Η ουσιαστικη γνωριμια που λεγαμε...

[purplerose_ed]

Γεια σε ολους και ολες!

Ειδα οτι η πλειοψηφια μας θελει να γνωριστουμε πιο ουσιαστικα, να μιλησουμε για τη ζωη μας γενικα, για αυτα που μας εχουν απασχολησει, για τα ονειρα μας, τις επιθυμιες μας, τους στοχους μας, τις προσπαθειες μας για αυτα, τις αποτυχιες, τις επιτυχιες, για ολα οσα τελος παντων εχουν συμβαλει στο να ειμαστε αυτο που ειμαστε, στο να εχουμε μεγαλυτερη ευαισθησια σε ορισμενα θεματα απο οτι σε καποια αλλα. Θα μπορουσα να γραψω βιβλιο ολοκληρο ισως για τη ζωη μου, για τα συναισθηματα μου, για τις αποχρωσεις της ψυχης μου, για τις σκεψεις που κανω καθημερινα πανω σε διαφορα ζητηματα, αλλα και τις νεες μου ανακαλυψεις που ερχονται πολλες φορες να αλλαξουν τις ηδη υπαρχουσες σκεψεις μου και ολο αυτο παλι επαναλαμβανεται.


Λοιπον ειμαι 19!
Ειμαι το γνωστο σε ολους rose, γιατι μεσα μου υπαρχει αισιοδοξια (πολυ βαθια!) και απο πολυ μικρη απο τοτε που πηγαινα πρωτη δημοτικου επειδη μεγαλωσα σε μια οικογενεια πολυ δεμενη με πολλη αγαπη, πιστευα οτι στον κοσμο υπαρχει μονο καλοσυνη και χαρα. Πιστευα οτι ολοι ειναι σαν και εμενα και οτι επειδη δεν εβλαπτα κανενα κανεις δεν θα με εβλαπτε. Πιστευα οτι ολος ο κοσμος με αγαπαει και με συμπαθει γιατι ενιωθα συμπαθητικη, ενιωθα αγαπη προς εμενα και προς τους αλλους, ημουν απο τα πιο ανοιχτα ατομα ιδιαιτερα στο σχολειο και στις πρωτες ταξεις. Πηγαιναμε αγγλικα στο ιδιο φροντιστηριο ολα τα μικρουλια της γειτονιας, μετα σπιτι μου για φαγητο, παιχνιδι, οι γονεις μου πολυ φιλοξενοι, καθολου μονοχνωτοι (γιατι υπαρχουν και εκεινοι που δεν ωθουν τα παιδια τους τοσο στο να κανουν παρεες η δεν αφηνουν τοσο το ελευθερο να καλουν στο σπιτι) και η ζωη μου φαινοταν σαν τραγουδι, σαν ηλιος, σαν κατι πανεμορφο.
Ομως, ο κοσμος δεν ηταν ετσι οπως τον περιμενα. Για να μην τα πολυλογω, δεν θελω να μπω σε λεπτομερειες, ηρθα αντιμετωπη με πολλα κομπλεξ και κακιες που δεν μπορω τελικα να καταλαβω αν περνανε απο τους γονεις στα παιδια η ειναι αυτο που λενε να το χει η κουτρα σου, και εγινα πολυ δυνατη, να υποστηριζω την αποψη μου, τον εαυτο μου. Εισεπραττα απο ενα σημειο και μετα μια απαξιωση, κοροιδια που πραγματικα δεν οφειλοταν πουθενα. Δεν πειραζα κανεναν, ισα ισα ηθελα να ειμαστε ολοι μαζι και εκανα προσπαθειες για αυτο.
Το ιδιαιτερο μου χαρακτηριστικο, οτι ημουν παντα τελειομανης. Ναι, ημουν πρωτη στο σχολειο, αλλα για μενα, οχι για να μπω στο ματι του αλλου, ισα ισα βοηθουσα, εκανα τα μαθηματα μου με τους υπολοιπους, μοιραζομουν. Αρχισα να βλεπω απομακρυνση και δεν ηξερα που οφειλοταν, δεν εκανα κατι λαθος. Ειχα απειρα αγαπη για ολους. Λογια που ποτε δεν ειπα, πραγματα που δεν εκανα , αρχισαν να εξαπλωνονται απο εδω και απο κει χωρις να το καταλαβαινω καν. Ημουν πολυ δυναμικη, απεκρουα το καθετι , ηξερα οτι εχω δικιο, γι αυτο και μαζευα αρκετο κοσμο (αμαχο) με το μερος μου και ολα ηταν καλα. Ομως υπηρχε μεσα μου μια ενταση, ενα γιατι, παρολη τη δυναμη μου. Με το που περασαν τα χρονια, εμεινε ανεργη και η μητερα μου και τωρα βλεπω οτι επεδρεσε πανω μου, αρχισα σταδιακα να χανω αυτοπεποιθηση και δυναμη οταν στεκομουν στην εξω κοινωνια, και αρχισα ασυνειδητα να γινομαι ενα με την ταμπελα του μπαζου, του φυτου, του ακοινωνητου. Ετεροπροσδιορισμος φουλ. Υπνωτισμος. Ναι φταιω που το αφησα να συμβει. Ειχα προσπαθησει τα μεγιστα.
Οταν υπαρχει μια μεριδα (μεγαλη) ατομων που κοροιδευει πρωτη, χωρις να εχεις κανει καν κατι, που δεν ειναι ευχαριστημενοι με την ζωη τους και ασχολουνται με το να σου βγαλουν ενα κουσουρι απο καπου, οταν εσυ εχεις προσπαθησει να τους μιλησεις, να κανετε κουβεντα και βλεπεις οτι υπαρχει διανοητικη και ψυχικη αναπηρια, οταν μετα δεν δινεις σημασια και συνεχιζουν, οταν αναγκαζεσαι να κοροιδεψεις και συ καμια φορα εχεις πλεον ξεμεινει. Ως παιδι, δεν ξερεις πως να διαχειριστεις τετοια. Απο ενα σημειο και μετα, δεν εδινα απλως σημασια. Ειχα καποιες λιγες -καλες- φιλες,με γεμιζαν και ημουν οκει. Αλλωστε δεν με ενδιεφεραν ατομα που στα 12 τους ειχαν ενδιαφερον να βαλουν το δωδεκαποντο και να πανε με τον γκομενο ραντεβου, γιατι πολυ απλα εγω ενιωθα παιδακι, ενιωθα οτι αυτο δεν με γεμιζε. Εβλεπα 10 κοριτσια παρεα, εφευγαν τα 5 και τα αλλα 5 κουτσομπολιο λες και τι να πω!!! Ποτε μου δεν ηθελα να ανηκω εκει. Ομως εγω δεν κοροιδευα, δεν μειωνα, δεν πειραζα, δεν προσπαθουσα να διαβαλλω.

