τι στο διαολο συνεβη μολις τωρα

[psy_spirit]

Ειχα μερικες πολυ δυσαρεστες σκεψεις αυτο το απογευμα... σκεψεις που με γεμισαν λυπη και αγχος. Ενιωθα οτι ημουν μονη, μισουσα τον εαυτο μου σκεφτομουν οτι κανενας ποτε δν με θελει. Μετα ξαφνικα εγινε ενα κλικ, δε ξερω πως αλλιως να το περιγραψω, αρχισα να προσποιουμαι τη χαρουμενη προσπαθησα να χαμογελαω. Ημουνα φρικαρισμενη, προσπαθουσα να δειχνω χαρουμενη. Μιλαγα με τη μανα μου και νομιζε οτι ημουνα σαρκαστικη και ενα αλλο ατομο ειπε το ιδιο... απελπιστηκα και σκεφτηκα οτι ειμαι ματαιο να προσπαθω να κανω τη καλη, ολοι με μισουνε. Βγηκα εξω και αρχισα να περπαταω, το μυαλο μου ηταν κενο. Ενιωθα ενεργεια για λιγο, αλλα ηταν παραξενο σαν να μην ημουνα εγω, σαν κατι να με πιεζει. Η οραση μου ειναι καπως θολη, ακομα και τωρα, χωρις πριν να χα καποιο σοβαρο προβλημα ορασης. Ημουνα πολυ ομιλιτικη ολη αυτην την ωρα και μολις γυρισα σπιτι με επιασε κατι σαν νυστα (γυρω στις 20¨00) και νιωθω επισης το κεφαλι μου σαν να με πιεζει κατι στο κεντρο.
Ακομανιωθω νυστα και η οραση μου θολη. Δε ξερω τι στο διαολο μου συνεβη, ακομα ειμαι φρικαρισμενη. Δεν ξερω καν που να γραψω το θεμα αυτο, συγχωρεστε με αν το βαλα σε λαθος κατηγορια. Νιωθω μια υπερβολικη λυπη απλα.... χωρις φαινομενικα κανενα επουσιωδη λογο!!!! Ειμαι απελπισμενη!!!

[psy_spirit]

Τωρα ειμαι χαλαρη, νυσταγμενη, σχεδον σε ωραια φαση, σαν να ηρεμω, αλλα ακομα νιωθω μια λυπη... το κεφαλι μου το νιωθω βαρυ

[in the woods]

