Ξαφνικό κλάμα-βούρκωμα ανάμεσα στο πλήθος

[PositiveWave]

Καλησπέρα αγαπητές και αγαπητοί.

Δεν ξέρω αν η θεματική ενότητα που τοποθετώ το νήμα είναι η κατάλληλη, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που μου συνέβη εχθές.

Χθες που λέτε, είχα μάθημα στη σχολή μου. Σε ένα σημείο, έχασα την προσοχή μου στο μάθημα και κοιτούσα απλά το ταβάνι γιατί βαριόμουνα και δεν καταλάβαινα τι έλεγε ο καθηγητής. Έπειτα έστρεψα το βλέμμα μου, δεξιά και αριστερά στο αμφιθέατρο. Κοιτούσα τους συμφοιτητές μου γύρω μου. Ένιωθα μόνος, γιατί πρακτικά ήμουν μόνος. Δεν είχα κάποιον να κουβεντιάσω.

Και ξαφνικά, ξεχείλισε ένας χείμαρρος αρνητικών σκέψεων. Κοιτούσα τις παρεούλες και ζήλευα. Κοιτούσα τα ζευγαράκια και ζήλευα. Έβλεπα κοπέλες που εξέπεμπαν απόρριψη και περιφρόνηση στα πρόσωπα και στα βλέμματά τους. Είπα: "αν έτσι είναι το σήμερα, το αύριο πως θα είναι;"

Μαζί με το χείμαρρο των αρνητικών σκέψεων, ξεχείλισαν και τα δάκρυά μου. Δάκρυα που κρατούσα καιρό και κυλούσαν. Προσπαθούσα να καθαρίσω το πρόσωπό μου γρήγορα από τα δάκρυα, όπως ο βαρκάρης που προσπαθεί να καθαρίσει μια βάρκα που μπάζει νερά για να μη βυθιστεί.

Μετά σκεφτόμουν το παρελθόν. Την απόρριψη που έχω βιώσει. Μου έρχονταν εκείνες οι στιγμές στο μυαλό μου και ήταν σαν να τις ξαναζούσα άλλη μια φορά. Τα απαξιωτικά λόγια που μου είχε πει πριν μερικούς μήνες, κάποια.

Βρισκόμουν στα τελευταία έδρανα και δεν έγινε αντιληπτό το ξέσπασμά μου από τους άλλους. Αλλά, who cares?

Θέλω να ρωτήσω από περιέργεια: σας έχει συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο; Να κλαίτε μπροστά σε αγνώστους, έτσι ξαφνικά;

[mila]

Έλα ρεεε.... Κρίμα να σκέφτεσαι τόσο αρνητικά. Οκ, ξέρω πως είναι να αισθάνεσαι μόνος στη σχολή, όπου όλοι είναι παρεάκια. Ήμουν κι εγώ πολύ μόνη στη σχολή, αλλά σκεφτόμουν "δεν με νοιάζει, εγώ ήρθα εδώ να πάρω πτυχίο κι όχι να κάνω φιλίες". Και δεν ήταν άμυνα, όντως δεν με ένοιαζε, μη σου πω ότι κιόλας περιφρονούσα αυτή τη σαπίλα που επικρατούσε εκεί μέσα.

Και ναι, έχω κλάψει σε δημόσιο χώρο. Συνήθως σε μέσα μαζικής μεταφοράς, πχ. λεωφορείο ή αεροπλάνο.

[nikos2]

εχω την εντυπωση πως η εκτιμηση για τον εαυτο σου στηριζεται παρα πολυ στις σχεσεις σου, και σε αυτα που φανταζεσαι για το αλλο φυλο

γιατι γραφεις,
Έβλεπα κοπέλες που εξέπεμπαν απόρριψη και περιφρόνηση στα πρόσωπα και στα βλέμματά τους

Τα απαξιωτικά λόγια που μου είχε πει πριν μερικούς μήνες, κάποια.