Ερχοντουσαν κι αλλα παιδια, καινουργια στο σχολειο. Τους μετεδιδαν την λανθασμενη εικονα για εμενα, και εγω με τη σιωπη μου την επιβεβαιωνα. Μαζευα μεσα μου, μαζευα τοσα και δεν το καταλαβαινα. Ο ετεροπροσδιορισμς γιγαντωνοταν στο φουλ. To οτι ημουν δυνατη δεν σημαινει οτι δεν ενιωθα. Ενιωθα. Στεναχωριομουν. Εκλαιγα. Ελεγα γιατι εγω. Τι το αποκρουστικο εχω. Εμενα γιατι δεν μου αξιζει ιση αντιμετωπιση; Γιατι αξιζει στην ταδε χ,ψ υποκριτρια που τους κοροιδευει ολους και κουτσομπολευει ολους τους φιλους της και δεν αξιζει σε εμενα που δεν πειραξα κανεναν; Θυμωνα και με τον εαυτο μου πολλες φορες. Λες και ηθελα να τον τιμωρησω με το να ειμαι απομακρη, λες και πιστευα οτι δεν αξιζα, με εκαναν να το πιστεψω. Απο ενα σημειο και μετα ηταν καθρεφτης, ετσι ενιωθα, αυτο εβγαζα, μετα οταν σταματουσα να το νιωθω παλι αυτο πιστευαν. Σαν φαυλος κυκλος. Κανεις δεν ηρθε ποτε να μου μιλησει, να με ρωτησει να δει πως νιωθω. Θα πειτε, αφου λες οτι ησουν απομακρη; Αλλο απομακρος με την εννοια του εχω τις φιλες μου αλλα σε σεβομαι και δεν σε ενοχλω και αλλο απροσιτος, κακος, κανεντρεχης. Αλλα αυτο εξηγω, πολλες φορες ενιωθα οτι ημουν ετσι ενω δεν ημουν, λογω ετεροπροσδιορισμου. Δεν μπορω να το εξηγησω . (Και μετα συνειδητοποιεις οτι ουτε μεταξυ τους υπαρχει σεβασμος, αλλα φαινοταν να υπαρχει, και λες απλα δεν αξιζει. Και μετα παλι αμφιβαλλεις) Νιωθω οτι απο ολους αυτους ειχα πολυ περισσοτερη αγαπη να δωσω, τοσα ταλεντα και χαρισματα εκτος διαβασματος που το σχολειο δεν με αφησε ποτε να δειξω λογω του ετεροπροσδιορισμου. Μου ελειπε. Ονειρευομουν να εχω παρεες να ειμαι στο επικεντρο γιατι το εχω μεσα μου, γιατι το αξιζω, χιλια δυο γιατι. Γιατι ναι, εχω και χιουμορ, εχω και πλακα, ειμαι γνησια, ειλικρινης, αυθεντικη, καθολου μαζοποιημενη, ανεκτικη, δεκτικη. Ομως, με αυτους και με αυτα που εκαναν, γιατι ειναι πολλα και χοντρα περιστατικα, ενιωσα οτι ξεπερνιεται καποιο ηθικο οριο.
Ειμαι πολυ αυστηρη με τον εαυτο μου αλλα και με τους αλλους. Ακριβως επειδη δινω ολα αυτα, περιμενω και απο τον αλλον. Οχι, δεν ειμαι εγωιστρια, ουτε βλεπω τις σχεσεις ως ψυχρο παρε δωσε. Αν το εκανα αυτο δεν θα εκανα πραγματα χωρις ανταλλαγμα γιατι εχω κανει απειρα. Μιλαω για στοιχειωδη σεβασμο στην προσωπικοτητα σου. Μιλαω για ευγενεια. Μιλαω για ηθος. Οχι ψευτοηθος. Οχι φαινομαι οτι νοιαζομαι, αλλα ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ. Οχι φοραω το υποκριτικο μου χαμογελο σου λεω γεια σου χρυση μου και απο πισω κοιταω να σε θαψω σαν να μην υπαρχει αυριο.

Ναι, ημουν αποκομμενη. Πολλες φορες και απροσιτη. Σιχαινομουν το περιβαλλον μου, πολλες φορες και τον εαυτο μου εξατιας του περιβαλλοντος μου. Λαθος, ναι. Δεν επρεπε να αφησω εναν τοσο δυνατο και αληθινο χαρακτηρα να μην ειναι ο εαυτος του. Θεωρητικα. Πρακτικα η ψυχη μου το ξερει. Ενιωθα σχεδον μονη. Ειχα μεσα μου τοσα να δωσω.

Περασα στο πανεπιστημιο. Εκει που ηθελα. Δηλαδη το καταλαβα απο ενα τεστ επαγγελματικου προσανατολισμου. Πιστευα παντα οτι θελω να γινω φιλολογος, επειδη μου αρεσαν τα αρχαια, στην γ λυκειου ομως ενιωθα οτι δεν μαρεσει, οτι δεν θα ηθελα να διδασκω, οτι δεν μαρεσει το σχολειο. Πως θα ζησω ολη μου τη ζωη σε εναν χωρο που σιχαινομαι? Τον σιχαινομαι απο την εμπειρια μου, τον σιχαινομαι για αυτην την τοσο τεχνοκρατικη παιδεια, και πιο πολυ για μερικους καθηγητες που δεν ειναι αξιοι να λενε οτι επιτελουν λειτουργημα, για οσους ΞΕΡΟΥΝ οτι το συστημα αυτο δεν λειτουργει και δεν προσπαθησαν να μας αναψουν τη φλογα στο μυαλο μας. Αφοριστικη, ακουγομαι, ναι. Δεν λεω οτι δεν πηρα τιποτα καλο. Δεν λεω οτι δεν ειναι ιερος χωρος το σχολειο. Απλως δεν μ'αρεσει η δουλεια τελικα.

Τεστ επαγγελματικου προσανατολισμου, ποιος ειναι ο χαρακτηρας μου. Παθος να υπερασπιζομαι τον εαυτο μου, τον καθε αδυναμο, παθος να αναλυω την προσωπικοτητα, να ψυχογραφω. Πρωτη κλιση νομικη, δευτερη ψυχολογια. Περασα νομικη. Τρελαινομαι για ποινικο και για δικαστικη ψυχολογια. Θελω να γινω ο δικαστης που θα θυμουνται ολοι. Θελω να ακουν το ονομα μου και να συγκινουνται. Θελω να μεινω ως εκεινος που εκανε πραξη το οραμα του να αλλαξει τον κοσμο. Γιατι το εχω μεσα μου, γιατι εχω βιωσει το αδικο, γιατι 1002 γιατι.

Το φοβεροτερο; Στο πανεπιστημιο εκανα παρεες, εχω μια μεγαλη παρεα, ενωμενη, φτιαγμενη απο αξιολογα ατομα, και πολλες αλλες μεμονωμενες παρεες, εννοω δεν ειμαστε ολοι μαζι, ενας απο δω ενας απο κει. Το επισης παραξενο; Τυχαιο που η πλειοψηφια των συμμαθητων εμεινε με τους ιδιους, δεν εκανε ουτε εναν φιλο οπως εγω, ειναι στο χωριουδακι λες και δεν εχει ζωη και με τα ιδια ατομα, τα οποια ουσιαστικα αλληλοκουτσομπολευονται; Τυχαιο που εχω κερδισει την αναγνωριση πολλων ατομων; Τυχαιο που μου λενε οτι εαν αφησω τον εαυτο μου κιαλλο μπορω να ειμαι η πιο ''γαματη'' της παρεας; Δε νομιζω.

Εχω δρομο ακομα. Εχω ξεχασει τους παντες. Πολλες φορες τους λυπαμαι κιολας. Αλλες φορες σκυλιαζω και λεω δεν αξιζουν ουτε τη λυπηση μου. Μηδενικος σεβασμος προς αυτους που οχι απλα δε σε σεβαστηκαν, αλλα σε διεβαλαν και προσπαθησαν να σε στεναχωρησουν με πολλλοοοοοοους τροπους. Νιωθω πολυ ελευθερη πλεον. Δεν ειναι ομως αυτοι, εχω και δικα μου θεματα να αντιμετωπισω. Μονο δικα μου. Θελω να μεινω μονη μου, νιωθω οτι το περιβαλλον μου δε με βοηθαει. Οπως ειπα η μητερα μου ειναι ανεργη, με εχει μαθει πια να μην πιστευω σε μενα. Δεν το αντεχω! Συζηταμε μηπως βολεψουμε τα οικονομικα να μεινω καπου κοντα στη σχολη. Μακαρι.

Δεν ειναι μονο αυτα, αυτα ηταν τα βασικα. Σαν εισαγωγη ας πουμε. Μπορει να ακουστουν χαζα σε μεγαλυτερους αλλα δεν ειναι. Ειναι η ζωη μου, τα συναισθηματα μου που με εχουν ωριμασει τοσο που ακουγομαι σαν 50αχρονη, πολλες φορες. Ειναι οι αξιες μου. Ειναι ο ψυχισμος μου. Ειναι το επαγγελμα μου. Ειναι ο στοχος της ζωης μου. Γι αυτο πολλες φορες μεσα στο φορουμ προσπαθω να πεισω καποιον να προσπαθησει πχ για τα κιλα του, καμια φορα λιγο αποτομα, μου βγαινει, παθιαζομαι και δεν το ελεγχω. Πιστευω στον ανθρωπο και στις δυνατοτητες του, ανεξαρτητα απο το αν για καποιο λογο πολλοι δεν ηθελαν να πιστεψουν σε μενα. Η ενιωθαν κατωτεροι αν πιστευαν σε εμενα. Ενας ανθρωπος με τοσα ομορφα πραγματα μεσα στην ψυχη του αλλα και με ενα ειδος ''ηθικης αυστηροτητας-απολυτοτητας'' (απαραιτητης για να μην σε κανουν ο,τι θελουν απο τη μια , απαραιτητης και για να σε σεβονται και να σε εκτιμουν απο την αλλη) μονο αυτο θα μπορουσε να γινει, και γενικα μονο ετσι θα μπορουσε να ζει. Η διαφορα μου απο τον μεσο ορο? Οτι με νοιαζει. Με νοιαζει για ολους και ολα. Με νοιαζει για τα παντα. Γιατι ανηκω στην κοινωνια. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να κοιταω μονο τον εαυτο μου. Θελω να αλλαξω τον κοσμο. Ειμαι τρελη; Μπορει. Επαιρνα μερος παντου, δεν με ενοιαζε να μεινω ουδετερη, ελεγα το δικιο, ελεγα το αδικο, κατα τη γνωμη μου, υποστηριζα τον ''αδυναμο'' οταν ειχε δικιο φυσικα. Αυτο για εμενα δεν το εκαναν πολλοι. Και οσοι ηταν ουδετεροι ακομη, και τα ειχαν φαινομενικα καλα με εμενα και τους αλλους, ηταν συνενοχοι. Δεν μπορω να τους εκτιμησω, λυπαμαι. Λεω την αληθεια, τολμω, και μενω με πολυ λιγους. Ομως αυτοι οι λιγοι ειναι οι καλυτεροι. Ενω αυτοι μενουν με ολους. Αυτοι οι ολοι ομως ειναι ο κανενας. Ειμαι ευγνωμων για τις παρεες μου. Για την οικογενεια μου. Νιωθω εν τελει που ειναι τιμη μου να εχω ριξη με τετοια ατομα.

