Υποφερω...

[Alice_1990]

Σε ευχαριστω πολυ Αλικη.

Γενικοτερα προσωπικα μετα που περασε η φαση του φοβου και των τρομακτικων σκεψεων μου, δημιουργηθηκε αυτο το κενο μεσα μου. Οταν κανω κατι ουσιαστικο που με ευχαριστει νιωθω πολυ καλα. Σημερα που σηκωθηκα δηλαδη και πηγα στην σχολη και παρακολουθησα το μαθημα μου ενιωθα θετικα, ελεγα τι ωραια που ξυπνησα το πρωι και εκανα κατι. Θελω-μ'αρεσει να βγαινω για καφε, να συζηταω πραγματα κλπ, αλλα το προβλημα ειναι οτι κανεις μα κανεις δεν εχει να πει τιποτα. Ολοι απλως ''ζουνε'' μεσα σε ενα τιποτα. Και τωρα γυρισα απο το μαθημα και σκεφτομουνα οκ το εκανες αυτο... Τωρα; Πως θα γεμισουν ολες αυτες οι ωρες; Παλι τα ιδια θα κανεις; Παλι θα καθεσαι στην τηλεοραση; Παλι θα καθεσαι μπροστα σε μια οθονη; Αντε θα πας μια ωρα να κανεις γυμναστικη...Μετα;

Σκεφτομαι οτι τοσα χρονια ειναι παρα πολλα για να κανεις μονο αυτα τα απλα καθημερινα πραγματα και τιποτα αλλο (στα καθημερινα βαζω και τους καφεδες και τις εκδρομες και ολα).
Ψυχολογω τον εαυτο μου, σκεφτομαι εχεις κατι με εσενα; Δεν σε αγαπας; Οχι, μια χαρα εισαι-νιωθεις. Δεν σου λειπει τιποτα. Με το περιβαλλον νιωθω πως ειναι το προβλημα. Ο καθενας εχει παρει εναν δρομο και τον ακολουθει απο τους φιλους μου και τον γεμιζει και ξαφνικα εγω δεν χωραω πουθενα... Θα παμε για καφε; Εχω να κανω αυτο εκεινο το αλλο. Οκ...Τα λεμε αλλη φορα. Και την αλλη φορα που θα παμε (εαν παμε) θα κοιτανε τα ντουβαρια μετα την πρωτη ωρα και θα λενε αυτα...

Ρε γαμωτο μου οταν ημουν πιο μικρος γλωσσα δε βαζαμε μεσα, ζουσαμε πραγματα, καταστασεις, εμπειριες... Τωρα υπαρχει το απολυτο τιποτα.

Απο τα 6 μου μεχρι και σημερα υπηρχε κατι που επρεπε να παλεψω, να αντιμετωπισω και επικεντρονομουν σε αυτο, εβρισκα νοημα στην ζωη μου για αυτο. Θα σηκωθεις σημερα το πρωι για να νικησεις τον καρκινο, για να στηριξεις τους γονεις σου και να ελπιζεις σε καλυτερες μερες, για να μπεις σε ενα πανεπιστημιο, για να ξεπερασεις το πενθος και τις κρισεις πανικου... Τωρα; Τωρα τι; Ημουν τοσο επικεντρομενος στο παρον μου που παραμελησα εντελως το μελλον μου, τους στοχους μου τα ονειρα μου.

Ξανα σκεφτομαι μα εχεις πολλα πραγματα να πετυχεις ακομα, να βγαλεις λεφτα, να βρεις το δικο σου σπιτι, να βρεις (εαν βρεις ποτε) εναν συντροφο, να αγορασεις το αυτοκινητο των ονειρων σου, να φτιαξεις το σωμα που παντα ηθελες...Αν και υπαρχουν αυτα τα πραγματα, εγω τα βρισκω δευτερευοντα.

Ειναι πραγματα τα οποια ειναι ''δορυφοροι'' που περιστρεφονται γυρω απο το βασικο νοημα και οχι το ιδιο το νοημα στο μυαλο μου.

