Αρθρα ψυχολογιας

[Marley]

Ταυτιση και ταυτότητα

,Μέσα από ένα δαιδαλώδη δρόμο, η ταυτότητα είναι το σύνθετο και διαθλασμένο αποτέλεσμα ταυτίσεων

Στην ψυχαναλυτική ορολογία Με τον όρο ταύτιση εννοείται η πράξη η την διαδικασία του να γινόμαστε σαν κάτι ή κάποιον σε διάφορες πλευρές σκέψης η συμπεριφοράς Κάθεξη (Besentzung , κathexis) είναι η ποσότητα της ψυχικής ενέργειας που κατευθύνεται, η προσκολλάται προς την ψυχική αναπαράσταση ενός ατόμου ή αντικειμένου. Όσο πιο μεγάλη είναι η καθεξη τόσο πιο «σημαντικό» είναι το αντικείμενο

Μια τάση ταύτισης με τα αντικείμενα που διεγείρουν την λίμπιντο παραμένει ασυνείδητα σε όλους μας για όλη μας τη ζωή, παρότι κανονικά δεν κατέχει την κυρίαρχη θέση στις σχέσεις αντικειμένων της μετέπειτα ζωής, την οποία χαρακτηριστικά λαμβάνει στην πρώιμη παιδική ηλικία
Η έννοια της της ταύτισης ενέχει και την έννοια, της αιχμαλωσίας στην εικόνα πού αποτελεί και ένα κρίσιμο στάδιο στην ανάπτυξη του εαυτού. Ο Lacan υποστήριξε ότι το παιδί υφίσταται μια μορφή φαντασιακής αιχμαλωσίας του σε μια εξωτερική εικόνα, είτε εικόνα πραγματική είτε εικόνα ενός αλλού παιδιού. Η φαινομενική πληρότητα αυτής της εικόνας του προσφέρει έναν νέο έλεγχο πάνω στο σώμα

Όταν ο Lacan αναφέρεται στην κατοπτρική εικόνα, εννοεί το είδωλο του σώματος του καθενός μας στον καθρέπτη, την εικόνα του εαυτού που είναι συγχρόνως εαυτός και άλλος –Ταυτιζόμενο με την κατοπτρική εικόνα το ανθρώπινο βρέφος αρχίζει να συγκροτεί το εγώ στο στάδιο του καθρέπτη . Ακόμα και όταν δεν υπάρχει πραγματικός καθρέφτης, το μωρό βλέπει τη συμπεριφορά του να καθρεφτίζεται στις μιμητικές χειρονομίες ενός ενηλίκου ή ενός αλλού παιδιού ;αυτές οι μιμητικές κινήσεις επιτρέπουν στο άλλο πρόσωπο να λειτουργήσει ως μια κατοπτρική εικόνα
Το ανθρώπινο ον αιχμαλωτίζεται εντελώς από την κατοπτρική εικόνα: αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που εξηγεί τη δύναμη του φαντασιακου στο υποκείμενο καθώς και το γεγονός ότι ο άνθρωπος προβάλλει αυτή την εικόνα του σώματος του σε όλα τα άλλα αντικείμενα που τον περιβάλλουν στον κόσμο


Μπορεί να έχει κανείς ενδείξεις αυτής της τάσης στη συμπεριφορά του βρέφους Σχεδόν στο μέσον του πρώτου χρόνου της ζωής μαθαίνει να χαμογελάει, μιμούμενο τον ενήλικο Τα παιδιά επίσης τουλάχιστον στη αρχή. μαθαίνουν να μιλάνε μιμούμενα Δηλαδή επαναλαμβάνουν ήχους που τους λένε οι ενήλικοι και μαθαίνουν να τους λένε μιμούμενοι κάποιον ενήλικο, πολύ συχνά ως μέρος κάποιου παιχνιδιού

[Empneustns]

υπαρχει καποια ερωτηση;η μιλας αναφορικα;

[Marley]

oxi re mou arese to arthraki kai eipa na to afiso,an vreis kana kalo arthraki ferto k apo dw!

[Marley]

υπέρ-εγώ ,εγώ.φρουντ

Tα αισθήματα ενοχής για τον Φρουντ είναι η έκφραση της έντασης ανάμεσα στο υπέρ-εγώ και το εγώ. Με τη σύλληψη της έννοιας του ένστικτου της καταστροφής, ο Φρουντ αναγνώρισε πως. υπήρχε πολύ πιο πολλή καταστροφικοτητα από oση μπορούσε να ερμηνευτεί από το συσχετισμό με το σεξουαλικό ένστικτο : Αυτό που προκάλεσε τη σύλληψη της έννοιας ήταν η συχνότητα της αγριότητας στην ιστορία της ανθρωπότητας: πόλεμοι , επαναστάσεις , θρησκευτικούς διωγμοί . «Το κομμάτι της πραγματικότητας- λέει ο Φρόιντ- που βρίσκεται πίσω από όλα αυτά κα το αρνούμαστε ευχαρίστως , είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα πράο ,αξιαγάπητο πλάσμα , που το πολύ πολύ να αμυνθεί όταν το επιτεθούν , αλλά ότι στον ορμμικό εφοδιασμό του περιλαμβάνει και μια σημαντική ποσότητα επιθετικής τάσης. Γι αυτό ο πλησίον του δεν είναι μόνο πιθανός βοηθός και σεξουαλικός αντικείμενο , αλλά και πειρασμός για να ικανοποιήσει πάνω του την επιθετικότητα του , να εκμεταλλευτεί την εργασία του χωρίς αμοιβή , να τον μεταχειρισθεί σεξουαλικά , να τον ταπεινώσει ,να τον βασανίσει , να τον σκοτώσει… (Homo hominis Lupus*» (Πλαύτος Asinaria ii,) , ….

για τον W. Reich

ΟW. Reich θεωρούσε τη σεξουαλικότητα ως βασική πηγή ευτυχίας , καθώς κάποιος που έχει «μια αίσθηση ότι ζει τη ζωή» έχει και μια αυτονομία, που προέρχεται από τη καλλιέργεια των δυνατοτήτων του εαυτού του.

Η ανθρώπινη δυστυχία «προέρχεται από τη θωράκιση του χαρακτήρα» καθώς ,για τον Reich,ο χαρακτήρας είναι ένα προστατευτικό μόρφωμα, μια πανοπλία. Η θωράκιση του εγώ ,προσλαμβάνει το περιεχόμενο της ,μέσω της ταύτισης με μια πραγματικότητα της ματαίωσης. Η επιθετικότητα, η οποία προκαλείται από τις ματαιώσεις, παράγει άγχος που στρέφεται κατά του εαυτού ,μπλοκάροντας τη κινητήρια έκφραση των ενεργειών ενός ατόμου, οι οποίες γίνονται αναστολές. Ετσι ,σε πολλούς ανθρώπους, η ικανότητα για αυθόρμητη ευχαρίστηση, η όποια έχει τις ρίζες της στη σεξουαλική ηδονή, έχει διαστρεβλωθεί από το σαδισμό, την απληστία και τον εγωκεντρισμό. Ο χαρακτήρας –πανοπλία- αποτελεί ένα δείκτη ανειλικρίνειας, ο οποίος όμως μπορεί να αλλάξει κατά τρόπο που θα παράγει ευτυχία. Η νευρωσική ισορροπία, μπορεί να διασπαστεί με την απελευθέρωση της λίμπιντο από προγενετήσιες καθηλώσεις.Κατά τη διάρκεια της θεραπείας ενεργοποιείται εκ νέου το βρεφικό γενετήσιο άγχος αλλά ως μέσο αναθεμελίωσης της «ικανότητας για οργασμό», που χάθηκε, ως αποτέλεσμα της διαστρεβλωμένης ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης

[NikosD.]

Marley καλημέρα,
η αναδημοσίευση άρθρων κατά κανόνα απαγορεύεται, όχι από το e-psychology αλλά από τους συγγραφείς των άρθρων. Το ελάχιστο που μπορείς να κάνεις είναι να βάλεις την πηγή των άρθρων αλλά και πάλι, ενδεχομένως αυτό να μην αρκεί. Κοίτα τους όρους χρήσης στην εκάστοτε πηγή σου ώστε να είσαι βέβαιος ότι δε θα δημιουργηθεί πρόβλημα.
Αυτό που σίγουρα είναι νόμιμο είναι να παραθέσεις ένα ελάχιστο ΜΟΝΟ απόσπασμα το οποίο υποχρεωτικά θα συνοδεύεται από τα προσωπικά σου σχόλια (λόγος παράθεσης, σημείο που σε ενδιαφέρει προς συζήτηση κτλ).

[Marley]

Οκ!Δεν εχει και καλη γραμματοσειρα το φορουμ που να τα διαβαζεις εδωπερα:)