αμα δοκιμασεις να ερθεις με την φαντασια σου στην θεση των γυναικων θα δεις οτι βιωνουν πολλα περισσοτερα στις σχεσεις τους με το αλλο φυλο, αλλα τα καταφερνουν αρκετα καλα

[PositiveWave]

Mila, πράγματι και εμένα η σαπίλα και η υποκρισία που υπάρχει στο πανεπιστήμιο με έχει κάνει αλλεργικό στον οποιοδήποτε, είτε καθηγητή είτε φοιτητή. Από την άλλη όμως, σκέφτομαι πως δε γίνεται να κάθεσαι 6-8-10 ώρες σε ένα κτήριο και να μην έχεις ένα άτομο να ανταλλάξεις μια κουβέντα. Και αυτό το πράγμα μου συμβαίνει από τον Οκτώβρη του 2014 που μπήκα στη σχολή. Είναι πολύ σκληρό για μένα. Νιώθω πολύ περίεργα και δεν ξέρω αν είμαι εγώ ο αντικοινωνικός της υπόθεσης ή αν αυτοί είναι σνομπ και κάνουν παρέα μόνο αυτόν που μπορεί να τους ΔΩΣΕΙ (χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι το πάρε-δώσε είναι αμφίδρομο).

Τι εννοώ; Όσα άτομα με έχουν προσεγγίσει κατά καιρούς, με έχουν προσεγγίσει πονηρά και ύπουλα για συγκεκριμένους λόγους: 1) Ψήφος στις εκλογές. Μου πουλούσαν φιλία, ποτέ δε μου έλεγαν εξ' αρχής ότι ήταν παραταξιακοί και στο τέλος μου το ξεφούρνιζαν. 2) Σημειώσεις. Κάθε πικραμένος έρχεται με το πιο fake χαμόγελο για σημειώσεις. Άσχετο ότι αυτοί όταν τους ζητάς, θυμίζοντάς τους ότι σου χρωστάνε χάρη, μουτρώνουν. 3) Άτομα που σε μαθήματα που απαιτούν προαιρετική ομαδική εργασία ψάχνουν να συμπληρώσουν καρέ. Και μαντέψτε; Ο τελευταίος που μπαίνει, κάνει και την εργασία, από τα περιεχόμενα μέχρι το τέλος. Και αυτοί στο τέλος, βγάζουν φωτογραφίες μέσα στην παρουσίαση, τις ανεβάζουν στο Instagram και ταγκάρουν τον εαυτό τους σαν #hardworker και #smart.

Και σε λεωφορείο έχω κλάψει, αλλά ήμουν στη θέση πίσω από τον οδηγό και είχα στραμμένο το πρόσωπό μου στο παράθυρο. Μόνο οι περαστικοί και οι διερχόμενοι οδηγοί ίσως να με έβλεπαν.

[Κύκνος]

Έχω κλάψει κι εγώ δημόσια αρκετές φορές, σε κάποιες κρύφτηκα επιτυχημένα σε κάποιες όχι...Μία που θυμάμαι έντονα και που ήταν με βουβό κλάμα που δεν νομίζω να αντιλήφθηκε κανείς ήταν στο αεροπλάνο της επιστροφής την τελευταία φορά που είδα τον πρώην μου και κατά κάποιο τρόπο τον αποχαιρέτησα... Ήμουν τόσο χάλια που όταν περνούσαν για να σε ρωτήσουν τι θέλεις να πιεις ρώτησα αν έχουν κρασί αλλά αλκοόλ έχουν μόνο σε πτήσεις εξωτερικού και δεν το ήξερα... Κατά τα άλλα κι εγώ ευτυχώς καθόμουν παράθυρο, μόνο τίποτα πουλιά ίσως με αντιλήφθηκαν... (κάνω αστειάκι για να γελάσεις λίγο σχετικά μ' αυτό που έγραψες νωρίτερα ότι ίσως σε αντιλήφθηκαν μόνο οι περαστικοί και οι οδηγοί)...

