Μία βοήθεια από κάποιον που θα καταλάβει και δε θα κρίνει

[savatage]

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης. Απαγορεύονται οι διαγνώσεις.

Και γενικως μην προδικαζεις τι θα σου πει ο ψυχιατρος ή ο ψυχολογος.

[JEAN]

Αγαπητέ Jean, ευχαριστώ για το μήνυμά σου.

Με ενθαρρύνει αρκετά το ότι βλέπω άτομα που δε με γνωρίζουν καν, να προσπαθούν να με καθοδηγήσουν προς μία λύση. Η αλήθεια είναι τρέμω στην ιδέα της κατάθλιψης, κυρίως γιατί δε θα ήθελα ποτέ να πάρω αντικαταθλιπτική αγωγή, φοβάμαι τον εαυτό μου χωρίς τα χάπια, ποσώς με τόσο δυνατά φάρμακα που έχουν παρενέργειες. Για τα αγχολυτικά πάλι δεν γνωρίζω, δεν έχω πάρει ποτέ μου, και δεν έχω ιδέα όταν/εάν ξεκινήσω να μιλάω με ειδικό, εάν θα μου τα γράψει. Το να πάω μόνη μου να ζητήσω κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να το κάνω (αν και είμαι σίγουρη δεν εννοείς αυτό). Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι χρειάζομαι αγωγή - κι αυτό είναι κατάλοιπο της παλιάς μου πεποίθησης ότι δεν χρειαζόμαστε βοήθεια κι όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε μόνοι μας.

Αν πίστευα στο κάρμα θα μου έλεγα τώρα, karma is a bitch.

ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ!!!
ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΩ ΦΑΡΜΑΚΑ,ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΝΟΙΩΘΩ ΑΔΥΝΑΜΟΣ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΛΑ!!!
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΒΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ!ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟ ΚΑΙ ΝΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΦΑΡΜΑΚΑ ΕΦ ΟΡΟΥ ΖΩΗΣ!!!!!!!
ΑΥΤΑ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΠΟΥ ΛΕΣ ΕΣΥ,ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝ ΤΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΕΦ ΟΡΟΥ ΖΩΗΣ.
ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΦΙΛΟΣ SAVATAGE ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΘΑΝΟ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΕΙΝΑΙ:ΟΣΟ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ,ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΠΙΣΩ!ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ΕΝΑ ΣΤΟΜΑΧΙ ΕΧΟΥΜΕ!!!!
ΔΕΝ ΣΤΑ ΛΕΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΑΓΧΩΣΩ,ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ! !!!
ΑΠΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΠΕΙΣΩ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΡΙΖΑ!!!
ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΜΟΝΗ ΣΟΥ,ΑΥΤΑ ΘΑ ΣΟΥ ΞΑΝΑΒΓΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ.ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ.ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΟΥΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΩΣΕΙΣ ΕΣΥ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ, ΘΑ ΔΕΙΣ ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΜΑΥΡΙΛΑ ΘΑ ΦΥΓΕΙ!!!!!!!!!!!
ΜΗΝ ΚΑΘΕΣΑΙ ΝΑ ΒΑΣΑΝΙΖΕΣΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ!!!!!
ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΤΑΘΛΙΨΑΡΑ ΕΙΧΑ,ΟΜΩΣ ΑΝΑ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΓΕΛΟΥΣΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΕΡΝΟΥΣΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΟΥΝ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ!!!!
ΚΙ ΟΜΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ! !!!!!
ΕΚΑΝΕ ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΕΙ ΟΤΙ ΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΩ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ!!!!
ΚΑΙ ΎΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ!!!!!
ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ 35.
ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΑΛΛΟ ΕΤΣΙ.ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!!!
ΤΕΛΕΙΩΣΕ,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ!!!!
ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙΣ,ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ.ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΠΕΣ ΤΑ ΟΛΑ ΟΜΩΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΡΥΨΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙΣ ΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΝΑ ΣΕ ΣΤΕΙΛΕΙ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ.ΚΑΙ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑ,ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ!ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ!!!
ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ ΚΑΙ ΖΗΣΕ.
ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΕΛΛΑΤΩΝΕΙΣ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΚΟΨΕΙΣ!!!!!
ΣΕ ΠΟΙΑ ΧΩΡΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ?


Εστάλη από GT-I9305 στο E-Psychology.gr Mobile App

[SeaGull]

ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ!!!
ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΩ ΦΑΡΜΑΚΑ,ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΝΟΙΩΘΩ ΑΔΥΝΑΜΟΣ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΛΑ!!!
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΒΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ!ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟ ΚΑΙ ΝΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΦΑΡΜΑΚΑ ΕΦ ΟΡΟΥ ΖΩΗΣ!!!!!!!
ΑΥΤΑ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΠΟΥ ΛΕΣ ΕΣΥ,ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝ ΤΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΕΦ ΟΡΟΥ ΖΩΗΣ.
ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΦΙΛΟΣ SAVATAGE ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΘΑΝΟ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΕΙΝΑΙ:ΟΣΟ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ,ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΠΙΣΩ!ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ΕΝΑ ΣΤΟΜΑΧΙ ΕΧΟΥΜΕ!!!!
ΔΕΝ ΣΤΑ ΛΕΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΑΓΧΩΣΩ,ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ! !!!
ΑΠΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΠΕΙΣΩ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΡΙΖΑ!!!
ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΜΟΝΗ ΣΟΥ,ΑΥΤΑ ΘΑ ΣΟΥ ΞΑΝΑΒΓΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ.ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ.ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΟΥΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΩΣΕΙΣ ΕΣΥ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ, ΘΑ ΔΕΙΣ ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΜΑΥΡΙΛΑ ΘΑ ΦΥΓΕΙ!!!!!!!!!!!
ΜΗΝ ΚΑΘΕΣΑΙ ΝΑ ΒΑΣΑΝΙΖΕΣΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ!!!!!
ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΤΑΘΛΙΨΑΡΑ ΕΙΧΑ,ΟΜΩΣ ΑΝΑ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΓΕΛΟΥΣΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΕΡΝΟΥΣΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΟΥΝ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ!!!!
ΚΙ ΟΜΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ! !!!!!
ΕΚΑΝΕ ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΕΙ ΟΤΙ ΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΩ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ!!!!
ΚΑΙ ΎΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ!!!!!
ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ 35.
ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΑΛΛΟ ΕΤΣΙ.ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!!!
ΤΕΛΕΙΩΣΕ,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ!!!!
ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙΣ,ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ.ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΠΕΣ ΤΑ ΟΛΑ ΟΜΩΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΡΥΨΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙΣ ΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΝΑ ΣΕ ΣΤΕΙΛΕΙ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ.ΚΑΙ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑ,ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ!ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ!!!
ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ ΚΑΙ ΖΗΣΕ.
ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΕΛΛΑΤΩΝΕΙΣ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΚΟΨΕΙΣ!!!!!
ΣΕ ΠΟΙΑ ΧΩΡΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ?


Εστάλη από GT-I9305 στο E-Psychology.gr Mobile App

Αγγλία βρίσκομαι.
Δε φοβάμαι μην με παραπέμψουν σε ψυχίατρο, αυτό το θεωρώ (πλέον) σχεδόν δεδομένο. Φοβάμαι διότι έχω κάποια άτομα στη ζωή μου που ακολουθούν τις προαναφερθείσες αγωγές με διάφορα αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά, και τους έχουν επηρεάσει την καθημερινότητα στο έπακρο (λόγω των παρενεργειών), αλλαγές στο ωράριο, στη διάθεση, τάσεις αυτοκτονίας, κλπ. τα ξέρετε.. δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε περιθώριο να γίνω χειρότερα απ'όσο είμαι τώρα.

Πάντως μπράβο σου που βρήκες το κουράγιο και τη δύναμη να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα από τη ρίζα του.

Όσον αφορά στις κρίσεις πανικού που αναφέρθηκαν παραπάνω: είμαι παντελώς άσχετη στα θέματα ψυχικών διαταραχών, δεν έχω ιδέα από συμπτώματα, τι είναι η κατάθλιψη, τι είναι οι κρίσεις πανικού, αν πρέπει να έχεις συγκεκριμένους παλμούς καρδιάς ή συγκεκριμένα συμπτώματα για να θεωρηθεί ότι βιώνεις κρίση πανικού. Και με βάση αυτά που έχω διαβάσει, δεν το έχω περάσει, όχι. Ωστόσο τουλάχιστον δύο-τρεις φορές τη βδομάδα με πιάνει ταχυκαρδία που σταδιακά λόγω των ψυχαναγκαστικών μου σκέψεων γίνεται χειρότερη, ιδρώνω ακατάπαυστα και οδηγούμαι από μόνη μου σε αρρυθμία, και στο να πεταχτώ απότομα από το κρεβάτι νομίζοντας ότι έχει σταματήσει η καρδιά μου.

Αυτά τα ευχάριστα.

[JEAN]

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.

[αλεξανδρος_77]

με το ντρεπομαι το ενα ντρεπομαι το αλλο ντρεπομαι εκεινο δυσκολευεις φοβερα οσους προσπαθουν να σου μιλησουν

[SeaGull]

με το ντρεπομαι το ενα ντρεπομαι το αλλο ντρεπομαι εκεινο δυσκολευεις φοβερα οσους προσπαθουν να σου μιλησουν

Το γνωρίζω, κι είναι ένα από τα ζητήματα που προσπαθώ να επιλύσω. Ήταν μεγάλο βήμα για μένα να μιλήσω, έστω και με ανωνυμία εδώ μέσα. Ευχαριστώ για το μήνυμα.

[giorgos35]

Καλησπέρα.

Είμαι στα 27 μου χρόνια, και ολοκληρώνω ένα πάρα πολύ δύσκολο μεταπτυχιακό, πάνω στο αντικείμενο που λάτρευα όλη μου τη ζωή, στο εξωτερικό. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω αυτό το post, από τη μία έχω τόσα πολλά πράγματα να πω που κατακλύζουν το μυαλό μου, από την άλλη δεν ξέρω καν αν έχει νόημα, δεδομένου του ότι έχουν χιλιοειπωθεί τα ίδια πράγματα από ένα σωρό άτομα και θα μπορούσα ''απλά'' να κοιτάξω για βοήθεια σε παρόμοιες ιστορίες. Πάντα θεωρούσα (κι ακόμα δυσκολεύομαι να παραδεχτώ το αντίθετο), ότι είμαι υπερβολικά δυνατή, δυναμική, έξυπνη, και έτοιμη να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία βρεθεί στο διάβα μου. Πάντα ήμουν το άτομο της οικογένειας στο οποίο όλοι πίστευαν ότι θα πάει μπροστά, θα πετύχει, δε θα απογοητεύσει ποτέ τους γονείς, και δεν τους απογοήτευσα πραγματικά ποτέ, τουλάχιστον επιδερμικά δεν το έκανα, δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για μένα, για τον πραγματικό μου χαρακτήρα, για τις φοβίες μου, τις ανασφάλειές μου, τα εντελώς διαφορετικά ιδανικά που εκπροσωπώ σε σχέση με εκείνους.

