Έκτρωση

[krino]

Originally posted by aimilia





δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου που τον έβαλα στην θέση να σκοτώσω μια ψυχούλα

Σκεφτηκες ποτε, ποσες φορες θα την (η τον) σκοτωνες αν τελικα γεννουσες η ειναι αδιαφορο???
Ξερεις ποσα παιδια εχουν γεννηθει κατω απο αντικειμενικα ασχημες συνθηκες (ψυχολογικες και οχι μονο) και τι αξεπερεστα φορτια κουβαλουν???
Ποιος \"γονεας\" νοιαστηκε για ολα αυτα πριν παρει την αποφαση να κανει παιδι???

Φυσικα δεν αναιρω την σκεψη οτι ολα αυτα με αντισυλληψη μπορουμε να τα αποφυγουμε με το πιο ανωδυνο τροπο και αυτο ειναι το σωστο.


Αν εχεις καταλαβει τι λαθη εκανες, μπορεις να προγραμματισεις την ζωη σου μια χαρα και να κανεις μια ευτιχισμενη οικογενοια οπως ακριβως την ονειρευεσαι....

[Thessalo]

... το 95 % των παιδιών που βγαίνουν και ζητιανεύουν στους δρόμους, τους υποχρεώνουν οι ίδιοι οι γονείς τους , ακόμα και ένα μεγάλο αριθμό κοριτσιών που εκδίδονται προωθούνται από τους γονείς τους... δεν μιλάω για Μπαγκλαντές ούτε για Σρι Λανκα μιλάω για παιδιά που ζούνε στην Ελλάδα του 2008, δύστυχος πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν με μαθηματική ακρίβεια τι πορεία θα ακολουθήσουν... όποτε Aimilia εάν έχεις την διάθεση υπάρχει χώρος για προσφορά και για έμπρακτη μεταμέλεια , και δεν χρειάζεται να αυτομαστιγωνεσαι, δεν αλλάζει τίποτα, άλλωστε μάνα δεν είναι αυτή που γεννάει ένα παιδί, αλλά αυτή που το μεγαλώνει... και υπάρχουν τόσα παιδιά που χρειάζονται πραγματικές μανάδες...

[lena8999]

σε καταλαβαινω...πριν 4 μηνες περασα τα ιδια...ομως χωρισα με τον συντροφο μου , μετα απο αυτο...ειχα ακριβως τις ιδιες σκεψεις κ τους ιδιους φοβους με εσενα...ακομα μετανιωνω για οτι κακο εκανα στο μωρο μου...

[Pauline]

Γεια σου. Είμαι 25 χρονών. Όταν στα 22 χρόνια έμαθα ότι ήμουν έγκυος,ήμουν πολύ ψύχραιμη και αποφασισμένη να κάνω την έκτρωση. Φυσικά δεν μπορούσα να φέρω στον κόσμο ένα παιδί κάτω από τέτοιες συνθήκες διότι ήμασταν ακόμα φοιτητές με τον σύντροφό μου τότε. Πέρασα δύσκολα, η ψυχολογία μου δεν ήταν καλή. Ακόμα μου έρχονται αναμνήσεις από το δωμάτιο του νοσοκομείου και κλαίω, ακόμα θυμάμαι τον αναισθησιολόγο και τον γιατρό μου. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και ήμουν πάλι καλά στην υγεία μου.
Αν δεν ερχόταν αυτό το γεγονός στην ζωή μου, δεν θα έμπαινα ποτέ στην διαδικασία να αλλάξω τον τρόπο ζωής και σκέψης μου και να ψάξω τον εσωτερικό μου εαυτό, να δω επιτέλους ποια είμαι,τι πραγματικά θέλω από τη ζωή μου και να καλύπτω τις δικές μου ανάγκες. Ήταν ένα μεγάλο μάθημα στην πορεία της ζωής μου που ακόμα προσπαθώ να το αντιμετωπίσω καθώς κάποιες φορές με ''τρώνε'' οι ενοχές που έθεσα τον εαυτό μου σε μια τόσο οδυνηρή διαδικασία. Φυσικά αποδέχομαι την άγνοια που είχα τότε και προσπαθώ να συγχωρώ τον εαυτό κάθε φορά. Τώρα, καθώς παρακολουθώ και σεμινάρια αυτογνωσίας, έχω μάθει να μην κατακρεουργώ έτσι τον εαυτό μου και τον πόνο μου να τον μεταφράζω σαν μήνυμα για αλλαγή στάσης ζωής, τις ενοχές μου σαν αντίληψη σωστού/λάθους και το βασικό να βάζω όρια στον εαυτό μου και τους άλλους, που τόσο καιρό η ζωή μου ήταν ανεξέλεγκτη.
Σας ευχαριστώ για το θέμα.