Αδυναμία να σταθώ στα πόδια μου

[Maelstrom]

Είμαι 39 ετών και πάσχω από χρόνια κατάθλιψη που μου έχει στοιχίσει, συν τοις άλλοις, την καριέρα μου. Είμαι τώρα άνεργος και μένω με τον πατέρα μου, το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι πως δεν μπορώ να με σκεφτώ στο μέλλον ως ανεξάρτητο ενήλικα που έχει πάρει την ζωή του στα χέρια του. Μου φαίνεται αδιανόητο να βρεθώ κάποια στιγμή με δουλειά, αυτοκίνητο, δικό μου σπίτι και ανεξάρτητη, αυτόνομη ζωή. Δεν μπορώ να πιστέψω πως όλα αυτά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα μια μέρα, και πως θα μπορέσω επιτέλους να μην εξαρτώμαι από κανέναν και τίποτα. Και επειδή δεν μπορώ να το οραματιστώ και να το πιστέψω, κάθε μου προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση στην ουσία την υπονομεύω εξαρχής. Ακόμα και μια απλή πράξη, όπως η έκδοση ενός πιστοποιητικού, μου φαίνεται βουνό, ενώ αντίθετα πρέπει να κάνω τόσα πολλά και δύσκολα πράγματα για να επανέλθω. Θα σας παρακαλούσα να με συμβουλευσετε. Πώς μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό το τέλμα και να πιστέψει πως του αξίζει κάτι καλύτερο στην ζωή του και πώς μπορεί να το κατάφερει; Πως βρίσκει την δύναμη να το κάνει όλο αυτό πράξη;

Εστάλη από [device_name] στο E-Psychology.gr Mobile App

[serios]

Στην αρχή της ανάρρωσης αλλά ακόμα κ μετά από χρόνια η κατάθλιψη αλλά και οποιαδήποτε σοβαρή ψυχική ασθένεια δημιουργεί αισθήματα απόγνωσης, απαισιοδοξίας και ανασφάλειας για το μέλλον.
Καθώς το όργανο που αρρώστησε είναι το μυαλό μας, αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τον κόσμο από ότι οι άλλοι. Μπορεί να δημιουργούνται οι πιο μαύρες σκέψεις και να αναδύονται οι μεγαλύτεροι φόβοι μας κάνοντας σενάρια καταστροφολογίας κτλ

Η ανάρρωση δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη. Θέλει χρόνο.
Πρώτα από όλα ενημερώσου για το πρόβλημα σου και την σωστή του αντιμετώπιση. Αν είναι υποτροπιάζουσα κατάθλιψη χρειάζεται να είσαι συνεπής με την αγωγή και να έχεις συμμετοχή στο πρόγραμμα της ανάρρωσης θέτοντας με τον γιατρό σου όσο γίνεται πιο ρεαλιστικούς στόχους με πράγματα που σε εκφράζουν.

Μετά χρειάζεται να εφοδιαστείς με μπόλικη υπομονή και προσπάθεια. Είναι σαν μαραθώνιος μόνο που πας απροετοίμαστος και προετοιμάζεσαι στην πορεία του δρόμου. Πχ αν σου έλεγα κ στα νορμάλ σου να ανέβεις το Έβερεστ πως θα σου φαινόταν;; Θα έλεγες αποκλείεται γιατί δεν είμαι γυμνασμένος και με τις κατάλληλες δεξιότητες.
Έτσι είναι και αυτό. Όλα τώρα σου φαίνονται μακρινά και αβέβαια γιατί σου έκλεψαν την σιγουριά που είχες και την θέση που τοποθετούσες τον εαυτό σου. Η ζωή είναι αγώνες και πιθανότητες μόνο που όλοι μας κυνηγάμε το σίγουρο. Άσε το μέλλον. Προσπάθησε όσο μπορείς να γεμίζεις την καθημερινότητα σου και να γίνεσαι παραγωγικότερος λιθαράκι λιθαράκι. θα έχεις και πισωγυρίσματα αλλά είναι στο παιχνίδι και αυτά.