Άργησα πολύ να πιστέψω στους ψυχολόγους και στους ψυχιάτρους, και στο ότι υπάρχουν γενικά ψυχικές ασθένειες. Και ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό, και ζητώ συγγνώμη από όλους σας, χωρίς να σας ξέρω. Πάντα πίστευα ότι είτε είσαι drama queen και θέλεις όλη την προσοχή πάνω σου, είτε κάτι πάει εντελώς στραβά με το νευρολογικό σου σύστημα και πρέπει να σε κλείσουν σε άσυλο, δηλαδή όπως θεωρούσα τότε, μόνο τα δύο ''άκρα'' (ντρέπομαι ακόμη και που τα γράφω), δεν είχα καταλάβει πόσο ευρύ και περίπλοκο είναι το φάσμα της ψυχικής υγείας και ισορροπίας, και πόσο μεγάλη επίδραση έχει κάποια διαταραχή αυτής στην καθημερινή ζωή, αλλά και στο ίδιο το σώμα, εάν εν τέλει εκφραστεί ψυχοσωματικά το πρόβλημα.

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Κι αυτά που θα σας πω είναι σίγουρα το 1/10 από αυτά που σκέφτομαι και περνώ τον τελευταίο καιρό.
Όσο περνάνε τα χρόνια, ειδικά τους τελευταίους μήνες που ζω έξω, οι ανασφάλειές μου έχουν ξεσπάσει από το 90% στο 250%. Για τα πάντα, για το σώμα μου, για τις επιδόσεις μου, για τη σχέση μου, για το αν θα με αποδεχτεί η οικογένειά μου εάν δεν είμαι μονίμως επιτυχημένη, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, έχω ταχυκαρδίες και πάρα πολλές φορές αρρυθμίες (αυτό ξεκίνησε από τότε που ήμουν 17 κι έδινα πανελλήνιες, επομένως 10 χρόνια τώρα κοντά), κάνω σκοτεινές σκέψεις που γεμίζουν το μυαλό μου το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου, σκέψεις τις οποίες ντρέπομαι να μοιραστώ με κοντινά μου άτομα, φοβάμαι απίστευτα πολύ μη χάσω τα αγαπημένα μου άτομα, και ο εγκέφαλός μου, επίτηδες και ψυχαναγκαστικά, θα μου δημιουργήσει εικόνες θανάτου τους, σενάρια, συνεχόμενα και σε λούπα, σχεδόν κάθε μέρα. Κάνω σχεδόν μόνο αρνητικές σκέψεις, νιώθω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εναντίον μου και συνωμοτούν να με εξαπατήσουν και να με ρίξουν, ή με θεωρούν ένα τίποτα. Νιώθω χοντρή, άχρηστη, τεμπέλα, και σιχαίνομαι που το λέω αυτό γιατί θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει, αλλά και πάλι νιώθω έτσι, και όσες φορές προσπαθώ να θυμίζω στον εαυτό μου ότι αξίζω, η αυτοπεποίθηση θα κρατήσει μόλις λίγα λεπτά, και μετά πάλι μες στο βούρκο. Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου για πάντα, κι ότι δε θα πιστέψω ποτέ τόσο πολύ στον εαυτό μου ώστε να μπορώ να συνυπάρξω μόνο με μένα, και να μη χρειάζεται να εξαρτώ την ευτυχία μου σε φίλους, σχέσεις, επαίνους γονέων. Νιώθω μονίμως κουρασμένη, αργεί να με πάρει ο ύπνος το βράδυ, και δεν μπορώ με τίποτα να ξυπνήσω το πρωί. Θέλω μονίμως να κοιμάμαι, για να περάσει η ώρα, να φύγει η μέρα, και να μην έρχομαι αντιμέτωπη με άλλους. Κάτι άλλο που συμβαίνει επίσης, είναι ότι ενδέχεται το ένα δευτερόλεπτο να είμαι έτσι όπως περιγράφω παραπάνω, και το επόμενο να γίνει κάτι που θεωρώ τη δεδομένη στιγμή ευχάριστο (να λάβω ένα μήνυμα, να μιλήσω με κάποιον) και να μου αλλάξει η διάθεση 180 μοίρες, σαν να έχω πάρει ναρκωτικά και να νιώθω χαρά να με γεμίζει, μετά πάλι θα μου έρθει κάποια κακή σκέψη και θα ξαναλλάξει δραστικά η ψυχολογία μου. Όλα αυτά μέσα σε λεπτά.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι από πέρσι έχω αναπτύξει ένα συνήθειο το οποίο δεν το έχω αναφέρει ποτέ σε κανέναν γιατί το θεωρώ πολύ ντροπιαστικό. Κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι αρνητικό, αναπνέω και καταπίνω συνεχόμενα 5 φορές. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε, αλλά πλέον δεν μπορώ να το σταματήσω. Και σκεφτείτε ότι κάνω αρνητικές σκέψεις από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κατά μέσο όρο θα το κάνω μες στη μέρα τουλάχιστον 30 φορές δηλαδή, εκτός αν περνάω κάποια έντονη ''κρίση'' άγχους που θα το κάνω συνέχεια, μία φορά το λεπτό περίπου, μέχρι να μου φύγουν οι σκέψεις. Επιπλέον, δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι εάν δεν ελέγξω ότι όλες οι πρίζες είναι κλειστές, 5 φορές την καθεμία.