Συγγνωμη αν κουρασα, αυτα ηταν μερικα πραγματακια που αποτελεσαν σταθμο για τη ζωη μου.

[purplerose_ed]

Tassos67i, χαιρομαι που βλεπεις φλογα, σ ευχαριστω. Ναι, η αληθεια ειναι οτι η θεση αυτη εχει τεραστια ευθυνη! Εχω απογοητευτει ηδη παρα πολυ στη ζωη μου, ειναι πολλα που δεν εχω αναφερει ακομη, και εφοσον εχω μπει σε διαδικασια να τα ξεπερναω, οταν θα τα εχω νικησει πληρως, γιατι ξερω οτι θα το κανω, δεν νομιζω να φοβαμαι τιποτα μετα. Ποτε μεχρι τωρα δε φοβηθηκα τι, να μεινω μονη μου; Δεν εχω να χασω τιποτα ο,τι και να κανω απο εδω και περα. Μονη μου δε θα μεινω ποτε γιατι εχω πρωτον μια κολλητη εννια χρονια και πραγματικα αξιολογα ατομα διπλα μου απο το πανεπιστημιο. Να φοβηθω οτι θα πουν κατι απο πισω μου; Ε ας πουν, θα ειμαι εκει, δε θα σωπασω, θα πω την αληθεια μου. Να θελησω περισσοτερα λεφτα και να εξαγοραστω απο καποιον; Δε θα επαιρνα ουτε ενα ευρω παραπανω. Η οικογενεια μου ανηκει και λιγο πιο κατω απο τη μεσαια ταξη μη σου πω, εχω μαθει να μοιραζομαι, να κανονιζομαι και με τα λιγα. Οταν εχεις πιασει ποιο ειναι το νοημα της ζωης σου, οταν εχεις λεφτα ισα ισα για να εισαι αυταρκης δεν εχεις προβλημα. Και σκετος ο μισθος ενος δικαστη θελω να πιστευω οτι φτανει και οικογενεια να θες να κανεις. Το παω μακρια ναι, αλλα προσπαθω να πιασω πολλες πλευρες του θεματος ''διαφθορα''. Να αλλαξω αποψη για καποιον τετοιο λογο; Επισης, ποτε. Ο,τι κρινω δεν το κανω... Δεν θα ξεχασω ποτε ποια ειμαι απο που ερχομαι και τι εχω ζησει. Δε σου κρυβω οτι το εχω παρει πολυ πιο πατριωτικα απο οοποιονδηποτε ξερω γιατι νιωθω οτι κουβαλαω ιστορια. Η μητερα μου ειναι απο τη Ναξο, εχουμε συγγενεια με τον Γλεζο, και μεταξυ αλλων με τον Μαγκακη, απιστευτο νομικο της εποχης του. Ειναι και αλλοι που κινουνται στη σφαιρα της φιλοσοφιας πιο πολυ, και νιωθω ανεξηγητα οτι εχω γονιδια και απο αυτους.. Δε σου κρυβω οτι πολλες φορες καταφευγω στην γραφη, κυριως τι νιωθω τι βιωνω, αλλα και ιστοριουλες μυθιστορηματικου τυπου η κατι στοχαστικο ψυχολογικο φιλοσοφικο... Τελος παντων, ασχολουμαι με αυτο σαν χομπι περισσοτερο! Νιωθω οτι φευγει ενα βαρος. Μπορει να ακουστω ψωνιο σε μερικους, δεν ξερω, νιωθω ομως πραγματικα οτι κουβαλαω φορτιο. Νιωθω οτι θελω να βγαλω ασπροπροσωπες τις ριζες μου.. Νιωθω δεος. Δεν εχω αλλη εκφραση για να το εξηγησω.

Αυτο για την εξουσια οτι οταν την παιρνεις γινεσαι αλλος ανθρωπος το ξερω βεβαια, το εχω δει, το εχει δειξει και η ιστορια. Με τρομαζει ολο αυτο δεν σου κρυβω. Σκεφτομαι πως θα ειναι το ''σωστα''; Εχω επιγνωση της ευθυνης και φοβαμαι μην κανω κατι λαθος... Θελω να πιστευω οτι με το χρονο εχω να χτισω περισσοτερη αυτοπεποιθηση ωστε να μην εχω αμφιβολια αν κανω κατι σωστα η οχι.

[purplerose_ed]

Dulcinea del Toboso, σε ευχαριστω παρα πολυ!!!!!! Σημαινουν πολλα για μενα:starhit:

Το ονομα σου η αληθεια ειναι μου ειχε κανει εντυπωση! Πολυ ωραιο Μπορω να πω το ιδιο και για σενα, φαινεσαι εξισου ενδιαφερουσα, ασχολεισαι με πολυ δημιουργικα πραγματα και μπορω να σου πω οτι ταιριαζουμε σε παρα πολλα αν αναλογιστεις οτι αναφερθηκα σε εναν σταθμο της ζωης μου, δεν μιλησα συνοπτικα που να τα καλυπτω πανω κατω ολα!!!!!

Και εμενα μαρεσουν παρα πολυ τα ταξιδια, η φυση, η μουσικη ειναι η λατρεια μου. Κυριως ακουω τα dance τα ξενα, κλασικα συγκροτημα ροκ, και γενικα οτιδηποτε που να θεωρω οτι ηχει ωραια στα αυτια μου. Ε νταξει, οχι και οτιδηποτε. Τα ελληνικα καψουροτραγουδα ειναι που δεν αντεχω με τιιιιιποτα ομως!!!!

Οπως εγραψα και στο σχολιο επανω, και γω λατρευω να γραφω. Συνηθως γραφω για τα συναισθηματα μου σε τυπο ημερολογιακο βεβαια, καθε μια βδομαδα τουλαχιστον ενα τετοιο κειμενακι. Επισης, φιλοσοφικου κοινωνικου τυπου, στοχαστικα κλπ!! Το κοινο σημειο ολων εχω δει οτι ειναι ενας προβληματισμος βασικος, που πισω του κρυβεται ενα κουβαααρι προβληματισμων και αν αρχισεις να σκεφτεσαι με βαση αυτα που λεω το καις πραγματικα!( Ειναι μικρογραφια του δικου μου εγκεφαλου..καμμενος :saint: :spin: ) Αλλα στο τελος παντα, σχεδον αυτοματα το κανω δεν ξερω πως, αφηνω παραθυρακια ελπιδας, βελτιωσης κλπ.. Δημιουργω και στον αλλον αυτο το απατηλο ροζ συννεφακι...

Οι ταινιες σαν ιδεα δεν με τρελαινουν απο την αποψη οτι δεν θα πω αα θελω να δω ταινια, αλλα αν τυχει να βλεπουν οι αλλοι θα κατσω. Βλεπω θριλερ με φιλους στο σινεμα, για χαβαλε γιατι τα σημερινα θριλερ ειναι πιο πολυ κωμωδιες, αισθηματικα μονη μου για να κλαιω ελευθερα, κωμωδιες και κοινωνικα με αλλους επισης!!!!! Επιστημονικης φαντασιας, κατι χαζοαμερικανιες δεν τις μπορω. Νιωθω λες και υποτιμαται η νοημοσυνη μου με εναν τροπο, δεν ξερω πως ακριβως να το εκφρασω (Αυτα ειναι δικες μου λοξες, ωστοσο!! Δεν υποννοω κατι για καποιον που μπορει να του αρεσουν και αναλογα τις φασεις και αυτα τα ενδιαφεροντα μεταβαλλονται αλλωστε) Και επισης δεν αντεχω τα δραματα. Γινομαι πολλες φορες φουλ απαισιοδοξη απο τη φυση μου, αυτα με βαραινουν και νιωθω κομματια, επηρεαζομαι υπερβολικα πολυ!!!!!!!

