Δεν θέλω να συγχωρώ

[mila]

@Magdalinx Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου! Δημοσιεύσαμε ταυτόχρονα και την είδα τώρα.

@savatage Συμφωνώ ότι είναι καλύτερο το χωρισμένοι και αγαπημένοι, παρά το παντρεμένοι και δυστυχισμένοι. Και φυσικά φταίνε και οι μανάδες, που τα υπομένουν με το σκεπτικό "να είμαστε μαζί προκειμένου να είναι καλά τα παιδιά" και στην τελική δεν καταλαβαίνουν τι ψυχολογικό αντίκτυπο έχει όλο αυτό στα παιδιά τους.

[WhyAlwaysMe?]

Καμία σχέση με ανηθικότητα. Οι περιπτώσεις που έχω στο μυαλό μου αφορούν καταστάσεις:
-όπου ο πατέρας το πρωί είναι δουλειά και το απόγευμα με την γκόμενα (με αποτέλεσμα να μην αφιερώνει καθόλου χρόνο στα παιδιά)
-όπου ο πατέρας ξοδεύει λεφτά στην παράλληλη σχέση του ή στα μπουρδέλα (και αδιαφορεί ότι αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να ξοδευτούν για τις σπουδές των παιδιών του)
-όπου ο πατέρας καυγαδίζει με τη μητέρα όταν αυτή αντιλαμβάνεται ότι πάλι θα πάει να κοιμηθεί αλλού (με αποτέλεσμα οι φωνές να έχουν τρομερό αντίκτυπο στο παιδιά)
-όπου ο πατέρας προτιμάει να πάει διακοπές με την γκόμενα (παρά με τη γυναίκα του και τα παιδιά του)
-όπου ο πατέρας αποφασίζει να μετακομίσει στην γκόμενα όταν η γυναίκα του βγάζει καρκίνο (και μένουν τα παιδιά μόνα τους να φροντίσουν μια άρρωστη μητέρα)
-και τελευταίο και χειρότερο παράδειγμα που θυμάμαι είναι ο πατέρας της φίλης μου να μου την πέφτει (ενώ είμαι μόλις 17 χρονών!!!) και η φίλη μου να θέλει να ανοίξει η γη και να την καταπιεί....

Όλα τα παραπάνω που έχω γράψει έχουν γίνει στον στενό φιλικό μου κύκλο, σε διαφορετικούς ανθρώπους. Και πιστεύω ακράδαντα ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά θα είχαν πολύ καλύτερη ψυχική υγεία αν μεγάλωναν με τους γονείς να είναι χωρισμένοι.

Ωραίοι πατεράδες,τι να πω...

[elis]

Όλες αυτές οι οικογένειες τι κοινό είχαν καταλαβεσ θα σου πω εγώ ή μάνα δε δούλευε

[elis]

Γουάι μάλλον κέρδισες κατά εκεί πάει το πράγμα

[mila]

Όλες αυτές οι οικογένειες τι κοινό είχαν καταλαβεσ θα σου πω εγώ ή μάνα δε δούλευε

Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ναι, εκτός από την τελευταία... Στην περίπτωση του πέφτουλα πατέρα της φίλης, η μητέρα δουλεύει κι απλά κάνει κι αυτή τη ζωή της με διάφορους γκόμενους. Γενικά περνάνε καλά και οι δύο, είναι στα @@ τους για το τι συνέπειες έχει αυτό στα παιδιά τους, απλά τα στηρίζουν οικονομικά και θεωρούν ότι εκεί τελειώνουν οι υποχρεώσεις τους ως γονείς.

[elis]

Δυστυχώς εκεί τελειώνουν όντως οι υποχρεώσεις θα καταλάβεις μεγαλονωντασ

[mila]

Δυστυχώς εκεί τελειώνουν όντως οι υποχρεώσεις θα καταλάβεις μεγαλονωντασ

Έλα ρε elis! Δεν είμαι παιδί κι ούτε έπεσα στη γη από τον πλανήτη Άρη! Δεν τελειώνουν εκεί οι υποχρεώσεις των γονιών... Καθήκον ενός γονιού είναι πρωτίστως να δημιουργήσει ένα περιβάλλον που να μην επηρεάζει την ψυχική υγεία του παιδιού του. Χίλες φορές καλύτερα να μην έχει ο γονιός να σε στηρίξει οικονομικά/υλικά αλλά να σου δίνει όλα τα ψυχικά/άυλα εφόδια για να είσαι ευτυχισμένος.

[αλεξανδρος_77]

τωρα βασικα οτι εγινε εγινε απλα οταν δεν εχει κανεις ολα τα ψυχικα εφοδια μπορει να μη γνωριζει αν κατι το θελει η οχι και να συναντα διληματα γενικοτερα :-/

[tsagy]

...


Τι πιστεύετε όμως; Χρειάζεται να συγχωρούμε ή καλύτερα να κρατάμε μακριά μας ανθρώπους που μας κάνουν κακό;

Αγαπητή mila, όπως σου έγραψαν ήδη κάποια άτομα, είναι διαφορετικό το να κρατάς μακριά σου ανθρώπους που θεωρείς πως σου έχουν κάνει κακό, και διαφορετικό το να λες πως δε θέλεις να συγχωρείς.

Από κει και πέρα η δική μου απάντηση στην ερώτησή σου είναι καταφατική. Ασφαλώς και κρατάμε μακριά μας τους ανθρώπους που νιώθουμε πως μας κάνουν κακό.

Διάβασα αυτά που έγραψες για τον πατέρα σου και νομίζω πως μπορώ αρκετά να καταλάβω πως νιώθεις.

Ωστόσο το γεγονός πως δεν έχεις ούτε τυπική σχέση, ούτε ένα τηλέφωνο μια φορά το χρόνο στη γιορτή του έστω, ενδέχεται να σου δημιουργήσει πρόβλημα. Πρόβλημα μέσα σου που στην αρχή μπορεί να έρθει με τη μορφή προβληματισμού ακόμα και μικρού και μετά περνώντας τα χρόνια να νιώθεις πως έχεις κάνει ένα λάθος. Και το αίσθημα αυτό είναι πολύ άσχημο γιατί δε φτάνει που πέρασες όλες αυτές τις άσχημες εμπειρίες από τον πατέρα σου, αρχίζουν να βασανίζουν και οι σκέψεις μήπως δεν ήταν σωστή η στάση σου.

Αν ήταν κάποιος που μπορούσες να βγάλεις από μέσα σου και να μη τον σκέφτεσαι, αν δε θυμοσουν το πόσο καιρό έχετε να μιλήσετε, αν δεν άνοιγες αυτό το θέμα, θα σου έλεγα να συνεχίσεις την ίδια στάση που έχεις κρατήσει μέχρι τώρα. Αλλά επειδή μάλλον δεν είναι έτσι τα πράγματα τότε ίσως είναι καλύτερο να αρχίσεις μια επικοινωνία, τυπική εννοείται μια το τόσο. Ένα τηλέφωνο ενός λεπτού στη γιορτή του ή με αφορμή κάτι άλλο, αμέσως θα σου διώξει τη σκέψη πως έχω να μιλήσω με τον πατέρα μου τόσα χρόνια.

[mila]

Ευχαριστώ για την απάντηση tsagy.

Για την απουσία της έστω τυπικής σχέσης που αναφέρεσαι δεν μου έχει δημιουργήσει ούτε πρόβλημα, ούτε προβληματισμό, ούτε τύψεις ή ενοχές, διότι πολύ απλά δεν προέρχεται από εμένα. Ο πατέρας μου είναι αυτός που από πολύ μικρή ηλικία άρχισε να ξεχνάει τα γενέθλια μας. Επομένως το θεωρώ λίγο παράλογο να τα θυμάμαι εγώ τώρα... Προβληματισμό μου δημιουργούν όταν με προτρέπουν να διατηρώ μια σχέση που δεν υπάρχει. Χωρίς παρεξήγηση, αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνεις περισσότερο την πεθερά μου που λέει να τον καλέσουμε στον γάμο, παρά εμένα.

Όσο για την μνήμη, φυσικά και θυμάμαι πότε μίλησα τελευταία φορά με πολύ κόσμο, όχι γιατί τους έχω όλους μέσα μου, αλλά επειδή έχω καλή μνήμη. Θυμάμαι πολλά άλλα πράγματα (πχ. χρονολογίες από όλα τα ιστορικά γεγονότα που έμαθα στο σχολείο και στη σχολή), αλλά αυτό δεν λέει τίποτα περισσότερο από το γεγονός ότι έχω καλή μνήμη.

Μπορεί να ακούγομαι λίγο επιθετική, αλλά no offence please...

[αλεξανδρος_77]

ε για να ξεχναει απλως τον ειχε πιασει το αλτζχαιμερ

[mila]

ε για να ξεχναει απλως τον ειχε πιασει το αλτζχαιμερ

Ή ωχαδερφισμός ως προς τις γονεϊκές υποχρεώσεις...

[αλεξανδρος_77]

αυτο με τις χιλιες φορες που ελεγες παντως θα καταληξει σε καπιο διλημα