Σας βάραγαν οι γονείς σας όταν ήσασταν παιδιά;

[savatage]

Ναι η αλήθεια είναι πως αυτό είναι κλασικό με τους παππούδες. Μπορεί τα δικά τους παιδιά να τα σαπίζανε στο ξύλο και μετά να μαλώνουν με τους γονείς των εγγονιών τους για να μην τα χτυπάνε! Νομίζω οτι ο βασικός λόγος είναι αυτός που αναφέρεις. Δεν νιώθουν πια την ευθύνη του μεγαλώματος και της διαπαιδαγώγησης και στην ουσία απολαμβάνουν την παρέα με ένα μικρό παιδί. Χωρια που συνήθως παππούδες/ γιαγιάδες κτλ δεν έχουν και οι ίδιοι το άγχος της καθημερινότητας γιατί μπορεί να είναι πια συνταξιούχοι ή την καθημερινή τριβή με το παιδί. Μπαίνουν γενικά σε άλλο ρόλο, αυτού που θα παίξει περισσότερο με το μικρό, θα του κάνει τα χατίρια, θα το κακομάθει...

Ακριβως.
Και ο δικος μου πατερας μπορει να εκανε ο,τι εκανε σε μενα, αλλα τωρα στην παραμικρη υποψια οτι μπορει να κλαψει η εγγονη του, συγκλονιζεται!
Παρολαυτα δεν εχει αλλαξει νοοτροπια. Και σε αυτην λεει ατακες τυπου "Αν κανεις αυτο θα εισαι καλο παιδι", "Αν κανεις το αλλο θα σε αγαπαω πιο πολυ" ή το κορυφαιο "Για να δω, μπορεις να το κανεις αυτο? Οχι δεν μπορεις εισαι μικρη, δεν εχεις τοση δυναμη"
(και θελω να χτυπησω το κεφαλι μου στον τοιχο)
Ωστοσο, περισυ ημουν μπροστα οταν γυαλισε το ματι του απο τα νευρα επειδη η μικρη αρνουνταν να φαει. Εκανε κινηση στον αερα και καλα οτι της ριχνει μπουνια, δεν το ειδε κανεις αλλος, μονο εγω ημουν μπροστα, η μικρη δεν καταλαβε τιποτα. Αν του γυαλισε το ματι μεσα σε 2-3 ωρες μπειμπι σιτινγκ, φαντασου τι γινοταν με τα δικα του παιδια οταν τολμουσαν να μην κανουν το δικο του.
Ασχετα με τα περιστατικα βιας που εχω αναφερει, εμενα πιο πολυ με σημαδεψε η λεκτικη και η ψυχολογικη κακοποιηση. Η τρομοκρατια με καθε τροπο, η επικριτικοτητα, οι τιμωριες, ο χειρισμος και η μεταφορα ενοχων και ευθυνων. Αυτη η αισθηση οτι ειμαι μονη και απροστατευτη και οτι πρεπει να προστατεψω και αυτους απο πανω!

[savatage]

τοσοι ανθρωποι γινονται γονεις ανεξελεγκτα για να ικανοποιησουν τον εγωισμο τους, να δεσουν τον γαιδαρο τους και να γεμισουν την αδεια τους ζωη.
τα περισσοτερα προβληματα απο εκει ξεκινανε, αυτο βλεπω..

Οι δικοι μου γονεις εκαναν παιδι για να αναγκαστει ο παππους μου(πατερας της μανας μου) να τους επιτρεψει να παντρευτουν, μιας και δεν ηθελε τον πατερα μου.
Η αδελφη μου εκανε παιδι επειδη "προεκυψε" και για να νιωσει χρησιμη, οτι κατι ειναι και κατι κανει σημαντικο.

Στην εποχη μας βλεπω το συχνοτερο σεναριο να ειναι να δεσουν τον αλανιαρη αντρα και να ικανοποιησουν τις επιταγες της κοινωνιας.

[Gypsy Cello]

οντως τωρα?

Ναι, δυστυχώς είναι η αλήθεια. Και να φανταστείς ήμουν από τα επιτυχημένα παιδιά από αυτά που καταφέρνουν
και σπουδάζουν και έμαθα και 2 γλώσσες. Τι παράπονο είχε από εμένα;;; Αυτό που είπα έγινε όταν ήμουν σε μεγάλη ηλικία
και πραγματικά όσο και αν προσπαθώ να την δικαιολογήσω δεν τα καταφέρνω.

[savatage]

Ναι, δυστυχώς είναι η αλήθεια. Και να φανταστείς ήμουν από τα επιτυχημένα παιδιά από αυτά που καταφέρνουν
και σπουδάζουν και έμαθα και 2 γλώσσες. Τι παράπονο είχε από εμένα;;; Αυτό που είπα έγινε όταν ήμουν σε μεγάλη ηλικία
και πραγματικά όσο και αν προσπαθώ να την δικαιολογήσω δεν τα καταφέρνω.