Το βασικο λειπει και ολα τα υπολοιπα πεφτουν μαζι του...

Είδες??? Ακριβώς το ίδιο είχα και εγώ με αυτό που περιγράφεις... έλεγα τι θα κάνω όλη μέρα? Οι φίλοι μου δουλεύουν κάνουν την ζωή τους προχωράνε και εγώ μένω στάσιμη. Δεν είχα κανένα χόμπι. Όλη μέρα χάζευα τις ζωές των υπολοίπων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένιωθα τεράστιο κενό γιατί κυριολεκτικά δεν έκανα τίποτα στην ζωή μου και ένιωθα παντελώς αποτυχημένη και άχρηστη. Όμως, παρόλα αυτά (είχα ήδη και την αποπραγματοποίηση) πήγαινα κάθε μέρα σχολή (δεν μένω στην ίδια πόλη πλέον με την σχολή μου) για να δίνω μαθήματα. Είχα 5 για πτυχίο. Ένιωθα ότι δεν θα τα καταφέρω όμως το πήρα. Μετά επισκέφτηκα τον γιατρό μου μου διέγνωσε κατάθλιψη, αποπραγματοποίηση και αγχώδη διαταραχή. Ξεκίνησα τα χάπια και οι πρώτες 2 εβδομάδες ήταν κόλαση. Νόμιζα κάθε μέρα ότι θα πεθάνω,ότι έχω ξοφλήσει. Δεν αναγνώριζα τίποτα τριγύρω μου ένιωθα ότι θα με κλείσουν στο ψυχιατρείο. Κοιτούσα το αγόρι μου και έκλαιγα γτ ήμουν πεπεισμένη πως δεν θα τον ξανα έβλεπα. Και όμως σιγά σιγά ξεκίνησα από την αρχή. Βρήκα ένα καινούργιο χόμπι επικεντρώθηκα σε αυτό, βρήκα μια παιδική μου φίλη χωρίς δουλειά και εκείνη και άρχισα να βγαίνω και να κάνω πράγματα. Κάθε μέρα και κάτι καινούργιο. Έτσι πήρα τα πάνω μου. Προσπαθώντας όλη μέρα να απασχολώ τον εαυτό μου με κάτι. Πλέον η απελπισία μου έχει λιγοστεύσει στο 10% ενώ πριν ήταν 200%. Πίστεψε με μια απόφαση είναι όλα. Η θα σηκωθείς και θα παλέψεις ή θα παρατήσεις τον αγώνα και θα φουντάρεις. Και είσαι πολύ νέος. Είμαστε πολύ νέοι για να σκεφτόμαστε ανοησίες.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

[NickosDark]

Εχεις δικιο Αλικη...

Σε ευχαριστω παρα πολυ για τα καλα σου λογια..

Εφοσον ειναι ετσι λοιπον αποφασισα να δωσω μια ακομα ευκαιρια στην ζωη... Ετσι για να δω που θελει να καταληξει τελος παντων...

Οι σκεψεις δεν εφυγαν, ουτε το ψυχοπλακωμα εξαφανιστηκε εντελως... Αλλα ολες αυτες τις μερες που ''χαθηκα'' το παλευω και προσπαθω να ''συμφιλιωθω με την ολη κατασταση.

[Alice_1990]

Εχεις δικιο Αλικη...

Σε ευχαριστω παρα πολυ για τα καλα σου λογια..

Εφοσον ειναι ετσι λοιπον αποφασισα να δωσω μια ακομα ευκαιρια στην ζωη... Ετσι για να δω που θελει να καταληξει τελος παντων...

Οι σκεψεις δεν εφυγαν, ουτε το ψυχοπλακωμα εξαφανιστηκε εντελως... Αλλα ολες αυτες τις μερες που ''χαθηκα'' το παλευω και προσπαθω να ''συμφιλιωθω με την ολη κατασταση.