Επίσης νομίζω πως μερικά πράγματα τα "φαντάζεσαι" όπως για παράδειγμα τα απαξιωτικά βλέμματα των γυναικών που λες... Δεν νομίζω εν ώρα μαθήματος να ασχολιόταν κάποια με τέτοια... Για τη μοναξιά ναι, συμφωνώ πως σίγουρα είναι πρόβλημα αλλά δεν έχει τύχει να γνωρίσεις κανέναν που να ταιριάζεις; Πόσα χρόνια είσαι στη σχολή;

[mila]

Σε νιώθω στο 100%. Ιδίως το 1 και το 2 τα έχω ζήσει πολύ όσο σπούδαζα. Μάλιστα μια χρονιά οι σημειώσεις μου είχαν μοιραστεί από παράταξη, χωρίς να έχω ενημερωθεί... Ένας από αυτούς με τα fake χαμόγελα που λες μου τις ζήτησε, εγώ γενικά είμαι δοτική και τις έδωσα χωρίς δεύτερη σκέψη, και την ημέρα που πήγα να γράψω είδα όλη τη ΔΑΠ να έχει φωτοτυπία τις σημειώσεις μου. Τραγικοί άνθρωποι...

Κοίτα, είναι δύσκολο, το ξέρω. Αλλά εσύ να θυμάσαι ότι άλλοι είναι οι στόχοι σου και επικεντρώσου σε αυτούς. Αγνόησε όλο αυτό το πανηγυράκι που γίνεται στις σχολές, κοίτα να βγάλεις ένα βαθμό της προκοπής και να προχωρήσεις μπροστά με μεταπτυχιακό και δουλειά. Όχι πως στο μεταπτυχιακό ή στη δουλειά θα είναι όλα εύκολα, αλλά εσύ να κοιτάς να προχωράς μπροστά. Και πίστεψε με, θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάς πίσω και θα γελάς. Προσωπικά γελάω πολύ με πολύ κόσμο που κάποτε είχε αυτό το περιφρονητικό υφάκι που λες, και τώρα πεθαίνουν από τη ζήλια τους που με βλέπουν με τα κιάλια.

Κι όσο για το κλάμα, δεν είναι κακό. Ας κλάψεις κι ας σε δουν. Στα @@ σου! Από το να κρατάς μέσα σου όλη αυτή την πίεση και να συσωρρεύεις την αρνητική ενέργεια του κάθε μ@λ@κ@, χίλιες φορές καλύτερα να κλάψεις.

Δεν ανακουφίζεσαι όταν συμβαίνει; Δεν φεύγει ένα βάρος από μέσα σου; Αν η απάντηση είναι θετική, τότε μη σε νοιάζει τι θα σκεφτεί ο άγνωστος εκείνη τη στιγμή.

Προσωπικά δεν με πειράζει να κλαίω μπροστά σε αγνώστους, αλλά μπροστά σε δικούς μου ανθρώπους. Γιατί ξέρω ότι οι πρώτοι χέστηκαν, ενώ οι δεύτεροι θα επηρεαστούν ψυχολογικά.

[PositiveWave]

Κύκνε έχω κλείσει 3 χρόνια στη σχολή. Όχι, δεν μπορώ να πω ότι έχω ταιριάξει με κάποιο άτομο. Βέβαια η λέξη "ταιριάζεις" είναι σχετική. Μπορεί με κάποιον στην αρχή να έχεις απίστευτα καλές σχέσεις, αδερφικές και στην πορεία να αποδειχθεί ότι είστε η μέρα με τη νύχτα. Ή άτομα που να μη συμπαθείς, μα στην πραγματικότητα αυτά να ταιριάζετε απόλυτα. ΄

Ή είναι φορές που αισθάνομαι ότι είμαι εξαιρετικά απαιτητικός από τους άλλους και γι' αυτό δεν μπορώ να κάνω παρέες. Ή ότι γι' αυτούς/αυτές πέφτω λίγος.

Mila χαίρομαι που με καταλαβαίνεις. Δεν μπορώ να σου πω για ευνόητους λόγους δημόσια που σπουδάζω, αλλά η σχολή μου είναι μια από τις πιο πολιτικοποιημένες στην Ελλάδα. Η μάχη των σημειώσεων είναι μια παρωδία που βιώνουμε αυτές τις μέρες, για άλλον ένα χειμώνα.

Πράγματι ανακουφίζομαι όταν κλαίω.

Για έναν περίεργο λόγο, το υφάκι τους και ο αέρας τους με τρομάζουν και με κάνουν να αμφιβάλλω για τις δυνατότητες μου. Ο αέρας και η σιγουριά που αποπνέουν μερικοί, με κάνουν να κομπλάρω και να βραχυκυκλώνω. Μου φαίνεται πως αντί να δώσω λίγη αξία στον εαυτό μου, έχω δώσει αξία σε κάθε ένα ψώνιο που κάνει σεργιάνι στο αμφιθέατρο.

Έχω κοιτάξει πολλές φορές μέσα μου. Αν κοιτούσα όμως περισσότερο μέσα μου και έδινα αξία σε εμένα και όχι στα ψώνια που με περιβάλλουν, θα ήμουν πιο ευτυχισμένος. Αν με ένοιαζε η πάρτη μου και τους έγραφα όλους, θα ήμουν καλύτερα.

Καμιά φορά πρέπει να γινόμαστε εγωιστές και παρτάκηδες. Αλλά από τη στιγμή που δε ζημιώνουμε κανέναν επενδύοντας στον εαυτό μας, ίσως να πράττουμε το σωστό. Άλλο αν η επιτυχία έπειτα "ενοχλεί" μερικούς.

Mila, δεν τα είχα σκεφτεί έτσι τα πράγματα. Αντίθετα, η δοτικότητα και ο αλτρουισμός μου ήταν κάτι που πάντα με σκότωνε, αντί να με δυναμώσει.

[αλεξανδρος_77]

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

[mila]

Να μην αμφιβάλλεις καθόλου για τις δυνατότητες σου ή την αξία σου. Όσο αυτοί περνάνε τα μαθήματα με διάβασμα 2 ημερών, σημειώσεις από την παράταξη και ευνοϊκή μεταχείριση από κομματόσκυλα καθηγητές, εσύ να κοιτάς να εξελίσσεσαι. Να θυμάσαι ότι το κόμμα δεν θα μπορέσει να τους βολέψει όλους, και οι περισσότεροι εξ αυτών είναι αναλώσιμοι, εργαλεία, πρόβατα.

Το να φροντίσεις να αποκτήσεις γνώσεις, δεξιότητες, και γερά θεμέλια για το μέλλον σου δεν είναι εγωιστικό. Είναι ένας καλός τρόπος να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση, να επιβιώσεις και να αναρριχηθείς σε αυτόν τον "βούρκο". Όπως είπες, αν δεν ζημιώνεις κανέναν πράττεις το σωστό. Άλλο το να είσαι αναίσθητος και να πατάς επί πτωμάτων (δεν συμφωνώ με έναν τρόπο αντίληψης), κι άλλο να κοιτάς το καλό σου χωρίς να βλάπτεις κανέναν.

Για τη δοτικότητα που λες, είναι ελαφρώς ψυχολογική θεραπεία για εμένα: με κάνει να αισθάνομαι καλά. Πέρα από την ικανοποίηση που παίρνω πολλές φορές, πιστεύω στο κάρμα, στο "ο,τι θα δώσεις, θα πάρεις". Για αυτό προσπαθώ να μην κακό σε κανέναν και όπου δύναμαι να προσφέρω μια χείρα βοηθείας, το κάνω με ευχαρίστηση. Φυσικά δεν γίνομαι ο καλός μ@λ@κ@ς που θα τρέξει να κάνει ότι του πεις: κοιτάζω να προσφέρω αυτή τη χείρα βοηθείας προς τα κάτω όχι προς τα πάνω. Αν κάποιος στη σχολή ήταν πιο αδύναμος από εμένα στα μαθήματα, θα τον βοηθούσα, στον/-ην σερβιτόρο/-α που θεωρώ ότι βρίσκεται σε πιο δυσμενή κατάσταση από εμένα, θα αφήσω κάποιο πουρπουάρ, στον/-ην ηλιωμένο/-η που μπήκε στο λεωφορείο, θα προσφέρω τη θέση μου. κτλ., κτλ...

[PositiveWave]

Να μην αμφιβάλλεις καθόλου για τις δυνατότητες σου ή την αξία σου. Όσο αυτοί περνάνε τα μαθήματα με διάβασμα 2 ημερών, σημειώσεις από την παράταξη και ευνοϊκή μεταχείριση από κομματόσκυλα καθηγητές, εσύ να κοιτάς να εξελίσσεσαι. Να θυμάσαι ότι το κόμμα δεν θα μπορέσει να τους βολέψει όλους, και οι περισσότεροι εξ αυτών είναι αναλώσιμοι, εργαλεία, πρόβατα.

Το να φροντίσεις να αποκτήσεις γνώσεις, δεξιότητες, και γερά θεμέλια για το μέλλον σου δεν είναι εγωιστικό. Είναι ένας καλός τρόπος να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση, να επιβιώσεις και να αναρριχηθείς σε αυτόν τον "βούρκο". Όπως είπες, αν δεν ζημιώνεις κανέναν πράττεις το σωστό. Άλλο το να είσαι αναίσθητος και να πατάς επί πτωμάτων (δεν συμφωνώ με έναν τρόπο αντίληψης), κι άλλο να κοιτάς το καλό σου χωρίς να βλάπτεις κανέναν.

Για τη δοτικότητα που λες, είναι ελαφρώς ψυχολογική θεραπεία για εμένα: με κάνει να αισθάνομαι καλά. Πέρα από την ικανοποίηση που παίρνω πολλές φορές, πιστεύω στο κάρμα, στο "ο,τι θα δώσεις, θα πάρεις". Για αυτό προσπαθώ να μην κακό σε κανέναν και όπου δύναμαι να προσφέρω μια χείρα βοηθείας, το κάνω με ευχαρίστηση. Φυσικά δεν γίνομαι ο καλός μ@λ@κ@ς που θα τρέξει να κάνει ότι του πεις: κοιτάζω να προσφέρω αυτή τη χείρα βοηθείας προς τα κάτω όχι προς τα πάνω. Αν κάποιος στη σχολή ήταν πιο αδύναμος από εμένα στα μαθήματα, θα τον βοηθούσα, στον/-ην σερβιτόρο/-α που θεωρώ ότι βρίσκεται σε πιο δυσμενή κατάσταση από εμένα, θα αφήσω κάποιο πουρπουάρ, στον/-ην ηλιωμένο/-η που μπήκε στο λεωφορείο, θα προσφέρω τη θέση μου. κτλ., κτλ...

Πολύ σωστά τα λες Mila. Συμφωνώ μαζί σου.

Απλά τα βλέπω όλα αυτά που είπες, με τις κλίκες, τις "δια μαγείας" επιτυχίες μερικών και τη συνεχή τους επίδειξη. Όλα αυτά με έκαναν να αισθάνομαι παρίας. Όπως ένας παρίας Ινδός έχει αποδεχθεί τη μοίρα του και δεν κάνει τίποτα για να την αλλάξει γιατί οι "κάστες" είναι για λίγους και εκλεκτούς και μόνο αυτές ευημερούν, κάπως έτσι και εγώ είχα "αποδεχθεί" τη "μοίρα" και εγώ λίγο καιρό αφότου διαμορφώθηκε η "πυραμίδα" στα παιδιά του τμήματός μου. Ένιωθα πως θα συνεχίσω ες αεί να είμαι ένας παρίας στην κοινωνία. Κάποιος που ποτέ δε θα καταφέρει να γίνει κάτι άξιο λόγου.

Δεν ξέρω αν έχεις γνωρίσει πιο απαισιόδοξο και πιο αρνητικό άνθρωπο από εμένα, σίγουρα όμως δεν το κάνω επίτηδες. Είμαι αρκετά άπειρος και ατζαμής και αυτό φαίνεται. Δεν έχω δει τι είναι ζωή και απλά, αυτά τα τρία χρόνια ήταν μια πρόγευση, ένα ορεκτικό για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου. Γιατί "έπεσα" από το ροζ συννεφάκι που ζούσα.

[αλεξανδρος_77]

παντως ο Αινσταιν ειχε πει καπου νομιζω οτι τη μερα που βρηκε απαντησεις σε οτι εψαχνε στο μυαλο του ειχε ξεσπασει μια θυελα αυτος ο τροπος σκεψεις ανηκει σε ανθρωπους που θα κανει εντυπωση η γνωμη τους.Ξερω αυτο δεν ακουγετε και τοσο συμπαθητικο

οταν βρισκεσαι σε δυσμενη κατασταση ειναι θεμα χρονου να γυρισει ο τροχος και να ερθουν τα πανω κατω αρκει να φορτωνεις συνεχεια μεχρι να ερθει η θυελα που ελεγα

η αγαπη σε κανει αδυναμο και η θυελα οολο και πιο δυνατο...η μεγαλυτερη στιγμη αδυναμιας τη νιωθεις οταν αγαπας καπιον

το να σε κανουν οι αλλοι να τα περνεις αυτο δεν ειναι τιποτα ειναι κατι ασημαντο το δραμα ερχεται ΠΑΝΤΑαπο μεσα μας οι αλλοι απ εξω απλα μπορουν να μας κανουν πιο σκληρους και κυνικους

[Κύκνος]

Κύκνε έχω κλείσει 3 χρόνια στη σχολή. Όχι, δεν μπορώ να πω ότι έχω ταιριάξει με κάποιο άτομο. Βέβαια η λέξη "ταιριάζεις" είναι σχετική. Μπορεί με κάποιον στην αρχή να έχεις απίστευτα καλές σχέσεις, αδερφικές και στην πορεία να αποδειχθεί ότι είστε η μέρα με τη νύχτα. Ή άτομα που να μη συμπαθείς, μα στην πραγματικότητα αυτά να ταιριάζετε απόλυτα. ΄

Ή είναι φορές που αισθάνομαι ότι είμαι εξαιρετικά απαιτητικός από τους άλλους και γι' αυτό δεν μπορώ να κάνω παρέες. Ή ότι γι' αυτούς/αυτές πέφτω λίγος.

Μάλιστα... Δεν το λέω για να σε απογοητεύσω αλλά είναι αρκετά χρόνια...
Όσο για το ν' ανακαλύψω ότι δεν ταιριάζω τελικά μόνο μία φορά μου έχει συμβεί αλλά το συγκεκριμένο άτομο ανακάλυψα ότι ήταν μεγάλη υποκρίτρια (έπρεπε να το είχα υποψιαστεί βασικά αλλά δεν με άφηνε η αγάπη που της είχα, φιλική πάντα, κι ας την ήξερα τόσα χρόνια, δεν κατάλαβα τι ήταν στην πραγματικότητα)...

Αυτό που έχω να σου πω για την περίπτωση του να είσαι πολύ απαιτητικός είναι να δίνεις ευκαιρίες στους ανθρώπους χωρίς να ζητάς πολλά από την αρχή της γνωριμίας και βλέπεις πως θα πάει... Το να νιώθεις ότι πέφτεις λίγος είναι καθαρά θέμα αυτοπεποίθησης και δυστυχώς δεν ξέρω τι να σου πω γι' αυτό... Ίσως κάποιος ψυχολόγος να σε βοηθούσε...

[kozchr]

Κι όσο για το κλάμα, δεν είναι κακό. Ας κλάψεις κι ας σε δουν. Στα @@ σου! Από το να κρατάς μέσα σου όλη αυτή την πίεση και να συσωρρεύεις την αρνητική ενέργεια του κάθε μ@λ@κ@, χίλιες φορές καλύτερα να κλάψεις.

Δεν ανακουφίζεσαι όταν συμβαίνει; Δεν φεύγει ένα βάρος από μέσα σου; Αν η απάντηση είναι θετική, τότε μη σε νοιάζει τι θα σκεφτεί ο άγνωστος εκείνη τη στιγμή.

Προσωπικά δεν με πειράζει να κλαίω μπροστά σε αγνώστους, αλλά μπροστά σε δικούς μου ανθρώπους. Γιατί ξέρω ότι οι πρώτοι χέστηκαν, ενώ οι δεύτεροι θα επηρεαστούν ψυχολογικά.

Αυτό ακριβώς.Και εγώ έχω κλάψει μπροστά σε ξένους

[mila]

Πολύ σωστά τα λες Mila. Συμφωνώ μαζί σου.

Απλά τα βλέπω όλα αυτά που είπες, με τις κλίκες, τις "δια μαγείας" επιτυχίες μερικών και τη συνεχή τους επίδειξη. Όλα αυτά με έκαναν να αισθάνομαι παρίας. Όπως ένας παρίας Ινδός έχει αποδεχθεί τη μοίρα του και δεν κάνει τίποτα για να την αλλάξει γιατί οι "κάστες" είναι για λίγους και εκλεκτούς και μόνο αυτές ευημερούν, κάπως έτσι και εγώ είχα "αποδεχθεί" τη "μοίρα" και εγώ λίγο καιρό αφότου διαμορφώθηκε η "πυραμίδα" στα παιδιά του τμήματός μου. Ένιωθα πως θα συνεχίσω ες αεί να είμαι ένας παρίας στην κοινωνία. Κάποιος που ποτέ δε θα καταφέρει να γίνει κάτι άξιο λόγου.

Δεν ξέρω αν έχεις γνωρίσει πιο απαισιόδοξο και πιο αρνητικό άνθρωπο από εμένα, σίγουρα όμως δεν το κάνω επίτηδες. Είμαι αρκετά άπειρος και ατζαμής και αυτό φαίνεται. Δεν έχω δει τι είναι ζωή και απλά, αυτά τα τρία χρόνια ήταν μια πρόγευση, ένα ορεκτικό για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου. Γιατί "έπεσα" από το ροζ συννεφάκι που ζούσα.

Χάθηκα λίγο, αλλά επανήλθα!

Είσαι λίιιιιγο απαισιόδοξος, αλλά σκέψου ότι όλα στη ζωή μας είναι μια φάση. Το τι συμβαίνει στη σχολή, δεν θα συμβαίνει και στο υπόλοιπο της ζωής σου. Επίσης, το να είσαι αποκομμένος από τη μάζα δεν είναι απαραίτητα κακό. Δεν χρειάζεται να μπεις σε καλούπια που έχουν φτιάξει άλλοι, ούτε θα αλλάξεις προκειμένου να είμαι αρεστός.

Προσπάθησε να πετυχαίνεις τους στόχους σου, να κάνεις πράγματα που εσύ εγκρίνεις, να αρέσεις στον εαυτό σου, κι από εκεί και πέρα μη σε νοιάζει αν δεν αρέσεις στους άλλους. Είναι λίγο εγωιστικό αυτό που λέω, το παραδέχομαι. Αλλά θεωρώ πως υπάρχει ο κακός εγωισμός, που βλάπτει τον συνάνθρωπο μας, και ο καλός εγωισμός, που προστατεύει τον εαυτό μας από εξωτερικούς παράγοντες. Προσπάθησε να αναπτύξεις λίγο από αυτόν τον δεύτερο...