Και τώρα πως χάνονται 60 κιλά...;

[Blossom]

Καλωσόρισες SuperChub! Εγώ βρίσκω πως οι μικρές αλλαγές που ήδη εφαρμόζεις θα σε βοηθήσουν πολύ.
Και πιστεύω πως θα δεις σύντομα διαφορά και στο βάρος σου.

Με βάση τη δική μου, μικρή εμπειρία, σε συμβουλεύω να σκεφτείς το γεγονός πως παρότι δε μιλάμε για δίαιτα,
η προσπάθεια για υγιεινή διατροφή, εφόσον πρόκειται για διαφορετική ποιότητα αλλά και ποσότητα, θα είναι σε σημεία εξίσου δύσκολη.
Για να αντέξεις, θα πρέπει να έχεις πείσμα και πίστη πως θα τα καταφέρεις.

Για 'μενα, το κλειδί για να ξεφύγει κανείς από την υπερφαγία βρίσκεται στην αποδοχή πως το φαγητό δεν μας ορίζει...

Σου εύχομαι από καρδιάς καλή δύναμη και καλή επιτυχία. Να μπαίνεις και να μας γράφεις όποτε το έχεις ανάγκη!

[nick_ed]

Originally posted by SuperChub
.... προσθέτω [φρούτα]στη διατροφή μου για να πάρω όλες τις ευεργετικές τους ιδιότητες ....

Εδω ειναι που διαφωνουμε .Λιγα ιχνοστοιχεια που ευκολα μπορουν να αναπληρωθουν με αλλες πολυ καλυτερες τροφες ,σε βαρος της ινσουλινικης προσαρμογης ,ως πολυ συμαντικο παραγοντα στην προσπαθεια για διαιτα ,για μενα δεν αξιζει τον κοπο. Αλλωστε δεν θα προτεινα ποτε να μην τα ξαναφας .Απλα να τα διακοψεις για καποιο καιρο .
Δεν γενικευω .Δεν ξερω ομως ποσα φρουτα τρως (Σε βαρος) .Δεν ξερω καλα καλα αν λες αληθεια .Ο ασθενης ειναι ψευτης ,λενε οι γιατροι . Πρεπει λοιπον να το γενικευσω σε ενα λογικο πλαισιο για να γινει κατανοητο .
Υ.Γ. Και μιλισαμε για ενα θεμα μονο .Που να μιλησουμε και για αλλα αμφιλεγομενα... Οποτε θες!!

[SuperChub]

Originally posted by nick
Εδω ειναι που διαφωνουμε .Λιγα ιχνοστοιχεια που ευκολα μπορουν να αναπληρωθουν με αλλες πολυ καλυτερες τροφες ,σε βαρος της ινσουλινικης προσαρμογης ,ως πολυ συμαντικο παραγοντα στην προσπαθεια για διαιτα ,για μενα δεν αξιζει τον κοπο. Αλλωστε δεν θα προτεινα ποτε να μην τα ξαναφας .Απλα να τα διακοψεις για καποιο καιρο .

Γνώμη μου, αλλά διαφωνώ κάθετα. Απλά :spin:

Originally posted by nick
Δεν γενικευω .Δεν ξερω ομως ποσα φρουτα τρως (Σε βαρος)

Είπα, 1-2 φρούτα. Δεν εννοώ ένα καρπούζι, ούτε ένα πεπόνι.

Originally posted by nick
Δεν ξερω καλα καλα αν λες αληθεια .

Εκτός από προσβλητικό, είναι ανούσιο να μου απαντάς εφόσον αμφισβητείς την ειλικρίνειά μου. Το να συνδιαλέγεσαι με ανθρώπους σε ένα φόρουμ τέτοιου περιεχομένου έχοντας σαν κριτήριο ότι πιθανόν ψεύδονται, με κάνει να αμφισβητώ με τη σειρά μου το λόγο της επίσκεψης σου και της συνδρομής σου στις συζητήσεις του.

Originally posted by nick
Υ.Γ. Και μιλισαμε για ενα θεμα μονο .Που να μιλησουμε και για αλλα αμφιλεγομενα... Οποτε θες!!