Psy_spirit,ξαφνιάστηκα λίγο με το ποστ σου.Δε κατάλαβα ακριβώς τι έγινε,μπερδεύτηκα λίγο.Θέλω να σε ρωτήσω,ας πούμε,τι ακριβώς σκέψεις έκανες το απόγευμα και σε "έριξαν" τόσο πολύ.Από όσο κατάλαβα έπαιξε ρόλο και στη διάθεση σου το γεγονός με τη μητέρα σου και το άλλο άτομο που σε αποκάλεσαν "σαρκαστική",που δε πιστεύω οτι είναι τέρμα αρνητικός χαρακτηρισμός.Αλλά ως προς τι υποτίθεται οτι ήσουν σαρκαστική? Φοβάμαι όμως οτι δε θα πάρω απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις γιατί μπορεί να μη θέλεις να γίνεις πιο συγκεκριμένη και μάλιστα δημόσια.Γιατί γράφεις όμως οτι όλοι σε μίσουνε? Πώς γίνεται αυτό? Εγώ από όσο σε έχω γνωρίσει από εδώ,μου φαίνεσαι αξιόλογο άτομο και σε έχω συμπαθήσει.Πάντως αυτό που γράφεις οτι αισθάνεσαι μόνη,το έχω συνειδητοποιήσει στα άκρα τους τελευταίους μήνες,οτι ουσιαστικά είμαι ολομόναχη σε αυτό το κόσμο.Και μερικές φορές με πιάνει μια απελπισία σε αυτή τη συνειδητοποίηση μου που βάζω τα κλάματα.Ακόμη και οι κοντινοί μου άνθρωποι που θέλουν να με βοηθήσουν στο να είμαι καλά ψυχολογικά ,αισθάνομαι οτι με οποιαδήποτε λανθασμένη για εκείνους κίνηση μου ή κίνηση μου που δεν εγκρίνουν ,με κρίνουν και μου δημιουργούν ενοχές.Και αυτό είναι ψυχοφθόρο για εμένα γιατί δε θέλω να απογοητεύω τους ανθρώπους γύρω μου.Να και χθες έκανα μια τέτοια κίνηση και σήμερα προς το βραδάκι,δε ξέρω,με έπιασε μια μανία και ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο με αυτοκαταστροφικούς,στα όρια της εξαθλίωσης χαρακτήρες,μάλλον για να ξεφύγω από τις σκέψεις και από τον ίδιο τον εαυτό μου.Σταμάτησα το βιβλίο μόλις είδα το θρεαντ που άνοιξες για να σου γράψω.Δε κατάλαβα επίσης και αυτό που γράφεις με την όραση σου που έγινε θολή.Πώς έγινε αυτό? Επειδή πιέστηκες,ίσως? Μια φορά εγώ είχα πιεστεί πάρα πολύ,είχα έρθει σε σύγκρουση με τη μητέρα μου,διαφωνούσαμε πάνω σε ένα θέμα και τα πνεύματα δεν ήταν ομαλά μέχρι που τρελάθηκα κάποια στιγμή ένιωσα το κεφάλι μου στιγμιαία να πιέζεται,να μουδιάζει και τα αυτιά μου να γίνονται βαριά,σαν να μου τραβούσαν το κεφάλι ένα πράγμα και μετά απλά ξέσπασα με τα νύχια μου στο λαιμό μου... Ίσως και εσύ να πιέστηκες σε τέτοιο βαθμό,που το κεφάλι σου έγινε "βαρύ".Ίσως και όχι,απλά εικάζω στηριζόμενη στις δικές μου εμπειρίες.Καλό το οτι είσαι πιο ήρεμη τώρα,αλλά με θλίβει λίγο η σκέψη οτι δεν είσαι καλά και αισθάνεσαι λύπη μέσα σου.Αν και μη νομίζεις,και εγώ μια από τα ίδια.Αλλά να σου πω ποτέ δε με ένοιαζε και πολύ ο εαυτός μου.
Δε πιστεύω οτι ήταν και πολύ βοηθητικό το μήνυμά μου,δυστυχώς.. Χρειάζεσαι ξεκούραση psy_spirit.Ίσως και για αυτό σου ήρθε νύστα πριν,λόγω της ψυχολογικής σου κούρασης.Εγώ όταν στερεύω από ενέργεια λόγω κάποιας δυσάρεστης κατάστασης,μετά είμαι σαν "νεκρή".Ακούω αυτό το κομμάτι τώρα : https://www.youtube.com/watch?v=1MTNmYHipTc .Έχει θρηνητική ατμόσφαιρα,εμένα με ηρεμεί.Ελπίζω και εσένα.Εύχομαι αργότερα να είσαι καλύτερα.Στείλε μου πιο μετά κάποιο μήνυμα να βεβαιωθώ οτι όλα καλά.

[psy_spirit]

γεια σου, itw. Ειχα πανικοβληθει οταν πρωτοεγραψα το μηνυμα, ενιωθα οτι θα πεθανω. Ενιωθα πιεση στο κεφαλι μου και δεν ηξερα και τι μου συνεβαινε αυτο με φρικαρε περισσοτερο. Τωρα νιωθω μια πιεση στο στηθος και μια ανεξηγητη λυπη! Μα εντελως ανεξηγητη. Ισως σκεφτομαι τοσα πολλα που και εγω δε μπορω να τα ταξινομησω και να καταλαβω τι ακριβως με εννοχλει, παντως η ολη η εμπειρια σημερα ηταν παραξενη. Βγηκα στο δρομο να παρω αερα και ενιωθα σαν να με τηλεμετακινουσε καποιος αλλος περιπου, σα να μην ημουν εγω, αλλα ημουνα κιολας.....
Οι σκεψεις μου ηταν πολλες, απελπιστηκα στο οτι δε θα καταφερω ποτε να γινω το ατομο που ονειρευομαι. Ανετη και ομορφη ψυχικα, να μεταδιδω χαρα στους αλλους... χαρουμενη. Ακομα τα νιωθω αυτα... σκεφτομουν ενα συγκεκριμενο ατομο και ποσο το ζηλευω για την ανετοσυνη του και τη χαρα του. Ναι, ζηλεια... δεν ξερω πως να αγαπησω τον εαυτο μου

