Οδυνηρες μνημες

[savatage]

Χμ...θα ξεκινούσα από τα μικρά ελπίζοντας πως θα παρασύρουν και τα μεγαλύτερα. Θα άρχισα να με παρατηρώ στενά και θα προσπαθούσα συνειδητά στην κάθε μικροπαπαριά που λες, να μην ζητάω συγγνώμη. κάντο σαν άσκηση. Κάθε φορά που σου ρχεται να πας και να απολογηθείς, κάνε τον συνήγορο του διαβόλου στον εαυτό σου, οτι σιγά τι έκανα, ας πρόσεχε κι ο άλλος...κτλ Κι εγώ την έχω την βλακεία με τις συγγνώμες.

Το κανω αυτο πολλες φορες, το εκλογικευω και λεω ενταξει σιγα αφου κι ο αλλος μπλα μπλα μπλα μπλα
Κι ομως καποιες φορες μου ξεφευγει και πνιγομαι οτι "πωωωωωωω τι εκαναααααααα" και παρε μια κριση αγχους ακομη και για μερες ολοκληρες.
Οποτε τι? Να παρατηρησω ποια μπορει να ειναι η διαφορά οταν το καταφερνω και οταν πανικοβαλλομαι?
Τι μπορει να αλλαζει ας πουμε?

[elisabet]

Τι είναι αυτό που σε αγχώνει στην ουσία στην απολογία; Οτι θα φανείς χαζή που κάνεις λάθη; Η αντίδραση του άλλου που μπορεί να είναι κια αρνητική, τι ακριβώς; το έχεις εντοπίσει;

[savatage]

Τι είναι αυτό που σε αγχώνει στην ουσία στην απολογία; Οτι θα φανείς χαζή που κάνεις λάθη; Η αντίδραση του άλλου που μπορεί να είναι κια αρνητική, τι ακριβώς; το έχεις εντοπίσει;

Οτι καποιον απογοητευσα, οτι φανηκα κατωτερη των προσδοκιων, οτι αμαυρωσα την εικονα που ειχα χτισει.
Εν τω μεταξυ μπορει και να μην ισχυει τιποτα απο ολα αυτα :P

[elisabet]

Οτι καποιον απογοητευσα, οτι φανηκα κατωτερη των προσδοκιων, οτι αμαυρωσα την εικονα που ειχα χτισει.
Εν τω μεταξυ μπορει και να μην ισχυει τιποτα απο ολα αυτα :P

Ακριβώς το ίδιο :)
Φαντάζομαι οι γονείς σου είχαν μεγάλες προσδοκίες από σένα παρόλο το υπόλοιπο φέρσιμο τους! Οπότε σε μια αποτυχία δεν σε φτάνει το δικό σου βάρος κι η στεναχώρια, παίρνεις πάνω σου και την υποτιθέμενη απογοήτευση των άλλων. Είσαι υπεύθυνη και για την ευτυχία τους ε;

[savatage]

Ακριβώς το ίδιο :)
Φαντάζομαι οι γονείς σου είχαν μεγάλες προσδοκίες από σένα παρόλο το υπόλοιπο φέρσιμο τους! Οπότε σε μια αποτυχία δεν σε φτάνει το δικό σου βάρος κι η στεναχώρια, παίρνεις πάνω σου και την υποτιθέμενη απογοήτευση των άλλων. Είσαι υπεύθυνη και για την ευτυχία τους ε;

Μα ναι φυσικα, ας ειναι υπεθυνος οποιοσδηποτε αρκει να μην ειναι οι ιδιοι.
Ο πατερας μου δεν εβγαλε ουτε το Γυμνασιο, αλλα ηθελε οι κορες του να γινουν γιατροι ή δικηγοροι. Δεν υπηρχαν άλλα επαγγελματα. Φυσικα απετυχε παταγωδως χαχαχαχ Οχι οτι το καταλαβαινει, ειπαμε, αυτος εκανε "τα παντα" αλλα του ετυχαν κακα παιδια του δυσμοιρου.

