Οδυνηρες μνημες

[Xfactor]

χαχαχαχααχαχ ε ναι ειναι που εχεις και αυτο το προβλημα, απαντας μονο στο τελευταιο μηνυμα που διαβαζεις, αλλιως θα σου τελειωσει η μπαταρια απο την πολλη αναγνωση.
Λοιπον ελεγα οτι ΟΤΑΝ ντυνεστε γυναικες πιανετε συνεχεια τα ψευτικα βυζια. Οποτε η ερωτηση ειναι γιατι ανυπομονειτε να ντυνεστε γυναικες? Και τελοσπαντων αμα θελεις διαβασε παραπανω.

χααχαχααχ συγνωμη αλλα δεν νομιζω ότι θελει κανεις να ντύνεται γυναικα.......μονο οι ανωμαλοι.....
πωωω παρεξηγηση άλλη φορα θα το διαβαζω ολο :P

[savatage]

χααχαχααχ συγνωμη αλλα δεν νομιζω ότι θελει κανεις να ντύνεται γυναικα.......μονο οι ανωμαλοι.....
πωωω παρεξηγηση άλλη φορα θα το διαβαζω ολο :P

Τα καρναβαλια και σε σκετσακια και τετοια λεω παιδι μου. Ποιοι ανωμαλοι??

[Xfactor]

Τα καρναβαλια και σε σκετσακια και τετοια λεω παιδι μου. Ποιοι ανωμαλοι??

εγω δεν πιστευω πως καποιος σοβαρος αντρας θα ηθελε να ντυθεί ποτε γυναικα.....ισως να κρυβει κατι άλλο αυτό μεσα του....

εγω δεν θα φορουσα ποτε τετοια στολη

[savatage]

εγω δεν πιστευω πως καποιος σοβαρος αντρας θα ηθελε να ντυθεί ποτε γυναικα.....ισως να κρυβει κατι άλλο αυτό μεσα του....

εγω δεν θα φορουσα ποτε τετοια στολη

Εισαι εσυ σοβαρος?

[Xfactor]

Εισαι εσυ σοβαρος?

πως με κοβεις? :P
τεσπα επειδή θα πεις όχι ...θα σ πω ενοουσα "σοβαρος" στο αντριλικι με πιανεις? :D

[savatage]

πως με κοβεις? :P
τεσπα επειδή θα πεις όχι ...θα σ πω ενοουσα "σοβαρος" στο αντριλικι με πιανεις? :D

Δηλαδη εσυ ας πουμε οταν βγαινεις τσικνοπεμπτη και βλεπεις παρεες ολοκληρες αντρες ντυμενους γυναικες και μαζι και τις κοπελες τους στην παρεα να περνανε καλα, σκεφτεσαι αααα κοιτα ρε κατι κρυφογκεη.

[Xfactor]

Δηλαδη εσυ ας πουμε οταν βγαινεις τσικνοπεμπτη και βλεπεις παρεες ολοκληρες αντρες ντυμενους γυναικες και μαζι και τις κοπελες τους στην παρεα να περνανε καλα, σκεφτεσαι αααα κοιτα ρε κατι κρυφογκεη.

όχι αλλα σκέφτομαι ολο και καποιος από αυτους θα ειχε κρυφη επιθυμια να ντυθεί γυναικα και να που την πραγματοποιησε

[kozchr]

Μπα το εχω κανει με τη μανα μου. Η ανακουφιση κραταει κανα δυο μερες, μετα στην πραξη συνειδητοποιεις οτι δεν εχει νοημα, δεν αλλαζουν οι ανθρωποι.. Οταν ημουν τεζα ανησυχουσε και με φροντιζε, οταν ειμαι γερη και στα ποδια μου ψαχνει τροπο να με σπασει οταν δεν τους κανω χάρες και εξυπηρετησεις. Προσφατα μου μιλησε πολυ σκληρα και παλι μου εριξε ευθυνες δικες της και του πατερα μου. Γι' αυτο σου λεω, αδικος κοπος. Το να μπεις στη διαδικασια να τα πεις, τελικα σου γενναει προσδοκιες, ελπιδες για λυτρωση και για δικαιωση. Και οταν ξανατρως τα μουτρα σου, η απογοητευση ειναι επωδυνη.
Εχω την αισθηση τελικα οτι απλα πρεπει να αποκοπεις χωρις να μπεις στη διαδικασια δηλωσεων σε "τοιχους"