Το πιο τραγελαφικό ξέρετε ποιο είναι; Είμαι το πιο ''ισορροπημένο'' άτομο σε όλη μου την παρέα, και σε όλη μου την οικογένεια. Δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά, και δεν δίνω δικαίωμα ποτέ να μάθουν, επειδή είτε (η οικογένεια ας πούμε) θα με θεωρήσει υπερβολική, κι ότι περνάω απλά ένα μικρό άγχος επειδή πιέζομαι με το πτυχίο, είτε (οι φίλοι), θα μου πουν ''ξεκόλλα είσαι τυχερή που έχεις ό,τι έχεις''. Είμαι τυχερή που ζω μες στο άγχος και τον πανικό όλη μου τη ζωή;

Δεν ξέρω τι άλλο να πω προς το παρόν, δεν ξέρω τι να κάνω και δεν ξέρω για ποιο λόγο γράφω εδώ. Ζητώ μια γνώμη, μια βοήθεια.

Σας ευχαριστώ.

Καλησπέρα seagull.δεν ξέρω τίποτα από κατάθλιψης και τα ρέστα..και γενικότερα από ψυχολογια.ωστοσο θα σου πω δυο τρία πράγματακια..όσο μπορώ να σε βοηθήσω..

Καταρχήν μην ντρέπεσαι για καμια ασθένεια που έχεις αν έχεις..π.χαν είχες γρίπη θα ντρεπόμουν??φυσικά και όχι.θελω να σου πω ότι άνθρωποι είμαστε και μπορούμε να πάθουμε τα παντα.
Δεν φταίμε εμείς για οποία ασθένεια παθαίνουμε διότι δεν το ζητασαμε εμείς.
Και φυσικά ποτέ δεν είναι κατακριτέα τα θέματα ασθένειας...μην ντρέπεσαι για ότι έχεις.ανθρωποι είμαστε..

Όσο αφορά γενικότερα με τα θέματα που αντιμετωπίζεις πιστεύω από τι κατάλαβα
Ότι όλα ξεκινήσανε απτό γεγονός το ότι απτά εφηβικά σου χρόνια ΕΠΡΕΠΕ να αποδείξεις σε όλους ότι είσαι ΑΞΙΑ-ΙΚΑΝΗ κι αυτό σε έβαλε στο πρώτο διάστημα σε ελαφρύ στρες και δεν το καταλαβες.καμια φορά αγχονομαστε για κάτι και δεν το δίνουμε σημασία λέμε ε να μορε με ψιλό ανγχωσαν τα μαθήματα η το ένα ή το άλλο
..αυτό όμως αν το κάνουμε συνέχεια το άνθος αρχίζει να μένει να μην φεύγω και αρχίζει να μεγαλώνει με αγνωστα αποτελέσματα π.χ κατάθλιψη άγχος στρες κρίσεις πανικού και διάφορα αλλα...
Εν ο λιγοις πιστεύω ότι (φταίει)το γεγονός που προσπαθούσες κι πιέζεις τον εαυτό σου να αποδείξεις ότι είσαι η καλύτερη..

Επειδή λες ότι δεν θέλεις να πας σε γιατρό και να περνης φάρμακα (το κατανοώ απόλυτα) θα σου πω κάτι
Καταρχήν δεν έχεις να αποδείξεις σε κανέναν τιποτα.δεν είσαι η τέλεια όπως και κανείς μας δεν είναι τέλειος όλοι ζούμε με τα συν μας και τα πλην μας μετα σωστά μας και τα λάθοι μας..όσοι σε αγαπάνε να σε αγαπάνε και μετα σωστά και μετα λάθοι σου..γιατί να σαλταρεις εσύ για να αποδείξεις το οτιδήποτε?δεν χρειάζεται είσαι αυτό που είσαι κι σε όποιους αρέσει.αν δέχτηκε τον εαυτό σου με τα λάθοι του και τα στραβά του μετα καλά του και με τα άσχημα του και χαλαρώσεις με το καιρό σιγά σιγά θα ξεπεραστούν τα προβληματα σου απλά θα πάρει πάρα πολύ καιρό.δηλαδη σήμερα χαλαρώσεις δεν αγχώνεστε μην περιμένεις και σήμερα να γίνεις καλά.χρονια τώρα πιέζεις τον εαυτό σου.
Θα είναι μακροχρόνιο το αποτέλεσμα..
Και αυτό το λέω επειδή εσύ δεν θέλεις να περνάει φάρμακα και να πας σε κάποιον ειδικό.. συνέχισε της σπουδές σου χωρίς να αγχώνεστε για τους βαθμούς διάβασε χωρίς να πιέζεις το μυαλό σου.οκ μην πάρεις 20 απτή σχολή σου πάρε 17 η 18 λέω παράδειγμα και τι έγινε??μπροστά στην υγεία δεν είναι τίποτα πολυτιμότερο.πανω από όλα η υγεία μας.
Και οπότε θα σου λένε α εσευ είσαι η τέλεια η καλύτερη.να τους λες όχι ρε παιδί δεν είμαι η καλύτερη και εγω έχω τα λάθοι μου και τα στραβά μου.να τους το λες διότι όσο σου λένε τέτοια και σε αντιμετωπίζουν έτσι τόσο χειρότερα ειναι σε στρεσαρουν πιο πολύ γιατί μετά πρέπει να τους επαληθεύσεις..

[elis]

Κοίτα να δεις πως έχει το πράγμα εσύ θέλεις να ακούσ την καλή κουβέντα κ κανεισ κάποια πράγματα για να το κερδίσεις στη δουλειά δεν ισχύει πάντα αυτό κ πρέπει να το φιλοσοφησεισ για να μην πας στο γιατρό

[SeaGull]

Καλησπέρα seagull.δεν ξέρω τίποτα από κατάθλιψης και τα ρέστα..και γενικότερα από ψυχολογια.ωστοσο θα σου πω δυο τρία πράγματακια..όσο μπορώ να σε βοηθήσω..