Εγώ εδώ ήρθα να μιλήσω για το πρόβλημά μου. Να ακούσω τι έχουν να μου πουν άνθρωποι που συμπάσχουν και να βοηθηθούμε και πρακτικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά αμφότεροι. Εγώ όπως και πολλοί άλλοι εδώ μέσα, δεν έχουμε απλά κάποια κιλά. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που νοσούν, που έχουν διαταραχές και η ζωή τους είναι σε κίνδυνο. Το λιγότερο που χρειάζονται είναι να προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες και να αναλώνονται σε ανούσιους διαπληκτισμούς που προσπαθούν να προάγουν το εξυπνακίστικο πνεύμα και τις αλαζονικές και "ξερολικές" συμπεριφορές. Παρ' όλα αυτά, be my guest!

[SuperChub]

Originally posted by Blossom
Καλωσόρισες SuperChub! Εγώ βρίσκω πως οι μικρές αλλαγές που ήδη εφαρμόζεις θα σε βοηθήσουν πολύ.
Και πιστεύω πως θα δεις σύντομα διαφορά και στο βάρος σου.

Με βάση τη δική μου, μικρή εμπειρία, σε συμβουλεύω να σκεφτείς το γεγονός πως παρότι δε μιλάμε για δίαιτα,
η προσπάθεια για υγιεινή διατροφή, εφόσον πρόκειται για διαφορετική ποιότητα αλλά και ποσότητα, θα είναι σε σημεία εξίσου δύσκολη.
Για να αντέξεις, θα πρέπει να έχεις πείσμα και πίστη πως θα τα καταφέρεις.

Για 'μενα, το κλειδί για να ξεφύγει κανείς από την υπερφαγία βρίσκεται στην αποδοχή πως το φαγητό δεν μας ορίζει...

Σου εύχομαι από καρδιάς καλή δύναμη και καλή επιτυχία. Να μπαίνεις και να μας γράφεις όποτε το έχεις ανάγκη!

Σ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Καλως σας βρήκα :starhit:

[nick_ed]

Αστο εχεις δικιο...δεν σου ειμαι βοηθεια.

[SuperChub]

Να που συμφωνήσαμε και σε κάτι.
Θα σου πω κάτι μέσα από τη ψυχή μου και αν θες το αγνοείς ή το παίρνεις και το βάζεις κάπου στην άκρη του μυαλού σου.
Αν πραγματικά θες να βοηθήσεις κάποιον, πάντα υπάρχει ο κατάλληλος τρόπος. Δε χρειάζεται ούτε να τον μειώνεις θεωρώντας
ότι δε ξέρει τι του γίνεται, ούτε να είσαι απαξιωτικός, ούτε να αμφισβητείς τους πάντες και να τους αποκαλείς ουσιαστικά ψεύτες.
Όταν έχεις μια κάποια γνώση σε ένα θέμα, αυτό δε σημαίνει ούτε ότι τα ξέρεις όλα, ούτε ότι αυτό που ξέρεις ισχύει πάντα και
εν πάση περιπτώσει, ακόμη και έτσι να είναι, πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Μην είσαι στενόμυαλος και μη βγάζεις συμπεράσματα
για τους άλλους. Και αν το κάνεις, κράτα τα για τον εαυτό σου. Ξέρεις πόσο άνετα βγάζω και γω συμπέρασμα για σένα αν θέλω;
Δε νομίζω ότι θα ενδιέφερε όμως ούτε εσένα, ούτε και κανέναν άλλο η γνώμη μου. Με συγχωρείς που θα το πω αυτό, αλλά άνθρωποι
σαν και σένα με έκαναν πάντα να μη μιλάω για το πρόβλημά μου. Και δε νομίζω ότι τέτοιες συμπεριφορές αρμόζουν σε ένα φόρουμ
μέσα στο οποίο, εκτός των άλλων, μπορεί να πάρεις και μια κάποια ψυχολογική υποστήριξη.
Και επειδή μπορεί να σφάλλω, θα ήθελα αν κάποιος έχει κάποια ένσταση να μου το πει. Δεν θέλω να δημιουργώ εντάσεις, όπως δεν
θέλω να μου δημιουργούν. Και αν είναι να αναζητώ λίγη υποστήριξη και αντ' αυτού να εισπράττω αμφισβήτηση και απαξίωση,
καλύτερα να το δουλεύω μόνος μου και να μην ενοχλώ και τους υπόλοιπους στον αγώνα τους.
Ευχαριστώ και συγνώμη στους υπόλοιπους για το άσχημο κλίμα.

