Results 46 to 60 of 156
Thread: ημερολογιο της purple
-
30-05-2016, 09:34 #46
- Join Date
- Jul 2007
- Location
- Kypros
- Posts
- 1,341
Σε ευχαριστώ purple. Η απόφαση αυτή, όταν είσαι συνειδητοποιημένος, είναι πραγματικά δύσκολη. Δυσκολότερο βέβαια, είναι να δεχτείς αυτή την προσωπική ήττα. Δηλαδή μετά από τόσες δίαιτες, γυμναστήρια, διατροφές, άγχος, προσπάθειες και πόσα άλλα, έρχεται αυτή η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι δεν τα κατάφερες και ενδεχομένως ξεφεύγει κάθε προσπάθεια, σχεδόν πάντα, από τον έλεγχο σου. Αυτό όμως είναι κομμάτι της δικής μου ιστορίας και πολλών άλλων.
Ευτυχώς όμως εσύ και άλλα κορίτσια που βλέπω εδώ δεν είστε σε αυτή την φάση. Τα κιλά είναι λίγα και παλεύεται. Όσο είστε καλά στην υγεία σας, την όποια υγεία κι αν η λέξη περιλαμβάνει, θα ήταν καλό να αφιερώσετε χρόνο γι αυτό το θέμα, για το σώμα σας, ενέργεια και δύναμη, για να πετύχετε τους στόχους σας. Ξέρω ότι πρακτικά το θέμα απέχει πολύ από όσα λέμε ή και ξελέμε. Τα εχω περάσει.
- 30-05-2016, 14:45 #47
- Join Date
- Mar 2015
- Posts
- 386
Βρε, δυστυχως ξερεις τι εντυπωση εχω; Μπορει να φανω σε μερικους υπερβολικη, δεν ξερω. Ειναι ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ, μετρημενοι στα δαχτυλα του ενος χεριου οι σωστοι επαγγελματιες διατροφολογοι. Εγω πηρα γενικες συμβουλες απο τον ενδοκρινολογο της μητερας μου οταν αποφασισα να ξεκινησω μονη μου , εκανα και προσωπικη ερευνα μεσω ιντερνετ για τις τροφες και εψαξα και πολυ σε πολλα σαιτ ελληνικα και ξενα τα παντα για τη γυμναστικη. Δεν πιστευω οτι ηταν ακατορθωτο για σενα και για τον οπιονδηποτε, απλως ισως να μην βρεθηκε ο "τελειος" γιατρος να σε παρακινησει. Εγω πηγα σε δυο διατροφολογους που γενικα ακουγες καλα λογια, η πρωτη ηταν απλα γυμναστρια σε γυμναστηριο κ το επαιζε διατροφολογος αλλα ολοι ελεγαν τα καλυτερα ( γτ απο οτι ειδα δεν ειχε πελατες υπερβαρους αλλα αδυνατους που τους ψιλοδιατηρουσε εκει) και ο αλλος π ηθελε να παρω χαπι ηταν αν εισαι στο θεο σου στρατιωτικος γιατρος. Ηταν κτηνιατρος και λεει σπουδασε διατροφολογια στο χαρβαρντ!!! (Χαχαχα)
Το γιατι πηγα σε αυτον αλλο θεμα .... Τελος παντων, εφαγα εναν χρονο που ειχα πεθανει στο γυμναστηριο για να παω λιγο μεχρι τα 70 και μετα να ξαναφτασω 74. Ε ενιωθα οτι θα μεινω για παντα ετσι...
Παντως τωρα προσπαθησε να μην τα σκεφτεσαι αυτα, ο,τι εγινε εγινε και δες το θετικο. Μπορει να μιλας για ηττα αλλα εγω βλεπω και νικη. Απεναντι στο φοβο, νικη απεναντι στον "κακο" σου εαυτο που μπορει κατι να θελει κ εσυ λογω οδηγιων να αντιστεκεσαι... Νικη που εχεις απωλεια μεχρι στιγμης.. οι οποιες παρελθουσες ανεπιτυχεις προσπαθειες πρεπει να αφεθουν πισω για τα καλα. Τωρα χαραζεις νεα πορεια. Και ειμαι σιγουρη οτι μπορεις... :love:
17-07-2016, 11:25 #48
- Join Date
- Mar 2015
- Posts
- 386
Εδω ειμαστε παλι. Λεω και εγω να γραφω τα παντα εδω κατευθειαν για να μην ανοιγω καινουργια θεματα και κουραζω, αν και εχω δει οτι εχω περισσοτερες απαντησεις στα καινουργια θεματα γιατι προσελκυει και ο τιτλος.