Καταρχήν μην ντρέπεσαι για καμια ασθένεια που έχεις αν έχεις..π.χαν είχες γρίπη θα ντρεπόμουν??φυσικά και όχι.θελω να σου πω ότι άνθρωποι είμαστε και μπορούμε να πάθουμε τα παντα.
Δεν φταίμε εμείς για οποία ασθένεια παθαίνουμε διότι δεν το ζητασαμε εμείς.
Και φυσικά ποτέ δεν είναι κατακριτέα τα θέματα ασθένειας...μην ντρέπεσαι για ότι έχεις.ανθρωποι είμαστε..

Όσο αφορά γενικότερα με τα θέματα που αντιμετωπίζεις πιστεύω από τι κατάλαβα
Ότι όλα ξεκινήσανε απτό γεγονός το ότι απτά εφηβικά σου χρόνια ΕΠΡΕΠΕ να αποδείξεις σε όλους ότι είσαι ΑΞΙΑ-ΙΚΑΝΗ κι αυτό σε έβαλε στο πρώτο διάστημα σε ελαφρύ στρες και δεν το καταλαβες.καμια φορά αγχονομαστε για κάτι και δεν το δίνουμε σημασία λέμε ε να μορε με ψιλό ανγχωσαν τα μαθήματα η το ένα ή το άλλο
..αυτό όμως αν το κάνουμε συνέχεια το άνθος αρχίζει να μένει να μην φεύγω και αρχίζει να μεγαλώνει με αγνωστα αποτελέσματα π.χ κατάθλιψη άγχος στρες κρίσεις πανικού και διάφορα αλλα...
Εν ο λιγοις πιστεύω ότι (φταίει)το γεγονός που προσπαθούσες κι πιέζεις τον εαυτό σου να αποδείξεις ότι είσαι η καλύτερη..

Επειδή λες ότι δεν θέλεις να πας σε γιατρό και να περνης φάρμακα (το κατανοώ απόλυτα) θα σου πω κάτι
Καταρχήν δεν έχεις να αποδείξεις σε κανέναν τιποτα.δεν είσαι η τέλεια όπως και κανείς μας δεν είναι τέλειος όλοι ζούμε με τα συν μας και τα πλην μας μετα σωστά μας και τα λάθοι μας..όσοι σε αγαπάνε να σε αγαπάνε και μετα σωστά και μετα λάθοι σου..γιατί να σαλταρεις εσύ για να αποδείξεις το οτιδήποτε?δεν χρειάζεται είσαι αυτό που είσαι κι σε όποιους αρέσει.αν δέχτηκε τον εαυτό σου με τα λάθοι του και τα στραβά του μετα καλά του και με τα άσχημα του και χαλαρώσεις με το καιρό σιγά σιγά θα ξεπεραστούν τα προβληματα σου απλά θα πάρει πάρα πολύ καιρό.δηλαδη σήμερα χαλαρώσεις δεν αγχώνεστε μην περιμένεις και σήμερα να γίνεις καλά.χρονια τώρα πιέζεις τον εαυτό σου.
Θα είναι μακροχρόνιο το αποτέλεσμα..
Και αυτό το λέω επειδή εσύ δεν θέλεις να περνάει φάρμακα και να πας σε κάποιον ειδικό.. συνέχισε της σπουδές σου χωρίς να αγχώνεστε για τους βαθμούς διάβασε χωρίς να πιέζεις το μυαλό σου.οκ μην πάρεις 20 απτή σχολή σου πάρε 17 η 18 λέω παράδειγμα και τι έγινε??μπροστά στην υγεία δεν είναι τίποτα πολυτιμότερο.πανω από όλα η υγεία μας.
Και οπότε θα σου λένε α εσευ είσαι η τέλεια η καλύτερη.να τους λες όχι ρε παιδί δεν είμαι η καλύτερη και εγω έχω τα λάθοι μου και τα στραβά μου.να τους το λες διότι όσο σου λένε τέτοια και σε αντιμετωπίζουν έτσι τόσο χειρότερα ειναι σε στρεσαρουν πιο πολύ γιατί μετά πρέπει να τους επαληθεύσεις..

Σε ευχαριστώ πολύ για το μήνυμά σου Γιώργο και για τα ενθαρρυντικά σου λόγια.

Δυστυχώς το πρόβλημα όπως είπες κι όπως αναφέρθηκε ήδη είναι πολύ πιο βαθιά ριζωμένο στην παιδική μου ηλικία, και πολύ φοβάμαι ότι τέτοια λόγια, ενώ μου ανεβάζουν το ηθικό γιατί βλέπω ότι δεν είμαι μόνη σε αυτό, από το ένα αυτί μπαίνουν, από το άλλο βγαίνουν. Δεν βλέπω ''απόλυτη ευτυχία'' πουθενά. Οι χαρούμενες στιγμές μου είναι λιγοζώητες, μικρές, δεν τις βιώνω με την ψυχή μου, γιατί ξέρω ότι θα με ξαναπιάσει άγχος.
Όταν αισθάνεσαι μηδενικό, σκουπίδι, τόσα χρόνια, είναι πολύ δύσκολο να σου αλλάξουν τη γνώμη. Και φυσικά δε θα σου αλλάξει κανείς τη γνώμη, εάν δεν το πιστέψεις πρώτα εσύ ο ίδιος. Ένα θετικό είναι ότι επικοινώνησα με μία μονάδα ψυχοθεραπείας σήμερα, μετά τη συζήτηση που είχαμε εδώ. Δεν έχω καμία μα καμία όρεξη να πάω βέβαια αλλά τι να κάνουμε.