Απο τις πιο ευτυχισμενες στιγμες μου ειναι να ειναι πρωι να εχω ξυπνησει καλα, να εχω κοιμηθει αρκετες ωρες, να ειμαι εξω στη φυση η εστω στο μπαλκονι μου, να πινω καφε με τις φιλες μου η οποιον αγαπημενο, να βλεπω τα λουλουδια... Η ακομα καλυτερο, να ειμαι εξω με τις φιλες μου και να γυρναμε σπιτι και να βρισκουμε στρωμενο τραπεζι στον κηπο, να τρωμε, να λεμε τα δικα μας, να γελαμε, να κανουμε χαβαλε. Προυποθεση ολων αυτων βεβαια ειναι να νιωθω οτι ειμαι ενταξει με τις υποχρεωσεις μου, πχ με το διαβασμα. Εαν δεν παει κατι καλα και δεν μπορω να διαβασω, γιατι την περναω την φαση, δεν ειμαι καλα γενικα. Ειμαι μια αλλη. Και βγαζω και μια μιζερη αυρα. Παλι δε θελω να φανω ψωνιο η κατι τετοιο, απλως ετσι ειμαι, θελω να νιωθω αυτοεκπληρωση, οτι ναι εκατσα και εκανα αυτο που πρεπει. (και που μ αρεσει φυσικα) Ειναι κατι φασεις που δεν το χω αυτο αλλα σιγα σιγα παω καλυτερα...

Αυτο που ειπες με τις ταμπελες, δεν ειμαστε κουτια... Ποσο δικιο εχεις θεε μου..Εχω να σου πω οτι εχεις παρα πολυ μεγαλη δυναμη, αυτο φαινεται απο το θεμα υγειας που λες...Και να σου πω κατι, πολυσχιδης προσωπικοτητα φαινεσαι, πολυπλευρη, με καλλιεργεια. Δεν υστερεις σε κατι με τους υπολοιπους υποψηφιους των πανελλαδικων οι οποιοι οντας και πιο μικροι απο σενα δεν εχουν συνειδητοποιησει ποοοοολλλα απο αυτα που ξερεις εσυ, και ειναι καθαρα μηχανιστικα προσανατολισμενοι; Δεν τους κατηγορω φυσικα, ειναι ετσι το συστημα, δυστυχως. Δεν ειναι τυχαιο που αρχισα να απολαμβανω τη λογοτεχνια αφοτου τελειωσα το σχολειο. Εβλεπα ποιηματα και μου ανεβαινε το αιμα στο κεφαλι. Λογοτεχνια και εκθεση δεν μπορουσα να κατσω να διαβασω γιατι δεν αντεχα... Διαβαζα αλλα χωρις καθολου ορεξη αυτα τα δυο, αποσπασματικα, με πολυ χαζολογημα ενδιαμεσα ... Τωρα μπορει να διαβασω ενα μικρο βιβλιο σε μια μερα...

Οταν εχεις νικησει θεματα υγειας, και εχεις τοσο ισχυρη θεληση που να μπορεις να κινητοποιεις ολοκληρο ψυχολογικο μηχανισμο ο οποιος επηρεαζει θετικα και το σωμα και τον οργανισμο σου γενικα, δεν νομιζω να εχεις θεμα με το θεμα των πανελλαδικων. Και εν τελει, και τιποτα να μην σπουδαζες αυτο δε θα μειωνε την αξια σου σαν ανθρωπο. Απλως το θεμα ειναι καθαρα προσωπικο, για να νιωσεις εσυ καλα και επισης το οικονομικο που τωρα ολα ειναι δυσκολα! Και σε καταλαβαινω! Οταν εγω ειχα την καθηγητρια με τα πτυχια ναα τα μεταπτυχιακα, τις σπουδες εξω, τις πολυετεις διδασκαλιες σε ιδιωτικα, τις γνωριμιες με σπουδαια προσωπα και την εβλεπα να μπαινει μεσα στην ταξη και να ειρωνευεται τα παιδια για τα λαθη τους η να προσβαλλει ατομα για καποια χαρακτηριστικα τους, να πω τι; Οτι το πτυχιο σου εξασφαλιζει καρδια η σε κανει ανθρωπο; Οπως λεμε, το ρασο δεν κανει τον παπα αλλα ο παπας κανει το ρασο, ετσι και εδω. Ο ανθρωπος κανει το πτυχιο. Και το οποιο πτυχιο. Ο πατερας μου εμεινε ορφανος στα 10 του, δουλευε απο μικρος, δεν μπορουσε να παει σχολειο, τελειωσε μετα νυχτερινο με τα χιλια ζορια, ειναι καμερα μαν. Και; Η ψυχη του ομως, ειναι ο,τι πιο λαμπερο και γνησιο εχω δει. Και εσυ αυτην την ψυχη φαινεται οτι την εχεις. Αληθεια, και χωρις υπερβολες. Ειπα και παραπανω, πιστευω στους ανθρωπους. Οχι τυχαια. Γιατι υπαρχουν και μερικοι που δεν ειναι ανθρωποι. Οταν βλεπω οτι καποιος ειναι ανθρωπος, ναι πιστευω σε αυτον και ειμαι σιγουρη. Εισαι πολυ μικρη ακομα. Και 40 να ησουν, εγω το ιδιο θα σου ελεγα βασικα ! Αλλα εισαι ακομα σε φαση που το μυαλο απορροφαει πληροφορια ακομα πιο ευκολα οποτε βουρ!

Νομιζω εδωσα μια πιο πληρη εικονα τωρα κ γω!:spin: Ολο και κατι θα ξεχναω, αλλα ενταξει :yes:

[Mak]

καλημέρα σας...
purplerose και dulcinea, διαβάζοντάς σας, διέκρινα και στις δυο την ορμή σας, το πάθος αλλά και τα πάθη, τον ιδεαλισμό αλλά και την απολυτότητα που είναι αδιάσπαστα κομμάτια της όμορφης ηλικίας που βρίσκεστε...

Η ζωή και τα βιώματά της θα καθορίσουν κατά πολύ πόσα από αυτά που τώρα είστε θα κρατήσετε και στο μέλλον και πόσα θα αφήσετε πίσω σας γιατί δεν θα είναι πια λειτουργικά για σας, δεν θα σας βοηθούν να πάτε μπροστά, πόσα απλά δεν θα συνδυάζονται με το ποιες θα γίνετε καθώς μεγαλώνετε..