[psy_spirit]

Νιωθω οτι ειμαι ασχημη... σαν χαρακτηρας. Φοβηθηκα μεσα στη λυπη μου και προσπαθησα να ειμαι χαρουμενη και καλη... οταν με χαρακτηρισαν σαρκαστικη ενιωσα οτι τα προσωπεια επεσαν. Ενιωσα οτι δεν εχω καμια ελπιδα και οτι παντα οι αλλοι θα με ανακαλυπτουν και θα με αντιπαθουν. Δεν ξερω, ειλικρινα ειμαι χαλια! Δεν αντεχω να νιωθω τοσο ασχημα, φοβαμαι οτι δε μπορω να συνεφερω τον εαυτο μου...

[in the woods]

Γιατί πρέπει όμως ντε και καλά να είσαι χαρούμενη και να μεταδίδεις χαρά στους άλλους? Υπάρχει πάντως και η "ζήλεια" που σε βοηθάει να ξεπεράσεις/υπερβείς τον εαυτό σου.Θέλω να πω το να ζηλεύεις με υγιή τρόπο έναν άνθρωπο δεν είναι απαραιτήτως κατακριτέο.Ίσα ίσα που εντοπίζεις σε αυτό το άτομο κάτι που θαυμάζεις και σε ενοχλεί που δεν το έχεις εσύ και αυτό σε πεισμώνει ακόμη περισσότερο να προσπαθήσεις ώστε να πετύχεις αυτό που θαυμάζεις.Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω? Πάντως επιμένω στο οτι δε θεωρώ τον σαρκασμό κάτι αρνητικό.Αν αυτά που έλεγε η μητέρα σου ή το άλλο άτομο δε σε εξέφραζαν ,ο σαρκασμός ήταν έξυπνος τρόπος να αντικρούσεις τα πιστεύω τους.Δε μπορώ να πιστέψω οτι είσαι μισητός άνθρωπος και οτι οι άλλοι όταν ανακαλύπτουν τον και καλά πραγματικό σου εαυτό σε μισούν και απομακρύνονται από εσένα.Νομίζω οτι αυτή η σκέψη είναι μόνο στο μυαλό σου,κάτι σαν "κόμπλεξ".Πάντως και εγώ παθαίνω κάτι παρόμοιες φρίκες όταν μερικές φορές βλέπω "καθαρά" τι άνθρωπος είμαι.Μάλλον είναι επειδή θέτουμε υψηλά στανταρ για τους εαυτούς μας και όταν βλέπουμε οτι πράττουμε κάποια κίνηση που δε μας τιμά σαν ανθρώπους,γινόμαστε οι πιο αυστηροί κριτές και στήνουμε τον εαυτό μας στο τοίχο.Πάντως και εγώ τους τελευταίους μήνες αισθάνομαι σαν όλο αυτό που βιώνω να μην είναι η δική μου ζωή,αισθάνομαι σαν να υπάρχει ένα πέπλο γύρω μου και τίποτα να μην πράττω καθαρά,συνειδητά.Τέλος να πω,πόσες φορές έχω νιώσει και εγώ τελευταία σε καταστάσεις πολύ άσχημης ψυχολογίας οτι όταν βγαίνω έξω,τα κάνω όλα μηχανικά,σαν να μου κινούν τα πόδια,σαν να είμαι ένα ρομπότ που κινείται,αλλά μέσα του έχει απλά λύπη,έναν αβάσταχτο πόνο (που εμένα μου βγαίνει σαν σφίξιμο στο στήθος,αισθάνομαι σαν να με τσιμπάνε καρφίτσες στο στήθος) και απάθεια.

