Υποφερω...
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 3 123 LastLast
Results 1 to 15 of 36
  1. #1
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2016
    Posts
    136

    Υποφερω...

    Καλημερα σε ολη την παρεα για αλλη μια φορα.

    Και που λετε πριν περιπου 2 χρονια, εχασα τον πατερα μου (στα γενεθλια μου) και απο τοτε πανω κατω εχασα και την γη κατω απο τα ποδια μου. Εμφανισα διαταραχη πανικου και με δυσκολεψε τρομακτικα πολυ στην καθημερινοτητα μου, εκει μαλιστα που καταφερνα και την εφερνα βολτα λογω καποιων στρεσσογονων περιστασεων κατα τρομαξα και τα παρατησα ολα. Σχολη, φιλους, τα παντα. Ξεκινησα αντικαταθληπτικα (την ελαχιστη δοση) και σιγα σιγα ενιωσα καλυτερα. Καταφερα (μετα απο εναν χρονο ξεκουρασης) και συνεχιζω (για την ωρα) την σχολη μου, ενταχθηκα και παλι στον κοινωνικο μου κυκλο, μεχρι και ημερησιες διακοπες πηγα το καλοκαιρι που μας περασε. Ενιωθα πολυ καλα με τον εαυτο μου.

    Πολυ περιληπτικα εχω περασει καρκινο, εζησα τον πατερα μου με εγκεφαλικο για 7 χρονια και την γιαγια μου με ανοια και επισης αναπηρη, στο ιδιο σπιτι. Απο τα εξι μου μεχρι τα 18 μου πανω κατω η ζωη μου καπως ετσι ηταν. Πλεον φοβαμαι οτι μονο ετσι θα ειναι, με δεινα και κακουχιες..

    Τον περασμενο μηνα δυο πολυ καλες μου φιλες μου ανακοινωσαν οτι φευγουν στο εξωτερικο για να βρουν δουλεια, ανεξαρτοποιουνται και καπου εκει ξανα χαθηκε η Γη κατω απο τα ποδια μου... Αφενος χαρηκα που το πηραν αποφαση και θα το τολμησουν, αφετερου εξαιτιας αυτου αρχισα να σκεφτομαι τα υπαρξιακα μου... Και απο εκει ξεκινησε η κατρακυλα... Οι κρισεις πανικου σταματησαν μαχαιρι και εντελως και ''βλεπω'' ολους μου τους φοβους κατα ματα. Ολες τις ανασφαλειες που νομιζω πως τις προκαλουν. Οι οποιες με τρομαζουν τοσο μα τοσο πολυ...

    Μετα την απωλεια του πατερα μου ηρθα πολυ κοντα με την μαμα μου, ειμαι και μοναχογιος βλεπετε οποτε εχουμε ο ενας τον αλλον. Με βοηθησε παρα πολυ να σταθω στα ποδια μου και τωρα πια εχω εξαρτηθει απιστευτα απο την ιδια... Τρεμω στην σκεψη οτι μια μερα θα πεθανει, φοβαμαι μην πεθανει ξαφνικα η συντομα. Μονο που το γραφω θελω να βαλω τα κλαμματα... Δεν νιωθω ετοιμος για την ζωη. Φοβαμαι οτι θα μεινω μονος μου, οτι δεν θα γνωρισω καποιον συντροφο να με αγαπαει, φοβαμαι οτι θα κανω κακο στον εαυτο μου, οτι δεν θα βρω ποτε δουλεια, οτι θα μεινω αστεγος,οτι δεν θα εχω να φαω, οτι θα περιμενω απλα να πεθανω καποια στιγμη γιατι απλα θα υποφερω απο τους φοβους μου.

    Αναγνωριζω οτι η μεγαλυτερη δυσκολια σε καθε καινουργια αρχη ειναι ο φοβος... Οτι αυτος σε κραταει πισω και τα κανει ολα να μοιαζουν τοσο τραγικα και τεραστια, αλλα πραγματικα εχω χεστει επανω μου απο τον φοβο... Φοβαμαι για το πως θα αντιμετωπισω την ζωη μονος μου... Μικροτερος εφευγα εμενα σε ενα τροχοσπιτο ενα ολοκληρο καλοκαιρι χωρις τους γονεις μου και δεν με ενοιαζε καθολου... Τωρα στην ιδεα του να παω να μεινω σε ενα σπιτι μονος μου (για μεταπτυχιακο η το οτιδηποτε) με φρικαρει...

    Και ολο αυτο με αδειαζει τοσο πολυ ζωτικα, νιωθω οτι δεν θελω να ζησω αλλο, μου φαινεται πολυ δυσκολη η ζωη, πολυ αβεβαιη, πολυ τρομακτικη,μοναχικη....

    Και με οποιον και να το συζητησω και σε οποιον και να απευθυνθω δεν νιωθω καλυτερα, γιατι η απαντηση που παιρνω ειναι πως ετσι ειναι η ζωη, προχωραει... Ναι προχωραει αλλα αμα παει κατα διαολου;

    Δεν ξερω πως να ηρεμησω, πως να σταματησω να πανικοβαλομαι για ζητηματα που αφορουν ολη μου την ζωη και απλα να χαρω το παρον μου. Ειλικρινα δεν ξερω...

    Ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας και ευελπιστω σε καποια απαντηση... οποιαδηποτε απαντηση...

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2018
    Posts
    211
    Quote Originally Posted by NickosDark View Post
    Καλημερα σε ολη την παρεα για αλλη μια φορα.

    Και που λετε πριν περιπου 2 χρονια, εχασα τον πατερα μου (στα γενεθλια μου) και απο τοτε πανω κατω εχασα και την γη κατω απο τα ποδια μου. Εμφανισα διαταραχη πανικου και με δυσκολεψε τρομακτικα πολυ στην καθημερινοτητα μου, εκει μαλιστα που καταφερνα και την εφερνα βολτα λογω καποιων στρεσσογονων περιστασεων κατα τρομαξα και τα παρατησα ολα. Σχολη, φιλους, τα παντα. Ξεκινησα αντικαταθληπτικα (την ελαχιστη δοση) και σιγα σιγα ενιωσα καλυτερα. Καταφερα (μετα απο εναν χρονο ξεκουρασης) και συνεχιζω (για την ωρα) την σχολη μου, ενταχθηκα και παλι στον κοινωνικο μου κυκλο, μεχρι και ημερησιες διακοπες πηγα το καλοκαιρι που μας περασε. Ενιωθα πολυ καλα με τον εαυτο μου.

    Πολυ περιληπτικα εχω περασει καρκινο, εζησα τον πατερα μου με εγκεφαλικο για 7 χρονια και την γιαγια μου με ανοια και επισης αναπηρη, στο ιδιο σπιτι. Απο τα εξι μου μεχρι τα 18 μου πανω κατω η ζωη μου καπως ετσι ηταν. Πλεον φοβαμαι οτι μονο ετσι θα ειναι, με δεινα και κακουχιες..

    Τον περασμενο μηνα δυο πολυ καλες μου φιλες μου ανακοινωσαν οτι φευγουν στο εξωτερικο για να βρουν δουλεια, ανεξαρτοποιουνται και καπου εκει ξανα χαθηκε η Γη κατω απο τα ποδια μου... Αφενος χαρηκα που το πηραν αποφαση και θα το τολμησουν, αφετερου εξαιτιας αυτου αρχισα να σκεφτομαι τα υπαρξιακα μου... Και απο εκει ξεκινησε η κατρακυλα... Οι κρισεις πανικου σταματησαν μαχαιρι και εντελως και ''βλεπω'' ολους μου τους φοβους κατα ματα. Ολες τις ανασφαλειες που νομιζω πως τις προκαλουν. Οι οποιες με τρομαζουν τοσο μα τοσο πολυ...