Αυτα ειναι τα ακρα λοιπον. Ή ειμαι τεζα για να μην περιμενει τιποτα κανεις και να μην περιμενω τιποτα απο κανεναν ή πρεπει να ειμαι αψογη και να πανε ολα βασει σχεδιου, τα σχεδια στην Ελλαδιτσα δε μου βγαινουν ποτέ οπότε.... οποτε δεν ξερω, το παλευω μπας και ελευθερωθω καποτε και δω τη ζωη χαλαρα.(Τι γραφω σημερα?!?!? Γελαω και μονο που το συνειδητοποιω.... Ακου να δω τη ζωη χαλαρα :P λολ)

[elisabet]

Μα ναι φυσικα, ας ειναι υπεθυνος οποιοσδηποτε αρκει να μην ειναι οι ιδιοι.
Ο πατερας μου δεν εβγαλε ουτε το Γυμνασιο, αλλα ηθελε οι κορες του να γινουν γιατροι ή δικηγοροι. Δεν υπηρχαν άλλα επαγγελματα. Φυσικα απετυχε παταγωδως χαχαχαχ Οχι οτι το καταλαβαινει, ειπαμε, αυτος εκανε "τα παντα" αλλα του ετυχαν κακα παιδια του δυσμοιρου.

Αυτα ειναι τα ακρα λοιπον. Ή ειμαι τεζα για να μην περιμενει τιποτα κανεις και να μην περιμενω τιποτα απο κανεναν ή πρεπει να ειμαι αψογη και να πανε ολα βασει σχεδιου, τα σχεδια στην Ελλαδιτσα δε μου βγαινουν ποτέ οπότε.... οποτε δεν ξερω, το παλευω μπας και ελευθερωθω καποτε και δω τη ζωη χαλαρα.(Τι γραφω σημερα?!?!? Γελαω και μονο που το συνειδητοποιω.... Ακου να δω τη ζωη χαλαρα :P λολ)

Τους τα λες τώρα πια; Εννοώ αυτό όπως το είπες εδώ, στα μούτρα. Οτι δεν φταίω εγώ που είχες τα όνειρα που είχες. Οτι εσύ απέτυχες κι όχι εγώ.

Μπορεί και να θες να είσαι τέζα κάποιες φορές για να σε φροντίζει και σένα κάποιος πού κ πού. Δεν αντέχεται τόση ευθύνη ρε συ...

[savatage]

Μπα δεν του τα εχω πει, εχει ακουσει παρα πολλες σποντες και απο μενα και απο την αδελφη μου γενικως, αλλα φυσικα αρνειται τα παντα, εχει πεταξει και το κορυφαιο "Εγω δεν κατηγορησα ποτέ τους γονεις μου" which is bullshit, τη μανα του την εχει κατηγορησει παμπολλες φορες. Οι γονεις του ηταν φτωχοι πολυ και αυτη ηταν η κομπλα του. Οποτε θεωρησε οτι αυτο που εχει να κανει σαν πατερας ειναι να πληρωνει φροντιστηρια κλπ για να γινουμε γιατροι και δικηγοροι. Απο κει και περα το οτι τα εκανε σκατα σε ολα τα άλλα, δεν του περναει απο το μυαλο, περναει ομως απο το δικο μας(εμενα και της αδελφης μου) αλλα αρνειται την όποια ευθυνη.

[elisabet]

Γιατί δεν κάνεις καμιά δοκιμή να τα πεις; Μπορεί να είναι ανακουφιστικό ανεξάρτητα από την αντίδραση του. Και μόνο οτι θα σε ακους να του τα λες.

[savatage]

Μπα το εχω κανει με τη μανα μου. Η ανακουφιση κραταει κανα δυο μερες, μετα στην πραξη συνειδητοποιεις οτι δεν εχει νοημα, δεν αλλαζουν οι ανθρωποι.. Οταν ημουν τεζα ανησυχουσε και με φροντιζε, οταν ειμαι γερη και στα ποδια μου ψαχνει τροπο να με σπασει οταν δεν τους κανω χάρες και εξυπηρετησεις. Προσφατα μου μιλησε πολυ σκληρα και παλι μου εριξε ευθυνες δικες της και του πατερα μου. Γι' αυτο σου λεω, αδικος κοπος. Το να μπεις στη διαδικασια να τα πεις, τελικα σου γενναει προσδοκιες, ελπιδες για λυτρωση και για δικαιωση. Και οταν ξανατρως τα μουτρα σου, η απογοητευση ειναι επωδυνη.
Εχω την αισθηση τελικα οτι απλα πρεπει να αποκοπεις χωρις να μπεις στη διαδικασια δηλωσεων σε "τοιχους"

[elisabet]

Όχι όχι δεν εννοούσα να τα πεις περιμένοντας να λυθεί κάτι ή έστω να πάρεις μια απάντηση. Καθαρά για δικό σου ξέσπασμα εννοώ. Δεν έχεις θυμό πχ; Εγώ είχα θυμό, ήθελα να τους τα κοπανάω στη μούρη. Κι επειδή η μάνα μου έχει έναν πολύ πλάγιο τρόπο να σου πετάει τις ευθύνες και τσιμπούσα πάντα με τον τρόπο της, από ένα σημείο και μετά άρχισα να την ξεμπροστιάζω κανονικά όποτε την εντόπιζα να το κάνει. ¨Οχι πως το σταμάτησε βέβαια, αλλά το περιόρισε κάπως. Κ θεωρώ πως μου έκανε καλό το να τα λέω ευθέως την στιγμή που γινόταν κάτι. Απαντούσα σε εκείνη και στην ουσία τα άκουγα κι εγώ :)