Όσο θα προχωράς θα δυναμώνεις και ίσως βγεις δυνατότερος και καλύτερος άνθρωπος από αυτό. Προσπάθησε στην πορεία να αρχίσεις σιγά σιγά να διακρίνεις τις καλές σου πλευρές και να τις στηρίζεις καθώς και να δίνεις αέρα γιατί συνηθίζουμε να αυτομαστιγωνόμαστε. Έτσι θα βελτιωθεί και η αυτοεκτίμηση σου.

Βοηθά να εντάξεις στο πρόγραμμα ότι σου άρεσε παλιότερα και πιθανόν οτιδήποτε βρίσκεις ενδιαφέρον τώρα. Ξέρω θα μου πεις δεν χαίρομαι τπτ, όλα μοιάζουν κενά χωρίς ευχαρίστηση... κάνε δοκιμές σιγά σιγά με το ζόρι.
Γυμναστική επίσης βοηθά. Μπορεί να βρίσκεις χίλιες δικαιολογίες... τα φάρμακα με πάχυναν, νιώθω κουρασμένος, αδύναμος κτλ. Απλά κάνε ότι μπορείς. Από βάδην στην αρχή κ σιγά σιγά βελτιώνεσαι... λίγες κάμψεις, κοιλιακούς, καθίσματα για πόδια.
Επισης βοηθά να έχεις μια σωστή διατροφή χωρίς junk food κ πολλά λιπαρά και ζάχαρη.

Από έναν πάσχον με σχιζοφρένεια στον δρόμο του αβέβαιου και άκρως ανθρώπινου.

[serios]

Και κάτι τελευταίο.
Σε όλους μας έχει στοιχίσει από κάτι.
Δεν είμαστε και δεν είσαι μόνος σε αυτό. Ξέρω ότι το βλέπεις σαν το χειρότερο πρόβλημα αλλά μπορεί να σου διδάξει πολλά με την κατάλληλη οπτική.
Να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνος παρόλο που λόγω απομόνωσης δημιουργεί αυτή την αίσθηση. Επίσης αξίζεις όπως όλοι μας την χαρά κ μια γεμάτη ζωή παρόλο που δεν το βλέπεις. Να ξέρεις είναι σαν να κάνεις μεταμόσχευση ματιών. Ματιών στο πως βλέπεις τον ευατό σου και την πραγματικότητα.
Η σημερινή εποχή με την επίπλαστη ευτυχία που μας πλασάρεται παντού μας κάνει να νιώθουμε σαν παρείες. Σ'αυτό δίνει απάντηση ο Krishnamurti που έχω ως υπογραφή χαχα

[georgef1]

Στην αρχή της ανάρρωσης αλλά ακόμα κ μετά από χρόνια η κατάθλιψη αλλά και οποιαδήποτε σοβαρή ψυχική ασθένεια δημιουργεί αισθήματα απόγνωσης, απαισιοδοξίας και ανασφάλειας για το μέλλον.
Καθώς το όργανο που αρρώστησε είναι το μυαλό μας, αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τον κόσμο από ότι οι άλλοι. Μπορεί να δημιουργούνται οι πιο μαύρες σκέψεις και να αναδύονται οι μεγαλύτεροι φόβοι μας κάνοντας σενάρια καταστροφολογίας κτλ

Η ανάρρωση δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη. Θέλει χρόνο.
Πρώτα από όλα ενημερώσου για το πρόβλημα σου και την σωστή του αντιμετώπιση. Αν είναι υποτροπιάζουσα κατάθλιψη χρειάζεται να είσαι συνεπής με την αγωγή και να έχεις συμμετοχή στο πρόγραμμα της ανάρρωσης θέτοντας με τον γιατρό σου όσο γίνεται πιο ρεαλιστικούς στόχους με πράγματα που σε εκφράζουν.

Μετά χρειάζεται να εφοδιαστείς με μπόλικη υπομονή και προσπάθεια. Είναι σαν μαραθώνιος μόνο που πας απροετοίμαστος και προετοιμάζεσαι στην πορεία του δρόμου. Πχ αν σου έλεγα κ στα νορμάλ σου να ανέβεις το Έβερεστ πως θα σου φαινόταν;; Θα έλεγες αποκλείεται γιατί δεν είμαι γυμνασμένος και με τις κατάλληλες δεξιότητες.
Έτσι είναι και αυτό. Όλα τώρα σου φαίνονται μακρινά και αβέβαια γιατί σου έκλεψαν την σιγουριά που είχες και την θέση που τοποθετούσες τον εαυτό σου. Η ζωή είναι αγώνες και πιθανότητες μόνο που όλοι μας κυνηγάμε το σίγουρο. Άσε το μέλλον. Προσπάθησε όσο μπορείς να γεμίζεις την καθημερινότητα σου και να γίνεσαι παραγωγικότερος λιθαράκι λιθαράκι. θα έχεις και πισωγυρίσματα αλλά είναι στο παιχνίδι και αυτά.

Όσο θα προχωράς θα δυναμώνεις και ίσως βγεις δυνατότερος και καλύτερος άνθρωπος από αυτό. Προσπάθησε στην πορεία να αρχίσεις σιγά σιγά να διακρίνεις τις καλές σου πλευρές και να τις στηρίζεις καθώς και να δίνεις αέρα γιατί συνηθίζουμε να αυτομαστιγωνόμαστε. Έτσι θα βελτιωθεί και η αυτοεκτίμηση σου.

Βοηθά να εντάξεις στο πρόγραμμα ότι σου άρεσε παλιότερα και πιθανόν οτιδήποτε βρίσκεις ενδιαφέρον τώρα. Ξέρω θα μου πεις δεν χαίρομαι τπτ, όλα μοιάζουν κενά χωρίς ευχαρίστηση... κάνε δοκιμές σιγά σιγά με το ζόρι.
Γυμναστική επίσης βοηθά. Μπορεί να βρίσκεις χίλιες δικαιολογίες... τα φάρμακα με πάχυναν, νιώθω κουρασμένος, αδύναμος κτλ. Απλά κάνε ότι μπορείς. Από βάδην στην αρχή κ σιγά σιγά βελτιώνεσαι... λίγες κάμψεις, κοιλιακούς, καθίσματα για πόδια.
Επισης βοηθά να έχεις μια σωστή διατροφή χωρίς junk food κ πολλά λιπαρά και ζάχαρη.

Από έναν πάσχον με σχιζοφρένεια στον δρόμο του αβέβαιου και άκρως ανθρώπινου.

Σε κάποιο σημείο γράφεις "να δίνεις αέρα, γιατί συνηθίζουμε να αυτομαστιγωνόμαστε", τί εννοείς;

Εστάλη από [device_name] στο E-Psychology.gr Mobile App

[serios]

Σε κάποιο σημείο γράφεις "να δίνεις αέρα, γιατί συνηθίζουμε να αυτομαστιγωνόμαστε", τί εννοείς;

Εστάλη από [device_name] στο E-Psychology.gr Mobile App

Eννοώ όσο μπορεί να είναι καλός με τον εαυτό του και να δίνει περιθώριο για λάθη. Είναι δύσκολες καταστάσεις και πολλές φορές παρατηρούμε τον εαυτό μας σαν από μικροσκόπιο και γινόμαστε επικριτικοί με αυτόν.

[georgef1]

Μπαίνω σε αυτήν την δίνη συνέχεια. Το θέμα είναι ότι το αυτομαστίγωμα σε μένα κρύβει μια αρρωστημένη ευχαρίστηση (διαφορετική και μικρότερη από αυτήν της επιτυχίας) και έτσι μένω εκεί μέσα αρκετά

Εστάλη από [device_name] στο E-Psychology.gr Mobile App

[georgef1]

Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τα όρια μεταξύ του δίνω αέρα για λάθη και της ηττοπάθειας

Εστάλη από [device_name] στο E-Psychology.gr Mobile App

[serios]

Ηττοπαθεια ειναι η σταση κ η οπτικη που σου υπαγορευει οτι πρωτου προσπαθησεις θα αποτυχεις κ ετσι μενεις αδρανης χωρις να δοκιμαζεις.
Αερα για λαθη ειναι καλο να δινουμε γιατι υπαρχουν κ αυτα στη ζωη κ δεν ειμαστε θεοι τελειοι που τα γνωριζουν ολα. Το ζητημα ειναι να μαθαινεις απο αυτα.

[georgef1]

Αέρας πάντα όμως; Και ποιό είναι το αντίθετο του αέρα και πότε πρέπει να το εφαρμόζουμε;

Εστάλη από [device_name] στο E-Psychology.gr Mobile App

[georgef1]

Ηττοπαθεια ειναι η σταση κ η οπτικη που σου υπαγορευει οτι πρωτου προσπαθησεις θα αποτυχεις κ ετσι μενεις αδρανης χωρις να δοκιμαζεις.
Αερα για λαθη ειναι καλο να δινουμε γιατι υπαρχουν κ αυτα στη ζωη κ δεν ειμαστε θεοι τελειοι που τα γνωριζουν ολα. Το ζητημα ειναι να μαθαινεις απο αυτα.

Όχι μόνο αδρανής, μπορεί και να προσπαθείς χωρίς όραμα και καλά καθορισμένο στόχο

Εστάλη από [device_name] στο E-Psychology.gr Mobile App

[pavlosla]

δεν εισαι ο μονος φιλε, και εγω ειμαι ανεργος ζω με τους γονεις μου 38 χρονων και πασχω απο ψυχωση........
χαλια ειναι τα πραγματα τι να σου πω και γω θα ηθελα να ειμαι ανεξαρτητος να εχω δουλεια δικο μου σπιτι γυναικα παιδι......
αλλα τιποτα..... ελπιζω για καλυτερες μερες, δεν γινεται ολλα σκατα να πηγαινουν σε αυτη τη χωρα, θα φτιαξουν τα πραγματα.......

[georgef1]

Εγώ είμαι ήδη έξω αλλά με τα χάπια να σε νυστάζουν δεν κάνεις τίποτα και για πουθενά δυστυχώς...

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

[Confused889]

Ηττοπαθεια ειναι η σταση κ η οπτικη που σου υπαγορευει οτι πρωτου προσπαθησεις θα αποτυχεις κ ετσι μενεις αδρανης χωρις να δοκιμαζεις.
Αερα για λαθη ειναι καλο να δινουμε γιατι υπαρχουν κ αυτα στη ζωη κ δεν ειμαστε θεοι τελειοι που τα γνωριζουν ολα. Το ζητημα ειναι να μαθαινεις απο αυτα.

S serios kalispera..mipws tha mporousa me na epoikinwnisoume?den mporw n s steilw personal

[georgef1]

Στην αρχή της ανάρρωσης αλλά ακόμα κ μετά από χρόνια η κατάθλιψη αλλά και οποιαδήποτε σοβαρή ψυχική ασθένεια δημιουργεί αισθήματα απόγνωσης, απαισιοδοξίας και ανασφάλειας για το μέλλον.
Καθώς το όργανο που αρρώστησε είναι το μυαλό μας, αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τον κόσμο από ότι οι άλλοι. Μπορεί να δημιουργούνται οι πιο μαύρες σκέψεις και να αναδύονται οι μεγαλύτεροι φόβοι μας κάνοντας σενάρια καταστροφολογίας κτλ

Η ανάρρωση δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη. Θέλει χρόνο.
Πρώτα από όλα ενημερώσου για το πρόβλημα σου και την σωστή του αντιμετώπιση. Αν είναι υποτροπιάζουσα κατάθλιψη χρειάζεται να είσαι συνεπής με την αγωγή και να έχεις συμμετοχή στο πρόγραμμα της ανάρρωσης θέτοντας με τον γιατρό σου όσο γίνεται πιο ρεαλιστικούς στόχους με πράγματα που σε εκφράζουν.

Μετά χρειάζεται να εφοδιαστείς με μπόλικη υπομονή και προσπάθεια. Είναι σαν μαραθώνιος μόνο που πας απροετοίμαστος και προετοιμάζεσαι στην πορεία του δρόμου. Πχ αν σου έλεγα κ στα νορμάλ σου να ανέβεις το Έβερεστ πως θα σου φαινόταν;; Θα έλεγες αποκλείεται γιατί δεν είμαι γυμνασμένος και με τις κατάλληλες δεξιότητες.
Έτσι είναι και αυτό. Όλα τώρα σου φαίνονται μακρινά και αβέβαια γιατί σου έκλεψαν την σιγουριά που είχες και την θέση που τοποθετούσες τον εαυτό σου. Η ζωή είναι αγώνες και πιθανότητες μόνο που όλοι μας κυνηγάμε το σίγουρο. Άσε το μέλλον. Προσπάθησε όσο μπορείς να γεμίζεις την καθημερινότητα σου και να γίνεσαι παραγωγικότερος λιθαράκι λιθαράκι. θα έχεις και πισωγυρίσματα αλλά είναι στο παιχνίδι και αυτά.

Όσο θα προχωράς θα δυναμώνεις και ίσως βγεις δυνατότερος και καλύτερος άνθρωπος από αυτό. Προσπάθησε στην πορεία να αρχίσεις σιγά σιγά να διακρίνεις τις καλές σου πλευρές και να τις στηρίζεις καθώς και να δίνεις αέρα γιατί συνηθίζουμε να αυτομαστιγωνόμαστε. Έτσι θα βελτιωθεί και η αυτοεκτίμηση σου.

Βοηθά να εντάξεις στο πρόγραμμα ότι σου άρεσε παλιότερα και πιθανόν οτιδήποτε βρίσκεις ενδιαφέρον τώρα. Ξέρω θα μου πεις δεν χαίρομαι τπτ, όλα μοιάζουν κενά χωρίς ευχαρίστηση... κάνε δοκιμές σιγά σιγά με το ζόρι.
Γυμναστική επίσης βοηθά. Μπορεί να βρίσκεις χίλιες δικαιολογίες... τα φάρμακα με πάχυναν, νιώθω κουρασμένος, αδύναμος κτλ. Απλά κάνε ότι μπορείς. Από βάδην στην αρχή κ σιγά σιγά βελτιώνεσαι... λίγες κάμψεις, κοιλιακούς, καθίσματα για πόδια.
Επισης βοηθά να έχεις μια σωστή διατροφή χωρίς junk food κ πολλά λιπαρά και ζάχαρη.

Από έναν πάσχον με σχιζοφρένεια στον δρόμο του αβέβαιου και άκρως ανθρώπινου.

Serios πραγματικά "έγραψες" με αυτή σου την ανάρτηση, δεν έχω ξαναδιαβάσει τόσο ωραία και καθαρά διατυπωμένο το πρόβλημα που έχουμε οι περισσότεροι άνθρωποι στο βάθος της νοοτροπίας μας και οδηγούμαστε σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Φαντάσου ότι το έχω τυπώσει και το έχω συμπεριλάβει στο αρχείο μου.

[Macgyver]

Ενα απο τα βασικα συμπτωματα της κτθλψης ειναι η αδυναμια προβολης του εαυτου μας στο μελλον ..................