υπερφαγια και μοναξια!

[afroditi.af]

Καλησπερα σε ολους!!διαβασα τοσες ιστοριες ιδιες με την δικια μου..χαρηκα πολυ που υπαρχει ενα φορουμ που μπορει να με βοηθησει.η δικια μου ιστορια ειναι το βασανο της υπερφαγιας.βλεπω καθημερινα τον εαυτο μου να τρωει σακουλες με φαγητο.το χειροτερο ομως ειναι να μην μπορω να αντισταθω κ να κανω σαν ναρκομανης για να φαω,να βλεπω το σωμα μου να παχαινει κ να μισω τον εαυτο μου που ειμαι ετσι..κ φυσικα αυτη η συμπεριφορα με κανει να ντρεπομαι τον εξω κοσμο κ να με βαζω στην ακρη γιατι θεωρω οτι ολοι οι αλλοι ειναι φυσιολογικοι ενω εγω οχι..δεν μπορω να περιγραψω την μοναξια που νοιωθω λογω της συμπεριφορας με το φαγητο κ με το παχος στο σωμα μου..ευχαριστω που ολους οσους καταφεραν τους στοχους τους κ γραφουν στο φορουμ.δινουν ελπιδα!!

[purplerose_ed]

Γεια σου Αφροδιτη και καλως ηρθες στην παρεα μας!!

Δεν ξερω αν διαβασες για μενα, δεν ειχα μακροχρονιο θεμα υπερφαγιας αλλα παντα ειχα λαθος δομη στα γευματα μου, ετρωγα γλυκα αρκετα, αλλα στις πανελληνιες παραεγινε το κακο της διατροφης. Τοτε ναι, ισως να ειχα και μια ηπια μορφη υπερφαγιας, καταναλωνα ο,τι εβρισκα μπροστα μου χωρις να το καταλαβαινω..Σαν υπνωτισμενη..Και σε καποια φαση, με εβλεπα και ενιωθα οπως ακριβως λες...Και ντρεπομουν που κυκλοφορουσα, και ενιωθα ασχημα συγκριτικα με την εικονα των αλλων, μαθαινα και αρνητικα σχολια που λεγονταν απο πισω μου, υπηρχαν και ατομα που με ειρωνευονταν και μπροστα μου... Συντρετριμμενη ψυχικα μπορω να πω... Δεν ειχα ορεξη για τιποτα, ακομα και γυμναστικη δεν ηθελα να κανω, γιατι σκεφτομουν οτι ''εχω γεννηθει για να ειμαι χοντρουλα'' και οτι εγω ''αποκλειεται να χασω'' κατι που με πιανει μερικες φορες και τωρα, αλλα οχι στον ιδιο βαθμο οπως τοτε...

Αυτο που θελω να πω ειναι οτι μπορει μεν η διαδικασια απωλειας να ειναι ''δυσκολη'' απο πολλλλεεεεεεες αποψεις αλλα η κυρια δυσκολια ειναι στην αρχη...Μεχρι να παρεις δυναμη, κουραγιο απο τον ιδιο σου τον εαυτο ..Παιρνεις την αποφαση και μετα πορευεσαι και ειναι απολυτα λογικο να εχεις σκαμπανεβασμα..Δεν ειναι ολα ροδινα και αισιοδοξα....Απλα προσπαθουμε να τα βλεπουμε για να μην μας ενοχλει μια μικρη καθοδος στην πορεια...
Εν ολιγοις, καταλαβαινω ακριβως πως νιωθεις, ομως ολα ειναι στο μυαλο... Αν το σκεφτεις, μπορει να σου παρει και πολυ χρονο, και ξεκινησεις και γινει η αρχη σιγα σιγα ολα θα κυλανε καλυτερα...

Και παλι καλως ηρθες, και εδω ειμαστε ο,τι χρειαζεσαι!

[afroditi.af]

σε ευχαριστω τοσο πολυ που απαντησες. μπορει οντως στα κιλα και στην ποσοτητα που καταναλωνουμε να διαφερουμε ομως μπορεις να καταλαβεις πως νοιωθω.και επειδη εχω αυτην την συμπεριφορα,και ποσο με βαζω στο περιθωριο γιατι ολοι οι αλλοι ειναι φυσιολογικοι και εχουν φυσιολογικα σωματα.
η καταθλιψη που προκαλει το παχος και το φαγητο ειναι ανυποφορη.η αρχη ειμαι σιγουρη οτι αρχιζει με μια σωστη διατροφη σε συνδιασμο με αισιοδοξια.
πως φευγει ομως η απογοητευση που εχω φτασει σε αυτο το σημειο;;;

[purplerose_ed]