Απλά, μια μικρή γνώμη, που αν θέλετε κρατάτε, αν θέλετε πετάτε..Το τριπάκι με τη θυματοποίηση είναι επικίνδυνο.. Τι εννοώ;
Όταν έχει κάποιος υποστεί εκφοβισμό, συναισθηματική κακοποίηση ως παιδί ή έφηβος, προφανώς έχει επηρεαστεί η ψυχολογία του, η στάση του πολλές φορές απέναντι στους ανθρώπους, το πως βλέπει τον εαυτό του, και εσωτερικά και εξωτερικά. Όμως, μετά την εφηβεία, είμαστε όλοι υπεύθυνοι για το ποσοστό που επιτρέπουμε σε αυτά τα παλιά τραύματα να μας μετατρέπουν σε μεμψίμοιρους, γκρινιάρηδες, αδιάλλακτους ενήλικες που με την πάροδο των χρόνων κρυβόμαστε πίσω από το άλλοθι ότι κάπου-κάποιος-κάποτε μας αδικήσανε, μας εκφοβίσανε, μας στριμώξανε χωρίς λόγο και γι'αυτό τώρα το σύμπαν γυρίζει γύρω από εκείνη την αδικία και ο κόσμος μας χρωστάει, και τα λοιπά.
Οπότε, αφήστε όσο πιο γρήγορα γίνεται πίσω σας την εποχή που ήσασταν ευάλωτες και αδύναμες να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας, και μπείτε στη ζωή χωρίς τα κόμπλεξ του κάποτε αδικημένου. Το πως θα διαχειριστείτε από εδώ και πέρα τις ζωές σας, είναι δική σας ευθύνη. Το αν είστε άξιες, δυναμικές, ευαίσθητες, δοτικές ή ό,τι άλλο, ναι μεν έχει καθοριστεί σε μεγάλο βαθμό από τα μέχρι τώρα βιώματά σας, αλλά μην περιμένετε να σας ανταμείψει ή αποζημιώσει η ζωή, το κάρμα, ο θεός, ή ό,τι άλλο υπάρχει επειδή υπήρξατε θύματα στο παρελθόν.
Αφήστε πίσω σας τα βαρίδια και αναζητείστε πηγές απόλαυσης και ουσίας, ζήστε το Παρόν. Ζήστε το Εδώ και το Τώρα. Να είστε παρούσες.
Και βάλτε και λίγο νερό στο κρασί σας για όλους εκείνους τους ανοήμονες που σας πλήγωσαν. Θα συναντήσετε και άλλους. Μεταξύ του απόλυτου κακού και του απόλυτου καλού, υπάρχουν και ενδιάμεσες γκρίζες ζώνες μέσα στις οποίες κινούμαστε οι πιο πολλοί άνθρωποι. Πληγώνουμε και πληγωνόμαστε. Ταυτόχρονα ή εναλλάξ. Μην αναθεματίζετε την κακή σας τύχη που τους έφερε στο δρόμο σας. Δεν είναι θέμα κακής συγκυρίας. Είναι απλά η ΖΩΗ. Που έχει από όλα. Και εμείς είμαστε εδώ είτε για να προσπεράσουμε ό,τι δεν μας κάνει, είτε για να αγκαλιάσουμε ό,τι μας είναι χρήσιμο.
Όσο, προσωπικά, θεωρούσα ότι η ζωή μου είναι μάχη, αγώνας κτλ. τόσο πιο σκ&^%ά τα έκανα. (βλέπε διατροφική διαταραχή). Όταν αποφάσισα ότι η δικιά μου ζωή , τουλάχιστον, είναι Αφήνω-Κρατάω, Αγκαλιάζω-Απομακρύνω, Δίνω-Παίρνω, Λέω Ναι-Λέω Όχι, και σταμάτησα να κλαίω πάνω από τις στάχτες των όσων προηγήθηκαν, συγχώρεσα την ανοησία, αβλεψία, κακία όσων βρέθηκαν στο δρόμο μου, τότε κατάφερα και σηκώθηκα από τα λασπόνερα του δικού μου δρόμου.
Φιλικά.

[purplerose_ed]

Dulcinea del Toboso, σε βρισκω μια χαρα!!! Ορμα γερα και αν θες τη συμβουλη μου, που απο τη ατιγμη που ρυθμιζεις πλεον το διατροφικο δεν ξερω ποσο χρησιμη ειναι αλλα οκ, προσπαθησε να ελεγξεις το αγχος σου! Ειναι αγχωδης διαδικασια η αληθεια ειναι, η διαδρομη ειναι αγχωδης. Και ετσι να μην το εχεις παρει, και χαλαρα να το παρεις συνολικα, θα υπαρξουν στιγμες που θα αγχωθεις. Οποτε εχε το υποψη απο τωρα, γιατι εγω δεν ειχα φιλτραρει τιποτα και ειχα πεσει στα γλυκα με τα μουτρα, χωρις να καταλαβαινω. Δεν με ενδιεφερε κιολας, επειδη ποτε στη ζωη μου μεχρι τωρα δεν ετρωγα σωστα, ετρωγα πολυ λιγο φαι και γλυκισματα μεσα στη μερα. Παντα ειχα 5 κιλα παραπανω, απλα τοτε τα 5 εγιναν 15. :no:

Μak, ποσες φορες εχω σκεφτει ολα αυτα που λες!!! Το οτι υπηρξα ''θυμα'' ασυνειδητα με εχει κανει πολλες φορες να νιωθω σαν θυμα. Πχ θα παω καπου και νιωθω οτι εμενα κανεις δεν θα με συμπαθησει, δεν προκειται να αρεσω πουθενα, γιατι ειμαι μισητη, αντιπαθητικη, κλπ... Μου βαζω τις ταμπελες που με εκαναν να νιωσω οτι ειμαι. Ξερω, λαθος. Μαχομαι για να το αλλαξω, εχω προοδο και αυτο ειναι σημαντικο. Επισης, επειδη καταλαβαινω τι εννοεις, να ξερεις οτι ειναι πολυ δυσκολο κατευθειαν να ξεχασεις, η τουλαχιστον να μην νοιαζεσαι. Οπως λεει και ενα τραγουδι, για να νιωσεις την χαρα πρεπει να πιεις το ποτηρι της λυπης. Για να φτασεις στο μετρο αναγκαστικα πριν θα εχεις κινηθει στα δυο αντιθετα ακρα τα οποια θα δεις οτι δεν ωφελουν. Τι εννοω; Το να νιωθεις μεσα σου κακια η μισος (δικαιολογημενα, δεν εχει σημασια ομως αυτο) βλαπτει καθαρα εσενα. Οχι τον χ,ψ δυστυχισμενο κομπλεξαρισμενο που αρχισε το μπουλινγκ και που κατα πασα πιθανοτητα ποτε δε θα ζησει με προοπτικες να αγγιξει την προσωπικη ευτυχια... Επισης, το αλλο ακρο να λες συγχωρω τα παντα, βαρατε με, γυρναω και το αλλο μαγουλο ειναι το ιδιο επιζημιο. Σε κανουν ο,τι θελουν, εισαι θυμα και το φωναζεις, λες και το χεις γραμμενο στο κουτελο. Δεν ειναι ετσι. Το ιδανικο, οπως το εχω πλασει στο μυαλο μου, το μετρο ειναι ναι μεν να συγχωρεις (αν και δεν πιστευω οτι μπορω να συγχωρησω καποιον απο την αποψη οτι δεν ειμαι Θεος, μπορω απλα να σταματησω να ποναω και να κανω προσπαθεια να μην με αγγιζει) , οταν τυχει να συναντας τα ατομα αυτα να εχεις ουδετερα αισθηματα, αδιαφορια, να μην σε νοιαζουν. Αλλα να μην ξεχνας, να μην εκτιμας τετοιους, να εχεις μια σταση τετοια που να βγαζει οτι κοιτα εσυ ο οποιοσδηποτε οφειλεις να με σεβεσαι, να μη με θεωρεις κατι ασημαντο, να με αντιμετωπιζεις ισα, με ειλικρινεια και ευγενεια. Ο συνδυασμος αυτων των δυο οταν ενωθει με την αυρα σου ειναι το ιδανικο. Θεωρητικα ειναι. Πρακτικα ειναι το προβλημα. Θελει δουλεια και θελει χρονο! Προσωπικα, κανω τα παντα για αυτο, μονο που θελω να αλλαξω τελειως εμφανιση, να ζησω και σε αλλη περιοχη, σε αλλες συνθηκες πιστευω θα ειναι κατι σαν βαλσαμο επανω μου...

Τελος παντων, οπως ειπα, το δυσκολο κομματι ειναι το πρακτικο. Ναι, το παραδεχομαι, δεν ηθελα να παω στην ανασταση στην εκκλησια γιατι θα εβλεπα πολλα ατομα απο αυτην την πλευρα. Ειπα στον εαυτο μου οτι δεν θα σε νικησει ο κακος σου εαυτος. Γενικα, επιτηδες με πιεζω να κανω ο,τι φοβαμαι η οτι πιστευω οτι φοβαμαι. Και ντυθηκα, βαφτηκα, στολιστηκα και πηγα. Πηγα με την γιαγια και τον θειο μου μετα την Ανασταση που εχει λειτουργια. Ναι πολυ λιγοτερος κοσμος, αυτοι ειναι συνηθως εκει, αρα ακομα πιο σιγουρο οτι θα με δουν. Η κολλητη μου ηθελε να κοιμηθει και δεν ηρθε. Μονη μου. Ναι, ολα αυτα ηταν σαν να μου λενε μην πας. Πηγα ομως, Ηταν πολλοι καθισμενοι, ακουσα γελια, και μετα ειδα απο κοντα και το ειρωνικο υφακι. Στην αρχη, ενιωσα σαν να ημουν στο σχολειο, σε εκεινο το περιβαλλον που τοσο μισουσα. Μετα, αρχισα να βλεπω καθαροτερα, οτι αυτο το σωμα μου που βρισκεται εδω ΔΕΝ ειναι ολα αυτα. Αρχισα να κανω βολτες στην αυλη, με πηραν τηλ οι φιλες μου απο το πανεπιστημιο και μιλουσαμε για χρονια πολλα. Αμεσως ξεχαστηκα. Μιλουσαμε, εβγαλα αν οχι το 100% της γνησιας ψυχης μου το 60% .
Δεν μπορεις πολλες φορες οταν εχεις μεσα σου τη ''φλογα'' που ειπε ο Τασος πριν, να βλεπεις μια συμμαθητριουλα που σε κοιταει και γελαει και σχολιαζει εξω, να μπαινει μεσα και επειδη ηταν διπλα οι γονεις της να σε χαιρεταει υποκριτικα και δηθεν χαρουμενα γεια σου καλη μου τι κανεις. Oλο αυτο εμενα, δεν μπορουσε να μου ειναι αδιαφορο. Συγγνωμη. Οποτε δεν προκειται για γκρινια η για μιζερια προσωπικη καποιου που καποτε αδικηθηκε. Προκειται για ενα αισθημα που βασιζεται σε αντικειμενικα περιστατικα, ενα αισθημα που θες δεν θες το νιωθεις, γιατι πολυ απλα δεν εισαι ψυχρο μηχανημα, εισαι ανθρωπος, με τις δικες σου αρχες. Και ναι δεν συνεχισα, ειπα ενα καλα, με μουρη και λιγο αφ υψηλου. Δεν προχωρησα τη συζητηση, γιατι θεωρω υποκρισια, τοσα χρονια στο σχολειο να τρως κοροιδεια, θαψιμο, υποβιβασμο και εκεινην την μερα να εχει προηγηθει αυτο το γελακι σε στυλ κοροιδευω το μπαζο και να λες υποκριτικα τι κανεις καλη μου. Και να εχεις διπλα και τον αλλον να σε κοιταει ειρωνικα και να μην χαιρεταει. Λυπαμαι, δεν ειναι προσωπικο μου κομπλεξ.