Θα ηθελες να μας πεις με τι αφορμη εγινε? Της αντιμιλησες?

[elisabet]

Προφανώς και η"ελεγχομενη βια" που ασκειται ως μεσο διαπαιδαγώγησης μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα ψυχολογικά, το δικό μου παράδειγμα αυτό δείχνει. Ουδέποτε εστίασα στο οτι "τρωω ξύλο επειδή έκανα το ταδε αρα δεν θα το ξανακάνω". Αρα με αυτη την έννοια είχε μηδεν αποτέλεσμα και την ίδια ψυχολογική συνέπεια. Όντας μεγαλύτερη όμως αλλιώς θα κρίνω τη μια περίπτωση και αλλιώς την αλλη απο την πλευρά του γονιού, μου είναι πιο εύκολο να καταλάβω και να συγχωρήσω την περίπτωση που γίνεται "μεθοδευμένα". Θυμάμαι τη μάνα μου να με τιμωρεί και να αισθάνεται τύψεις όπως ο πατέρας σου.
Συμφωνώ πως ο ψυχολογικός αντίκτυπος και η ψυχική βία ειναι χειρότερη. Το μέλος πχ που σκεφτόταν όταν τις έτρωγε "δεν θα το ξανακάνω αυτό που έκανα", πιθανόν δεν βίωσε τον ψυχολογικό αντίκτυπο όσο ένα παιδί που δεν πήγαινε το μυαλό του εκεί αλλα στο αίσθημα της γονεικής απορριψης. Εκείνο είναι χειρότερο συγκριτικά, όπως και η σκέτη ψυχολογική βια/επίκριση/απόρριψη.

Πάντως ακόμα και την ψυχολογική σκληρότητα και επικριτικότητα της μάνας μου μπορώ να καταλάβω και να συγχωρήσω εγώ προσωπικά. Θα σου πω γιατί. Είχα δει ένα άρθρο που εξηγούσε οτι πληγώνουμε αυτούς που αγαπάμε. Και μου βγάζει νόημα αυτό. Κανείς δεν είναι τέλειος, ένας γονιός όμως και τα μαύρα του τα χάλια να είναι, συνήθως θέλει κάτι καλύτερο για το παιδί του...αμα είναι όμως τα μαύρα του τα χάλια πως θα ξέρει, πώς θα έχει τα μέσα να κατευθύνει το παιδί με τον σωστό τρόπο αφού δεν το έζησε ο ίδιος πρακτικά; Δεν έχει πρακτικές συμβουλες να δώσει ουτε μπορεί να είναι ζωντανό παράδειγμα...Θα το κάνει μέσα απο επίκριση και τιμωρίες "μην είσαι έτσι, να είσαι αλλιώς, να κάνεις το αλλο, να μην κάνεις το δεινα" κλπ...και ο τρόπος είναι που σου γαμαει τη ψυχολογία. Αμα δε νοιαζόταν/αγαπούσε θα σε άφηνε να κάνεις ότι να ναι σαν παιδί, να βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο, να μην διορθώνει καμιά μη αποδεκτή κοινωνικά συμπεριφορά, να σε αφήνει να κυκλοφορείς λασπωμένο και να πασαλείβεις παντού μύξες. Λολ. Αλλά επειδή νοιάζεται είναι που προσπαθεί να διορθώσει αυτή τη συμπεριφορά έστω και μεσα απο λάθος τρόπο, μεσα απο την επίκριση, την λάθος υπολογισμένη τιμωρία, τις φωνές και όλα αυτά που δημιουργούν συναισθήματα απόρριψης.
Να ζωντανό παράδειγμα πχ μέσες άκρες η συζήτηση μου με ένα μέλος στο φόρουμ. Συζήτησα μαζί του πολλά και δεν βήκα τον σωστό τρόπο να κατευθύνω τη προσοχή του στο τι θα μπορούσε να βελτιώσει/διορθώσει, έγινε με λάθος τρόπο, το μέλος ένιωσε προσβεβλημένο και κακοποιημένο και εγώ βγήκα ο σατανάς. Προφανώς και δεν έκανα οτι έκανα με σαδιστική διάθεση, με καλή διάθεση το έκανα και απέτυχα, επειδή δεν έχω τα μέσα. Δεν είναι εννοείται ακριβως το ίδιο αλλα καταλαβαίνεις τι εννοώ. Βασικά όσο πιο κοντινή η σχέση και όση πιο πολύ αγάπη εμπεριέχει τόσο χειρότερη η συνέπεια θεωρώ. Τι μας πονάει πιο πολύ απο όλα; Η η σχεση με τους γονείς μας η τα γκομενικά μας...οι πιο στενές μας σχέσεις εν ολίγοις, αυτές με την περισσότερη αγάπη η εγγύτητα εστω τελοσπάντων. Και αυτά δεν τα λέω για να δικαιολογήσω την βία, συμφώνω πως είναι λάθος. ΤΑ λεω γιατι θεωρώ πως το να καταλάβουμε γιατι συμβαίνει οτι συμβαίνει βοηθάει στο να το επεξεργαστούμε, όποιος και αν μπορεί να συγχωρήσουμε, και να προχωρήσουμε. Αλλιώς κολλάει η βελόνα στο ποσο καημένοι έιμαστε και τελείωσε εκει το θέμα, δεν μπορείς να αντλήσεις δύναμη απο αυτό για να αρχίσεις να ορίζεις εσυ τη ζωή σου.
Θυμάμαι να βιώνω την επίκριση απο την μάνα μου αλλα έχοντας μεγαλώσει καταλαβαίνω πως δεν είναι επειδή ηταν κακιά η δεν με αγαπούσε, είναι επειδή κυριολεκτικά δεν είχε άλλο τρόπο. Όσο σκληρή ήταν μαζί μου τόσο σκληρή ηταν με τον εαυτό της. Αυτό γίνεται με μανάδες και κόρες ειδικά πολύ συχνά. Αλλα δεν είμαι μωρό πια, καταλαβαίνω γιατι έγινε οτι εγινε, το συγχωρω και προχωρω παίρνοντας τη δυναμη να πω "οκ μανα τόσα ήξερες τοσα έκανες, αλλα δεν με όρισαν τελειωτικά, αναλαμβάνω εγω απο εδω και πέρα για να "γιατρευτούμε" και οι δύο".
Αυτά να τονίσω πως ισχύουν για περιπτώσεις μέσα σε κάποια πλαίσια που θεωρώ φυσιολογικά, όχι σε παθολογικά πλαίσια σαδισμού όπως πχ το μελος που το αναγκάσανε να φαει κόπρανα. Αυτό το άτομο προφανώς και έπρεπε να είχε στερηθει την επιμέλεια των παιδιών της.