[giorgos35]

Σε ευχαριστώ πολύ για το μήνυμά σου Γιώργο και για τα ενθαρρυντικά σου λόγια.

Δυστυχώς το πρόβλημα όπως είπες κι όπως αναφέρθηκε ήδη είναι πολύ πιο βαθιά ριζωμένο στην παιδική μου ηλικία, και πολύ φοβάμαι ότι τέτοια λόγια, ενώ μου ανεβάζουν το ηθικό γιατί βλέπω ότι δεν είμαι μόνη σε αυτό, από το ένα αυτί μπαίνουν, από το άλλο βγαίνουν. Δεν βλέπω ''απόλυτη ευτυχία'' πουθενά. Οι χαρούμενες στιγμές μου είναι λιγοζώητες, μικρές, δεν τις βιώνω με την ψυχή μου, γιατί ξέρω ότι θα με ξαναπιάσει άγχος.
Όταν αισθάνεσαι μηδενικό, σκουπίδι, τόσα χρόνια, είναι πολύ δύσκολο να σου αλλάξουν τη γνώμη. Και φυσικά δε θα σου αλλάξει κανείς τη γνώμη, εάν δεν το πιστέψεις πρώτα εσύ ο ίδιος. Ένα θετικό είναι ότι επικοινώνησα με μία μονάδα ψυχοθεραπείας σήμερα, μετά τη συζήτηση που είχαμε εδώ. Δεν έχω καμία μα καμία όρεξη να πάω βέβαια αλλά τι να κάνουμε.

Αφού χρειάζεται να πας να πας μην το σκέφτεσαι..ξερεις κανεναν να πηγενει στο γιατρό και να χερετε??αλλά αφού πρέπει πηγενουμε.αληθεια γιατί νιώθεις σκουπίδι???κανένας άνθρωπο ς δεν είναι σκουπίδι ο κάθε άνθρωπος έχεις της δικές του αξίες..και εσύ σίγουρα έχεις πολλες αξιες

[giorgos35]

Κοίτα να δεις πως έχει το πράγμα εσύ θέλεις να ακούσ την καλή κουβέντα κ κανεισ κάποια πράγματα για να το κερδίσεις στη δουλειά δεν ισχύει πάντα αυτό κ πρέπει να το φιλοσοφησεισ για να μην πας στο γιατρό

Ειδικά αν δουλευης στη Ελλάδα..που για να κουβαλήσεις δέκα κιβωτια (γιατί είμουν αποθηκαριος..
Τώρα ζητάνε περίπου 4-5 πτυχία.
1) πτυχίο υπολογιστή(για να κλείνεις Παραγγελιες)

2)πτυχιο αγγλικών(δεν ξέρω πραγματικά γιατί λες και θα μιλήσεις με τα κιβωτια και μάλιστα αγγλικά)

3επαγγελματικο διπλωμα (για να κάνεις τα καθήκοντα οδηγού)

4) Πτυχιο η ένσημα από κλαρκ για το χειρίζεστε μέσα στην αποθήκη

Και μπορεί να ξέχασα και κατι

[αλεξανδρος_77]

ενοω οτι πρεπει να συζητισεις για να καταλαβω πως παει παρακατω εσενα μπορει να σου φαινονται ολα αυτα τα ιδια και τα ιδια αλλα αυτα που λεω για μενα εχουν σημασια για να απαντησω σε κατι

[parakosa]

Καλησπέρα.

Είμαι στα 27 μου χρόνια, και ολοκληρώνω ένα πάρα πολύ δύσκολο μεταπτυχιακό, πάνω στο αντικείμενο που λάτρευα όλη μου τη ζωή, στο εξωτερικό. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω αυτό το post, από τη μία έχω τόσα πολλά πράγματα να πω που κατακλύζουν το μυαλό μου, από την άλλη δεν ξέρω καν αν έχει νόημα, δεδομένου του ότι έχουν χιλιοειπωθεί τα ίδια πράγματα από ένα σωρό άτομα και θα μπορούσα ''απλά'' να κοιτάξω για βοήθεια σε παρόμοιες ιστορίες. Πάντα θεωρούσα (κι ακόμα δυσκολεύομαι να παραδεχτώ το αντίθετο), ότι είμαι υπερβολικά δυνατή, δυναμική, έξυπνη, και έτοιμη να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία βρεθεί στο διάβα μου. Πάντα ήμουν το άτομο της οικογένειας στο οποίο όλοι πίστευαν ότι θα πάει μπροστά, θα πετύχει, δε θα απογοητεύσει ποτέ τους γονείς, και δεν τους απογοήτευσα πραγματικά ποτέ, τουλάχιστον επιδερμικά δεν το έκανα, δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για μένα, για τον πραγματικό μου χαρακτήρα, για τις φοβίες μου, τις ανασφάλειές μου, τα εντελώς διαφορετικά ιδανικά που εκπροσωπώ σε σχέση με εκείνους.