[in the woods]

Δε μπορώ να σε βοηθήσω ή να σου δώσω κάποια συμβουλή στο πώς να αγαπήσεις τον εαυτό σου,γιατί εγώ αυτό που ακούω συχνά από τους κοντινούς μου ανθρώπους είναι το να τα βρω με τον εαυτό μου... Οπότε είμαι το πλέον πιο ανίκανο άτομο να σε βοηθήσει σε αυτό το τομέα.Πάντςω μπορώ να σου πω οτι καταλαβαίνω πόσο αφόρητο είναι αυτό που αισθάνεσαι.Πόσο ταυτίζομαι σε αυτό που γράφεις οτι δεν αντέχεις να νιώθεις τόσο άσχημα,για διαφορετικούς λόγους βέβαια εγώ.Ελπίζω μέχρι αύριο να είσαι ακόμη πιο ήρεμη και λίγο πιο καλά ψυχολογικά.Δυστυχώς δε ξέρω τι άλλο να γράψω και βασικά έχω την εντύπωση οτι δε βοηθάω καθόλου με όσα γράφω.Ίσα ίσα πιστεύω όταν διαβάζεις όσα σου γράφω,μένεις με ακόμη μεγαλύτερο κενό μέσα σου,γιατί ίσως σκέφτεσαι οτι δε μπορώ να σε καταλάβω ή να σε βοηθήσω.

[psy_spirit]

Αν ηταν εντελως στο χερι μου, θα θελα ολοι οι ανθρωποι με τη παρεα μου να ειναι χαρουμενοι. Να μην εστιαζω στο πως να νιωσω εγω ανετα, να κανωω απευθειας τους αλλους. Ειναι πολυ ομορφα τετοια ατομα, φωτεινα. Ετσι θα θελα να μουν, αλλα αυτο μου φαινεται αδυνατον μερικες στιγμες... Σχετικα μ το σαρκασμο, απλα μιλουσαμε κανονικα και προσπαθουσα να φανω κανονικη η χαρουμενη... απαντουσα κανονικα αλλα αυτο βγηκε εξω ως σαρκασμος... δεν ξερω. Απλα γιατι κανεις να ασχοληθει μαζι μου ενω ειμαι ενα τετοιο χαλι...; "I don't know how you expect me to love you when you so clearly hate yourself", Princess carolyn to Bojack Horseman... μου χει μεινει αυτη η φραση, τη λεω συνεχεια στον εαυτο μου...

[psy_spirit]

Itw, ειληκρινα, πολλες φορες νιωθω απελπισμενη και σημερα εφτασα σε αηδιαστικο σημειο. Δεν φταις εσυ αν δν μπορεις να με λογικευσεις, απλα οταν χανω ελπιδα απ τον εαυτο μου νιωθω σαν να πεφτω και κανεις να μη μπορει να με σηκωσει. Νιωθω πολλες φορες οτι μονο ενας ψυχολογος μπορει να με σωσει. Παντως χαρηκα ειληκρινα που στραμμενη σ αυτο το φορουμ βρηκα μια φιλη να νοιαστει με αυτο το τροπο, και για αυτο σε ευχαριστω. Δεν περιμενω παντως κανεναν να με σωσει, ειμαι αηδιαστικα ανελπιδη. το μηνυμα σου παντως με χαροποιησε... απλα ηταν τοσο διαφορετικο αυτο που μου συνεβη σημερα, που ενιωθα οτι χανω τα λογικα μου

[psy_spirit]

Οσο για το αρχικο προβλημα ορασης, μολις τωρα συνειδητοποιω οτι μπορει να προκληθηκε και απο υπερβολικη χρηση του πισι... παροτι ενος προβληματος αστιγματισμου που εχω παντως, μου φανηκε σαν να αυξανεται η θολουρα ενω ημουνα εξω και για λιγη ωρα στο σπιτι... δεν φορεσα τα γυαλια μου, αλλα δε πιστευω οτι εφταιγε για αυτο... ισως απο την υπερβολικη πιεση, οπως ειπες και εσυ in the woods...