    Μετα την απωλεια του πατερα μου ηρθα πολυ κοντα με την μαμα μου, ειμαι και μοναχογιος βλεπετε οποτε εχουμε ο ενας τον αλλον. Με βοηθησε παρα πολυ να σταθω στα ποδια μου και τωρα πια εχω εξαρτηθει απιστευτα απο την ιδια... Τρεμω στην σκεψη οτι μια μερα θα πεθανει, φοβαμαι μην πεθανει ξαφνικα η συντομα. Μονο που το γραφω θελω να βαλω τα κλαμματα... Δεν νιωθω ετοιμος για την ζωη. Φοβαμαι οτι θα μεινω μονος μου, οτι δεν θα γνωρισω καποιον συντροφο να με αγαπαει, φοβαμαι οτι θα κανω κακο στον εαυτο μου, οτι δεν θα βρω ποτε δουλεια, οτι θα μεινω αστεγος,οτι δεν θα εχω να φαω, οτι θα περιμενω απλα να πεθανω καποια στιγμη γιατι απλα θα υποφερω απο τους φοβους μου.

    Αναγνωριζω οτι η μεγαλυτερη δυσκολια σε καθε καινουργια αρχη ειναι ο φοβος... Οτι αυτος σε κραταει πισω και τα κανει ολα να μοιαζουν τοσο τραγικα και τεραστια, αλλα πραγματικα εχω χεστει επανω μου απο τον φοβο... Φοβαμαι για το πως θα αντιμετωπισω την ζωη μονος μου... Μικροτερος εφευγα εμενα σε ενα τροχοσπιτο ενα ολοκληρο καλοκαιρι χωρις τους γονεις μου και δεν με ενοιαζε καθολου... Τωρα στην ιδεα του να παω να μεινω σε ενα σπιτι μονος μου (για μεταπτυχιακο η το οτιδηποτε) με φρικαρει...

    Και ολο αυτο με αδειαζει τοσο πολυ ζωτικα, νιωθω οτι δεν θελω να ζησω αλλο, μου φαινεται πολυ δυσκολη η ζωη, πολυ αβεβαιη, πολυ τρομακτικη,μοναχικη....

    Και με οποιον και να το συζητησω και σε οποιον και να απευθυνθω δεν νιωθω καλυτερα, γιατι η απαντηση που παιρνω ειναι πως ετσι ειναι η ζωη, προχωραει... Ναι προχωραει αλλα αμα παει κατα διαολου;

    Δεν ξερω πως να ηρεμησω, πως να σταματησω να πανικοβαλομαι για ζητηματα που αφορουν ολη μου την ζωη και απλα να χαρω το παρον μου. Ειλικρινα δεν ξερω...

    Ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας και ευελπιστω σε καποια απαντηση... οποιαδηποτε απαντηση...
    Καλησπέρα Νίκο μου! Διάβασα το μήνυμα σου και με άγγιξε γιατί πριν από μερικούς μήνες σκεφτόμουν ακριβώς τα ίδια με εσένα. Εγώ μόλις είχα τελείωσει τις σπουδές γύρισα στο χωριό όπου μένω με τον σύντροφο μου. Στην αρχή όλα ήταν καλά μου έλειπε η πόλη που έμενα, οι φίλοι μου αλλά σε φυσιολογικά πλαίσια. Αργότερα όμως άρχισαν να με διαπερνούν παρόμοιες σκέψεις με τις δικές σου. Γιατί να ζω, εγώ δεν θα καταφέρω να πετύχω τίποτα στην ζωή μου, οι συνομίλικοι μου δουλεύουν όλοι ενώ εγώ όχι, δεν κάνω τίποτα σωστά κλπ κλπ.. άρχισα να παραμελώ τον εαυτό μου, ψιλοκλείστηκα και στο σπίτι και δεν είχα όρεξη για τίποτα. Θυμάμαι πως όλη μέρα ήθελα να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι βλέποντας βιντεάκια στο YouTube. Καμία όρεξη για ζωή. Ώσπου κάποια ακόμα γεγονότα πυροδότησαν το άγχος μου και κατέληξα πανικόβλητη και για πρώτη φορά στα 23 μου στον ψυχίατρο (από τα 13 πάθαινα κρίσεις πανικού, αλλά τα κατάφερνα μόνη μου, δεν είχα δει ποτέ κάποιον ειδικό). Η διάγνωση; Κατάθλιψη μέτριας μορφής, διαταραχή πανικού με αγοραφοβία και αποπραγματοποίηση. Ξεκίνησα φαρμακοθεραπεία και ψυχοθεραπεία παράλληλα. Δεν μπορώ να σου πω ότι έχω δει τρομερά αποτελέσματα αλλά το παλεύω. Κάθε μέρα βρίσκω να κάνω και κάτι καινούργιο και ας μην νιώθω καλά ψυχολογικά. Το θέτω σαν μικρό στόχο. Και στο τέλος της ημέρας νιώθω λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση. Μην ακούς τρίτους. Εάν νιώθεις ότι δεν μπορείς να βάλεις στην άκρη τους φόβους σου επισκέψου έναν ειδικό να σε βοηθήσει. Θα σε βοηθήσει ουσιαστικά. Γιατί ότι και εάν κάνεις σαν τρικ περιστασιακό για το άγχος, εάν δεν βρεις την αιτία που σε οδήγησε σε αυτές τις σκέψεις δεν θα τις αποβάλλεις εύκολα. Πάντως μην στεναχωριέσαι. Η ζωή μπορεί να είναι δύσκολη. Αλλά θυμήσου όταν βάζουμε εμείς τα εμπόδια είναι σίγουρη χειρότερη. Να θυμάσαι ότι πρέπει να έχεις υπομονή και πίστη στον εαυτό σου .

    Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2016
    Posts
    136
    Σε ευχαριστω παρα πολυ Alice. Ημαστε και στην ιδια πανω κατω ηλικια (εγω 22). Με παρακολουθει ψυχολογος εδω και δυο χρονια και εχθες απευθυνθηκα στην ιδια για το προβλημα μου μεσω email (η επομενη συνεδρια μας ειναι την επομενη Πεμπτη). Η απαντηση της δυστυχως δεν με καλυψε, μου ειπε απλως οτι περνανε αυτα τα πραγματα, οτι ειναι εδω για εμενα για οτι και εαν χρειαστω και μου εδωσε καποιες λεξεις να λεω και την συμβουλη να ψαξω βιντεο με το λεγομενο tapping... Ειναι καλη στην δουλεια της βεβαια, με εχει βοηθησει παρα πολυ, αλλα στην προκειμενη δεν κερδισα κατι που της μιλησα...

    Δεν ειναι οτι νιωθω στεναχωρημενος, καθολου στεναχωρημενος δεν νιωθω. Αδικημενος νιωθω, φοβισμενος, τρομαγμενος, φρικαρισμενος... Νιωθω πως δεν θα τα καταφερω οχι γιατι εγω ειμαι αχρηστος αλλα γιατι η κοινωνια που ζουμε ειναι υπερβολικα απαιτιτικη, σκληρη, απροσωπη...

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2018
    Posts
    211
    Quote Originally Posted by NickosDark View Post
    Σε ευχαριστω παρα πολυ Alice. Ημαστε και στην ιδια πανω κατω ηλικια (εγω 22). Με παρακολουθει ψυχολογος εδω και δυο χρονια και εχθες απευθυνθηκα στην ιδια για το προβλημα μου μεσω email (η επομενη συνεδρια μας ειναι την επομενη Πεμπτη). Η απαντηση της δυστυχως δεν με καλυψε, μου ειπε απλως οτι περνανε αυτα τα πραγματα, οτι ειναι εδω για εμενα για οτι και εαν χρειαστω και μου εδωσε καποιες λεξεις να λεω και την συμβουλη να ψαξω βιντεο με το λεγομενο tapping... Ειναι καλη στην δουλεια της βεβαια, με εχει βοηθησει παρα πολυ, αλλα στην προκειμενη δεν κερδισα κατι που της μιλησα...

    Δεν ειναι οτι νιωθω στεναχωρημενος, καθολου στεναχωρημενος δεν νιωθω. Αδικημενος νιωθω, φοβισμενος, τρομαγμενος, φρικαρισμενος... Νιωθω πως δεν θα τα καταφερω οχι γιατι εγω ειμαι αχρηστος αλλα γιατι η κοινωνια που ζουμε ειναι υπερβολικα απαιτιτικη, σκληρη, απροσωπη...
    Τουλάχιστον δεν έχεις και τόσο χαμηλή αυτοπεποίθηση όσο εγώ[emoji14] Κοίταξε να δεις η κοινωνία μας μπορεί να είναι σκληρή και απάνθρωπη αλλά με την απόσυρση σου από τον κόσμο δεν κερδίζεις τίποτα παρά χάνεις...
    Φοβάσαι και έχεις ανασφάλειες είναι λογικό γιατί ουσιαστικά αρχίζεις να συνηδητοποιείς τι θα πει πραγματική ενηλικίωση. Καλό θα είναι να συζητήσεις με την ψυχολόγο σου αυτά που σε απασχολούν από κοντά γιατί μέσω email δεν θεωρώ ότι θα βγάλεις άκρη. Και επίσης σκέψου και το εξής... δες τριγύρω σου τα παιδιά της ηλικίας σου... τα περισσότερα τα νοιάζει που θα πιουν καφέ το απόγευμα και τι φωτογραφία θα ποστάρουν στο Instagram. Εσύ δείχνεις ότι είσαι πολύ πιο ώριμος για την ηλικία σου και έχεις φυσιολογικούς θα έλεγα εγώ -εάν μου επιτρέπεις- προβληματισμούς. Απλώς, τους έχεις διογκώσει λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε γι'αυτό εχεις βρεθεί σε αυτήν την κατάσταση. Μην ανησυχείς όμως. Όσο βουνό και εάν σου φαίνεται τώρα, με την σωστή καθοδήγηση από την γιατρό σου θα βρεις την άκρη του νήματος. Είμαι σίγουρη!

    Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2016
    Posts
    136
    Και η ψυχολογος μου αυτο λεει...

    Εχω φτασει πλεον να ζηλευω τους ανθρωπους μεγαλης ηλικιας που καταφεραν να ζησουν τοσα χρονια και την ανωριμοτητα των ατομων γυρω μου που δεν συνειδητοποιουν ολα αυτα τα πραγματα που σκεφτομαι εγω...
    Πραγματικα το ζηλευω, τους νιωθω πολυ πιο ελευθερους απο οτι εμενα...

    Νιωθω μπλοκαρισμενος σε μια κατασταση που και το παρον μου και το μελλον μου τα βλεπω μαυρα και επικινδυνα και για αυτο πνιγομαι τοσο μα τοσο πολυ...

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    22,651
    Για το οικονομικο δικαιουσαι επιδομα απο το κρατοσ τα αλλα ειναι στο χερι σου
    Φιλικά ο φτωχόΜπίνες της διπλανής πόρτας :)))

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2018
    Posts
    211
    Quote Originally Posted by NickosDark View Post
    Και η ψυχολογος μου αυτο λεει...

    Εχω φτασει πλεον να ζηλευω τους ανθρωπους μεγαλης ηλικιας που καταφεραν να ζησουν τοσα χρονια και την ανωριμοτητα των ατομων γυρω μου που δεν συνειδητοποιουν ολα αυτα τα πραγματα που σκεφτομαι εγω...
    Πραγματικα το ζηλευω, τους νιωθω πολυ πιο ελευθερους απο οτι εμενα...

    Νιωθω μπλοκαρισμενος σε μια κατασταση που και το παρον μου και το μελλον μου τα βλεπω μαυρα και επικινδυνα και για αυτο πνιγομαι τοσο μα τοσο πολυ...
    Σε νιώθω σου λέω. Μπορώ να ταυτιστώ απόλυτα μαζί σου. Ζήλευα τους άλλους γύρω μου για τους ίδιους ακριβώς λόγους. (Βέβαια εγώ είχα και σκέψεις του τύπου γιατί τα κάνουμε όλα αυτά στην ζωή μας αφού μια μέρα θα πεθάνουμε και θα χαθούν). Ένα πράγμα θα σου πω... Βλακείες. Τώρα που είμαι σε φάση που ανεβαίνω βήμα βήμα καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι η ζωή. Και το νόημα της δεν είναι περίπλοκο. Εμείς το κάνουμε. Προσπάθησε σε παρακαλώ να ηρεμείς τον εαυτό σου μιλώντας με την ψυχολόγο σου και κάνοντας πράγματα που συνήθιζες να κάνεις πριν σε πιάσουν αυτές οι σκέψεις. Είναι κρίμα να φτάσεις στο σημείο της κατάθλιψης. Όχι ότι είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται αλλά θέλει συνεχή προσπάθεια.

    Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    279
    Quote Originally Posted by NickosDark View Post
    Καλημερα σε ολη την παρεα για αλλη μια φορα.

    Και που λετε πριν περιπου 2 χρονια, εχασα τον πατερα μου (στα γενεθλια μου) και απο τοτε πανω κατω εχασα και την γη κατω απο τα ποδια μου. Εμφανισα διαταραχη πανικου και με δυσκολεψε τρομακτικα πολυ στην καθημερινοτητα μου, εκει μαλιστα που καταφερνα και την εφερνα βολτα λογω καποιων στρεσσογονων περιστασεων κατα τρομαξα και τα παρατησα ολα. Σχολη, φιλους, τα παντα. Ξεκινησα αντικαταθληπτικα (την ελαχιστη δοση) και σιγα σιγα ενιωσα καλυτερα. Καταφερα (μετα απο εναν χρονο ξεκουρασης) και συνεχιζω (για την ωρα) την σχολη μου, ενταχθηκα και παλι στον κοινωνικο μου κυκλο, μεχρι και ημερησιες διακοπες πηγα το καλοκαιρι που μας περασε. Ενιωθα πολυ καλα με τον εαυτο μου.

    Πολυ περιληπτικα εχω περασει καρκινο, εζησα τον πατερα μου με εγκεφαλικο για 7 χρονια και την γιαγια μου με ανοια και επισης αναπηρη, στο ιδιο σπιτι. Απο τα εξι μου μεχρι τα 18 μου πανω κατω η ζωη μου καπως ετσι ηταν. Πλεον φοβαμαι οτι μονο ετσι θα ειναι, με δεινα και κακουχιες..

    Τον περασμενο μηνα δυο πολυ καλες μου φιλες μου ανακοινωσαν οτι φευγουν στο εξωτερικο για να βρουν δουλεια, ανεξαρτοποιουνται και καπου εκει ξανα χαθηκε η Γη κατω απο τα ποδια μου... Αφενος χαρηκα που το πηραν αποφαση και θα το τολμησουν, αφετερου εξαιτιας αυτου αρχισα να σκεφτομαι τα υπαρξιακα μου... Και απο εκει ξεκινησε η κατρακυλα... Οι κρισεις πανικου σταματησαν μαχαιρι και εντελως και ''βλεπω'' ολους μου τους φοβους κατα ματα. Ολες τις ανασφαλειες που νομιζω πως τις προκαλουν. Οι οποιες με τρομαζουν τοσο μα τοσο πολυ...

    Μετα την απωλεια του πατερα μου ηρθα πολυ κοντα με την μαμα μου, ειμαι και μοναχογιος βλεπετε οποτε εχουμε ο ενας τον αλλον. Με βοηθησε παρα πολυ να σταθω στα ποδια μου και τωρα πια εχω εξαρτηθει απιστευτα απο την ιδια... Τρεμω στην σκεψη οτι μια μερα θα πεθανει, φοβαμαι μην πεθανει ξαφνικα η συντομα. Μονο που το γραφω θελω να βαλω τα κλαμματα... Δεν νιωθω ετοιμος για την ζωη. Φοβαμαι οτι θα μεινω μονος μου, οτι δεν θα γνωρισω καποιον συντροφο να με αγαπαει, φοβαμαι οτι θα κανω κακο στον εαυτο μου, οτι δεν θα βρω ποτε δουλεια, οτι θα μεινω αστεγος,οτι δεν θα εχω να φαω, οτι θα περιμενω απλα να πεθανω καποια στιγμη γιατι απλα θα υποφερω απο τους φοβους μου.

    Αναγνωριζω οτι η μεγαλυτερη δυσκολια σε καθε καινουργια αρχη ειναι ο φοβος... Οτι αυτος σε κραταει πισω και τα κανει ολα να μοιαζουν τοσο τραγικα και τεραστια, αλλα πραγματικα εχω χεστει επανω μου απο τον φοβο... Φοβαμαι για το πως θα αντιμετωπισω την ζωη μονος μου... Μικροτερος εφευγα εμενα σε ενα τροχοσπιτο ενα ολοκληρο καλοκαιρι χωρις τους γονεις μου και δεν με ενοιαζε καθολου... Τωρα στην ιδεα του να παω να μεινω σε ενα σπιτι μονος μου (για μεταπτυχιακο η το οτιδηποτε) με φρικαρει...

    Και ολο αυτο με αδειαζει τοσο πολυ ζωτικα, νιωθω οτι δεν θελω να ζησω αλλο, μου φαινεται πολυ δυσκολη η ζωη, πολυ αβεβαιη, πολυ τρομακτικη,μοναχικη....

    Και με οποιον και να το συζητησω και σε οποιον και να απευθυνθω δεν νιωθω καλυτερα, γιατι η απαντηση που παιρνω ειναι πως ετσι ειναι η ζωη, προχωραει... Ναι προχωραει αλλα αμα παει κατα διαολου;

    Δεν ξερω πως να ηρεμησω, πως να σταματησω να πανικοβαλομαι για ζητηματα που αφορουν ολη μου την ζωη και απλα να χαρω το παρον μου. Ειλικρινα δεν ξερω...

    Ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας και ευελπιστω σε καποια απαντηση... οποιαδηποτε απαντηση...
    Γεια σου Νικο... με συγκινησες κ με αγχωσες λιγο με τα λογια σου. Εχω κ εγω μια κορη 18 ετων, κ τα τελευταια 5 χρονια με τα δικα μου τα ψυχολoγικα, δεν της εχω σταθει οσο πρεπει σα μητερα. Εχει δεθει πολυ με τον πατερα της (εχουμε χωρισει) κ αυτος ειναι ο ηρωας της Τωρα θα προσπαθησω να ενισχυσω τη σχεση μας που νιωθω λιγο πιο δυνατη. Αυτο που παντα της ελεγα ειναι να εχεις πολλους φιλους. Οι φιλοι ειναι τ αδερφια που διαλεγουμε! Τωρα σε νιωθω...εφυγαν οι κολλητες σου!!! Θα ξαναγυρισουν ομως μετα τισ σπουδες τους. Η μητερα σου ειναι νεος ανθρωπος. Γιατι να βαζεις κακες σκεψεις στο μυαλο σου??? Γιατι να ζεισ στο παρελθον κ στο μελλον?? .

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2016
    Posts
    136
    Σας ευχαριστω πολυ ολους για τα λογια σας....

    Και πραγματικα alice και εγω αυτο σκεφτομαι και δεν το θελω... Προσπαθω οσο μπορω να φορτισω θετικα τον εαυτο μου.

    Αννα ειλικρινα αυτο προσπαθω να κανω, να με επαναφερω στο παρον... Το μυαλο μου τρεχει συνεχεια στο παρελθον η στο μελλον και τρεχει προκατελειμενο... Νιωθω οτι δεν μπορω να χαλαρωσω... Απο την αλλη καπου νιωθω οτι εχω χασει και το νοημα της ζωης... Δηλαδη δεν εχω εναν λογο να ξυπναω το πρωι... να ζω... και πραγματικα δεν το θελω γιατι δεν θεωρω πως μου λειπει κατι αυτη την στιγμη... Αν και δεν μου λειπει λοιπον κατι και παλι νιωθω ''κενος''...

    Αβυσσος η ψυχη του Νικου... Για πολλους ισως και αχαριστη.

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    279
    Quote Originally Posted by NickosDark View Post
    Σας ευχαριστω πολυ ολους για τα λογια σας....

    Και πραγματικα alice και εγω αυτο σκεφτομαι και δεν το θελω... Προσπαθω οσο μπορω να φορτισω θετικα τον εαυτο μου.

    Αννα ειλικρινα αυτο προσπαθω να κανω, να με επαναφερω στο παρον... Το μυαλο μου τρεχει συνεχεια στο παρελθον η στο μελλον και τρεχει προκατελειμενο... Νιωθω οτι δεν μπορω να χαλαρωσω... Απο την αλλη καπου νιωθω οτι εχω χασει και το νοημα της ζωης... Δηλαδη δεν εχω εναν λογο να ξυπναω το πρωι... να ζω... και πραγματικα δεν το θελω γιατι δεν θεωρω πως μου λειπει κατι αυτη την στιγμη... Αν και δεν μου λειπει λοιπον κατι και παλι νιωθω ''κενος''...

    Αβυσσος η ψυχη του Νικου... Για πολλους ισως και αχαριστη.
    Οταν εγραψες πιο πανω οτι εχεις περασει καρκινο στον εαυτο σου αναφεροσουν?

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2016
    Posts
    136
    Ναι... σε ηλικια 6 ετων διαγνωστηκα με Non hodgkings lymphoma...

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    22,651
    Εγω εχω σχιζοφρενεια κ δουλευω απο δεκα χρονων εχω σπιτι που μενω κ φαι να φαω ημουν το παιδι απο την αλανα γι αυτο δεν ειπα τιποτα στο θεμα σου
    Φιλικά ο φτωχόΜπίνες της διπλανής πόρτας :)))

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    279
    Quote Originally Posted by NickosDark View Post
    Ναι... σε ηλικια 6 ετων διαγνωστηκα με Non hodgkings lymphoma...
    Κ το ξεπερασες!!! Αυτο δε σε κανει να πιστευεις οτι μια πολυ ανωτερη δυναμη εχει ενα πολυ διαφορετικο σχεδιο για σενα??? Καταλαβαινω ταλαιπωρηθηκες σε μικρη ηλικια απο αρρωστιες στο σπιτι σου!!! Ομως τωρα εισαι εδω, εισαι υγιης, εχεις τη μητερα σου που σε στηριζει...προσπαθησε να κοιμασαι καθε μερα μ αυτη τη σκεψη. Μια ανωτερη δυναμη μου χαρισε ξανα την υγεια μου!!! Ειμαι εδω...στο παρον δεν εχω προβλημα υγειας...ειμαι μονο 22 χρονων κ θα ζησω μια πολυ ομορφη ζωη!!!

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2016
    Posts
    136
    Ακριβως αυτο παιδια... Για αυτο και εγω ο ιδιος απορω με τον εαυτο μου... Γιατι οπως ειπες και εσυ ellis αλλα και εσυ αννα υπαρχουν πολυ χειροτερα και ολοι εσεις, με τις δικες σας δυσκολιες ο καθενας, μικροτερες η μεγαλυτερες, η μαλλον εμεις ζουμε, μερα με την μερα τα καταφερνουμε, τα βγαζουμε περα, ανταποκρινομαστε στα καθημερινα καθηκοντα και η ζωη προχωραει... Και ελπιζω πως θα ειναι ομορφη Αννα.. Στην σκεψη και μονο οτι θα ειναι γεματη κακουχιες τρομοκρατουμαι...

    Γενικα οσο το συζηταω τοσο πιο πολυ νιωθω την αναγκη απο μια αγκαλια... Μια μεγαλη αγκαλια και τιποτα αλλο, θα νιωθω γεματος με κατι τοσο απλο για αποψε.

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    22,651
    Αμα εχεισ λεφτα ειναι στο μυαλο σου αν δεν εχεισ θα ηξερεσ οποτε τσαμπα αγχωνεσαι
    Φιλικά ο φτωχόΜπίνες της διπλανής πόρτας :)))

Page 1 of 3 123 LastLast

Similar Threads

  1. ΥΠΟΦΕΡΩ
    By fragile in forum Κατάθλιψη - Δυσθυμία
    Replies: 10
    Last Post: 03-11-2019, 20:03
  2. υποφερω..δε εχω που να τα πω..
    By kourasmeni93 in forum Σχέσεις και Επικοινωνία
    Replies: 100
    Last Post: 27-06-2017, 20:27
  3. Υποφέρω
    By john92 in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 5
    Last Post: 07-05-2016, 03:18
  4. ΥΠΟΦΕΡΩ
    By ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΗ in forum Απώλεια, Πένθος
    Replies: 17
    Last Post: 02-01-2016, 01:29
  5. Υποφέρω...
    By regenmacher in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 0
    Last Post: 12-06-2012, 10:59

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •