Ξέρω το μέρος που θέλω να πάω, αλλά δεν ξέρω τον σωστό δρόμο...
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 3 123 LastLast
Results 1 to 15 of 38
  1. #1
    Member
    Join Date
    Sep 2008
    Posts
    63

    Ξέρω το μέρος που θέλω να πάω, αλλά δεν ξέρω τον σωστό δρόμο...

    Αρχικά θα πω ότι η αναζήτηση να ανακαλύψω τί με οδηγεί να αισθάνομαι πολλές φορές ανυπόφορο τον ίδιο μου τον εαυτό, με οδήγησε στο να μπω σε αυτό το site. Αυτά που διάβασα με μπέρδεψαν, αλλά περισσότερο με φόβησαν...δεν βρήκα καμία περίπτωση που να την ταυτίσω με αυτό που αισθάνομαι, γι'αυτό και αποφάσισα να αναφερθώ στην δική μου αναζήτηση.
    Είμαι μία γυναίκα τριάντα χρονών και το μικρότερο παιδί της οικογένειας μετά από 2 αγόρια που με χωρίζουν 10 χρόνια από τον έναν και 8 από τον άλλο. Δεν θα το αρνηθώ ότι ήμουν το επίκεντρο της προσοχής, αφού ήμουν η λεγόμενη "μικρή πριγκίπισσα". Κάνοντας μία απογραφή της ζωής μου θα πω ότι η υπερβολική αγάπη και προσοχή όλων των μελών της οικογένειας μου, μου έδωσε σαφώς μία πολύ καλή ανατροφή αλλά και απερίγραπτα πολλές ανασφάλειες. Η κυριότερη αυτών; Φοβάμαι να προσπαθήσω για να κάνω την ζωή μου καλύτερη. Ξέρω ότι αυτό που ζω τώρα δεν με ικανοποιεί, ξέρω βαθιά μέσα μου τί θέλω, αλλά δεν ξέρω πώς να το αποκτήσω. Ίσως και οι άνθρωποι που συνάντησα στο μονοπάτι της ζωής μου να μην μ'ενέπνευσαν για να δραστηριοποιηθώ περισσότερο. Κρυβόμουν πάντα πίσω από την ασφάλεια κάποιου άλλου, χωρίς να μπορώ να σταθώ μόνη σαν μονάδα και να βλέπω τον εαυτό μου με υπερηφάνια. Δεν αισθάνομαι υπερήφανη για τίποτα μέχρι τώρα, παρά μόνο για τα δύο μου παιδιά (3 και 1 1/2 ετών) για τα οποία και πάλι θεωρώ ότι από αυτά που ξέρουν μέχρι τώρα, εγώ δεν συνέβαλλα σε τίποτα.
    Πριν από 11 χρόνια, γνώρισα τον άντρα μου. Με τράβηξε ο ισχυρότατος χαρακτήρας του και η σιγουριά του ότι θα έλεγχε όλες τις καταστάσεις ώστε τίποτα να μην πάει στραβά. Κι όμως, ακόμα και λίγες ημέρες πριν από τον γάμο μας, κάτι μου έλεγε ότι έπρεπε να αποχωρήσω από όλο αυτό. Έμεινα όμως, από ανασφάλεια δεν ξέρω για τί. Ακόμα και η οικογένειά του μ'έβλεπε σαν κατώτερη τους όπως και όλα τα υπόλοιπα μέλη της δικής μου οικογένειας, αλλά εγώ απλά το δεχόμουν. Λίγες ημέρες μετά τον γάμο, αισθανόμουν