[in the woods]

Για αρχή να πω οτι θεωρώ ουτοπικό αυτό που θα ήθελες.Ποιος κάνει όλους (?) τους ανθρώπους με τη παρέα του χαρούμενους ? Δε καταλαβαίνω βέβαια γιατί θεωρείς τους ανθρώπους που κάνουν τους άλλους χαρούμενους οτι έχουν κάποιο παραπάνω προνόμιο από εσένα εξαιτίας αυτής της ικανότητας τους.Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν να "πουν" στους άλλους τίποτα ουσιώδες ή τίποτα παραπάνω από εσένα και απλά να είναι της παρέας και του χαβαλέ.Δε λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο και δε πιστεύω οτι αυτό που έχεις εσύ,οτι δηλαδή θέλεις πρώτα να νιώσεις άνετα σε μαι παρέα ώστε να ανοιχτείς παραπάνω και να γίνεις πιο "χαρούμενη",είναι μείον σου.Και επίσης δε καταλαβαίνω γιατί θέλεις να πιέζεις τον εαυτό σου να φαίνεται χαρούμενος ή "κανονικός".Βεβαία οκ και εγώ υπάρχουν φορές που το κάνω,αλλά τις περισσότερες φορές δε με πολυνοιάζει τι θα βγάλω στους άλλους.Θέλω να πω οτι αν είμαι χάλια ψυχολογικά,θα φαίνεται αυτό και δεν με ενδιαφέρει τι θα πουν ή σχολιάσουν οι άλλοι για εμένα.Α,μπορεί εσύ όπως λες να μισείς τον εαυτό σου,όπως και με εμένα συμβαίνει αυτό,αλλά αν μιλήσω για το πώς σε βλέπω εγώ,βλέπω έναν άνθρωπο που έχει κάτι όμορφο μέσα του,που εντοπίζει τα σημεία του εαυτού του που δεν του αρέσουν και θέλει να βελτιωθεί.Έχεις αυτοκριτική και αυτογνωσία που είναι πολύ σημαντικά στοιχεία για την αναγνώριση των "μελανών" σημείων και την βελτίωση τους.Υπάρχουν άνθρωποι σκέψου που ούτε καν περνάνε από "φίλτρο" τον εαυτό τους.Α και επίσης δε μπορώ να μη προσθέσω οτι εμένα με έχεις βοηθήσει.

[blackbird]

(Πόσο σας χαίρομαι εσάς τις 2)

Η in the wood έχει δίκιο σε αυτά που σου λέει.

Γίνεσαι άδικη και σκληρή με τον εαυτό σου. Η αυτοκριτική είναι καλοδεχούμενη αλλά το ανελέητο αυτομαστίγωμα, όχι :ρ

Από το έντονο άγχος μάλλον ο οργανισμός σου αντέδρασε, έχουν μαζευτεί πολλά. Οπότε λογικό είναι εφόσον προσπάθησες να δείξεις καλά (δεν ήσουν) να μην τα κατάφερες όπως θα ήθελες. Ούτε είσαι υποχρεωμένη να το κάνεις. Ίσα ίσα που πολλές φορές με αυτό τον τρόπο γίνεσαι χειρότερα. Το ότι παρεξηγούν τις προθέσεις ή τα λόγια σου οι άλλοι, δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι κακό για σένα. Απεναντίας, και μόνο που θες να κάνεις τους άλλους να γελάνε, που σκέφτεσαι πώς συμπεριφέρεσαι, πώς φαίνεσαι, που παρατηρείς τις αντιδράσεις του εαυτού σου, δείχνει ότι νοιάζεσαι γενικά για τους άλλους και ότι έχεις εφόδια για να βελτιώσεις τα ψυχολογικά σου.

[psy_spirit]

Απλα συνειδητοποιω οτι χανω συνεχως ατομα απ τη ζωη μου, ζω μια λουπα, οπως εχω προπει, με διαφορετικα ατομα, σε διαφορετικες ηλικιες. Αλλα ιδια ιστορια παντα. Τις προαλλες με επιασε κριση και εκλαιγα μεσα στο κοσμο, εξω. Πολυ ντροπιαστικο, σε αποδυναμωνει. Παντωας θα προσαθησω απο δω και μπρος να μη πιεζω τπτ μεσα μου γιατι μαλλον απ αυτο προκληθηκε η μινι κριση πανικου (αν μπορω δλδ να τη πω και ετσι). Με φοβιζει παντως το οτι μπορω να αφησω τον εαυτο μου τοσο χαμηλα ωστε να παθω κατι τετοιο. Σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια. Νιωθω οτι μεσα απ το τροπο γραφης σου, ενα κομματι σου μου ειναι οικειο, μου βγαζει ενα ειληκρινες ενδιαφερον. Μου αρεσει που μου λες την αποψη σου, οπως οτι αυτα που πιστευω σου φαινονται ουτοπικα. Μπορει και να ναι ετσι τελικα, ισως εξιδανικευω στο μυαλο μου τους ανθρωπους σε σημειο που δε θα μπορεσω ιδανικα να φτασω ποτε. Απλα θα θελα αυτοι που μενουν στη ζωη μου να ναι χαρουμενοι με μενα, να τους προσφερω πραγματα. Και ισως να περιορισω τον αριθμο εκεινων που φευγουν...

[psy_spirit]

Πραγματικα, προσπαθησα να ελεγξω τον εαυτο μου, τα συναισθηματα μου και αυτο δεν πετυχε... ισως να εφτασα σε σημειο ψυχικου αυτομαστιγωματος χωρις να το καταλαβω καν. Με εννοχλει παντως το οτι κολλαω και κομπλαρω και δεν ειμαι οσο αυθορμητη θα θελα... θα μπορουσε η ζωη μου να ταν τοσο πιο ευκολη. Θελω να κανω τους αλλους να νιωθουν καλα αλλα στη πραξη υστερω... blackbird, σε ευχαριστω για την απαντηση σου.
Και itw φυσικα, για το γρηγορο ενδιαφερον σου, το οποιο ειληκρινα με εξεπληξε.

[in the woods]

Κοίτα,εγώ σε αυτό το εξάμηνο κατά τη διάρκεια εργαστηρίου στη σχολή μια μέρα που ήμουν ράκος ψυχολογικά,επί 3 ώρες εκεί μέσα κάθε 30 λεπτά δάκρυζα και με έβλεπαν οι καθηγητές (όχι οτι νοιάστηκε κανείς απλά το αναφέρω επειδή έγινε αντιληπτό).Γενικά μου έχει συμβεί και άλλες φορές να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου και να κλαίω ακόμη και έξω.Κάτι το οποίο καταλαβαίνω από τη μια γιατί το θεωρείς ντροπιαστικό,αλλά από την άλλη σκέψου οτι και τα δάκρυα και το κλάμα είναι ένας τρόπος να εξωτερικεύσεις την ένταση σου,να εκτονωθείς,να εκφράσεις αυτό που συμβαίνει μέσα σου.Δεν υπάρχει στη ζωή μόνο το γέλιο και η χαρά και το πώς θα κάνουμε τους άλλους χαρούμενους με τη παρέα μας.Έλεος πια.Άνθρωποι είμαστε,συναισθήματα έχουμε,λυγίζουμε.
Απλά δε συμφωνώ στο οτι είναι "καλύτερος" άνθρωπος αυτός που μεταδίδει χαρά στους άλλους και είναι χαρούμενος,άνετος κλπ.Εγώ ας πούμε προτιμώ ανθρώπους δίπλα μου που η συντροφιά τους έχει να μου δώσει πράγματα εσωτερικά,να μου μάθει πράγματα γύρω από τα ενδιαφέροντα μου ή να με κατευθύνει προς συγγραφείς ή καλλιτέχνες που θα διευρύνουν τη προσωπικότητα μου και θα βοηθήσουν στην εξέλιξη μου ως άνθρωπο.Άνθρωποι που θα μου αναπτύξουν τη κοσμοθεωρία τους γύρω από ένα σοβαρό θέμα και θα υπάρχει γόνιμος διάλογος.Τέτοιοι άνθρωποι εμένα με κάνουν χαρούμενη γιατί με τέτοιους ανθρώπους επικοινωνώ ουσιαστικά.Εκείνοι που είναι απλά σε μια παρέα και είναι πιο εξωστρεφείς και έχουν την ικανότητα να κάνουν τους άλλους να γελάνε ή είναι πιο κουλ,προσωπικά δεν έχουν να μου πουν τίποτα και ούτε θα ήθελα να είμαι σαν αυτούς.Το θέμα είναι και τι ζητάς από τους ανθρώπους δίπλα σου και αντίστροφα τι ζητούν και τι θέλουν οι άλλοι από εσένα.
Δυστυχώς οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.Νόμος της φύσης,από αυτούς που δε μπορείς να ξεφύγεις.Προσπάθησε να συμφιλιωθείς με αυτό.Αν και ούτε εγώ το έχω καταφέρει..