[savatage]

Εχω ενα βουνο θυμου. Ενταξει κι εγω τους πεταω διαφορα στη μουρη πλεον, ειδικα στη μανα μου, αρνουνται οτιδηποτε και τι βγαινει?
Νομιζω οτι ο θυμος δειχνει προσδοκιες. Δεν ειμαι και σιγουρη. Η θυμωμενη νευριασμενη αντιδραση κατι εχει σαν στοχο. Και εγω αυτο που εχει σαν στοχο δεν προκειται να το παρω ποτέ.

[Macgyver]

εγω νομιζω ότι η παραδοχή είναι κατι σαν λυτρωση και αυτόν που κανει τα σφαλματα και για τα παιδια του

Οπως λεει κι η σαβαταζ , αυτος που δεν παραδεχεται την αληθεια για τον εαυτο του , ειναι βαθια ανασφαλης και εγωιστης , οποτε το να παραδεχτει σε μεγαλη ηλικια οτι ενα μερος της ζωης του ( το μεγαλωμα των παιδιων του ) ηταν ενα λαθος , ειναι ικανο να τον κανει να καταρρευση , οχι να λυτρωθει .......... η λυτρωση ειναι μονο για πολυ νεωτερες ηλικιες , που προλαβαινουν να διορθωσουν τα κακως κειμενα .......

[elisabet]

Εχω ενα βουνο θυμου. Ενταξει κι εγω τους πεταω διαφορα στη μουρη πλεον, ειδικα στη μανα μου, αρνουνται οτιδηποτε και τι βγαινει?
Νομιζω οτι ο θυμος δειχνει προσδοκιες. Δεν ειμαι και σιγουρη. Η θυμωμενη νευριασμενη αντιδραση κατι εχει σαν στοχο. Και εγω αυτο που εχει σαν στοχο δεν προκειται να το παρω ποτέ.

Ίσως δείχνει και προσδοκίες αλλά προσωπικά θεωρώ την ύπαρξη του θυμού ως κάτι θετικό τις περισσότερες φορές. Αν σκεφτούμε πως ο θυμός είναι συνήθως κρυμμένος πόνος, αίσθημα αδικίας κτλ το ότι αυτά τα συναισθήματα μεταμφιέζονται σε θυμό ίσως είναι η βαλβίδα που πρέπει να ανοίξει.
Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι οτι η μάνα σου προσπαθεί ακόμα να σου φορτώσει ευθύνες που δεν είναι δικές σου, το πρόβλημα είναι ότι εσύ την πιστεύεις πως είναι δικές σου ευθύνες, την έχεις πιστέψει ως τώρα και τις αναλαμβάνεις. Άρα αν εξαιτίας του θυμού κινητοποιηθείς στο να το εκφράσεις με λόγια στα μούτρα της οτι δεν είναι δικές σου αυτές οι ευθύνες, αυτό θα ναι για σένα, όχι για εκείνη. Είναι διαφορετικό να το σκέφτεσαι και να το αποφασίζεις μόνη σου στο μυαλό σου, οτι ναι ήταν λάθος αυτό που μου έκανε, κι είναι τελείως διαφορετικό το να βρίσκεις το κουράγιο ή την δύναμη να το ξεστομίζεις. Έστω και συμβολικά να το δεις.

[savatage]

Ίσως δείχνει και προσδοκίες αλλά προσωπικά θεωρώ την ύπαρξη του θυμού ως κάτι θετικό τις περισσότερες φορές. Αν σκεφτούμε πως ο θυμός είναι συνήθως κρυμμένος πόνος, αίσθημα αδικίας κτλ το ότι αυτά τα συναισθήματα μεταμφιέζονται σε θυμό ίσως είναι η βαλβίδα που πρέπει να ανοίξει.
Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι οτι η μάνα σου προσπαθεί ακόμα να σου φορτώσει ευθύνες που δεν είναι δικές σου, το πρόβλημα είναι ότι εσύ την πιστεύεις πως είναι δικές σου ευθύνες, την έχεις πιστέψει ως τώρα και τις αναλαμβάνεις. Άρα αν εξαιτίας του θυμού κινητοποιηθείς στο να το εκφράσεις με λόγια στα μούτρα της οτι δεν είναι δικές σου αυτές οι ευθύνες, αυτό θα ναι για σένα, όχι για εκείνη. Είναι διαφορετικό να το σκέφτεσαι και να το αποφασίζεις μόνη σου στο μυαλό σου, οτι ναι ήταν λάθος αυτό που μου έκανε, κι είναι τελείως διαφορετικό το να βρίσκεις το κουράγιο ή την δύναμη να το ξεστομίζεις. Έστω και συμβολικά να το δεις.

Μα το εχω κανει και πεταχτα και αναλυτικα. Οταν τα ειπα σχεδον ολα μαζεμενα και εβγαλα απο μεσα μου πολλα, αντε να κλονιστηκε για καμμια ωρα. Μετα περασαν οι μερες και της περασε και επανηλθε στην ιδια συμπεριφορα. Ο πατερας μου ειναι ανικανος και να ακουει και να καταλαβαινει οταν κατι δεν τον βολευει. Σε αυτον ομως παραδεχομαι οτι δεν τα εχω πει ετσι οπως πρεπει να τα ακουσει..
Το σκεφτομαι ομως.
Εχεις ταλεντο παιδι μου εσυ στην ψυχοθεραπεια, χαραμιζεσαι.

[elisabet]

Σαβ θα σε πιάσω απ΄το μαλλί τώρα :Ρ Δεν κάνω για ψυχοθεραπεία, εκνευρίζομαι!!! χαχαχα
Βρε σου λέω τόση ώρα για το να κάνεις για ΣΕΝΑ και συ συνεχίζεις και μου λες αν κατάλαβε ή όχι η μάνα σου. Ας μη καταλάβει ποτέ! Αυτό είναι το ένα σκέλος του να λες κάτι σε κάποιον. Του δίνεις την ευκαιρία να καταλάβει αν θέλει κι αν μπορεί στην τελική γιατί παίζει και να μην μπορεί. Αυτό είναι αμελητέο κατ εμέ, μπροστά στο άλλο σκέλος που είσαι εσύ η ίδια. Εσύ πρέπει να σε ακους να λες "Δεν είναι δική μου ευθύνη αυτό! Μου φορτώνεις τις δικές σου ευθύνες!" Ξεκινάς απ΄την μάνα σου ή τον πατέρα σου που είναι η πηγή του κακού και μετά το εφαρμόζεις γενικότερα. Μέχρι να το πιστέψεις.

Θα σου πω παράδειγμα με την δική μου μάνα που είναι μανούλα στους ψυχολογικούς εκβιασμούς. Έχει πάρει τον ρόλο του κακομοίρη, όχι πως δεν έχει περάσει πολλά κι απτους δικούς της και γενικότερα στην ζωή της, αλλά έχει καταβολεύτει σε αυτόν τον ρόλο. Του τύπου είμαι εγώ η κακομοιρούλα που αγχώνομαι πολύ, δεν μπορώ να κάνω τίποτα έχω παραλύσει απτο άγχος, δεν ξέρω το ένα, δεν ξέρω το άλλο, με πονάει εδώ με πονάει εκεί, δεν νιώθω καλά, βοηθήστε με. Αυτό το κάνει από το πιο σημαντικό, μέχρι το πιο απλό γελοίο πραγματάκι. Ειδικά αν σε δει να είσαι καλά για κάποιον λόγο, θα βρει τρόπο να σε γεμίσει ενοχές, άγχος και να σου φορτώσει όλα τα προβλήματα της. Πλέον, επειδή την έχω μελετήσει καλά, μόλις την δω να πάει να το κάνει, την σταματώ αμέσως και της το λέω κατάμουτρα οτι αυτό που μου λες τώρα, δεν με αφορά, είναι δικό σου πρόβλημα, μη μου το μεταφέρεις. Φυσικά το αρνείται, πολλές φορές μπορεί να βάλει και τα κλάματα μόλις της μιλήσω έτσι αλλά άσχετα από το πώς το εκλαμβάνει εκείνη (που αν με ρωτάς προσωπικά πιστεύω πως σε μεγάλο βαθμό έχει καταλάβει και κάνει προσπάθεια να το αποφύγει), εμένα μου κάνει καλό και μόνο που της το λέω. Μου κάνει καλό που υπενθυμίζω στον εαυτό μου εκείνη την στιγμή ότι δεν πρέπει να τσιμπήσω, μου κάνει καλό γιατί με "εκπαιδεύω" να μην τσιμπάω γενικότερα σε τέτοιες συμπεριφορές πέρα από την μάνα μου, μου κάνει καλό που παίρνω το ρίσκο να φανώ γαιδούρι στα μάτια της ή στα μάτια άλλων.