Εδω ειμαι λοιπον. Εκανα ενα "διαλειμμα" εχω φαει γλυκακια και σουβλακι και παγωτακι κ απ ολα. Δεν εχω ζυγιστει γιατι δεν υπαρχει λογος να χαλασουμε τις καρδιες μας χαχαχα... Οχι ενταξει, δεν νομιζω να εχω παρει, τωρα αν ειναι κανενα δυο κ δεν φαινονται οκει ξερω πως χανονται. Αλλωστε απο σημερα μπαινω δυναμικα στο υγιεινοτερο και ανεκαθεν μέσα στο προγραμμα ειναι η γυμναστικουλαΑλλο θεμα ηθελα να θιξω το οποιο ωστοσο συνδεεται με τα κιλα, κυριως με το ψυχολογικό κομματι που πρεπει να ειναι ισορροπημενο.
Πραγματικα προσπαθω. Προσπαθω με ολη μου τη δυναμη. Καθε μερα το ιδιο. Εχω συμβιβαστει οτι δε θα αλλαξει. Η μανα μου. Ειναι ανεργη τωρα καθως δούλευε σε ενα παγοδρομιο το οποιο εκλεισε. Ειναι αγγλικου αλλα επειδη δουλευε αλλου σταματησε να το εξασκει σε σημειο που τωρα ειναι σαν να εχει ξεχασει τα παντα. Ειναι καθε μερα, ολη μερα, συνεχεια, ατιμελητη, χαλια μαλλια, ρουχα λες και ζει σε καλυβα, τις φταινε ολα, κοιμαται το πρωι κατά τις 6 7 γτ χυνεται στον καναπε κ βλεπει τηλεοραση κ καπνιζει. Ξυπναει κατα τις δωδεκα μετα βιας για να μαγειρεψει, πότε χαρουμενη αλλα με ενα συνεχη μορφασμο τυπου πωπω αγγαρεια ολα. Η γιαγια μου μενει στο απο πανω διαμέρισμα, ευτυχως λειπει πολλες ωρες γιατι ειναι μαζι της γιατι ταχα εχει πολλες δουλειές. Ναι, οκ κανει δουλειες αλλα απο τις 6 ωρες που θα ειναι εκει τις 3 θα καθεται και θα καπνιζει. Ειναι νοσηρα παχυσαρκη, εχεκ θυρεοειδη και το φαγητο της ειναι πολυ λιτο αλλα ειναι ο, τι να ναι πχ ψωμι με βουτυρο, μακαρονια σκέτα, καμια ντομάτα κ ακανονιστες ωρες. Ειναι πολυ περίεργη στο φαγητο και σχεδον ολα την ενοχλουν λεει. Καθε μερα σχεδον το γευμα της ειναι λιγα μακαρονια. Νερο δεν πινει σχεδον ποτε. Οταν της βρήκαν πιεση εκανε αποπειρα να κοψει το τσιγαρο αλλα δεν άντεχε κ φυσικα δεν το εκοψε ποτε. Της εχω πει γοα την υγεια της απειρες φορες, με ηρεμια, με αγριο τροπο, με σιωπη. Τιποτα. Δεν θελει να σωσει τον εαυτο της. Εχω κανει τα παντα. Πάλι καλα που βρηκε καλο κοροιδο, τον μπαμπα μ, γιατι ο καθε αλλος ια την ειχε παρατησει. Μεροκαματιαρης, τρεχει για τις δουλειες, σούπερ μαρκετ, απο εδω κ απο κει, παει δουλειά, αν δεν ειχα αυτον δεν ξερω τι θα ειχα γινει. Κ την υποστήριζει λεει, θα φτιαξει η μαμα, αστην να παρει το χρονο της κλπ... Ναι δεν φτιαχνει ομως. Αρνητισμος και μιζέρια. Οταν λεει θα θα θα θα οταν λεει ολα θα γινουν οταν λεει θελω να κάνω αυτο κ εκεινο κ δεν το κανει ποτε εμμεσα νιωθω μια ματαιοτητα. Οπως ακριβως η μανα μ ειναι ενα στασιμο πράγμα έτσι κ εγω ταυτιζομαι ασυνειδητα μαζι της κ νιωθω πως καθε προσπαθεια μου θα πεφτει στο κενο. Βρισκει παντα δικαιολογιες να μην βγαινει εξω ειμαι κουρασμενη, εχω τη γιαγια, δεν μπορω να συνηθισω την οδοντοστιχια(αυτο το λεει σε μας), και μενει μεσα. Ζηλευω οταν βλεπω μαμαδες μαζι με τα παιδια τους εξω. Οικογενειες μαζι. Ζηλευω που δεν περασα ποτε ωραίες διακοπες. Πιο μικρη οταν πηγαινα, καθοταν παντα με τα μαύρα σε μια καφετερια κ δεν εμπαινε ποτε στη θαλασσα με εμενα και τον μπαμπα μου γτ "βαριοταν" η γιατι "δεν μπορουσε τον ηλιο". Παντα ηθελε να βγαινω πρωτη κ ναι εβγαινα κ το ειχα μεσα μ το της φιλοδοξιας αλλα μ το μετεδωσε με λαθος τροπο. Τωρα καταλαβα τη γνησια γνωση κ προσπαθω εκ νεου γ αυτην γτ στο σχολειο δν μ έμεινε τελικά τιποτα. Θυμαμαι οταν ήμουν μικρη μου είχε πει να μην ρωταω αποριες γτ μερικοι δασκαλοι σου κατεβάζουν βαθμο. Δεν ξερει μαλλον, η αντιληψη της ειναι πολυ φτωχοτερη απο τη δικη μου γενικα κ δν υπαρχει καν δυνατοτητα συνεννοησης, κατανοησης. Δεν εχω κατι να πω είμαι περήφανη γ αυτην. Δεν προσπαθει ουτε στο ελαχιστο για τιποτα. Ειναι ενα τιποτα. Μια κινουμενη καταθλιψη. Ευτυχως ο μπαμπας μ καταλαβαινει, κανονιζουμε τα λεφτα μας μηπως μεινω απο Σεπτέμβρη μονη μου καπου κοντα στη σχολη.
Αντικείμενικα, εχω καταφερει κ ειμαι πολλα περισσοτερα απο αυτην. Φοβαμαι μην της μοιάσω. Φοβαμαι πολυ. Τα παντα... Πολλες φορες οταν βγαινω έξω ειμαι μελαγχολικη. Και δεν μου λειπει κατι. Και παω να γινω ιδια. Στεναχωριεμαι που η μαμα μου δεν μπορει να βαλει εναν στοχο, που παραμελει τον εαυτο της, που εχει τοσο αγχος. Εδω καθε φορά που παω καπου κανει σαν νευροσπαστη, τι τσαντα θα παρω, ναπαρω το πορτοφόλι μου μαζι, μπλα μπλα, αγχωτικη φουλ. Καπνισμα σαν φουγαρο, α ναι κ το καινουργιο επαθε και ψωριαση στο χερι απο το αγχος... Καθε μερα κατι την ποναει κ εξετασεις δεν κανει γτ ετσι. Γτ "ειμαι μια χαρα παιδι μ". Μια καταθλιψαρα φουλ. Απορειτε ε; η με λυπαστε; Δεν ξερω.
Νομιζω, λογικά πρεπει ν εχετε κανει τον συνειρμο του ποσο δυνατη ειμαι, γιατι μεχρι στιγμης τα λεγομενα μου και οι σκεψεις μου δειχνουν δυνατο και αποφασισμενο ανθρωπο. Ναι, ειμαι. Αλλα αυτη τη δυναμη δεν μου τη δινει κανεις οπως μπορει να συμβαινει με αλλες της ηλικιας μ που αντλουν αυτοπεποιθηση απο τη μητέρα τους. Μονη μου. Απλα. Θα ηταν βαλσαμο για μενα αν όντως το παρατηροουσατε.
Περα από αυτο ομως, η κατασταση της εχει φυγει εκτος ελεγχου και πλεον δεν μπορει κανεις να κανει τιποτα... Και ωρες ωρες νιωθω ξεκρεμαστη, μετεωρη, αδεια,χωρις στηριγμα, χωρις πνοη, χωρις εμπνευση, χωρις δυναμη. Κ αυτη ειναι πανω κατω μονιμη κατασταση, αυτα εκπεμπω και εξω πλεον, η δυναμη μου ειναι καθαρα κρυμμενη και εσωτερικη. Και φοβαμαι... Δεν ξερω αλλα ηθελα να τα πω. Μακαρι καποιος να με διαβασει γιατι το κειμενο ειναι μεγαλο κ συγγνωμη αν κουρασα με την εκταση...
Καλη συνεχεια κ φιλια!
17-07-2016, 15:15 #49
- Join Date
- Feb 2015
- Posts
- 1,034
Κοριτσι μου διαβασα προσεκτικά οσα γραφεις.. Δεν ξερω εαν εχω κατι να πω. Δεν ξερω εαν μπορει να αλλαξει η μητέρα σου, ειναι αυτος ο χαρακτήρας της, με τα οποια καλα κ τα οποια κακά. Περασε δυσκολη κατασταση, έχασε την δουλεια της. Αυτο ειναι πολυ δυσάρεστο για όποιον το περνάει. Δεν εχεις κανεναν λογο να φοβάσαι οτι θα μοιάσεις η οτι δεν θα μοιάσεις σε καποιον. Μεγαλώνεις, δραστηριοποιείσαι, εχεις τα θελω κ τα πιστευω σου, θα γίνεις οπως εσυ θελεις. Θα κανεις αυτα που εσυ εχεις αναγκη. Δεν νομιζω οτι υπαρχει ανθρωπος που δεν αφήνεται οταν περνάει δυσκολα.. Ολοι το παθαίνουμε. Αρκει να γινόμαστε πιο δυνατοί κ να συνεχίζουμε. Σου ευχομαι καλη τυχη σε ολα!
17-07-2016, 21:20 #50
- Join Date
- Mar 2015
- Posts
- 386
Ελενη μου σε ευχαριστώ για το ενδιαφερον, τον χρονο σου και την απαντηση!!! Φοβαμαι πολυ γιατι επηρεαζομαι πολυ σε ψυχοσυναισθηματικο επιπεδο. Και χωρις να το θελω βγαινει αυθορμητα. Εφοσον αυτο παιρνω κ εισπραττω ολη μερα, μια ανυμπορια και κακομοιρια, αυτο δινω στους αλλους αθελα μου. Δεν ξέρω μπορει και να νομίζω οτι το δινω. Το σίγουρο ειναι ομως οτι προσπαθω. Ειναι φοβερο παντως, ξυπνάς με όρεξη και βλλεπεις αυτην την γυναικα να σηκώνεται απο το κρεβατι κ σου κοβονται ολα. Ευχομαι να μην το ζησει κανεις. Σε ευχαριστώ πολυ!! Καλη συνεχεια και σε εσενα. Εχεις καποιο ημερολογιο να διαβασω την πορεια σου?
17-07-2016, 21:47 #51
- Join Date
- Feb 2015
- Posts
- 1,034
Όχι δεν έχω ημερολόγιο, γράφω σε όλα τα θέματα.. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να είσαι σκληρή μαζί της πάντως, είναι η μαμά σου, δεν ξέρουμε πως τα φέρνει η ζωή σε όλους μας. Ούτε είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο δυνατοί. Πρέπει όμως να είσαι δίπλα της, να την στηρίζεις, και εγώ στην θέση σου θα μιλούσα στην γιαγιά σου ώστε εκείνη να πει δυο πράγματα στην κόρη της, εσένα ίσως δεν σε ακούει. Ή ο πατέρας σου μαζί σου να την πείσετε να ψάξει να βρει μια δουλειά, ώστε να αρχίσει να δραστηριοποιείται. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Και εσύ να κοιτάζεις την ζωή σου, να παλεύεις για τον εαυτό σου. Για αυτά που θέλεις να κάνεις. Όσο είσαι νέα. Να μην σε ρίχνουν, σε κάθε μα σε κάθε σπίτι υπάρχουν προβλήματα.
17-07-2016, 23:20 #52
- Join Date
- Mar 2015
- Posts
- 386
Της εχει πει. Ολοι της εχουν πει. Και να αναγνωρίζει καποιες φορες οτι μπορει να εχουμε δικιο, αλλες φορες κανει πως δεν καταλαβαινει κ λεει ειμαι μια χαρα κ κατι τετοια και γενικα δεν αλλαζει. Ειναι τελειωμενη υποθεση απο πολλες απόψεις. Δυστυχως.
18-07-2016, 03:54 #53
- Join Date
- Mar 2015
- Posts
- 386
Νταξει, ναι ηταν λιγο ωμο ετσι οπως το ειπες, γιατι δεν μπορω να πω οτι δεν ενδιαφερεται για εμας, και δουλειες κανει μεσα στο σπιτι κ βοηθαει την γιαγια μου που δεν πολυμπορει, και μας περιποιειται αλλα ολο το αλλο υπερισχυει που περιέγραψα... Με αυτη τη μικρη λεπτομερεια συμπλήρωση, σε ολα τα αλλα εισαι ακριβως μεσα, έχεις απόλυτο δικιο... <3 :/ Και σε ευχαριστώ πολύ για τον χρονο και το μηνυμα σου 😘😘
18-07-2016, 12:05 #54
- Join Date
- Mar 2014
- Posts
- 1,403
πέρπλε μου μπράβο σου που είσαι δυναμικός άνθρωπος και μάλιστα χωρίς υποστήριξη από την μητέρα σου. δυστυχώς όπως λένε κ παραπάνω τα κορίτσια καλό είναι να μάθεις να ζεις χωρίς να νιώθεις μειονεκτικά ή κ ενοχικά για τον τρόπο ζωής της.
καμιά φορά τα αρνητικά παραδείγματα μπορεί να λειτουργήσουν θετικά σε εμάς, ας πούμε εσύ μπορεί να βγεις πιο δυνατή απόλο αυτό, κ πιο ανεξάρτητη. ξέρω πολλές κοπέλες που βιώνουν το ανάποδο από εσένα. οι μάνες τους είναι φοβερά επικοινωνιακές, ικανές, δυναμικές, εξωστρεφείς κ ίσως κ λίγο πιο προσανατολισμένες στους ίδιους τους τους εαυτούς κ αυτές νιώθουν μονίμως στην σκιά τους κ αυτό τους κάνει να κλείνονται στον εαυτό τους κ να νιώθουν λίγες. οπότε προσπάθησε να δεις το θετικό που βγαίνει από το κακό.
πρόσεξε όμως μην πας στο άλλο άκρο προσπαθώντας υπερβολικά να μην γίνεις σα την μητέρα σου και σου βγει σε ψυχαναγκασμό ή τυραννάς και πιέζεις τον εαυτό σου χωρίς λόγο.
όσον αφορά την μητέρα σου, θα σου πρότεινα να μην προσπαθείς άλλο να την πείσεις να ξεκολλήσει ,ας το. δεν λέω να παραιτηθείς από αυτήν αλλά μην παίρνεις εσύ το βάρος πάνω σου. αυτό όμως που θα μπορούσες να κάνεις που ίσως την βοηθούσε είναι να της λες καμιά καλή κουβέντα σε κάτι που το πιστεύεις. να την παινέψεις ας πούμε που βοηθάει την γιαγιά σου ή για την μαγειρική της ή για κάποιο όμορφο χαρακτηριστικό πάνω της. αυτό μπορεί να την ανεβάσει ψυχολογικά γιατί σίγουρα αντιλαμβάνεται την απογοήτευση από την οικογένειά της κ ίσως αυτό την ρίχνει ακόμα περισσότερο.
19-07-2016, 12:39 #55
- Join Date
- Mar 2015
- Posts
- 386
Καλημερα Μανταμ Σου Σου.
Χμ, ενω δεν μου ειχε περασει απο το μυαλο η σκεψη, με το που διαβασα αυτο το πχ με την αντιστροφη συμπεριφορα, εφερα και εγω στο μυαλο μου μαμαδες δυναμικες και κοινωνικες με κορες που τους δημιουργει ολο αυτο αγχος να ειναι ανταξιες και τελικα κλεινονται. Εχεις δικιο οτι συμβαινει! Και ισως τελικα ολα για καποιο λογο να μας συμβαινουν. Θελω να πιστευω. Ο,τι γινεται συμβαλλει στην προσωπικη εξελιξη του καθενος. Δε θελω να το δω μοιρολατρικα, ας πουμε ομως, λιγο αισιοδοξα.
Οσες φορες με συμβουλευεις με εναν μαγικο τροπο πεφτεις παντα μεσα, αλλα οχι αφοριστικα, δηλαδη ειναι λες και βλεπεις τα πραγματα ακριβως οπως ειναι σταθμιζοντας με καιριο τροπο και τις δυο ''πλευρες'' με αποτελεσμα αυτο που θα πεις να τις υπολογιζει και τις δυο, με ευαισθησια και σεβασμο. Καθε φορα μπαινεις στην ουσια του προβληματος και λειτουργεις για μενα κατι σαν ''αντικειμενικη διαδικτυακη μαμα''... Εχεις δικιο και εσυ... Μπορει να τσακωνομαι πολλες φορες μαζι της, αλλα αν της πω κατι καλο, οντως βλεπω οτι ψιλοζωντανευει, πεταει και κανενα αστειο κ γενικα γινεται πιο αναλαφρη (παρολο που ολα τ προβληματα π ανεφερα εξακολουθουν ν υπαρχουν)
20-07-2016, 15:43 #56
- Join Date
- Mar 2014
- Posts
- 1,403
σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι αν έστω κ κάτι από τα μακρινάρια που γράφω βγάζουν κάποια ουσία κ κάποιο νόημα. η αλήθεια είναι οτι στην πράξη κ όταν έχω να αντιμετωπίσω δυσάρεστες καταστάσεις δυσκολεύομαι πολύ να σκεφτώ σωστά ,πρακτικά κ θετικά. όταν γράφω συμβουλές σε εσένα, ουσιαστικά συμβουλεύω κ τον εαυτό μου.
20-07-2016, 18:38 #57
- Join Date
- Mar 2015
- Posts
- 386
Φυσικα και εχουν νοημα. Και να ξερεις οτι ολοι παθαινουμε το ιδιο. Γινομαστε σκληροι με τον εαυτο μας ενω στους αλλους δινουμε συμβουλες τέλειες και ουσιαστικες. Σκεφτομαι, πως θα μιλουσα σε καποιον που θα ειχε ακριβως τα ιδια με μενα; Αν ειχα τον εαυτο μ απεναντι μ κ μ μιλουσε τι θα του ελεγα; Σε καμια περίπτωση δεν θα τον χαντακωνα οσο τον εαυτο μου. Αρα; Συμπερασμα, δυστυχως οι ανθρωποι, δεν εχουμε μαθει να αγαπαμε τον εαυτο μας. Κ ας ακουστει κλισε κ πολυφορεμενο, πρεπει να μας αγαπησουμε. Και προσπαθω, επειδη εχω το "ιδεατο" προτυπο του εαυτου μου στο πισω μερος του κεφαλιου μου να με ρωταω, ο "ιδανικος" μ εαυτος θα το εκανε αυτο; Η τι θα αλλαζε; Η πως θα αντιδρουσε τωρα; Και με πιεση καπως αρχιζεις να φερνεις στοιχεια του ιδεατου σου εαυτου στην επιφανεια μεχρι να σου γινει συνηθεια κ γιατι οχι να τον κατακτήσεις. Προσοχη, ιδεατος δεν σημαινει τελειος. Δεν εννοω αυτο το καταλαβαινεις φανταζομαι. Αλλα εννοω κατι προς την καλυτερη εκδοχη σου. Γτ κ ο ιδεατος μας εαυτος δεν ειναι τελειος, απλα ειναι η κορυφη του εγω μας ως ολον. Καπως ετσι το έχω φανταστει. Κ απεχω πολυ. Αλλα χρονος υπαρχει.
κ ισχύει κ για μενα κ γ σενα κ γ ολους αυτο. Ποτε δεν ειναι αργα για την κατακτηση του ιδεατου μας εαυτου
24-07-2016, 15:50 #58
- Join Date
- Dec 2015
- Posts
- 77
purplerose οι γονείς μας δεν αλλάζουν.Η φάση που βρίσκεται η μητέρα σου είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει.Πρέπει να το πάρει απόφαση μόνη της,να το συνειδητοποιήσει μόνη της ότι έχει φτάσει σε αυτήν την κατάσταση.Και συμφωνώ με τα κορίτσια από πάνω ότι πρέπει εσύ να κοιτάξεις τη ζωή σου, φαίνεσαι ένα αρκετά δυναμικό και λογικό άτομο.Αυτό που μπορώ να καταλάβω πλήρως γιατί βρίσκομαι κοντά στην ηλικία σου είναι πόσο σε επηρεάζει όλο αυτό.Εγώ βρίσκομαι από την αντίθετη πλευρά όπως λέει και η Μαντάμ σου σου,έχω μία μαμά επικοινωνιακή,ανταγωνιστι� �ή και πιο προσανατολισμένη στον εαυτό της.Θυμάμαι πόσο άγχος ένιωθα από μικρό παιδάκι, γιατί η μητέρα μου με έκανε και σε μικρή σχετικά ηλικία και ήθελε να τελειώσει τις σπουδές της και να αποκατασταθεί επαγγελματικά αλλά και μετά η δουλειά της πιστεύω ήταν πάνω απ'όλα.Αφιέρωνε πιο πολύ χρόνο να είναι περιποιημένη στη δουλειά της εκείνη απ'ότι εγώ.Δεν είναι ότι μου έλειψε κάτι από υλικά αγαθά γιατί σε αυτό δεν έχω παράπονο, αλλά από πολύ μικρή(6,5 χρονών)ντυνόμουν μόνη,διάβαζα μόνη ,πήγαινα μόνη μου σχολείο,ζέσταινα το φαγητό μου όταν γυρνούσα και έχω και 2 μικρότερα αδέρφια που υπήρχε γυναίκα στο σπίτι να τα προσέχει.Δεν μου έλειψε τίποτα από φροντιστήρια και ιδιαίτερα, όμως ζήλευα τόσο πολύ που ερχόταν στο σχολείο άλλες μαμάδες να ρωτήσουν για τα παιδιά τους και να πάρουν βαθμούς και εμένα δεν ερχόταν γιατί δεν μπορούσε και ήμουν και άριστη μαθήτρια.Φορτώθηκα νωρίς άγχη που δεν ήταν της ηλικίας μου.Δεν έχω ακούσει ένα μπράβο από εκείνη ποτέ.Στο σχολείο με κορόιδευαν(και άλλα πολλά) για το βάρος μου και ήμουν μονίμως λυπημένη αλλά εκείνη μου είπε απλά ότι συμβαίνουν αυτά και σιγά το πράγμα.Ήθελα πολλές φορές να της μιλήσω ,να της πω τι με αγχώνει/ανησυχεί/φοβίζει/απασχολεί και δεν κάθισε να με ακούσει (την κούραζαν αυτά) η εύκολη λύση ήταν να μας αγοράσει junk food για να μην γκρινιάζουμε.Και στην περίπτωση μας έχει αντιστραφεί ο ρόλος μαμάς-κόρης.Είμαι πολύ πιο ώριμη από εκείνη. Δεν καταλαβαίνει γιατί δεν είμαι και εγώ σαν και εκείνη τόσο κοινωνική και είμαι τόσο αγχώδης,πιστεύει ότι δεν έχει μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό, ότι είμαι ελαττωματική δηλαδή.Και πολλά πολλά αλλά.Στη δουλειά της όμως είναι πολύ καλή γιατί της αρέσει πολύ.Δεν πιστεύω ότι δεν μας αγαπάει απλά δεν είχε αρκετή όρεξη να αφιερώσει σε κάθε παιδί το χρόνο που το αναλογεί και δεν συνειδητοποιεί ότι κάθε παιδί είναι ιδιαίτερο και δεν χρειάζεται μόνο χρήματα.Ο πατέρας μου πάλι δεν είναι και εκείνος τόσο κοινωνικός ,τη μητέρα μου τη λατρεύει επειδή είναι τόσο δυναμική και επικοινωνιακή και για εκείνον έπρεπε να είμαι και εγώ έτσι....
24-07-2016, 23:08 #59
- Join Date
- Mar 2015
- Posts
- 386
Σε καταλαβαινω. Εμενα μεσα σε ολα οσα περιγραφω, ειναι το ακριβως αντιθετο. Νιωθω φυλακισμενη, θελει να ελεγχει τα παντα, ειναι υπερπροστατευτικη, αλλα προσπαθει να μην το δειχνει τοσο. Αλλα ειναι και το βλεπω και το νιωθω. Και αγχωδης με το παραμικρο. Ειδικα οταν προκειται να παω καπου κινειται περα δωθε σαν νευροσπαστη και μου φερνει εξω την τσαντα μου πχ αφου με εχει ρωτησει ποια θα παρω και μετα αρχιζει πηρες μαζι σου το κινητο?πηρες μαζι πορτοφολι? μηπως θες εκεινο το αλλο μπλα μπλα. Θα μου πεις πανω κατω ολες το κανουν, αλλα ειναι ο τροπος, το υφος, το ολο στυλ κ η ολη αυρα. Το θετικο ειναι οτι τα αναγνωριζει ολα αυτα και τα παραδεχεται και εχει ζητησει και συγγνωμη απλα δεν κανει κατι να το διορθωσει. Λεει ολα θα γινουν. Τελος παντων. Η δικη μου νιωθω οτι αντλει ολη της ζωη απο μενα, τις επιτυχιες μου κ.λπ. Και αυτο ειναι πολυ μεγαλο βαρος γιατι πχ τωρα στη σχολη επειδη χαλαρωσα σε καποια φαση και γω, ενιωσα τρισχειροτερο βαρος επειδη ξερω οτι απο τις πλατες τις δικες μου ικανοποιειται η μανα μου γιατι δεν εχει ζωη, ουτε δικες της χαρες απο πουθενα. Και ετσι ολα φανταζουν βουνο. Εδω και μεχρι να παρω αποφαση να βγω εξω για οπουδηποτε κ μεχρι το περιπτερο ειναι ΤΟΣΟ δυσκολο να κινητοποιηθω λογω αυτης της καταστασης. Οταν πηγαινα γυμνασιο κ λυκειο δε, ημουν αγοραφοβικη και το καταλαβαινω τωρα. Χαρη σε αυτο το υπεπροστατευτικο συννεφακι. Ακουγε οτι θα παρω το τοπικο λεωφορειο να γυρισω σπιτι και προσπαθουσε με καθε τροπο να με μεταπεισει. Μετα το συνηθισε. Παλι καλα. Το πως ενιωθα εγω, σαν εξωγηινη απο τη μια λες και δεν ηξερα να κυκλοφορω, απο την αλλη, ενιωθα ντροπη αλλα ηταν κατι για το οποιο δεν εφταιγα και το εχω αλλαξει η τουλαχιστον προσπαθω για την καλυτερη δυνατη αλλαγη. Ειναι πολυ αδικο να σε κανουν ''χαζο'' ενω δεν εισαι προορισμενος να γινεις. Επισης πολλες φορες οταν ειμαι εξω με πιανουν τα συναισθηματα που διακατεχουν και αυτην. Δηλαδη νιωθω αγχος να γυρισω σπιτι λες και ειμαι ξερω γω καμια μανα με 4 παιδια και δεν εχω κανει δουλειες. Και μισω τον εαυτο μου που τα νιωθω αυτα γιατι ξερω πως ΠΡΕΠΕΙ να ειμαι με βαση την ηλικια μου και οσα εχω πετυχει μεχρι τωρα.