Δεν ξέρω βρε Νατ.... ο καθένας κρίνει με βάση τα δικά του βιώματα προφανώς και τον χαρακτήρα του. Εγώ συγχωρώ πολύ πιο εύκολα κάποιον που θα πει πάνω στα νεύρα μου του έριξα μια στα χέρια ή ένα χαστούκι παρά αυτόν που θα πει ότι οχι αυτό το θεωρώ σωστό και έτσι πρέπει να μάθει το παιδί. Και δεν μιλώ προφανώς για την γενιά των γονιών μου πχ που τότε οκ οι περισσότεροι πίστευαν οτι το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, αλλά στην σημερινή εποχή δεν μπορώ να το δικαιολογήσω, δεν μπορώ να δώσω κανένα άλλοθι. Ίσως να μπορώ να συγχωρήσω πιο εύκολα την πρώτη περίπτωση (αυτή του να το κάνει κάπιοιος πάνω στα νεύρα του , και πάλι βέβαια δεν μιλώ για ακραίες περιπτώσεις ξυλοδαρμών!) γιατί και εγώ σαν χαρακτήρας έχω την τάση να θυμώνω εύκολα, να αρπάζομαι και αμέσως μετά να το μετανιώνω.

Για τα υπόλοιπα που λες ως εξήγηση της συμπεριφοράς των γονιών με την έννοια ότι οκ φυσικά κάποιος που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα νοσηρό περιβάλλον πώς στο καλό να έχει μάθει τον σωστό τρόπο, φυσικά συμφωνώ. Και εγώ μπορώ να το κατανοήσω, να το εξηγήσω και να το δικαιολογήσω εν μέρει κιόλας. Και όντως κάθε γενιά βγαίνει συνήθως λίιιιγο πιο βελτιωμένη. Και φυσικά αντιλαμβάνομαι πως ο γονιός που κάνει έστω αυτά, όλα τα λάθος, αγαπάει και τα κάνει, νοιάζεται, πιστεύει πως κάνει το σωστό την στιγμή που τα κάνει.... αλλά δεν ξέρω ρε συ και πόση σημασία έχει τελικά αυτό όταν ο άλλος έχει καταστρέψει την ζωή του. Όταν τα τραύματα της δικής σου διαστρευλωμένης αγάπης ως μάνα θα τα κουβαλάει για μια ζωή. Στο όνομα της αγάπης γίνονται όλα, αλλά δεν ξέρω, μερικές φορές σκέφτομαι πως ας ήταν και λιγότερη η αγάπη αν είναι να είναι τέτοια. Ας ήταν κ αδιάφορος ο γονιός στην τελική που κατάφερε με την "αγάπη" του να κάνει τέτοια ζημιά στον άλλον. Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι σόι αρρωστημένη αγάπη είναι αυτή.

[elisabet]

Ακριβως.
Και ο δικος μου πατερας μπορει να εκανε ο,τι εκανε σε μενα, αλλα τωρα στην παραμικρη υποψια οτι μπορει να κλαψει η εγγονη του, συγκλονιζεται!
Παρολαυτα δεν εχει αλλαξει νοοτροπια. Και σε αυτην λεει ατακες τυπου "Αν κανεις αυτο θα εισαι καλο παιδι", "Αν κανεις το αλλο θα σε αγαπαω πιο πολυ" ή το κορυφαιο "Για να δω, μπορεις να το κανεις αυτο? Οχι δεν μπορεις εισαι μικρη, δεν εχεις τοση δυναμη"
(και θελω να χτυπησω το κεφαλι μου στον τοιχο)
Ωστοσο, περισυ ημουν μπροστα οταν γυαλισε το ματι του απο τα νευρα επειδη η μικρη αρνουνταν να φαει. Εκανε κινηση στον αερα και καλα οτι της ριχνει μπουνια, δεν το ειδε κανεις αλλος, μονο εγω ημουν μπροστα, η μικρη δεν καταλαβε τιποτα. Αν του γυαλισε το ματι μεσα σε 2-3 ωρες μπειμπι σιτινγκ, φαντασου τι γινοταν με τα δικα του παιδια οταν τολμουσαν να μην κανουν το δικο του.
Ασχετα με τα περιστατικα βιας που εχω αναφερει, εμενα πιο πολυ με σημαδεψε η λεκτικη και η ψυχολογικη κακοποιηση. Η τρομοκρατια με καθε τροπο, η επικριτικοτητα, οι τιμωριες, ο χειρισμος και η μεταφορα ενοχων και ευθυνων. Αυτη η αισθηση οτι ειμαι μονη και απροστατευτη και οτι πρεπει να προστατεψω και αυτους απο πανω!

Έχω κ εγώ τέτοιο παράδειγμα στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον.
Ανθρωπος που το δικό του αγόρι έφτασε μέχρι και να το δέσει από το αυτοκίνητο και να το σέρνει, τώρα στο εγγόνι του θυμώνει όταν ο γιος τον βάζει τιμωρία γιατί λέει οτι ο μικρός στεναχωριέται!!!
Αν τον ρωτήσεις όμως γιατί χτυπούσε τα δικά του παιδιά ή το αρνείται ή το υποβιβάζει οτι σιγά δεν έγινε και τίποτα, ήταν πολύ ζωηρά γιαυτό το έκανε.
Είμαι σίγουρη πως αν τον αφήσεις με τα εγγόνια 2-3 μέρες συνεχόμενες όμως τα ίδια θα κάνει.

[andreas86]

Η 35χρονη υιοθέτησε το κοριτσάκι μόνο και μόνο για να πάρει επιδόματα και να αγοράσει σπίτι και 2 ώρες αφότου την άφησαν μόνη οι κοινωνικοί λειτουργοί με το μωρό,το ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου [emoji36][emoji21][emoji34][emoji35]

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

[Gypsy Cello]

[QUOTE=savatage;986085]Θα ηθελες να μας πεις με τι αφορμη εγινε? Της αντιμιλησες?[/QUOTE

Της έλεγα συχνά ότι δεν είναι καλή μάνα και ένιωθε αδικημένη. Σου λέει δεν είμαι καλή μάνα εγώ που δεν έτρωγα για
να φας εσύ; (και όντως έτσι έκανε πολλές φορές) φάε τώρα τα σκατά μου...
Μια μέρα μου λέει:δες μες τον φούρνο μικροκυμάτων κάτι μας φέρανε απ' έξω. Πάω να δαγκώσω (εξωτερικά δεν φαινότανε ότι ήταν κόπρανα) και την πάτησα... Τώρα, πολλές φορές που το σκέφτομαι μου 'ρχεται ακόμα και τώρα να την καθαρίσω...

[savatage]

Το εκανε εκδικητικα δηλαδη εκεινη την ημερα? Το ειχε ηδη προετοιμασει επειδη ειχατε τσακωθει την προηγουμενη?

[Natalia_sups]

Δεν ξέρω βρε Νατ.... ο καθένας κρίνει με βάση τα δικά του βιώματα προφανώς και τον χαρακτήρα του. Εγώ συγχωρώ πολύ πιο εύκολα κάποιον που θα πει πάνω στα νεύρα μου του έριξα μια στα χέρια ή ένα χαστούκι παρά αυτόν που θα πει ότι οχι αυτό το θεωρώ σωστό και έτσι πρέπει να μάθει το παιδί. Και δεν μιλώ προφανώς για την γενιά των γονιών μου πχ που τότε οκ οι περισσότεροι πίστευαν οτι το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, αλλά στην σημερινή εποχή δεν μπορώ να το δικαιολογήσω, δεν μπορώ να δώσω κανένα άλλοθι. Ίσως να μπορώ να συγχωρήσω πιο εύκολα την πρώτη περίπτωση (αυτή του να το κάνει κάπιοιος πάνω στα νεύρα του , και πάλι βέβαια δεν μιλώ για ακραίες περιπτώσεις ξυλοδαρμών!) γιατί και εγώ σαν χαρακτήρας έχω την τάση να θυμώνω εύκολα, να αρπάζομαι και αμέσως μετά να το μετανιώνω.

Για τα υπόλοιπα που λες ως εξήγηση της συμπεριφοράς των γονιών με την έννοια ότι οκ φυσικά κάποιος που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα νοσηρό περιβάλλον πώς στο καλό να έχει μάθει τον σωστό τρόπο, φυσικά συμφωνώ. Και εγώ μπορώ να το κατανοήσω, να το εξηγήσω και να το δικαιολογήσω εν μέρει κιόλας. Και όντως κάθε γενιά βγαίνει συνήθως λίιιιγο πιο βελτιωμένη. Και φυσικά αντιλαμβάνομαι πως ο γονιός που κάνει έστω αυτά, όλα τα λάθος, αγαπάει και τα κάνει, νοιάζεται, πιστεύει πως κάνει το σωστό την στιγμή που τα κάνει.... αλλά δεν ξέρω ρε συ και πόση σημασία έχει τελικά αυτό όταν ο άλλος έχει καταστρέψει την ζωή του. Όταν τα τραύματα της δικής σου διαστρευλωμένης αγάπης ως μάνα θα τα κουβαλάει για μια ζωή. Στο όνομα της αγάπης γίνονται όλα, αλλά δεν ξέρω, μερικές φορές σκέφτομαι πως ας ήταν και λιγότερη η αγάπη αν είναι να είναι τέτοια. Ας ήταν κ αδιάφορος ο γονιός στην τελική που κατάφερε με την "αγάπη" του να κάνει τέτοια ζημιά στον άλλον. Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι σόι αρρωστημένη αγάπη είναι αυτή.

Πρόσεξε άλλο το έριξα ενα χαστούκι πανω στα νεύρα μου στη στιγμή και άλλο το βγάζω το άχτι μου κακοποιώντας το παιδί μου σκόπιμα. Εχει διαφορά, συμφωνώ. Για μένα έχει διαφορά ομως και το "κακοποίω το παιδι μου βγάζοντας το άχτι μου και ό,τι έχω καταπιεσμένο μέσα μου" με το "προσπαθώ (με λάθος τρόπο) να το διαπαιδαγωγήσω". Και τα δυο σκόπιμα γίνονται αλλά τα θεωρώ διαφορετικά, το ένα έχει να κάνει με τα συναισθήματα το γονιού και το άλλο δεν έχει να κάνει με τα συναισθήματα του.
Και εννοείται πως ούτως η άλλως για προηγούμενες γενιές μιλάω, όχι για σήμερα. Δεν θα το δικαιολογούσα σήμερα.
Που και σήμερα έχω δει γονείς που είναι σκατα γονεις χωρίς να σηκώνουν χέρι.
Φωνάζουν, κακοποιούν λεκτικά/ψυχολογικά, παραμελούν, η κακομαθαίνουν και ως αποτέλεσμα φωνάζουν ακόμα περισσότερο γιατί δεν υπάρχει για εκεινους άλλος τρόπος διαχείρησης.
Δεν σου κρύβω πως έχω δει παιδάκια τέτοιων γονιών που μου ήταν απίστευτα αντιπαθή και έχω σκεφτεί πως αν έτρωγαν ξύλο δεν θα έκαναν ο,τι έκαναν. Προφανώς και αυτη είναι μια ηλίθια άσχημη σκέψη της στιγμής και δεν φταίνε τα παιδιά, οι γονείς φταίνε. Που και έτσι κακό τους κάνουν. Αν το μονο τους κριτηριο για να ειναι καλοι γονεις ειναι να μην σηκωνουν χερι, ειναι υπερβολικα ανεπαρκες. Το τι δεν θα κάνουν το βρηκαν, τι θα κάνουν όμως; Εκεί είναι το σημαντικό. Αλήθεια σου λεω έχω ενα ζευγάρι στο μυαλο μου που δεν έχει κα-νε-να πλανο απο αυτη την άποψη, μεγαλώνουν δυο βάρβαρα, εγωιστικά, αγενή, ψηλομύτικα, βίαια (βαρανε το ενα το αλλο και αλλα παιδάκια) αγροικάκια. Προφανώς και δεν έπρεπε να φτάσει η κατάσταση εκεί. Προφανώς και μπορεί να τρώγαν ξύλο μικροί η να είχαν στερηθει υλικά αγαθά η να θεωρούν οτι μεγάλωσαν πολυ αυστηρά. Το έφτασαν όμως στο άλλο άκρο, χωρίς κανέναν πλάνο, χωρίς κανένα όριο και το αποτέλεσμα είναι εξίσου απαίσιο. Άτομα με αυτοπεποίθηση που πήραν "αγάπη" μεν, που δεν θα έχουν όμως καμια ενσυναίσθηση για τους γλυρω τους, καμια ευγένεια, καθόλου τρόπους και που νομίζουν οτι είναι το κέντρο του σύμπαντος. Αυτο μπορεί και να τους χτυπήσει άσχημα όταν μεγαλώσουν και δουν πως δεν περνάνε αυτά σε ευρύτερους κύκλους εκτος οικογένειας. Πάλι κακό τους κάνανε δηλαδή οι γονεις τους...πάλι τον ψυχολογικό αντίκτυπο δεν τον γλιτώνουν.
Να τονισω πως δεν λεω οτι το ξύλο ειναι λυση, δεν είναι. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπια, και η διαπαιδαγώγηση να γίνεται μεσα απο θετική ανατροφοδότηση κλπ η με τιμωριες τύπου άλλαξα τον κωδικο του wifi λολ.
Αλλά απο τα δυο ακρα, θεωρώ πως όσοι άνθρωποι δεν φάγανε ξύλο και δεν είχαν παράλληλα κανενα αλλο ειδος καθοδήγησης/διαπαιδαγώγησης είναι χειρότεροι, οι συνέπειες στη δική τους ψυχολογία μου φαίνονται πιο άσχημες. Μπορέι να λεω και μαλακίες αλλα έτσι μου φαίνεται.

[andreas86]

Εγώ με αυτά που διαβάζω θέλω να στολίσω πολλές μητέρες κυριος, αλλά σέβομαι εσάς και τους δικού σας!

Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App

[Gypsy Cello]

Πηγα να πω "σιγα μη περνανε και σεμιναρια οι γονεις πριν τους δωθει η αδεια για συλληψη με σφαγιδα και υπογραφη απο κυβερνητικο φορεα" αλλα το διορθωσες :P
Παντως για αυτο που λες για τη σωματικη και ψυχολογικη βια θα σου πω απο δικη μου εμπειρια.
Τις ελαχιστες φορες που τις εφαγα στη ζωη μου θυμαμαι οτι ενιωθα ανυμπορη και οτι δεν με αγαπουν. Οποτε και η σωματικη βια μπορουμε να πουμε οτι συμπεριλαμβανει και την ψυχολογικη βια μεσα της σε ενα βαθμο. Ωστοσο θα προτιμουσα να συνεχιζα να ετρωγα κανα ξυλο που και που και να ηταν κατα τα αλλα ομαλη η οικογενειακη μας ζωη παρα να βιωσω ο,τι βιωσα ψυχολογικά. Εμενα κάποια λόγια και φωνες και συμπεριφορες μου εχουν κατσει πολυ πιο βαριά απο το οποιοδήποτε ξύλο. Ειναι ανάλογα και με την εμπειρία του καθενός, τον χαρακτηρα του παιδιου, πως το εκλαμβανει. Το αλλο μελος απο πανω λεει οτι σκεφτοταν "δε θα το ξανακανω για να μη ξαναφαω ξυλο". Ε εγω δε σκεφτομουν τπτ που ειχα η δεν ειχα κανει, σκεφτομουν "γιατι δε μ'αγαπας"... Βλεπεις; Θεμα προσωπικοτητας. Εχω δει παντως και γονείς που ηταν μια χαρα καλοι γονείς και δεν εριχναν ξύλο στα παιδια τους "ξεσπώντας" αλλα αποστασιοποιημενα, καθαρα σαν παιδαγωγική τακτικη και ελεγχόμενα για να μη γινει καμια ζημιά. Άλλο πχ να βλέπεις την οργή και το άχτι στο πρόσωπο του γονιού και να βαράει τυφλά και αβέρτα οπου βρει επειδή θέλει να ξεδώσει και άλλο να λέει θα φας τώρα δέκα χτυπήματα στο κώλο επειδη αυτό ξερει (λανθασμενα προφανως) ως παιδαγωγική τακτική. Εχει διαφορά.
Στη δευτερη περιπτωση μπορει και να το κανει με βαρια τη καρδια επειδη νομιζει οτι κανει καλο στο παιδι του.
Αυτα τα "ατιμη κενωνια" τα βρισκω εμποδιο στο να εμβαθυνουμε στην κατανοηση των προβληματων. Οι γενικευσεις δεν αρκουν και εξω απο τον χορο πολλα τραγουδια λενε. Ειδικα σε οτι εχει να κανει με το ποιος και γιατι κανει παιδια. Ειναι απο εγωισμο και για λαθος λογους λενε πολλοι εκ του ασφαλους. Υπαρχει σαμπως αλτρουιστικος λογος να το κανει ο οποιοσδηποτε; Και ο καλυτερος γονιος του κοσμου που λεει ο λογος για ποιον το κανει; Γιατι; Φυσικα και ειναι εγωιστικο ανθρωπινο φυσικο ενστικτο. Αμα φτασουμε σε τετοιο σημειο φωτισης και αλτρουισμου πια ολοι θα εξαφανιστουμε ως ανθρωποτητα. Λολ. Δεν λεω ωραια η αλτρουιστικη υπερβαση αλλα η ζωη δεν λειτουργει και δεν προχωραει ετσι. Μεσα απο δεσμους με αλλους ανθρωπους μαθαινουμε ολοι.
Και οι γονεις επισης θα τολμησω να πω, οχι μονο τα παιδια.
Πχ ο μεγαλυτερος αδερφος μου ετρωγε παραπανω ξυλο μικρος. Ο μεσαιος λιγοτερο κι εγω σχεδον καθολου. Τωρα με το εγγονι δεν εχεις ιδεα ποσο στοργικη ειναι η μητερα μου. Το βλεπω και ξαφνιαζομαι.
Ολοι ειναι στοργικοι μαζι του...η βια εχει ξεθωριασει απο την οικογενεια, ο κυκλος (το σπιραλ για την ακριβεια) εχει σπασει...οπως ειχα αναφερει στην σαβ οτι γινεται απο γενια σε γενια σιγα σιγα.. Καποια απο οσα διαβασαμε σε αυτο το θεμα ειναι απαισιες φρικαλαιοτητες. Πολλα ομως θεωρω δεν ειναι ασπρο-μαυρο. Κανεις δεν ειναι τελειος. Αμα περιμενουν ολοι να γινουν τελειοι για να κανουν οικογενεια χαιρετα μου τον πλατανο. Οι ανθρωποι μαθαινουν και βελτιωνονται μεσα απο τις σχεσεις τους. Και φυσικα και ειναι το πιο επιθυμητο να προστατευονται οσο γινεται να νεοτερα και ασθενεστερα μελη σε αυτους τους δεσμους. Και αυτο το ενστικτο το εχουμε ολοι λιγο πολυ.

Εμένα έκανε γιατί ήθελε να έχει κάποιον να την νταντεύει στα γεράματα..Εντελώς εγωϊστικά δηλαδή...

[Gypsy Cello]

Το εκανε εκδικητικα δηλαδη εκεινη την ημερα? Το ειχε ηδη προετοιμασει επειδη ειχατε τσακωθει την προηγουμενη?

μα κάθε μέρα μαλώνουμε, αλλά πιστεύω ότι ναι ήταν εκδίκηση.

[savatage]

Φωνάζουν, κακοποιούν λεκτικά/ψυχολογικά, παραμελούν, η κακομαθαίνουν και ως αποτέλεσμα φωνάζουν ακόμα περισσότερο γιατί δεν υπάρχει για εκεινους άλλος τρόπος διαχείρησης.
Δεν σου κρύβω πως έχω δει παιδάκια τέτοιων γονιών που μου ήταν απίστευτα αντιπαθή και έχω σκεφτεί πως αν έτρωγαν ξύλο δεν θα έκαναν ο,τι έκαναν. Προφανώς και αυτη είναι μια ηλίθια άσχημη σκέψη της στιγμής και δεν φταίνε τα παιδιά, οι γονείς φταίνε. Που και έτσι κακό τους κάνουν. Αν το μονο τους κριτηριο για να ειναι καλοι γονεις ειναι να μην σηκωνουν χερι, ειναι υπερβολικα ανεπαρκες. Το τι δεν θα κάνουν το βρηκαν, τι θα κάνουν όμως; Εκεί είναι το σημαντικό. Αλήθεια σου λεω έχω ενα ζευγάρι στο μυαλο μου που δεν έχει κα-νε-να πλανο απο αυτη την άποψη, μεγαλώνουν δυο βάρβαρα, εγωιστικά, αγενή, ψηλομύτικα, βίαια (βαρανε το ενα το αλλο και αλλα παιδάκια) αγροικάκια. Προφανώς και δεν έπρεπε να φτάσει η κατάσταση εκεί. Προφανώς και μπορεί να τρώγαν ξύλο μικροί η να είχαν στερηθει υλικά αγαθά η να θεωρούν οτι μεγάλωσαν πολυ αυστηρά. Το έφτασαν όμως στο άλλο άκρο, χωρίς κανέναν πλάνο, χωρίς κανένα όριο και το αποτέλεσμα είναι εξίσου απαίσιο. Άτομα με αυτοπεποίθηση που πήραν "αγάπη" μεν, που δεν θα έχουν όμως καμια ενσυναίσθηση για τους γλυρω τους, καμια ευγένεια, καθόλου τρόπους και που νομίζουν οτι είναι το κέντρο του σύμπαντος. Αυτο μπορεί και να τους χτυπήσει άσχημα όταν μεγαλώσουν και δουν πως δεν περνάνε αυτά σε ευρύτερους κύκλους εκτος οικογένειας. Πάλι κακό τους κάνανε δηλαδή οι γονεις τους...πάλι τον ψυχολογικό αντίκτυπο δεν τον γλιτώνουν.

Οχι, δεν μπορεις να μαντεψεις αν αυριο μεγαλωνοντας αυτα τα παιδια θα θεωρουν οτι ειναι το κεντρο του κοσμου. Και για να εκδηλωνουν τοσο βιαιη συμπεριφορα μεταξυ τους και προς αλλα παιδακια, εχουν υποστει βια και τα ιδια στο σπιτι, εστω ψυχολογικη.
Δεν τους φτανει η ψυχολογικη βια σε ενα νοσηρο ενδεχομενως περιβαλλον επρεπε να τρωνε και ξυλο απο πανω για να μην τολμουν να εκφρασουν/εκδηλωσουν τα νευρα τους?
Το να τιμωρεις ενα παιδι με ξυλο ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΛΜΑΕΙ να εκφραζεται και να εκδηλωνεται δε σημαινει οτι δε θα του δημιουργειται ο ιδιος θυμος εσωτερικα, εστω και καταπιεσμενα.
Ειναι πολυ ευκολο να ταμπελωνεις παιδακια χωρις να εχεις ιδεα τι μπορει να περνουν στο σπιτι τους, τι διαλογους ακουνε, τι σχεση μπορει να βλεπουν να εχουν οι γονεις τους και πολλά άλλα.

[Natalia_sups]

Οχι, δεν μπορεις να μαντεψεις αν αυριο μεγαλωνοντας αυτα τα παιδια θα θεωρουν οτι ειναι το κεντρο του κοσμου. Και για να εκδηλωνουν τοσο βιαιη συμπεριφορα μεταξυ τους και προς αλλα παιδακια, εχουν υποστει βια και τα ιδια στο σπιτι, εστω ψυχολογικη.
Δεν τους φτανει η ψυχολογικη βια σε ενα νοσηρο ενδεχομενως περιβαλλον επρεπε να τρωνε και ξυλο απο πανω για να μην τολμουν να εκφρασουν/εκδηλωσουν τα νευρα τους?
Το να τιμωρεις ενα παιδι με ξυλο ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΛΜΑΕΙ να εκφραζεται και να εκδηλωνεται δε σημαινει οτι δε θα του δημιουργειται ο ιδιος θυμος εσωτερικα, εστω και καταπιεσμενα.
Ειναι πολυ ευκολο να ταμπελωνεις παιδακια χωρις να εχεις ιδεα τι μπορει να περνουν στο σπιτι τους, τι διαλογους ακουνε, τι σχεση μπορει να βλεπουν να εχουν οι γονεις τους και πολλά άλλα.

Ρε σαβαταζ, έχω εικόνα για το τι γίνεται. Καταρχήν αυτά τα παιδιά δεν ακούνε ποτέ όχι. ΠΟΤΕ. Αμα θέλουν κάτι το έχουν εν ριπή οφθαλμού, ότι και αν είναι αυτό. Παιχνίδι; Να μην κοιμηθούνε; Να χορεύουν στο κεφάλι του γείτονα; Να σπάσουν κάτι; Ναι ναι και ναι. Κάνουν Ο,ΤΙ θέλουν, ΟΠΟΤΕ θέλουν. Πάντα. Χωρις καμια συνεπεια.
Και οι γονείς τα υπακούνε. Αν κανένας τρίτος φυσιολογικός άνθρωπος πεί ώπα κατσε τι είναι αυτα δεν ειναι όμορφα πράγματα αυτά θα τον κοιτάξουν με νεα τόοοοσο υποτιμητικό βλέμμα...έχεις νιώσει σκουπίδι ενω σε κοιτάει εννιάχρονο; Λολ. Ουτε δούκας τέτοιο ύφος. Μπορεί να φας και καμιά ροχάλα. Δεν θα συ αναλύσω το πόσο αγενή και κακομαθημένα είναι.
Το μόνο που έχω δει είναι να τους φωνάζει η μάνα τους επειδή δεν τη παλεύει άλλο και δεν θέλει να ασχοληθεί ουσιαστικά, σε κάθε περίπτωση γίνεται το δικό τους και αρα δεν έχει σημασία τίποτα. Οι φωνές δεν εκλαμβάνονται σαν απόρριψη αν περνάει το δικό τους, απλά μαθαίνουν σε εναν τελειως βάρβαρο τρόπο επικοινωνίας και οτι είναι νορμαλ αυτό. Μαθαινουν οτι "αμα φωναζω και βαραω και απαιτω γινεται το δικο μου, παιρνω αυτο που θελω, ολοι κανουν οτι θελω εγω".