Αποψη μου είναι ότι αν δεν γίνει ένα πραγματικά τραγικό γεγονός, δύσκολα θα μπουν στην διαδικασία αμφότεροι οι γονείς σου να καταλάβουν έστω και λίγο, ότι κάτι έκαναν λάθος κατά την διαπαιδαγώγιση των παιδιών τους. Θα σου πω μια ιστορία που διαδραματίστηκε σε κάποια μακρινή χώρα που λέγεται Ελλάδα.
Ηταν κάποτε 2 αδέρφια που είχαν διαφορά μεταξύ τους 2 χρόνια. Ο μεγαλύτερος ήταν πάντα ο αντιδραστικός, αυτός που ήταν πιο ζωηρός, που έκανε ζημιές, που έπρεπε συνεχώς οι γονεις να είναι πάνω απο το κεφάλι του για να κάνει "σωστά" τα πράγματα και να τον "συνετίσουν"..
Αυτός που πάντα έτρωγε όλο το ξύλο και ο μικρός αδερφός έβλεπε όλα τα σκηνικά που γινόταν και μάλλον σκεφτόταν ότι θα έπρεπε να προσπαθήσει πολύ να είναι "καλό" παιδί, να μην στεναχωρεί τους γονείς, ότι οι γονείς τους αγαπάνε και γιαυτό όταν δεν κάνουν κάτι καλά, τρώνε ξύλο και ότι θα έπρεπε να μην είναι σαν τον μεγαλύτερο αδερφό ώστε να μην πάθει τα ίδια.. Ο μεγάλος αδερφός πήγε στο δημοτικό σχολείο, φάνηκε η αδυναμία που είχε με τα γράμματα, έκανε την "αμαρτία" να είναι αριστερόχειρας, να έχει προβλήματα με την συγκέντρωση προσοχής του και κινήσεις του σωματός του και το ξύλο και οι φωνές συνεχίστηκαν. Ο μικρός φοβόταν την ημέρα που θα πήγαινε σχολείο και τι θα γινόταν αφού και αυτός τύχαινε να είναι αριστερόχειρας. Ομως οι γονείς βλέποντας ότι η μέθοδος διαπαιδαγώγισης δεν απέδωσε καρπούς στον μεγαλύτερο, άφησαν τον μικρότερο ελεύθερο να κάνει ότι θέλει.
Και ο μικρός ήδη ήξερε τι να κάνει. Να προσπαθήσει να είναι το τέλειο παιδί για να μην στεναχωρεί τους γονείς και ίσως για να μην πάθει ότι και ο μεγάλος του αδερφός του. Και τα κατάφερε πολύ καλά για μερικά χρόνια. Αριστος μαθητής, κοινωνικός, με φίλους, παρέες, το καμάρι της οικογένειας. Φαινόταν ότι προοριζόταν για μεγάλα πράγματα. Σε αντίθεση με τον μεγάλο αδερφό που πάντα κινούνταν σε χαμηλά εώς μέτρια επίπεδα και πάντα άκουγε φωνές και υφίστατο ψυχολογική πίεση πια μιας και η σωματική είχε σταματήσει πια.
Ωσπου ήρθε μια στιγμή όπου ο μικρός αδερφός έφτασε 16 χρονών και δεν άντεξε πλέον να είναι το "καλό" παιδί. Αρχισε και εκείνος να φέρεται αντίθετα, πιο αντιδραστικά, πιο επιθετικά. Οι γονείς στον κόσμο τους. Ο μεγάλος αδερφός 19 χρονών πλέον φεύγει απο την πόλη που μεγάλωσαν και πάει να μάθει μια τέχνη σε κοντινή πόλη. Εκει βρίσκει για καλή του τύχη και μια δουλειά και μένει εκεί. Μετά πάει στρατό, απολύεται και γυρίζει στην άλλη πόλη και συνεχίζει την δουλειά του. Προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί απο την οικογένεια του. Δε θέλει να έχει πολλά-πολλά μαζί τους και ο μικρός αδερφός τον κατηγορεί γιατί είναι έτσι και "στεναχωρεί" τους γονείς. Μια ζωή άλλωστε απο τότε που άρχισε να μιλάει και να καταλαβαίνει, υποστήριζε τους γονείς και όχι τον αδερφό του. Ο μεγάλος αδερφός έφταιγε που δεν μπορούσε να είναι προσεκτικός, να είναι καλύτερος μαθητής, πιο καθαρός στον χώρο του, πιο οργανωμένος, πιο, πιο, πιο
Πέρασε λίγος καιρός ακόμη και ο μικρός αδερφός έφτασε 21 χρονών και συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να γίνει εκείνο ο άνθρωπος που ονειρεύτηκαν οι γονείς. Ετσι την Μ. Τετάρτη το απόγευμα, πήγε στο δωμάτιο του μεγάλου του αδερφού που είχε παράθυρο που έβλεπε στον ακάλυπτο και απο τον 2ο όροφο, βούτηξε στο κενό..
Η μητέρα του αγοριού, μετά απο λίγη ώρα τον αναζήτησε και μπαίνοντας στο δωμάτιο του αδερφού του, βλέπει ανοιχτό το παράθυρο και κοιτώντας κάτω παθαίνει σοκ.. Φωνάζει τον πατέρα, καλούν ασθενοφόρο, παίρνουν τηλέφωνο και τον μεγαλύτερο αδερφό ο οποίος έτρεξε άμεσα να δει τι συμβαίνει. Το παιδί έμεινε 1,5 μήνα στην εντατική και μετά 2 μήνες στην ψυχιατρική κλινική και οι γιατροί έψαχναν να βρουν τι του συμβαίνει. Του έβγαλαν διάφορες διαγνώσεις, του έδωσαν διάφορες "καραμέλες" όπως τις έλεγε και μέχρι να πετύχουν την αγωγή, έγιναν διάφορα σκηνικά. Μανιοκατάθλιψη η τελική διάγνωση μετά απο κάποια βαρβάτα επεισόδια που έκανε και που το τελευταίο πριν 8 χρόνια κατέληξε σε εγκλεισμό με τα χέρια και πόδια δεμένα σε γνωστή ψυχιατρική κλινική της Αθήνας. Τώρα πια ο μικρός αδερφός μένει σπίτι με τους γονείς, παίρνει το επίδομα, ουσιαστικά επιβιώνοντας και όχι ζώντας και συνεχίζει να θεωρεί ότι απογοήτευσε τους γονείς, φοβάται την ημέρα που θα τους χάσει απο την ζωή, μαλώνει ακόμη τον μεγάλο όταν "στεναχωρεί" τους γονείς και παράλληλα τον θαυμάζει και τον επαινεί, τον θεωρεί ήρωα που παρά τα όσα πέρασε στην παιδική του ηλικία και απο τους γονείς και απο το σχολικό περιβάλλον, συνεχίζει να μπορεί να βγαίνει έξω, να κάνει βόλτες, να δουλεύει και γενικά να πιστεύει ότι είναι ο μοναδικός που μπορεί να κάνει περήφανους τους γονείς!
Και ο μεγάλος αδερφός απορεί για τον θαυμασμό του μικρού, πιστεύει ακόμη ότι ο μικρός μπορεί να ζήσει την ζωή του, κινείται όπως πάντα στην μετριότητα, δεν θεωρεί "χρέος" του να κάνει περήφανους τους γονείς και θέλει να τους ξεχέσει πατόκορφα για όλα αυτά αλλά όταν πήγε να το κάνει, ο μικρός αδερφός τον σταμάτησε λέγοντας του, να έχει σεβασμό προς τους ανθρώπους που έκαναν τα πάντα για να τον μεγαλώσουν σωστά, ότι εκείνος ήταν το πρώτο παιδί και λογικό οι γονείς να μην ήξεραν πως να τον μεγαλώσουν και τέλος ότι αν πάθουν κάτι και πεθάνουν απο την ταραχή που θα τους προκαλούσε ο μεγάλος, θα αυτοκτονήσει και ο μικρός γιατί τους έχει ανάγκη.
Μετά από αυτό ο μεγάλος αδερφός έκανε πίσω και δεν ασχολήθηκε άλλο. Και οι γονείς άλλωστε έχοντας περάσει όλα αυτά τα χρόνια με το ένα τους παιδί νεκροζώντανο μέσα στο σπίτι συν τις ταραχές απο τα μανιακά επεισόδια και το άλλο τους παιδί να τους κρατά σε ελεγχόμενη απόσταση, φάνηκε ότι μετανιώνουν για πολλά πράγματα. Αλλά για να το παραδεχθεί η μητέρα ότι μπορεί να έκανε κάποια λάθη κατά την διαπαιδαγώγιση των παιδιών της, έπρεπε να συμβούν όλα αυτά.

[savatage]

Koz, ο μεγαλος αδελφος ειναι ικανοποιημενος μετα την απομακρυνση του? Βρηκε τη γαληνη ή τον τρωνε οι ενοχες,τα μηπως και τα αν?

[kozchr]

savatage έχω μετανιώσει για άλλα πράγματα στην ζωή μου αλλά όχι γιαυτή μου την απομάκρυνση. Αλλωστε όταν με χρειάστηκαν σε περιπτώσεις πχ ασθενειών που πρόεκυψαν όλα αυτά τα χρόνια και προσφάτως στους γονείς μου που είναι 78 και 73 χρονών αντίστοιχα πατέρας και μάνα, πάντα πήγα και βοήθησα. Και για τον αδερφό μου έτρεξα και ότι τους συμβεί θα ξαναπάω αλλά δεν θέλω πολλά-πολλά και συνεχώς μαζί τους.
Την ηρεμία μου και την γαλήνη σε ότι αφορά το συγκεκριμένο κομμάτι την έχω βρει.Στην ζωή μου γενικότερα δεν την έχω βρει αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

[savatage]

Καλωστον.
Με καλυψε η απαντηση σου, σ' ευχαριστω πολυ.

[kozchr]

Εσύ δηλαδή έχεις τύψεις που δεν έγινες η κόρη που ήθελαν οι γονείς σου?

[savatage]

Εσύ δηλαδή έχεις τύψεις που δεν έγινες η κόρη που ήθελαν οι γονείς σου?

Με βασανιζουν συνεχεια τα αν και τα μηπως. Αν εχουν δικιο, μηπως φταιω εγω, αν πρεπει να κανω αυτο που θελουν, μηπως το παρακανω, αν αυτη τη φορα κοψω τις αντιδρασεις μηπως πανε καλυτερα τα πραγματα και πολλα άλλα τετοιου ειδους μηπως και αν μαζι και ενοχες.

[kozchr]

Λογικό αυτό. Εγώ το ένιωθα μικρός στο σχολείο αυτό. Αλλά απο ένα σημείο και μετά συνειδητοποίησα ότι έκανα ότι καλύτερο μπορούσα. Ειδικά όταν μεγάλωσα περισσότερο και άρχισα να παρατηρώ την συμπεριφορά της μητέρας μου είδα πολλά απο τα συμπτώματα βάσει των οποίων ο ψυχίατρος που με εξέτασε στα 20 μου, με διέγνωσε με ΔΕΠΥ (μέχρι τότε δεν είχα ακούσει τον όρο αλλά ένιωθα διαφορετικός, άλλωστε μεγάλωσα σε μια περίοδο που το νετ,τα smartphones, η εύκολη πρόσβαση στην πληθώρα πληροφοριών από όλο σχεδόν τον πλανήτη,δεν υπήρχε ακόμη) απενοχοποιήσα τα πάντα μέσα μου, σε αυτό το κομμάτι.
Νιώθω πια ότι έκανα ότι καλύτερο μπορούσα

[savatage]

Οταν πλεον ησουν 20 ετων, τι συμπτωματα ΔΕΠΥ ειχες σαν ενηλικας και πηγες να κανεις το τεστ?