[nick_ed]

Δεν υπαρχει λογος να χαλαμε τις καρδιες μας. Ας μεινουμε στο οτι συμφωνουμε και σε κατι !
Συμαντικο ειναι ολοι να βοηθηθουμε μικροτερο ή μεγαλητερο προβλημα.
Εχεις u2u

[Μαρία._ed]

Καλησπέρα κι από εμένα. Διάβασα όοοολη την ιστορία κι έχω να σημειώσω τα εξής:
έκανα βαριατρικό χειρουργείο πριν από περίπου 2 χρόνια. Αναγκάστηκα να το κάνω γιατί είμαι σχεδόν μεσήλικη γυναίκα και άρχισαν τα προβλήματα υγείας εκεί που δεν το περίμενα: εμμηνόπαυση πριν την ώρα μου, υποθυρεοειδισμός που δεν είχα ποτέ, οστεοαρθρίτιδα στα γόνατα, υπνικές άπνοιες, και φλέρταρα έντονα με τον διαβήτη... Όπως εσύ έτσι κι εγώ γεννήθηκα παχουλό κοριτσάκι και μεγάλωσα υπέρβαρη, παχύσαρκη και πια νοσηρά παχύσαρκη... Αδύνατη υπήρξα στη ζωή μου μόνο μια φορά ακολουθώντας υγιεινή διατροφή κι άσκηση, μόνο που δεν μπόρεσα να κρατήσω τα κιλά στα οποία βρέθηκα... κουράστηκα, ψυχολογικά ήμουν χάλια και υπήρξαν σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου τόσο συναισθηματικές όσο κι επαγγελματικές που έφεραν τα πάνω κάτω...
Τα περισσότερα κιλά στα οποία συνήθως ήμουν ήταν τα 95, ποτέ παραπάνω... Όμως κάποια στιγμή άρχισαν τα κιλά να μπαίνουν ένα-ένα και δεν το κατάλαβα. Το άγχος με έκανε να τρώω και έφτασα τα 140 κιλά σχεδόν. Εκεί πια η υγεία με προειδοποιούσε πως άγγιξα κόκκινο.
Ήμουν ενήμερη για την αναμονή του χειρουργείου αφού θα το έκανα σε δημόσιο νοσοκομείο κι έτσι πήρα την απόφαση να με σώσω! 2 χρόνια πια (σχεδόν) απ' το χειρουργείο μου έχω χάσει τα μισά κιλά (παίζω στα 70-72 πια, σταθερά) και η υγεία μου έχει βελτιωθεί πάρα πολύ σημαντικά. Έχω κάνει μίνι γαστρική παράκαμψη, ήταν η επέμβαση που ταίριαζε στις διατροφικές μου συνήθειες και ναι... προσέχω κι εγώ για να μην πάρω επιπλέον κιλά. Μου επιτρέπω το σκαπανεύασμα των 2 κιλών πάνω-κάτω, όχι όμως παραπάνω. Βλέπεις το χειρουργείο ως εργαλείο σε βοηθά να χάσεις όλα εκείνα τα περιττά κιλά που δεν χάνονται με άλλο τρόπο κι από κει και πέρα για φτάσεις το φυσιολογικό σου βάρος μπαίνεις σε δίαιτα! Το γράφω πάντα εδώ, το βαριατρικό χειρουργείο δεν είναι η λύση στο πρόβλημα της παχυσαρκίας αλλά το εργαλείο που πρέπει ο ασθενής παχύσαρκος να χειριστεί σωστά για να'χει υγεία (πρώτα και πάνω απ' όλα), όμορφη ψυχολογία και τέλος εμφάνιση!
Αν θες να χάσεις κιλά, σκέψου την υγεία σου πρώτα απ' όλα και μετά αποφάσισε με ποιο τρόπο θα την βελτιώσεις. Αναμονή έχει και ένα πλάνο δίαιτας, αναμονή έχει και το χειρουργείο. Η απόφαση δική σου! Καλή συνέχεια!

[super anny]

Καλησπερα και απο εμενα! να θυμασαι οτι ολοι οσοι γραφουμε εδω ειτε αντιμετωπιζουμε ειτε εχουμε αντιμετωπισει χρονιο προβλημα βαρους.Ο,τι εχεις ζησει το εχουμε ζησει καθως και ολα τα αρνητικα συναισθηματα που συνοδευουν μια τετοια κατασταση...εγω ενα εχω να σου πω..το βασικο ειναι να ελεγχεις την υγεια σου κυριως με δυο παραμετρους..1) καρδιολογικος ελεγχος 2)ενδοκρινικος ελεγχος.
εγω προχωρησα σε γαστρικη πτυχωση αλλα γενικα αν δε θες ή δεν εχεις τη δυνατοτητα να προχωρησεις σε καποια επεμβαση βαριατρικης σου προτεινω να διατηρησεις τον ογκο αυτων που τρως αρχικα αλλα να αλλαξεις την ποιοτητα.κοψε σε πρωτη φαση τα γλυκα. κανε το για μια εβδομαδα. στο τελος της εβδομαδας φαε ενα γλυκο. μετα την επομενη εβδομαδα κοψε τα παχυντικα απεξω.πχ πιτσες και κρεπες.τα σουβλακια δεν ειναι τοσο επιβαρυντικα, αν δεν εχουν σως..στα κιλα που εισαι ακομα και αυτα τα βηματα θα σου αποφερουν προοδο..ζυγισου στην αρχη καθε εβδομαδας και ο,τι δεις μη φοβηθεις.δεν εχεις να χασεις τιποτα.θα χασεις μονο αν δεν ενεργοποιηθεις.ολα αυτα στα λεω με πολλη αγαπη γιατι εχω περασει του Χριστου τα παθη με το βαρος μου...περιμενουμε νεα σου!!

[SuperChub]

Πραγματικά σας ευχαριστώ για την ανταπόκριση.
Το θέμα με την ποιότητα το έχω αρκετά υπό έλεγχο. Απλά φοβάμαι ότι μετά από τόσες προσπάθειες ο οργανισμός
έχει αναπτύξει ισχυρές αντοχές, γιατί δε μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά την εμμονή αυτής της παλιοζυγαριάς...
Το καλό μέσα σε αυτό το κακό, είναι ότι δεν είμαι διατεθειμένος να τα παρατήσω, γιατίι μπορεί να μην επηρεάζεται
το βάρος μου, αλλά έχω δει σημαντική βελτίωση στο πρόβλημα του διαβήτη, οπότε έχω ένα ισχυρό κίνητρο.
Για το θέμα του χειρουργείου, όπως είπα έχω αρκετούς γνωστους που έχουν κάνει, οπότε γνωρίζω και συμφωνώ
100% ότι είναι εργαλείο και όχι λύση. Απλά φοβαμαι πολύ. Ξέρω ότι θα έπρεπε να φοβαμαι περισσότερο το να έχω
τόσο βάρος, αλλά δε μπορώ να πω ψέμματα. Πανικοβάλλομαι και μόνο στην ιδέα. Δεν το έχω απορρίψει, απλά το
αφήνω στην άκρη προς το παρόν...

[paulita]

Καλησπέρα.. Θέλω τόσα πολλά να σου πω… Θα σου πω κάποια πράγματα για μένα και εννοείται πως οι αποφάσεις είναι πάντα δικές σου... Είμαι σχεδόν 40 χρονών, μικρό παιδί δεν ήμουν παχουλή, ήμουν μάλλον αδύνατη, όσο μεγάλωνα όμως έβαζα συνεχώς κιλά. Έκανα κάποιες προσπάθειες σε διαιτολόγους δυο τρεις φορές, έχανα κιλά και πάντα τα ξαναέβαζα και έπαιρνα και περισσότερα. Η μόνη φορά που κατάφερα να αποσπάσω το μυαλό μου από το φαγητό, ήταν τη μοναδική φορά στη ζωή μου που ερωτεύτηκα. Πραγματικά. Και έχανα κιλά γιατί ένιωθα ευτυχισμένη. Αυτό όμως κράτησε λίγο, κάποιους μήνες, όλα διαλύθηκαν κι εγώ μαζί και μετά άρχισα πάλι την κατρακύλα, ή μάλλον την ανηφόρα. Σε εκείνη τη φάση ήμουν περίπου 130 κιλά με 1.73 ύψος, κατέβηκα στα 110 και μετά τα ξαναέβαλα. Τότε (στα 26-27) άρχισα να καταλαβαίνω πως όλα είναι μέσα στο κεφάλι μου και το θέμα φαγητό είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας (οι «κανονικοί» σε κιλά γιατί βάζουν το στοπ, σε κανέναν τους δεν αρέσει η απόλαυση;!) αλλά δε μπορούσα να διαχειριστώ την κατάσταση. Τα χρόνια περνούσαν, τα κιλά για μένα ήταν πάντα εμπόδιο αλλά συνέχιζα να βάζω, να βάζω, να βάζω… νομίζω πως μόνο ένας παχύσαρκος μπορεί να καταλάβει πως νιώθει ένας άλλος σε παρόμοια κατάσταση.
Έφτασα λοιπόν πριν 5 χρόνια να ζυγίζω 167 κιλά. Όσο και αν με σόκαρε το νούμερο δε μπορούσα με τίποτα να σταματήσω το φαγητό, έτρωγα κι άλλο, κι άλλο…. Πριν 3 χρόνια έγινα 177 κιλά. Είχα ήδη πάει δυο φορές σε ψυχολόγο μπας και καταφέρω κάτι, με διαφορά ετών μεταξύ τους και μάλιστα ο ένας ήταν ειδικός σε διαταραχές τέτοιου είδους.. Τίποτα. Έλυνα άλλα πράγματα, αλλά όχι αυτό. Γνώριζα πάντα για τις βαρϊατρικές επεμβάσεις, αλλά είχα τέτοιο φόβο που έβρισκα μόνο εμπόδια για να το ψάξω παραπάνω. Επίσης δε γνώριζα πως γίνεται σε δημόσιο νοσοκομείο δωρεάν.
Εντωμεταξύ, χωρίς να έχω άλλα προβλήματα ζαχάρου, διαβήτη που ήταν πολύ πιθανό να τα αποκτήσω, άρχισαν τα προβλήματα με την καρδιά. Δε μου έφτανε το ότι δε μπορούσα να καθήσω όπου θέλω γιατί δε με χωρούσαν όλα τα καθίσματα, απέφευγα θέατρα – σινεμά – συναυλίες που τις λατρεύω, ταξίδια γιατί που να κάτσεις δίπλα και ποιόν να στριμώχνεις, χώρια τα σχόλια που άκουγα για χρόνια, θυμάμαι περπατώντας στο δρόμο να με φωνάζουν: Ε! Χοντρή! Ε! Σε σένα μιλάω!, αυτό όχι μία φορά και λες δε γαμιέται αλλά κατά καιρούς συνέχεια, έτσι μόλις πας να ηρεμήσεις και να χαλαρώσεις σου ρχεται η σφαλιάρα και δε συνέρχεσαι ποτέ. Σχόλια δε από άντρες, του τύπου είσαι πολύ όμορφη, αλλά παχιά βρε παιδί μου, τι να πρωτοπώ, τί να πρωτοθυμηθώ…. Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που βλέπουν πέρα απ τα κιλά αλλιώς πραγματικά εγώ τώρα δεν ξέρω αν θα ζούσα και δεν υπερβάλλω. Η κατάθλιψη ήταν στο τσεπάκι – στην τσεπάρα μου μάλλον για πολλαααα χρόνια.