Μην ευχαριστεις γλυκουλι, το βλεπω σαν καθηκον μου αυτο το φορουμ! Ναι, συμφωνω, το αισθημα μας ειναι ιδιο παρ ολες τις διαφορες...
Η αρχη δεν μπορει να γινει μπαμ και κατω...Δυστυχως η ευτυχως, περνας απο σταδια...Δηλαδη πρωτα κανεις μια σωστοτερη κατανομη γευματων αλλα τρως και το κατι παραπανω μετα προσπαθεις να το κοψεις αλλα παλι τρως μετα το κοβεις και τρως σταδιακα ολο και λιγοτερο απο τα τροφιμα τα ας τα πουμε ''εκτος''... Ακομα και η γυμναστικη ειναι σταδιακη..Τουλαχιστον, ετσι συνεβη με μενα. Δεν μπορεις να ξυπνησεις ενα πρωι και να γινεις ενας αλλος 100%. Μπορεις να γινεις ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ αλλα μακροπροθεσμα τελειως αλλαγμενος σε τροπο σκεψης, συνηθειων, ζωης κ.λπ...
Δε θελω να σε αγχωνω, αντιθετα θελω να σου δωσω κουραγιο γιατι ΜΠΟΡΕΙΣ να το κανεις, εχεις ΔΥΝΑΜΗ και μονο που μπαινεις και το μοιραζεσαι και συνειδητοποιεις να ξερεις ειναι σημαντικο βημα..Δεν κλεινεις τα ματια στο προβλημα....
Ομως αυτη η απογοητευση θα φυγει, με τη διαδικασια που ειπα πριν, σταδιακα, με καθε βημα σου...Και γω ειμαι κολλημενη ποσο καιρο στα 65 και σπανε τα νευρα μου και λεω μα εμενα δεν μου αξιζει να αδυνατισω? Τι παραπανω εχει ο αλλος που πηρε ενα χαπι και εχασε χωρις να προσεχει τοσο οσο εγω τη διατροφη του και που δεν εχει κανει οση γυμναστικη εχω κανει εγω? Και βλεπεις ατομα φυσιολογικου βαρους και λες τι παραπανω εχει απο μενα, ψυχη, καρδια, μυαλο τι?Εκεινος θα μπορουσε να αντεξει αυτο που αντεχω εγω? Ολα αυτα με κατεκλυζαν σε υπερβολικο βαθμο που επρεπε να το ελεγξω μη βγαλω κακια κιολας ασυνειδητα...Πλεον αυτα δε σου λεω οχι, τα σκεφτομαι πχ οταν κολλαει η ζυγαρια αλλα μετα θυμαμαι που ημουν και που ειμαι..Και οχι απαραιτητα αριθμητικα, γιατι υπαρχουν και ατομα που εχουν χασει πιο πολλα κιλα απο μενα και εχουν πιεστει ισως και περισσοτερο...Αλλα προοδος ως προς την υγεια ως προς τις συνηθειες, ως προς πολλα!!! Και εστω αυτος ο λιγος αριθμος που κατεβηκε στη ζυγαρια... Αισθηματα τετοιου ειδους, δε φευγουν με τη μια... Αυτη ειναι η ειλικρινης μου γνωμη...Αλλα με τον καιρο, η απογοητευση γινεται μικροτερη και οσο πιο κοντα φτανεις στον στοχο σου, αν φτασεις κιολας, νιωθεις και δικαιωση η περηφανεια με την καλη εννοια...
Το μυστικο ειναι να αρχισεις...

[afroditi.af]

απλα κουραστηκα..γιατι να μην ειναι τοσο απλο;;γιατι να ειναι τοσο περιπλοκο;;;να βλεπεις το φαγητο σαν παρηγορια;;να υπαρχει αυτη η θολουρα και να μην μπορεις να ξεκινησεις;;απο που να το πιασω δεν ξερω!πως θα οργανωσω την καθημερινοτητα μου αφου δουλευω κ δεν εχω χρονο να φροντισω διατροφη;;;θελει κουραση και προσπαθεια να αρχισω κατι ουσιαστικο.για ολα φταιει το μυαλο.ενω μπορει να ειναι απλο,το μυαλο σε ξεγελαει..ελπιζω με την δικια σας παρεα να αρχισει μια ομορφη ροσπαθεια γιατι πραγματικα εχω απελπιστει..

[purplerose_ed]

Στο ευχομαι! Υπαρχει και το U2U=προσωπικο μηνυμα user to user, αν θες μπορουμε να μιλησουμε αναλυτικοτερα !!!!! :wink1:

[afroditi.af]

ωραιαααα..ελπιζω να εχω καλη παρεα στην προσπαθεια μου..

[maria030]

Αφροδίτη καλωσόρισες και εσύ .. Πίστεψε με σε κατάλαβαινω παρα πολύ...

Μακάρι τα πράγματα να ήταν τοσο εύκολα και να γινόταν κάτι μαγικό και να έφευγε αυτή ξ εξάρτηση . Κάθε φορά που μου συμβαίνει λέω θα είναι η τελευταία δεν θα το ξανακάνω ... Ψυχολογία χαλια τύψεις και φυσικά ένα στομάχι έτοιμο να εκραγεί.. Σου φαίνονται γνωστά ειμαι σίγουρη.. Σιγά σιγά ... Έχε υπομονή μεγάλη και επιμονή... Ένα μικρό στόχο κάθε φορά ένα μικρό βήμα κάθε φορά...
Προσπάθησε να δεις μέσα σου τι ειναι αυτό που σε οδηγεί εκεί..μ Μπορεί να μην ειναι μόνο ένα μπορεί να είναι πολλά και δεν θα τα ανακαλύψεις αμέσως αλλα αργά...
Δεν είσαι μόνη σου είμαστε πολλοί σε αυτόν τον αγώνα!!!

[blueberry]

Ελα που και αλλα ατομα εχουν τα ιδια "ελλατωματα" να το πω; με σενα! Τα ιδια και εγω, επειδη οσο περναει ο καιρος με βλεπω να παχαινω και αντι να προσπαθω να αδυνατισω τρωω και αλλο, προτιμω να κατσω σπιτι παρα να βγω εξω οποτε η φιλη που εχω ειναι η μοναξια. Αν βγω εξω νιωθω πως ολοι κοιταζουν εμενα και με σχολιαζουν.