Το μετρο, λοιπον, που ανεφερα ως ιδεατο παραπανω, θελει πολυ προσπαθεια και κοπο, και ισως και μια μικρη εστω δοση ''δεν με νοιαζει οτιδηποτε περα απο εμενα'' . Μπερδευομαι στο τελος παντα, οταν σκεφτομαι ολο αυτο το θεμα. Ισως καποια στιγμη στο μελλον ξεκαθαρισω το μυαλο μου, τι να πω. Το σιγουρο ειναι, ωστοσο, οτι το λαθος και η παγιδα ειναι να σε κανουν σαν και αυτους με μισος κακια κομπλεξ,να βλεπεις μονο τα αρνητικα παντου. Ε αυτο με εμενα δεν ισχυει. Τωρα οταν τους βλεπω, αρκετες φορες δυστυχως θα νιωσω οπως στο σχολειο. Τωρα νιωθω αλλα λιγο λιγοτερο ετσι. Θελω να πιστευω οτι θελω το χρονο μου ακομη και οτι θα υπαρξει στιγμη που τα αισθηματα μου γι αυτους ειναι αδιαφορα. Απο την αλλη και τωρα που το λεω αυτο, απορω λιγο. Οταν ξερεις οτι κατι δεν σου αξιζει, παλευεις για να δειξεις οτι οντως εχεις δικιο. Αν οχι σε αυτους, αν υποθεσουμε οτι ειναι διανοητικα προβληματικοι, εστω στον εξω κοσμο, γιατι πολλες φορες στις περιπτωσεις αυτες δημιουργουνται εντυπωσεις και σε τριτους, δεν ειναι οτι απλα σε κοροιδευουν μεμονωμενα και τελειωσε. Δεν θα παω να τους καψω το σπιτι, ουτε να τους διαβαλω. Αλλα δεν προκειται ποτε να τους σεβαστω κιολας ως χαρακτηρες. Ισως απλως με το χρονο σταματησω να ποναω. Και πλεον με αυτην την ενννοια δεν με ενδιαφερει. Και η δικη σου αποψη κινδυνευει να μας παει λιγο στο αλλο ακρο. Του ελα μωρε, δεν πειραζει, δεν θα φτιαξω εγω τον κοσμο. Δεν συμφωνω γιατι εγω ναι θα τον φτιαξω. Ετσι πιστευω. Αλλα οτι το μετρο ειναι το ιδανικο, ναι ειναι. Και θελει χρονο! Και τελικα υποφερουμε εμεις που εχουμε λιγο πιο σφαιρικη θεαση, γιατι βλεπουμε και το ενα και το αλλο και αυτα φερνουν μετα και αλλα και αυτα τα αλλα εχουν τοσες πλευρες. Θες να εισαι σωστος και πολλες φορες χανεσαι επειδη εχεις την δυνατοτητα να μπαινεις στην ουσια πολλων αποψεων. Καλο και κακο ταυτοχρονα...:sniffle::smirk:

Αρκετα ευστοχο το σχολιο σου παρολα αυτα για οσους δεν ειχαν σκεφτει αυτην την οπτικη!

[purplerose_ed]

Ταυτιστηκα πληρως με τα λεγομενα σου!! Πληρως ομως! Ναι εχω αρχισει! Η μεθοδος ειναι να μιλαω μονο εγω κατα βαση. Δηλαδη πιανω ενα θεμα και μιλαω και με βοηθαει γιατι οταν κατι το λες σε εναν ξενο προσεχεις πως θα το πεις πως θα εκφραστεις με αποτελεσμα ν φιλτραρεις λιγο με λογικη ο,τι λες. Οποτε ξερω γω στη μανα σου που εισαι συναισθηματικα δεμενη οταν εισαι φορτισμενη θα πεις εκατο μπουρδες ενω εκει οταν πας κατι να σκεφτεις η να πεις καταλαβαινεις οτι ειναι μπουρδα και μονος σου πια συνειδητοποιεις πολλα πραγματα! Το πρωτο ειναι αυτο. Το δευτερο ειναι οτι επιβεβαιωνεσαι εμμεσα. Αναλυεις την σκεψη σου για το θεμα και μετα οταν βλεπεις οτι συμφωνει η οτι λεει κατι που επισης εχεις σκεφτει παιρνεις τα πανω σου αρκετα. Το τριτο ειναι οτι μπαινεις σε διαδικασια μονος σου να κινητοποιηθεις. Α και ενα ακομα. Με βαζει και γραφω, μου δινει τιτλους, ερωτησεις, και γραφω οσο θελω, ο,τι νιωθω για το θεμα. Και θεμα να μην μου δινει μπορει εγω να γραφω τι κανω την βδομαδα και πως νιωθω γενικα. Τα συναισθηματα μου και τους λογους τους. Απιστευτη διαδικασια. Νιωθω τοσο ελευθερη.. Οντως επρεπε νωριτερα... Αυτο παλι που θεωρειται κακο να πας σε ψυχολογο? Και λενε ''αα αυτος παει σε ψυχολογο'' σαν να λες πωπω μην τον πλησιαζεις εχει λεπρα...Χαχαχα, μακαρι να πηγαιναμε σε ψυχολογο απο τα 10 μας ολοι οι ανθρωποι, θα ηταν ο κοσμος καλυτερος εις την νιοστη. Τωρα, για το θεμα αυτο εχουμε μιλησει αλλα λιγοτερο απο αλλα που με απασχολουν, ορισμενα οικογενειακου τυπου και πως επιδρουν πανω μου. Εχουμε πει οτι στην ουσια ουτε εγω τους συμπαθουσα και επειδη δεν ειχαμε ποτε ιδια ενδιαφερονται στη ζωη και γενικα λογω της συμπεριφορας τους δεν τους εκτιμουσα ουτε εγω. Και δεν τους ηθελα ουτε εγω στη ζωη μου.. Και οτι αφου δεν τους εχω καν σε υποληψη δεν υπαρχει λογος ουτε κερδιζω κατι με το να σκεφτομαι κλπ... Οσο για αυτο που οταν δεις καποιον μπορει να εχεις την ταμπελα, ειναι πολυ κακο, και το κακο αυτο το κανεις μονος σου σε εσενα εν τελει, και η λυση ειναι αυτο που λες, ο χρονος.
Εγω δει μια προοδο στο θεμα για αυτο ειπα λιγο καλυτερα ειμαι τωρα ως προς το πως νιωθω στον δρομο αν τους βλεπω. Κατα τ αλλα αν ειμαι καπως θλιμμενη καμια φορα, ειναι αλλα, οικογενειακα! Δεν ειμαι ετοιμη να μιλησω γ αυτα εδω η αληθεια ειναι. Στο μηνυμα επελεξα να πω αυτα γιατι εχουν συμβαλει καταλυτικα σε αυτο που ειμαι, σε αυτο που θελω να κανω στη ζωη μου, κ.λπ!!!!!:blush:

Ομως, πολλοι ειπαν να μιλησουμε για ονειρα κλπ αλλα πολυ λιγοι συμμετεχουν!!! Εμεις ανοιξαμε την καρδια μας καπως, δωσαμε αρκετα σημεια... Δεν πιεζω φυσικα, αλλα θα μου αρεσε να γραψουν κι αλλοι! Αλλωστε, κρυβομαστε πισω απο την ανωνυμια, δεν προκειται να σας καταλαβει κανεις αν σκεφτεστε κατι τετοιο.:bisou:

[NADINE_ed]

Χαίρομαι που το ανοίξατε αυτό το τόπικ, ορμώμενοι από την ουσιαστικότερη γνωριμία που ανέφερα...
Προτείνω να συνεχίσετε εδώ να ανοίγεστε περισσότερο, όσοι το επιθυμείτε, με την πολύτιμη ανατροφοδότηση
και των υπολοίπων της παρέας και σας προσκαλώ να περάσετε κι από το παρεμφερές τόπικ που θ' ανοίξω,
όπου αυτή η σύσταση του καθενός μας θα ήθελα να είναι λιγότερο αναλυτική και χωρίς σχόλια,
ώστε να είναι ένας χώρος που εύκολα θα μπορούμε να ανατρέχουμε στο στίγμα του καθενός μας.

[maria030]

Dulcinea del Toboso δεν ξερω αν αυτό σρμε βοηθήσει ...
Όταν σοουδαζα εγω υπήρχε μεταξύ μας μια 33 η 35 δεν θυμάμαι με παιδί σπο επαρχία και όμως το τόλμησε και το έκανε...
Φυσικά και να σπουδασεις αν αυτό το θέλεις εσύ για σένα και όχι για να φαίνεται κάτι στους άλλους!!!

Κορίτσια είστε ακόμα πολύ μικρές και έχετε να συναντήσετε πολλές απογοητεύσεις ακόμα στη ζωή σας !!
Κάπως ετσι σκεφτόμουν και εγω στην ηλικία σας για σκαρτες φιλίες και σχέσεις και ήμουν πάντα διαφορετική... Δεν με ήθελαν όταν έλεγαν αλήθειες αλλα μόνο όταν έκανα αυτο που ήθελε η πλειοψηφία ... Επιλογή η μοναξιά η αποτέλεσμα του ηλιθίου χαρακτήρα μου δεν ξερω... Και εγω νόμιζα πως θα αλλάξω τον κόσμο ... Δεν αλλάζει κορίτσια μου δυστυχώς ... Η μάλλον αλλάζει προς το χειρότερο όχι προς το καλύτερο ...
Το κακό είναι ότι πολλές φορές ετσι σκέφτομαι ακόμα γιατί θέλω να είμαι ο εαυτός μου αληθινή και αυθεντική .... Να μη με εκμεταλλεύονται ... Πρόσφατα πάλι κάτι συνέβη και με σπομονωσαν βγήκα εγω η φταίχτρα για άλλη μια φορά !!! Κάτι κάνω λάθος εγω λοιπόν που είμαι ξ μειοψηφία ? Που κάνω συνέχεια εχθρούς ? Πιθανόν ... Μπορεί πάλι και όχι ...
Αλλα αυτός εινσι ο κόσμος και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτόν ... Για μένα όμως μπορώ να κάνω..
Να με αγαπήσω τελικά , να αποκτήσω αυτοπεποίθηση, να πιστέψω σε μένα . Να γίνω μια ψωναρα και να πάψω να νοιάζομαι επιτέλους τόσο για τους άλλους ... Αν θέλω να είμαι καλά ...Δεν ειναι εύκολο και το προσπαθώ όχι με επιτυχία πάντα ...
Η Μακ κατά κάποιο τρόπο έχει δίκιο..
Όμως είμαστε το παρελθόν μας!!!
Οσα (οι) μας έχουν πληγωσει μένουν πάντα στην ψυχή μας .. Απωθημένα, γιατί , πολλα ερωτηματικά , ανασφαλειες ... Ο χρόνος περνάει αυτά μπορεί να σβήνουν όχι όμως εντελώς υπάρχουν εκεί και απειλούν ανά πάσα στιγμή να ξαναναψουν σε κάθε πρόκληση καλή η κακη σε κάθε ερέθισμα που θυμίζει η μοιάζει τα προηγούμενα ειναι εκεί έτοιμο να τα πυροδοτήσει...
Μαθαίνεις λοιπόν να ζεις με αυτό, γεμίζεις εμπειρίες, γίνεσαι πιο δυνατός, πέφτεις και ξανασηκώνεσαι για να συνεχίσεις!!!
Αυτά από μένα φιλικά αγαπες μου !!!

[maria030]

Dulcinea del Toboso ακόμα καλυτέρα που το θέλεις για σένα ( αμάν πια το θα πει και τι δεν θα πει ο κόσμος σκασίλα μας πια ) Μιλάς λες και δε πήραν τα χρόνια... Και γιατί να μην τα καταφέρεις παρακαλώ ? Οι άλλοι δλδ καλύτεροι εινσι απο σένα ? Άντε μπράβο ... Άσε που γενικότερα θα σε βοηθήσει πιστεύω...
Έχεις σκεφτεί κάποια σχολή?

purplerose μου επειδή το ανέφερες δεν ειναι εύκολο για τον καθένα να εκτεθεί ήδη γίνεται αυτο κατά κάποιο τρόπο ... Νομίζω πως οποτε ο καθένας νιώθει άνετα και έτοιμος θα το κάνει...

[purplerose_ed]

Ναι οντως το πηραμε λιγο μονοτερμα αλλα ηταν εποικοδομητικο!!! Μαρια φυσικα, ειπα κιολας, δεν πιεζω. Οπως ο καθενας νιωθει καλυτερα. Και εγω πραγματα για τα οποια δεν ειμαι ετοιμη να πω δεν τα ανεφερα καν!:love:

Dulcinea κανενα προβλημα για u2u!!!!!:love:

[click]

Ουαου ποσα κοινα βρισκω στα κειμενα σας...
Εχοντας περασει κι εγω το μαρτυρια του μπουλινγκ στα σχολικα χρονια, διαβαζοντας το αρχικο κειμενο της rose θυμηθηκα ολες εκεινες τις σκεψεις μου στα 15-16-17 κυριως, αλλα και σε μικροτερο βαθμο στο δημοτικο και στο γυμνασιο.
Πραγματι αργοτερα κατα τη φοιτητικη ζωη, ειδικα αν αλλαξεις και πολη, ανοιγει το ματι σου και το μυαλο σου και αν οι πληγες δεν ειναι παρα πολυ βαθιες, μπορεις να κανεις μεγαλη στροφη.
Εγω ειχα βαθιες πληγες απο την εφηβεια αλλα ακομα πιο βαθιες απο την πρωιμη παιδικη ηλικια οπου αναπτυχθηκε το ταλαιπωρο ασυνειδητο μου..:borg:
Τελικα μου πηρε χρονια να αρχισω να σηκωνομαι και το εκανα στα 23. Τωρα ειμαι 30. Και στα ενδιαμεσα περναω εντονες μεταπτωσεις.
Οσο για την ιδεα των σπουδων μου φαινεται γοητευτικοτατη τοσο οσο και πριν 7 χρονια που ξυπνησα. Γιατι τις αρχικες μου σπουδες που εκανα στα 18-21 τις εγκατελειψα λογω καταθλιψης, παχυσαρκιας, αγχους, απομονωσης κλπ

Οποιος-α σκεφτεται τις σπουδες, ας μην κολλαει καθολου στο θεμα ηλικιας.:bouncy:
Πολυ ωραιο τοπικ!

[click]

Originally posted by Dulcinea del Toboso
click, επειδή δεν κατάλαβα, ξεκίνησες σπουδές στα 18 και τις άφησες λόγω προβλημάτων, κ μετά στα 23 (πριν 7 χρόνια όπως γράφεις εφόσον είσαι τώρα 30), ξεκίνησες άλλες σπουδές ή συνέχισες τις ίδιες? Μπερδεύτηκα.. Τώρα σπουδαζεις, σε τι φάση είσαι?

Εχεις δικιο ετσι οπως το γραψα δεν ηταν ξεκαθαρο. Λοιπον περασα στα 18 κανονικα σε μια σχολη που δε μου ταιριαζε. Περιπου 3 χρονια μετα εγκατελειψα και τη σχολη και εκεινη την πολη. Προηγουμενως ομως ειχα κανει για 1 χρονο σεμιναριακη σχολη που μου ταιριαζε. Εχοντας φυγει απο εκεινη την πολη, μετα τα 23 ξυπνησα και αρχισα να προοδευω ραγδαια, στα 24 ζητησα επανεγγραφη στη σχολη μου και μεταγραφη για την πολη που εμενα. Δεχτηκαν την επανεγγραφη αλλα αρνηθηκαν τη μεταγραφη σε αλλη πολη, ουτε καν ανταλλαγη με αλλο φοιτητη δε δεχονταν. Αργοτερα πηρα 2 πτυχια σε 2η ξενη γλωσσα, εκανα σεμιναρια για να εμπλουτισω το βιογραφικο μου, εμαθα πώς να λειτουργω ολοκληρη επιχειρηση, σαν υπαλληλος μεν αλλα με αρμοδιοτητες υπευθυνης των παντων.
Δε μου εφυγε ποτε απο το μυαλο να σπουδασω κατι πανω στο οποιο εχω κλιση αλλα δεν ειχα τη δυνατοτητα, εκανα ομως καποια πραγματα καλλιτεχνικα.
Τωρα μενω σε μικρη επαρχιωτικη πολη τα τελευταια 2 χρονια και δεν υπαρχουν σχολες δημοσιες πανω στους τομεις που να με αφορουν. Αλλα δεν αποκλειω την ιδεα καποτε να προκυψει καποια ευκαιρια, ανεξαρτητως ηλικιας. Τα μονα πραγματικα εμποδια ειναι τα ενδεχομενα επεισοδια καταθλιψης αν ξαναπροκυψουν, η οικονομικη κριση και λιγο το συνδρομο ελλειματικης προσοχης. Η ηλικια οχι.
Καποτε ενας πρωην μου μου ειπε τοτε οταν ημουν 26 "Εχεις καταλαβει ποσων χρονων εισαι?" επειδη ηθελα να σπουδασω και να κανω μαθηματα για διαφορα πραγματα... Μα τι τοξικος ανθρωπος...... Μακρια απο τετοιους.

Πωω διάβασα λίγο απο αυτά που έγραφα πέρσυ (πάνω απο ενα χρονο έχει), σ αυτό το τοπικ, κ μου φαίνεται ότι εχω γινει αλλος ανθρωπος, εχω κανει τεράστια πρόοδο, όχι απλά βήματα, αλλά άλματα! Αυτό που είχα διατυπώσει ως σκέψη, χωρίς να το έχω οργανώσει όταν το έγραφα, πλέον έχει γίνει πραγματικότητα! Just for the story, τελείωσα τις πανελλήνιες χωρίς να τα παρατήσω, εβγαλα 17χιλ μόρια (ο μεγαλύτερος βαθμός στο φροντιστήριό μου!!), περνάω εκεί που θέλω κ ανοίγει πλέον μια νέα σελίδα στη ζωή μου! Και αυτό ηταν μονο η αρχή, δεν επαναπαύομαι, έχω βαλει κ αλλους στόχους τους οποιους εχω ξεκινησει κ θα πετύχω κ εκείνους!

Να! Ειδες? Αυτο ειναι το μαγικο με το φορουμ, ακομα και αν λειψεις καποιο διαστημα, οσο κι αν ειναι αυτο, διαβαζεις μετα και συνειδητοποιεις ποσο πολυ εχεις εξελιχθει. Διαβαζα καποια τοπικς μου του 2010-11-12-13 και εντυπωσιαστηκα που πλεον εχω εξελιχθει τοσο μα τοσο πολυ. Βασικα πριν τα διαβασω, κλαιγομουν οτι δεν εχω κανει αυτα που θελω και ποσα θελω ακομη και τετοια. Αλλα στην πραγματικοτητα εχω ηδη κανει αλματα.

Τα ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ μου για τις επιδοσεις σου και για την πορεια σου. Σου ευχομαι οι επιλογες σου να οδηγησουν στην ευτυχια σου!:thumbup:

Παίδες βάλτε στόχους, καντε πράγματα για σας κ για τους άλλους! Η ικανοποίηση που θα πάρετε όταν πετύχετε κατι σημαντικό δν συγκρίνεται επ ουδενι με την εμμονή με το βάρος. Φτανει πια με τα κιλά κ τα κιλά. Ασχοληθείτε με άλλα πράγματα, δημιουργικά, σημαντικά, κ μετά θα έρθει κ η απώλεια! Στις μέρες μας δυστυχως δινουμε περισσότερη σημασια στο φαίνεσθαι παρά στο είναι. Πάρτε το αλλιως! (η προστακτική ισχυει κ για μένα, δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Αλλα εγώ εστω αργα, το κατάλαβα.) Μην κλείνεστε μέσα, μην αφήνετε να περνάει dead time ασχολούμενοι με τα κιλά κ τα κιλά σας. Καντε ολα αυτά που φοβάστε. Φτάσε εκει που δν μπορείς!!

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ!!! Το εκανα και bold επειδη ειναι Ε Κ Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο !:starhit:

[click]

Originally posted by Dulcinea del Toboso
Απ ο,τι κατάλαβα ήθελες να σπουδάσεις κάτι καλλιτεχνικό?Μπορείς να κάνεις κ σεμινάρια πανω στον τομέα της τέχνης που σ ενδιαφέρει ή να πας πχ σε κάποιο ιεκ αν εχεις τη δυνατοτητα.

Ναι ηθελα να μπω στην Καλων Τεχνων αλλα πλεον μενω στην επαρχια. Παρακολουθησα καποια μαθηματα σε μια ας πουμε σχολη εδω, το ψαχνω παρα πολυ και μονη μου στο διαδικτυο και κανω διαφορα εργα

Αλλα κ αυτα που κατάφερες μετα τα 23 που ξυπνησες όπως λες, είναι ηδη αρκετά κ πρέπει να σε κάνουν χαρουμενη!Η ηλικία δν είναι καν εμπόδιο, κ εγω ακουσα απο συγγενικό πρόσωπο όταν εμαθε για την προσπάθεια που κάνω ''καλά τώρα θυμηθηκε κ αυτή?''. Με κατι τετοιους ειναι να γελάς, κ φυσικά να τους αποφεύγεις.

Ναι, οι τοξικοι ανθρωποι ειναι η χειροτερη παρεα σε ολους τους τομεις. Χρειαζονται πολλη βοηθεια και οι ιδιοι. Ετυχε καποτε να ερωτευτω και να λατρεψω εναν τετοιο, παθημα μαθημα :smirk:

Εχεις κ εσύ συνδρομο ελλειματικής προσοχής? Θεωρεις οτι σε πηγε αυτο πισω οσον αφορα τις σπουδές σου μεχρι να αποφασίσεις τι θα κάνεις? Εμενα θεωρω πως με κρατησε πισω για λίγο, αλλα εφοσον καταφερα τετοιο δυσκολο στοχο δν με απασχολεί καν.

Ναι με παει πισω γιατι στην παραδοση, οταν δηλαδη καποιος μου μιλαει θεωρητικα χανεται η συγκεντρωση μου, οσο κι αν προσπαθω να παρακολουθω, χανομαι συνεχεια. Επισης, στην αναγνωση χανω ευκολα τη γραμμη με αποτελεσμα να χρειαζεται να διαβαζω πολλες φορες την ιδια παραγραφο ξανα και ξανα. Απομνημονευω πολυ δυσκολα κατι που δε με ιντριγκαρει και ακομα πιο δυσκολα ημερομηνιες, ειδικα ημερομηνιες και ονοματα πολυ σπανια.
Οποτε ναι, πιστευω οτι με πηγε πισω αυτο ειδικα στο Λυκειο, αφου δεν ειχα καμμια καθογηση και δυστυχως ειχα διαλεξει θεωρητικη κατευθυνση, ενω επρεπε τεχνολογικη. Διναμε και ενα σωρο ασχετα μαθηματα τοτε το 2005 στις Πανελληνιες

Τα επεισόδια καταθλιψης που γραφεις οτι περασες, πως προέκυψαν? Ηταν λογω διαφορων γεγονότων ή εντελώς ξαφνικά?Σορυ για τις πολλές ερωτησεις, αν θελεις μιλάμε κ με πμ.

Δεν προκυπτουν ξαφνικα. Τα πυροδοτει ενα γεγονος ή μια σειρα απο γεγονοτα. Σε εμενα συνηθως ερχονται αλυσιδα χαστουκια σε διαφορους τομεις απανωτα και αν δεν πατησω ποδι να το αντιμετωπισω αμεσως, πεφτω σε καταθλιψη και μπορει να παρει μηνες αν δεν κανω αυτα που πρεπει.

Δεν εχω προβλημα με τις ερωτησεις, αλλα εννοειται οτι μπορεις να μου στειλεις u2u οποτε θελεις για οτιδηποτε:wink1: