Το πριν και μετα

[kutchunie]

Το θέμα μου είναι απλό. είναι το πρίν και το μετά των σχέσεων με χρονικό σημείο αναφοράς την αποθεραπεία από κάποια κατάσταση ψυχολογική.
Ειμαι 31, παλεύω με κατάθλιψη και διάφορα άλλα συμπτώματα από τα 20 περίπου. έκανα σχεδόν 6 χρόνια ψυχοθεραπεία. Ένα χρόνο και κάτι είμαι πάρα πολύ καλά, όχι με την έννοια πως όλα μου πάνε τέλεια, έχω τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις του μέσου ανθρώπου, αλλά είμαι λειτουργική, νοιώθω δυνατή και ελευθερωμένη από διάφορα συμπτώματα που είχα και μπορώ να πω πως στηρίζομαι στα πόδια μου για το οτιδήποτε με απασχολεί, δεν εχ κρισεις πανικού, καταθλιψη ή αποπροσωποποιήσεις που πάθαινα παλαιοτερα, ούτε και αποφεύγω να αναλάβω ευθύνες αλλά ούτε αναλαμβάνω ευθύνες οι οποίες δεν ου αναλογούν. Τιποτα από όλα αυτά. Βιώνω τα συναισθήματα μου χωρίς να τα απωθώ (πχ δεν με πιάνει πανικός στην ιδέα να νοιώσω λύπη ή απογοήτευση και να εχω προδρόμους κατάθλιψης και μονο στην ιδέα μιας αποτυχίας) αλλά και χωρίς να το παρακάνω γιατί πλέον εχω καταλήξει πως καμία συμπεριφορά μας δεν μπορεί να μεταβάλλει την πραγματικότητα. ούτε η κατάσταση μιας ερεβώδους κατάθλιψης θα προλάβει την αποτυχία, ούτε μια μεγαλειώδης κρισάρα πανικού προλαμβάνει τον οποιονδήποτε κίνδυνο/φόβο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, από μόνη της, ούτε η αποπροσωποίηση ανασχηματίζει τον ρόλο κανενός μέσα στις καταστάσεις.
Όλες αυτές οι διεργασίες δεν με άλλαξαν ως άνθρωπο ποιοτικά. Θέλω να πω πως ότι αγαπούσα από παιδί να κάνω ή να θέλω συνεχίζω να το αγαπώ και τωρα, ότι με ενοχλούσε, συνεχίζει να με ενοχλεί κοκ. Ποσοτικά όμως υπάρχουν αλλαγές. Δηλαδή πλέον επειδή κίνητρο για κάθε συναίσθημα δεν είναι ο απωθημένος φοβος αλλά το ερέθισμα της κατάστασης αυτης καθ'αυτής, πάντα στα πλαίσια της πραγματικότητας και της λογικής που την διέπει, υπάρχει μεγαλύτερη ένταση στο βίωμα κάποιων καταστάσεων.
Όλη αυτή η αλλαγή είναι για εμένα μεγάλο δώρο. Όμως οι άνθωποι του περιγυρου μου, δεν μπορούν να το δεχτούν. Η μετάβαση από τη φαση της ασθένειας στη φαση της ίασης εχει αφήσει σε κάποιους από τους ανθρώπους του περίγυρού μου την αίσθηση πως ανεξαρτητοποιήθηκα, σαν να μην τους εχω ναναγκηπλέον και πως τώρα θα τους εγκαταλείψω. Αυτό όμως δεν ισχύει καθόλου.
Πως το διαχειριζόμαστε αυτό; εννοείται πως το να υποστηρίζεις τους ανθρώπους που επιλέγεις να εχεις διπλα σου και να επικοινωνείς έμπρακτα το τι νοιωθεις γι αυτούς είναι το ιδανικό, αλλά όταν ο άλλος "σκαλώσει" τι κάνεις; αναλαμβάνεις την ευθύνη να γίνεις η "μαμά" του και σκίζεσαι για να μην εχει παράπονα ή κάνεις μόνο ότι θέλεις και αν το καταλάβει το κατάλαβε, αν όχι ας πρόσεχε; Θα μου πεις, υποτίθεται εγινες καλά κοπελιά, πως είναι δυνατον να μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς ότι θα χειραγωγήσεις τα συναισθήματα κάποιου αναλαμβάνοντας κάθε ευθύνη σε μια διαπροσωπική σχέση; είναι παράλογο, οκ. Αλλά όταν δε θέλεις να πεθάνει μια σχέση τι κάνεις;;

[jch]

Κατ΄αρχήν καλησπέρα.
Ας πω και εγώ την γνώμη μου, ζώντας μια παρόμοια κατάσταση με την δική σου, αλλά ως σύντροφος του "ασθενή".
Είναι λογικό, μετά την θεραπεία σου να έχει αλλάξει η οπτική σου για όλο τον περίγυρό σου. Το θέμα είναι, αφού εσύ επιλέγεις να έχεις κάποιους ανθρώπους στην ζωή σου ακόμα, να αναρωτηθείς γιατί τους θες. Τι σου καλύπτουν και αν τους θες ως άτομα ή ως έννοιες τελικά. Είναι δύσκολη η μετάβαση των ανθρώπων που είχες δίπλα σου από τον παλιό σου εαυτό στον καινούργιο, αλλά μόνο εσύ μπορείς να απαντήσεις σε αυτό. Σίγουρα η ψυχοθεραπεία που έχεις κάνει, σου έχει δώσει μια μέθοδο. Χρησιμοποίησέ την!

[kutchunie]

Κατ΄αρχήν καλησπέρα.
Ας πω και εγώ την γνώμη μου, ζώντας μια παρόμοια κατάσταση με την δική σου, αλλά ως σύντροφος του "ασθενή".
Είναι λογικό, μετά την θεραπεία σου να έχει αλλάξει η οπτική σου για όλο τον περίγυρό σου. Το θέμα είναι, αφού εσύ επιλέγεις να έχεις κάποιους ανθρώπους στην ζωή σου ακόμα, να αναρωτηθείς γιατί τους θες. Τι σου καλύπτουν και αν τους θες ως άτομα ή ως έννοιες τελικά. Είναι δύσκολη η μετάβαση των ανθρώπων που είχες δίπλα σου από τον παλιό σου εαυτό στον καινούργιο, αλλά μόνο εσύ μπορείς να απαντήσεις σε αυτό. Σίγουρα η ψυχοθεραπεία που έχεις κάνει, σου έχει δώσει μια μέθοδο. Χρησιμοποίησέ την!

ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Η αλήθεια είναι πως δεν με νοιάζει για όλους. Όμως γι αυτους που αγαπώ, είναι αλλιώς. Η ζωη μου δεν αποτελείται μονο από εμενα, αλλα και από τα προσωπα που επέλεξα νατην μοιράζομαι. Και όταν πριν χρειαζομουν 9/10 βοηθεια ενώ τώρα είμαι ικανη να ανταπεξέλθω 9/10 φορες δε σημαίνει πως δεν εχω αναγκη οσους αγαπω,το αντιθετο, τώρα που βιωνω πιο συνειδητοποιημ΄να την ανάγκη αυτή, είναι που εχω περισσοτερη αναγκη να μοιραστω τη ζωη μου. Ελπίζω να κΑταλαβαίνεις τι θελω να πω

[jch]

Ελπίζω κι εγώ να έχω καταλάβει σωστά.
Αυτό που λέω πάντως είναι ότι για να θες κάποιους ανθρώπους στην ζωή σου μετά την θεραπεία σου, σημαίνει σίγουρα ότι τους αγαπάς και ότι αξίζουν, οπότε εσύ τους δίνεις αυτό που έχεις, αυθεντικό πια και όχι καλλυμένο από άλλες ανάγκες. Ας τους αφήσεις κι εκείνους όμως να επιλέξουν αν αυτό (το καλύτερο για σένα) που έγινες, τους αρέσει.

[kutchunie]

Με εκανες πολύ χάλια για να πω την αλήθεια αλλά ήταν εποικοδομητικό και σ'ευχαριστώ.

[jch]

Δεν είχα τέτοια πρόθεση, ειλικρινά και αυτό γιατί ζώντας από κοντά μια κατάσταση πολύ κοντινή με αυτό που έχεις περάσει και ξεπεράσει, το να σε κάνω χάλια με κάνει κι εμένα. Έχεις κάνει πολύ μεγάλα βήματα στην ζωή σου και μην αφήνεις μια γνώμη (έστω και από εδώ, από έναν άγνωστο) να σε επηρεάζει.