Γεια σου ξανά Νίκο μου. Χαίρομαι που μαθαίνω καλά νέα σου και αποφάσισες να σηκωθείς και να μην τα παρατήσεις. Τις τελευταίες μέρες είδα μια ωραία ταινία που αφορούσε την αποπραγματοποίηση το οποίο είναι αυτό που με κουράζει πιο πολύ από όλα. Στο τέλος της ταινίας δείχνει ότι αυτός ο άνθρωπος που έπασχε από αυτήν ενώ είχε κάνει τα πάντα για να απαλλαγεί, είχε δει πόσους ψυχίατρους, έπαιρνε κοκτέιλ φαρμάκων και δεν έβλεπε καμία διαφορά, αποφάσισε να μείνει δυνατός και να συνεχίσει να ζει αποδέχοντας την κατάσταση του. Έτσι πιστεύω πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Να αποδεχτούμε το πρόβλημα που έχει ο καθένας μας και να συνεχίσουμε. Κρύβουμε περισσότερη δύναμη μέσα μας από όση νομίζουμε. Να το θυμάσαι αυτό. Τα συμπτώματα θα υποχωρήσουν αργά ή γρήγορα. Το θέμα είναι να τα βρούμε οριστικά με τον εαυτό μας και να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε και μας γεμίζουν. Αυτό άλλωστε αξίζει στην ζωή. Να ζούμε όσο πιο όμορφα και ήρεμα μπορούμε.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

[NickosDark]

Και μετα απο εναν μηνα και αφου ακουσα ολες τις συμβουλες σας επιστρεφω...

Γνωρισα ενα παιδι, πολυ ομορφο, ευγενικο, τρυφερο, με κατανοηση, με μυαλο στο κεφαλι του και λεω ωπα εδω εχουμε κατι καλο...

Βγηκαμε καμια βδομαδα και στην πορεια ενω ηταν-ειναι ολα αυτα βγηκαν τα προβληματα αμεσως στον αερα... δεν υπηρχε στυση απο μερια του, τον πιεσα λιγο παραπανω και εγω εχθες για το συγκεκριμενο γιατι στην ουσια σε εναν μηνα φευγει για διακοπες και ενιωσα φοβο οτι θα γινει μερος της καθημερινοτητας μου πιο εντονα και θα ειναι πιο δυσκολα τα πραγματα και τωρα ψυχρα...

και σε πολλα σημεια θυμιζει τον χωρισμο απο την τελευταια μου σχεση που μου δημιουργησε τρελα προβληματα εμπιστοσυνης που εκανα αμαν να ξεπερασω και τωρα εφαγα μια κατραπακια μετα απο αυτο και ξανα γυρισα στον πονο........ και δωσ'του παλι κλαμα και δωσ'του παλι να νιωθω οτι με σκοτωνουν...

Τι ευαισθησια και αυτη...

[αλεξανδρος_77]

μηπως αυτο θα μπορουσε να λεει ΝickosDuck? αυτο μαλον ειναι μυνημα οτι οταν γνωρισεις καποιον και κολησεις με αυτον μετα πρεπει να κανεις τη παπια αν κατι δε παει καλα

[NickosDark]

χαχαχαχ την παπια δεν ξερω! Αληθεια απλως με αγγιξε ο συγκεκριμενος και δεν ειναι οτι δεν ειχα την υπομονη, απλως τελη Μαιου (θα επιστρεψει Σεπτεμβριο) θα εφευγε και για αυτο και η ''σεξουαλικη'' πιεση εκεινη την βραδια...

Γενικα ολη την ωρα κανω τα ιδια επιπολαια λαθη και οδηγαω τις οποιες ερωτικες μου γνωριμιες στα ακρα... Το θεμα ειναι γιατι δεν μπορω να το καταλαβω εκεινη την ωρα....

Και ναι ξεκαθαρα τα βαζω με τον εαυτο μου και ας ηταν απλα μια επιλογη.. Εκανε κρα οτι ηταν λαθος επιλογη και εγω εκει οοοοοοοοχι θα το κανω!