Μια συνηθισμένη ιστορία.

[Elena_blueblue]

Το ιδιο σκηνικο ξανα και ξανα,
Ιδιαιτερα τα βραδια, οταν σβηνουν τα φωτα.
Προσπαθεις να αποδρασεις απο τη πληξη, να καταπολεμησεις τη μοναξια σου, τον τροπο τον γνωριζεις.
Βρισκεται διπλα σου κι ειναι ικανος να σου προσφερει την απολυτη ευχαριστηση,
Ελα! Μη γινεσαι μελο! Ενα γλυκακι θα παρεις, να καθησυχασεις τη λιγουρα.
Γεμιζεις το πιατο σου με χιλια δυο φαγητα, ασυνδετα μεταξυ τους. Γλυκα, αλμυρα, κρυα, ακομη και ροφηματα,
Καθεσαι μπροστα στην οθονη και μηχανικα καταβροχιζεις οσα καταφερες να κλεψεις απο το ψυγειο.
Τρως γρηγορα, τα κατεβαζεις αμασητα. Σαν να φοβασαι πως καποιος θα σου τ αρπαξει απο το χερι.
Και για να ειμαστε λιγακι ειλικρινεις σαν να φοβασαι πως καποιος θα σ ακουσει, ισως καποιος θα σε δει, να κανεις αυτο που κανεις.
Που καταβαθος σε μισεις και ντρεπεσαι γι αυτο.
Γρηγορα η ευχαριστηση μετατρεπεται σε ενοχη.
Αυτα τα δυο ερχονται μαζι, το ξερεις.
Δεν εχεις προλαβει να τελειωσεις το υπερ-γευμα σου κι ομως νιωθεις τυψεις.
Νιωθεις αδυναμη, αχρηστη, ενα αβουλο ον μπροστα στην εμμονη σου.
Τελειωνεις ακομη πιο βιαστικα, υστερα παιρνεις μια βαθια ανασα.
"Παει! Περασε!" λες
Κι υστερα ξεσπασμα απο δακρυα.
Κι εκεινος ο αφορητος πονος στο στομαχι σου. Βλεπεις το σωμα σου καταβαλει υπερανθρωπες προσπαθειες να μαζεψει τα σπασμενα του μυαλου σου.
Προσπαθεις να κοιμηθεις, δε μπορεις.
Ξαφνικα θυμασαι πως αυριο εχεις μια σημαντικη δουλεια να κανεις
Δε θες να πας, δε θες να αντικρισουν το πρησμενο σου σωμα.
Παλι θα κρυφτεις πισω απο ριχταρια-ρουχα.
Σηκωνεσαι με δυσκολια απ το κρεβατι! Ξερεις τη λυση.
Καθαρτικα, τα πιο ισχυρα, σε 8 ωρες θα χεις αποβαλει τα παντα. (Ακομη κι αν ξερεις πως οι θερμιδες μενουν..)
Αυριο θα εισαι καλα, εξαλλου αυριο θα κανεις αφαγια και θα λιωσεις στο διαδρομο.
Ησυχάζεις, κατεβαζεις τα βλεφαρα σου.
Αυριο ειναι μια νεα μερα, (ή μηπως η μερα της μαρμοτας!)
Μεχρι να ξαναρθει το σουρουπο και να λυγισεις!
Δες, σηκωσε το βλεμμα σου στο καθρεφτη.
Σ αρεσει αυτο που βλεπεις;
Και δεν αναφερομαι στο λιπος σου αλλα στο πληγωμενο μεσα σου.
Σ αυτο το φοβισμενο παιδι που σε κοιταζει με βλεμα πικραμενο.
Γιατι σε μισεις τοσο; Δε σου αξιζει
Ποσα χρονια θα παλευεις με τους δαιμονες σου;
Τι κι αν δειχνεις φυσιολογικη, τι κι αν εχεις ενα νορμαλ κορμι που χωρα σε medium size..
Τι κι αν κανεις δε ξερει οτι πασχεις απο διατροφικες διαταραχες
Διαφερεις απο τους εξαρτημενους; Τους αλκοολικους και τους τοξικομανεις;
Τι εχεις να θυμασαι απο σενα;
Ζυγαριες, χαπια, εμετους, υπερφαγικα επεισόδια και χιλιαδες ενοχες.
Get a life! Χανεις τη ζωη σου, οι μερες δε γυριζουν πισω.
Σταμάτα να μετρας τα εικοσιτετραωρα σε επιτυχημενα η μη αναλογα με το ποσες θερμιδες καταναλωσες.

Σταματα να ταίζεις αυτό το τέρας μέσα σου, άφησε το να σβήσει.

[Ασημένια]

Είχα πολύ καιρό να μπώ και έπεσα πάνω στο ποστ σου...
Συνηθισμένη δεν ξέρω αλλά η ιστορία της ζωής μου σίγουρα.
Η προτελευταία φράση ειδικά. Όλα μεταφρασμένα σε θερμίδες. Ο απολογισμός της ημέρας να κρίνεται απο αυτό και μόνο, χωρίς υπερβολή.
Αχ, είναι τόσο τραγικό όταν το συνειδητοποιείς.
Με ταρακούνησες ομολογώ. Οχι ότι αυτό θα αλλάξει κάτι βέβαια.
Εχω πάψει να ελπίζω ότι θα ξεφορτωθώ ποτέ αυτο το τερατάκι, και δεν το λέω απο απαισιοδοξία. Το μόνο που θέλω είναι να κοιμάται πιο συχνά και να ξυπνάει πιο σπάνια.

[Elena_blueblue]

Ασημένια καλημέρα..
Είναι τουλάχιστον αισιόδοξο να ξέρω πως σε ταρακούνησα, ακόμη κι αν το ξαναπάθεις όπως λες.
Ωστόσο το ξερεις πως υπαρχει ενας και μονος τροπος να το ξεπερασουμε, να πιστεψουμε κι εν τελει να αγαπησουμε τον εαυτο μας..
Οποτε, ας ελπισουμε πως εμεις οι ιδιες θα βοηθησουμε τους εαυτους μας να σωθουν απ τα τερατακια..

[Ασημένια]

Ελενα πώς είσαι;
Εγώ όπως λέει και το τικεράκι μου μία εβδομάδα καθαρή!
Χθες ήμουν στο τσακ για την βλακεία...για να πω την αλήθεια την άρχισα αλλά δεν την αποτελείωσα. Σχεδον νηστική απο το πρωί, το απόγευμα έφαγα 2 μηλόπιτες και 3 kiss. Με πολλή πρόσπάθεια καταφερα να με πείσω να σταματήσω και να να μην ακολουθήσω το γνωστό "τώρα που τα χάλασα...ας φάω ό,τι κινείται"
Θέλω να κλείσω μήνα χωρίς. Εχω πολύ καιρο να το καταφέρω.

[Elena_blueblue]

Καλημέρα κορίτσια.
Από την ημέρα που δημοσίευσα στο φόρουμ, δε ξαναέπαθα βουλιμικό.
Νιώθω πολύ καλύτερα, πρωτίστως ψυχολογικά.
Ανοίχτηκα και μίλησα στους δικούς μου για το πρόβλημα.
Λένε πως βοηθά να το εξωτερικεύεις.
Μάλιστα έχασα και 2 κιλά.
Νομίζω πως έχουμε αγώνα μπροστά μας, όμως δεν αξίζει να προσπαθήσουμε;
Απλως νομίζω πως η κάθεμια πρέπει να δουλέψει με τον εαυτό της και να το διακόψει όταν είναι έτοιμη.
Κι όχι με ψυχαναγκαστικούς και βίαιους τρόπους.

[ειμαι-μια-αλλη]

''Και δεν αναφερομαι στο λιπος σου αλλα στο πληγωμενο μεσα σου.
Σ αυτο το φοβισμενο παιδι που σε κοιταζει με βλεμα πικραμενο.
Γιατι σε μισεις τοσο; Δε σου αξιζει
Ποσα χρονια θα παλευεις με τους δαιμονες σου;''

Μίλησες μες στην ψυχη μου κοριτσι μου.....Ξεσπασα σε δακρυα διαβαζοντας το...Ειμαι καινουργια και τωρα ξερω οτι υπαρχουν ανθρωποι που αντιμετωπιζουν τους ιδιους δαιμονες μ εμενα....Καλη δυναμη....