Αυτο που επιβεβαιωνεται για ακομη μια φορα ειναι οτι τα 2 ακρα μονο καταστροφικα για την ψυχολογια ενος παιδιου ειναι. Και κανουν το λαθος και πιστευουν οτι εφοσον μεγαλωσαμε ο ρολος τους τελειωσε. Τωρα ειναι που θελουμε ακομα περισσοτερη ωθηση, τωρα που ειναι η στιγμη που μπορουμε να πραγματοποιουμε ονειρα. Αν οχι τωρα, ποτε? Αν δεν κινητοποιηθουμε τωρα εμεις, ποτε? Θα φτασουμε 30 και θα εχουμε την σκατα ψυχολογια? Ξερεις ποσες φορες σκεφτομαι οτι δε θελω να κανω παιδια για να μην της μοιασω? Δεν θελω να με πιανουν καταθλιψεις στα καλα καθουμενα. Φοβαμαι οτι θα της μοιασω. Ακομα και η διαιτα μου παει αργα επειδη μενω μαζι της γιατι ειμαι συνεψως φορτισμενη και νιωθω βαρια. Δηλαδη ασχετα απο το διατροφικο το ψυχολογικο ειναι κατεστραμμενο. Δεν ειναι τυχαιο που ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που βγαινω στον καθαρο αερα νιωθω οτι ολα γινονται, οτι μπορω, οτι αν ζουσα πχ σε ενα σπιτι χωρις αυτην την απαισια αυρα θα ειχα αλλο mindset.
Επειδη δεν πολυθυμαμαι, εσυ τι ηλικια εχεις jasmine93? =)
(με βαση το ονομα, γεννηθηκες το 1993 να υποθεσω?)
25-07-2016, 14:01 #60
- Join Date
- Dec 2015
- Posts
- 77
Ναι το 93 είμαι εσύ?Ξέρεις πόσο σε νιώθω σε αυτό που λες πως σκέφτεσαι ότι δεν θέλεις να κάνεις παιδιά?Όταν έρχεται η συζήτηση με την παρέα μου αν θα θέλαμε να κάνουμε οικογένεια και πότε, εγώ αρχίζω να τα θυμάμαι όλα αυτά και νιώθω μία αρνητικότητα ως προς αυτό το θέμα.Γιατί από τη μία σκέφτομαι ότι μπορεί να γίνω και εγώ έτσι σαν εκείνη γιατί λένε ότι μεγαλώνοντας μοιάζουμε στη μητέρα μας αλλά υπάρχει και η περίπτωση να πάω στο άλλο άκρο και να γίνω αφόρητα πιεστική και υπερπροστατευτική και να βγάλω τις ανασφάλειες και τα απωθημένα μου στα παιδιά μου. Και της το έχω πει ότι εκείνη είναι ο λόγος που δεν θέλω παιδιά. Αλλά φυσικά εκείνη λέει ότι δεν ευθύνεται εκείνη αλλά εγώ.Δεν θα ήθελα προς θεού να αντλεί όλη της τη χαρά από εμένα και τα αδέρφια μου,εγώ χαίρομαι όταν έχει τις δικές της επιτυχίες, αλλά θα ήθελα να χαρεί λίγο και για εμένα. Ασχολήθηκα με τα αδέρφια μου περισσότερο από τη μητέρα μου, τα βοήθησα στα μαθήματά τους,άκουσα τα προβλήματά τους.Εγώ ξέρω περισσότερα για εκείνα απ'ότι εκείνη που αν πάνε να της ανοιχτούνε λίγο θα τα αποπάρει με το παραμικρό. Εμένα θα με τρόμαζε η ιδέα να μην ξέρω τι συμβαίνει στα παιδιά μου ΌΣΟ ΧΡΟΝΏΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ και εκείνη μου λέει ότι είναι μεγάλα πια και ας κάνουν ότι θέλουν.
Και σε όλο το τελευταίο κομμάτι που αναφέρεις για τη διατροφή και όταν φεύγεις από το σπίτι νιώθω ακριβώς το ίδιο πράγμα και ας είναι αντίθετες οι περιπτώσεις.
Νέα μαμά με ιστορικό αγχώδους διαταραχής και κατάθλιψης
29-07-2025, 13:00 in Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια