ψυχωση vs φαντασια

[boo]

απο οσα εχω νιωσει/διαβασει/ακουσει στην ψυχωση μπαινουμε σε εναν φανταστικο κοσμο τον οποιο ομς βιωνουμε σαν αληθινο.
και εχουμε μαλιστα τοση φαντασια που μπορει να ακουσουμε καποιον ψυχωσικο να μας περιγραφει την πιο φαντασικη (στην κυριολεξια) εμπειρια.
οπως στα παραμυθια, στις ταινιες κλπ.
μπορει η εμπειρια να περιλαμβανει θεους και δαιμονες, μανιες καταδιωξης, παραισθησεις, ψευδαισθησεις κλπ κλπ

πιστευετε πως ατομα με πιο εντονη τη φαντασια τους απο μικρη ηλικια μπορει να εχουν μια πιθανοτητα περισσοτερο να εμφανισουν ψυχωση?

θα μου πειτε πως ολο αυτο ειναι μια χημικη ανισορροπια στον εγκεφαλο.
και αναρωτιεμαι τι διαφορετικο βιωνουμε στην ψυχωση σε σχεση με την παιδικη μας ηλικια που ζουμε σε εναν παρομοιο φανταστικο κοσμο?

[elis]

Όταν είσαι μικρός ο εγκέφαλος καλωδιωνεται με τις εμπειρίες κ κάπου υπερλειτουργει στην ψύχωση σπάει στα δύο κ μένει ένα κομμάτι έτσι κι ένα κομμάτι αλλιωσ δεν είναι θέμα φαντασίας

[elisabet]

απο οσα εχω νιωσει/διαβασει/ακουσει στην ψυχωση μπαινουμε σε εναν φανταστικο κοσμο τον οποιο ομς βιωνουμε σαν αληθινο.
και εχουμε μαλιστα τοση φαντασια που μπορει να ακουσουμε καποιον ψυχωσικο να μας περιγραφει την πιο φαντασικη (στην κυριολεξια) εμπειρια.
οπως στα παραμυθια, στις ταινιες κλπ.
μπορει η εμπειρια να περιλαμβανει θεους και δαιμονες, μανιες καταδιωξης, παραισθησεις, ψευδαισθησεις κλπ κλπ

πιστευετε πως ατομα με πιο εντονη τη φαντασια τους απο μικρη ηλικια μπορει να εχουν μια πιθανοτητα περισσοτερο να εμφανισουν ψυχωση?

θα μου πειτε πως ολο αυτο ειναι μια χημικη ανισορροπια στον εγκεφαλο.
και αναρωτιεμαι τι διαφορετικο βιωνουμε στην ψυχωση σε σχεση με την παιδικη μας ηλικια που ζουμε σε εναν παρομοιο φανταστικο κοσμο?

Δεν ξέρω αν έχει σχέση μπου αλλά υποτίθεται οτι τα παιδιά σε μικρή ηλικία τα ενθαρρύνουμε να αναπτύσσουν την φαντασία τους. Δεν θεωρείται κάτι κακό δηλαδή ή επικίνδυνο, μάλλον θετικό είναι. Πρόσφατα ας πούμε η ανηψιά μου, μου είπε να κοιμηθούμε δίπλα δίπλα για να δούμε το ίδιο όνειρο, όταν ξάπλωσα δίπλα της κι έκανα πως κοιμήθηκα άρχισε να μου περιγράφει το "όνειρο" και καλά και να μου λέει πως είμαστε πριγκίπισσες, μου περιέγραφε αναλυτικά τα φορέματα που φορούσαμε, πώς είχαμε τα μαλλιά μας .... το βρήκα καταπληκτικό!

Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν έρευνες ή κάτι τέτοιο που να συνδέουν την παιδική φαντασία με την πιθανότητα εμφάνισης ψύχωσης. Μια διαφορά που μπορώ να σκεφτώ πάντως έτσι όπως το λες είναι οτι στην ψύχωση αυτή η φαντασία συνήθως έχει να κάνει με πολλή φόβο. Αν έχω καταλάβει καλά τις περισσότερες φορές υπάρχουν τέτοια αρνητικά συναισθήματα, δαίμονες, μάγια, κάποιος ή κάποιοι που θέλουν να με βλάψουν, μανίες καταδίωξης.... άρα το κοινό τους είναι ο φόβος και η αίσθηση κινδύνου.

[Natalia_sups]

Πολυ ωραια η ερωτηση σου boo, με εβαλες σε σκεψεις...
Γιατι κι εγω προσωπικα ειχα πολυ εντονη φαντασια σαν παιδι και ο μεγαλυτερος αδελφος μου εχει διαγνωστει με ψυχωση, οποτε απορω αν ξεκινησαμε περιπου το ιδιο "γενετικα" και αν απλα πηρε καπου λιγο διαφορετικους δρομους η εξελιξη του καθενα...
Προσωπικα σε μικροτερη ηλικια ζουσα παρα πολυ μεσα στη φαντασια μου, ειχα πλασμενο εναν κοσμο ονειροπολησης, με ανθρωπους, γεγονοτα, καταστασεις με αρκετη λεπτομερεια που απο ενα σημειο και μετα ξεφυγαν απο αυτο που λεμε "υγιης παιδικη φαντασια" και λειτουργουσαν κατευναστικα στο στρες και τη μοναξια/τους φοβους μου. "Αποδρουσα" δηλαδη απο την πραγματικοτητα μου για να παρηγορηθω, ηταν αμυντικος μηχανισμος.
Θυμαμαι περιστατικα πχ στα οποια με επιανε καποιος απο την οικογενεια να μιλαω μονη μου με τον αερα σαν να εχω καποιον μπροστα μου και ψιλοφρικαρανε...εγω ομως θυμαμαι παντα να συνειδητοποιω οτι δεν ειναι αληθινα ολα αυτα, παρολο που τα βιωνα πολυ εντονα και με απορροφουσαν ολοκληρωτικα σε σημειο να μιλαω μονη μου με τον αερα, λολ. Αργοτερα στην εφηβεια υπηρχε μια περιοδος στην οποια ηθελα να αποβαλω αυτη τη συνηθεια "ονειροπολησης" αλλα δεν μπορουσα να το σταματησω, γινοταν σχεδον αυτοματα χωρις τη θεληση μου, παρ'ολο που διατηρουσα ξεκαθαρα στο μυαλο μου τον διαχωρισμο μεταξυ πραγματικοτητας και φαντασιας...και ειχα φρικαρει κι εγω τοτε γιατι αφενος δεν μπορουσα να το σταματησω και αφετερου οσο τα καταφερνα για λιγο με επιαναν υπαρξιακος τρομος και τρομερη θλιψη (δεν λεω καταθλιψη γιατι δεν εχω διαγνωστει ποτε επισημα). Τελικα επαψα να αντιστεκομαι, μεγαλωνοντας ξεθωριασε η φαντασια μου και εχει μετριαστει αρκετα ολη αυτη η συνηθεια. Το πολυ πολυ να προσπαθησω να φανταστω μια υποθετικη εξελιξη των πραγματων σε κατι που αφορα την πραγματικοτητα μου. Ξερεις, τυπου μονολογοι στο ντους για το τι θα επρεπε να ειχες πει σε εναν καυγα η πως θα την πεις στον βλαμμενο συναδελφο στη δουλεια, λολ. Μπορει να συμβαινει και σε αλλες στιγμες λιγο αλλα δεν με απασχολει πια, δεν το παρατηρω και δεν μου δημιουργει προβλημα στη καθημερινοτητα μου. Γιατι αλλο να φανταστω οτι την λεω στο βλαμμενο αφεντικο και αλλο να φανταζομαι πιστευοντας το κι ολας οτι με κηνυγανε να με σκοτωσουν ξερω γω.

Τελοσπαντων για να απαντησω και πιο αμεσα στην ερωτηση σου, απο την προσωπικη μου εμπειρια θα ελεγα οτι ακομα και οταν ενα παιδι με ζωηρη φαντασια "το ζει" κατι εντονα, δεν σημαινει οτι το συγχεει με την πραγματικοτητα οπως γινεται στην ψυχωση...καταλαβαινει δηλαδη πως δεν ειναι αληθινα και ας τα "ζει". Ειναι λεπτη η γραμμη αλλα σιγουρα υπαρχει...
Τωρα στο πως και σε ποιο σημειο της αναπτυξης μας μπορει να γινεται αυτη η διαφοροποιηση ειναι καλο ερωτημα...
Απο την αλλη θα μπορουσαμε να επιχειρηματολογησουμε οτι ισα ισα τα παιδια που εχουν λιγοτερη φαντασια και δεν εχουν μαθει να την διαχειριζονται ειναι που αμα κανει την εμφανιση της αργοτερα στη ζωη τους για καποιο λογο (στρες, ουσιες κλπ) την συγχεουν με την πραγματικοτητα. Ειλικρινα δεν ξερω τι μπορει να ισχυει πραγματικα, εικασιες ειναι αυτα, αλλα θα το ψαξω, γιατι μου κινησες την περιεργεια.

Θα με ενδιεφερε να συμμετεχουν στο θεμα και αλλα μελη να μας πουν τη γνωμη τους και αν και πως εχουν βιωσει την φαντασια σαν παιδια...

[savatage]

πιστευετε πως ατομα με πιο εντονη τη φαντασια τους απο μικρη ηλικια μπορει να εχουν μια πιθανοτητα περισσοτερο να εμφανισουν ψυχωση?

θα μου πειτε πως ολο αυτο ειναι μια χημικη ανισορροπια στον εγκεφαλο.
και αναρωτιεμαι τι διαφορετικο βιωνουμε στην ψυχωση σε σχεση με την παιδικη μας ηλικια που ζουμε σε εναν παρομοιο φανταστικο κοσμο?

Πολυ ωραια ερωτηση μπου!
Αλλα δε νομιζω να συνδεονται.
Τα παιδακια χρησιμοποιουν τη φαντασια τους για ομορφα, ευχαριστα και ενθουσιωδη συναισθηματα. Επινοουν φανταστικους φιλους, αντικειμενα, σεναρια παραμυθενια, επηρεαζονται πολυ απο βιβλια με παιδικους ηρωες, παραμυθια και καρτουν και τα βαζουν μεσα στην καθημερινοτητα τους για να την κανουν πιο ομορφη και μαγευτικη.
Η ανηψια μου ανα πασα στιγμη μας βαζει να υποδυομαστε οτι ζουμε καποιο σεναριο, οτι ειμαστε κουταβια ντετεκτιβ, ηρωες εναντια σε τερατακια, δρακοι κλπ ή ξαφνικα υποδυεται οτι ειναι ο σκυλος, περιγραφει διαφορα αντικειμενα που δε βλεπει και κανει οτι τα χρησιμοποιει κιολας, με βαζει και μενα στο ολο κλιμα και αλλο που δε θελω!
Ποτέ ομως δεν επινοει χαρακτηρες που της κανουν κριτικη, την πιεζουν, τη μειωνουν και την τρομαζουν. Ποτέ.

Δεν ξερω ομως αν εννοουσες αυτο ή αν εννοουσες φανταστικους χαρακτηρες τυπου "μπαμπουλας" ?

Μεγαλυτερης ηλικιας παιδια μπορει να χρησιμοποιουν τη φαντασια τους για να κανουν ονειρα για το μελλον και να νιωσουν ευχαριστα συναισθηματα. O kozch ειναι 40 και μας ελεγε σε αλλο νημα οτι ακομα το κανει και οτι τον ανακουφιζει.

[pavlosla]

παιδια εγω πρωτη φορα ακουσα φωνες οταν ειμουν 6-7 χρονων, κατα καιρους ακουγα φωνες, που και που αλλα οχι συχνα μεχρι που εκανα το ψυχωτικο επισοδειο

[savatage]

παιδια εγω πρωτη φορα ακουσα φωνες οταν ειμουν 6-7 χρονων, κατα καιρους ακουγα φωνες, που και που αλλα οχι συχνα μεχρι που εκανα το ψυχωτικο επισοδειο

Δυσαρεστες φωνες? Σε τρομοκρατουσαν?

[pavlosla]

μπα οχι ιδιαιτερα, δεν εδινα σημασια και γινοταν πολυ αραια, δηλαδη μια φορα το χρονο η το εξαμηνο...... οταν μεγαλωσα νομιζα οτι ειναι απο καταθλιψη, της θεωρουσα κατι το φυσιολογικο.

[savatage]

μπα οχι ιδιαιτερα, δεν εδινα σημασια και γινοταν πολυ αραια, δηλαδη μια φορα το χρονο η το εξαμηνο...... οταν μεγαλωσα νομιζα οτι ειναι απο καταθλιψη, της θεωρουσα κατι το φυσιολογικο.

Το ειχες πει σε κανεναν τοτε που ησουν 6-7? Ειχες πει ακουω μια φωνη που μου λεει αυτο κι αυτο?

[pavlosla]

οχι δεν ειχα πει σε κανεναν τιποτα το θεωρουσα κατι φυσικο

[Natalia_sups]

Σχετικα με τις φωνες που λετε...υπαρχουν ατομα που ακουνε φωνες αλλα δεν παρουσιαζουν ποτε ψυχωση. Γνωριζω ατομο που ακουγε φωνες αλλα δεν παρουσιασε ποτε κανενα αλλο συμπτωμα και νομιζω απλα σταματησαν με τον καιρο. Εκτος αν ακομα τις ακουει αραια και που και απλα δεν λεει τιποτα. Ζει παντως μια πολυ φυσιολογικη και παραγωγικη ζωη, δεν ξερω ειναι η αληθεια. Παυλο πραγματι ακουσες φωνες σε πολυ μικρη ηλικια, αλλα η ιστορια σου εχει δειξει οτι δεν τις φανταστηκες... Η βλακεια ειναι οτι σε αυτη την ηλικια ειναι και δυσκολο να διαγνωσει κανεις τις παθολογικες καταστασεις γιατι αντε και σου λεει το παιδι "μου μιλουσε το ταδε φανταστικο πλασμα", αει καταλαβε τωρα αν ειναι φαντασια η ακουστικες ψευδαισθησεις...

Επισης σαβ δεν θελω να περιπλεξω τα πραγματα αλλα εγω φανταζομουν χωρις να το θελω/να το ελεγχω μια περιοδο τρομακτικα/δυσαρεστα πραγματα, ωστοσο χωρις αυτο να εγκειται στα πλαισια ψυχωτικων συμπτωματων...ηταν ξεκαθαρος ο διαχωρισμος φαντασιας/πραγματικοτητας στο μυαλο μου αλλα η φαντασια μου δημιουργουσε "τερατα" στα καλα καθουμενα. Ισως ηταν εκφραση του αγχους και του φοβου μου ξερω γω.
Θεωρητικα ενας καλος παιδοψυχολογος πρεπει να μπορει να ξεχωρισει αναμεσα στη φαντασια και στις παθολογικες ψευδαισθησεις/παραισθησεις σε ενα παιδακι, αλλα δεν νομιζω οτι το αν ειναι θετικο η αρνητικο το περιοχομενο των "φαντασιωσεων" ειναι κριτηριο. Ναι, υπαρχει ενας συσχετισμος φανταζομαι μεταξυ του αν ειναι δυσαρεστα αυτα που "φανταζεται" κανεις και παθολογικων καταστασεων οπως η ψυχωση αλλα δεν πιστευω οτι ειναι θεμελιωδες κριτηριο.
Το κριτηριο ειναι αν πιστευει οτι αυτα που ακουει/βλεπει/φανταζεται ειναι πραγματικοτητα. Χωρις αυτο να σημαινει οτι ενα παιδακι που φανταζεται τον μπαμπουλα δεν θα κλασει μεντες και ας ξερει κατα βαθος πως δεν ειναι αληθινος...

[savatage]

οχι δεν ειχα πει σε κανεναν τιποτα το θεωρουσα κατι φυσικο

Μπορει και να ηταν, ετσι οπως το περιγραφεις δε βλεπω ποια θα μπορουσε να ειναι η συνδεση με το ψυχωτικο επεισοδιο που επαθες πολλα χρονια μετα. Το δικο σου επεισοδιο ηταν μετα απο κανναβη ή θυμαμαι λαθος?

[savatage]

Επισης σαβ δεν θελω να περιπλεξω τα πραγματα αλλα εγω φανταζομουν χωρις να το θελω/να το ελεγχω μια περιοδο τρομακτικα/δυσαρεστα πραγματα, ωστοσο χωρις αυτο να εγκειται στα πλαισια ψυχωτικων συμπτωματων...ηταν ξεκαθαρος ο διαχωρισμος φαντασιας/πραγματικοτητας στο μυαλο μου αλλα η φαντασια μου δημιουργουσε "τερατα" στα καλα καθουμενα. Ισως ηταν εκφραση του αγχους και του φοβου μου ξερω γω.
Θεωρητικα ενας καλος παιδοψυχολογος πρεπει να μπορει να ξεχωρισει αναμεσα στη φαντασια και στις παθολογικες ψευδαισθησεις/παραισθησεις σε ενα παιδακι, αλλα δεν νομιζω οτι το αν ειναι θετικο η αρνητικο το περιοχομενο των "φαντασιωσεων" ειναι κριτηριο. Ναι, υπαρχει ενας συσχετισμος φανταζομαι μεταξυ του αν ειναι δυσαρεστα αυτα που "φανταζεται" κανεις και παθολογικων καταστασεων οπως η ψυχωση αλλα δεν πιστευω οτι ειναι θεμελιωδες κριτηριο.
Το κριτηριο ειναι αν πιστευει οτι αυτα που ακουει/βλεπει/φανταζεται ειναι πραγματικοτητα. Χωρις αυτο να σημαινει οτι ενα παιδακι που φανταζεται τον μπαμπουλα δεν θα κλασει μεντες και ας ξερει κατα βαθος πως δεν ειναι αληθινος...

Εγω φωνες δεν ακουγα, αλλα ειχα φοβους που ποτέ δεν ελεγα σε κανεναν. Ακουγα ηχους και νομιζα οτι καποιος ειναι πχ ή νομιζα οτι μεσα στο σκοταδι υπαρχει καποιος, επεφτα για υπνο με εντονους παλμους και δεν καταλαβαινα τι ειναι αυτο που ακουω κατω απο το μαξιλαρι, εκλεινα τα ματια μου για χρονια και εβλεπα ενα αγριο βλεμμα χωρις κανονικη μορφη, μονο ενα πολυ αγριεμενο υφος επικριτικο παρατηρητικο και τρομακτικο, με ειχε πιασει κιολας για ενα διαστημα ενω ημουν παρα πολυ μικρη να σκεφτομαι καθε μερα οτι αμα πεθανω τι θα γινει και μετα απο πολυ καιρο αποφασισα να μου δωσω την απαντηση οτι δε θα υπαρχω αρα δε θα νιωθω αρα οκ.
Και δεν ελεγα ποτε κιχ σε κανεναν για ολα αυτα. Ποτέ ομως. Αν με ρωτας, κι εγω πιστευω οτι ηταν εκφραση αγχους και φοβου ολα αυτα, μερικα λογω των γονιων μου και μερικα απλως παιδικες φοβιες πχ το σκοταδι.

Για μενα ειναι κριτηριο το αν μιλαμε για ευχαριστες φαντασιωσεις ή δυσαρεστες. Στην ψυχωση, ΑΝ εχω καταλαβει καλα, το ασυνειδητο παιρνει οπτικοακουστικη μορφη. Αν εμενα που δεν πασχω απο ψυχωση το ασυνειδητο μου μου λεει μην το κανεις αυτο δε θα τα καταφερεις, αυτος που πασχει μπορει να ακουει κανονικα αυτη τη φραση με φωνη και να τη βλεπει ακομα και σαν παρουσια ή να μεταφερει αυτη τη φραση σε φωνη της τηλεορασης ή μιας εικονας σε καδρο ή οπουδηποτε. Οποτε μιλαμε για κατι εσωτερικο βασανιστικο που ομως εχει ριζα τη σκληρη πραγματικοτητα που εχει βιωσει το ατομο. Ενω η παιδικη φαντασια εχει μια ανεμελια.

[boo]

ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις παιδια! σας διαβαζω με πολυ ενδιαφερον γιατι για μενα αυτα τα ερωτηματα ειναι ενας γριφος που θα ηθελα να διαλευκανω..

απο οτι καταλαβαινω κανετε το διαχωρισμο μεταξυ ψυχωσης και φαντασιας με βαση το αν ειναι ευχαριστα ή δυσαρεστα τα βιωματα.
εχω να πω κατι πανω σε αυτο..
εμενα η μια φωνη η γυναικεια ειναι 9 στις 10 φορες που την ακουω ενθαρρυντικη.με την αντρικη εχω προβλημα που ειναι δυσαρεστη.επισης οταν για 10 μερες ενιωθα οτι ειμαι ο μεσιας ενιωθα τοοοσο ωραια! οτι μπορω να κανω τα παντα.παντοδυναμια.ευφορια !
οποτε εστω και σε μικρο ποσοστο τα ψυχωτικα μπορει να ειναι και ευχαριστα.

επισης ειχα δει ενα βιντεακι οπου ενας παιδοψυχιατρος προσπαθουσε να βγαλει ακρη με ενα μικρο παιδακι για το αν εχει ψυχωση.οι γονεις του λοιπον περιεγραφαν πως οταν ο γιατρος ρωτησε στο ιατρειο ποσα ατομα εβλεπε ειπε τον γιατρο, τους γονεις και αλλο ενα ανθρωπο σε μια γωνια που τους υποδειξε ενω στην πραγματικοτητα δεν υπηρχε κανενας αλλο στο ιατρειο

πολυ μπερδεμα..

[Natalia_sups]

Εγω φωνες δεν ακουγα, αλλα ειχα φοβους που ποτέ δεν ελεγα σε κανεναν. Ακουγα ηχους και νομιζα οτι καποιος ειναι πχ ή νομιζα οτι μεσα στο σκοταδι υπαρχει καποιος, επεφτα για υπνο με εντονους παλμους και δεν καταλαβαινα τι ειναι αυτο που ακουω κατω απο το μαξιλαρι, εκλεινα τα ματια μου για χρονια και εβλεπα ενα αγριο βλεμμα χωρις κανονικη μορφη, μονο ενα πολυ αγριεμενο υφος επικριτικο παρατηρητικο και τρομακτικο, με ειχε πιασει κιολας για ενα διαστημα ενω ημουν παρα πολυ μικρη να σκεφτομαι καθε μερα οτι αμα πεθανω τι θα γινει και μετα απο πολυ καιρο αποφασισα να μου δωσω την απαντηση οτι δε θα υπαρχω αρα δε θα νιωθω αρα οκ.
Και δεν ελεγα ποτε κιχ σε κανεναν για ολα αυτα. Ποτέ ομως. Αν με ρωτας, κι εγω πιστευω οτι ηταν εκφραση αγχους και φοβου ολα αυτα, μερικα λογω των γονιων μου και μερικα απλως παιδικες φοβιες πχ το σκοταδι.

Για μενα ειναι κριτηριο το αν μιλαμε για ευχαριστες φαντασιωσεις ή δυσαρεστες. Στην ψυχωση, ΑΝ εχω καταλαβει καλα, το ασυνειδητο παιρνει οπτικοακουστικη μορφη. Αν εμενα που δεν πασχω απο ψυχωση το ασυνειδητο μου μου λεει μην το κανεις αυτο δε θα τα καταφερεις, αυτος που πασχει μπορει να ακουει κανονικα αυτη τη φραση με φωνη και να τη βλεπει ακομα και σαν παρουσια ή να μεταφερει αυτη τη φραση σε φωνη της τηλεορασης ή μιας εικονας σε καδρο ή οπουδηποτε. Οποτε μιλαμε για κατι εσωτερικο βασανιστικο που ομως εχει ριζα τη σκληρη πραγματικοτητα που εχει βιωσει το ατομο. Ενω η παιδικη φαντασια εχει μια ανεμελια.

Καταλαβαινω τι λες...εγω ομως δισταζω να αποδωσω το στατους κριτηριου στην ευχαριστη η δυσαρεστη φυση των φαντασιωσεων.
Εγω πχ φανταζομουν κατι σκοτεινες μοχθηρες μορφες σαν απο καπνο, "καλικατζαρια" τα λεω στις γωνιες του δωματιου μου η γενικα σε σκοτεινα μερη, σε απομερες γωνιες, ακομα και εξω η να με ακολουθουν καμια φορα...αυτο το ειχα σαν αισθηση, σαν φαντασια, οχι σαν παραισθηση, σαν πραγματικη πεποιθηση μου δλδ...ηξερα οτι δεν ειναι αληθινα αλλα δεν μπορουσα να σταματησω να νιωθω και να φανταζομαι αυτες τις παρουσιες...
Ηταν ξεκαθαρα η φαντασια μου δηλαδη, αλλα ηταν δυσαρεστη, δεν ειχε ανεμελια...και με ακολουθουσε μεχρι τα 18 μου αυτη η μπουρδα...
Οποτε στην δικη μου εμπειρια σιγουρα υπαρχει περιπτωση για τον εναν η τον αλλο λογο να φανταζεται ενα παιδι ασχημα πραγματα. Βαλε και μπαμπουλες και το τερας κατω απο το κρεβατι και λοιπους κοινους παιδικους φοβους, ε θεωρω πως ειναι αρκετες ενδειξεις πως ενα παιδι φανταζεται και ασχημα πραγματα.
Επισης καποιος σε φαση ψυχωσης μπορει να εχει την ψευδαισθηση οτι ειναι ο σωτηρας του κόσμου, η ο ναπολεοντας η δε ξερω ποιος, δεν θα το ελεγα δυσαρεστο, καπου μεσα του δρα ευχαριστα αυτο το κονσεπτ, εχει να κανει με το ποσο σπουδαιος/ξεχωριστος νιωθει.