Φίλοι και φίλες φίδια. Εμπειρίες

[Anastasia_karkinaki]

Με αφορμή ενα συμβάν σου συνεβει νωρίτερα σήμερα το βράδυ θυμήθηκα κάποια πράγματα και στεναχωρηθηκα (ευτυχώς ήμουν μακριά από το ψυγείο!).

Τι συνέβη όμως. Γυρνάω σπίτι με το αμάξι απ τη δουλειά. Κλασσικά, αργά και με πόνους στην πλάτη. Στο φανάρι που περιμένω διασχίζει πεζη μια παλιά "κολλητη". Ήμασταν υποτίθεται κολλητες δημοτικό και γυμνασιό έως ότου αποφάσισε στο λύκειο να μη με κάνει πια παρέα γιατί της χαλαγα την εικόνα και της έδιωχνα τους γκομενους.

Ήταν όπως πάντα αδύνατη, με το μαλλί και το υφος της ντίβας. Ντυμένη λες και πήγαινε για μεροκάματο σε μπουζούκια επαχριακης οδού και αγκαλιαζε ένα παλικάρι που του έτρεχαν τα σάλια ως το πάτωμα όπως την κοιταζε.

Δεν θα σας πω ότι ζήλεψα. Όχι, ευχαριστώ. Ούτε το στυλ της με συγκινεί ούτε το σώμα της αλλά ούτε ο κακομοιρης που είχε δίπλα της (γιατί κακομοιρης θα ναι μόλις ανοίξει το στόμα της για να τον "πονεσει" κι αυτον). Αλλά όταν την είδα και επειδή είμαι κλασσική καρκίνος (το λέω και το περιφανευομαι) στεναχωρηθηκα πολύ. Θυμήθηκα σκηνές που είχαμε ζήσει ως παιδιά. Αναμνήσεις από την κατασκήνωση που πηγαίναμε μαζί, αλλά και από τις οικογενειακες διακοπές που κάναμε μαζί. Πόσες φορές δεν είχε μείνει σπίτι μου και πόσες φορές δεν είχα μείνει κι εγώ σ εκείνη. Αφού στο ίδιο κρεβάτι κοιμομασταν, κεφάλι με πόδια η κάθε μία μας.

Περιττό να σας πω πως έκανα μια στάση στο πλησιέστερο περίπτερο, πήρα μια coca-Cola light και έκανα 4 γύρους την περιοχή με το αμάξι έως οτου να ηρεμησω για να μην φάω τα πάντα στο σπίτι (γιατι τρώω συναισθηματικα)...

Είχατε κι εσείς κάποτε φίλες φίδια που ήταν το στήριγμα σας μέχρι που χωρίς εμφανή λόγο και αιτία σας παρατησαν, ή ήμουν από τις λιγες τυχερες που απλά ένα πρωί ξυπνάει ο άλλος στραβά και του λέει (χωρίς τσακωμο) "ξέρεις, δεν μου κάνεις για παρεα" και τελος;

Υγ: αυτό το ότι της χάλαγαν την "εικόνα της" τα κιλά που πήρα εκείνη την περίοδο ακόμα κάνει αντιλαλο στ αφτιά μου. Ήταν δυστυχώς η φράση κλειδί για να πάρω αλλά τόσα κιλά. Για να μην πω το πόσο έκλαψα και πως τελικά άλλαξα λύκειο για να μην την βλέπω, στην μέση της χρονιάς. (Ευτυχώς γιατί αν δεν εφευγα θα είχα πάρει τα τριπλασια κιλα)

[stellou1989_ed]