[kozchr]

Kutchunie δεν Δεν έχω καταλάβει αν αυτή η αλλαγή που έκανες Ως άνθρωπος και Μπράβο σου είχε ως αποτέλεσμα από θύμα που ήσουν απέναντι σε κάποιους ανθρώπους και ουσιαστικά βολευόταν από τον τρόπο που λειτουργούσες Έστω και αν δεν σου έδιναν αυτό το ρόλο και δεν ένιωθες εσύ έτσι να τους κάνει να ξεβολευτούν και να αναλάβουν ευθύνες που κατά κάποιο τρόπο πριν τις είχες εσύ Οπότε λογικό είναι να αντιδρούν τώρα

Στάλθηκε από το LEX820 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

[kutchunie]

Δεν είχα τέτοια πρόθεση, ειλικρινά και αυτό γιατί ζώντας από κοντά μια κατάσταση πολύ κοντινή με αυτό που έχεις περάσει και ξεπεράσει, το να σε κάνω χάλια με κάνει κι εμένα. Έχεις κάνει πολύ μεγάλα βήματα στην ζωή σου και μην αφήνεις μια γνώμη (έστω και από εδώ, από έναν άγνωστο) να σε επηρεάζει.

Ηταν η πραγματικότητα αυτή που εξέθεσες. Το να υπάρχει η πιθανότητα να μην "αρέσω" πλέον σε ανθρώπους που θελω στη ζωη μου και ίσως να μην με θελουν εκεινοι στη δικη τους, είναι ασχημο και με θλίβει. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν μπορεί να αλλαξει.

[elisabet]

Καλημέρα kutchunie

Δεν είμαι σίγουρη οτι κατάλαβα ακριβώς τον προβληματισμό σου. Εννοείς πως η μετάβαση στην φάση της ίασης για σένα οδήγησε κάποιους ανθρώπους γύρω σου στο να νιώθουν πως "απειλούνται"; αυτό θα σήμαινε πως ο ρόλος τους στην σχέση σας πριν, ήταν περισσότερο υποστηρικτικός, να σε προσέχουν, να σε φροντίζουν ή να σε καθοδηγούν κάπως όποτε τώρα που μπορείς να τα κάνεις αυτά μόνη σου χάθηκε αυτός ο ρόλος άρα νιώθουν πως απειλείται η σχέση τους μαζί σου.

Αν κατάλαβα καλά και είναι αυτό, τότε δεν μου φαίνεται καθόλου παράξενο. Είναι σαν μια παράσταση με μοιρασμένους ρόλους. Εσύ πας και αλλάζεις ξαφνικά ρόλο και τώρα όλοι πρέπει να αλλάξουν επίσης. Και λογικά δεν θέλουν, όλοι έχουμε την τάση να μένουμε στον ρόλο που ξέρουμε και νιώθουμε οικεία οπότε προσπαθούμε να διατηρήσουμε τις ισορροπίες που υπήρχαν εξ αρχής. Χωρίς να το θέλουν ίσως κάποιοι προσπαθούν να κρατήσουν κι εσένα στον παλιό ρόλο της αδύναμης, ώστε να διασφαλίσουν έτσι και τον δικό τους ρόλο. Όσο εσύ επιμένεις, κάποιοι θα δυσαρεστούνται, όχι γιατί δεν σε αγαπούν ή γιατί δεν τους αγαπάς, αλλά γιατί μπορεί να νιώθουν οτι δεν έχουν πια ρόλο στην καινούργια παράσταση ή να φοβούνται να αναλάβουν καινούργιο.

Δε νομίζω οτι μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα πέρα από το να επιμείνεις στον καινούργιο σου εαυτό και να προχωρήσεις με όσους επιλέξουν επίσης μαζί σου την αλλαγή.

[savatage]

Παρακολουθω το νημα σου με παρα πολυ μεγαλο ενδιαφερον. Δυστυχως ή ευτυχως νομιζω οτι ο jch εχει δικιο. Αλλαζεις και μετα ειναι δικαιωμα των αλλων να σε αποδεχτουν με τις αλλαγες αυτες ή να μην το κανουν.
Εχω πεσει στην παγιδα να κανω πισωγυρισμα για να παρω ξανα αποδοχη απο ατομα που ενιωθαν δυσφορια, απειλη, δυσανασχετηση και ζηλεια μετα απο τις αλλαγες μου και μονο εγω εχασα απο αυτη την επιλογη. Η καθε επιλογη εχει τις συνεπειες της.

