχολογία και δεν μας προσφέρει λύσεις. Πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τι μας ταιριάζει και να το δοκιμάσουμε και αν δε μας κάνει να πάμε παραπέρα. Εγώ κατάλαβα ότι το άγχος ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός μου, με έκανε να νιώθω χάλια με τον εαυτό μου και επειδή αγχωνόμουν κατέληγα να καταστρέφω και ότι προσπάθειες έκανα.