Κοίτα, είναι περίεργο πράμα οι φιλίες, πόσο μάλλον στην εφηβεία. Όπως κάνουμε φιλίες με άλλα κριτήρια σε κείνη την ηλικία, έτσι ίσως και να κρίνουμε τις φιλίες μας πιο αυστηρά. Είχα και γω κάποιες φίλες στο γυμνάσιο και το λύκειο. Συγκεκριμένα 2 πολύ καλές (τότε) φίλες. Η μία, ας την πούμε Κατερίνα γιατί ο κόσμος είναι μικρός, ήταν ένα παιδί που σε γενικές γραμμές ήθελε να τραβάει την προσοχη. Δεν ήταν σε καμια περίπτωση η όμορφη της τάξης σα να λέμε. Ούτε γω ήμουν άλλωστε. Είχε όμως μια προσωπικότητα η οποία ήταν επιβλητική, τουλάχιστον σε μενα. Είχε μια τάση προσωπικά τότε να με μειώνει, προφανώς για να νιώσει καλύτερα εκείνη με τον εαυτό της. Γιατί, πρόσεξε, αυτό δεν σημαίνει ότι είχε αυτοπεποίθηση τότε δεν ξέρω τι κάνει τώρα, το αντίθετο! Απλά εγώ απ την άλλη που και μενα η αυτοπεποίθηση τότε ήταν στα πατώματα (Στο λύκειο ειχα βιώσει πολύ έντονο "bullying" που λέμε σήμερα από τους συμμαθητές μου για την εμφάνισή μου. Να το τονίσω βέβαια προς τιμήν της, με στήριζε απέναντι στους άλλους) ήμουν πολύ ευάλωτη απέναντι στην δική της αυτοπεποίθηση. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες και περιστατικά αλλά γενικότερα πάντα με ανταγωνιζόταν σε θέματα εμφάνισης και "αγοριών". Μαλακίες της εφηβείας δηλαδή. Απλά αυτές οι μαλακίες σε κείνη την ηλικία είναι πολύ καθοριστικές για τον τρόπο που σκεύτεσαι μετά τελικά. Ουσιαστικά εγώ ένιωθα ότι αυτό το άτομο μου έκανε κακό με τον τρόπο της τότε. Με το ότι απ'τη μια με στήριζε σε διάφορα και απ την άλλη μου επιδείκνυε έντονα την δική της αυτοπεποίθηση και ταυτόχρον μάθαινα απο άλλους ότι λέει διάφορα για μενα και κείνη μου έλεγε ότι οι άλλοι έλεγαν διάφορα για μενα. Γενικότερα ένιωθα ότι με δηλητηριάζει κατα κάποιον τρόπο. Η πλάκα είναι ότι αυτήν σημερα συγκεκριμένα την πέτυχα στον δρόμο. Παίρνοντας παράδειγμα από το πόσο έχω αλλάξει εγώ από τότε στον τρόπο που σκεύτομαι, στον χαρακτήρα μου, στην αυτοπεποίθησή μου, στα πάντα, είμαι σίγουρη ότι και αυτή έχει αλλάξει. Πραγματικά το πιστεύω ότι αυτά ήταν μαλακίες της εφηβείας. Και δεδομένου ότι η κοπέλα μετά έζησε και δύσκολες καταστάσεις απ όσο έμαθα (πεθανε ο πατέρας της πολύ νέος από καρκίνο) , πιστεύω ότι ωρίμασε πάρα πολύ. Την πέτυχα στον δρόμο που λες σήμερα, όπως και άλλες πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια. Ε δεν μπορώ με τίποτα να της μιλήσω! Ούτε τυπικά ένα γεια! Σήμερα μου έκανε πάρα πολύ εντύπωση η αντίδρασή μου για να μαι ειλικρινής. Με το που την είδα από μακριά , αυτόματα ηλεκτρίστηκα, κοιταξα αλλού (αν και με είδε) και έστριψα γωνία με τη μια. Δεν ξέρω, προφανώς αυτό είναι δικό μου πρόβλημα. Τόσα χρόνια μετά να αντιδράω έτσι, λες και θα με φάει. Προφανώς ακόμα δεν έχω λύσει μέσα μου κάποια πράματα σχετικά με αυτή την κατάσταση.

Απ την άλλη είχα και μια άλλη φίλη , ας την πούμε Ασπασία είναι και ωραίο όνομα, και εμείς οι τρεις γενικότερα είμασταν φίλες στο λύκειο. Η Κατερίνα με την Ασπασία τότε ήταν συνέχεια στα μαχαίρια, κυρίως γιατί η Κατερίνα ζήλευε την Ασπασία επειδή εγώ άρχισα να κάνω παρέα και μαζί της. Αλλά σταδιακά γίναμε παρέα όλες μαζί ας πούμε. Με την Ασπασία λοιπόν όλα μέλι γάλα σε όλο το λύκειο και αφού τελειώσαμε. όπως τα λες, οικογενειακές διακοπές, συναυλίες, εκπλήξεις , γενέθλια, αγόρια, τα πάντα. Να πω οτι η Ασπασία πέρασε σε κάποιο ΤΕΙ καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος από τις πανελλήνιες και γω που ήθελα να περάσω στην καλών τεχνών (όπου δεν μπαίνεις από πανελληνιες) δεν πέρασα πουθενά από πανελληνιες και δεν περασα ούτε στην καλών τεχνών εκείνο τον Σεπτέμβρη όταν έδωσα εξετάσεις. Οπότε πηγα αρχικά σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ, πράμα με το οποίο τότε ήμουν πολύ ικανοποιημένη. Όλα καλά λοιπόν, μέχρι που η Ασπασία έκανε σχέση με κάποιον ο οποίος την επηρέαζε περίεργα και άρχισε να απομακρύνεται. Της μίλησα 1, καταλαβαινε λεει και θα άλλαζε. Της μίλησα 2, ναι ναι το ξέρω θα αλλάξω, συγνώμη. Έβλεπα ότι δεν γινόταν οπότε κι εγώ αποφάσισα να κουλαρω και να μην την παίρνω τόσο σοβαρά μέχρι να της περάσει η "φαση". Ξαφνικά τελειώνοντας εγώ το ΙΕΚ αποφασίζω να ξαναδώσω για Καλώ τεχνών... και περνάω! Στη Φλώρινα. Χαρές, πανηγύρια, είχα περάσει επιτέλους στη σχολη που ήθελα πάντα , θα έφευγα απ το σπίτι , με περίμενε φοιτητική ζωή , ουαου! Παίρνω την Ασπασία λοιπόν τηλεφωνο θέλοντας να πηδηξω μέχρι το ταβάνι απ τη χαρά μου. Το σηκώνει και αρχίζω εγω να τσιρίζω και να της λέω τι έγινε και αυτή με ένα κάπως ξενερωμένο ύφος απαντάει ... "α μπράβο βρε... τελεια... έλα λοιπόν σε αφήνω γιατί είμαι με το μωρό μου στο εξοχικό και έχουμε μια "δουλιτσα" ναι; Καταλαβαίνεις... φιλάκια" . Και έκανε μέρες να με ξαναπάρει, νομίζω είχα ήδη μετακομίσει. Ε απο κει και μετά καταλαβαίνεις ότι και αυτή η φιλία πήρε την κάτω βόλτα... Γιατί όσο μια φίλη μας τη θεωρούμε "κατώτερη" από μας είναι καλά... αλλά αν ξαφνικά η φίλη μας πετυχει τον στόχο της που κριφά ίσως να τον θέλαμε και μεις αλλά δεν μας άφησε η μαμα και ο μπαμπας, αυτό τσούζει... Ενιγουει... τα θυμήθηκα βραδιατικο και συγχίστηκα...

Τέλος πάτων , παλιές φιλίες... απο προσωπική εμπειρία έχω κάνει πολύ σημαντικότερες φιλίες στην ενηλικη ζωή μου παρά στην παιδική/εφηβική. Γιατί θεωρώ πολύ απλά ότι αλλάζουμε υπερβολικά όταν ενηλικιωνόμαστε. Και γενικά αλλάζουμε πάρα πολύ σε όλη την πορεία της ζωής μας , απλά όσο μεγαλύτεροι έιμαστε τόσο έχουμε την τάση πιστεύω να βάζουμε τα πράματα στις πραγματικές τους διαστάσεις, γι αυτό και διατηρούνται φιλίες. Ούτε πορωνόμαστε με ανθρώπους τόσο πολύ όσο στην εφηβεία που να έχουμε μη ρεαλιστικές προσδοκίες απο αυτους αλλά και τους αφήνουμε τον χωρο τους όπως και αυτοί τον δικό μας. Τουλαχιστον στις υγιείς σχέσει έτσι ; Φιλικές και ερωτικές. Είναι πάρα πολύ σημαντικό για μενα τουλάχιστον να υπάρχει απόσταση και να έχει καθένας το χώρο του , δεν πιστεύω καθόλου πλέον σε "κολλητούς" και "κολλητές". Νιώθω οτι με πνίγει.

[ailouros]

Και εγώ το ίδιο πιστεύω! Ο καθένας θέλει τον χώρο του, να κάνει πράγματα μόνος του.
Ειδικά από την εφηβεία και μετά οι άνθρωποι αλλάζουν.
Αναστασία, έχουμε το ίδιο ζώδιο! Οπότε σε καταλαβαίνω!καταλαβαίνω πως νιώθεις :yes:
αχ, και εγώ έτσι θα ένιωθα σίγουρα στη θέση σου, είναι πάρα πολύ λυπηρό. Αλλά μη θυματοποιείσαι!
Αυτό έχει γίνει πριν χρόνια φαντάζομαι, δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι απο ότι έγινε.
Απλά συγχώρεσε την (για να είσαι καλά εσύ) δώσε της την ευχή σου να τις πάνε όλα καλά και απελευθέρωσε το βάρος που έχεις μέσα σου!
Εκείνη θα το έχει ξεχάσει απο τότε, ούτε θα θυμάται τι είχε πει τι είχε κάνει.
Εσύ γιατί να βασανίζεσαι; Εκείνη είναι που δεν άξιζε την φιλία σου στη τελική.
Μη στεναχωριέσαι για τέτοιους ανθρώπους, δεν αξίζει να κάνεις κακό στον εαυτό σου και στο σώμα σου! ετσι δεν ειναι;
Κοίτα να είσαι καλά, και να δίνεις τον καλυτερό σου εαυτό.

Είχα και εγώ μια μεγάλη φιλία, "κολλητή" όπως λέμε, δεν ήταν απο το σχολείο μου αλλά την είχα γνωρίσει στις διακοπές. Και απο τότε είχαμε δεθεί πάρα πολύ, ένιωθα πως ήταν η μόνη που με καταλάβαινε. Μετά έπρεπε να αλλάξει πόλη για να σπουδάσει. Και ενώ προσπαθούσα να κρατάω επαφή, εκείνη σιγά σιγά ξεκίνησε μια νέα ζωή και απομακρύνθηκε. Ακόμα στεναχωριέμαι που επιδιώκω μόνο εγώ την επικοινωνία και εκείνη καθόλου. Απλά μερικές φορές πρέπει να αποδεχόμαστε πως ο κύκλος της φιλίας με μερικά άτομα κλείνει. Πρέπει να το αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε. Και να θυμόμαστε μόνο τα καλά..

[Anastasia_karkinaki]

Πολύ κακή περίοδος η εφηβεία τελικά. Και ειδικά για τα κοριτσια... αυτή η αυτοπεποιθηση καποιες τις κάνει "θεες" και κάποιες άλλες απλά ανύπαρκτες (μέσα σ αυτές κι εμενα).

Stellou, συγνώμη που θα ρωτήσω αδιακριτα, αλλά από που καταλαβαίνεις πως ο άλλος έχει ωριμασει; δηλαδη σ αυτη την "κατερινα" απο που το βλεπεις; γιατι εμένα η δική μου όταν με βλέπει στο δρόμο απλά με προσπερνα σαν να μην με αναγνωρίζει. Σαν να μην υπηρξα και ουτε να υπαρχω. Δεν ξερω πως το κανει. Ακόμα και σήμερα με πληγώνει πολυ αυτό. Ξέρω πως υπερβαλλω, αλλά το νιώθω. Ειναι φανταζομαι σαν αυτό που λες πως σε ηλεκτρισε. Βέβαια μάλλον έχω πέσει στην περίπτωση ανθρώπου. Εσένα όμως γιατί σε ενόχλησε τόσο που εστριψες; (πιθανότατα κι εγώ αν ήμουν στη θεση σου με την δική μου τώρα πια να εστριβα, για να μην φάω πάλι απόρριψη).
Επίσης κι εγώ έχω δεχτεί bullying. Παραδόξως όχι για τα κιλά αλλα γιατί μεγάλωσα ως αγοροκοριτσο. Ο πατέρας μου ήθελε και δευτερο γιο και σε πολλά με μεγάλωσε έτσι. Κι αυτό ενοχλούσε κόσμο και κοσμάκη... ασχολίαστο βέβαια. Και αυτός ήταν άλλος ένας λόγος για να χάσω άλλη μια καλή φίλη. Όχι κολλητη. Απλά σε κάποια φάση δε μπορούσε να καταλάβείναι αυτά που μου άρεσαν ενώ εγώ έπρεπε να καταλαβαίνω πάντα αυτά που την ενδιεφεραν.
Επίσης, συγνώμη που θα το πω, αλλά μάλλον την είδε κάπως η κυρια "ασπασια". Κακό, πολύ κακό. Αλλά μ εκείνη έχεις πια επαφή; δεν σου έχει αφήσει πικρια σαν την άλλη εννοώ.

Ailouros έχεις απόλυτο δίκιο. Θυματοποιουμαι δυστυχώς. Δεν ξέρω γιατί το κάνω. Αλλά δίνω στον άλλον πολλές φορές την ευκαιρία να με εκμεταλλευτει και μετά το βρίσκω δικαιολογία για να γκρινιάζω. Πιστεύω στα ζώδια αλλά πιστεύω και στη μοναδικότητα του χαρακτήρα του καθενος μας. Νομίζω πως αυτό είναι δικό μου κακό. Δεν ξέρω αν το πρόβλημα μου είναι πως της κρατάω κακία ή αν απλά την νοιάζομαι ακόμα και θα ήθελα να μιλάμε έστω και τυπικά.
Κι αυτό το έχω κανει που έκανες με τη δική σου φίλη ailouros. Έχω δεθεί τόσο που μελλοντικά δεν μπόρεσα να το κρατήσω από μόνη μου, λόγω αποστασης. Βέβαια με τα δύο κορίτσια που έχει γίνει αυτό, ακόμα μια φορά το χρόνο πάμε για έναν καφέ και ας μη έχουμε μιλήσει ποτέ ξανά μέσα στο έτος.

Γενικά κορίτσια έχω την ανάγκη να έχω πολύ καλές φίλες στη ζωή μου γιατί δυστυχώς από συγγενείς προκοψα. Είναι τα στηρίγματα μου. Δεν ξέρω γιατί τις έχω ανάγκη, αλλά μόνη δεν μπορώ. Μη με παρεξηγησετε. Ίσως νιώθω μοναξιά και νιωθω και ασημαντη και τα λέω. Μάλλον η αυτοπεποιθηση μου είναι στα ταρταρα.