[GeorgeGr1]

Αλλο μπορω να σταθω πλεον στα ποδια μου και σας ευχαριστω ολους που εισασταν διπλα μου για να μπορεσω να φτασω σε αυτο το σημειο, και αλλο πλεον δεν σας εχω αναγκη και νοιωθω οτι τοσο καιρο με εκμεταλλευοσασταν.
Κουτσουνι αν θυμαμαι καλα ειχες διαγνωσθει με οριακη διαταραχη? Ελπιζω να μην βλεπεις ετσι και τον αντρα σου πλεον γιατι αυτος για να μεινει μαζι σου εχει καταθεσει ψυχη και σωμα.

[Mara.Z]

Γεια σου Kutchunie!!!!

τις αποπροσωποποιησεις που λες ΠΩΣ τις βιωνες??? δηλαδη τι ενιωθες??

[kutchunie]

Σας ευχαριστώ όλους που μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε. Το θέμα αφορά τον αντρα μου. Είναι ο ανθρωπος που αγαπώ περισσοτερο από όλα. Μεσα από τα αυτόν αρχισα να ζω. Το κίνητρό μου για θεραπεία αρχικά δεν ημουν καθόλου μα καθόλου εγώ, αλλά αυτός. Με στήριξε αφάνταστα. Στάθηκε δίπλα μου όσο λίγοι άνθρωποι πάνω στη γη θα μπορούσαν. Με δέχτηκε όπως ήμουν, δεν έχει παραπονεθεί ούτε μία φορά όλα αυτά τα χρόνια και πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο να συνυπάρξεις με έναν άνθρωπο που νοσεί, όσο κι αν τον αγαπάς. Σε κουρελιάζει και ψυχολογικά και σωματικά να βλέπεις έναν ανθρωπο που αγαπάς να παραλογίζεται, να σε εγκαταλείπει κι εσύ να τον ψάχνεις μονο και μονο για να τον αγκαλιασεις και να βεβαιωθείς πως είναι καλά. Ή να δουλεύεις 34 ωρες σερί και να γυρνας σπίτι και να βοηθας τον άλλο ακόμα και να ντυθεί και να του ετοιμάζεις και φαγητό ας πούμε. Σε όλους τους ανθρώπους ευχομαι να έχουν ένα συντροφο που να τους αγαπά όπως εμένα ο άντρας μου. Αγαπώ πολύ τα παιδιά μου, αλλά ο άντρας μου είναι αλήθεια ο άλλος εαυτός μου. Τα παιδια μου δε μου ανήκουν, με την έννοια ότι θα μεγαλώσουν και θα έχουν τις δικές τους ζωές. Θα τα στηρίζω πάντα, αλλά όλη αυτή η δύναμη που βρίκα να αντιμετωπίσω τα τέρατα που είχα στην ψυχη μου, από εκείνον πηγάζει.
Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν τον αφήνω να κάνει τίποτα. Γιατί θέλω να τον φροντίζω. Να του προσφέρω όσα μου πρόσφερε εκείνος, έστω και στο ελάχιστο. Δεν κάνει τίποτα στο σπίτι, δεν χρειάζεται να πηγαίνει για ψώνια ή όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα δεν πανικοβάλλομαι. Και είμαι χαρούμενη που μπορώ να το κάνω. Είμαι χαρούμενη γιατί όλη την αγάπ που μου έδωσε ηθελα να την ανταποδώσω. Κουράζομαι πάρα πολύ με το σπίτι τη δουλειά, τα παιδάκια μας. Αλλά είμαι ευτυχισμένη ου τελικά μπορώ να το κάνω. Θελώ να τον προσέχω να τον κακομαθαίνω γιατί τωρα μπορώ. Εχω ανάγκη να το κάνω. Αυτός όμως νομίζει ότι πλέον δεν τον έχω ανάγκη και όταν μου το λέει πνίγομαι ρε παιδιά. Με πληγώνει τόσο πολύ αυτό. Νοιωθω σα να τσαλακωνει και να πετάει στα σκουπίδια οσα κάνω. Σα να μην εχουν νόημα. Δεν κάνω τιποτα επειδή δε τον έχω ανάγκη. Όλα τακάνω επειδή τον εχω αναγκη απόλυτη.
Εχουμε 12 χρόνια διαφορά και μου λέει πως τώρα που δε τον εχω ανάγκη θα τον βαρεθώ. Δεν ξέρω, ίσως πρίν που είχε αναλάβει όλη την ευθύνη του να ένοιωθε πιο χρησιμος. Από την άλλη, και δε θέλω να καταπιεσω την αναγκη μου αυτή να φροντισω τα παιδια και τον αντρα μου, αλλά και λόφω συνθηκών θα ήταν αδιανόητο να του αφήνω να κάνει πράγματα Λόγω των παιδιων και της δουλειας εχουμε πλέον ελάχιστο χρόνο δικό μας. Εάν τις ωρες που δουλευει δεν τα έκανα όλα δε θα είχαμε χρόνο για μας. Χθες βράδυ ετοίμασα το αγαπημένο του φαγητο, πηγα κομμωτήριο, φορεσα ρουχα που του αρέσουν, μας άναψα το τζακι και όταν σχόλασε και τον πήρα από τη δουλεια και ήρθε σπίτι, μου είπε πάλι το ίδιο, ότι δε μπορεί να με προλάβει με τη φόρα που έχω πάρει και ότι θα κουραστώ και θα τον αφήσω.

[kutchunie]

Καλημέρα kutchunie

Δεν είμαι σίγουρη οτι κατάλαβα ακριβώς τον προβληματισμό σου. Εννοείς πως η μετάβαση στην φάση της ίασης για σένα οδήγησε κάποιους ανθρώπους γύρω σου στο να νιώθουν πως "απειλούνται"; αυτό θα σήμαινε πως ο ρόλος τους στην σχέση σας πριν, ήταν περισσότερο υποστηρικτικός, να σε προσέχουν, να σε φροντίζουν ή να σε καθοδηγούν κάπως όποτε τώρα που μπορείς να τα κάνεις αυτά μόνη σου χάθηκε αυτός ο ρόλος άρα νιώθουν πως απειλείται η σχέση τους μαζί σου.

Αν κατάλαβα καλά και είναι αυτό, τότε δεν μου φαίνεται καθόλου παράξενο. Είναι σαν μια παράσταση με μοιρασμένους ρόλους. Εσύ πας και αλλάζεις ξαφνικά ρόλο και τώρα όλοι πρέπει να αλλάξουν επίσης. Και λογικά δεν θέλουν, όλοι έχουμε την τάση να μένουμε στον ρόλο που ξέρουμε και νιώθουμε οικεία οπότε προσπαθούμε να διατηρήσουμε τις ισορροπίες που υπήρχαν εξ αρχής. Χωρίς να το θέλουν ίσως κάποιοι προσπαθούν να κρατήσουν κι εσένα στον παλιό ρόλο της αδύναμης, ώστε να διασφαλίσουν έτσι και τον δικό τους ρόλο. Όσο εσύ επιμένεις, κάποιοι θα δυσαρεστούνται, όχι γιατί δεν σε αγαπούν ή γιατί δεν τους αγαπάς, αλλά γιατί μπορεί να νιώθουν οτι δεν έχουν πια ρόλο στην καινούργια παράσταση ή να φοβούνται να αναλάβουν καινούργιο.

Δε νομίζω οτι μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα πέρα από το να επιμείνεις στον καινούργιο σου εαυτό και να προχωρήσεις με όσους επιλέξουν επίσης μαζί σου την αλλαγή.

Ευχαριστώ που απάντησες. Ναι, έχεις δίκιο πως είναι έτσι τα πράγματα. Απλώς, δε μου είναι καθόλου εύκολο να δεχτώ ετσι πως ισως και να μην επιλέξει ο αντρας μου να είναι μαζί μου μετα από οσα περάσαμε. Πρέπει να βρούμε τη χρυση τομή. Να υποχωρήσουμε δίχως να συμβιβαστούμε για να μπορέσουμε να είμαστε καλά και η δυο μας.

[kutchunie]

Αλλο μπορω να σταθω πλεον στα ποδια μου και σας ευχαριστω ολους που εισασταν διπλα μου για να μπορεσω να φτασω σε αυτο το σημειο, και αλλο πλεον δεν σας εχω αναγκη και νοιωθω οτι τοσο καιρο με εκμεταλλευοσασταν.
Κουτσουνι αν θυμαμαι καλα ειχες διαγνωσθει με οριακη διαταραχη? Ελπιζω να μην βλεπεις ετσι και τον αντρα σου πλεον γιατι αυτος για να μεινει μαζι σου εχει καταθεσει ψυχη και σωμα.

Ευχαριστώ για την απάντηση. Όχι, καθόλου έτσι δε τον βλέπω τον άντρα μου. Και γι αυτό με πονάει να μην χαιρόμαστε μαζ΄το ότι είμαι καλύτερα.