κιόλας φυλακισμένη αλλά έδινα μόνη μου την εξήγηση ότι ήμουν απλώς ανάποδη και προβληματική. Και απόφάσισα να προσπαθήσω. Με τον σύντροφό μου δεν αισθανόμουν ότι είχαμε τίποτα κοινό, αλλά μου άρεσε ότι ήταν κοινωνικός και μ'έκανε να γελάω. Δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα στην αρχή, αλλά γυρίζοντας πίσω τον χρόνο τώρα, καταλαβαίνω ότι απλά έκανα εγώ πίσω σε όλα μου τα θέλω. Οι φίλες, εξαφανίστηκαν, γιατί το ήθελε αυτός και η αυτοπεποίθησή μου μαζί με αυτές σιγά-σιγά. Η μεγάλη έκρηξη ήρθε όταν έμεινα έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Το πρόβλημα ήταν τί όνομα θα του δίναμε. Οι συγκρούσεις απίστευτες. Συζητήσεις με τις ώρες με τον άνδρα μου στις οποίες συμφωνούσαμε πάντα και έπειτα από την επίσκεψή του στους γονείς του, ερχόντουσαν οι ανατροπές η μία μετά την άλλη. Ένα χρόνο μετά την γέννηση του παιδιού και αφού είχαμε συμφωνήσεις ότι θα πάρει τ'όνομα του πατέρα μου, μία επίσκεψη του δικού του πατέρα στο σπίτι μας και το "άδειασμα" το δικό μου μπροστά στα μάτια του συζύγου μου, ήταν το ισχυρότερο πλήγμα του γάμου μας. Με μείωσε σαν γυναίκα, σαν σύζυγο και σαν μητέρα και φυσικά έπιασε στο στόμα του και τον πατέρα μου, λέγοντας με στόμφο ότι το μονο που μου προσέφερε ήταν που μ'έσπειρε (αυτό είπε κατά λέξη)και ότι δεν άξιζε να πάρει το παιδί μου τ'όνομά του. Η αντιμετώπιση του συζύγου μου σε όλο αυτό, ήταν άκρως ανύπαρκτη. Καθόταν απλά με το κεφάλι σκυμένο και άκουγε τις προσβολές του πατέρα του χωρίς να τον συνετίσει ούτε μία στιγμή. Εκείνη ήταν η ημέρα που αποφάσισα να κόψω κάθε επαφή μαζί τους καθώς και η ημέρα που έμαθα ότι ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί μου, το πολυπόθητο για όλους αγόρι (το πρώτο ήταν κορίτσι). Αυτό το χαστούκι στο πρόσωπο που έφαγα τότε, μ'εξόργισε και άρχισα να δίνω και την παραμικρή σημασία στην κάθε συμπεριφορά του συζύγου μου σε σχέση με μένα, αξιολογόντας την με μεγαλύτερη βαρύτητα. Ανακάλυψα λοιπόν κάτι που συνέβαινε από την αρχή αλλά εγώ, καλοπροαίρετη όπως πάντα, δεν το είχα εκλάβει ποτέ όπως πραγματικά ήταν. Ήμουν η τελευταία του προτεραιότητα στα πάντα. Ήταν πρώτα γιός, μετά αδερφός, μετά φίλος, μετά γείτονας και μετά σύντροφος. Οτιδήποτε και αν έλεγα, το απαξίωνε με τον χειρότερο τρόπο, όπως κι εμένα την ίδια πολλές φορές. Ένιωθα παραγκωνισμένη, ο τελευταίος τροχός την αμάξης. Και το πρόβλημα εστιαζόταν πάντοτε στο ότι θεωρούσε υπεβολική την στάση μου απέναντι στους γονείς του,στους οποίους δεν κακομίλησα ποτέ, απλά ήμουν απόμακρη και αποστασιοποιημένη.
