Ήμουν η χειρότερη μητέρα..

[elisabet]

καλησπέρα.
Διάβασα το θέμα σου προσεκτικά και θέλω να είμαι ειλικρινής.
Ως πρώτη αντίδραση μου βγήκε να σε "κράξω". Βασικά με θύμωσες. Γιατί έκανα εικόνα το παιδί σου στα περιστατικά που περιέγραψες και σκεφτόμουν πως αν ήμουν μπροστά την στιγμή που σε πλησίαζε και το έδιωχνες ή όταν το χτυπούσες θα θελα να σου ορμήξω. Είναι λογικό να ταυτιζόμαστε και να επηρεαζόμαστε πιο εύκολα από την εικόνα ενός μικρού παιδιού που το μόνο που ζητάει είναι αποδοχή από την μάνα του.

Αργότερα σκέφτηκα, ποια είμαι εγώ για να σε κρίνω; Το γεγονός οτι είσαι εδώ δεν σημαίνει ήδη πως έχεις καταλάβει τι έχεις κάνει; Δεν σημαίνει πως αγαπάς το παιδί σου και ψάχνεις λύση; Δεν σημαίνει πως έχεις ήδη αρκετές ενοχές από μόνη σου; Ποιος γονιός είναι αυτός που δεν κάνει λάθη; Πόσοι γονείς δεν τα αντιλαμβάνονται ποτέ;

Ετσι λοιπόν, καταλήγω και λέω : έστω κι αργά σώσε ο, τι σώζεται! Δώστου όση αγάπη δεν του έδωσες μέχρι τώρα, αγκάλιασε τον, φίλα τον, πέστου πόσο λυπάσαι για τον χρόνο που έχασες. ¨Οπως αντιλαμβάνεσαι και μόνη σου όμως, στο παιδί υπάρχουν ήδη τραύματα που δεν θα είναι τόσο εύκολο να φύγουν. Ναι η αγάπη αρκεί για μένα, η αγάπη μπορεί να τα γιατρέψει αλλά θα πρέπει να ξέρεις και πώς να την δώσεις αυτή την αγάπη. Θα πρέπει να μπορείς να βρεις τον σωστό τρόπο και το γεγονός οτι αντιλήφθηκες τα λάθη σου δεν σημαίνει πως τώρα τον βρήκες τον τρόπο. Αναζήτησε βοήθεια. Συμβουλέψου ειδικό και για να δουλέψει με το παιδί για το θέμα που έχει αλλά κυρίως αναζήτησε βοήθεια για σένα, εσύ πρέπει να βρεις τρόπο να μπορεί η αγάπη σου να περάσει στο παιδί. Αν όντως έχεις μετανιώσει και έχεις αντιληφθεί τι έχεις κάνει, φέρε τον κόσμο ανάποδα ώστε να βρεις λύση. Ο ένας ειδικός που δεν βοήθησε δεν λέει τίποτα. Σε 100 να πας. Μέχρι να βρεις αυτόν που μπορεί να βοηθήσει.

[αλεξανδρος_77]

http://www.adhdhellas.org/2013-09-13-13-14-13/ti-einai

α το χα και γω αυτο θυμαμαι που εριχνα σαλτους απο τον ενα καναμπε στον αλλο

στη θεωρια μη κανες το ιδιο στα παιδια σου και στη πραξη καλυτερα να κανεις παιδια και απλα να μη αντιδρας.

[zwi_kouvaria]

Δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου... Απλώς προσπαθώ να πω στον εαυτό μου " δεν πειράζει... Ο, τι έγινε.. Έγινε!!! Προχώρα Τώρα μπροστά και να μην επαναληφθεί!!" Να με συγχωρεσω θέλω, γιατί εσφαλα...χωρίς να το θέλω! Δεν είπα ποτέ ότι αφού έφαγα ξύλο εγώ θα φανε κι αυτά γιατί τότε δε θα ήμασταν εδώ να συζητάμε.. Δεν ήξερα πως να τον αντιμετώπισω στις δύσκολες καταστάσεις... Οταν δάγκωνε αλλά παιδάκια, όταν άφηνε απότομα το χέρι μου και έτρεχε χωρίς να με ακούει (μιλάμε για παιδί με δεπυ) για τις φορές που όταν πεινούσε μας άκουγε η γειτονιά(ακόμη το κάνει... Σπάνια βέβαια αλλά το κάνει.. Οταν πεινάει πολύ γίνεται επιθετικός, εκνευρίζεται... Αφού του αστειεύομαι και του λέω για τη διαφήμιση της μαρς) δεν ήταν εύκολος, Ήταν δοκιμασία για μένα.. Και δεν τα κατάφερα πολύ καλά... Με εξαγριώνε, με έβγαζε έκτος εαυτού, στερευα από ιδέες.. Δεν ήξερα τι θέλει.. Πως να τον ηρεμήσω.. Μέχρι που ηρέμησα και έψαχνα κάθε μέρα σωστο τρόπο.. Δεν το πετυχαινα γιατί δεν ήξερα.. Και είχα μάθει στα δύσκολα... Ξύλο και φωνή.. Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος έλεγε ο πατέρας μου.. Λάθος βέβαια...

[elis]

Ζωή μόνο το παιδί σου μπορεί να σε συγχωρήσει κανένας άλλος θα έρθει η ώρα γύρω στα είκοσι πέντε με τριάντα εκεί υπολόγιζε

[WhyAlwaysMe?]

Καλησπέρα σας!! Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω είναι ο πρώτος μου γιος. Χρόνια τώρα προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να τον διαχειριστώ. Χρόνια τώρα πίστευα ότι είχα ένα πολύ δύσκολο παιδί, πολύ ζόρικο και εντελώς διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα φυσιολογικά παιδιά. Ξαφνικά όμως σαν να είδα την αλήθεια... Εγώ είχα το πρόβλημα.. Ήμουν από την ημέρα που γεννήθηκε πολύ αρνητική απέναντι του... Ήμουν 24και μου ήρθε λίγο δύσκολο το μεγάλωμα ενός μωρού. Έκλαιγε και θυμώνα...δεν ήθελα να τον πολυσηκωνω. Ήμουν μόνη τις περισσότερες ώρες μαζί του και εκνευρίζομουν να ασχολούμαι όλη την ώρα μαζί του. Το έκανα απλώς δεν ήμουν και στα καλύτερα μου.. Οταν γεννήθηκε το 2ο παιδι ήμουν πολύ στοργική γιατί ήξερα τι με περιμένε και μπορούσα να το διαχειριστώ καλύτερα. Ήμουν πολύ καλή μαμά. Στον πρώτο μου όμως εξακολουθούν να είμαι αρνητική... Δεν ξέρω γιατί... Λυπάμαι που το λέω... Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να πάρω το αγοράκι μου Αγκαλιά και να του δώσω αγάπη, αυτή που του άξιζε... Εν ολίγοις πέρασαν 10 χρόνια... Και ξύλο έδωσα.. Και τιμωρίες τον έβαλα... Και σε παιδοψυχολογους έτρεχα να βρω γιατί αυτό το παιδί με δυσκόλευε τόσο πολύ.. Κανείς δεν μπόρεσε να δει αυτό που κατάφερα μόνη μου να δω.... Το παιδί μου ζητούσε αγάπη και προσοχή... Χωρίς φωνές και κριτική.... Σήμερα προσπαθώ να γιατρέψω τις πληγές του... Δεν έχει καταλάβει πόσο με πονάει μέσα μου... Κάθε μέρα του λέω πόσο τον αγαπώ... Έτσι... Απλά... Χωρίς αλλά... Απλώς τον αγαπώ... Και του τονίζω πως είμαι σίγουρη πως θα γίνει σούπερ όταν μεγαλώσει... (όταν έχει κάνει λάθη και του εξηγούμε πως έπρεπε να είχε σκεφτεί) Μέσα μου όμως κλαίω τα χαμένα χρόνια... Στην πιο τρυφερή του ηλικία να μην έχει μια τρυφερή μητερουλα να του δίνει αγκαλιές και φιλιά με πάθος... Κάθε Μέρα μου δείχνει πόσο το έχει ανάγκη.. Μου ζητάει συνέχεια αγκαλιές... Συνέχεια...Δεν ξέρω αν πλέον είναι αργά.. Θέλω να αλλάξω το παρελθόν...

Καλησπέρα.
Αναγνωρίζεις ότι έκανες πολύ σοβαρά λάθη με το παιδί σου,και αυτό είναι θετικό.Γιατί κάποιοι ''γονείς'',πληγώνουν άδικα τα παιδιά τους και νομίζουν πως ότι κάνουν είναι για το καλό τους,καθώς έχουν δίκιο κατά την ξεροκέφαλη γνώμη τους κλπ.
Επίσης είναι πολύ καλό που προσπαθείς όπως λες να γιατρέψεις τις πληγές του.Δείξε του αγάπη με κάθε τρόπο,με αγκαλιές,φιλιά,χάδια,δείξε του υποστήριξη για τα ενδιαφέροντα του,συμπαράσταση σε κάποια στενάχωρη στιγμή του,παρηγόρησε τον αν κλαίει και γενικά την τρυφερότητα και την στήριξη που χρειάζεται.
Να ξανατρέξεις σε παιδοψυχολόγους όπως λέει και η Ελισάβετ πολύ σωστά,και να προσπαθήσεις να αναπληρώσεις τον χαμένο χρόνο όσο και όπως γίνεται.

καλησπέρα.
Διάβασα το θέμα σου προσεκτικά και θέλω να είμαι ειλικρινής.
Ως πρώτη αντίδραση μου βγήκε να σε "κράξω". Βασικά με θύμωσες. Γιατί έκανα εικόνα το παιδί σου στα περιστατικά που περιέγραψες και σκεφτόμουν πως αν ήμουν μπροστά την στιγμή που σε πλησίαζε και το έδιωχνες ή όταν το χτυπούσες θα θελα να σου ορμήξω. Είναι λογικό να ταυτιζόμαστε και να επηρεαζόμαστε πιο εύκολα από την εικόνα ενός μικρού παιδιού που το μόνο που ζητάει είναι αποδοχή από την μάνα του.

Αργότερα σκέφτηκα, ποια είμαι εγώ για να σε κρίνω; Το γεγονός οτι είσαι εδώ δεν σημαίνει ήδη πως έχεις καταλάβει τι έχεις κάνει; Δεν σημαίνει πως αγαπάς το παιδί σου και ψάχνεις λύση; Δεν σημαίνει πως έχεις ήδη αρκετές ενοχές από μόνη σου; Ποιος γονιός είναι αυτός που δεν κάνει λάθη; Πόσοι γονείς δεν τα αντιλαμβάνονται ποτέ;

Ετσι λοιπόν, καταλήγω και λέω : έστω κι αργά σώσε ο, τι σώζεται! Δώστου όση αγάπη δεν του έδωσες μέχρι τώρα, αγκάλιασε τον, φίλα τον, πέστου πόσο λυπάσαι για τον χρόνο που έχασες. ¨Οπως αντιλαμβάνεσαι και μόνη σου όμως, στο παιδί υπάρχουν ήδη τραύματα που δεν θα είναι τόσο εύκολο να φύγουν. Ναι η αγάπη αρκεί για μένα, η αγάπη μπορεί να τα γιατρέψει αλλά θα πρέπει να ξέρεις και πώς να την δώσεις αυτή την αγάπη. Θα πρέπει να μπορείς να βρεις τον σωστό τρόπο και το γεγονός οτι αντιλήφθηκες τα λάθη σου δεν σημαίνει πως τώρα τον βρήκες τον τρόπο. Αναζήτησε βοήθεια. Συμβουλέψου ειδικό και για να δουλέψει με το παιδί για το θέμα που έχει αλλά κυρίως αναζήτησε βοήθεια για σένα, εσύ πρέπει να βρεις τρόπο να μπορεί η αγάπη σου να περάσει στο παιδί. Αν όντως έχεις μετανιώσει και έχεις αντιληφθεί τι έχεις κάνει, φέρε τον κόσμο ανάποδα ώστε να βρεις λύση. Ο ένας ειδικός που δεν βοήθησε δεν λέει τίποτα. Σε 100 να πας. Μέχρι να βρεις αυτόν που μπορεί να βοηθήσει.

Το πιο σωστό,ευγενές και μη προσβλητικό σχόλιο στο συγκεκριμένο θέμα!Μπράβο Ελισάβετ!

[Natalia_sups]

Αγαπητη θεματοθετρια κανεις πολυ καλα που προσπαθεις να συγχωρησεις τον εαυτο σου και να πας παρακατω, και σε αυτο θελω να εστιασω και εγω. Δεν βρισκω την χρησιμοτητα του να σε κρινουμε εφοσον καταλαβαινεις το λαθος σου και ψαχνεις τροπο να το διορθωσεις. Εξω απο τον χορο πολλα τραγουδια λενε. Ειναι ευκολο να σπευσεις να δειξεις με το δαχτυλο οταν δεν εχεις την παραμικρη εμπειρια. Επισης η τυψεις ειναι ενα πρωτο κινητρο για να λαβεις δραση αλλα απο εκει και περα δεν χρησιμευουν σε κατι, και διεκρινα τυψεις στα λογια σου.
Συμφωνω απολυτα με τα μελη που λενε οτι πρεπει να εξαντλησεις καθε μεσο που εχεις, με παιδοψυχολογους, ισως ειδικους εκπαιδευτικους που εχουν εμπειρια με δεπυ, τα παντα.

Αλλα εγω προτεινω να απευθυνθεις και η ιδια σε ψυχολογο αν εχεις τη δυνατοτητα. Γιατι καταλαβαινω απολυτα αυτο που λες για το πώς κληρονομουνται τα απορριπτικα/ψυχρα μοτιβα γονεϊκης συμπεριφορας απο γενια σε γενια...
Κανεις δεν ειναι τελειος. Ησουν πολυ νεα, ηταν το πρωτο σου παιδι, δεν μπορει να ειχες επιλοχειο καταθλιψη, δικα σου συναισθηματικα και ψυχολογικα θεματα, και αυτο σε συνδιασμο με τη δεπυ μπορει να επιδεινωσε τη κατασταση, μπορει χιλια δυο...
Προτεινω λοιπον να δουλεψεις κι εσυ αμα θελεις με ψυχολογο για να γιατρεψεις οσο γινεται και την δικια σου πληγη για να μπορεις να διαχειριζεσαι τα πραγματα καλυτερα....εσυ νιωθεις οκ γενικα; Θεωρεις οτι θα το ειχες αναγκη κατι τετοιο;
Κανε το καλυτερο που μπορεις τωρα, τα αδυνατα δυνατα οχι απο τυψεις ομως, απο αγαπη, και το παιδι σου θα ειναι καλα και θα σε αγαπαει. Και σου αξιζει συγχωρεση.
Μην σηκωνεις ομως ξανα χερι...Ο πονος και η αισθηση ανημποριας επειδη εχεις επιβαλει τη δυναμη σου πανω στο παιδι ειναι που το σταματαει προσωρινα απο το να κανει το ιδιο λαθος, οχι οτι καταλαβε ετσι πως εκανε κατι λαθος και γιατι ηταν λαθος...το ξυλο απλα "θυμιζει ποιος ειναι το αφεντικο" και ισοπεδωνει το εγω του παιδιου, το στερει καθε αισθηση ελεγχου και αυτοπροσδιορισμου και αυτο ειναι απιστευτα ψυχοφθορο...

[elis]

Σε τακτοποιήσαμε ζωή νομίζω μετά από αυτό μόνο η Ναταλία έχει κουράγιο να κάνει ανάλυση εγώ δεν μπορώ να μιλήσω λόγω πάθησης κ γενικά δύσκολου τρόπου ζωής

[elis]

Κούκλες το λέω σε όλες παίζεται ένα παιχνίδι παγκόσμια με την κριτική δηλαδή ότι εγώ έχω δικαίωμα να κρίνω εσένα κι εσύ εμένα δεν έχω κανένα δικαίωμα να σε κρίνω ούτε εγώ ούτε κανένας μόνο για μένα το ίδιο σου το παιδί αν έχεις φροντίσει να έχει μυαλό αν δεν φροντίσεις να έχει μυαλό κακά γεράματα θα έχεις αυτά στο περίπου κι ότι καταλαβεσ

[Κύκνος]

Δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου... Απλώς προσπαθώ να πω στον εαυτό μου " δεν πειράζει... Ο, τι έγινε.. Έγινε!!! Προχώρα Τώρα μπροστά και να μην επαναληφθεί!!" Να με συγχωρεσω θέλω, γιατί εσφαλα...χωρίς να το θέλω! Δεν είπα ποτέ ότι αφού έφαγα ξύλο εγώ θα φανε κι αυτά γιατί τότε δε θα ήμασταν εδώ να συζητάμε.. Δεν ήξερα πως να τον αντιμετώπισω στις δύσκολες καταστάσεις... Οταν δάγκωνε αλλά παιδάκια, όταν άφηνε απότομα το χέρι μου και έτρεχε χωρίς να με ακούει (μιλάμε για παιδί με δεπυ) για τις φορές που όταν πεινούσε μας άκουγε η γειτονιά(ακόμη το κάνει... Σπάνια βέβαια αλλά το κάνει.. Οταν πεινάει πολύ γίνεται επιθετικός, εκνευρίζεται... Αφού του αστειεύομαι και του λέω για τη διαφήμιση της μαρς) δεν ήταν εύκολος, Ήταν δοκιμασία για μένα.. Και δεν τα κατάφερα πολύ καλά... Με εξαγριώνε, με έβγαζε έκτος εαυτού, στερευα από ιδέες.. Δεν ήξερα τι θέλει.. Πως να τον ηρεμήσω.. Μέχρι που ηρέμησα και έψαχνα κάθε μέρα σωστο τρόπο.. Δεν το πετυχαινα γιατί δεν ήξερα.. Και είχα μάθει στα δύσκολα... Ξύλο και φωνή.. Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος έλεγε ο πατέρας μου.. Λάθος βέβαια...

Καλημέρα...

Δεν εννοούσα ακριβώς αυτό, δηλαδή ότι σκέφτεσαι ότι "αφού έφαγες εσύ ξύλο θα φάνε κι αυτά" απλά ήθελα να σου δείξω ότι αυτές οι συμπεριφορές που έχουμε υποστεί δεν πρέπει να δικαιολογούν το να τις κάνουμε κι εμείς αλλά βλέπω ότι το κατανοείς οπότε οκ... :)

Πολύ καλά κάνεις και θέλεις να σε συγχωρέσεις και να διορθωθείς, καμία αντίρρηση σ' αυτό... Πραγματικά πιστεύω ότι ένας παιδοψυχολόγος ίσως βοηθήσει την κατάσταση και με το παιδί αλλά ίσως και μ' εσένα...

Όσο για τη δεπυ δεν έχω εμπειρία, δεν έχω καταλάβει καλά καλά τι είναι αλλά έχω μία απορία... γιατί φτάνει σε σημείο να πεινάει πολύ;
Δεν τρώει τακτικά; Μην τον πάρεις στραβά γιατί μπορεί να κάνω και λάθος, με κάθε επιφύλαξη το γράφω αλλά παραξενεύτηκα...

[giorgos35]

Καλημέρα...

Δεν εννοούσα ακριβώς αυτό, δηλαδή ότι σκέφτεσαι ότι "αφού έφαγες εσύ ξύλο θα φάνε κι αυτά" απλά ήθελα να σου δείξω ότι αυτές οι συμπεριφορές που έχουμε υποστεί δεν πρέπει να δικαιολογούν το να τις κάνουμε κι εμείς αλλά βλέπω ότι το κατανοείς οπότε οκ... :)

Πολύ καλά κάνεις και θέλεις να σε συγχωρέσεις και να διορθωθείς, καμία αντίρρηση σ' αυτό... Πραγματικά πιστεύω ότι ένας παιδοψυχολόγος ίσως βοηθήσει την κατάσταση και με το παιδί αλλά ίσως και μ' εσένα...

Όσο για τη δεπυ δεν έχω εμπειρία, δεν έχω καταλάβει καλά καλά τι είναι αλλά έχω μία απορία... γιατί φτάνει σε σημείο να πεινάει πολύ;
Δεν τρώει τακτικά; Μην τον πάρεις στραβά γιατί μπορεί να κάνω και λάθος, με κάθε επιφύλαξη το γράφω αλλά παραξενεύτηκα...

μπραβο κολοτουμπα κυκνε..τετοια κολοτουμπα ουτε ο τσιπρας
δεν εκανε με το δημοψηφισμα

[Κύκνος]

μπραβο κολοτουμπα κυκνε..τετοια κολοτουμπα ουτε ο τσιπρας
δεν εκανε με το δημοψηφισμα

Καμία κολοτούμπα δεν έκανα κι ούτε έχω ανάγκη να κάνω, δεν την ξέρω καν την κοπέλα... Άντε άσε μας με τις φαντασιώσεις και την επιθετικότητα σου άνευ λόγου κι αιτίας... Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια...

[zwi_kouvaria]

Καλημέρα σας.. Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον, γιατί η αλήθεια δεν το συζητάω με κανέναν, ίσως μόνο με τον σύζυγο... Αποφεύγω τους ψυχολόγος γιατί τόσο καιρό δεν κατάφεραν να δουν αυτό που θα μου άνοιγε τα μάτια.. Και κυρίως γιατί το μόνο που έχω να κάνω είναι να τον βλέπω με μάτια αγάπης και μόνο...Να σας δώσω ένα παράδειγμα.. Έλειπε διήμερο με τον μπαμπά του, τη μητέρα μου και το θείο του. Είχα μιλήσει στον σύζυγο να έχει το νου του να μην αφήσει κανέναν να του κάνει κριτική και να τον μαλώνει για ψιλό πράγματα. Γύρισε εν τέλει αγριεμένος... Κουρασμένος και ευεξαπτος... Ήρεμη εγώ, να τον προσεγγίσω, τι θέλει, είμαι σίγουρη του λέω ότι είσαι κουρασμένος, σε καταλαβαίνω...ελα να κάνεις ένα μπανακι να συνέλθεις.. Και τέτοια...κάποια στιγμή το έφτασε στο αποκορύφωμα...σαν να τον είχε πιάσει υστερία έκλαιγε ότι πεινάει... Έμεινα λίγο κάγκελο και ήθελα να του πω: πως κάνεις έτσι παιδάκι μου;;; ηρέμησε!!! Κρατήθηκα ομως, του είπα εντάξει θα σου φτιάξω κάτι να φας και τον πήρα αγκαλιά.
Μόλις έφαγε, σαν να του έκανα ηρεμιστική ένεση... Άλλος άνθρωπος.. Πραγματικά δεν είναι ο εαυτός του όταν πεινάει... Αλλά μάλλον πεινούσε ΠΑΡΆ ΠΟΛΎ!!!
Την επόμενη ρώτησα τη μητέρα μου τι έγινε και ήρθε τόσο πεινασμένος(είχαν πάει για δουλειές) και μου απάντησε : Είναι δυνατόν να πεινούσε;;; (εμφανώς εκνευρισμένη!!) είχε φάει!!!! Στις 5εφαγε μια πιαταρα μακαρονάδα.... Και το μεσημέρι μια παγκεταρα με μουρταδελες!!!! Ειναι σοβαρός ;;;; τι πεινούσε;; εδώ είχαμε τρεχάματα και δουλειές!!!!
Εγώ δεν το συνέχισα... Από ότι μου είπε και ο άντρας μου εκείνο το διήμερο όλο παρατηρήσεις έκανε στο μικρό... Σε κάποια στιγμή τον πήρε λέει κοντά του να τον βοηθάει και να μην ακούει τη γιαγιά. Αλλά όπως και να έχει μάλλον δεν πέρασε και πολύ καλά και ξέσπασε έτσι... Μέχρι χτες ήταν τσίτωμενος... Μιλούσε ειρωνικά και ενοχλούσε τον αδερφό του.. Κρατήθηκα πολύ για να μη βρω τον παλιό μου εαυτό.. (σχετικά με το φαγητό έχει ένα θέμα... Δεν αντέχει να πεινάει... Δεν μπορεί να διαχειριστεί το αίσθημα της πείνας αλλά και της νύστας.. Γενικά είναι παρορμητικος.. Χαρακτηριστικό του δεπυ που σημαίνει διάσπαση προσοχής και υπερικινητικοτητα γι τον ΚΥΚΝΟ που ρωτάει...)

[Κύκνος]

Καλημέρα σας.. Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον, γιατί η αλήθεια δεν το συζητάω με κανέναν, ίσως μόνο με τον σύζυγο... Αποφεύγω τους ψυχολόγος γιατί τόσο καιρό δεν κατάφεραν να δουν αυτό που θα μου άνοιγε τα μάτια.. Και κυρίως γιατί το μόνο που έχω να κάνω είναι να τον βλέπω με μάτια αγάπης και μόνο...Να σας δώσω ένα παράδειγμα.. Έλειπε διήμερο με τον μπαμπά του, τη μητέρα μου και το θείο του. Είχα μιλήσει στον σύζυγο να έχει το νου του να μην αφήσει κανέναν να του κάνει κριτική και να τον μαλώνει για ψιλό πράγματα. Γύρισε εν τέλει αγριεμένος... Κουρασμένος και ευεξαπτος... Ήρεμη εγώ, να τον προσεγγίσω, τι θέλει, είμαι σίγουρη του λέω ότι είσαι κουρασμένος, σε καταλαβαίνω...ελα να κάνεις ένα μπανακι να συνέλθεις.. Και τέτοια...κάποια στιγμή το έφτασε στο αποκορύφωμα...σαν να τον είχε πιάσει υστερία έκλαιγε ότι πεινάει... Έμεινα λίγο κάγκελο και ήθελα να του πω: πως κάνεις έτσι παιδάκι μου;;; ηρέμησε!!! Κρατήθηκα ομως, του είπα εντάξει θα σου φτιάξω κάτι να φας και τον πήρα αγκαλιά.
Μόλις έφαγε, σαν να του έκανα ηρεμιστική ένεση... Άλλος άνθρωπος.. Πραγματικά δεν είναι ο εαυτός του όταν πεινάει... Αλλά μάλλον πεινούσε ΠΑΡΆ ΠΟΛΎ!!!
Την επόμενη ρώτησα τη μητέρα μου τι έγινε και ήρθε τόσο πεινασμένος(είχαν πάει για δουλειές) και μου απάντησε : Είναι δυνατόν να πεινούσε;;; (εμφανώς εκνευρισμένη!!) είχε φάει!!!! Στις 5εφαγε μια πιαταρα μακαρονάδα.... Και το μεσημέρι μια παγκεταρα με μουρταδελες!!!! Ειναι σοβαρός ;;;; τι πεινούσε;; εδώ είχαμε τρεχάματα και δουλειές!!!!
Εγώ δεν το συνέχισα... Από ότι μου είπε και ο άντρας μου εκείνο το διήμερο όλο παρατηρήσεις έκανε στο μικρό... Σε κάποια στιγμή τον πήρε λέει κοντά του να τον βοηθάει και να μην ακούει τη γιαγιά. Αλλά όπως και να έχει μάλλον δεν πέρασε και πολύ καλά και ξέσπασε έτσι... Μέχρι χτες ήταν τσίτωμενος... Μιλούσε ειρωνικά και ενοχλούσε τον αδερφό του.. Κρατήθηκα πολύ για να μη βρω τον παλιό μου εαυτό.. (σχετικά με το φαγητό έχει ένα θέμα... Δεν αντέχει να πεινάει... Δεν μπορεί να διαχειριστεί το αίσθημα της πείνας αλλά και της νύστας.. Γενικά είναι παρορμητικος.. Χαρακτηριστικό του δεπυ που σημαίνει διάσπαση προσοχής και υπερικινητικοτητα γι τον ΚΥΚΝΟ που ρωτάει...)

Καλημέρα...

Μάλιστα... Νομίζω πως κατάλαβα αρκετά καλά περί τίνος πρόκειται... Νομίζω ότι αν η μητέρα σου και γιαγιά του του φέρεται με επικριτικό τρόπο που τον κάνει χειρότερα, είναι καλύτερα να μην τον αφήνεις μαζί της...

[giorgos35]

Καμία κολοτούμπα δεν έκανα κι ούτε έχω ανάγκη να κάνω, δεν την ξέρω καν την κοπέλα... Άντε άσε μας με τις φαντασιώσεις και την επιθετικότητα σου άνευ λόγου κι αιτίας... Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια...

Φαντασίωση μου ήταν η κολοτουμπα δηλαδη??άντε καλά...
Το άνευ λόγου και αιτίας μου άρεσε..

[Κύκνος]

Φαντασίωση μου ήταν η κολοτουμπα δηλαδη??άντε καλά...
Το άνευ λόγου και αιτίας μου άρεσε..

Ναι, άνευ λόγου κι αιτίας ήταν... Σου απεύθυνα το λόγο και μάλιστα με τέτοιο τρόπο όπως μου μιλάς εσύ; Δεν το νομίζω... Τι πετάγεσαι;

Άντε καλημέρα, δεν θα με εκνευρίσεις εσύ από το πουθενά...