Αρχισε και η υπέρταση και το άγχος μεγάλωνε, άρχισαν και οι καρδιολόγοι και ξανά ο ψυχολόγος. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να κάνω μαγνητική για γυναικολογικούς λόγους και δεν έβρισκα που να την κάνω γιατί το ανώτατο όριο στα διάφορα νοσοκομεία και έξω ήταν 150 κιλά. Πού να πάω;;;; Το Μάρτιο του 2015 βρέθηκε στο δρόμο μου άτομο που με παρέπεμψε στο Παπαγεωργίου (Θεσσαλονίκη) να μιλήσω με υπεύθυνο γιατρό για χειρουργείο παχυσαρκίας. Πήγα το Μάιο του 2015 κατόπιν ραντεβού και χωρίς να το βασανίζω στο μυαλό μου πια για το αν πρέπει ή δεν πρέπει, άρχισα τη διαδικασία να μαζεύω χαρτιά και εξετάσεις, γνωρίζοντας πως θα έμπαινα σε λίστα αναμονής για 1,5 χρόνο αργότερα. Όλο αυτό το διάστημα, αγχωνόμουν μήπως πάει κάτι στραβά, γιατί πολύς ο καιρός μέχρι τότε --- πες από διαίσθηση, πες πως όταν φοβάσαι κάτι πολύ γίνεται, πέρασε ένας χρόνος και το Μάιο του 2016 μαθαίνω ότι ακυρώνεται η λίστα στο Παπαγεωργίου και διακόπτονται τα χειρουργεία παχυσαρκίας, Τώρα;; Καταστροφή. Πριν προλάβω να σκεφτώ πιο ψύχραιμα, παθαίνω μια κολπική μαρμαρυγή – συνδυασμός κιλών – άγχους – κληρονομικότητας.
Μετά άρχισα να ψάχνω που να πάω και τι να κάνω γιατί χρήματα για ιδιώτη γιατρό δεν διαθέτω και δεν μπορώ να βρω. Ξαναπαθαίνω κολπική μαρμαρυγή. Αρχίζω και τα ζάναξ, -εκτός από τα υπόλοιπα- γιατί πολύ το άγχος βρε παιδί μου και ποιος να το διαχειριστεί. Μετά από ΠΟΛΥ ψάξιμο, έκλεισα ραντεβού στο Πανεπιστημιακό στο Ρίο γιατί είναι όντως οι καλύτεροι με την ελπίδα να προλάβω μη μου λήξει η έγκριση που κρατάει ένα χρόνο. Πήγα τον Ιούλιο, σε ένα μήνα έστειλα ότι μου ζητούσαν και τον Οκτώβριο χειρουργήθηκα. Έκανα μίνι γαστρικό by pass. Γνώρισα και άλλα άτομα που ήταν σαν και μένα!!! Θεέ μου, τί συναισθήματα, δεν είμαι μόνη!!! Γνωρίζω λοιπόν άτομα που έκαναν επεμβάσεις τέτοιου τύπου πριν χροοοονια και δεν τα ξαναέβαλαν και ζουν μια φυσιολογική ζωή και η αναμονή ίσως τελικά να μην είναι το εμπόδιο που νομίζεις, αλλά ο φόβος. Σκέψου το αυτό.
Όταν χειρουργήθηκα ζύγιζα 176 κιλά με 1.73 ύψος και BMI 59 – κακοήθης νοσογόνος παχυσαρκία. Τώρα είμαι στα 150 ούτε δυο μήνες αργότερα. Και είμαι καλά. Είμαι πολύ καλά. Και θέλω και στη συνέχεια όλα να είναι καλά. Και να σου πω κάτι; Βαθιά μέσα μου το πιστεύω. Θέλω να πιάνω όποιον βλέπω σαν και μένα στο δρόμο και να του πω, πήγαινε μη φοβάσαι, ήμουν σαν και σένα, μπορεί και παραπάνω, μπορείς να ζήσεις μια κανονική ζωή και έχεις το δικαίωμα, είσαι υποχρεωμένος να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να του δώσεις μια ευκαιρία που αν δεν το κάνεις έχεις λιγότερες πιθανότητες να ζήσεις γιατί με αυτά τα κιλά, συγνώμη αλλά εγώ πιστεύω πως η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.
Και όσον αφορά το οικονομικό της υπόθεσης, τα μόνα έξοδα που θα υπολογίσεις είναι το πήγαινε – έλα και ίσως κάποιο ξενοδοχείο για κάποιες μέρες. Εγώ το έκανα που πήγα στην Πάτρα από την άλλη άκρη και δανείστηκα ελάχιστα χρήματα γιατί η οικονομική μου κατάσταση δύσκολη και ξέρω πως είναι. Όλοι αξίζουν μια κανονική ζωή. Το λέω εγώ που ξέρω ακριβώς πως είναι η άλλη πλευρά. Εσύ γιατί να μην την αξίζεις;