    Η κυκλοθυμία μου ήταν απερίγραπτη και το άδειασμα της ψυχής μου ολοένα και μεγαλύτερο. Ο ισχυρός χαρακτήρας του είχε μετατραπεί προ πολλού σε σατραπισμό. Φωνές για το μαραμικρό. Ακόμα και αν το φαγητό δεν είχε αλάτι. Η βρισιές του έπερναν και έδιναν, η ηρεμία είχε χαθεί για πάντα. Κι εγώ εκεί να παραμένω σιωπηρός θεατής της ζωής μου που έφευγε και οι ανασφάλειές μου να μεγαλώνουν κάθε μέρα και περισσότερο.
    Ακόμα και τώρα που κάτω από τις απειλές του κατάφερα να ξεστομίσω το "θέλω να χωρίσουμε",πράγμα που σκεφτόμουν εδώ και καιρό αλλά η σκέψη και μόνο με τρομοκρατούσε, η ψυχολογία μου έχει πιάσει πάτο. Αισθάνομαι πιο ανίσχυρη και πιο μικρή από ποτέ. Και ειλικρινά δεν με νοιάζει για μένα, όσο για τα παιδιά μου για τα οποία επιβάλλεται να είμαι δυνατή και σίγουρη. Η σύγχυση που αισθάνομαι δεν μ'αφήνει να λειτουργήσω σε κανένα τομέα της ζωής μου. Στη δουλειά οι απροσεξίες μου μ'έχουν κάνει υπόλογη πολλές φορές. Νιώθω ότι χάνω τον έλεγχο της ζωής μου. Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να κοιμηθώ, να φάω...δεν διασκεδάζω πλέον με τίποτα, ούτε καν με τα ίδια μου τα παιδιά. Νιώθω εγκλωβισμένη... Ξέρω ότι πρέπει να θωρακιστώ ψυχικά, αλλά δεν ξέρω τον τρόπο.δεν γνωρίζω εάν καταφέρω να βρω την ηρεμία που μου χρειάζεται στο γραφείο κάποιου ψυχολόγου. Σκεφτομαι πολλές φορές ότι αν ζητήσω επαγγελματική βοήθεια, απλά θα θεωρηθώ ηλίθια ή υπερβολική. Έχω βέβαια και μία πολύ μικρή εμπειρία από έναν ψυχολόγο στην περίοδο της εφηβείας μου, στον οποίο είχα πάει λόγω υπερβολικού άγχους που μου είχε δημιουργήσει προβλήματα υγείας, αλλά μετά από 4 εντελώς βαρετές συνεδρίες, την θυμάμαι να με ακούει και να χασμουργιέται. Απλά δεν ξέρω αν μπορώ να ξαναεμπιστευτώ κάποιον ειδικό, μη θέλοντας να τους βάλω όλους στο ίδιο καλάθι όπως λέει και ο λαός.
    Θα ήθελα πολύ να ακούσω μία γνώμη, μία κατευθυντήρια γραμμή, μία απλή σκέψη. Έτσι για να αισθανθώ ότι δεν είμαι μόνη.
    Ευχαριστώ