Άργησα πολύ να πιστέψω στους ψυχολόγους και στους ψυχιάτρους, και στο ότι υπάρχουν γενικά ψυχικές ασθένειες. Και ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό, και ζητώ συγγνώμη από όλους σας, χωρίς να σας ξέρω. Πάντα πίστευα ότι είτε είσαι drama queen και θέλεις όλη την προσοχή πάνω σου, είτε κάτι πάει εντελώς στραβά με το νευρολογικό σου σύστημα και πρέπει να σε κλείσουν σε άσυλο, δηλαδή όπως θεωρούσα τότε, μόνο τα δύο ''άκρα'' (ντρέπομαι ακόμη και που τα γράφω), δεν είχα καταλάβει πόσο ευρύ και περίπλοκο είναι το φάσμα της ψυχικής υγείας και ισορροπίας, και πόσο μεγάλη επίδραση έχει κάποια διαταραχή αυτής στην καθημερινή ζωή, αλλά και στο ίδιο το σώμα, εάν εν τέλει εκφραστεί ψυχοσωματικά το πρόβλημα.

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Κι αυτά που θα σας πω είναι σίγουρα το 1/10 από αυτά που σκέφτομαι και περνώ τον τελευταίο καιρό.
Όσο περνάνε τα χρόνια, ειδικά τους τελευταίους μήνες που ζω έξω, οι ανασφάλειές μου έχουν ξεσπάσει από το 90% στο 250%. Για τα πάντα, για το σώμα μου, για τις επιδόσεις μου, για τη σχέση μου, για το αν θα με αποδεχτεί η οικογένειά μου εάν δεν είμαι μονίμως επιτυχημένη, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, έχω ταχυκαρδίες και πάρα πολλές φορές αρρυθμίες (αυτό ξεκίνησε από τότε που ήμουν 17 κι έδινα πανελλήνιες, επομένως 10 χρόνια τώρα κοντά), κάνω σκοτεινές σκέψεις που γεμίζουν το μυαλό μου το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου, σκέψεις τις οποίες ντρέπομαι να μοιραστώ με κοντινά μου άτομα, φοβάμαι απίστευτα πολύ μη χάσω τα αγαπημένα μου άτομα, και ο εγκέφαλός μου, επίτηδες και ψυχαναγκαστικά, θα μου δημιουργήσει εικόνες θανάτου τους, σενάρια, συνεχόμενα και σε λούπα, σχεδόν κάθε μέρα. Κάνω σχεδόν μόνο αρνητικές σκέψεις, νιώθω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εναντίον μου και συνωμοτούν να με εξαπατήσουν και να με ρίξουν, ή με θεωρούν ένα τίποτα. Νιώθω χοντρή, άχρηστη, τεμπέλα, και σιχαίνομαι που το λέω αυτό γιατί θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει, αλλά και πάλι νιώθω έτσι, και όσες φορές προσπαθώ να θυμίζω στον εαυτό μου ότι αξίζω, η αυτοπεποίθηση θα κρατήσει μόλις λίγα λεπτά, και μετά πάλι μες στο βούρκο. Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου για πάντα, κι ότι δε θα πιστέψω ποτέ τόσο πολύ στον εαυτό μου ώστε να μπορώ να συνυπάρξω μόνο με μένα, και να μη χρειάζεται να εξαρτώ την ευτυχία μου σε φίλους, σχέσεις, επαίνους γονέων. Νιώθω μονίμως κουρασμένη, αργεί να με πάρει ο ύπνος το βράδυ, και δεν μπορώ με τίποτα να ξυπνήσω το πρωί. Θέλω μονίμως να κοιμάμαι, για να περάσει η ώρα, να φύγει η μέρα, και να μην έρχομαι αντιμέτωπη με άλλους. Κάτι άλλο που συμβαίνει επίσης, είναι ότι ενδέχεται το ένα δευτερόλεπτο να είμαι έτσι όπως περιγράφω παραπάνω, και το επόμενο να γίνει κάτι που θεωρώ τη δεδομένη στιγμή ευχάριστο (να λάβω ένα μήνυμα, να μιλήσω με κάποιον) και να μου αλλάξει η διάθεση 180 μοίρες, σαν να έχω πάρει ναρκωτικά και να νιώθω χαρά να με γεμίζει, μετά πάλι θα μου έρθει κάποια κακή σκέψη και θα ξαναλλάξει δραστικά η ψυχολογία μου. Όλα αυτά μέσα σε λεπτά.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι από πέρσι έχω αναπτύξει ένα συνήθειο το οποίο δεν το έχω αναφέρει ποτέ σε κανέναν γιατί το θεωρώ πολύ ντροπιαστικό. Κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι αρνητικό, αναπνέω και καταπίνω συνεχόμενα 5 φορές. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε, αλλά πλέον δεν μπορώ να το σταματήσω. Και σκεφτείτε ότι κάνω αρνητικές σκέψεις από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κατά μέσο όρο θα το κάνω μες στη μέρα τουλάχιστον 30 φορές δηλαδή, εκτός αν περνάω κάποια έντονη ''κρίση'' άγχους που θα το κάνω συνέχεια, μία φορά το λεπτό περίπου, μέχρι να μου φύγουν οι σκέψεις. Επιπλέον, δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι εάν δεν ελέγξω ότι όλες οι πρίζες είναι κλειστές, 5 φορές την καθεμία.

Το πιο τραγελαφικό ξέρετε ποιο είναι; Είμαι το πιο ''ισορροπημένο'' άτομο σε όλη μου την παρέα, και σε όλη μου την οικογένεια. Δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά, και δεν δίνω δικαίωμα ποτέ να μάθουν, επειδή είτε (η οικογένεια ας πούμε) θα με θεωρήσει υπερβολική, κι ότι περνάω απλά ένα μικρό άγχος επειδή πιέζομαι με το πτυχίο, είτε (οι φίλοι), θα μου πουν ''ξεκόλλα είσαι τυχερή που έχεις ό,τι έχεις''. Είμαι τυχερή που ζω μες στο άγχος και τον πανικό όλη μου τη ζωή;

Δεν ξέρω τι άλλο να πω προς το παρόν, δεν ξέρω τι να κάνω και δεν ξέρω για ποιο λόγο γράφω εδώ. Ζητώ μια γνώμη, μια βοήθεια.

Σας ευχαριστώ.

Διαβάζω το ποστ τόση ώρα και θέλω να σου πω ότι είναι σαν να διαβάζω τον εαυτό μου... Σε καταλαβαίνω απόλυτα.

Φαίνεται σαν να μην ξέρεις ποια είσαι...ίσως ο τρόπος που σε αντιμετωπίζαν άνεκαθεν οι γονείς σου να δημιούργησε μέσα σου αυτό το πρέπει της επιτυχίας...αυτή η σίγουρια τους ότι έχουν ένα πανέξυπνο παιδί,ένα όμορφο παιδί,που τα πάει περίφημα με ότι καταπίανεται μάλλον σε έφερε ως εδώ. Τους αγαπάς, ήθελες να τους κάνεις περήφανους,να τους επιβεβαιώσεις,να μην τους απογοήτευσεις. Και προσπαθώντας να κάνεις όλα αυτά,να γίνεις η μεγάλη και η τράνη, τα καταφερνεις, αλλά νιώθεις μονίμως ένα κενό μέσα σου.
Συμφωνώ ότι όλα ξεκινάνε από την παιδική ηλικία...

Με ανησυχούν οι άρρυθμιες και όλα τα σχετικά, σαν ψυχοσώματικα μου ακούγονται. ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσεις την ανάβλητικοτητα και τον φόβο σου. Να πας στο ραντεβού που έκλεισες. Πιστεύω ότι θα σε βοηθήσει,πρέπει να βρεις την ρίζα του προβλήματος,πρέπει να τα βγάλεις στην επιφάνεια και να ενώσεις τα κομμάτια του παζλ.

Όσο για τα άσχημα σενάρια που κάνεις, το κάνω κι εγώ και με τρομοκρατουν. Κάθομαι και σκέφτομαι και κλαίω για πράγματα που τα έχω κάνει να πανε όσο χειρότερα θα μπορούσαν να πάνε στο μυαλό μου,αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι θα συμβεί αύριο...
Τέλος πάντων. Πάλεψε το. Ίσως να έχουν δίκιο και στο τέλος όλα να πηγαίνουν καλά... Εδώ θα είμαστε και θα το δούμε.
Και να προσέχεις τον εαυτό σου,μόνο αυτόν έχεις.

Εστάλη από E5303 στο E-Psychology.gr Mobile App

[xristos1980]

xeia xara
sigoura den eimai giatros aplos pisteuo oti gia arxi einai kala na pareis kapoia voitheia apo ena giatro eite psuxologo i psuxiatro vevaia ola auta pou anafereis ligo i polu ta pername oli edo mesa kapoioi pio entona alloi pio ipia alla stin teliki analusi oloi nosoume apo auto.
Ego polemao 4 xronia exo perasei sxedon apo ta perisotera stadia thelo na pisteuo thetika, kai oti exo kerdisei kai sigoura eimai kata ton farmakon alla xreiastika kai ego gia peripou 2,5 xronia na pairno kati,diaforetika den jero ama ta kataferna.
apla akolouthise tin kardia sou kai oxi to mualo gia ti auto sigoura tha se mperdepsei.
kali poreia na exeis kai sou euxomai ola na pane kala.

[Magdalinx]

SeaGull,
εγώ βλέπω μια κοπέλα πολύ λειτουργική και δραστήρια, με σπουδές, οικογένεια, κύκλο φίλων και σχέση που όμως το άγχος της της καταστρέφει την ποιότητα της ζωής της. Προσωπικά, μου έκανε εντύπωση η μεγάλη απόκλιση που περιγράφεις μεταξύ της εικόνας που θεωρείς (!) ότι έχουν οι άλλοι για σένα με την αυτο-εικόνα που βιώνεις.. Θεωρείς, δηλαδή, πως δεν είσαι ο αυθεντικός εαυτός σου στους κοντινούς σου ανθρώπους και για ποιο λόγο;
Θεωρώ ωςπολύ σημαντικό μέρος του ευ ζειν τις αληθινές και ουσιαστικές σχέσεις... Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε ο αυθεντικός εαυτός μας με όλες μας τις ανησυχίες στις κοντινές διαπροσωπικές σχέσεις, να τσαλακωνόμαστε και να μας ενθαρρύνουν αυτοί που εμπιστευόμαστε με αισιοδοξία, πίστη και αγάπη. Έτσι όπως περιγράφεις τις σχέσεις σου είναι σαν να τσαλακώνονται οι γύρω σου και εσύ να μένεις αγγούρι-άτρωτη να τους κοιτάς από ψηλά και απλώς να συμβουλεύεις. Και κάπως έτσι χάνεται η έννοια του σχετίζεσθαι....
Επιπλέον, ότι η θλίψη, οι ψυχαναγκασμοί και το άγχος είναι μέρος της ζωής μας.. Αν βλέπεις πως όλα αυτά έχουν αυξηθεί σε βαθμό που σου στερούν την γαλήνη και την χαρά ειναι ξεκάθαρο πως πρέπει να βελτιώσεις την ποιότητα της ζωής σου.. Δες τι σε εμποδίζει, τι πραγματικά σε αγχώνει καταπολέμησε το και προσπάθησε να εμπλουτίσεις τη ζωή σου με πράγματα που σε γεμίζουν και σε εξελίσσουν συναισθηματικά και πνευματικά!