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2006
    Location
    home which home
    Posts
    2,326
    To ηθικο διδαγμα ειναι οτι δεν πρεπει να συμβιβαζομαστε στη ζωη επειδη φοβομαστε οτι δεν θα τα καταφερουμε, επειδη βαριομαστε να σκεφτουμε για τον εαυτο μας και να αποφασισουμε, επειδη νιωθουμε αδυναμοι να σηκωσουμε κεφαλι και οτι οι αλλοι ξερουν καλυτερα για μας.. οταν παμε να μη ζησουμε, η ζωη μας τιμωρει μου φαινεται, θελει να αξιοποιουμε το δυναμικο μας και να σκεφτομαστε και να πραττουμε εμεις για μας..

  3. #3
    Member
    Join Date
    Nov 2007
    Location
    Αθήνα
    Posts
    56
    Αν η κατάσταση ειναι όπως τη περιγράφεις, χώρισε τον. Αργά η γρήγορα θα το κάνεις γιατί απλά οι ανθρωποι δεν αλλάζουν. Η υποτίμηση ειναι βία και η βία μπορεί να είναι είτε σωματική είτε λεκτική. Και φυσικά το αποτέλεσμα της το βιώνεις καθε μέρα στη ζωη σου στη δουλεια σου, παντού. Πιστευεις οτι τα αγγελούδια σου δε θα εισπράξουν αυτή τη πίεση που νοιώθεις? Είναι λάθος να πιστευεις πως θα νοιώθουν καλύτερα δίπλα σε μια δυστυχισμένη μάνα. Στο λέω αυτό γιατί έζησα από κοντα μια φίλη που είχε πάψει να γελάει αλλά έλεγε πως κανει υπομονή για τη κόρη της. Ετσι ηταν κι ο δικός της σύζυγος ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΟΣ. Δε χώρισε τελικά όταν έπρεπε αλλα σε μεγάλη ηλικία γύρω στα 50. Η κορη της, γυναίκα πια, δε της συγχωρησε ποτέ τη δυστυχία που βίωσε στα παιδικάτα της εξαιτίας της καταπιεσμένης δυστυχισμένης ανικανοποίητης μανας της. Και έτσι η φίλη μου εμεινε στα 50 μόνη χωρις πολλές ευκαιρίες να ξαναφτιάξει τη ζωη της και να διεκδικήσει το κομματι της χαράς που όλοι αξίζουμε. ΑΠΛΑ ΣΚΕΨΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Ισως αυτο να σε βοηθήσει να παρεις αποφάσεις

  4. #4
    Banned
    Join Date
    Oct 2007
    Posts
    2,515
    nektaria, να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια, γιατί δεν είναι καθόλου ηλίθιοι ή υπερβολικοί οι λόγοι που έχεις. Διαβάζοντας το κείμενό σου είναι λογικό κάποιος να σου απαντήσει \'χώρισέ τον\'. Προτού όμως κάνεις ένα τέτοιο βήμα, θα ήταν καλό να δουλέψεις λίγο με τον εαυτό σου, να δεις αν μπορεί με κάποιον τρόπο να βελτιωθεί η επικοινωνία με τον άντρα σου (αυτό θα χρειαστεί ακόμα και σε περίπτωση διαζυγίου - αλήθεια, τι σου απάντησε στο \'θέλω να χωρίσουμε\';) και μετά να πάρεις αποφάσεις και να σχεδιάσεις την πορεία σου.

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2008
    Location
    ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
    Posts
    426
    Δεν νομίζω ότι το πρωταρχικό πρόβλημα σου είναι ο άντρας σου Νεκταρία , αλλά ΕΣΥ !
    Ειναι οι ανασφάλειες σου, είναι οι φοβίες σου , είναι η προσωπική διεργασία και αυτογνωσία που χρωστάς στον εαυτό σου .
    Πρέπει να αντιμετωπίσεις στα ίσια τον \'\'κακό σου εαυτό\'\' , αυτός είναι η βαθύτερη αιτία για την κατάσταση την οποία βιώνεις σήμερα . Δεν είναι εύκολα τα πράγματα το ξέρω και είναι μακρύς ο δρόμος και έχει ανηφόρα μπόλικη , μα είναι μονόδρομος εάν θες να κερδίσεις πίσω τη ζωή σου.
    Όταν θα αρχίσεις εσύ η ίδια να εκτιμάς και να σέβεσαι και να καμαρώνεις τον εαυτό, θα εισπράξουν αυτό το μήνυμα και οι γύρω σου και τότε πολλές εξισορροπείς θα αλλάξουν .Αλλά μέχρι τότε έχεις πολύ δρόμο και μην περιμένεις να το διανύσεις από τη μια στιγμή στην άλλη , θα πάρει χρόνο και ίσως διαρκέσει χρόνια ολόκληρα , μα αξίζει σε διαβεβαιώνω , είναι ο δρόμος προς την ολοκλήρωση, την ωριμότητα ,την ευτυχια, και την συνάντηση με τον πραγματικό εαυτό μας.
    Καλο ανεμο στα πανια σου ...!

  6. #6
    Member
    Join Date
    Sep 2008
    Posts
    63
    καταρχάς πραγματικά ευχαριστώ για το ενδιαφέρον με το οποιο προσεγγίσατε όλοι τους δικούς μου δαίμονες και φυσικά οφείλω στον καθένα σας ξεχωριστά μία δική μου προσσέγιση στα δεδομένα που μου παραθέτετε.
    carrie - σίγουρα δεν ξέρει κανένας καλύτερα το δικό μας καλό απ\'οτι εμείς οι ίδιοι, απλά χρειάζεται μεγάλη τόλμη στις κινήσεις σου και φυσικά απόλυτη σιγουριά στον εαυτό σου, ειδικά όταν οι δικές σου αποφάσεις επιρεάζουν άμεσα και άλλους όπως είναι τα παιδιά που εξαρτώνται ολοκληρωτικά από εσένα. Είναι όμως δεδομένο ότι η ζωή είναι για τους τολμηρούς και σίγουρα κάποια στιγμή τα παιδιά θα εκτιμήσουν περισσότερο μία μαμά που τόλμησε την ανατροπή και έδωσε τον καλύτερό της εαυτό για να είναι οι συνθήκες ζωής καλύτερες για την ίδια και κατ\'επέκταση γι\'αυτά, παρά μία οικτρή μοιρολάτρη που δέχεται μία κατάσταση που δεν την ικανοποιεί από ανασφάλεια και μόνο. Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να είμαι το καλύτερο δυνατό παράδειγμα για τα ίδια.
    celia - τα παιδιά αυτή τη στιγμή και ιδιαίτερα η κόρη μου που έχει μία καλύτερη αντίληψη των πραγμάτων, βλέπει συνεχώς μία μαμά κατιφή και λυπημένη, έτοιμη να βαλαντώσει στο κλάμα. Τις φορές μάλιστα που δεν καταφέρνω να κρατηθώ, έρχομαι αντιμέτωπη μ\'ένα 3χρονο κοριτσάκι να προσπαθεί να μου δώσει δύναμη λέγοντας μου \"μαμά μου μην κλαίς..είσαι καλά\". Αυτές οι καταστάσεις ξέρω ότι είναι άκρως βιωματικές για τα παιδιά και ήταν το καμπανάκι που μ\'έβαλε στην διαδικασία να προσπαθήσω ν\'αλλάξω τα δεδομένα γιατί αυτές οι ψυχές δεν μου φταίνε σε τίποτα.
    marina38 - επικοινωνία με τον άντρα μου δεν είχαμε ποτέ. Μέλημά μου αυτή την στιγμή είναι να κάνω υπομονή για να καταφέρω τουλάχιστον αυτό. Να έχουμε μία υποτυπώδη συνεννόηση για χάρη των παιδιών. Τί μου απάντησε όταν του είπα να χωρίσουμε; και πάλι τα λεγόμενά του ήταν απαξιωτικά λέγοντάς μου ότι από το σπίτι θα φύγω μόνο πεθαμένη, πώς θα ζήσω με τα λίγα λεφτά που κερδίζω από την δουλειά μου, ότι δεν είμαι ικανή μάνα και ότι σκέφτομαι μόνο την πάρτη μου, ότι είμαι παρτάκιας και ότι θέλω να κάνω την ζωή μου και φυσικά χρησιμοποιεί στο έπακρο την αδυναμία που του έχει η μικρή, κάνοντάς την να τον αναζητάει συνεχώς και να λέει ότι δεν θέλει να φύγει ο μπαμπάς βαλαντώνοντας διαρκώς στο κλάμα. Φυσικά θα πρέπει να παραδεκτώ ότι είναι ένας καταπληκτικός μπαμπάς που έχει ψύχωση κυριολεκτικά με τα παιδιά και την χρησιμοποιεί σαν μοχλό πίεσης επάνω μου.
    Thessalo - μα φυσικά και παραδέχομαι ότι το πρόβλημα είμαι εγώ και μόνο εγώ. Επίσης ξέρω ότι τα πράγματα θέλουν δουλειά, επιμονή και υπομονή. Παρόλη την άσχημη ψυχολογική μου κατάσταση, κάτι βαθιά μέσα μου μου λέει ότι όλα θα πάνε παραπάνω από καλά. Και μόνο που κατάφερα να εκφράσω για πρώτη φορά στη ζωή μου αυτό ακριβώς που με πικραίνει στον άντρα μου, είναι πιστεύω η αρχή του δύσκολου δρόμου που θα πρέπει να διανύσω για ν\'αγαπήσω τον εαυτό μου, να πιστέψω στις δυνάμεις μου και α φτάξω έναν μικρόκοσμο καλύτερο για μένα και για τα παιδιά κατ\'επέκταση.
    Σας ευχαριστώ ειλικρινά όλους....

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2008
    Location
    ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
    Posts
    426
    Nektaria είναι ο αγώνας της ζωής σου αυτός , όποτε μην το αναβάλεις ούτε μια ώρα πλέων !

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Posts
    939
    Νεκταρία μου καλημέρα και καλώς ήρθες στην παρέα μας.
    Η ιστορία σου μου θύμισε το παραμύθι της Ραπουνζέλ...Μια πριγκίπισσα που οι δικοί της έκαναν τα πάντα για να την προστατεύσουν απο τις βλέψεις της κακιάς μάγισσας και η οποία τελικά κατέληξε φυλακισμένη στον πανύψηλο πύργο της...
    Πράγματι απο όσα λες μου μοιάζεις σαν μια πριγκίπισσα που δεν έχει μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό της και να κινείται στη ζωή γιατί έχει συνηθίσει να το κάνουν άλλοι για εκείνοι, οι υπασπιστές της, οι κυρίες των τιμών, ο βασιλιάς και η βασίλισσα.
    Αυτή η πριγκίπισσα όμως έχει μέσα της τα γονίδια και το δυναμικό να γίνει κάποια στιγμή μια μεγάλη βασίλισσα και να αναλάβει τη διακυβέρνηση του βασιλείου της.
    Ίσως είμαι φαντασιόπληκτη, αλλά θυμάμαι πολλούς μύθους και παραμύθια να μιλούν για τις κακουχίες τέτοιων καλομαθημένων και υπερπροστατευμένων πριγκιπισσών...κι αν θυμάμαι καλά καμιά τους δεν χάνεται στο τέλος. Ίσα ίσα κάθε μια απο αυτές αναγκάζεται μέσα στην κακουχία να βρει την εσωτερική της δύναμη, προκειμένου να επιβιώσει.
    Κι έτσι μεταμορφώνεται στη βασίλισσα που προορίζεται να γίνει.
    Καταλαβαίνω οτι σου είναι δύσκολο να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια, λόγω της προηγούμενης εμπειρίας σου, και λόγω του οτι πιστεύεις οτι θα θεωρηθείς ηλίθια ή υπερβολική. Θέλω να σου πω όμως οτι εγώ προσωπικά δεν σε θεωρώ ούτε ηλίθια, ούτε υπερβολική. Πιστεύω οτι ζεις μια πολύ δύσκολη κατάσταση και οτι αξίζεις τη βοήθεια που τόσο δυνατά ζητάς. Επίσης, απο τον τρόπο που γράφεις έχω την αίσθηση οτι είσαι ένα αξιόλογο άτομο, με πάρα πολλά πράγματα να πει, που κάθε άλλο παρά βαρετά είναι. Ο τρόπος διήγησής σου με τράβηξε και με γοήτευσε.
    Σου εύχομαι ο, τι καλύτερο στην αναζήτησή σου και στη ζωή σου και το κυριότερο να ζητήσεις και να λάβεις τη βοήθεια που χρειάζεσαι.
    Μάκια...

  9. #9
    Member
    Join Date
    Sep 2008
    Posts
    63
    Αγαπητή Φοίβη....δεν φαντάζεσαι πώς είναι να σε θεωρούν όλοι τόσο αξιόλογο άτομο, να έχουν εμπιστοσύνη στην άποψή σου επί παντός επιστητού, να θεωρούν ότι έχεις την σωστή λύση για το οποιοδήποτε πρόβλημα κι εσύ να μην μπορείς να βάλεις σε μία τάξη την ίδια σου τη ζωή...άσε που όλοι με θεωρούν ίσως το δυνατότερο άτομο που έχουν συναντήσει στην ζωή τους και μου έχουν τόσο επιστοσύνη όση δεν έχω εγώ για μένα την ίδια....πιστεύω ότι η \"τιμωρία\" μου είναι να μπορώ να δίνω απλόχερα στους άλλους αυτά που αποζητάω εγώ η ίδια...τρελλό αλλά πραγματικό. Σ\'ευχαρστώ για τα τόσο καλά σου λόγια, πραγματικά.

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Posts
    939
    Σαν κατάρα μου ακούγεται αυτό. Πάλι τα παραμύθια μου θύμισες και κάτι προικισμένες βασιλοπούλες που όμως οι ίδιες ήταν τόσο δυστυχισμένες.
    Θα \'θελες να είχες μια φιλενάδα σαν και σένα ε? Να τη συμβουλεύεσαι, να θαυμάζεις τη δύναμή της, να σου δίνει απλόχερα αυτά που ζητάς. Κάποια πάνω και έξω απο σένα, αλλά ταυτόχρονα σαν και εσένα, με τις δικές σου ιδιότητες, να βάλει τάξη στη ζωή σου? Ή όχι?
    Μάκια...

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2008
    Location
    ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
    Posts
    426
    Φοίβη επειδή εγώ τα φοβάμαι αυτά τα παραμύθια δεν μας λες κάτι πιο αισιόδοξο .
    Μήπως έχεις καμία ιδέα από που να ξεκινήσω να αλλάξω κάτι που δεν μου αρέσει στη ζωή μου , χωρίς αντιπαραβολή σε παραμύθι εάν γίνεται:)

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Posts
    939
    Και γιατί παρακαλώ να έχω εγώ ιδέα για το πώς εσύ να αλλάξεις τη ζωή σου? Ευχαριστώ πολύ αλλά τέτοια ευθύνη να μου λείπει!;)
    Μάκια...

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2008
    Location
    ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
    Posts
    426
    Να αλλάξω την ροή τής συζητήσεις ήθελα απλά :)

  14. #14
    Member
    Join Date
    Sep 2008
    Posts
    63
    καταρχάς δεν υπάρχει λόγος αντιπαράθεσης...πάντοτε τα παραμύθια τα διηγούνται οι μεγάλοι στα παιδιά με βασικό τους μέλημα το ηθικό δίδαγμα...μέσα από μία απλή ιστορία με πρόσωπα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον, προσπαθείς να περάσεις το μήνυμα για κάποια διαφορετική αξία της ζωής κάθε φορά...εμένα πάντως το παραμύθι με την Ραπουνζέλ, μ\'έβαλε στην διαδικασία να καταλάβω πολλά και να αισθανθώ σαν μικρό παιδί που μέσω μιας εικονικής πραγματικότητας, αγγίζει την αναγκαιότητα της δικής του ύπαρξης, μετατρέποντας το δίδαγμα αυτού του παραμυθιού ανάλογα με τα δικά μου ζητούμενα.

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Posts
    939
    Χαίρομαι Νεκταρία μου που πήρες το παραμύθι της Ραπουνζέλ και το χρησιμοποίησες σαν πόρτα για προσωπικές σου ανακαλύψεις. Να σαι καλά!
    Μάκια...

Page 1 of 3 123 LastLast

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •